Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Mensen kunnen zeker veranderen als ze tot inzichten komen die ze vroeger niet hadden. Als het kwartje gevallen is, zeg maar 😊
Dankjewel, boogschutter en theekannetje. Jullie halen de woorden uit mijn mond.
Ik wilde schrijven " dus eens een verslaafde, altijd een verslaafde".... maar ga het hierbij laten...
Zware energie verspilling... zo klaar mee. Gelukkig gelooft er nog iemand in mijn man, en dat ben ik... anders was hij er maar mooi aan geweest in deze samenleving.
En Yessie ook een dikke smakkert voor jou, herken ontzettend veel in je verhaal, alleen dan niet het gene met één persoon. Maar met meerdere.. fijn dat jullie samen de berg bewandelen. Hij zal wel heel blij en dankbaar zijn met jou als vrouw 😊
Ik ga taart eten, ons kind is jarig en zo dankbaar dat wij als gezin samen zijn verjaardag kunnen vieren! Dat had ik een paar jaar geleden ook niet gedacht 
Boogschutter schreef op 20-09-2023 om 14:37:
@Izza, dank je wel voor je antwoord. Maar je haalt ook steeds aan dat het in iemands karakter zit of persoonlijkheid. Ben jij dan ook van mening...eens een dief, altijd een dief? Ik weet niet of jij kinderen hebt maar die liegen ook weleens, zit dat dan direct in hun karakter? Denk jij niet dat mensen soms een gruwelijke fout kunnen maken en daar verschrikkelijk en oprecht veel spijt van kunnen hebben en dat ze dan ook een tweede kans verdienen. Zodat ze niet de rest van hun leven door moeten als die overspelige ontrouwe echtgenoot, omdat dat nu eenmaal hun karakter is.
Ach dit maakt pijnlijke herinneringen los. Na het vreemdgaan, was ik voor 80% zo ver dat ik mijn ex wilde vergeven en doorgaan en er alles aan doen... Ik zei hem "ik ben zo bang dat er nog meer naar boven komt, of dat je het weer doet". Hij zei toen 'maar geloof je dan 'eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger? Ik smeek je om me nog een kans te geven, ik zweer dat er niets meer is en dat het nooit meer zal gebeuren"
Dat haalde mij over. Ja, ik gaf hem gelijk en het voordeel van de twijfel, iedereen verdient een tweede kans en zelfs een derde, als hij beseft wat hij gedaan heeft, spijt heeft en goede voornemens.
Later bleek dat hij, op het moment dat hij dat met zijn hand op zijn hart zei, met tranen in de ogen, gewoon nog een lijk in de kast had hangen...
miss1984 schreef op 20-09-2023 om 14:48:
Dankjewel, boogschutter en theekannetje. Jullie halen de woorden uit mijn mond.
Ik wilde schrijven " dus eens een verslaafde, altijd een verslaafde".... maar ga het hierbij laten...
Zware energie verspilling... zo klaar mee. Gelukkig gelooft er nog iemand in mijn man, en dat ben ik... anders was hij er maar mooi aan geweest in deze samenleving.En Yessie ook een dikke smakkert voor jou, herken ontzettend veel in je verhaal, alleen dan niet het gene met één persoon. Maar met meerdere.. fijn dat jullie samen de berg bewandelen. Hij zal wel heel blij en dankbaar zijn met jou als vrouw 😊
Ik ga taart eten, ons kind is jarig en zo dankbaar dat wij als gezin samen zijn verjaardag kunnen vieren! Dat had ik een paar jaar geleden ook niet gedacht
Gefeliciteerd met je (steeds minder) kleintje!
Boogschutter schreef op 20-09-2023 om 14:37:
@Izza, dank je wel voor je antwoord. Maar je haalt ook steeds aan dat het in iemands karakter zit of persoonlijkheid. Ben jij dan ook van mening...eens een dief, altijd een dief? Ik weet niet of jij kinderen hebt maar die liegen ook weleens, zit dat dan direct in hun karakter? Denk jij niet dat mensen soms een gruwelijke fout kunnen maken en daar verschrikkelijk en oprecht veel spijt van kunnen hebben en dat ze dan ook een tweede kans verdienen. Zodat ze niet de rest van hun leven door moeten als die overspelige ontrouwe echtgenoot, omdat dat nu eenmaal hun karakter is.
Bij kinderen (die ik heb) zie ik dat echt wel anders. Het zijn minderjarigen met hersenen die nog niet volledig ontwikkeld zijn (dat duurt zelfs nog tot ze ergens begin 20 zijn dacht ik). Die kunnen zich nog volledig vormen (binnen hun mogelijkheden van aanleg, talent en persoonlijkheid). Ze kunnen ook nog niet de gevolgen van hun daden overzien (zoals een volwassene dat wel kan of zou moey kunnen). Maar iemand van 40/50/60 is wat mij betreft wel een ander verhaal.
Iedereen maakt wel eens fouten. Maar iemand die continu in de fout gaat is voor mij wat anders. Een jarenlange affaire in continu weer opnieuw een keuze maken en weer die fout begaan. Wat men wellicht niet eens meer als zodanig ziet. Het is al een patroon geworden een gewoonte. Is het behoefte aan spanning, avontuur of een slechte relatie? Geen idee maar dat maakt mij ook niet zoveel uit. Ik wil daar geen energie in steken. Ook niet in het hele (jarenlange) herstelproces samen doorlopen. Voor mij zit groei niet in het blijven vasthouden aan het oude vertrouwde maar in nieuwe uitdagingen en ervaringen. Ik kijk trouwens wel met een positieve blik terug op de relatie. Geen boosheid meer naar ex en naar Truus was dat er eigenlijk al niet. Die staat daarbuiten. De goede jaren zijn door die fout niet meteen weg. Het is alleen geen basis voor de toekomst. Die bouw ik liever op met iemand waar dat vertrouwen er wel is. Met het besef dat het altijd fout kan gaan.
blauwgeel schreef op 20-09-2023 om 03:24:
Ik ben er tijdens onze laatste dag op vakantie achter gekomen dat hij app contact met haar heeft. Heel toevallig dat ik net nu besloot zijn telefoon te controleren, want volgens hem heeft zij hem vandaag berichten gestuurd en was er eerder geen contact. Wat er allemaal gezegd is weet ik niet want de chat was leeg op één bericht na van haar. Nu moet ik hem eigenlijk echt de deur wijzen vind ik zelf...
Wat het probleem nou precies is weet ik niet... verslaving, verliefdheid, karakter.. maar op deze manier blijft het natuurlijk een bom onder ons huwelijk.
Ik voel me zo gebroken 😭
Hebben jullie partners op een later moment nog eens contact met hun minnaar/minnaars gehad en hoe gingen jullie daarmee om?
Jeetje, wat erg om dit te moeten ontdekken.
Ik geloof dat voor velen, zoals ik hier heb gelezen, het liegen en bedriegen als erger werd beschouwd dan de daadwerkelijke daad. Voor mij geldt dat in ieder geval wel en om ergens een grens te moeten trekken en mijzelf te beschermen, heb ik daar dan ook de streep getrokken. Nooit meer een leugen! En daar valt het stiekem contact onderhouden (willens en wetens ,(want historie wissen)) natuurlijk ook onder.
Ik zou er definitief afstand van gaan nemen, hoe vervelend ook.
Bedankt voor alle reacties. Door het hier te kunnen delen en de reacties te lezen heb ik het gesprek niet meteen gestart met een 'scheidings aankondiging'. Ik heb hem gevraagd eindelijk eens open te delen wat er nou aan de hand is, hij heeft immers niets meer te verliezen. Hij heeft toen details verteld over zijn gevoelens en gedachten die hij eerder niet kon uitspreken naar mij. Ik heb altijd wel vermoedens gehad maar open communiceren is voor ons echt heel erg lastig. Ik ben blij dat hij eindelijk een opening heeft gegeven. Maar ook benadrukt dat hij deze onderlinge oorzaken moet aanpakken als hij ons huwelijk een kans wil geven.
Wat betreft het contact blijft hij aangeven dat zij contact gezocht heeft. Dat geloof ik ook wel. Volgens mij is weer een relatie van haar uit en voelt ze zich natuurlijk eenzaam. Ik heb aangeven dat ik het gevoel heb ik een soort wedstrijd te zitten met haar en dat is een postie die ik niet wil hebben. Het contact moet stoppen waarom hij aangaf haar nummer te zullen blokkeren. Ik denk echter dat het aantrekken en afstoten blijft tussen hen en zei dat hij naar haar moet uitspreken dat het contact stopt. Wat iemand hier al zei; ik denk zeker dat zij iets bij elkaar vinden dat mijn man niet bij mij kon/kan vinden. Maar ik verdien ook een eerlijke kans en dat krijg ik niet als zij zich tussen ons in blijft wringen.
Ik ben nu een nacht weg. En vanaf morgen is mijn man (gepland) drie nachten weg. Ik vind het heel spannend of/wat voor contact zij tussendoor hebben. Maar realiseer mij ook dat ik het niet kan voorkomen 
@Izza, tja energie steken in een nieuwe relatie...ik weet niet hoe oud jij bent. Ik ben 50+ en in welke vijver vis ik dan? Welke vis sla ik dan aan de haak? Een eeuwige vrijgezel die nooit een relatie heeft gehad? Of iemand die gescheiden is (met rugzak) of mischien in zijn vorig huwelijk vreemd gegaan is (moet ik dat dan bij de kennismaking eerst vragen?) en waarom zou ik diegene dan wel een tweede kans gunnen en mijn eigen man niet.
Ik lees in jouw stukjes steeds hetzelfde, je herhaalt de hele tijd wat je al vele malen geschreven hebt. Ik snap dat dat jouw mening en zienswijze is maar steeds die herhaling komt nogal stug over.
Alysa schreef op 20-09-2023 om 07:06:
Hoe wist je dat het contact toen echt verbroken was?
De realisatie dat hun verbinding sterker is dan ik dacht is er nu ook. Heel pijnlijk, en ik heb eigenlijk het idee dat mijn man het zelf ook nog niet zo besefte.. maar nu het niet meer 'mag' is het schijnbaar heel lastig om het te stoppen en los te laten.
RoodVruchtje schreef op 20-09-2023 om 13:14:
[..]
Wat verdrietig Blauwgeel, kan me voorstellen dat dit wederom een shock voor je geweest is.
Als ik het mij goed herinner hebben jullie onlangs relatietherapie gestart toch? Heb je het daar al ter sprake gebracht?
Ik heb het gisteren ontdekt. De reis naar huis (vliegreis) voelde als een ware hel. Geen mogelijkheid om er met elkaar over te praten maar wel beide de wetenschap dat dit écht grote impact heeft op onze weg naar eventueel herstel.
Ik zal zsm weer een afspraak plannen voor relatietherapie..
Boogschutter schreef op 20-09-2023 om 17:05:
@Izza, tja energie steken in een nieuwe relatie...ik weet niet hoe oud jij bent. Ik ben 50+ en in welke vijver vis ik dan? Welke vis sla ik dan aan de haak? Een eeuwige vrijgezel die nooit een relatie heeft gehad? Of iemand die gescheiden is (met rugzak) of mischien in zijn vorig huwelijk vreemd gegaan is (moet ik dat dan bij de kennismaking eerst vragen?) en waarom zou ik diegene dan wel een tweede kans gunnen en mijn eigen man niet.
Ik lees in jouw stukjes steeds hetzelfde, je herhaalt de hele tijd wat je al vele malen geschreven hebt. Ik snap dat dat jouw mening en zienswijze is maar steeds die herhaling komt nogal stug over.
Ieder mens van een bepaalde leeftijd heeft een rugzak. Die heb je zelf ook. En de kans is groot dat jij of je partner voor deze relatie ook andere relaties hebt gehad. Of wellicht langdurig vrijgezel bent geweest. Dat maakt toch verder niet uit? Met een nieuwe partner bespreek je ook zijn verleden lijkt mij. Ik lees hier heel vaak dat doorgaan en vergeven het hoogste doel moet zijn. Al dat verdriet en pijn is het waard. Dat is beter dan uit elkaar gaan (zonde van de jarendaarvoor, je partner willen herstellen etc). En een relatie is beter dan geen relatie. Voor andere standpunten lijkt weinig plaats. Maar niet voor iedereen is dat de juiste weg. Ik ken bijvoorbeeld tal van mensen die na een scheiding (zonder vreemdgaan) of na zeer langdurig vrijgezel te zijn geweest weer gelukkig zijn geworden als 50 of zelfs 60+ er. En ook mensen die bewust single zijn. Alle nadruk op het hebben van een relatie (die dan ook nog langdurig met een en dezelfde persoon moet zijn) komt zo beperkend over. Alsof dat het enige is. Geen relatie is bijvoorbeeld ook een prima keuze. Maar die mensen worden toch vaak nog anders aangekeken.
Izza schreef op 20-09-2023 om 17:21:
[..]
Ik lees hier heel vaak dat doorgaan en vergeven het hoogste doel moet zijn.
Nee, niemand zegt dat eigenlijk en zeker niet in het algemeen.
Izza schreef op 20-09-2023 om 17:21:
[..]
Al dat verdriet en pijn is het waard. Dat is beter dan uit elkaar gaan (zonde van de jarendaarvoor, je partner willen herstellen etc).
De meesten geven aan dat ze op dat moment geen idee hebben, maar het een kans geven. Ze zeggen niet eens dat het beter is, ze maken een existentiële levenskeuze op dat moment en geen berekening.
Eigenlijk heb ik ook niemand horen zeggen dat ze hun partner willen herstellen. Wel dat ze het een kans geven als hij zelf wil herstellen.
Izza schreef op 20-09-2023 om 17:21:
[..]
Voor andere standpunten lijkt weinig plaats.
Dat is omkeren van de zaak.
blauwgeel schreef op 20-09-2023 om 17:12:
[..]
Ik heb het gisteren ontdekt. De reis naar huis (vliegreis) voelde als een ware hel. Geen mogelijkheid om er met elkaar over te praten maar wel beide de wetenschap dat dit écht grote impact heeft op onze weg naar eventueel herstel.
Ik zal zsm weer een afspraak plannen voor relatietherapie..
Wat heftig idd. Al die triggers en nieuwe informatie aan het begin van je verwerkings proces komen dubbel en dwars binnen. Zijn meestal heel pijnlijk en kunnen je veel verdriet doen en kan veel boosheid oproepen.
Althans zo omschrijf ik het als ik terug denk aan onze begin periode van het verwerken.
Maar het leidt ook vaak tot goede en open gesprekken. Zoals je al aangeeft. In plaats van meteen te roepen of dreigen met een echtscheiding een gesprek aangaan. Deze gesprekken zijn ook nodig om verder te komen. Vooral je grenzen aan te geven. Keihard...geen enkel contact meer. Ook al hebben ze een band. Hij kiest ervoor om met jou verder te gaan.
Hier zei ik..geen seconde kijk je haar meer aan. En als je haar gezien hebt of iets gehoord hebt dan vertel je dat meteen. Waren nog werkzaam in hetzelfde gebouw.
Ik weet wel dat Truus hier..nadat haar man erachter was gekomen( ik wist nog van niets en duurde voor mij nog 4 maanden) wel berichten bleef sturen en dit ook verwachtte van man want tja...ze waren toch " vrienden". Dus idd...het zal lastig zijn voor beide of voor 1 van beide om het contact te stoppen. Rigoreus is het beste. Hier man ook nummers laten blokkeren.
Alleen later kom je wel tot het besef dat het maar een schijnveiligheid is. Er waren voor mijn man en Truus ook mogelijkheden om binnen het bedrijf te communiceren of contact te hebben..dus ja.
En ben blij met dit topic...vooral je verhaal van je afschrijven..herkenning lezen in gevoelens.
Snap ook heel goed dat er mensen zijn die denken wat doe je jezelf aan. Waar begin je aan.
Heb ik zeker zelf ook gedacht. Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik er vooraf te lichtzinnig over gedacht heb. Ik heb nog nooit zo diep gezeten met mijn gevoel. Maar het is alsnog mijn eigen keuze. Ik ben geen slachtoffer die MOET of die wordt gedwongen.
Zou ik het over doen...ik zeg nu verstandelijk misschien van...NEE...maar gevoelsmatig naar man toe zeg ik volmondig ja.
Want ja..hij heeft een fout gemaakt. Een hele grote. Hij is door voor het stof gegaan voor mij ..ik heb wel eens gezegd tegen hem...wat jij allemaal doet en gedaan hebt zou ik nooit gekund hebben. En ja misschien hebben we levenslang. Want ik merk dat aan man ook. Hij past zijn gedrag soms ook aan. En dat is heel jammer. Het onvoorwaardelijke vertrouwen is eraf ( hoewel dat aardig terug aan het komen is , maar ook dat kan morgen zo omslaan bij mij) maar wat hebben we ervoor terug gekregen.
We zien elkaar weer. En dat na 31 jaar. Maar ook echt al 2.5 jaar. Sinds we de keuze maakten om een poging te doen. Ik tegen man zei..
Doe maar een poging om mij terug te winnen. De bouwstenen weer op te bouwen.
Ik zie dit echt als een relatie 2.0.
Maar dat gaat soms niet zonder slag of stoot. Is dat erg..nee zeker niet. Denk dat we hier ook vaak de twijfels, onze boosheid, ons verdriet opschrijven om het te delen. Om advies of alleen een luisterend oor. De mooie momenten delen we misschien minder maar zijn er zeker ook.
Wij zijn nu eindelijk in een rustige fase aan beland. Ik had er ook zo genoeg van. Al die heftige emoties omdat ik vond dat ik me maar moest uiten. Niet alleen naar man maar naar alles en iedereen. Overal had ik een mening over. Mijn leerproces dat ik me moest uiten. Maar oh zo vermoeiend. Nu neem ik druppeltjes valeriaan om even mijn gedachten wat rustiger te houden. Het is wat meer ontspannen voor mezelf. Want 2.5 jaar hevige emoties beleven is ook best inspannend en stress vol. Zijn ook mooie emoties overigens niet alleen slechte
Fijne avond allemaal...
miss1984 schreef op 20-09-2023 om 14:48:
Dankjewel, boogschutter en theekannetje. Jullie halen de woorden uit mijn mond.
Ik wilde schrijven " dus eens een verslaafde, altijd een verslaafde".... maar ga het hierbij laten...
Zware energie verspilling... zo klaar mee. Gelukkig gelooft er nog iemand in mijn man, en dat ben ik... anders was hij er maar mooi aan geweest in deze samenleving.En Yessie ook een dikke smakkert voor jou, herken ontzettend veel in je verhaal, alleen dan niet het gene met één persoon. Maar met meerdere.. fijn dat jullie samen de berg bewandelen. Hij zal wel heel blij en dankbaar zijn met jou als vrouw 😊
Ik ga taart eten, ons kind is jarig en zo dankbaar dat wij als gezin samen zijn verjaardag kunnen vieren! Dat had ik een paar jaar geleden ook niet gedacht
Gefeliciteerd🥳
Merk jij dat jullie als gezin ook hechter zijn geworden.
Hier merk ik dat wel..man is zich meer betrokken gaan voelen. Wij zijn nu echt een gezin..ik heb nu een man die initiatief neemt tot een keukentafel gesprek. En wauw...wat ben ik dan trots op hem.
