Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Titiv jouw reactie is echt volkomen normaal. Nu maakt hij jou de schuldige. Hij heeft een fout begaan. Jij hebt daar verdriet over en bent overstuur wat volkomen logisch is. Van jou vragen om "de kwestie" verder af te sluiten en "gewoon" verder te gaan is niet realistisch. Dat zie je ook wel aan de verhalen hier. Herstel duurt jaren met ups en downs. Daar kan of wil hij blijkbaar niet mee omgaan. Eigenlijk zegt hij dat jij moet ophouden met zeuren want dan raakt hij niet meer in de stress of vlucht terug naar zijn affaire (deze of een volgende). Want die zeuren niet en daar is het natuurlijk wel gezellig. De enige succesvolle herstelpogingen die ik hier lees zijn die waarbij erkenning is van verdriet. Ongeacht de tijdsduur en volledige medewerking en inzicht. Dat lees ik bij jou nergens... Dus nee ik geef dit weinig kans.
Titiv, hij heeft dus vanaf het begin af aan geen verantwoording genomen voor de pijn die hij veroorzaakte met zijn gedrag. Sterker nog: hij gebruikt jouw pijn om weer ontwijkend en leugenachtig gedrag te vertonen. Om het nu zo te framen dat hoe jij reageert de oorzaak is van zijn reactie, is op zijn zachtst gezegd niet flink maar ook gewoon manipulatief. Zeker het feit dat hij je dan wil dwingen er nooit meer over te beginnen. Als het nou een vent (of juist vrouw) was het geweest, had hij van het begin af aan fier gestaan in het over hem heen laten komen van de gevolgen van zijn gedrag bij jou. Dan had jij je ook gehoord gevoeld.
In plaats daarvan bleef hij vluchten, liegen en manipuleren. En dat doet hij nog steeds. Stap er weer in en je komt in dezelfde emotionele draaicirkel terecht: zijn manipulatie geloven, hem het voordeel van de twijfel geven, na een tijdje er achter komen/ voelen dat het toch niet klopte, weer kwaad worden en het dan weer helemaal gehad hebben. Ik begrijp sws niet waarom je nog steeds diezelfde gesprekken voert eigenlijk. Ik zou hem gewoon eens een half jaartje niet spreken. Maar wacht... de kans dat hij dan doorgegaan is naar een volgende is niet onwaarschijnlijk misschien? Door hem op je te laten wachten en vooral te kijken of hij op de lange duur voor jullie huwelijk te kiest, kom je erachter of hij wel een waarachtige sterke keuze voor jullie maakt en niet weer met praatjes brandjes probeert te blussen om de boel bij jou weer te sussen. Ik zeg: pak een keer door.
Eens met MRI.
Titiv: volgens mij moet je eerst eens op een rijtje krijgen wat JIJ nu zelf eigenlijk wilt, dat heeft prio, en van daaruit gaan handelen.
Nog niet zo lang geleden schreef je dat je liefde voor hem totaal weg was, je totaal op hem was afgeknapt en dat het écht over was. Wat is hierin veranderd? Schreef je dit om jezelf te overtuigen, anderen te overtuigen, of was dat echt hetgeen je voelde?
Nu leef je al een poos apart van van elkaar, wat heeft jou dát opgeleverd? Is hierdoor je gevoel weer veranderd mbt hem dat je nu tóch weer overweegt met hem verder te gaan? Volgens mij moet je dit eerst even voor jezelf op een rijtje zien te krijgen voordat je weer keuzes kunt maken.
Of maak je je zorgen om het financiële gedeelte als je zou besluiten zonder hem door te gaan? Er is ‘iets’ wat jou nog steeds zo doet twijfelen steeds en vlgs mij ligt dáár jouw antwoord en kun je van daaruit verder.
Zoals MRI al helder heeft beschreven, weet je exact hoe hij te werk is gegaan en nog steeds gaat. Ervaringen uit het verleden bieden in dit geval garanties voor de toekomst. Zo doorgaan zoals nu, daarmee komen en kunnen jullie beiden niet verder, ongeacht wat je/jullie zouden besluiten. Begrijp dus best dat hij wat duidelijkheid zou willen, misschien voor de kinderen ook wel goed? Hoe zijn zij hieronder trouwens (weet niet hoe oud zij zijn nl)?
Lastig hoor Titiv, maar merk dat advies geven ook niet simpel is in dit geval.
Titiv schreef op 28-09-2023 om 11:46:
idd altijd naar je gevoel luisteren.
Ik wist meteen dat er iets mis was toen mijn man ermee "begon", ik herinner me zelfs die dag nog, helaas kon ik t niet achterhalen, als hij t nooit had opgebiecht had ik t nooit geweten denk ik, want truus wist van mijn bestaan maar heeft me nooit gecontacteerd. Ze wist zelfs dat hij en ik samen woonde en samen op vakantie gingen maar hij maakte haar wijs dat we niet meer "samen" waren, in haar plaats had ik dat toch wel heel raar gevonden 🤨
Op dit moment voel ik me zo leeg en in de war, alsof ik ergens op een eiland sta en er niet af geraak. Van de week hadden hij en ik een gesprek, de vraag van mij was vooral, waarom bleef je liegen en stiekem doen na het vreemdgaan? En volgens hem gaf ik hem stress met mijn verdriet, mijn gebroken hart kon hij niet aan en thuis voelde hij zich "opgesloten" omdat ik niet meer gezellig was en vaak vragen stelde/behoefte had om erover te praten... dus eik zegt hij dat t mijn schuld is dat hij bleef liegen over waar hij was enzo... ik vind zelf dat dat niet ok is, hij had mij de tijd moeten geven om te helen maar inplaats daarvan vluchtte hij en bleef eik het slechte opzoeken, mij wijs maken dat alles goed was maar ondertussen was dat niet zo. Hij zegt dat hij t niet aankon om te horen wat hij allemaal fout gedaan heeft.
En ja ik geef toe dat ik daar soms te ver in doordreef, ik had me meer in moeten houden maar jullie weten wss wel dat je dat niet altijd kan. Nu heeft hij gwn nog meer verdriet veroorzaakt maar hij vind dat ik t los had moeten laten. We worden t niet eens. Hij gaf wel aan dat nu we apart wonen dat hij geen stress voeld en graag weer samen wil wonen maar dat ik t dan ook nooit meer voor zn voeten msg gooien zodat hij niet wil vluchten.
Wat vinden jullie?
Dag Titiv,
Op de voorwaarden die hij stelt zal het niet lukken. Hij kijkt niet in de spiegel en jij moet zwijgen? Dat gaat echt nooit gaan zo. Voor jou is dat een onmogelijke opgave. Ik vind het verschrikkelijk voor jou. Zie jij jezelf dat doen?
x
Theekannetje schreef op 28-09-2023 om 15:11:
[..]
Dag Titiv,
Op de voorwaarden die hij stelt zal het niet lukken. Hij kijkt niet in de spiegel en jij moet zwijgen? Dat gaat echt nooit gaan zo. Voor jou is dat een onmogelijke opgave.
Zij heeft hem helemaal niet vergeven en blijft het maar herhalen. Je maakt een keuze destijds samen gaan we door of niet. Blijf dan niet steeds het herhalen en vragen stellen. Zo praat je een huwelijk definitief kapot. Snappen doe ik Titiv zeker maar dit is niet goed. Kijk vooruit. Het verleden is geweest en kan niet aangepast worden.
MRI gaf al aan: ‘Ik begrijp sws niet waarom je nog steeds diezelfde gesprekken voert eigenlijk.’
En ik ben het ook met Ruud eens.
Dezelfde gesprekken steeds voeren is een kwelling voor hem, maar ook voor jou!
Als je daar mee stopt, dan kan je voelen of er meer is.
Nu trek je zelf steeds de wond open en die wond doet pijn, zoveel pijn dat je met je ene been in het verleden blijft hangen. En zoals Ruud zegt:’Kijk vooruit. Het verleden is geweest en kan niet aangepast worden.’
Flanagan schreef op 28-09-2023 om 16:15:
MRI gaf al aan: ‘Ik begrijp sws niet waarom je nog steeds diezelfde gesprekken voert eigenlijk.’
En ik ben het ook met Ruud eens.
Dezelfde gesprekken steeds voeren is een kwelling voor hem, maar ook voor jou!
Als je daar mee stopt, dan kan je voelen of er meer is.
Nu trek je zelf steeds de wond open en die wond doet pijn, zoveel pijn dat je met je ene been in het verleden blijft hangen. En zoals Ruud zegt:’Kijk vooruit. Het verleden is geweest en kan niet aangepast worden.’
ja eens maar je kan imho van Titiv niet vragen maar te vergeven als zij dat niet zo voelt en als ze steeds heeft gemerkt dat zijn verhalen toch ook weer een andere werkelijkheid verborgen.
in het heden gaan staan is vooral mogelijk als de ander zich oprecht en waarachtig committeert aan gezamenlijke groei en eerlijkheid. Zolang hij dat blijft beloven, Titiv hem gelooft maar op een gegeven moment merkt dat hij weer niet waarachtig is(hetzij aan haar gevoel, ze kent hem goed, hetzij aan verhalen die niet kloppen) keert de boel weer om. Ik denk dat zijn beloftes meer aan een ´test' onderworpen mogen worden of ze houdbaar zijn op de lange duur. Nu herstart ze steeds te snel omdat ze hem op zijn blauwe ogen gelooft of omdat alleen zijn zwaar valt, maar na een tijdje is het weer hommeles.
Deze cyclus is nu al jaren aan de gang, toch? Ik zou zeggen: probeer het eens over een andere boeg. Bijvoorbeeld allebei apart met een therapeut praten of zo en elkaar intussen even met rust laten. Ik noem maar wat
MRI schreef op 28-09-2023 om 16:32:
[..]
Deze cyclus is nu al jaren aan de gang, toch? Ik zou zeggen: probeer het eens over een andere boeg. Bijvoorbeeld allebei apart met een therapeut praten of zo en elkaar intussen even met rust laten. Ik noem maar wat.
Geheel mee eens.
Titiv, jouw man draait zaken om. Hij beseft niet eens dat hij helemaal niet in de positie is om eisen te stellen. Helaas, helaas, lijk jij dat ook niet te beseffen.
Jij moet eens wat beter naar jezelf luisteren. Wat wil jij? Hoe zou jij dat dan willen? Zeg hem DAT! Stel JIJ nu eens je voorwaarden! Bedenk of jij met je hand over je hart strijkt en hem terugneemt.
Ik zou hem ronduit zeggen dat jij hem zeker NIET belooft om er niet meer om te beginnen. En voorlopig nog maar niet gaat samenwonen met hem. Hij beseft nog steeds niet wat hij gedaan heeft.
Ruud1971! schreef op 28-09-2023 om 15:50:
[..]
Zij heeft hem helemaal niet vergeven en blijft het maar herhalen. Je maakt een keuze destijds samen gaan we door of niet. Blijf dan niet steeds het herhalen en vragen stellen. Zo praat je een huwelijk definitief kapot. Snappen doe ik Titiv zeker maar dit is niet goed. Kijk vooruit. Het verleden is geweest en kan niet aangepast worden.
Nee, het is nog te vroeg voor vergeving want er zijn nog talloze onbeantwoorde vragen, nog geen echte gesprekken gevoerd en hij blijkt niet waarachtig te zijn. Dus kunnen zij niet verder op de voorwaarden van haar man. Wil hij echt met haar verder gaan, dan gaat hij echt naar zichzelf moeten kijken, stoppen met uitvluchten zoeken en echt naar haar moeten luisteren. Zoals hij het nu voorstelt is het einde verhaal. Therapie kan misschien nog iets veranderen. Trouwens, zo lang is het toch nog niet geleden? Zo’n proces kan jaren duren, maar ook hij moet daar willen aan meewerken. Over alles zwijgen, wat hij eigenlijk al altijd heeft gedaan tenzij wat cliché’s gebruikt, is geen optie en zal ook niet lukken. Hij is blijven liegen. Hij heeft zich helemaal nog niet bloot gegeven. De vraag van Titiv was hoe wij ernaar kijken en dit is hoe ik ernaar kijk. Anderen kunnen dat anders aanvoelen. Of Titiv kan het anders aanvoelen. Geen probleem mee hoor.
ik geef jullie volkomen gelijk en ook ruud, uiteraard besef ik wel dat je iemand niet mag blijven verwijten en ik zeg ook eerlijk dat ik dat teveel deed maar hij heeft iets gedaan wat gevolgen heeft, en ja hij heeft veel te voorduren gehad de afg 2 jaar maar daar ga ik geen sorry voor zeggen en ervoor vluchten is eik gewoon weer herhalen wat er toen fout ging. Vandaag weer gesproken en dan gaf hij wel aan dat hij best snapt dat ik er soms over wil praten of verdriet heb maar niet elke week wat ik idd elke week deed. Daar begrijp ik hem wel in.
Kwa gevoel, ja ik voel zeker nog veel maar ook evenveel verdriet en boosheid, met name nu boosheid over dat hij op een gegeven moment weer ging liegen.
Die boosheid ben ik echt nog niet kwijt.
We hebben 2 jonge kinderen, die ik idd meeneem in mijn keuzes. Tuurlijk wil ik hen een scheiding besparen en mijn man wil dat ook. En dan is er t houden van natuurlijk, ook wel van zijn kant dat geloof ik wel maar het vertrouwen is gewoon echt zo kapot.
Voorlopig blijven we apart wonen. Nu maken we igg geen ruzie meer en als we praten blijft t een kalm gesprek.
Zoals mri zegt, ik denk idd dat we nog erg lang apart moeten wonen en idd zien of hij wel echt de moeite wil doen en vooral nooit meer liegt.
Denk dat het er nooit meer over hebben niet haalbaar is. Er blijven altijd triggers waardoor je misschien boos of verdrietig wordt.
miss1984 schreef op 27-09-2023 om 21:38:
[..]
Bizar is dat hé..ik had de data's achteraf precies in mijn dagboek staan.. ook zo iets ongelooflijks.
Maar tegenwoordig volg ik het dagelijks, en wohw wat helpt het mij dat te volgen. Vandaag een amputatie bij iemand voorkomen door het juist handelen en mijn intuïtie te volgen. Ik luister voortaan eerst naar het stemmetje in mezelf, de rest is bijzaak.
Ja..echt zeker bizar. Ik ben hierdoor ook gaan geloven dat er echt meer is . Klinkt zweverig maar heb er ook veel over gelezen. Vooral over thelepatisch dromen want die droom voelde levensecht. Daardoor weet ik dat de verbinding tussen ons echt was.
Het enige wat wel lastig is is intuïtie en wantrouwen. Dat kan je intuïtie wel eens vertroebelen.
Izza schreef op 25-09-2023 om 19:45:
Het eerste jaar was het wel een pijnlijk moment waar je gedachten weer heengaan. Eigenlijk vergelijkbaar met alle andere data waarop een grote gebeurtenis heeft plaatsgevonden (geboorte, sterfdag, huwelijksdag etc.). Maar de jaren daarna gaat het wel slijten. En als je ervoor kiest om te vergeven en samen verder te gaan heeft het geen zin hem dat voor de voeten te blijven gooien.
Er zit wel een (groot) verschil tussen iets bespreken en voor de voeten gooien.
Als ik door iets getriggerd word, dan kies ik er soms bewust voor het te bespreken. Soms ook niet. Maar het wordt dan nooit een soort ruzie, we hebben het dan over onze emoties toen en nu, over hoe het zo heeft kunnen lopen, wat er nu beter gaat, of we de geleerde lessen nog wel in praktijk brengen, hoe blij we zijn met hoe het nu tussen ons gaat, of dat we toch (nog/weer) wat moeten bijsturen.
Als je iemand iets voor de voeten gooit, dan verwijt je iemand iets, zit je in de ruziesfeer, gaat de ander zich verdedigen en kom je uiteindelijk geen steek verder. Is dus niet helpend.
Maar zoals gezegd zijn het twee heel verschillende dingen. Ik zou het jammer vinden als we het niet meer over het verleden zouden hebben, want het heeft ons gevormd, we gebruiken het als kompas, als waarschuwing. Het is gewoon een groot deel van onze gezamenlijke geschiedenis. Het is echt al heel lang geleden dat ik man iets voor de voeten heb gegooid. Maar we hebben het wel nog regelmatig over toen.
Titiv....ik denk dat je voor jezelf moet gaan bedenken. Kun je het echt achter je laten. Of blijft het voor altijd een last die je met je mee draagt. Jullie zijn al 2 jaar verder. Is er een stijgende lijn in het verwerken. Komen jullie nader tot elkaar of blijven de verwijten naar je man toe. En ik als geen ander begrijp die hoor. Maar denk wel dat je het moet gaan accepteren dat het gebeurd is. Het is onomkeerbaar.
Werken aan een toekomst samen en een relatie 2.0 opstarten . Of achterom blijven kijken en niet verder komen.
Je man begint nu wel te praten. Geeft aan wat het met hem gedaan heeft. En ja is wel laat maar hier hebben we ook nog wel eens gesprekken wat het met man doet. En dat komt nu pas naar boven. Terwijl ik daar vaak op aangedrongen heb. Wat doet dit met jou. Maar dat vond hij nooit belangrijk. Hij wou mij gelukkig maken. Maar ja zo werkt het niet. Althans niet voor mij. Het is een proces wat je beide moet aangaan. Ook de vreemdganger. Vooral omdat vaak onbesproken dingen kunnen gaan sudderen. En eerlijkheid..nee is niet altijd fijn. Kan ook confronterend zijn. Maar door te praten blijf je wel in verbinding met elkaar.
De dingen die hij benoemt moeten uitgesproken worden. Van beide kanten. Ook hij moet zijn verhaal kunnen vertellen. Net als jij dat moet kunnen. Belangrijk is dat je niet meer in de verwijt sfeer gaat communiceren. Is heel moeilijk maar ja wel belangrijk om verder te gaan.
Hier lukt dat ook nog niet altijd hoor. Vorige week ook nog wat triggers. En dan hoor ik er 1 teveel en dan ja...ontplof ik weer en dan brul ik er weer alles uit en ben ik huizen aan het zoeken. Maar merk wel dat als ik alles weer even uit ik het weer even kwijt ben. De manier hoe ik dat doe is niet altijd even goed. Kwam eigenlijk omdat man iets merkte aan mijn blik. Mijn blik veranderde. Waarschijnlijk had ik niets gezegd van de teigger die ik had maar omdat hij doorhad dat mijn blik veranderde en hij me daarop aansprak kon ik het niet meer voor me houden. Het blijft soms gewoon ontzettend lastig. Maar ik kan dan wel weer heel snel alles weer in het perspectief zien. Komt ook bij dat man dan ook initiatieven neemt om dingen uit te praten.
