Verder na ontrouw - deel 8

Peet52! schreef op 16-07-2023 om 19:23:

[..]

Waarin vind je precies dat ik te hard ben voor mezelf?

De hardheid voor mezelf zit verweven in mezelf. Ik zou soms wel eens wat liever voor mezelf mogen zijn. Heeft iets te maken met mijn jeugd en dat ik er altijd moest zijn. Ben een geparentificeerd kind dus moest altijd sterk zijn. Sterk zijn voor anderen tot ik helemaal niets meer voelde. Vandaar mijn reactie dat ik daar nooit meer naar terug wil.

Maar denk dat het fijn en goed is als ik even alleen weg ga.

We hebben het geluk dat we een sta caravan hebben. Helemal verbouwd zodat het voor mij voelt als een tweede huis. Dus denk dat ik daar in alle rust alles kan overdenken maar ook kan voelen en even alleen mezelf. En hopelijk kan ik van daaruit verder.

Ben het met je eens dat in veel relaties grenzen worden overschreden. Ik zie het bij een vriendin waarvan haar man alcoholist is. Is ook heel heftig en toch gaat ze niet weg. Dan denk ik ook..jeetje wanneer is het genoeg . Maar wie ben ik om dat te zeggen daarover te oordelen. Dan kan alleen zij zelf.

En ook ik had vroeger oordelen over vreemdgaan. Niet zozeer bij anderen. Ik ken genoeg mensen die het gedaan hebben. Ik had ook een vriendin die het structureel deed. Voor mezelf was dit eigenlijk wel een harde grens in mijn relatie.

Eigenlijk voel ok me heel erg in de steek gelaten door mijn man omdat hij zo stellig is in het niet beantwoorden van vragen.

Is dit dan vanaf het begin af aan geweest en heb je dat soort van weggemoffeld voor je eigen gevoel, omdat je er eerst vrede mee nam? Of is het nu iets wat op speelt na een aantal jaar? 

Peet, hierom: "Gisteren en vandaag telefoon gecontroleerd."

Ik bedoelde met mijn vorige post, dat je je zelf hierin hard aanpakt. Is dat dan zo erg? 
Op dit moment speelt het ( even ) op, nou mag het?
Dit hoort ook bij het herstel. Maar dat is mijn mening. 
Mij hielp controleren niet omdat ik wist dat mijn man daar veelste slim voor was dus dingen heel goed kan verbergen en misschien ben je ook daarom zo wantrouwend?

Ik weet het niet hoor, het is een aanname...

Om het verder toe te lichten met wat ik bedoel, zeg dat je dit weer aan het doen bent! Dat je je daar heel erg rot bij voelt en je hoofd de overhand nam! Je bent ook gewoon een mens.
De hardheid waar jij over praat herken ik. 

Fijn dat je naar je tweede huis kunt. 

Ik begrijp ergens wel wat je man bedoelt, hij wil door, hij wil ervanaf, hij heeft voor jou gekozen en wil de confrontatie niet steeds aan. 
Mijn man heeft ook wel eens zucht momenten gehad en werd er moe van. Steeds hetzelfde hoe, wat, waar. Maar ergens door de tijd heen heb ik toen ook gezegd dat ik dat toen nodig had. 
Er is een moment gekomen waarbij het mij lukte om de afstandsbediening ( na ongeveer 2,5 jaar) in mijn hand te pakken en op stop te drukken omdat ik door kreeg dat ik de destructieve persoon aan het worden was met mijn geraas en getier. Op een zeker moment zei mijn man dat hij er anders mee op hield omdat het ongezond was en geen leven was zo voor ons beide. Dat liet mij inzien dat ook ik op moest houden met mijn houding om alles als hulk aan te gaan ( ik kreeg zware woede aanvallen de eerste twee jaar en later het verdriet )
Ik was toen echt verhard, alles en iedereen kon dood vallen ( zelfs mijn beste vriendin en familie wisten van het vreemdgaan en een paar maanden voor de uitkomst zijn wij getrouwd, schijnheilige vrienden van me, word er weer boos van nu ik het schrijf, je draagt het voor de rest van je leven mee maar de scherpen randen verdwijnen wel)

Wij zijn 5 jaar verder en ik ben er echt bijna nooit meer mee bezig omdat ik er van overtuigd ben dat de waarheid altijd uitkomt. Ik geloof voortaan in mezelf 

Gedoe schreef op 16-07-2023 om 19:35:

[..]

Is dit dan vanaf het begin af aan geweest en heb je dat soort van weggemoffeld voor je eigen gevoel, omdat je er eerst vrede mee nam? Of is het nu iets wat op speelt na een aantal jaar?

Nee dat is niet vanaf het begin. We hebben hier eindeloze gesprekken over gehad. Alleen vind ik dat als ik vastloop in mijn gedachten. En daar zit dit keer 4 maanden tussen dat ik bij hem terrecht moet kunnen. 

Omdat ik weet dat hij het moeilijk vind hou ik het voor mezelf en hij heeft ook een keer aangegeven geen vragen meer te willen beantwoorden. Denk na anderhalf jaar.

miss1984 schreef op 16-07-2023 om 20:05:

Peet, hierom: "Gisteren en vandaag telefoon gecontroleerd."

Ik bedoelde met mijn vorige post, dat je je zelf hierin hard aanpakt. Is dat dan zo erg?
Op dit moment speelt het ( even ) op, nou mag het?
Dit hoort ook bij het herstel. Maar dat is mijn mening.
Mij hielp controleren niet omdat ik wist dat mijn man daar veelste slim voor was dus dingen heel goed kan verbergen en misschien ben je ook daarom zo wantrouwend?

Ik weet het niet hoor, het is een aanname...

Om het verder toe te lichten met wat ik bedoel, zeg dat je dit weer aan het doen bent! Dat je je daar heel erg rot bij voelt en je hoofd de overhand nam! Je bent ook gewoon een mens.
De hardheid waar jij over praat herken ik.

Fijn dat je naar je tweede huis kunt.

Ik begrijp ergens wel wat je man bedoelt, hij wil door, hij wil ervanaf, hij heeft voor jou gekozen en wil de confrontatie niet steeds aan.
Mijn man heeft ook wel eens zucht momenten gehad en werd er moe van. Steeds hetzelfde hoe, wat, waar. Maar ergens door de tijd heen heb ik toen ook gezegd dat ik dat toen nodig had.
Er is een moment gekomen waarbij het mij lukte om de afstandsbediening ( na ongeveer 2,5 jaar) in mijn hand te pakken en op stop te drukken omdat ik door kreeg dat ik de destructieve persoon aan het worden was met mijn geraas en getier. Op een zeker moment zei mijn man dat hij er anders mee op hield omdat het ongezond was en geen leven was zo voor ons beide. Dat liet mij inzien dat ook ik op moest houden met mijn houding om alles als hulk aan te gaan ( ik kreeg zware woede aanvallen de eerste twee jaar en later het verdriet )
Ik was toen echt verhard, alles en iedereen kon dood vallen ( zelfs mijn beste vriendin en familie wisten van het vreemdgaan en een paar maanden voor de uitkomst zijn wij getrouwd, schijnheilige vrienden van me, word er weer boos van nu ik het schrijf, je draagt het voor de rest van je leven mee maar de scherpen randen verdwijnen wel)

Wij zijn 5 jaar verder en ik ben er echt bijna nooit meer mee bezig omdat ik er van overtuigd ben dat de waarheid altijd uitkomt. Ik geloof voortaan in mezelf

Ja die zware woede aanvallen herken ik wel. Alleen zijn die bij mij gekomen doordat ik er niet meer over ging praten. 

En het controleren. Ja misschien is dat waar. Ben ik te hard.  Maar vind het zo vreselijk dat die behoefte er is. Nooit gedaan in 29 jaar. Nooit geen behoefte aan gehad. Ik wil het gewoon niet meer missen. Niet meer zo goedgelovig en naïef zijn 

Dat zijn nu ook mijn twijfels hoe nu verder en is er uberhaupt nog een opening mogelijk. Het ongezonde van de relatie. Ik vind dat je in een gezonde relatie alles moet kunnen delen. Dus ook dit stuk over het vreemdgaan.Ik vind zelf dat ik goed bezig was. Dacht er bijna niet meer aan. Nou ja dacht er wel aan maar kon ermee omgaan.Laatste woedeuitbarsting was 4 maanden geleden. Wij zijn nu 2.4 maanden verder. Dat wij de keuze maakte om verder te gaan heb ik hem gewaarschuwd dat het zwaar zou zijn. Snap zijn kant ook dat hij er moedeloos van wordt maar hé...hetis niet niks om zo'n trauma mee te maken. Je bent als persoon beschadigd en de enige die me daarbij kan helpen is mijn man.

Er zijn heel veel momenten dat ik het zelf kan handelen en hoppa weer verder. Terugkijken hoe hard we beide werken. Hoe onze relatie verbeterd is. Hoe we gegroeid zijn etc etc. Hoe ik me voelde toen we uit elkaar waren. Dat bracht me iedere keer weer naar het NU.

Vind het heel knap van je dat je er zo in kan staan maar ja je bent dan ook 5 jaar verder. Maar dat geloof in jezelf. Dat vind ik heel sterk overkomen. 

dank je voor je verhaal.

Thera schreef op 16-07-2023 om 21:27:

Even hier wat delen uit een podcast over dit onderwerp (https://open.spotify.com/episode/4xI9Q218wECItsC3O3jfIo?si=8742316d429c4485).

Na ontrouw is de pot met vertrouwen omgegooid, zoals een knikkerpot liggen alle knikkers op de grond. Die moeten er een voor een weer in worden gedaan.

De partner die is vreemdgegaan, als je bedenkt waarom je daarnaar terug zou gaan in plaats van naar iemand anders, dan zou de gedachten mee kunnen spelen dat die op andere partners voor heeft dat je daar een leven mee hebt gedeeld.

Over het idee van een meldplicht na vreemdgaan (melden als contact met iemand anders bijzonder wordt vóórdat het verliefdheid is) voorkom je dat je elkaar kwijtraakt. Vergelijk het met samen wandelen in een bos. Er zijn zoveel zijpaadjes, als één een zijpaadje ingaat zonder dat te melden en de ander loopt door, dan kun je elkaar al snel niet meer vinden en doe je het niet meer samen.

Mooie podcast maar wel erg gericht op vreemdgaan in een affaire (of eenmalig) en niet zozeer op partners van mensen die een seksverslaving hebben. Daar zou ik graag eens een podcast over horen en houd me aanbevolen als iemand die weet

Izza schreef op 13-07-2023 om 23:16:

Het valt mij wel op dat veel mensen er hier bijna standaard vanuit gaan dat de partner ook tegen de minnaar(es) zou hebben gelogen. Of dat iedere minnaar(es) ook daadwerkelijk een leven met partner zou willen. Maar er zijn natuurlijk ook gevallen waarbij dat helemaal niet zo is. Minnaars die prima weten dat ze altijd nr.2 zullen blijven. Dat partner nooit zijn gezin zal verlaten of die dat ook niet eens willen. Vrouwen en mannen die bewust single blijven (met wat avontuurtjes ernaast) of die hun eigen gezin of partner willen behouden.

Wat mij opvalt in andere topics en uit eigen ervaring is dat minnaars en vooral minnaressen ervan uitgaan dat er meer tegen de partner wordt gelogen dan tegen hen. Minnaressen gaan ervan uit dat hun gebonden minnaar tegen hen wel eerlijk is en niet tegen de eigen partner en ik vraag me waar die gedachte op gebaseerd is. Ze denken “tegen mij kan hij open zijn want ik sta daarvoor open en zijn vrouw niet” Het spijt me, maar dat is bullshit. Ook vreemdgangers die er openlijk voor uitkomen dat ze nooit hun vrouw zullen verlaten liegen en verzwijgen dingen bij hun minnaressen. Zij vertellen natuurlijk aan beide partijen wat die het liefste willen horen en verzwijgen nog meer wat beide partijen zeker niet willen horen. Zelfs als ze verliefd zijn. De man in kwestie doet dat natuurlijk uit egoïstische overwegingen. Ik heb mijn man gesmeekt om openheid, ik sta zelf ook open voor al zijn verlangens en wat hij mist, ik kan zelfs begrijpen dat je verliefd wordt, ook voor de affaire begreep ik dat al. Ik sta en stond voor al deze dingen meer open dan mijn bedriegende partner zelf. Hij heeft nooit enig verlangen of ongenoegen geuit. Integendeel, elke dag zei hij mij dat ik de liefde van zijn leven was, hoeveel hij van me hield en seks was er ook genoeg. Ook tijdens de affaire, drie jaar lang. Hij gaf haar hetzelfde gevoel en zweeg tegen haar over wat wij samen hadden. Ze wist wel dat ik er was, maar niet hoe belangrijk ik voor hem ben. Hij vertelde het haar bijvoorbeeld nooit als we een romantische citytrip hadden gedaan. Of over de liefdesbriefjes die hij me regelmatig schreef. Daar wist ze niks van. Het waren niet de kinderen of het huis of de familie die ons samen hielden. Nee, we wilden echt elkaar. Dat heeft zij nooit geweten. Liegen en zwijgen neemt vele vormen aan. En waarom zou iemand die hele dagen thuis liegt en dingen verzwijgt dat niet doen bij een minnares? Het liegen zit in die persoon ingebakken. Dat ligt niet aan zijn vrouw, maar aan hem. En hij doet het tegen iedereen. Ook bij de minnares die weet dat hij zijn vrouw nooit zal verlaten, maar die zich op een andere manier wil onderscheiden en de speciaalste zijn op een ander vlak.  Daar speelt hij op in, bewust of onbewust, met maar één doel … haar vasthouden. En hetzelfde doet hij thuis. Het is naïef om te denken dat een leugenaar alleen liegt op een ander en niet bij jou. Zelfs al gaat het maar over casual seks. Zelfs al is de affaire zogezegd luchtig.  Ik kan mijn man alles vergeven, ik sta open voor elk gesprek, zo lang hij maar eerlijk is en niet te laf om dingen uit te spreken. Bij een volgende leugen vliegt hij onherroepelijk de deur uit. Want de eerste keer begreep/doorvoelde  hij zelf niet de diepte van het verraad en het onnoemelijke verdriet dat hij heeft veroorzaakt, hij was naïef. De tweede keer kan hij die “smoes” niet meer gebruiken en ikzelf ben nu ook beter voorbereid 😄

peet52 mag ik vragen wat voor vragen je nog hebt voor je man? Ik heb ook op veel vragen geen antwoord gekregen maar nu bijna 3 jaar verder zou ik mijn vragen niet eens meer weten? Ergens irriteert het mij dat ik toen de antwoorden niet kreeg maar eigenlijk is het nu een ver van mijn bed show... of heb jij het over vragen die over het nu gaan? 

ToSweet1989 schreef op 17-07-2023 om 15:57:

peet52 mag ik vragen wat voor vragen je nog hebt voor je man? Ik heb ook op veel vragen geen antwoord gekregen maar nu bijna 3 jaar verder zou ik mijn vragen niet eens meer weten? Ergens irriteert het mij dat ik toen de antwoorden niet kreeg maar eigenlijk is het nu een ver van mijn bed show... of heb jij het over vragen die over het nu gaan?

Eigenlijk werd ik gewoon boos dat hij dat bepaald.  We hebben hier samen voor gekozen en dan kun je als je 1.5 jaar verder bent niet opeens gaan bepalen ik beantwoord geen vragen meer.( nu 2.4 jaar verder) Misschien had ik er dan wel nooit aan begonnen om de relatie een herstart te geven. Echt gewoon simpele vragen hoelang heeft het geduurd daar kan hij geen antwoord op geven. Hij zegt dat hij dat niet precies meer weet. En..hij heeft echt altijd zo'n goed geheugen. Dus ik verkeer nu echt in een twee strijd. Als het echt ware liefde is dan kun je open zijn naar elkaar toe. Ongeacht alles.

En naar de podcast geluisterd. Als ik hem vraag waarom dan zeg hij " ik weet het niet", tja en dat is zo belangrijk voor de verwerking. Ik weet het niet kan beteken dat het zomaar nog een keer kan gebeuren. Gezegd dat hij een afslag nam in ons huwelijk. Volgens hem is dat niet zo..maar hoe kun je geen afslag genomen hebben als je vreemdgaat. 

ja en we hebben echt wel heeeeel veel gesprekken gehad  maar soms komen er gewoon weer vragen omhoog.

iedereen bedankt voor alle reacties.. ik ga alles nu even overdenken. 😘

Theekannetje schreef op 17-07-2023 om 15:44:

[..]

Wat mij opvalt in andere topics en uit eigen ervaring is dat minnaars en vooral minnaressen ervan uitgaan dat er meer tegen de partner wordt gelogen dan tegen hen. Minnaressen gaan ervan uit dat hun gebonden minnaar tegen hen wel eerlijk is en niet tegen de eigen partner en ik vraag me waar die gedachte op gebaseerd is. Ze denken “tegen mij kan hij open zijn want ik sta daarvoor open en zijn vrouw niet” Het spijt me, maar dat is bullshit. Ook vreemdgangers die er openlijk voor uitkomen dat ze nooit hun vrouw zullen verlaten liegen en verzwijgen dingen bij hun minnaressen. Zij vertellen natuurlijk aan beide partijen wat die het liefste willen horen en verzwijgen nog meer wat beide partijen zeker niet willen horen. Zelfs als ze verliefd zijn. De man in kwestie doet dat natuurlijk uit egoïstische overwegingen. Ik heb mijn man gesmeekt om openheid, ik sta zelf ook open voor al zijn verlangens en wat hij mist, ik kan zelfs begrijpen dat je verliefd wordt, ook voor de affaire begreep ik dat al. Ik sta en stond voor al deze dingen meer open dan mijn bedriegende partner zelf. Hij heeft nooit enig verlangen of ongenoegen geuit. Integendeel, elke dag zei hij mij dat ik de liefde van zijn leven was, hoeveel hij van me hield en seks was er ook genoeg. Ook tijdens de affaire, drie jaar lang. Hij gaf haar hetzelfde gevoel en zweeg tegen haar over wat wij samen hadden. Ze wist wel dat ik er was, maar niet hoe belangrijk ik voor hem ben. Hij vertelde het haar bijvoorbeeld nooit als we een romantische citytrip hadden gedaan. Of over de liefdesbriefjes die hij me regelmatig schreef. Daar wist ze niks van. Het waren niet de kinderen of het huis of de familie die ons samen hielden. Nee, we wilden echt elkaar. Dat heeft zij nooit geweten. Liegen en zwijgen neemt vele vormen aan. En waarom zou iemand die hele dagen thuis liegt en dingen verzwijgt dat niet doen bij een minnares? Het liegen zit in die persoon ingebakken. Dat ligt niet aan zijn vrouw, maar aan hem. En hij doet het tegen iedereen. Ook bij de minnares die weet dat hij zijn vrouw nooit zal verlaten, maar die zich op een andere manier wil onderscheiden en de speciaalste zijn op een ander vlak. Daar speelt hij op in, bewust of onbewust, met maar één doel … haar vasthouden. En hetzelfde doet hij thuis. Het is naïef om te denken dat een leugenaar alleen liegt op een ander en niet bij jou. Zelfs al gaat het maar over casual seks. Zelfs al is de affaire zogezegd luchtig. Ik kan mijn man alles vergeven, ik sta open voor elk gesprek, zo lang hij maar eerlijk is en niet te laf om dingen uit te spreken. Bij een volgende leugen vliegt hij onherroepelijk de deur uit. Want de eerste keer begreep/doorvoelde hij zelf niet de diepte van het verraad en het onnoemelijke verdriet dat hij heeft veroorzaakt, hij was naïef. De tweede keer kan hij die “smoes” niet meer gebruiken en ikzelf ben nu ook beter voorbereid 😄

Jeetje theekannetje...wat bizar eigenlijk hé. 

Je schrijft dat jullie een romantische citytrip hadden, liefdes briefjes etc etc. Hoe kunnen mensen zo'n dubbelleven naast elkaar leven. Je komt wel heel sterk over hoor!

Maar je schrijft dat je voorbereid bent. Hoe bedoel je dat dan?

Wat ik hier al diverse malen heb geschreven, als iemand vreemdgaat wil dat niet automatisch zeggen dat diegene niet meer van zijn/haar partner houdt of voornemens had deze te verlaten. Het is niet vreemd om voor meerdere personen, naast je partner, gevoelens te ontwikkelen, waarbij rangen en/of standen op dat moment niet ter zake doen. Hoe pijnlijk ook, dat kan echt naast elkaar bestaan ipv of/of…….

RoodVruchtje schreef op 18-07-2023 om 15:34:

Wat ik hier al diverse malen heb geschreven, als iemand vreemdgaat wil dat niet automatisch zeggen dat diegene niet meer van zijn/haar partner houdt of voornemens had deze te verlaten. Het is niet vreemd om voor meerdere personen, naast je partner, gevoelens te ontwikkelen, waarbij rangen en/of standen op dat moment niet ter zake doen. Hoe pijnlijk ook, dat kan echt naast elkaar bestaan ipv of/of…….

Het pijnlijke komt pas als er naar geacteerd wordt. Tuurlijk kun je gevoelens hebben voor iemand anders dan je eigen partner. Dat wil nog niet zeggen dat je de boel dan dient te bedonderen. 

Elpisto schreef op 18-07-2023 om 16:15:

[..]

Het pijnlijke komt pas als er naar geacteerd wordt. Tuurlijk kun je gevoelens hebben voor iemand anders dan je eigen partner. Dat wil nog niet zeggen dat je de boel dan dient te bedonderen.

Moet ik nu werkelijk bij iedere post die disclaimer plaatsen in dit topic?

Peet, dat niet meer weten herken ik wel. 
Is het misschien een idee om samen systeemtherapie te gaan doen? Of wil je man dit niet?

Toen de grootste klap voorbij was " spaarde" ik mijn vragen op tot we bij de systeem therapeut waren en ik schreef ze dan op / van me af. Daar haalde ik aan dat ik niet meer accoord ging met zijn fanta verhaal van " ik weet het niet meer". Toen zei ik dan heb je nu een uur de tijd om hier eens heel goed overna te gaan denken want daar neem ik absoluut geen genoegen meer mee en mag je gaan onderzoeken waarom je deed wat je deed.

Uiteindelijk ging ik gesloten vragen stellen in het traject ( ongeveer na 1 jaar ) en nam ik daar genoegen mee want toen had ik voor mezelf de puzzel min of meer compleet. Of het klopte of niet deed er ook niet meer toe. De acceptatie van wat er met me gebeurd was kon beginnen. Ik heb het idee dat je daar heel erg naar op zoek bent....