Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Peet, mijn man is zo vrij als een vogel. Ik ben vrij.
De afspraak die ik heb met hem en met mezelf is dat bij één leugen ( en dan heb ik het over waar hij is geweest of whatever voor kletspraat) dan is het einde oefening.
We overleggen wel meer en delen meer wat we gaan doen, etc. Ik deel zelf ook meer mee over wat ik ga doen of heb gedaan op een dag. Dat vinden we beide wel heel fijn daardoor is er meer verbinding.
Het volledige vertrouwen zoals vroeger is er niet meer maar daar heb ik vrede mee.
Elpisto schreef op 04-07-2023 om 14:07:
[..]
Net zo vrij als voor het drama, eerlijk gezegd. Met daarbij dan wel de kanttekening dat 1. het contact met lul de behanger afgelopen moest zijn en 2. ik geen leugens meer tolereer, hoe klein en onbenullig ze misschien ook lijken.
Ik geloof ook niet zo in iemand restricties opleggen ofzo. Dat kan toch ook helemaal niet? Dat lijkt me geen gezonde basis om een relatie verder voort te zetten.
Ik doe het op gevoel. Waar voel ik me wel goed bij en waar voel ik me niet goed bij? En dat bespreek ik dan met haar.
Oke, dat is misschien niet helemaal waar als ik er zo over nadenk. Ik heb haar wel wat verboden. Die vriendin komt bij mij de deur niet meer in. Of ze er nog mee wil afspreken of op de koffie wil gaan, dat moet ze zelf weten. Maar ik wil die mevrouw niet meer in mijn huis hebben. En daar was ze het zelf wel mee eens. En wat ik vermoedde dat gebeurde, gebeurde ook: Inmiddels is die vriendschap redelijk verwaterd.
Maar verder geloof ik niet echt in iemand iets verbieden of niet vrij laten. Kijk, zit het in iemand. Ben je echt iemand die leeft van de kick van vreemdgaan, of uberhaupt niet zoveel op heeft met monogamie, dan gaat diegene toch wel vreemd. Of je dan dingen wel of niet verbied, dat heeft helemaal geen invloed. En het lijkt me voor je gemoedstoestand ook niet lekker. Mijn vrouw weet dondersgoed wat de grenzen en randen zijn in onze relatie. En ze weet dat als ze die nog een keer betreed ( en ik daar achter kom) dat het voor mij klaar is. Waarom zou ik haar dan "constant" aan die grenzen en randen moeten herinneren? Dat hoefde de voorgaande 10 jaar toch ook niet?
Kortom: Hoe we daar in staan is niet veranderd. Maar dat er af en toe wat meer communicatie benodigd is, dat lijkt me wel redelijk vanzelfsprekend.
Ja. Dat dus..dat er nu meer communicatie over is.
En ben het met je eens dat als je wilt vreemdgaan dat evengoed wel lukt. Is weer een mooie eye opener.
Maar dat er zaken veranderd zijn in vrijheden lijkt me niet meer dan een logisch gevolg. Of dit voor mijn gemoedstoestand is weet ik niet.
Denk dat dit voor mij wel een van de redenen was dat ik destijds wilde scheiden. Ik wil niet constant het gevoel van schijnveiligheid hebben. En gewoon vrij zijn als gelijkwaardige partners.
Mijn man doet er alles aan om dit voor mij zo comfortabel mogelijk te laten verlopen dat het eigenlijk ( als je erover nadenkt) heel oncomfortabel is. Terwijl het vroeger allemaal vanzelf ging. Ik kreeg altijd opmerkingen van vriendin dat ik mijn man altijd zo vrij liet en dat hij alles kon ( mocht: zo'n naar woord )doen.
miss1984 schreef op 04-07-2023 om 23:07:
Peet, mijn man is zo vrij als een vogel. Ik ben vrij.
De afspraak die ik heb met hem en met mezelf is dat bij één leugen ( en dan heb ik het over waar hij is geweest of whatever voor kletspraat) dan is het einde oefening.
We overleggen wel meer en delen meer wat we gaan doen, etc. Ik deel zelf ook meer mee over wat ik ga doen of heb gedaan op een dag. Dat vinden we beide wel heel fijn daardoor is er meer verbinding.
Het volledige vertrouwen zoals vroeger is er niet meer maar daar heb ik vrede mee.
Ja misschien is dat een goed uitgangspunt punt. Dat je er vrede mee hebt hoe het nu is.
De volledige vrijheid die man vroeger had. Het vanzelfsprekende en onvoorwaardelijke vertrouwen. Dat zal misschien nooit meer komen. Mijn man heeft hier overigens vrede mee. Hij heeft ervoor gekozen om met mij verder te gaan. Hij beseft zich heel goed wat voor impact het vreemdgaan heeft betekent voor zijn vrijheid en wist ook waar hij aan begon dat we gingen proberen om samen verder te gaan.
Maar soms is het gewoonweg balen. Dat dit zoveel impact heeft voor je relatie en verder na ontrouw.
Ik ben soms wel verbaasd hoe dat vertrouwen toch voor een groot deel weer is terug gekomen.
Peet, ik denk dat het ook met je eigen motivatie te maken heeft en je karakter. Ik zie bijvoorbeeld ook weer van veel mensen de goedheid in en ik had nóóit gedacht dat ik dat nog kon zeggen. Misschien zit het ook in mijn karakter. Ik weet het niet.
Mij heeft het wel een vorm van gezonde bescherming geboden dat niet meer volledig vertrouwen.
Ik ben zo vaak opgelicht ( ook op geld gebied met mensen op straat die met auto pech stonden bijv) en het vreemdgaan heeft daar allemaal bij " geholpen". De zelfreflectie en het " naieve " wat weg is.
Bij therapie zeiden ze dan wel eens nou dan kun je partner bedanken. Nouw nee dat vind ik te ver gaan. Ik ben die jonge dame die het toen kwam vertellen wel dankbaar omdat ik mijn ogen toen eindelijk eens open deed.
Hèhè 🙃
dankje peet, het is echt de moeilijkste beslissing die ik ooit heb genomen maar tegelijk sta ik er 1000% achter. Ik kon gewoonweg niet meer. Hoe t uiteindelijk eindigd weet ik nu niet want we zijn natuurlijk nog getrouwd maar dat ik dit nodig heb weet ik wel. Hij is gisteren vertrokken en t voelde echt ff heel naar maar eenmaal dat hij weg was ook zo bevrijdend. Hij was emotioneel bij t vertrek en wilde niet loslaten maar ja ik val er niet meer voor. Vanmorgen belde hij al dat hij dit niet wil... tja... ik heb hem maar gezegd dat hij dan maar had moeten nadenken, dat hij een 2de kans kreeg maar niet genoeg heeft gedaan. Hij gaat er alles aan doen nu zegt hij... ik weet niet wat ik daarmee moet, voor nu mag hij van mij van alles doen, mijn gevoel is weg op dit moment. Als dat gevoel niet terug komt dan kan hij doen wat hij wil maar dan is t echt voor niks.
Wat betrefd vrijheid, ik liet hem vrij voor t vreemdgaan en hij mij maar er waren grenzen, die hoefde we niet eens uit te spreken, als je een relatie hebt zijn die vanzelfsprekend vind ik en zo voelde t ook altijd. Ik was altijd al wel iemand die niet 100% vertrouwde maar vreemdgaan was nooit in me opgekomen. Na t vreemdgaan deed hij wel kleine dingen zoals fotoos sturen, bellen met camera, dus ja hij deed heus wel wat maar als je dan toch blijft liegen of t nu uit angst is voor mijn reaktie of een andere reden, liegen schaad t vertrouwen nog meer dus ik kon hem op den duur niet meer vertrouwen en niet meer geloven. Er was dus konstant een onrust in me en idd dat is niet gezond. Die onrust accepteren kon ik ook niet. Ik ben iemand die echt rust en regelmaat nodig heeft anders slaat t op mijn welzijn. Ik moet me veilig voelen en t leek alsof ik in een wereld beland was waar ik konstant oorlog voerde. Ik denk dat als je ook maar een beetje onrust en wantrouwen voeld dat de relatie eik niet meer werkt, dan ben je niet gerust, en ja je kan jezelf elke dag wijsmaken dat t niks is, dat t beter word, maar dat is een leugen. Dat is dus ool waar ik mee worstelde en nu nog eik wel, kan ik hem of wie dan ook ooit nog wel vertrouwen? Zal ik me ooit nog veilig voelen bij iemand? Ik vrees van niet.
miss1984 schreef op 05-07-2023 om 12:19:
Peet, ik denk dat het ook met je eigen motivatie te maken heeft en je karakter. Ik zie bijvoorbeeld ook weer van veel mensen de goedheid in en ik had nóóit gedacht dat ik dat nog kon zeggen. Misschien zit het ook in mijn karakter. Ik weet het niet.
Mij heeft het wel een vorm van gezonde bescherming geboden dat niet meer volledig vertrouwen.
Ik ben zo vaak opgelicht ( ook op geld gebied met mensen op straat die met auto pech stonden bijv) en het vreemdgaan heeft daar allemaal bij " geholpen". De zelfreflectie en het " naieve " wat weg is.
Bij therapie zeiden ze dan wel eens nou dan kun je partner bedanken. Nouw nee dat vind ik te ver gaan. Ik ben die jonge dame die het toen kwam vertellen wel dankbaar omdat ik mijn ogen toen eindelijk eens open deed.
Hèhè 🙃
Ik kan dat dus echt niet meer, ik was wel zo maar op dit moment zie ik zelfs een villain in een oma op straat bij wijze van spreken....
Ik hoop echt dat ik op een dag wel weer t goede in mensen kan zien.
Titiv, dat heb ik ook heel lang gedacht maar dat is uiteindelijk toch weer beter geworden, ik neem de ervaring wel mee.
Maar ik voel je hoor, voor nu is het voor mij heel logisch dat je zo denkt.
Ben lief voor jezelf, mij hielpen ademhalingsoefeningen bijv heel goed daarbij.
Ben je al bezig met zakelijke stappen te regelen?
miss1984 schreef op 05-07-2023 om 12:19:
Peet, ik denk dat het ook met je eigen motivatie te maken heeft en je karakter. Ik zie bijvoorbeeld ook weer van veel mensen de goedheid in en ik had nóóit gedacht dat ik dat nog kon zeggen. Misschien zit het ook in mijn karakter. Ik weet het niet.
Mij heeft het wel een vorm van gezonde bescherming geboden dat niet meer volledig vertrouwen.
Ik ben zo vaak opgelicht ( ook op geld gebied met mensen op straat die met auto pech stonden bijv) en het vreemdgaan heeft daar allemaal bij " geholpen". De zelfreflectie en het " naieve " wat weg is.
Bij therapie zeiden ze dan wel eens nou dan kun je partner bedanken. Nouw nee dat vind ik te ver gaan. Ik ben die jonge dame die het toen kwam vertellen wel dankbaar omdat ik mijn ogen toen eindelijk eens open deed.
Hèhè 🙃
Ja miss...misschien moeten we wel dankbaar zijn voor deze ervaring in ons leven. Het was geen makkelijke ervaring maar het heeft mij zeker doen groeien als persoon.
Ik ben er sterker uit gekomen. Ik voel weer. Daarvoor was ik gevoelsmatig een dood vogeltje. Ik had zo'n beschermingslaag om mijn hart heen. Die was in een keer weg door het uitkomen van het vreemdgaan en dat we uit elkaar gingen. Zeker niet alleen maar negatief want mijn ogen werden wel geopend doordat ik dit meemaakte. En dat ik alleen woonde met de Kids ervaarde ik een vrijheid ( gevoelsmatig) die ik nooit meer op wil geven. Voor niemand. En ik streef ernaar dat we beide dit gevoel kunnen ervaren in dit leven.
Wil ik weer terug naar hoe het was voor het vreemdgaan..nee zeer zeker niet. Deze ervaring heeft mij sterker gemaakt. Ik weet veel beter wat ik wil maar deel dit nu ook met man. Geef mijn menig als ik het ergens niet mee eens ben of anders over denk. Geef de verschillen aan en dat dit niet perse slecht is maar dat dit is wie we zijn. En wat heel fijn is nu dat hij het accepteert. Waar we voorheen die verschillen als negatief konden bestempelen kunnen we het nu beter accepteren van elkaar.
Ja misschien is dat omdat we zijn wie we zijn. Ik wil ook niet mijn hele leven met wantrouwen leven. Volledige vrijheid naar man..ik hoop dat dit kan groeien van mijn kant uit. Maar misschien wil ik dit wel te snel.
Titiv schreef op 05-07-2023 om 12:21:
dankje peet, het is echt de moeilijkste beslissing die ik ooit heb genomen maar tegelijk sta ik er 1000% achter. Ik kon gewoonweg niet meer. Hoe t uiteindelijk eindigd weet ik nu niet want we zijn natuurlijk nog getrouwd maar dat ik dit nodig heb weet ik wel. Hij is gisteren vertrokken en t voelde echt ff heel naar maar eenmaal dat hij weg was ook zo bevrijdend. Hij was emotioneel bij t vertrek en wilde niet loslaten maar ja ik val er niet meer voor. Vanmorgen belde hij al dat hij dit niet wil... tja... ik heb hem maar gezegd dat hij dan maar had moeten nadenken, dat hij een 2de kans kreeg maar niet genoeg heeft gedaan. Hij gaat er alles aan doen nu zegt hij... ik weet niet wat ik daarmee moet, voor nu mag hij van mij van alles doen, mijn gevoel is weg op dit moment. Als dat gevoel niet terug komt dan kan hij doen wat hij wil maar dan is t echt voor niks.
Wat betrefd vrijheid, ik liet hem vrij voor t vreemdgaan en hij mij maar er waren grenzen, die hoefde we niet eens uit te spreken, als je een relatie hebt zijn die vanzelfsprekend vind ik en zo voelde t ook altijd. Ik was altijd al wel iemand die niet 100% vertrouwde maar vreemdgaan was nooit in me opgekomen. Na t vreemdgaan deed hij wel kleine dingen zoals fotoos sturen, bellen met camera, dus ja hij deed heus wel wat maar als je dan toch blijft liegen of t nu uit angst is voor mijn reaktie of een andere reden, liegen schaad t vertrouwen nog meer dus ik kon hem op den duur niet meer vertrouwen en niet meer geloven. Er was dus konstant een onrust in me en idd dat is niet gezond. Die onrust accepteren kon ik ook niet. Ik ben iemand die echt rust en regelmaat nodig heeft anders slaat t op mijn welzijn. Ik moet me veilig voelen en t leek alsof ik in een wereld beland was waar ik konstant oorlog voerde. Ik denk dat als je ook maar een beetje onrust en wantrouwen voeld dat de relatie eik niet meer werkt, dan ben je niet gerust, en ja je kan jezelf elke dag wijsmaken dat t niks is, dat t beter word, maar dat is een leugen. Dat is dus ool waar ik mee worstelde en nu nog eik wel, kan ik hem of wie dan ook ooit nog wel vertrouwen? Zal ik me ooit nog veilig voelen bij iemand? Ik vrees van niet.
Heel veel sterkte Titiv..het is intens verdrietig allemaal zeker na hoe je je best gedaan hebt om het te laten slagen
Maar misschien kun je nu de rust vinden samen met je kinderen. Je hoeft even niet meer op je tenen te lopen. Even rust in huis. Je niet bezig houden met je man maar met jezelf. Nadenken wat jij wilt en even naar je gevoel gaan.
Dikke knuffel😘
Titiv, ik wens je rust in je hart en in je hoofd. Het vertrouwen in mensen zal terugkomen maar dat heeft tijd nodig. Bij mij is het 5 jaar geleden en nu pas komt dat ten volle terug. Mijn vertrouwen en ook het zelfvertrouwen, want eigenlijk is dat hetzelfde.
Ik heb ook lang geworsteld met controledwang. Dat doe ik nu niet meer, of zelden … als er een trigger is soms. Maar mijn man laat dat gebeuren. Hij heeft er begrip voor. In het begin was hij zelfs blij met mijn controle. Hij zei dat het hem hielp om de neiging om contact te zoeken met Truus te onderdrukken. Zoals een verslaafde niet uit zichzelf kan afkicken, maar enkel met hulp, dwingende hulp. Dus in het begin hielp het ons beiden. Dat mag natuurlijk ook niet blijven duren. Al stelt hij zijn telefoon nog altijd zelf in dat ik hem kan traceren, ik kijk daar nooit meer naar. Hij zegt dat hij niets te verbergen heeft over zijn bewegingen en ik daarom vrije toegang heb, ik mag altijd weten waar hij is, maar echt, ik gebruik dat niet. Ik denk trouwens ook wel dat iemand die echt wil bedriegen sowieso een weg vindt.
Wat het meest verdriet doet in heel dat vreemdgaan is inderdaad het verlies van onvoorwaardelijk vertrouwen. Dat kan nooit meer terugkomen. Daar moet je vrede mee hebben, beide, of het lukt niet. Dat is waar ik bij momenten dus nog verdrietig of kwaad kan om worden, vreemd genoeg soms op de momenten dat het juist heel goed gaat tussen ons, als we echt gelukkig zijn, omdat je je dan zeker afvraagt hoe het zover is kunnen komen. Dat het verspilde energie en tijd was, die affaire. Het was het niet waard, zegt mijn man, en ik denk dat zelf ook.
Er is bij ons nu ook de gedachte…nog liegen is einde verhaal. Dus, Titiv, misdaad moet ik later alsnog bij jou om raad komen 😘
Theekannetje schreef op 06-07-2023 om 20:38:
Ik denk trouwens ook wel dat iemand die echt wil bedriegen sowieso een weg vindt.
Wat het meest verdriet doet in heel dat vreemdgaan is inderdaad het verlies van onvoorwaardelijk vertrouwen. Dat kan nooit meer terugkomen. Daar moet je vrede mee hebben
Ik heb, voor mij, de meest belangrijke punten uit jouw post gehaald. Deze zijn, wederom voor mijzelf, de allerbelangrijkste punten waarvan ik enorm heb geleerd en ben gegroeid. Nee, niet in 1 jaar, misschien wel in 20 jaar en still going…….
Onvoorwaardelijk vertrouwen, dat is haast voor niet 1 mens haalbaar, want mensen zijn mensen en geen robots. Durft een ieder hier 100% voor zichzelf in te staan NOOIT een ‘fout’ te begaan? Ik niet in ieder geval, dat maakt mij menselijk, dus iemand onvoorwaardelijk vertrouwen? Nee, dat doe ik al heel lang niet meer en dat luchtte mij destijds enorm op.
En inderdaad, wat je schrijft in de eerste zin, ook helemaal waar, maar als je daar steeds bij stilstaat, dan maak je het voor jezelf wel heel erg lastig.
Vertrouwen in jezelf ipv die bevestiging nodig hebben van een ander, dat is het mooiste handvat die je kunt hebben/krijgen (althans, voor mij persoonlijk). Dit komt niet zomaar aanwaaien, maar kost enorm veel tijd én met vallen en opstaan, maar eenmaal daar, kan niemand je dat nog afnemen en kun je ook veel makkelijker je grenzen bewaken.
Toch is het verlies van vertrouwen wel degelijk een verlies en geen winst. Dus iets waar je hoe dan ook om rouwt. Dat mag. Je beschermt jezelf en trekt dus ook een soort muurtje op. Het zij zo. En natuurlijk kan iedereen fouten maken, daar heb ik enorm begrip voor, maar daarom hoef je er nog niet over te liegen tegen de persoon die van je houdt. Toch twee verschillende dingen. Ik heb begrip voor de verliefdheid die mijn man had, veel minder voor het feit dat hij er zo lang over gelogen heeft, ondanks al mijn begrip. Fouten maken mag, maar begrip en vergiffenis kan alleen bij oprechte spijt. Opbiechten is noodzakelijk. Voor mij toch. Dat is mijn grens. Gewoon niet liegen.
Theekannetje schreef op 07-07-2023 om 11:17:
Toch is het verlies van vertrouwen wel degelijk een verlies en geen winst. Dus iets waar je hoe dan ook om rouwt. Dat mag. Je beschermt jezelf en trekt dus ook een soort muurtje op. Het zij zo. En natuurlijk kan iedereen fouten maken, daar heb ik enorm begrip voor, maar daarom hoef je er nog niet over te liegen tegen de persoon die van je houdt. Toch twee verschillende dingen. Ik heb begrip voor de verliefdheid die mijn man had, veel minder voor het feit dat hij er zo lang over gelogen heeft, ondanks al mijn begrip. Fouten maken mag, maar begrip en vergiffenis kan alleen bij oprechte spijt. Opbiechten is noodzakelijk. Voor mij toch. Dat is mijn grens. Gewoon niet liegen.
Ik heb het ook absoluut niet als winst ervaren. Maar misschien ook weer niet als verlies. Want wat is dat vertrouwen, waar komt dat weg? Ik voerde daar onlangs nog een gesprek over met een goede vriend, die als 1 van de weinigen op de hoogte was. Die vroeg zich, natuurlijk wel terecht, af wat dan de uitwerking was van het verder gaan samen: Kon mijn vrouw dan nooit meer een weekend met vriendinnen weg, of een avond weg. Waarop mijn antwoord was dat ik daar het probleem niet zo in zie. Toen hij aan gaf dat je dan dus nooit kunt weten of ze niet weer zo'n stap zou zetten, gaf ik aan dat hij dat van zijn vrouw ook niet kon weten.
Dat klinkt natuurlijk lekker makkelijk en een manier om "je kop in het zand te steken" zoals mijn vriend het noemde, maar dat is het, voor mij althans, absoluut niet. Ik ben me er juist door dit hele geval veel bewuster van geworden dat vertrouwen ook maar een maakbaar iets is. Wat is vertrouwen eigenlijk? Hoe definieer je dat? Wat is vertrouwen waard? Ik heb ook dat minnares topic gelezen op een ander forum, daar lopen toch een redelijke horde aan mensen rond die waarschijnlijk (onterecht dus) het volle vertrouwen van hun partner aan hun zijde hebben. Wat is vertrouwen dan waard?
Vertrouw ik mijn vrouw dat ze niet weer zou vreemd gaan? Ja. Zou ik daar mijn handen voor in het vuur steken? Nee. Zo simpel is het. Het maakt ook dat je je bewuster bent dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is en dat an sich is niet een slechte gewaarwording.
Gister hadden we ook even zo'n momentje. We waren bij een optocht in een ander dorp aan het kijken waar ik wat bekenden tegen kwam. Op een gegeven moment gaat het over dat weekend en dat 1 van die gasten benieuwd was welke huwelijken nu weer op de klippen gingen lopen, dat was altijd met die feestweekenden in dat dorp wel een dingetje. Waarop hij zei: Dat begrijp je toch niet, 20 jaar weg gooien voor 20 minuten. Dan moet je niet zo slim zijn. Ik zag mijn vrouw wat verschieten. We waren nog niet thuis, of ze haalde het gelijk aan: Goh, ik voelde me er verschrikkelijk ongemakkelijk over, maar wat had hij daar gelijk zeg. Het is precies zoals hij zegt. Maar ik merkte ook dat ik me er helemaal niet ongemakkelijk over voelde. Misschien toch een teken dat we op de goede weg zijn.
Elpisto schreef op 07-07-2023 om 11:39:
Vertrouw ik mijn vrouw dat ze niet weer zou vreemd gaan? Ja. Zou ik daar mijn handen voor in het vuur steken? Nee. Zo simpel is het.
En dat is denk ik een heel gezonde manier om in een relatie te staan.
Ik heb na het uitkomen van het langdurige bedrog van mijn man, besloten van hem te scheiden. Voornamelijk omdat ik al mijn respect voor hem verloren had. Ik vertrouwde hem altijd volledig, dat vertrouwen werd fors beschaamd en dat deed uiteraard zeer.
Maar toch: inmiddels is dit 11 jaar geleden. In die 11 jaar heb ik relaties gehad die ook weer overgingen, maar nooit vanwege een gebrek aan vertrouwen. Ik merkte dat ik gewoon weer opnieuw een man kon vertrouwen. Binnen grenzen natuurlijk: vertrouwen is nooit blind en liefde is nooit onvoorwaardelijk, maar ik heb me in die relaties nooit ook maar 1 seconde beziggehouden met de vraag of mijn partner me misschien zou bedriegen. Als iemand wil vreemdgaan, doen ze dat toch wel en daarop heb je geen enkele invloed. En zodra ik ontrouw merk, is het einde oefening maar tot die tijd vertrouw ik erop dat de ander net zo trouw is als hij zegt te zijn.
Ik heb op dit moment, zeer bewust, geen relatie maar mocht ik weer een leuke man tegenkomen dan sta ik daar weer precies hetzelfde in.
