Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 17-10-2023 om 09:30:

Concentreer je daarom op jezelf. Nu ben je nog enorm bezig met hem. Zonde van de tijd die je beter aan jou! kunt besteden. Bedenk jezelf bij iedere boze gedachte "is hij het waard dat ik mij hier nu druk over maak?" Nee dus stop je energie in iets anders wat jou kan afleiden of gelukkig maakt. Ga wandelen, muziek luisteren, sporten of dingen met je kinderen doen. 

Dit is een hele goede tip! Maar oh, zo moeilijk.. 

En ophouden jezelf schuldig te voelen. Het lijkt erop dat hij je enorm klein en onzeker heeft gemaakt en daar heb je nog steeds last van. Ondanks dat hij weg is. In jouw hoofd lijkt hij er nog te zijn en dasr moet je vanaf. Juiste therapie kan daarbij helpen. En een paar betrouwbare lieve mensen in je omgeving ook. Beperk contact met hem zoveel mogelijk om los te komen. En stel hem geen vragen meer. Richt je op jezelf en je eigen leven ipv maar met hem bezig te zijn.

Ik voel me enorm schuldig! Dat is zo groot dat ik het bijna niet kan dragen. Mijn kinderen verder opgroeien zonder vader. Het is werkelijk een mes in mijn hart. Ja, hij doet alleen ‘de leuke dingen’ met ze. En vertelt me er tussen neus en lippen door bij dat hij daar niks aan kan doen.
En dat vind ik zo moeilijk! Voor hem ga ik daar niks in investeren, maar moet ik het dan voor de kinderen doen? 

Omdat ik het niet beter begreep. Maar toen ik bleef vragen wàt ik dan niet begrepen heb, was er geen duidelijk antwoord. Signalen blijkbaar.. Nou, die heb ik helemaal anders begrepen. En ook zo op gereageerd, dat hij echt wel heeft moeten zien dat ik zijn signalen niet begreep zoals hij ze bedoelde. Hij bedoelde denk ik nu: als ik me maar ver genoeg terugtrek dan besluit zij wel dat het niet meer gaat. Ik deed juist nog wat harder mijn best, pakte nog wat extra op, liep op mijn tenen voor gezelligheid en bedacht uitjes die hij leuk zou vinden, probeerde te zijn en te doen wat hij leuk vindt, noem maar op. Ja, stom achteraf. 😵‍💫 Ik ben mezelf helemaal kwijtgeraakt. Weet helemaal niet goed waar ìk gelukkig van word.

Dat ik graag een boek las, dat was maar saai. Of even lekker in het zonnetje zitten. Een kopje koffie bij mijn schoonmoeder.
Wandelen, daar hield ik van. Maar het lukt me helemaal niet om dat weer op te pakken. Ik heb daar zoveel negatieve associaties bij. Als ik er aan denk om dat te gaan doen, dan krijg ik een groot brok spanning in mijn lijf. Er was steeds gedoe over dat ik dat graag voor mezelf wilde doen. ‘Natuurlijk moet je dat doen! Maar niet nu, niet op deze dag, niet op deze tijd, niet weer dat rondje toch? Waarom doe je die kleren aan?’ 

Dus ja, je hebt gelijk dat hij me klein en onzeker heeft gemaakt. Hij moet uit mijn hoofd. 

Persephone schreef op 17-10-2023 om 09:48:

[..]

het maar in kringetjes ronddraaien in mijn hoofd, op zoek naar antwoorden op de miljoenen vragen die ik had. Ik dacht namelijk dat als ik het maar zou begrijpen, ik het zou kunnen accepteren en verwerken. Die antwoorden op die vragen kwamen natuurlijk nooit, en zeker niet van hem 

Jij vraagt of je je gedachten misschien moet afleiden, en dat is een goede vraag maar mij lukte dat niet. Mijn gedachten hebben geen uit-knop. Als ik al eens even NIET aan het malen was omdat ik even iets anders deed dat mijn aandacht nodig had, haalde ik die verloren maal-tijd dubbel en dwars in tijdens slapeloze nachten. En omdat ik geen sluitende antwoorden kon verzinnen voor wat er allemaal gebeurd was, eindigden alle piekerijen in dezelfde conclusie: als hij mij dit kon aandoen na al die jaren huwelijk, na alles wat we meegemaakt hadden, dan MOEST ik wel een unlovable monster zijn. En de domste vrouw van Nederland bovendien, want ik had alle signalen die me naderhand ineens opvielen, eerder echt nooit gezien. Ik voelde me letterlijk alsof ik stikte in mijn verdriet en gepieker.

Ja, dit dus allemaal! Ik vind mezelf ook zo dom! Hoe kon ik het allemaal niet zien. Ik zag wel íets, maar ik kon het niet begrijpen. Ik kan dus werkelijk nog steeds niet begrijpen dat terwijl ik van hem hield en mijn best deed, dat hij me zo behandeld heeft. En dat ik me zo heb laten behandelen. En dus moet het wel aan mij liggen. Mijn best is niet goed genoeg.

Bij de psycholoog heb ik een IQ test gedaan. Ik heb in de slechtste periode van mijn leven, waar mijn hersens me het grootste gedeelte van de tijd in de steek lieten, een hoge uitslag. Ik heb dus bewijs dat ik niet dom ben. Helpt me niet echt. Alleen in begrijpen dat ik soms iets sneller denk dan andere mensen en dat ik ze even tijd moet geven. Op mijn werk heb ik daar wel wat aan. 

Ik hoop binnenkort door te kunnen stappen naar dat ik het niet meer hóef te begrijpen. Je bericht dat daar hoop op is doet me goed.

Soms kan ik me wel even afleiden tegenwoordig. En soms komt het daarna dubbel en dwars terug. Maar dat gaat beter worden. Het wordt al iets beter. 

Bir_F schreef op 17-10-2023 om 18:47:

[..]

Ik voel me enorm schuldig! Dat is zo groot dat ik het bijna niet kan dragen. Mijn kinderen verder opgroeien zonder vader. Het is werkelijk een mes in mijn hart. Ja, hij doet alleen ‘de leuke dingen’ met ze. En vertelt me er tussen neus en lippen door bij dat hij daar niks aan kan doen.
En dat vind ik zo moeilijk! Voor hem ga ik daar niks in investeren, maar moet ik het dan voor de kinderen doen?

Omdat ik het niet beter begreep. Maar toen ik bleef vragen wàt ik dan niet begrepen heb, was er geen duidelijk antwoord. Signalen blijkbaar.. Nou, die heb ik helemaal anders begrepen. En ook zo op gereageerd, dat hij echt wel heeft moeten zien dat ik zijn signalen niet begreep zoals hij ze bedoelde. Hij bedoelde denk ik nu: als ik me maar ver genoeg terugtrek dan besluit zij wel dat het niet meer gaat. Ik deed juist nog wat harder mijn best, pakte nog wat extra op, liep op mijn tenen voor gezelligheid en bedacht uitjes die hij leuk zou vinden, probeerde te zijn en te doen wat hij leuk vindt, noem maar op. Ja, stom achteraf. 😵‍💫 Ik ben mezelf helemaal kwijtgeraakt. Weet helemaal niet goed waar ìk gelukkig van word.

Dat ik graag een boek las, dat was maar saai. Of even lekker in het zonnetje zitten. Een kopje koffie bij mijn schoonmoeder.
Wandelen, daar hield ik van. Maar het lukt me helemaal niet om dat weer op te pakken. Ik heb daar zoveel negatieve associaties bij. Als ik er aan denk om dat te gaan doen, dan krijg ik een groot brok spanning in mijn lijf. Er was steeds gedoe over dat ik dat graag voor mezelf wilde doen. ‘Natuurlijk moet je dat doen! Maar niet nu, niet op deze dag, niet op deze tijd, niet weer dat rondje toch? Waarom doe je die kleren aan?’

Dus ja, je hebt gelijk dat hij me klein en onzeker heeft gemaakt. Hij moet uit mijn hoofd.

Wat ontzettend herkenbaar!!! Alsof ik mezelf lees. Ik ben nu een jaar of 7 gescheiden - jeetje zo lang al - en worstel er nog steeds regelmatig mee. Gelukkig gaat het met kleine stapjes beter. Maar het is geen knop die je aan en uit kan zetten. De lockdowns hebben het voor mij helaas niet beter gemaakt ook. Ik was goed op weg met opbouwen en dan ineens 24/7 alleen zitten, dat is wel een nekslag geweest. Maar ik dwaal af. Je bent niet de enige die zich voelt zoals je voelt. Het is een enorm proces waar je door moet/gaat. Dit forum kan daar gelukkig bij het helpen, herkenning, erkenning😘

@Bir_F... Allereerst wil ik je een dikke knuffel geven. Wat moet dat rot zijn als je helemaal geen steun krijgt van je partner nadat hij toch zoooo ontzettend fout is geweest en dat hij je zo heeft laten vallen. 
Ik heb wel eens tegen man gezegd...als jij dacht dat je wat miste of dacht dat het niet meer goed was tussen ons dan had je dat moeten zeggen.  Dan was je een echte vent geweest. Je had dan niet buiten de deur moeten gaan punnikken en thuis de schijn op houden zodat ik niks in de gaten had.
Ik begrijp je helemaal dat je het moeilijk vindt om sommige dingen weer op te pakken. Ik wandelde ook heel graag, bijna iedere avond samen met mijn zoon. Eerst wandelde ik samen met mijn man maar toen hij ziek was geweest zei hij dat ik te snel liep (ik wilde best wel langzamer lopen maar dat vond hij dan vervelend) en later zei hij dat hij verder wilde lopen. ( dat wilde ik ook wel maar hij wilde dan gewoon naar een podcast luisteren) Nu weet ik dat hij dan altijd met haar telefoneerde....
Ik kan het nu ook heel moeilijk opbrengen om weer te gaan wandelen, ik krijg daar ook een heel opgejaagd gevoel van.
Ook ben ik altijd heel creatief geweest, ben altijd aan het tekenen, schilderen, haken en ik maak weefarmbandjes van kleine kraaltjes. Op een gegeven moment heb ik alles opgeruimd omdat man zo'n kort lontje had en ik dacht dat al mijn rommeltjes hem schijnbaar irriteerden. Nu ben ik daar gelukkig weer mee begonnen, op die manier kan ik mijn gedachten een heel klein beetje van de situatie weg houden. Maar zoals hier al gezegd is komen die gedachten 's nachts dubbel en dwars terug. Als ik niet kan slapen dan heb ik met mezelf afgesproken dat ik één uur beneden kan gaan zitten, ik drink dan een kop thee of wat warme melk en probeer dan weer om wat te slapen.
Ik hoop voor je dat je weer wat rust kunt vinden, ik snap ook dat je zegt dat je jezelf helemaal kwijt bent geraakt dat heb ik de afgelopen maanden ook meermaals gezegd.

Xx

elledoris schreef op 17-10-2023 om 19:55:

[..]

Wat ontzettend herkenbaar!!! Alsof ik mezelf lees. Ik ben nu een jaar of 7 gescheiden - jeetje zo lang al - en worstel er nog steeds regelmatig mee. Gelukkig gaat het met kleine stapjes beter. Maar het is geen knop die je aan en uit kan zetten. De lockdowns hebben het voor mij helaas niet beter gemaakt ook. Ik was goed op weg met opbouwen en dan ineens 24/7 alleen zitten, dat is wel een nekslag geweest. Maar ik dwaal af. Je bent niet de enige die zich voelt zoals je voelt. Het is een enorm proces waar je door moet/gaat. Dit forum kan daar gelukkig bij het helpen, herkenning, erkenning😘

Poeh, 7 jaar.. Echt heftig! 

Het is echt heel rot dat degene van wie je houdt niet meer bij je wil zijn, maar nog wel zo’n effect op je heeft. 

De herkenning hier is echt heel fijn. En dat er zo begripvol wordt gereageerd. Dat vind ik in mijn omgeving maar beperkt. Mijn kring is meer dan gehalveerd hierdoor. En eigenlijk voelt het ook alsof ik niet bezig kan blijven.
Heb jij steun in je omgeving?  

Boogschutter schreef op 17-10-2023 om 20:28:

@Bir_F... Allereerst wil ik je een dikke knuffel geven. 
Xx

Een dikke knuffel terug! 😘

Oh, al die leugens.. 😩  Alles waar je later achterkomt en denkt: Jep, dat was er ook een. Alles wat gelogen  en verdraaid en verzwegen is om je maar in het onwetende te houden over waar hij mee bezig was. Alle vragen die ik wel stelde, maar geen antwoord op kreeg en die omgekeerd werden naar dat ik niet moeilijk moest doen.
Maar achteraf wel zeggen dat ik signalen had moeten zien en het had moeten begrijpen dat het tussen ons niet meer ging. Ik ben er zo van in de war geraakt. 

Ik ga wel eens uit bed, maar niet altijd. Wel als het nog midden in de nacht is. Dan zoek ik even wat afleiding beneden. 
Als het dichter bij de ochtend is niet. Dan dwing ik mezelf te blijven liggen en zoek ik afleiding op mijn telefoon. Filmpjes die net interessant genoeg zijn om naar te kijken en saai genoeg om weer van in slaap te vallen en waarvan het niet erg is dat ik het einde gemist heb. 

Ik sliep al tijden slecht, ook toen hij nog bij me was. Toen was opstaan ‘s nachts of vroeg in de ochtend reden voor gedoe. Alsof ik mezelf kon dwingen ‘normaal’ te slapen. 🤷🏽‍♀️ 

En weet je wat ik ook zó erg vind! Al die tijd dat hij met haar punnikte (ik zal het ook zo noemen🤮) en mij vergeleek en ik te licht bevonden werd en hij plannetjes maakte met haar, lag hij iedere nacht bij mij met zijn arm om me heen. Dat wat er ook gebeurt was die dag, dat ik iedere nacht weer veilig en knus in dat holletje lag; voor mij betekende dat iets. Ik vond het liefdevol. Voor hem was het de schijn ophouden, of zo. 

"Er is iets in mij kapot. Ik blijf maar malen wat ik beter had moeten doen, vooral ‘s nachts. Maar ondertussen begin ik ook langzaam te zien, dat er van alles niet klopte. Ik bedekte alles met de mantel der liefde en was er al die tijd blind voor."

De sleutel zoals ik het lees naar al die liefde in jezelf te gaan investeren. 
Je " gedrag " herken ik maar al te goed, de symptomen ook, hier werd je al op ptss gewezen en bij mij kwam dat er ook uit na een aantal maanden na de uitkomst van het vreemdgaan.
De afhankelijkheid, het had je volledig in de tang, het niet meer wandelen, het niet meer gaan lezen. Alles draaide en draait nog steeds om hem. Focus voor nu op een goede therapeut en het mentaal loskomen van hem. Zoek Codependentie maar eens op of het boek als hij maar gelukkig is. Dan ga je je zelf misschien meer begrijpen.
Stop met hem te begrijpen, want dat ga je nooit doen. Omdat je anders in elkaar steekt.

Je therapeut gebruikt een techniek die op het hbo aangeleerd word, LSD, luisteren, samenvatten, doorvragen. Mooie techniek als dat hij goed uitgevoerd word maar zo te lezen mag ze terug naar school. Dit is wat ik laatst ook aankaarten hier op het forum. Stop met een therapeut zodra je geen vooruitgang boekt of stagnatie voelt opkomen.

Een liefdevolle knuffel voor jou! 

Lars Faber, the Breathwork coach op YouTube of Facebook heeft ook een aantal verhelderende filmpjes. Ik weet niet of de link werkt maar het is een podcast waarbij ik veel ohja momenten herkende. Misschien geeft het je inzicht of bruikbare tips.
Hij heet podcast 6 met Claudia Krumme- van Codependentie naar verslaving- naar vrijheid en zelfliefde. Als je naar de eerste 20 minuten luistert, ben ik er erg benieuwd naar of je het herkend.

Anna Cara schreef op 18-10-2023 om 06:23:

'
Weet je, (lang) veemdgaan is verschrikkelijk voor je psyche.

Het allerbelangrijkste lijkt mij om vol besef te krijgen dat het niet aan jou ligt. Iemand die vreemdgaat bedenkt soms achteraf excuses. Om het voor zichzelf te verkopen. Niets makkelijker om je partner de schuld te geven. Toch?

Je bent het waard.

Xxx

Ik denk dat ik dit nog duizend keer moet lezen.. 🫣

Ik ga het filmpje later vandaag kijken. 
Vannacht had ik een soort openbaring. 🤷🏽‍♀️ Kijken of iemand dit herkent..
Ik dacht namelijk: ik zit nu al een jaar in deze put rond te kijken of ik er iets van kan begrijpen. Niet echt. Een beetje misschien. En nu begin ik op bepaalde vlakken de ladder omhoog vast te pakken. 
Maar eigenlijk moet ik er aan de ándere kant uit klimmen. De kant van zelfliefde en zonder hem.
Dat betekent alleen ook dat ik mensen aan die kant niet meer in mijn leven ga hebben. Want die zijn niet aan die kant van de put. Die zijn in mijn oude leven en daar pas ik niet meer in. In mijn beleving kozen ze voor of hem goedpraten of ‘Zwitserland’ roepen en door leven zoals het altijd ging en doen wat ze altijd deden. Maar niet voor mij steunen en meedenken. Dan laat ik mensen achter. Ik zat denk ik nog te wachten in de put of ze misschien door kregen dat ik daar nog zat. 

Birf_F  wat een heftig verhaal 😪
Een dikke knuffel voor jou . 
Ik herken je gevoelens heel erg , maar soms is houden van ook los laten. Dat bedenk ik me  de laatste tijd heel erg vaak.  Ik hoop dat je snel het leven weer positief gaat ervaren 

Mijn verhaal is wel totaal anders als het jouwe. Mijn man vecht voor mij maar het is zeker nog niet makkelijk , omdat het toch in mijn systeem zit wat hij heeft gedaan, met voor mij helaas iemand waar ik van dacht dat ze een echte vriendin was . Maar ons zo tegen elkaar heeft uitgespeeld... .En dat vind ik zo ziek dat iemand bewust iemand zo kapot kan maken.
Maar ja hij is er wel ingetrapt.  Waar we beide nu hulp voor krijgen gelukkig.

@ iedereen Mijn therapeut vroeg zich af of er een lotgenoten groep bestond ergens waar je elkaar kunt ontmoeten ? Ik zelf kan in mijn omgeving helaas niks vinden . Weet niet of iemand dit weet ?  

Hele dagen liegen dat je barst, je partner in de war brengen en dan de schuld in diens schoenen schuiven, je moet het maar doen. Een laffe daad. Er valt niet zoveel te begrijpen, denk ik.  Ze wilden op een ander maar hadden de moed niet om daarvoor uit te komen. En ze missen ook de menselijkheid om achteraf wat meer duiding te geven. Geen gezichtsverlies willen lijden, ten koste van jou. Meer is dat niet. Dus twijfel niet aan jezelf. Geef meneer De Leugenaar gewoon een schop onder zijn kont. En vertrouw op je eigen waarneming. Je overreageerde helemaal niet toen je vragen stelde, je was gewoon juist. Je was juist. Je voelde juist. Ik wordt hier plaatsvervangend kwaad op hem 😡
Op die manier werd niet alleen je (verwachte) toekomst afgenomen, maar ook (een stuk) je verleden, die anders blijkt te zijn dan gedacht. Dat is echt diepe rouw. En heelt met de tijd. Zeker weten. 
Hou moed.

*ik word 😛😁