Verder na ontrouw - deel 8

prachtig omschreven Elpisto en ik ook bedoelde te zeggen in mijn eerdere post. Opluchting was niet echt de beste omschrijving, gewaarwording (zoals jij schreef) wel 😉

RoodVruchtje schreef op 06-07-2023 om 21:14:

[..]

Onvoorwaardelijk vertrouwen, dat is haast voor niet 1 mens haalbaar, want mensen zijn mensen en geen robots. Durft een ieder hier 100% voor zichzelf in te staan NOOIT een ‘fout’ te begaan? Ik niet in ieder geval, dat maakt mij menselijk, dus iemand onvoorwaardelijk vertrouwen? Nee, dat doe ik al heel lang niet meer en dat luchtte mij destijds enorm op.

Er zijn genoeg mensen waar je onvoorwaardelijk in kan vertrouwen. Jij bent alleen anders gaan denken omdat het vertrouwen ooit is beschadigd door je partner. Maar goed dat wilde je niet horen dat je een beschadigd persoon bent. Ik ben ook beschadigd en anders gaan denken. Andere noemen dit zelfliefde maar is echt meer zelfbescherming.

Hmm, ik heb de reactie gemist vanwege blokkade, maar zie je dus terug als deze wordt gequote en was ik even vergeten 

Overigens helemaal eens met de post van Persephone, je legt het mooi uit 😉

Persephone schreef op 07-07-2023 om 11:53:

[..]

En dat is denk ik een heel gezonde manier om in een relatie te staan.

Ik heb na het uitkomen van het langdurige bedrog van mijn man, besloten van hem te scheiden. Voornamelijk omdat ik al mijn respect voor hem verloren had. Ik vertrouwde hem altijd volledig, dat vertrouwen werd fors beschaamd en dat deed uiteraard zeer.

Maar toch: inmiddels is dit 11 jaar geleden. In die 11 jaar heb ik relaties gehad die ook weer overgingen, maar nooit vanwege een gebrek aan vertrouwen. Ik merkte dat ik gewoon weer opnieuw een man kon vertrouwen. Binnen grenzen natuurlijk: vertrouwen is nooit blind en liefde is nooit onvoorwaardelijk, maar ik heb me in die relaties nooit ook maar 1 seconde beziggehouden met de vraag of mijn partner me misschien zou bedriegen. Als iemand wil vreemdgaan, doen ze dat toch wel en daarop heb je geen enkele invloed. En zodra ik ontrouw merk, is het einde oefening maar tot die tijd vertrouw ik erop dat de ander net zo trouw is als hij zegt te zijn.

Ik heb op dit moment, zeer bewust, geen relatie maar mocht ik weer een leuke man tegenkomen dan sta ik daar weer precies hetzelfde in.

Ik hield me er ook nooit 1 seconde mee bezig. En eerlijk, nog steeds niet. Ik heb voor mezelf heel duidelijk, dat de krachttoer die ik geleverd heb gedurende een periode van 6 maand, dat ik die maar 1 keer lever. En dat klinkt heel stoer, zo bedoel ik het niet. Maar achteraf gezien, heb ik mezelf veel te ver laten pushen. Ben ik over grenzen gegaan en heb ik dingen geslikt die echt niet oke waren. Ik had net geen real life beeld hoe ze lagen te krikken, maar het scheelde niet veel. Zo open en bloot gebeurd het. En ik heb voor mezelf heel duidelijk wat er gebeurd als dit nog een keer gebeurd, oprecht. 

En dat geeft daarin juist heel veel rust om er verder niet meer bij stil te staan. Ik had dat wel verwacht, dat ik moeite zou krijgen als ze bij wijze van weg zou gaan een avondje, een beetje dat idee. Maar niks van dat alles: Ik weet dat ik me nooit meer zo diep weg laat drukken en dat het pertinent voorbij is bij een volgende keer. Dat zodra ze weer, bij wijze van, bij me zou komen en zou zeggen: Ik weet het even niet, en dezelfde shit weer gebeurd, ik bij stap 1 al zeg: Prima, maar dan stopt het hier. 

Ik vind dat altijd zo makkelijk gezegd "20 jaar weggooien voor 20 minuten". Alsof alle langdurige relaties zo goed zijn. Zo vreselijk veel mensen blijven bij elkaar uit gewoonte, vanwege geld, de kinderen of angst om alleen te zijn. Ik zie en hoor dat heel erg vaak (ook wel eens van mensen die daadwerkelijk zijn vreemdgaan). Vaak zien mensen het als een enorme verdienste en kloppen ze zich op de borst na een langdurige relatie. Maar niemand kan achter de voordeur kijken. 

Nou, Izza, ik geloof dan ook niet dat vreemdgaan gaat over 20 minuten lol. 

Het gaat denk ik om iets willen voelen wat verloren is gegaan of op de achtergrond is verdwenen in de bestaande relatie. Je weer gezien en begeerd willen voelen, jezelf zien door de ogen van een nieuw iemand. En die nieuwe iemand is niet jouw partner in Gezin BV, bij wie je scheten durft te laten en die jouw sikkeneurige buien kent en met wie je de mantelzorg voor de ouder wordende ouders regelt of die weeeeeeeeeeeeeeer het tienminutengesprek op school is vergeten en die weeeeeeeeeeeeer geen zin heeft in seks want moe en die niet eens ziet dat je naar de kapper bent geweest etc. 

Die eerste fase als je net iemand leert kennen is spannend en geeft enorm veel bevestiging, want ineens ben je weer een sexy wezen en niet demamavanMees of de papavanLente. 

Ik kan me dus best voorstellen dat het na een lange relatie waarin die spanning van het begin verschoven is naar rustige liefde en samen een gezin/huishouden draaiend houden, aantrekkelijk is om je weer eens een sexy wezen te voelen. Ik kan me alleen dan weer niet voorstellen dat je dat ook werkelijk omzet in een affaire of een slippertje, want dan zet je natuurlijk wel het een en ander op het spel. Maar de wens, die snap ik wel. 

Ik snapte het destijds ook best van mijn man. We waren al zo lang samen; ooit was ik knetterverliefd op hem maar inmiddels nam ik hem waarschijnlijk veel te vaak voor vanzelfsprekend aan. Hij was er gewoon, we hielden van elkaar en we deden waarschijnlijk nog maar veel te weinig moeite voor elkaar. Dus dat hij voor de charmes van die lellebel ehhh ik bedoel minder aardige vrouw uit onze directe omgeving viel (of actief achter haar aan ging), had ik hem nog wel kunnen vergeven als hij het mij maar gewoon verteld had. Dat heb ik hem nadat zijn bedrog uitgekomen was ook weleens gezegd: had me maar gewoon verteld hoe je je voelde. Want misschien had ik wel gewoon gezegd: doe je ding. Misschien had ik best over een seksueel opener relatie willen praten. Maar eenzijdig de ooit gemaakte afspraak van monogamie verbreken en daar dan actief over liegen, DAT kan ik niet vergeven. Had mij gewoon laten meebeslissen.

Hij wilde niet scheiden, want hij wilde ineens een lang huwelijk niet weggooien. Hij houdt tot op de dag van vandaag vol dat ik degene ben die een punt achter ons huwelijk zette toen ik hem de dag dat zijn bedrog uitkwam, het huis uit zette. Maar dat is natuurlijk niet waar: HIJ deed dat op het moment dat hij verzuimde mij te vertellen dat hij zijn ongenoegen over ons ingeslapen huwelijk ging omzetten in buitenschoolse activiteiten.

Ik vind het jammer dat er zo'n taboe hangt op het bespreekbaar maken van problemen binnen de relatie. En dan met name op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Het is heel normaal dat daar met de jaren verschillen in gaan ontstaan. Door veranderingen in of aan je lichaam, overgang of gezondheid. Of gewoon andere behoeftes of afname van aantrekkingskracht. Heel veel stellen hebben daar eigenlijk geen diepgaande gesprekken over. Je moet het maar accepteren of het hoort erbij. Terwijl juist in een goede relatie je open zou moeten kunnen communiceren dat je graag wat anders zou willen of toch ervaringen wilt opdoen die je partner niet of niet meer kan bieden. In de praktijk houden mensen zich stil. Of gaan zaken in het geheim doen. Ook een relatie met meer vrijheid zou in ieder geval besproken moeten worden (dat staat los van het doen). 

Tja Izza, daar heb je wel twee mensen voor nodig en als de ene dat wel doet ( ik heb ooit over open relaties gesproken, precies dat waar persephone het ook over heeft) dus in ons geval ik, maar man niet. Dan is het onbegonnen werk hoe graag ik dat ook wilde...... bij mij was alles bespreekbaar en toch ging de kick voor.

Ik ben ooit smoorverliefd geweest op een jongen man en sprak dit ook uit naar man toe maar die openheid gaf hij nóóit aan mij in het verleden. 

Overigens niks met de verliefdheid gedaan. Die kapte ik volledig af. 

Titiv, hoe gaat het met je? 

Bij ons is de communicatie beter en opener geworden. Hiervoor dachten we veel te veel namens en voor elkaar. We vulden dingen in voor een ander.  Juist na onze crisis zijn we opener geworden omdat we elkaar echt kwijt waren. Dus ja. Het is triest dat we dat niet eerder met elkaar konden delen.
Soms kan ik wel een verdrietig worden als ik terug denk aan ons als 22 jarigen. De wereld nog aan onze voeten. Heel erg gek van elkaar. Nu heeft man pas geuit dat hij dat niet wist...dat ik zo verliefd op hem was . En dat snap ik wel. Ik was een binnenvetter. Uitte mijn gevoelens niet echt maar dacht dat hij dat wel kon merken/ voelen. Dus ja soms kom je pas na 32 jaar achter bepaalde aannames.  Maar dan kan ik ook wel weer trots zijn dat we dat nu geleerd hebben. Ons groeiproces op deze leeftijd.
En dan bewust genieten. Genieten van ons samen en dat we staan waar we nu staan.
Misschien heeft leeftijd en levenservaring er ook mee te maken dat je beter kunt communiceren. Ik durf me nu ook meer kwetsbaar op te stellen.

Wil niet zeggen dat ik er al ben. Van de week weer enorme drang om op  onderzoek uit te gaan. Telefoon te controleren( niet gedaan) kijken of er nog nieuwe dingen naar boven komen terwijl ik verstandelijk weet dat het niet zo is.  Denk dat alles na 2.5 jaar uitkomen alles wel gewist is..maar toch..gatver dan toch weer even dat wantrouwen. 
En dat terwijl ik een aantal weken dacht. Hee ik heb het verwerkt. Zo bevrijdend.  Nou ja...zullen de triggers wel zijn. Ik had een frusterend telefoon ochtend achter de rug. Vorige week feestjes van man op werk waar hij dan niet is geweest maar toch. Het komt allemaal ter sprake. 
Vanmiddag dacht ik zelfs wil ik wel zo oud worden. Dat flits dan even door mijn gedachren.Maar dan weer een gezellige avond samen..en dan kan ik het weer meer relativeren.

Ik durf me echt niet volledig meer geven en alhoewel ik daar het grootste deel van de tijd goed kan mee omgaan, steekt het verdriet daarover van tijd tot tijd de kop op, met name op de momenten dat het heel goed gaat, dat we gelukkig zijn, met name dan overvalt me dat verdriet en ga ik op de rem staan. Ik saboteer mijn eigen geluk uit angst. Alsof het opnieuw gaat gebeuren als ik me laat gaan in het geluk en even niet oplet. Dat maakt le oprecht triest. En mijn man kan daar eigenlijk niet veel meer aan doen. Hij doet al jaren zijn pokkebest. Gelukkig komt dit nog zelden boor, zo’n crisis, maar soms popt dat onverwacht naar boven. Echt spijtig. 

Gisteravond was het weer zo’n moment, mijn man merkte het, we hebben er wel over gebabbeld, maar hij wordt er wel wat moedeloos van en dan zie ik mezelf niet zo graag. Na een supergelukkig weekend een hele nacht wakker gelegen. Ik voel me echt niet goed. 

Theekannetje schreef op 10-07-2023 om 09:00:

Ik durf me echt niet volledig meer geven en alhoewel ik daar het grootste deel van de tijd goed kan mee omgaan, steekt het verdriet daarover van tijd tot tijd de kop op, met name op de momenten dat het heel goed gaat, dat we gelukkig zijn, met name dan overvalt me dat verdriet en ga ik op de rem staan. Ik saboteer mijn eigen geluk uit angst. Alsof het opnieuw gaat gebeuren als ik me laat gaan in het geluk en even niet oplet. Dat maakt le oprecht triest. En mijn man kan daar eigenlijk niet veel meer aan doen. Hij doet al jaren zijn pokkebest. Gelukkig komt dit nog zelden boor, zo’n crisis, maar soms popt dat onverwacht naar boven. Echt spijtig.

Theekannetje, als je vastloopt op een bepaald punt is het misschien verstandig daar hulp bij te zoeken. Begin eens bij de POH, misschien kan die je al net het goede zetje geven. Maar een leuke coach kan ook.

Heel herkenbaar trouwens, ik betrap mezelf er ook op. En ook dat ik soms niet weet of ik dingen doe omdat ik ze zelf leuk vind of om interessant te blijven voor man. Die vond mij teveel een grijze muis. Soms denk ik wel eens dat ik in mijn schulp blijf zitten om te kijken hoe lang hij het volhoudt. Ben er dus voor mezelf ook niet helemaal uit. En ben ook wel bang voor ‘over-psychologiseren’. Ik zit wel redelijk veel in mijn hoofd, ipv echt te voelen. Daar wil ik (weer) mee aan de slag. Dat ging tijdenlang veel beter.

Ook speelt bij mij de overgang mee. In hoeverre zijn mijn emoties ‘echt’ en in hoeverre het gevolg van hormonen? Die bepalen nogal hoe ik de wereld ervaar zeg maar. Ook lastig…

Zou het ook niet te maken hebben dat we het gewoon niet nog een keer willen mee maken. Ik bedoel we investeren best veel in onze relatie. Zeker nadat je partner vreemd is gegaan. Wantrouwen is gewoon een vreselijk gevoel. En vergeven en begrijpen dat mensen fouten kunnen maken lukt ook nog wel. Alleen hebben we nooit 100% zekerheid over hoe de toekomst zal verlopen. Daar stond ik vroeger anders in dan nu.

Zomaar een gedachte die ik laatst deelde met iemand. Ik wil best investeren en dit aangaan( ben ik al mee bezig 2.5 jaar) maar wel met een zekerheid. Maar die zul je nooit zal hebben. Ook als je partner niet is vreemdgegaan. Ik zie genoeg voorbeelden om me heen waar relaties ook niet altijd lekker verlopen.

Wat als...het is af en toe best vermoeiend.

Theekannetje schreef op 10-07-2023 om 09:04:

Gisteravond was het weer zo’n moment, mijn man merkte het, we hebben er wel over gebabbeld, maar hij wordt er wel wat moedeloos van en dan zie ik mezelf niet zo graag. Na een supergelukkig weekend een hele nacht wakker gelegen. Ik voel me echt niet goed.

Ik heb dat ook gehad.  Dat we net weer samen waren. Waren we bijvoorbeeld net een weekend weg geweest. Super weekend gehad. En dan kon opeens dat gevoel me overvallen wat jij beschrijft. Waarom is dit gebeurd terwijl we het zo goed hebben samen. Idd verdriet voelen.

Man werd daar ook moedeloos van en wilde op een gegeven moment niet meer weg.