Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Boogschutter schreef op 22-09-2023 om 20:28:
@flanagan...vorig jaar 30 jaar getrouwd. Ik had dineetje geregeld samen met de jongens. Hij had helemaal niks gedaan, maar ja..hij was natuurlijk nog steeds herstellende van zijn operatie (zijn excuus...pfff)
Dit jaar had hij zich helemaal uitgestukt. Hij had de hele dag gepland, met treinreis, lunch, boottochtje en 's avond diner met de kinderen. Ik voelde me heel speciaal. Dat was heel erg fijn.
Ha, dat houdt de moed er in.
Pennestreek schreef op 22-09-2023 om 20:11:
Bij mij is het morgen inmiddels 7 jaar geleden dat man vertelde dat hij al jaren twijfelde en toneel speelde en dat niet meer kon. Niet te bevatten. Hij weet de datum niet meer,. Ik twijfel nog of ik het ter sprake moet brengen. Ben bang dat ik dan een mooi weekend verpest.
Lieve Pennenstreek, ik leerde dat dit soort data er eigenlijk niet toe doen. Bij twijfel niet doen toch? En anders stel jezelf de vraag: wat levert het jou op.om daar nadruk op te leggen? En wat brengt het jouw man? Ga je het elk jaar dan aanhalen?
Hier heel veel details die me bijblijven
- de keer dat ik erachter kwam dat ze samen appte. Ik hem daarop aansprak. Ik de volgende dag toch vroeg. Ik wil die berichten wel eens zien. Hij ze gewist had. Ik alles voor zoete koek slikte maar ze toen al veel app contact hadden. Ik haar nog op facebook had opgezocht maar haar niet als een bedreiging zag. Ik er daarna nooit meer bij stilgestaan heb.
- die keer dat mijn status van Facebook veranderde. Eh..geen flauw idee waarom. Achteraf had man weggehaald dat hij getrouwd was met mij zodat haar man mij niet kon benaderen. Was in November
- in December. Met kerst. Wij zo'n verschrikkelijke ruzie kregen dat ik zo ontzettend boos ben geworden na maanden op mijn tenen gelopen te hebben. Weet nog dat ik mijn koffiekop door de kamer smeet.Ik was helemaal klaar met zijn gedrag. Maar toch weer verdergaan
- in Maart dat hij bij mijn moeder voor de deur stond en hij zijn biecht ging doen. Zie het beeld nog heel sterk voor me. Man stond voor de deur. Vroeg mij naar buiten te komen. Dacht wat is er in hemelsnaam aan de hand.
- het telefoongesprek de ochtend daarna met hem en ik zo boos werd.
- dat ik haar een bericht had gestuurd via messenger
- dat haar man contact met mij opnam.
- het moment dat ik met mijn zoon aan tafel zit. We zaten achter de computer huizen te kijken en ik van haar een bericht kreeg en ik zag alleen het woord kinderen staan en ik in huilen uitbarstte...ik heb het bericht niet eens gelezen.
- de appjes die ik de weken daarna gestuurd heb naar man. De boosheid en het verdriet wat ik voelde. Maar ook de vrijheid die ik ervaarde na zolang zoveel negativiteit in huis. Ik vond het heerlijk. Zo'n vrij gevoel. Ik ook verbaal opbloeide.
- mijn vriendin me elke dag steunde. Langskwam. Me elke dag opbelde.
- Dat ik heel erg mijn best deed om man los te laten.
- dat we na 6 weken afspraken om dingen door te spreken voor de scheiding en dat man aangaf er alles aan te willen doen om mij terug te winnen.
- hij elke ochtend een kaartje kwam brengen.
- we elkaar weer gingen ontdekken. We elkaar weer zagen. Mijn trots opzij zette en alleen ging voelen. We gesprekken hadden zonder verwijten. We ons beide zo kwetsbaar voelde en opstelden. Die gevoelens voor ons beide zo nieuw en eng waren.
- hij super romantische dates voor me organiseerde buiten zijn comfort zone
- en daarna een periode aanbrak met heel veel ups en downs. Het verwerken begon. En waar we nog steeds midden inzitten maar de pijn naar de achtergrond is gegaan. Het verdriet stukken minder is. Het accepteren van wat er gebeurd is. Ik hem vergeven heb. Maar alleen het vreemdgaan nooit zal kunnen begrijpen.
Het is een periode met heel veel details die op mijn netvlies staan en in mijn geheugen gegrift zijn. Ik zal ze nooit vergeten maar gelukkig slijt het allemaal wel.
Ik weet nog wel dat als ik me heel slecht voelde en ik het niet meer zag zitten ik vaak terug dacht aan al die mooie momenten die we samen beleefden en ik dan weer even verder kon. Aan alles wat man had gedaan. Maar vooral zijn kwetsbaarheid die hij.liet zien. En dat is wat je alleen als partners kunt voelen en ervaren denk ik.
Yessie2000 schreef op 22-09-2023 om 09:41:
Fijn om te lezen hoe het na aantal jaren is, de zee is bij ons nog heel erg wild en de golven hoog. Soms vliegen we samen heel hoog en voelt het alsof ik zweef en paar uur later kan ik helemaal weer down zijn als ik denk aan wat er allemaal heeft afgespeeld in de schaduw van ons huwelijk. Hij zegt dat de liefde altijd thuisgebleven is en dat hij mij nooit pijn wilde doen. Dat voel ik ook wel zo, heb me altijd heel erg geliefd gevoeld door hem. Had soms wel soort angstige gedachten. Heb ook een keer heel realistisch gedroomd, hij ging vreemd voor mijn ogen. Daar ben ik de hele dag ziek van geweest. Heb dit denk ik ook gedeeld met hem. Is te lang geleden, niet alles is helder.
We zijn nu in de fase beland dat hij het minstens zo erg vind wat hij deed als mij. Hij zou het zo graag terugdraaien. Heeft het gevoel alsof hij zijn en ons leven verpest heeft. Gelukkig blijft hij niet hangen in dit gevoel en is vaak wel optimistisch. Blij dat het voorbij is, blij dat hij uit die giftige kolk ontsnapt is.
Las een keer ergens dat je een steeds slechter zelfbeeld krijgt en daardoor de aandacht van de affaire nodig hebt om je weer beetje beter te voelen. Helpt alleen tijdelijk...
Ik heb heel veel steun aan jullie verhalen, Peet, Miss, Pennestreek, Theekannetje, Anna, en nog een paar andere. Jullie zijn al stuk verder in het verwerken, de 1 nog wat verder dan de ander. En ook de keuzes van degene die niet gebleven zijn kan ik wel begrijpen en van te leren. Elke situatie is uniek. Onze relatie is het waard om opnieuw vorm te geven. Beide groeien naar een betere zelf, voor hem 10 stappen voor mij een paar stapjes.
Gisteren goede therapie sessie gehad, helpt wel als iemand van buiten de vissenkom naar je situatie kijkt. Zelf blijf ik soms dezelfde rondjes zwemmen.
Dank je wel allemaal en een fijne liefdevolle dag!
Ik heb ook gedroomd dat man vreemdging. Zo realistisch. Ik werd wakker en voelde me zo naar. Man had feestje van het werk en was nog niet thuis. Was de droom vergeten maar kwam weer naar boven na het opbiechten.
Nu ben ik ervan overtuigd dat het een thelepatische droom was.
En alle datums. Gelukkig vervagen die ook. Wat in het begin zo moeilijk is. De dag dat het uitkwam. De datum dat hij met haar naar een hotel was.
Het eerste jaar kon ik hier heel erg tegenop zien. Ik maakte het zo groot. Ik had zelfs wel gedacht om weg te gaan tijdens die dagen. Echt een nacht weg te gaan zodat ik niet in de buurt van man was. En dan viel het achteraf toch mee. Maar van te voren was het echt heel moeilijk en een hele grote berg. Vooral in mijn hoofd.
Ik heb indertijd voor die herinneringen met de pijnlijke details EMDR gedaan, dat heeft echt onwijs geholpen.
Ik kan oprecht zeggen dat ik heel veel last had van bepaalde data. Maar nu er jaren zijn verstreken weet ik dat dit slijt. Mocht je aan het begin staan, weet dan: het gaat voorbij. Een enkele datum blijft meer gevoel geven. Maar in het algemeen zijn de intense gevoelens daarover weggezakt. En dat gaf mij weer meer rust.
Boogschutter schreef op 22-09-2023 om 20:43:
Goh Pennestreek...7 jaar ...ik snap dat jij precies de datum nog weet. Maar ik neem aan dat het toevallig is dat de uitkom datum net in dit weekend valt? Ik zou vooral heel erg genieten van jullie weekend. Wat fijn dat jullie nog steeds bij elkaar zijn, dat geeft mij hoop.
Heel veel plezier gewenst !
Xx
Ja, dat is stom toeval. Ik ben er normaal echt niet meer mee bezig.
Alysa schreef op 23-09-2023 om 05:01:
[..]
Lieve Pennenstreek, ik leerde dat dit soort data er eigenlijk niet toe doen. Bij twijfel niet doen toch? En anders stel jezelf de vraag: wat levert het jou op.om daar nadruk op te leggen? En wat brengt het jouw man? Ga je het elk jaar dan aanhalen?
Nee, dat heb ik in het begin wel gedaan, maar dan was ik ook echt flink van de leg. Maar juist omdat ik er tegenwoordig niet meer echt mee bezig ben en we het er niet meer expliciet over hebben, heb ik soms een beetje het gevoel ‘dat hij er nu wel makkelijk mee weg komt’.
Tijdens het diner zaterdag kwam het toch ter sprake. Hij zei dat hij zo blij was met de ruimte die ik hem geef, terwijl hij mij dat destijds juist voor de voeten gooide als desinteresse. Dat heeft me toen zo intens gekwetst. Dus door die opmerking nu schoten de tranen me in de ogen. Dat het juist op deze avond gebeurde zorgde voor een extra heftige reactie bij mij. Hij snapte het natuurlijk niet, dus toch maar uitgelegd wat er speelde. Hij kon zich dat niet meer herinneren en kon zich dat ook niet voorstellen, maar hij had echt een hele hoop bij elkaar verzonnen om voor zichzelf een scheiding te kunnen verantwoorden. Zo werkt het brein namelijk. Hij heeft ook gezegd dat hij nooit van me gehouden had. Ook al zo’n verdraaiing van de werkelijkheid.
Mijn Truus verjaart op dezelfde dag van mijn man, ik denk daar nog steeds vluchtig aan als het zijn verjaardag is. Maar ik spreek er niet meer over omdat ik haar die eer niet wil aandoen. Tenslotte is hij altijd bij op zijn verjaardag en vieren we die samen. Dat was zelfs zo tijdens hun affaire. Altijd op vakantie met mij op zijn verjaardag (in de zomervakantie).
De datum dat mijn oud huwelijk werd opgeblazen, toen alles uitkwam, vergeet ik ook nooit, maar nu denk ik eraan terug als de datum waarop hij opnieuw voor me koos. Mijn reactie was toen zo indrukwekkend voor hem, kwam zo enorm bij hem binnen, dat hij mij voor het eerst weer echt zag, en dat hij zichzelf zag en waar hij mee bezig was, en hij heeft onmiddellijk opnieuw voor mij gekozen toen. Hij omschreef het als een klap in zijn gezicht, een ontnuchtering. Ik koos toen nog niet direct voor hem natuurlijk, maar hij wel voor mij. Ik heb wel zijn ontreddering gezien toen. Zijn verwarring. Achteraf heb ik dat pas begrepen.
Pennestreek schreef op 25-09-2023 om 11:05:
[..]
Nee, dat heb ik in het begin wel gedaan, maar dan was ik ook echt flink van de leg. Maar juist omdat ik er tegenwoordig niet meer echt mee bezig ben en we het er niet meer expliciet over hebben, heb ik soms een beetje het gevoel ‘dat hij er nu wel makkelijk mee weg komt’.
Tijdens het diner zaterdag kwam het toch ter sprake. Hij zei dat hij zo blij was met de ruimte die ik hem geef, terwijl hij mij dat destijds juist voor de voeten gooide als desinteresse. Dat heeft me toen zo intens gekwetst. Dus door die opmerking nu schoten de tranen me in de ogen. Dat het juist op deze avond gebeurde zorgde voor een extra heftige reactie bij mij. Hij snapte het natuurlijk niet, dus toch maar uitgelegd wat er speelde. Hij kon zich dat niet meer herinneren en kon zich dat ook niet voorstellen, maar hij had echt een hele hoop bij elkaar verzonnen om voor zichzelf een scheiding te kunnen verantwoorden. Zo werkt het brein namelijk. Hij heeft ook gezegd dat hij nooit van me gehouden had. Ook al zo’n verdraaiing van de werkelijkheid.
Dat is dus waar ik tegen aan blijf lopen, zo 1 opmerking kan totaal fout vallen bij mij en ik kan me dan dus ook niet inhouden, vooral als man dan zo reageerd met dat hij het niet meer weet maar wel idd een hoop leugens kon verzinnen.
Het eerste jaar was het wel een pijnlijk moment waar je gedachten weer heengaan. Eigenlijk vergelijkbaar met alle andere data waarop een grote gebeurtenis heeft plaatsgevonden (geboorte, sterfdag, huwelijksdag etc.). Maar de jaren daarna gaat het wel slijten. En als je ervoor kiest om te vergeven en samen verder te gaan heeft het geen zin hem dat voor de voeten te blijven gooien.
idd, gedenk niet de uitkom dagen maar vier de trouwdagen!
Peet52! schreef op 23-09-2023 om 15:04:
[..]
Ik heb ook gedroomd dat man vreemdging. Zo realistisch. Ik werd wakker en voelde me zo naar. Man had feestje van het werk en was nog niet thuis. Was de droom vergeten maar kwam weer naar boven na het opbiechten.
Nu ben ik ervan overtuigd dat het een thelepatische droom was.
Bizar is dat hé..ik had de data's achteraf precies in mijn dagboek staan.. ook zo iets ongelooflijks.
Maar tegenwoordig volg ik het dagelijks, en wohw wat helpt het mij dat te volgen. Vandaag een amputatie bij iemand voorkomen door het juist handelen en mijn intuïtie te volgen. Ik luister voortaan eerst naar het stemmetje in mezelf, de rest is bijzaak.
idd altijd naar je gevoel luisteren.
Ik wist meteen dat er iets mis was toen mijn man ermee "begon", ik herinner me zelfs die dag nog, helaas kon ik t niet achterhalen, als hij t nooit had opgebiecht had ik t nooit geweten denk ik, want truus wist van mijn bestaan maar heeft me nooit gecontacteerd. Ze wist zelfs dat hij en ik samen woonde en samen op vakantie gingen maar hij maakte haar wijs dat we niet meer "samen" waren, in haar plaats had ik dat toch wel heel raar gevonden 🤨
Op dit moment voel ik me zo leeg en in de war, alsof ik ergens op een eiland sta en er niet af geraak. Van de week hadden hij en ik een gesprek, de vraag van mij was vooral, waarom bleef je liegen en stiekem doen na het vreemdgaan? En volgens hem gaf ik hem stress met mijn verdriet, mijn gebroken hart kon hij niet aan en thuis voelde hij zich "opgesloten" omdat ik niet meer gezellig was en vaak vragen stelde/behoefte had om erover te praten... dus eik zegt hij dat t mijn schuld is dat hij bleef liegen over waar hij was enzo... ik vind zelf dat dat niet ok is, hij had mij de tijd moeten geven om te helen maar inplaats daarvan vluchtte hij en bleef eik het slechte opzoeken, mij wijs maken dat alles goed was maar ondertussen was dat niet zo. Hij zegt dat hij t niet aankon om te horen wat hij allemaal fout gedaan heeft.
En ja ik geef toe dat ik daar soms te ver in doordreef, ik had me meer in moeten houden maar jullie weten wss wel dat je dat niet altijd kan. Nu heeft hij gwn nog meer verdriet veroorzaakt maar hij vind dat ik t los had moeten laten. We worden t niet eens. Hij gaf wel aan dat nu we apart wonen dat hij geen stress voeld en graag weer samen wil wonen maar dat ik t dan ook nooit meer voor zn voeten msg gooien zodat hij niet wil vluchten.
Wat vinden jullie?
