Verder na ontrouw - deel 8

Elpisto schreef op 17-05-2023 om 14:20:

[..]

En daar kan ik me best wat bij voorstellen: Het zal voor jezelf een herbeleving van iets zijn wat je heel ver weg hebt proberen te stoppen.

Dat je niet verantwoordelijk bent voor hun, ook helemaal eens. Al zou ik ten alle tijde een andere keuze maken, maar zoveel mensen zoveel wensen. Dat kan niemand je kwalijk nemen, vergeet dat nooit.

Maar waar ik op aan sla, is het stukje " Maar als ooit zou blijken dat mijn man zich vergist heeft en het kind zijn vader zoekt, zal ik aan dat kind alle medewerking verlenen die het wil, alles vertellen dat het wil horen, maar dan zal ik wel een einde maken aan mijn relatie. Met andere woorden, nu krijgt mijn man het voordeel van de twijfel. Dat is het compromis. Zo zit het nu in mijn hoofd en dat geeft me rust"

Ik snap echt hoe belangrijk een bepaalde mindset is om om te gaan met dit soort verdriet. Echt. Maar gelet op je eerdere bericht en het bovenstaande, krijg ik helemaal niet het gevoel dat het voor jou goed is. Je geeft immers aan dat het niet te rijmen valt met je geweten. En dat kan ik me juist zo goed voorstellen: Je weet dat er echt een meer dan redelijke kans is dat het kind WEL van je man is. En voor jou, zou dat een dealbreaker zijn, maak ik op uit het feit dat je de relatie zou stoppen als het zijn kind blijkt te zijn.

Ik wil ook niet al teveel zeurend over komen: Je moet doen wat je gevoel je aangeeft. Absoluut. Ik ben daar 100000% een voorstander van. Zoals ik hier al vaker gezegd heb: Als bedrogene bepaal jij wat je nodig bent om verder te gaan, niemand anders.

Maar persoonlijk haal ik uit je berichten wat gemixte signalen. Mocht het kind van je man zijn, dan wil je niet verder met je man. Je weet, aan de hand van data, dat de kans aannemelijk is dat hij de vader is. Ze waren samen om en nabij de bevruchtingsdatum. Het feit dat je man en die vrouw zo stellig zijn, is gebaseerd op " voor het zingen de kerk uit". Een argument die al 10-tallen jaren verschrikkelijk achterhaald is. Jij geeft zelf aan dat je gevoelens iets anders roepen dan manlief en deze mevrouw. Sterker nog, deze mevrouw heeft in 1e instantie eerst de zwangerschap verteld aan jou man. Roept dat geen vragen op?

Ik denk dat deze mevrouw die rekensom ook gemaakt heeft en gedacht heeft dat het heel erg aannemelijk is dat jouw man de vader is van het kind. Toen bleek dat jouw man daar absoluut niet op zat te wachten, was er voor haar een keuze te maken. En daarin heeft ze, imo, de verkeerde keuze gemaakt. Dat is een keuze die alleen zij kan maken ( en in het verlengde daarvan je man). Maar dat wil niet zeggen dat die keuze voor waarheid moet worden aangenomen: Die waarheid is immers gebaseerd op iets wat ze blijkbaar beide hebben afgesproken. Het kind is niet van hem. Maar er is geen enkele basis waaruit dat blijkt.

Lang verhaal, maar waar het op neer komt is dit: Voor jou is het een harde eis dat dat kind niet van je man is. Wat let je dan, om het bewijs daarvoor op te vragen? Immers is het een harde eis: Je zal de relatie stopzetten op het moment dat het kind wel van hem is. Wat is je harde eis dan nog waard? Je bent niet bang voor het resultaat geef je aan, maar je voelt wel dat het niet klopt. Dat zijn tegenstrijdige opmerkingen. Je wil niet roeren in het huwelijk van Truus. Maar dat hoeft ook niet? Een DNA-test is ook te doen, zonder direct deze meneer op de hoogte te brengen.

Ik wil niet al teveel overkomen als iemand die jou nu koste wat kost aan het overhalen is vooral te doen waar je geen zin in hebt: Nogmaals, ik ben vooral voor whatever floats your boat. Jij bepaald helemaal zelf wat je nodig hebt.

Maar ook ik ben hier voor tips gekomen. En ook ik kreeg daar soms, op dat moment misschien wat minder gewenst, hele duidelijke meningen van mensen die verbanden wel zagen die ik zelf niet zag ( of niet wou zien). En hoewel dat op dat moment echt niet leuk was om te lezen, ben ik ze stuk voor stuk gigantisch dankbaar daarvoor.

Dus again: No offense. Ik bedoel het absoluut niet verkeerd. Hoop dat je dat begrijpt.

Elpisto, al wat jij hier aanhaalt heb ikzelf al honderden keren zelf bedacht. Al honderden keren de voor en tegens afgewogen. Maar ik heb niets te eisen aan de moeder. Die blokt af. Wat moet ik dan doen? De vader inlichten?  Natuurlijk lees je bij mij gemengde gevoelens. Daarom is het ook een dilemma. Een dilemma waar er geen goede oplossing voor is op dit ogenblik. De toekomst is onzeker. Na al de berichtjes hierrond heb ik besloten dat ik met die onzekerheid kan leven. Als de moeder godverdomme het lef niet heeft om voor haar dochter op te komen, moet het dan uitgerekend ik zijn die dat wel doet? Zij is de moeder! Ik kan trouwens niet geloven dat zijzelf nog steeds geen zekerheid zou hebben. Een moeder ziet dat toch aan haar kind? Of doet een test voor haar eigen gemoedsrust. Ik moet dus ook ernstig rekening houden met het feit dat ze ervan geniet om mij in de onzekerheid te houden. Ze weet hoezeer ik daarmee zit, van in de eerste weken toen ze de telefoon wel nog aannam. Ze is afgewezen door mijn man … ik moet er toch geen tekening bij maken?  Mij zo laten ploeteren is ook een uitstekende wraakneming. Wat moet ik doen? Haar dwingen? Dat gaat niet. Zelfs niet juridisch. Haar man is de juridische vader. Een gedwongen DNA test zal nooit toegestaan worden. Al die misère, misschien voor niets. Elpisto … echt … het is een patstelling. En de moeder is verantwoordelijk voor het geluk van haar kind. Niet ik, de vrouw wiens leven ze heeft proberen kapot maken. Als later blijkt dat ik mij vergist zou hebben, kan ik nog altijd handelen. Voor nu berust ik. Ik vertrouw op het beoordelingsvertrouwen van mijn man. En inderdaad, dat ze het eerst aan mijn man heeft verteld dat ze zwanger was, was om zijn reactie te toetsen. Maar meteen ook bijverteld dat ze het deed met haar man ook. Met andere woorden … het kan van beide zijn maar met een veel kleinere kans dat het van mijn man is. Hij zou haar nu ook geen test meer moeten vragen hoor. Die zwangerschap dateert van het begin van de affaire. Het kind was al een jaar toen de affaire eindigde. En gedurende al die tijd heeft ze NOOIT nog twijfel geuit over het vaderschap. Wat mijn man sterkt in zijn overtuiging dat het niet van hem is. De sleutel ligt bij Truus en  Truus alleen. Ze kan de pot op. 

Flanagan schreef op 17-05-2023 om 20:22:

Ik zou, in belang van het meisje en in belang van de rust in jullie eigen gezin met kinderen, er niet achterna gaan. Het meisje heeft namelijk een vader en die band zal wellicht beschadigen als blijkt dat je man wel de donor was; is iets wat je haar m.i. niet mag aan doen. Daarnaast zullen jullie eigen kinderen ook hun vertrouwde jeugd zien veranderen in een chaos, als hun vader bij een andere vrouw een kind heeft verwekt.

Laat die vader een mooie band met meisje opbouwen. Eventuele genetische aspecten zijn voor later. Mocht het meisje ooit er iets over horen ‘geroddel’, is het aan haar of ze behoefte heeft aan die duidelijkheid. Nu heeft ze een lieve vader waarmee ze een band heeft.
Één ding is zeker; of je man nu wel of geen kind heeft verwekt, hij is je eens ontrouw geweest. Ook als het kind niet van je man zou zijn, deze nare tijd ga je niet vergeten. Maar je kan wel iets voor dat meisje doen; haar met rust laten.

Dat is hoe ik het nu joel. Dankjewel ❤️

Pippeltje schreef op 19-05-2023 om 14:31:

[..]

Hij geloofde dat ze netjes was maar ze had naast hem nog meer mannen.... en besefte je man dat hij naast haar ook nog iemand had namelijk zijn eigen vrouw? Of is dat wel netjes?

Is deze reactie niet een beetje zout in de wonden strooien? Niet nodig, lijkt mij.

Tsja theekannetje. Het belang van het kind zou centraal moeten staan en tegelijk is inderdaad maar een die daarvoor verantwoordelijk is: de moeder. Met een heel ingewikkelde rol voor jouw man. Jij hoeft je alleen af te vragen of en hoe jij met de ontstane situatie kunt leven. En dat is al moeilijk genoeg. Je bent aan niets of niemand verantwoording schuldig. Alle sterkte!

@Theekannetje
Een hele persoonlijke vraag en zeker geen verplichting deze te beantwoorden, maar waarom zou het voor jou einde relatie zijn als je er in de toekomst achterkomt dat dochter tóch van je man zou zijn?

RoodVruchtje schreef op 19-05-2023 om 15:29:

@Theekannetje
Een hele persoonlijke vraag en zeker geen verplichting deze te beantwoorden, maar waarom zou het voor jou einde relatie zijn als je er in de toekomst achterkomt dat dochter tóch van je man zou zijn?

Dat is heel eenvoudig te beantwoorden, ondanks het feit dat ik van mijn man hou en al heel wat geïnvesteerd heb in het terug opbouwen van onze relatie, met succes, zie ik het gewoon niet zitten om een leven te lijden waar opnieuw een ander kind en haar moeder een rol in spelen. Puur praktisch. Mijn man en zijn ex-minnares kunnen hun puinhoop dan zelf opruimen. Ik zou wel de vragen van het kind beantwoorden indien nodig, maar daar stopt het dan. 

Mijn man en ik zijn al sinds 2003 gehuwd en we zijn een nieuw samengesteld gezin, een gezin waar het heel goed in ging (en gaat). We hebben de crisis van het overspel goed doorstaan zonder dat onze kinderen ermee belast zijn (twee van de drie weten het zelfs niet, de derde zijdelings). Ik heb heel veel geïnvesteerd in zijn kinderen van kleins af aan en nu nog, ze wonen bij ons, we zorgen financieel voor hen, ik zorg dagelijks voor hen, maar in het begin was er een heel moeilijke relatie tussen mijn man en hun moeder (die ik overigens altijd heb gerespecteerd in haar rol). Ondertussen zijn ze bijna volwassen. Het ligt allemaal achter ons. Mijn eigen zoon, die ook bij ons woonde natuurlijk, is afgestudeerd ondertussen en woont samen met zijn vriend. Mijn twee pluskinderen zitten op de universiteit en studeren weldra af. Ze doen het goed. 

Ik heb geen zin om heel dat traject nu nog eens te doen, voor een jong kind uit een overspelige relatie, waarbij dan de bijbehorende (leugenachtige) moeder zich met ons leven kan komen bemoeien. Oudercontacten, hobby's, scholen, gebakkelei over geld, ...er weer zoveel tijd en energie insteken... Neen bedankt!

Ik kon wel heel veel respect opbrengen voor de moeder van mijn pluskinderen, maar dat zou ik nooit kunnen voor de ex-minnares van mijn man. Daarvoor heeft ze te lelijk gedaan.

Bovendien hebben mijn man en ik in het begin afgesproken om geen kinderen meer bij te maken samen, omdat drie kinderen samen uit een vorig huwelijk al ingewikkeld genoeg was. Dus sta ik zeker niet open voor een overspelig kind.

We hebben dat als nieuw samengesteld gezin zo goed gedaan. Echt. Onze kinderen voelen zich goed bij ons. Er is een goede sfeer, een gelukkig gezin. We hebben alle problemen overwonnen. We zijn ondertussen ouder geworden en nu wil ik rust. Mijn man is er gerust in dat er nooit een overspelig kind zal opduiken. Dus ik geef hem nu het voordeel van de twijfel. Onze relatie is te goed om nu te beëindigen, ondanks een kleine mate van onzekerheid over de toekomst bij mij. 

Maar als het onwaarschijnlijke toch gebeurt, speel ik niet meer mee, ondanks de liefde. Dat weet hij. En hij slaat zich voor zijn kop dat hij ons in deze positie heeft gebracht. Zich laten verleiden door een zeer sexy piepjonge collega op het werk waar hij dagelijks nauw mee samenwerkte. Een cliché zo oud als de straat. Natuurlijk zeer ego-strelend voor een ouder wordend man. Maar nu schaamt hij zich dat hij zo zwak geweest is. Want er waren nooit echt relatieproblemen bij ons. Hij heeft de schuld ook nooit bij mij gelegd. Nooit. Altijd bij zichzelf. Hij is nooit zo heel zelfzeker geweest op het gebied van vrouwen, en dan was er daar opeens eentje die hem wanhopig graag wilde en dat alle dagen kon tonen en zeggen. Hij zou de zaken zo graag willen terugdraaien, maar dat gaat natuurlijk niet. Zo dwaas verliefd geweest.

GekkeHenkie100 schreef op 19-05-2023 om 15:26:

Tsja theekannetje. Het belang van het kind zou centraal moeten staan en tegelijk is inderdaad maar een die daarvoor verantwoordelijk is: de moeder. Met een heel ingewikkelde rol voor jouw man. Jij hoeft je alleen af te vragen of en hoe jij met de ontstane situatie kunt leven. En dat is al moeilijk genoeg. Je bent aan niets of niemand verantwoording schuldig. Alle sterkte!

Bedankt!!

GekkeHenkie100 schreef op 19-05-2023 om 15:26:

Tsja theekannetje. Het belang van het kind zou centraal moeten staan en tegelijk is inderdaad maar een die daarvoor verantwoordelijk is: de moeder. Met een heel ingewikkelde rol voor jouw man. Jij hoeft je alleen af te vragen of en hoe jij met de ontstane situatie kunt leven. En dat is al moeilijk genoeg. Je bent aan niets of niemand verantwoording schuldig. Alle sterkte!

Maar waarom alleen de moeder? De (eventuele) vader is toch evengoed verantwoordelijk? 

Theekannetje in ieder geval niet, dat ben ik met je eens

Dank voor je uitgebreide antwoord Theekannetje, ik begrijp je zeker!

MRI schreef op 22-05-2023 om 12:20:

[..]

Maar waarom alleen de moeder? De (eventuele) vader is toch evengoed verantwoordelijk?

Theekannetje in ieder geval niet, dat ben ik met je eens

Natuurlijk. Maar de moeder heeft in dit geval mijn man buitengesloten. Als hij de kans niet krijgt om iets te bewijzen, loopt hij met zijn kop tegen de muur toch? Zij heeft hem in het begin gezegd, "het kan niet van jou zijn, je moet niet bang zijn", want ze was naar de gynaecoloog geweest en op de echo was te zien hoeveel weken oud de vrucht was, en dat zou dan niet geklopt hebben met hun contact (er zou een speling van één week opgezeten hebben). Ik zit zelf in de medische wereld en weet dat dat bulshit is. Maar hij geloofde het. Wel raar dat ze wel eerst bij hem is komen polsen natuurlijk. En dat hun contact toch niet zooooo veilig was, blijkt hier ook uit. Achteraf heb ik alles uitgerekend en hem laten zien dat hij met een kluitje in het riet is gestuurd. Ook als ik haar zelf hierover aansprak, na het uitkomen van de affaire, hield ze bij hoog en laag vol dat haar man de vader is en blokte ze af. Neen, mijn man was natuurlijk niet enthousiast over een zwangerschap, zeg maar gerust dat er paniek was bij hem, dus heeft hij zich nogal gemakkelijk laten overtuigen in het begin, maar het is wel degelijk zij die de keuze heeft gemaakt wie de vader zou zijn. Ook begrijpelijk gezien haar situatie. Bovendien heeft dat kindje ondertussen al een vader he. Een juridische (en waarschijnlijk ook de biologische) vader die dat kind erkend heeft en die hij nu al jaren als zijn eigen kind beschouwt. Juridisch staan we nergens. De moeder heeft alle contact met ons afgeblokt. En na de geboorte is de affaire nog een jaar blijven duren, en nooit heeft ze gedurende die periode nog twijfels geuit tegenover mijn man aangaande het vaderschap. Mijn man heeft het kindje ook meerdere malen gezien, en zich nooit vragen gesteld in dat contact. Dus die was er echt van overtuigd dat hij niet de vader is. Het is net omdat ik er beroepsmatig zoveel over weet dat ik mijn man heb kunnen aantonen dat het niet volledig klopt wat ze tegen hem zei. Zij heeft rond de periode van de bevruchting met beiden contact gehad (op een week weet je niet wanneer de bevruchting juist was), met mijn man lukte de penetratie niet zo goed (niet met en niet zonder condoom) maar hij is er wel even in geweest (voorverlies?) en met haar man waren ze volop aan het proberen voor een kind, dus echt een ejaculatie in de vagina. Het spijt me van de plastisch beschrijving, maar dat moet, anders weten we niet waar we over spreken he. Is de kans groot dat het van mijn man is? Nee, zeker niet. Is de kans nul? Ook niet! Ik vind echt dat de bal na al die jaren in haar kamp ligt. Mijn man verwijt haar trouwens niets. Het is niet zo dat hij haar afvalt nu of zo. Hij geloofde haar gewoon op haar woord. Maar ik hou er toch nog rekening mee dat de dingen anders kunnen zijn. Ik bedoel, we hebben hier te maken met twee mensen die bewezen hebben dat ze zeer goed kunnen liegen. Bij mijn man heb ik kans gehad om een kruisverhoor af te nemen en voor zover ik kan nagaan strookt dat ook met wat zij zei tegen me toen. Maar haar heb ik nooit echt op de rooster kunnen leggen. Dus bij mij blijft er een onzekerheid, waar ik echter voorlopig kan mee leven. Ik ga dat kind en zijn vader voorlopig niet de duvel aandoen. En de moeder moet leven met haar geweten. Evenals mijn man.

Theekannetje schreef op 22-05-2023 om 13:46:

[..]

Natuurlijk. Maar de moeder heeft in dit geval mijn man buitengesloten. Als hij de kans niet krijgt om iets te bewijzen, loopt hij met zijn kop tegen de muur toch? Zij heeft hem in het begin gezegd, "het kan niet van jou zijn, je moet niet bang zijn", want ze was naar de gynaecoloog geweest en op de echo was te zien hoeveel weken oud de vrucht was, en dat zou dan niet geklopt hebben met hun contact (er zou een speling van één week opgezeten hebben). Ik zit zelf in de medische wereld en weet dat dat bulshit is. Maar hij geloofde het. Wel raar dat ze wel eerst bij hem is komen polsen natuurlijk. En dat hun contact toch niet zooooo veilig was, blijkt hier ook uit. Achteraf heb ik alles uitgerekend en hem laten zien dat hij met een kluitje in het riet is gestuurd. Ook als ik haar zelf hierover aansprak, na het uitkomen van de affaire, hield ze bij hoog en laag vol dat haar man de vader is en blokte ze af. Neen, mijn man was natuurlijk niet enthousiast over een zwangerschap, zeg maar gerust dat er paniek was bij hem, dus heeft hij zich nogal gemakkelijk laten overtuigen in het begin, maar het is wel degelijk zij die de keuze heeft gemaakt wie de vader zou zijn. Ook begrijpelijk gezien haar situatie. Bovendien heeft dat kindje ondertussen al een vader he. Een juridische (en waarschijnlijk ook de biologische) vader die dat kind erkend heeft en die hij nu al jaren als zijn eigen kind beschouwt. Juridisch staan we nergens. De moeder heeft alle contact met ons afgeblokt. En na de geboorte is de affaire nog een jaar blijven duren, en nooit heeft ze gedurende die periode nog twijfels geuit tegenover mijn man aangaande het vaderschap. Mijn man heeft het kindje ook meerdere malen gezien, en zich nooit vragen gesteld in dat contact. Dus die was er echt van overtuigd dat hij niet de vader is. Het is net omdat ik er beroepsmatig zoveel over weet dat ik mijn man heb kunnen aantonen dat het niet volledig klopt wat ze tegen hem zei. Zij heeft rond de periode van de bevruchting met beiden contact gehad (op een week weet je niet wanneer de bevruchting juist was), met mijn man lukte de penetratie niet zo goed (niet met en niet zonder condoom) maar hij is er wel even in geweest (voorverlies?) en met haar man waren ze volop aan het proberen voor een kind, dus echt een ejaculatie in de vagina. Het spijt me van de plastisch beschrijving, maar dat moet, anders weten we niet waar we over spreken he. Is de kans groot dat het van mijn man is? Nee, zeker niet. Is de kans nul? Ook niet! Ik vind echt dat de bal na al die jaren in haar kamp ligt. Mijn man verwijt haar trouwens niets. Het is niet zo dat hij haar afvalt nu of zo. Hij geloofde haar gewoon op haar woord. Maar ik hou er toch nog rekening mee dat de dingen anders kunnen zijn. Ik bedoel, we hebben hier te maken met twee mensen die bewezen hebben dat ze zeer goed kunnen liegen. Bij mijn man heb ik kans gehad om een kruisverhoor af te nemen en voor zover ik kan nagaan strookt dat ook met wat zij zei tegen me toen. Maar haar heb ik nooit echt op de rooster kunnen leggen. Dus bij mij blijft er een onzekerheid, waar ik echter voorlopig kan mee leven. Ik ga dat kind en zijn vader voorlopig niet de duvel aandoen. En de moeder moet leven met haar geweten. Evenals mijn man.

1. oh sorry dat wist ik niet

2. Als moeder begrijp ik daar niets van. Dat je een klein baby'tje met je man hebt en daarnaast nog een affaire. Ik verwonder me steeds meer over de wereld

MRI schreef op 22-05-2023 om 13:58:

[..]

1. oh sorry dat wist ik niet

2. Als moeder begrijp ik daar niets van. Dat je een klein baby'tje met je man hebt en daarnaast nog een affaire. Ik verwonder me steeds meer over de wereld

Kun je ook niet weten natuurlijk, het is een ingewikkeld verhaal die ook ook niet in één keer duidelijk kon vertellen 😄 Ik lees dikwijls jouw bijdragen op dit forum en ik heb daar al veel aan gehad. Ik geniet van je nuchtere kijk. Bedankt! 

Jullie zijn al een langere tijd aan het schrijven met elkaar, mijn verhaal is lang niet zo heftig als verhalen die ik in dit topic heb gelezen, maar graag wil ik jullie iets voorleggen.

Een klein jaar geleden heeft mijn man mij opgebiecht te hebben gezoend met een collega. Zij zat in een slecht huwelijk, hij was haar luisterend oor en tijdens een wandeling in de pauze had zij hem gezoend. Hij heeft mij dit zelf opgebiecht en doet er alles aan om mij te laten zien dat hij spijt heeft. Sinds een klein half jaar hebben we ook relatie therapie. Een tijdje terug was ik er klaar mee met alle drama en gezeik (vooral mijn eigen gevoelens) en was klaar voor een scheiding, maar een vakantie en heel veel gesprekken verder gaat het nu de goede kant op en zie ik ook echt wel toekomst in ons huwelijk.

Sinds oktober/november is de (ex) man van die collega mij steeds aan het opzoeken op mijn zakelijke Social media. Dat is overigens ook gelijk de enige Social media die ik heb. Hij kijkt op mijn profiel, maar stuurt mij verder niets.

In maart was ik er klaar mee en hebben we contact gehad. Uiteraard heb ik hem gevraagd wat hij van mij wilde. Toen kwam er het eea aan ellende uit. Hij geeft mijn man de schuld van zijn scheiding, kwam met zaken op de proppen die ik bewust niet wil weten enz.
Hier heb ik hem op aangesproken en hij zou mij met rust laten. Ik was er zo klaar mee dat ik die collega van man een berichtje heb gestuurd. Zij heeft aangegeven dat het echt bij die ene zoen is gebleven, dat er nu geen contact meer is tussen hen en dat zij het respecteert dat man en ik ons huwelijk willen voortzetten. Ook bood ze haar excuses aan voor het gedrag van haar ex-man.

Daarna was het dus stil vanaf die man, hij keek niet meer op mijn Social media en liet niets meer van zich horen. Dit was even wennen voor mij, na al die maanden ervoor dat hij 3 a 4 keer per week op mijn profiel keek. Maar sinds een week is het weer zo ver, hij begint weer in het patroon te vallen van kijken en niets laten horen. En dat triggert mij, natuurlijk weet ik dat ik hem moet blokkeren en niet moet reageren, maar het houdt mij bezig; Wat wil hij van mij? Wil hij zijn verhaal kwijt? Wil hij mij zo ver krijgen dat ons huwelijk ook knapt als revanche naar mijn man? 

Ik snap dat jullie geen antwoord kunnen geven op die vragen, maar wat zouden jullie doen? Hem blokkeren of toch een berichtje sturen dat hij moet ophouden met dit passief agressief stalker gedrag?

Ik heb tijdens het verwerken ook vaak gezocht op sociale media. Alles wat ik maar kon vinden. Van Truus maar ook haar man etc etc. Op het obsessieve af. Ook omdat Truus niet zo scheutig is met foto's op sociale media en ik toch wel nieuwsgierig was hoe ze eruit ziet/zag.
Zij heeft ook een keer geprobeerd een vriend van haar in mijn foto te taggen.  Dus zij was ook met mijn sociale media bezig. Ik ging bewust foto's plaatsen om haar te triggeren. Nu heb ik haar geblokkerd. Geeft hoop rust.
Denk als jij jullie huwelijk wil redden je die man van haar niet in je leven moet laten 
 Brengt heel veel onrust denk ik.
Ik heb zelf ook contact met de man van Truus afgehouden.  Ik zou eigenlijk een gesprek met hem hebben maar heb dat toch niet gedaan. Later heeft hij nog een keer contact gezocht met mijn man. En die heeft toen besloten om geen gesprek te hebben. Zij waren ook verder gegaan met hun relatie en w.s. was die man op zoek naar antwoorden. Lijkt wel een beetje op jouw verhaal.
Vrouwelijke collega met slechte relatie en moeilijk kind, mijn man een luisterend oor waar ze verliefd op werd. Toen een bedrijfst feest en met veel alcohol in een hotel beland. Helaas is dat niet alleen bij zoenen gebleven. Daarna nog een paar maanden online sexueel contact en dat ze elkaar zagen op het werk.

Maar mijn advies zou zijn. Richt je op je eigen relatie.  Blokkeren dus.