Verder na ontrouw - deel 8

Als ik weer even terug denk. Hebben we heel veel gesproken. Ook waarom. Gevoel dat iemand hem zag en spanning , aandacht etc. De waarom vraag..hebben we dus wel besproken in het begin en ook hoe onze relatie daarvoor was.De aanloop, zijn aandeel mijn aandeel. Waarom ik daar weer naar terug grijp weet ik niet als ik dan weer ontplof. De duur van de relatie heb ik nooit over doorgevraagd in het begin. Omdat ik die informatie  had gekregen van haar man. Die heb ik toen voor waarheid aangenomen.
 
Waar ik nu gewoon tegen aan loop is mijn gevoel van wantrouwen en dan mijn vraag voor mezelf wil ik dat. Wil ik een partner die ik toch wantrouw. Misschien speelt mijn gekwetsheid mee. Mijn trauma. En dat het voor hem zo lastig is om dit onderwerp vrijelijk te bespreken. Wat voor mij dus een harde grens is. Deze grens trek ik omdat dit een essentieel onderdeel is voor mijn / ons helings proces maar ook hoe we in onze relatie 2.0 verder zouden gaan. Open communicatie.

 Dus voor nu ga ik echt even bedenken wil ik wel verder. Mocht dit wel het geval zijn neem ik jullie tips zeker mee.

Maar voor nu zit de deur even potdicht tussen ons😔

En wat zet dit forum je dan toch aan het denken. Ik ging even de vuilniszak wegbrengen..jaja.. en onderweg bedacht ik me..het waren niet alleen 2 moeilijke jaren maar ook 2 mooie jaren. Ik voelde mijn boosheid meteen zakken.
Dus toen ik terug kwam riep ik mijn man en vertelde hem dit. Dit had ik vroeger nooit gedaan of kunnen doen. Dat het initiatief van mij kwam en ik meteen over mijn gevoel begon. En heel bijzonder...waar we vroeger die verbinding dan nooit zo snel weer terug konden vinden..was die er. We vertelden elkaar wat dit met ons gedaan had. Deze boosheid en ook dat we beide een leven zonder elkaar voor ons zagen en hoe we ons daarbij voelden.
We hebben nog niet heel uitgebreid gepraat, zijn beide te vermoeid en hebben teveel stress gehad de laatste week. Dat komt nog wel. 
Ga zeker wat met de tips doen. Denk dat ik ga beginnen met een dagboek schrijven. En misschien 1 keer per 2 weken een gesprek. Therapie is een optie als we het samen niet redden. De communicatie omtrent het onderwerp vreemdgaan. Want dat wil ik kunnen bespreken. En niet dat ik het voor zijn voeten gooi. Want ik heb het echt wel geaccepteerd. Maar dan meer het wantrouwen wat soms opsteekt en daarbij het trauma dus weer naar boven komt. En ook mijn boosheid. Ik wil ook niet meer dat het bij mij escaleert. Voelt zo niet fijn. Dus bij mij ligt wel de taak dat ik het bespreek met man als ik wantrouwen voel. Ook al vind ik dit lastig. En ik ga onderzoeken welke sleutel er nog nodig is. Wat brengt mij rust. Wat wil ik nog weten.

Dus we gaan eerst op vakantie samen.
Wat kan het soms toch alle kanten opgaan met je gevoel, gedachten. Hoe snel zet je dan je afweermechanisme weer aan. Zo van..niemand kan me raken. Bedankt voor alle tips en reacties en dat ik kon spuien etc etc..ik merk wel dat het fijn is om te merken dat je niet als enige dit proces doormaakt😘

👊

Chique van je Peet52. Ik vind het momenteel vaak moeilijk om zelf handreikend initiatief te nemen naar man toe .. vaak wacht ik hier op en verwacht ik dat hij dit moet doen. Helpt niet echt, het moet van beide kanten komen..
Ik ga zodadelijk ook eens een vuilniszak buiten zetten
Fijn verlof samen - onze is binnen 2 weken.

Peet52! schreef op 18-07-2023 om 14:33:

[..]

Jeetje theekannetje...wat bizar eigenlijk hé.

Je schrijft dat jullie een romantische citytrip hadden, liefdes briefjes etc etc. Hoe kunnen mensen zo'n dubbelleven naast elkaar leven. Je komt wel heel sterk over hoor!

Maar je schrijft dat je voorbereid bent. Hoe bedoel je dat dan?

Dat dubbelleven is ontstaan omdat hij in het begin dacht, “dit dingetje met die mooie jonge collega pak ik even mee, zal niet lang duren en mijn vrouw zal het nooit weten”. Een cadeautje voor zichzelf. Veel bedrogen partners willen de vraag “waarom” beantwoord zien. Ester Perel geeft een eenvoudig antwoord op de vraag waarom mensen vreemdgaan. En dat is simpel: “omdat het kan”. Men voelt een aantrekkingskracht, en men gaat een grens over zonder daar veel over na te denken. Die grens is dun. Elkaar al eens iets persoonlijks vertellen, dan komt er wat geflirt van enz… de grenzen worden ongemerkt en veelal onbewust verlegd en men denkt dat men dat onder controle kan houden. Dat is zelfoverschatting. De hormonen nemen het over. En dat werkt verslavend. En hoe dieper je erin zakt, hoe moeilijker om eruit te geraken. Er ontstaat hechting. En de eerste leugen is de moeilijkste. Ook liegen went. Toen ik mijn man confronteerde met de draagwijdte en de grootte van het bedrog was het alsof hij ruw wakker werd gemaakt. Hij omschreef het als een klap in zijn gezicht waardoor hij uit een droom werd gewekt. Dus ik hoop nu dat hij zich bewust is van “gevaarlijke situaties” en ze uit de weg gaat. Hij zegt dat hij beter voorbereid is en bewuster is van zijn omgang met aantrekkelijke vrouwen. Ik geloof dat. Hij besefte gewoon niet waar hij aan begon. Liefde is bewust kiezen, elke keer dat het nodig is. Ik geloof hem als hij zegt dat hij nooit is opgehouden ook van mij te houden. Twee liefdes in verschillende stadia. De vertrouwde warme  liefde en de spanning van de nieuwe liefde. 

Als ik zeg dat ikzelf ook beter voorbereid ben, dan bedoel ik dat vooral mentaal. Ik zal nooit nooit meer zo verrast kunnen worden, zo van mijn sokken geblazen. Ik zal alerter reageren, gerichtere vragen stellen, ik zal nooit meer zoveel verdriet hebben … En me nooit meer met kluitjes in het riet laten sturen. Liegen is einde verhaal. Ik ben geestelijk voorbereid. Want ook ik was blijkbaar naïef en heb me laten verrassen. Dat kan nu niet meer. 
Ik ben niet sterker dan jij. Ik herken alles wat je schrijft. Ik heb het ook allemaal doorlopen. Ik heb alleen meer tijd gehad. Bij mij is het 4 jaar geleden. Jij komt ook zo ver. ❤️

Theekannetje schreef op 19-07-2023 om 13:13:

[..]

Als ik zeg dat ikzelf ook beter voorbereid ben, dan bedoel ik dat vooral mentaal. Ik zal nooit nooit meer zo verrast kunnen worden, zo van mijn sokken geblazen. Ik zal alerter reageren, gerichtere vragen stellen, ik zal nooit meer zoveel verdriet hebben … En me nooit meer met kluitjes in het riet laten sturen. Liegen is einde verhaal. Ik ben geestelijk voorbereid. Want ook ik was blijkbaar naïef en heb me laten verrassen. Dat kan nu niet meer.
Ik ben niet sterker dan jij. Ik herken alles wat je schrijft. Ik heb het ook allemaal doorlopen. Ik heb alleen meer tijd gehad. Bij mij is het 4 jaar geleden. Jij komt ook zo ver. ❤️

Zo sta ik er ook helemaal in. Hoe klein de leugen ook mag zijn, ik zou er compleet klaar mee zijn. Ik zou niet eens meer het gesprek aan hoeven gaan, behalve over de praktische zaken. Het is dan over en uit. 

Alleen hoe kom je, met de wijsheid van nu, dan achter de waarheid?

Ik was geloof ik niet echt naïef, ik voelde dat er iets niet klopte, alleen het harde bewijs van alle ontrouw, ontbrak. Ik heb nu ook het idee dat ik mezelf met een kluitje in het riet liet sturen, maar volgens mij heb ik bijna alles gedaan wat in mijn macht lag om de waarheid te achterhalen. Ik weet nu dat ik hem niet op zijn woord zal kunnen geloven en hoe goed hij is in sporen uitwissen. En ik weet nu ook waartoe hij gevoelsmatig in staat is. Maar op basis van een onderbuikgevoel zou ik niet zo'n hard besluit durven nemen. 

Wat zou je nu anders doen? Ben gewoon nieuwsgierig...

Ik ga er gewoon vanuit dat hij niet meer liegt. Ook niet als ik hem iets vraag als ik twijfel over iets heb of een raar gevoel.  En als iets echt niet duidelijk is, kan ik echt doorvragen. Want dat gebeurt natuurlijk soms. Weliswaar doe ik dat op een respectvolle manier. Ik ga uit van mijn eigen gevoel en zeg dat ook zo. Dan krijg ik altijd logische antwoorden. Een tweede kans geven wil ook zeggen, ik vertrouw je weer. Verpruts dat niet. Als hij nu nog liegt is dat voor zijn eigen rekening. En vroeg of laat loopt een verstokte leugenaar tegen de lamp. Op een bepaald moment moet je je angst en achterdocht loslaten. Anders krijgt hij geen kans. En je angst zal hem niet tegenhouden als hij echt slechte bedoelingen heeft. Integendeel. Je moet zelfzeker zijn. Mijn man weet nu … ik kan het ook zonder hem. Hij mag het echt niet verkwanselen. Heb dit niet meteen bereikt hoor. Toch wel een jaar of 4 over gedaan. Courage!!! 

Haaika schreef op 19-07-2023 om 15:24:

[..]

Zo sta ik er ook helemaal in. Hoe klein de leugen ook mag zijn, ik zou er compleet klaar mee zijn. Ik zou niet eens meer het gesprek aan hoeven gaan, behalve over de praktische zaken. Het is dan over en uit.

Alleen hoe kom je, met de wijsheid van nu, dan achter de waarheid?

Ik was geloof ik niet echt naïef, ik voelde dat er iets niet klopte, alleen het harde bewijs van alle ontrouw, ontbrak. Ik heb nu ook het idee dat ik mezelf met een kluitje in het riet liet sturen, maar volgens mij heb ik bijna alles gedaan wat in mijn macht lag om de waarheid te achterhalen. Ik weet nu dat ik hem niet op zijn woord zal kunnen geloven en hoe goed hij is in sporen uitwissen. En ik weet nu ook waartoe hij gevoelsmatig in staat is. Maar op basis van een onderbuikgevoel zou ik niet zo'n hard besluit durven nemen.

Wat zou je nu anders doen? Ben gewoon nieuwsgierig...

Poeh, herkenbaar ja. Om op je laatste vraag te antwoorden, ook al werd die niet aan mij gesteld:

Ik denk dat ik er van geleerd heb de volgende keer mijn eigen grenzen te respecteren. Vanaf het moment dat er meer dan een vermoeden oprees, tot aan het moment dat ik echt besloot dat ik bullshit te horen kreeg en heel hard op onderzoek uit ging, zat een maand of 3. En inderdaad, ik heb me heel vaak met een kluitje het riet in laten sturen. 

Dat had natuurlijk ook wel weer iets triests: Haar manier van doen was om als ik ook maar enigzins die kant op ging, gigantisch uit haar vel te springen. Schelden, schreeuwen, hele gemene dingen zeggen. Noem het maar op. En ik aan de andere kant dan, bezig met de-escaleren, om er voor te zorgen dat mijn hummeltjes boven dat geschreeuw niet mee kregen (niet altijd gelukt).

Dus het was niet zo zeer dat ik de woorden die uit haar mond geloofde, het was een soort van de-escalatie. Zeker ook gelet op het feit dat we vlak voor de vakantie zaten. Maar ook een beetje de vorm van de situatie waar in je zit: In juni kreeg ik te horen dat we problemen hadden en vanaf dat moment was het koel en kil vanaf haar kant. Omdat er toen iets voor mij heel erg vies smaakte (Ik wist van niks, haar "breekpunt" was een niet buitensporige discussie over iets, waarin ik overigens nog steeds vind dat ik in het gelijk stond, maar dat daargelaten) maar ik had op dat moment nog geen enkel signaal dat het meer was dan dat. Ze was tijd nodig. Ruimte. En vanaf daar veranderde het gedrag en begon ik me dingen af te vragen. Maar toch, je zit in die situatie waarin je partner heeft verteld dat er voor haar twijfels zijn aan de relatie en dan zit je eigenlijk in een spagaat: Zijn die signalen genoeg om de aanval te zoeken, of drijf je je partner nog verder weg.

Ik vond dat een lastige keuze en probeerde altijd te kiezen voor optie 1: Ze spreekt de waarheid. 

Maar oprecht: Toen de signalen er ECHT waren besloot ik wel actie te ondernemen. Ook toen duurde het nog een tijd voordat de onderste steen boven was, maar ik was er wel constant mee bezig en had mezelf wel al redelijk overtuigd van het feit dat er een ander was en ik had ook een donkerbruin vermoeden wie het was en waar het begonnen is. En dat bleek allemaal waar te zijn achteraf.

Dus ja, ik ga in elk geval mijn onderbuik gevoel niet meer uit de weg: Als er nu dingen zaken zijn die ik niet vertrouw of die vreemd voelen, dan geef ik dat aan. Afhankelijk van haar reactie ga ik daar dan wel op door of niet. 

Ja, als de ander uit zijn vel springt, in de verdediging gaat, dat zou ik niet nemen. Dat is een verdedigingsmechanisme of afleidingsmanoeuvre om je uit balans te brengen. Daarom dat de manier waarop je een vraag stelt belangrijk is. Maar wat bedoel ik met “doorvragen”. Ik zou laten uitrazen, niet reageren, maar er later op terugkomen op een goed/ander moment. Of meerdere keren op terugkomen. Niet loslaten totdat je een logisch en zinnig antwoord krijgt. Allez, moeilijk is dat toch niet, vertellen over je bezigheden of contacten als je niets te verbergen hebt. Je merkt dat heus wel als er vaag rond de pot wordt gedraaid. Als de andere kant kwaad wordt als je hier naar vraagt, is dat foute boel 😄

Ennei schreef op 19-07-2023 om 09:29:

Chique van je Peet52. Ik vind het momenteel vaak moeilijk om zelf handreikend initiatief te nemen naar man toe .. vaak wacht ik hier op en verwacht ik dat hij dit moet doen. Helpt niet echt, het moet van beide kanten komen..
Ik ga zodadelijk ook eens een vuilniszak buiten zetten
Fijn verlof samen - onze is binnen 2 weken.

Ja. Het is zeker niet altijd makkelijk. Soms staat je gekwetsheid/ trots/ boosheid in de weg. Maar wat mij helpt is dat wij in onze relatie na deze crisis afgesproken hebben altijd in verbinding te blijven. Dit hebben wij idd beide afgesproken toennwe verder gingen.

Van de week had man al veel pogingen gedaan maar had nog geen bereik bij mij. De deur zat nog dicht. 

Maar daarom wel blij dat hij meteen openstond voor mijn toenadering.

Heb je een idee waarom het jou nog niet lukt of dat je verwacht dat hij het doet?

Jullie ook fijne vakantie.

ik wil nog even wat met jullie delen voordat iedereen op vakantie is....
Man heeft ander werk !!!  Nog één week werken en dan is hij daar weg. Weg zakelijke telefoon, weg stomme auto en het belangrijkste weg Truus !!!!
Dan hoef ik niet meer te vragen....heb je haar nog gezien of heeft ze nog iets gezegd? Ik ben er mij natuurlijk van bewust dat we nog een hele weg te gaan hebben maar ik ben hier wel erg blij mee.
Dan komt er voor mij hopelijk een stukje rust en kunnen we ons focussen op de toekomst.

Wat fijn Boogschutter!! Misschien kun je het nu eindelijk beter los gaan laten.

Dank je wel Pippeltje, ik hoop dat ook. Ik heb ook besloten dat zij het niet waard is dat ik iedere dag aan haar denk. Ik wil me er niet onder laten krijgen, zij is de grote verliezer niet ik.

Ik ben nieuw hier en lees zo jullie verhalen. Ook ik heb te maken gehad met een partner die er een lange tijd een ander erop nahield en toen t uitkwam alleen maar beloftes heeft gedaan eerlijk te zijn en alles te delen. En toch kom je er dan later achter dat de waarheid keer op keer niet verteld wordt. Ooit verspreken ze zich. Ik verbaas me erover hoe goedgelovig sommigen zijn en er toch weer ‘intrappen’. Geloof me als dat verbergen van die hele relatie (hoe vaak heb ik hier niet gelezen en zelf ook gedacht: ik heb er nooit maar dan ook nooit iets van gemerkt) zo makkelijk ging, hoe echt is de waarheid nu dan. Ik kwam er beetje bij beetje achter dat er zoveel meer gebeurd was. Van het heeft maar een paar keer plaatsgevonden tot meerdere keren per week…. Van het betekende echt niks tot uitvinden dat er wel degelijk mega verliefdheid was…. Van ik heb echt geen contact meer met de ander tot we appen en bellen nog af en toe….hoe naïef en goedgelovig kan iemand zijn…. Uiteindelijk is t daar dus ook op o.a. stukgelopen en heb ik hard geknokt om mezelf weer terug te vinden. Dus alle verhaaltjes hier van partner heeft spijt en vertelt me nu alles: geloof je het zelf? Kan je partner dat met heel zijn/haar hand op t hart zweren? Confronteer hem of haar maar eens.
Ik wens iedereen veel succes in zijn of haar proces maar ik zou de cijfers er maar eens op naslaan en je partner eens goed aan de tand voelen.
En je gedachten blijven toch steeds terug gaan naar die ander en wat je partner ermee beleefd en gedaan heeft. Hoe hard je ook tegen jezelf zegt dat diegene t niet waard is.  
Zoals je ziet hier spreekt een gekwetst iemand en wil velen van jullie behoeden voor t zelfde. Want de weg terug is een lange en moeilijke. Ik ben ook te lang gebleven want dat is wel zo veilig en wat gaat er gebeuren als ik wegga of partner de deur wijs? Maar geloof me je komt er uiteindelijk sterker uit. Echt! Zoals m’n naam al zegt: ik heb het dol-fijn nu 😉