Verder na ontrouw - deel 8

Voor wat het waard is voor de statistieken, ik ben ook voor de harde waarheid, beter dan een harde leugen. Het gaat je een keer de kop kosten door te blijven leven in een leugen die anderen creëerden. 
Ik geloof ook niet dat ze het beiden niet geloven. 
Ik vind dat het kind recht heeft op de waarheid/echte vader, zelfs als dat moeilijk is en de boel overhoop haalt.
En ik zou het niet accepteren als mijn partner ( vanwege wat voor reden dan ook) niet zijn verantwoordelijkheid zou nemen.
Dat gezegd hebbende zou ik er alles aan doen om zonder medeweten van het kind de uitslag te krijgen.
In het geval dat man de vader níet blijkt te zijn, hoeft er niets meer onnodig overhoop.
De test met drogreden afnemen is het enige leugentje dat ik zou accepteren. 

Wat een heftig vraagstuk Theekannetje.

Aan de ene kant neig ik naar het allemaal te laten rusten.  Ook omdat het al een aantal jaren geleden is. Wat breek je open. Wat als de uitslag is dat jouw man wel de vader is. Wat gebeurd er dan met ieders leven. Maar dat zeg ik vooral omdat het al jaren geleden is. 

Aan de andere kant neig ik ook wel sterk naar de waarheid. Ik zou het persoonlijk wel willen weten.  Vooral omdat je schrijft dat het iets is wat je belemmert om het helemaal af te sluiten en achter je te laten. Het is jouw leven en jij bent niet verantwoordelijk voor de keuzes die zij destijds gemaakt hebben.
 
Wat zegt jouw man hierover? Dat je het nu toch zou willen weten. Is dit pas later naar boven gekomen ?
Wens je veel sterkte😘

Boogschutter schreef op 16-05-2023 om 21:45:

theekannetje....toen ik je bericht las heb ik de computer eerst even aan de kant gelegd, er had toen nog niemand op gereageerd. Ik moest er even over nadenken, wat een verhaal. Mijn eerste reactie was wel...zogezegd veilig gedaan??? Teruggetrokken, zonder condoom...daar zou ik dus wel heel erg kwaad over geweest zijn. Als je vreend gaat dan doe je HET toch in vredesnaam veilig!! Dat was ook een van mijn eerste vragen..toch wel veilig hè??
Nu ik alle reacties gelezen heb ben ik het met verschillende mensen eens. Ik zou ook in eerste plaats aan het kind denken. Wat doet het met een kind als het ineens hoort dat haar vader niet haar biologische vader is. Maar ja, als er erfelijke aandoeningen in jouw mans familie voorkomen dan is het natuurlijk wel belangrijk dat het kind het weet.

Het is natuurlijk wel jammer dat er nu al zoveel tijd overheen is gegaan. Ieder gezin is weer verder gegaan en heeft alles een plekje gegeven. Alleen jij zit nog met zoveel vragen. Maar besef wel welke wonden je weer open trekt. Misschien gaat het dan wel helemaal mis in dat andere gezin en wat zal het doen met jullie relatie? En dat allemaal omdat jij het graag wil weten. Ik zou het met rust laten, hoe moeilijk dat ook is.
Je hebt al aangegeven dat je nu weet wat je wil doen maar ik wens je toch veel sterkte en kracht toe met je besluit♥️

Dank voor je woorden. Inderdaad, ik laat het voorlopig rusten. Voor zover ik weet geen erfelijke aandoeningen in de familie. Ik heb geen zin om alles weer naar boven te halen. Ik zal handelen moest het ooit nodig zijn. En ik kan het aan. 

MRI schreef op 17-05-2023 om 10:11:

[..]

Ja en die twee dingen zijn zo in tegenstelling en die leven allemaal in Theekannetje. Terwijl de vreemdgangers lekker doorgaan alsof er wel niets aan de hand is. Afgezien van de gevolgen voor iedereen op korte termijn is het sowieso handig om te weten wie je biologische vader ivm ziektes e.d.

Daarnaast vind ik het ook van de man van Theekannetje en de Truus bijzonder onempathisch dat zij haar met dit dilemma laten rondlopen. te zwaar om te dragen voor een persoon

Inderdaad, ik ben ineens verantwoordelijk voor het kind en blijkbaar ook nog voor de man van Truus die belogen wordt. Mijn man gelooft echt dat hij de vader niet is. Truus ook. Mijn huisarts zegt ook voorlopig laten rusten. Dat ze allemaal hun plan trekken he zeg. Als het kind vragen zou hebben later zal het bij mij terecht kunnen om het verhaal te horen als ze daar behoefte aan zou hebben. Maar nu ga ik haar leven niet op zijn kop zetten.  Ik besef dat ik lang tijd nodig gehad heb zelf om dat allemaal onder ogen te zien, maar niemand kan mij dat kwalijk nemen, denk ik … Niets van dit alles is mijn keuze geweest. Bedankt voor het begrip 

Peet52! schreef op 17-05-2023 om 09:57:

Wat een heftig vraagstuk Theekannetje.

Aan de ene kant neig ik naar het allemaal te laten rusten. Ook omdat het al een aantal jaren geleden is. Wat breek je open. Wat als de uitslag is dat jouw man wel de vader is. Wat gebeurd er dan met ieders leven. Maar dat zeg ik vooral omdat het al jaren geleden is.

Aan de andere kant neig ik ook wel sterk naar de waarheid. Ik zou het persoonlijk wel willen weten. Vooral omdat je schrijft dat het iets is wat je belemmert om het helemaal af te sluiten en achter je te laten. Het is jouw leven en jij bent niet verantwoordelijk voor de keuzes die zij destijds gemaakt hebben.

Wat zegt jouw man hierover? Dat je het nu toch zou willen weten. Is dit pas later naar boven gekomen ?
Wens je veel sterkte😘

Mijn man is ervan overtuigd dat hij de vader niet is. Hij heeft dat kindje ook wel ontmoet. Ik wist van deze complicatie niet meteen af, maar toch wel al van in 2019. Ik heb me eerst laten overtuigen door hun zekerheid, maar medisch gezien kan er eigenlijk geen 100% zekerheid zijn. Maar nu zou ik de moeder onder druk moeten zetten om een DNA test af te nemen van haar kind, terwijl ze dat niet wil. Of haar man inlichten. Of, volgens sommigen hier, mijn eigen relatie opblazen. Ik heb voor geen enkele van deze drie oplossingen zin. Mijn man is geen monster he. Hij is een mens met fouten en zwakheden. Maar een lieve man. Hij is er echt van overtuigd dat dat kindje niet van hem is. Ik kan mezelf wel verwijten dat ik die DNA-test niet geëist heb in het begin, of daar te slap in geweest ben, maar ik had nog nooit met ontrouw te maken gehad en was totaal het noorden kwijt.  Maar als ooit zou blijken dat mijn man zich vergist heeft en het kind zijn vader zoekt, zal ik aan dat kind alle medewerking verlenen die het wil, alles vertellen dat het wil horen, maar dan zal ik wel een einde maken aan mijn relatie. Met andere woorden, nu krijgt mijn man het voordeel van de twijfel. Dat is het compromis. Zo zit het nu in mijn hoofd en dat geeft me rust. Ik moet toch ook zelf een beetje consequent zijn. Zekerheid heeft een mens nooit in het leven. En een relatie is een keuze. Bedankt voor je lief bericht 

Max88 schreef op 17-05-2023 om 09:34:

Voor wat het waard is voor de statistieken, ik ben ook voor de harde waarheid, beter dan een harde leugen. Het gaat je een keer de kop kosten door te blijven leven in een leugen die anderen creëerden.
Ik geloof ook niet dat ze het beiden niet geloven.
Ik vind dat het kind recht heeft op de waarheid/echte vader, zelfs als dat moeilijk is en de boel overhoop haalt.
En ik zou het niet accepteren als mijn partner ( vanwege wat voor reden dan ook) niet zijn verantwoordelijkheid zou nemen.
Dat gezegd hebbende zou ik er alles aan doen om zonder medeweten van het kind de uitslag te krijgen.
In het geval dat man de vader níet blijkt te zijn, hoeft er niets meer onnodig overhoop.
De test met drogreden afnemen is het enige leugentje dat ik zou accepteren.

Om de test af te nemen heb ik wel de moeder nodig … Ik heb gefantaseerd dat ik dat kindje onderschep aan school met een swab om wat wangslijmvlies af te nemen . Kun je nagaan… Ik heb echt mijn kop gebroken over heel die situatie. 

Elpisto schreef op 17-05-2023 om 07:33:

[..]

Even de advocaat van de duivel spelen: jij breekt helemaal niks op, dat heeft die mevrouw zelf gedaan, samen met je partner! Door deze keuze te maken, verliezen ze elk recht om wat voor verantwoordelijkheid dan ook bij jou neer te leggen. Vreemd gaan is 1 ding, het doen terwijl je weet dat er ook nog dergelijke consequenties aan zitten, is helemaal erg. En ik kan het helaas weten.

Dat gezegd hebbende: het feit dat ze beide blijkbaar besloten hebben dat je man niet de vader is, maar er in principe geen enkele argumentatie is om dat te ondersteunen, buiten het feit dat hij voor het zingen de kerk is uit gegaan ( hoe bedenk je het) en ze absoluut niet open staan voor een dna test, zegt mij iets. Het zegt mij dat ze er beide helemaal niet zo overtuigd van zijn, maar ze besloten hebben dat dat het is wat het is. Als je er namelijk zelf van overtuigd bent dat dat niet het geval is, doe je gewoon een dna test.

Ik lees ook dat Truus en haar partner relatietherapie hebben: wat een farce is dat. Dat heeft toch helemaal geen zin als je partner daar gewoon glashard zit te liegen?

Ik heb het in een draadje al eerder geschreven: ik zou ten alle tijde de andere kant van de affaire inlichten. Ik weet hoeveel het me zelf opgeleverd heeft en je zou wat dat betreft eigenlijk vooral naar de tips meoten luisteren van mensen die het mee gemaakt hebben. Het weten wat er precies speelt is zoveel beter dan het niet weten. Hoe wil je ooit je relatie echt weer op de rails krijgen, als dit soort informatie ergens hangt. Want het hangt ergens. Of om op de woorden van mijn partner te varen: de tijd die er zat tussen wat ze gedaan heeft en het moment waarop ik er achter kwam, was een hel voor haar. Na de eerste leugens kun je niet meer, vinden mensen die vreemd gaan over het algemeen. En dan leef je dus elke dag met de angst dat er iemand is die ergens acjter komt. Een partner die de verrkeerde dingen leest, 1 van de affaire die toch verder wil terwijl de ander niet verder wil.

Er zitten hier een heleboel mensen die er uiteindelijk achter gekomen zijn en in de meeste gevallen was dat niet omdat de partner uiteindelijk zo eerlijk was. En dat van iemand anders.horen, is echt 10x zo pijnlijk. Weten dat je, bij wijze van, happily ever after was blijven leven terwijl je partner met een dergelijk groot geheim leeft, was voor.mij een klap in het gezicht. En gaf mij nog veel meer vertrouwens issues dan het vreemdgaan zelf.

ik snap je patstelling, maar weet: welke keuze je ook maakt, maak hem voor jezelf. En zie jezelf dan niet als de boeman: je man en Truus, die zijn de boeman. Die hebben je in een situatie geplaatst waar je part noch deel aan hebt, maar waar je wel mee handelen moet.

Eerlijk Elpisto, ik heb genoeg gewerkt en afgezien om mijn eigen leven weer op de rails te krijgen. Ik ben niet geneigd om heel die periode weer op te rakelen door de gaan roeren in Truus haar gezin. Het spijt me. Hoezeer ik ook meeleef met haar man. Achteraf bekeken zou ik veel dingen anders aanpakken moest ik het nog eens meemaken, maar toen was ik echt helemaal het Noorden kwijt. Met verdringing en heel de santeboetiek. Echt een trauma. Ik sta nu sterk, maar heb echt geen zin om na al die tijd de redder te gaan spelen elders. Wie weet heeft ze het ondertussen wel opgebiecht? Ik kan dat niet weten. Maar echt, ik ben niet verantwoordelijk voor hen. Dat ze haar plan trekt met haar leven. Al holt de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel. Al wat jij beschrijft heb ikzelf meegemaakt en gevoeld, dus ik begrijp je standpunt. Maar echt …  na al die tijd zelf gaan overdragen… nee.. ik voel het niet… het spijt me

Elpisto schreef op 17-05-2023 om 09:00:

[..] 

Maar blijkbaar ben je zelf niet overtuigd van het feit dat man niet de vader is ( en terecht, voor het zingen de kerk uit: Hoe bedenk je het. Godzijdank had mevrouw hier nog het verstand om een morning after pil op te halen). Ben je dan bang om iets los te trekken, of ben je vooral bang voor het antwoord van die DNA-test en dat je voor je gevoel moet ageren als die uitslag voor jullie verkeerd uitvalt?

Ik ben niet bang voor het resultaat van een eventuele test. Die fase heb ik al doorleefd en ik ben er klaar voor.

Boogschutter schreef op 16-05-2023 om 21:45:

theekannetje....toen ik je bericht las heb ik de computer eerst even aan de kant gelegd, er had toen nog niemand op gereageerd. Ik moest er even over nadenken, wat een verhaal. Mijn eerste reactie was wel...zogezegd veilig gedaan??? Teruggetrokken, zonder condoom...daar zou ik dus wel heel erg kwaad over geweest zijn. Als je vreend gaat dan doe je HET toch in vredesnaam veilig!! Dat was ook een van mijn eerste vragen..toch wel veilig hè??
Nu ik alle reacties gelezen heb ben ik het met verschillende mensen eens. Ik zou ook in eerste plaats aan het kind denken. Wat doet het met een kind als het ineens hoort dat haar vader niet haar biologische vader is. Maar ja, als er erfelijke aandoeningen in jouw mans familie voorkomen dan is het natuurlijk wel belangrijk dat het kind het weet.

Het is natuurlijk wel jammer dat er nu al zoveel tijd overheen is gegaan. Ieder gezin is weer verder gegaan en heeft alles een plekje gegeven. Alleen jij zit nog met zoveel vragen. Maar besef wel welke wonden je weer open trekt. Misschien gaat het dan wel helemaal mis in dat andere gezin en wat zal het doen met jullie relatie? En dat allemaal omdat jij het graag wil weten. Ik zou het met rust laten, hoe moeilijk dat ook is.
Je hebt al aangegeven dat je nu weet wat je wil doen maar ik wens je toch veel sterkte en kracht toe met je besluit♥️

Dankjewel ❤️

Theekannetje schreef op 17-05-2023 om 12:44:

[..]

Eerlijk Elpisto, ik heb genoeg gewerkt en afgezien om mijn eigen leven weer op de rails te krijgen. Ik ben niet geneigd om heel die periode weer op te rakelen door de gaan roeren in Truus haar gezin. Het spijt me. Hoezeer ik ook meeleef met haar man. Achteraf bekeken zou ik veel dingen anders aanpakken moest ik het nog eens meemaken, maar toen was ik echt helemaal het Noorden kwijt. Met verdringing en heel de santeboetiek. Echt een trauma. Ik sta nu sterk, maar heb echt geen zin om na al die tijd de redder te gaan spelen elders. Wie weet heeft ze het ondertussen wel opgebiecht? Ik kan dat niet weten. Maar echt, ik ben niet verantwoordelijk voor hen. Dat ze haar plan trekt met haar leven. Al holt de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel. Al wat jij beschrijft heb ikzelf meegemaakt en gevoeld, dus ik begrijp je standpunt. Maar echt … na al die tijd zelf gaan overdragen… nee.. ik voel het niet… het spijt me

En daar kan ik me best wat bij voorstellen: Het zal voor jezelf een herbeleving van iets zijn wat je heel ver weg hebt proberen te stoppen. 

Dat je niet verantwoordelijk bent voor hun, ook helemaal eens. Al zou ik ten alle tijde een andere keuze maken, maar zoveel mensen zoveel wensen. Dat kan niemand je kwalijk nemen, vergeet dat nooit.

Maar waar ik op aan sla, is het stukje " Maar als ooit zou blijken dat mijn man zich vergist heeft en het kind zijn vader zoekt, zal ik aan dat kind alle medewerking verlenen die het wil, alles vertellen dat het wil horen, maar dan zal ik wel een einde maken aan mijn relatie. Met andere woorden, nu krijgt mijn man het voordeel van de twijfel. Dat is het compromis. Zo zit het nu in mijn hoofd en dat geeft me rust"

Ik snap echt hoe belangrijk een bepaalde mindset is om om te gaan met dit soort verdriet. Echt. Maar gelet op je eerdere bericht en het bovenstaande, krijg ik helemaal niet het gevoel dat het voor jou goed is. Je geeft immers aan dat het niet te rijmen valt met je geweten. En dat kan ik me juist zo goed voorstellen: Je weet dat er echt een meer dan redelijke kans is dat het kind WEL van je man is. En voor jou, zou dat een dealbreaker zijn, maak ik op uit het feit dat je de relatie zou stoppen als het zijn kind blijkt te zijn.

Ik wil ook niet al teveel zeurend over komen: Je moet doen wat je gevoel je aangeeft. Absoluut. Ik ben daar 100000% een voorstander van. Zoals ik hier al vaker gezegd heb: Als bedrogene bepaal jij wat je nodig bent om verder te gaan, niemand anders.

Maar persoonlijk haal ik uit je berichten wat gemixte signalen. Mocht het kind van je man zijn, dan wil je niet verder met je man. Je weet, aan de hand van data, dat de kans aannemelijk is dat hij de vader is. Ze waren samen om en nabij de bevruchtingsdatum. Het feit dat je man en die vrouw zo stellig zijn, is gebaseerd op " voor het zingen de kerk uit". Een argument die al 10-tallen jaren verschrikkelijk achterhaald is. Jij geeft zelf aan dat je gevoelens iets anders roepen dan manlief en deze mevrouw. Sterker nog, deze mevrouw heeft in 1e instantie eerst de zwangerschap verteld aan jou man. Roept dat geen vragen op? 

Ik denk dat deze mevrouw die rekensom ook gemaakt heeft en gedacht heeft dat het heel erg aannemelijk is dat jouw man de vader is van het kind. Toen bleek dat jouw man daar absoluut niet op zat te wachten, was er voor haar een keuze te maken. En daarin heeft ze, imo, de verkeerde keuze gemaakt. Dat is een keuze die alleen zij kan maken ( en in het verlengde daarvan je man). Maar dat wil niet zeggen dat die keuze voor waarheid moet worden aangenomen: Die waarheid is immers gebaseerd op iets wat ze blijkbaar beide hebben afgesproken. Het kind is niet van hem. Maar er is geen enkele basis waaruit dat blijkt. 

Lang verhaal, maar waar het op neer komt is dit: Voor jou is het een harde eis dat dat kind niet van je man is. Wat let je dan, om het bewijs daarvoor op te vragen? Immers is het een harde eis: Je zal de relatie stopzetten op het moment dat het kind wel van hem is. Wat is je harde eis dan nog waard? Je bent niet bang voor het resultaat geef je aan, maar je voelt wel dat het niet klopt. Dat zijn tegenstrijdige opmerkingen. Je wil niet roeren in het huwelijk van Truus. Maar dat hoeft ook niet? Een DNA-test is ook te doen, zonder direct deze meneer op de hoogte te brengen. 

Ik wil niet al teveel overkomen als iemand die jou nu koste wat kost aan het overhalen is vooral te doen waar je geen zin in hebt: Nogmaals, ik ben vooral voor whatever floats your boat. Jij bepaald helemaal zelf wat je nodig hebt. 

Maar ook ik ben hier voor tips gekomen. En ook ik kreeg daar soms, op dat moment misschien wat minder gewenst, hele duidelijke meningen van mensen die verbanden wel zagen die ik zelf niet zag ( of niet wou zien). En hoewel dat op dat moment echt niet leuk was om te lezen, ben ik ze stuk voor stuk gigantisch dankbaar daarvoor. 

Dus again: No offense. Ik bedoel het absoluut niet verkeerd. Hoop dat je dat begrijpt. 

Ik zou, in belang van het meisje en in belang van de rust in jullie eigen gezin met kinderen, er niet achterna gaan. Het meisje heeft namelijk een vader en die band zal wellicht beschadigen als blijkt dat je man wel de donor was; is iets wat je haar m.i. niet mag aan doen. Daarnaast zullen jullie eigen kinderen ook hun vertrouwde jeugd zien veranderen in een chaos, als  hun vader bij een andere vrouw een kind heeft verwekt.

Laat die vader een mooie band met meisje opbouwen. Eventuele genetische aspecten zijn voor later. Mocht het meisje ooit er iets over horen ‘geroddel’, is het aan haar of ze behoefte heeft aan die duidelijkheid. Nu heeft ze een lieve vader waarmee ze een band heeft. 
Één ding is zeker; of je man nu wel of geen kind heeft verwekt, hij is je eens ontrouw geweest. Ook als het kind niet van je man zou zijn, deze nare tijd ga je niet vergeten. Maar je kan wel iets voor dat meisje doen; haar met rust laten.

Flanagan schreef op 17-05-2023 om 20:22:

Ik zou, in belang van het meisje en in belang van de rust in jullie eigen gezin met kinderen, er niet achterna gaan. Het meisje heeft namelijk een vader en die band zal wellicht beschadigen als blijkt dat je man wel de donor was; is iets wat je haar m.i. niet mag aan doen. Daarnaast zullen jullie eigen kinderen ook hun vertrouwde jeugd zien veranderen in een chaos, als hun vader bij een andere vrouw een kind heeft verwekt.

Laat die vader een mooie band met meisje opbouwen. Eventuele genetische aspecten zijn voor later. Mocht het meisje ooit er iets over horen ‘geroddel’, is het aan haar of ze behoefte heeft aan die duidelijkheid. Nu heeft ze een lieve vader waarmee ze een band heeft.
Één ding is zeker; of je man nu wel of geen kind heeft verwekt, hij is je eens ontrouw geweest. Ook als het kind niet van je man zou zijn, deze nare tijd ga je niet vergeten. Maar je kan wel iets voor dat meisje doen; haar met rust laten.

Mee eens!

Eik is t ook niet jouw probleem theekannetje, ik bedoel, tuurlijk doet t je pijn, maar uiteindelijk is t niet jouw kind, wie weet hoeveel kids er rondlopen waarvan de vader mss niet eens de echte vader is, ik bedoel, onze partners zijn niet de enige vreemdgangers, is vergezocht natuurlijk maar vast wel waar. Wie weet loopt er ergens wel een kind rond van mijn man wie zal t zeggen. Ik sta nergens meer van te kijken. Maar neemt jouw pijn niet weg uiteraard maar mss geeft t je rust om t zo te zien.

Ik vroeg mijn man ook wat als ze zwanger was geraakt?? Heb je daar bij stil gestaan?? Die van mij deed t namelijk ook onveilig, heeft ie nooit gezegd maar opeens kwam uit mijn uitstrijkje 6 maanden na t uitkomen van zijn vreemdgaan dat ik t hpv virus type 18 droeg... ik was woest, en nog steeds, hoe kun je vreemdgaan maar dan ook nog eens zo onwetend zijn!! Ik weet dat je hpv al via vocht krijgt dusja ook een condoom had dat niet tegen gehouden maar hij vertelde t toen wel eerlijk, hij geloofde dat ze netjes was maar ze had naast hem nog wat mannen, heb ik later ontdekt maar ok dat is haar leven, maar ik snap dus je pijn, het is zo smerig dat ze t gewoon deden zonder na te denken.... maar ja dat is verleden tijd. Probeer t los te laten want t zou denk ik gwn alles terug stuk maken en dat wil je niet.

Waar ik dan aan denk is, wat maakt dat de moeder het (zo stellig) niet wil? 

Het lijkt me heel erg moeilijk voor je en het zal je flink bezighouden/ bezig gehouden hebben