Verder na ontrouw - deel 8

RoodVruchtje schreef op 16-05-2023 om 14:51:

[..]

Op basis van enkel deze vraag: nee!

Toch kan ik heel goed begrijpen dat het in jouw hoofd blijft spoken, maar zou ik toch proberen hier een weg voor jezelf in te vinden. Vind het wel heftig en kan maar moeilijk snappen dat deze vrouw zo onzorgvuldig was tijdens de affaire.

Zij en mijn man. Kan daar ook niet bij. Terwijl ze aan het proberen zwanger worden was met haar man. Geen anticonceptie. Ik denk wel dat er een verborgen wens was om zwanger te worden van mijn man, want in die periode wou ze echt een nieuw leven opbouwen met hem, maar ze uitte dat niet omdat hij dat afhield.  Hij was ook wel verliefd maar wou ook mij houden. En dat zei hij ook, dat hij van mij hield. Zij accepteerde dat ogenschijnlijk. De menselijke geest zit raar in elkaar. Ik denk dat ze het toen niet erg zou gevonden hebben om zwanger te zijn van mijn man, maar ze kon dat niet uiten omdat hij niet wou. Wel een condoom meebrengen, maar dan wat prutsen. Het ging niet met dat condoom. Dus een accidentje proberen uitlokken en een man die heet is gaat dan toch effe over de schreef en ik ben dus kwaad op beide voor hun lichtzinnigheid. Het gaat hier immers ook om het kind. En om de vermeende vader. Die wordt nu nog keihard belogen. Maar ik heb mede door jullie goede raad besloten om mij er voorlopig niet mee te bemoeien. Het is de keuze van de moeder in dit geval. En het is haar kind. En dat kind is gelukkig nu in zijn gezin. 

maar Theekannetje... wat is de reden dat je dan ineens wel weg gaat? Als er ineens het kind voor de deur staat en het blijkt toch het kind van je man te zijn. Terwijl het dus duidelijk is dat dat misschien zo is, is het dan pas voor jou reden om er consequentie (en nog wel zo'n enorme) aan te verbinden?

Pippeltje schreef op 16-05-2023 om 17:21:

maar Theekannetje... wat is de reden dat je dan ineens wel weg gaat? Als er ineens het kind voor de deur staat en het blijkt toch het kind van je man te zijn. Terwijl het dus duidelijk is dat dat misschien zo is, is het dan pas voor jou reden om er consequentie (en nog wel zo'n enorme) aan te verbinden?

Omdat ik in een patstelling zit. Ofwel moet ik het gezin van Truus nu opbreken met een zeer grote kans dat het toch de echte dochter is van haar man, terwijl dat daar nu goed draait. Ofwel moet ik nu mijn eigen gezin opbreken terwijl de kans ook groot is dat het niet de dochter is van mijn man. Het gaat nu goed bij ons. Ik heb er hard voor moeten werken en heb daar bewust voor gekozen. Alleen heb ik besloten dat dit mijn grens is: ik heb geen zin om de eventuele buitenechtelijke dochter met de daarbijbehorende ex-minnares in mijn leven toe te laten. Op dit moment heb ik geen zekerheid van wie die dochter is, kan van beide zijn. Ik ben bereid met de onzekerheid te leven zo lang ze uit mijn leven blijven. En de antwoorden van de anderen hebben mij hierbij geholpen. Heb de vraag vandaag voorgelegd aan jullie allen en ook een besluit genomen. 😊

Pennestreek schreef op 16-05-2023 om 17:33:

[..]

Ik snap dit ook werkelijk waar niet. Ik zou echt eisen dat er een DNA-onderzoek plaatsvindt. Daar hoeven het kind en de man van Truus niks van te weten, totdat onverhoopt blijkt dat het kind toch van de man van Theekannetje is. Maar ik zou echt no way met dit zwaard van Damocles boven mijn hoofd willen leven. Als mijn man met mij verder zou willen, zou ik dat alleen kunnen als ALLES open op tafel ligt.

Theekannetje, hij heeft je al meer dan genoeg pijn en verdriet gedaan lijkt me. En nu blijft er tot in eeuwigheid de mogelijkheid dat er opeens wel nog een kind van je man rond blijkt te lopen. Als het uitkomt dat het niet is van wie iedereen denkt dat het de vader is, wat zou er dan gebeuren? Stel, er is sprake van een erfelijke aandoening. Denk je niet dat Truus dan toch alsnog naar jouw man zou wijzen? Wat zou er dan allemaal wel niet overhoop gehaald worden? En als het toch van je man is, zou je dan je kinderen hun halfbrusje willen onthouden? En andersom? Ik zou met die ballast, dat niet weten, niet kunnen leven. Ik zou rust in mijn hoofd willen, en dat kan maar op 1 manier, door te bewijzen dat het kind niet van mijn vreemdgaande man is. De kans dat het van jouw man is, is enorm klein. Dus ik vermoed dat de uitkomst een opluchting is. Ik zou die opluchting willen voelen. Pas dan kun jij echt gaan ontspannen in de relatie met je man, voor zover dat al mogelijk is na vreemdgaan.

Je geeft me een mogelijkheid waar ik nog niet aan gedacht heb. De man van Truus hoeft inderdaad niet van een eventuele test te weten. Ik nam zomaar aan dat hij daarvan op de hoogte zou zijn. Ik besef maar al te goed met de huidige medische wetenschap dat ouderschap zomaar kan uitkomen inderdaad. Daar hou ik wel rekening mee. Maar dan ben ik het niet die het gezin van Truus in crisis gebracht heeft. En dan kan ik alsnog handelen. Het zou ook zomaar kunnen dat zij het op bepaald moment nodig acht om toch op te biechten. Daar hou ik allemaal rekening mee. 

jeetje heel heftig theekannetje... en dat kind is al 6??? Aangezien dat t al 6 jaar geleden is of dus bijna 7...? Zou ik t laten want dat is erg lang geleden maar ja tegelijkertijd snap ik volkomen dat t je dwars blijft zitten!! Ik zou er ook niet van kunnen slapen en zou denk ik toen al een dna test hebben geeist maar ik weet hoe moeilijk je dingen kunt eisen van vreemdgangers, ze willen zo min mogelijk blootgeven over t vreemdgaan... ik zou erover in gesprek gaan met je man, dat t je echt dwars zit en dat een dna test mss volledige verlossing zou kunnen geven en jullie echt happy verder kunnen met jullie leven. 

Ruud1971! schreef op 15-05-2023 om 16:51:

[..]

Meid laat het los. Wees sterker voor jezelf. Nou dan gaat die naar het hotel. Jij denkt dat die daar weer seks gaat hebben. Is een dwangmatige gedachte. Beren op de weg zien. Je houdt niks tegen. Hij kan ook vanochtend bij een prostituee zijn geweest.

Zie je hem nog als partner/maatje? Wil je nog een toekomst met hem? Laat het dan los en ga aan jezelf werken en vertrouw hem.

Ik ben trots op je dat je blijft vechten voor je huwelijk maar blijf nu niet hangen in verwijten/angst. Kijk naar de toekomst en doet die het weer dan klaar maar dan ben je wel sterker dan eerst.

Ruud je hebt ergens echt wel gelijk hoor maar dit effectief ook zo voelen is een ander verhaal, ik weet dat t geen zin heeft om iemand konstant maar te verdenken en te wantrouwen, ik hoop ook echt dat dat op een dag helemaal weg is uit mn systeem, ik wil niets liever.

Titiv schreef op 16-05-2023 om 18:20:

jeetje heel heftig theekannetje... en dat kind is al 6??? Aangezien dat t al 6 jaar geleden is of dus bijna 7...? Zou ik t laten want dat is erg lang geleden maar ja tegelijkertijd snap ik volkomen dat t je dwars blijft zitten!! Ik zou er ook niet van kunnen slapen en zou denk ik toen al een dna test hebben geeist maar ik weet hoe moeilijk je dingen kunt eisen van vreemdgangers, ze willen zo min mogelijk blootgeven over t vreemdgaan... ik zou erover in gesprek gaan met je man, dat t je echt dwars zit en dat een dna test mss volledige verlossing zou kunnen geven en jullie echt happy verder kunnen met jullie leven.

Het hangt niet alleen van mijn man af. Met hem heb ik dit allemaal al -tig keer doorsproken. En wil het nu ook wat afronden. Vandaar mijn bericht naar jullie vandaag. Truus moet ook nog willen. Heb al geprobeerd in contact te komen met haar achteraf, maar ze blokt alles af. Alleen de eerste weken wou ze iets kwijt hierover. Namelijk dat het kind zeker van haar man miet zijn. We zijn ook geblokkeerd op haar telefoon. E-mail gewijzigd … Enfin… heel toeschietelijk is ze niet. Ik denk niet dat ze er momenteel voor open zal staan. Ik ga ook niet smeken of stalken. Misschien zet ik anders iets in gang dat alles weer overhoop haalt. Ik moet gewoon voor mezelf beslissen en ik denk dat ik dat vandaag, na al die jaren twijfel, gedaan heb, met jullie hulp. ❤️

*van haar man moet zijn

Titiv schreef op 16-05-2023 om 18:22:

[..]

Ruud je hebt ergens echt wel gelijk hoor maar dit effectief ook zo voelen is een ander verhaal, ik weet dat t geen zin heeft om iemand konstant maar te verdenken en te wantrouwen, ik hoop ook echt dat dat op een dag helemaal weg is uit mn systeem, ik wil niets liever.

Dat wantrouwen zal minder en minder frequent worden, maar soms ineens terug de kop opsteken bij een gebeurtenis, maar je zal dat ook veel beter kunnen beheersen/controleren en jezelf toespreken om er niet aan toe te geven. Ik spreek van ervaring. Maar je zal nooit meer argeloos zijn.  De alertheid zal blijven. Maar veel mensen hebben dat al van jongs af aan omdat ze onveilig opgegroeid zijn, dus als je je daarvan bewust bent, kun je dat beheersen en relativeren. De scherpte gaat er zeker af. En ik controleer niet meer. Maar als het echt iets is wat me stoort, spreek ik er met hem over. Gebeurt nog zelden. Courage! 

theekannetje....toen ik je bericht las heb ik de computer eerst even aan de kant gelegd, er had toen nog niemand op gereageerd. Ik moest er even over nadenken, wat een verhaal. Mijn eerste reactie was wel...zogezegd veilig gedaan??? Teruggetrokken, zonder condoom...daar zou ik dus wel heel erg kwaad over geweest zijn. Als je vreend gaat dan doe je HET toch in vredesnaam veilig!! Dat was ook een van mijn eerste vragen..toch wel veilig hè??
Nu ik alle reacties gelezen heb ben ik het met verschillende mensen eens. Ik zou ook in eerste plaats aan het kind denken. Wat doet het met een kind als het ineens hoort dat haar vader niet haar biologische vader is. Maar ja, als er erfelijke aandoeningen in jouw mans familie voorkomen dan is het natuurlijk wel belangrijk dat het kind het weet. 

Het is natuurlijk wel jammer dat er nu al zoveel tijd overheen is gegaan. Ieder gezin is weer verder gegaan en heeft alles een plekje gegeven. Alleen jij zit nog met zoveel vragen. Maar besef wel welke wonden je weer open trekt. Misschien gaat het dan wel helemaal mis in dat andere gezin en wat zal het doen met jullie relatie? En dat allemaal omdat jij het graag wil weten. Ik zou het met rust laten, hoe moeilijk dat ook is. 
Je hebt al aangegeven dat je nu weet wat je wil doen maar ik wens je toch veel sterkte en kracht toe met je besluit♥️

Theekannetje schreef op 16-05-2023 om 17:45:

[..]

Omdat ik in een patstelling zit. Ofwel moet ik het gezin van Truus nu opbreken met een zeer grote kans dat het toch de echte dochter is van haar man, terwijl dat daar nu goed draait. Ofwel moet ik nu mijn eigen gezin opbreken terwijl de kans ook groot is dat het niet de dochter is van mijn man. Het gaat nu goed bij ons. Ik heb er hard voor moeten werken en heb daar bewust voor gekozen. Alleen heb ik besloten dat dit mijn grens is: ik heb geen zin om de eventuele buitenechtelijke dochter met de daarbijbehorende ex-minnares in mijn leven toe te laten. Op dit moment heb ik geen zekerheid van wie die dochter is, kan van beide zijn. Ik ben bereid met de onzekerheid te leven zo lang ze uit mijn leven blijven. En de antwoorden van de anderen hebben mij hierbij geholpen. Heb de vraag vandaag voorgelegd aan jullie allen en ook een besluit genomen. 😊

Even de advocaat van de duivel spelen: jij breekt helemaal niks op, dat heeft die mevrouw zelf gedaan, samen met je partner! Door deze keuze te maken, verliezen ze elk recht om wat voor verantwoordelijkheid dan ook bij jou neer te leggen. Vreemd gaan is 1 ding, het doen terwijl je weet dat er ook nog dergelijke consequenties aan zitten, is helemaal erg. En ik kan het helaas weten. 

Dat gezegd hebbende: het feit dat ze beide blijkbaar besloten hebben dat je man niet de vader is, maar er in principe geen enkele argumentatie is om dat te ondersteunen, buiten het feit dat hij voor het zingen de kerk is uit gegaan ( hoe bedenk je het) en ze absoluut niet open staan voor een dna test,  zegt mij iets. Het zegt mij dat ze er beide helemaal niet zo overtuigd van zijn, maar ze besloten hebben dat dat het is wat het is. Als je er namelijk zelf van overtuigd bent dat dat niet het geval is, doe je gewoon een dna test. 

Ik lees ook dat Truus en haar partner relatietherapie hebben: wat een farce is dat. Dat heeft toch helemaal geen zin als je partner daar gewoon glashard zit te liegen? 

Ik heb het in een draadje al eerder geschreven: ik zou ten alle tijde de andere kant van de affaire inlichten. Ik weet hoeveel het me zelf opgeleverd heeft en je zou wat dat betreft eigenlijk vooral naar de tips meoten luisteren van mensen die het mee gemaakt hebben. Het weten wat er precies speelt is zoveel beter dan het niet weten. Hoe wil je ooit je relatie echt weer op de rails krijgen, als dit soort informatie ergens hangt. Want het hangt ergens. Of om op de woorden van mijn partner te varen: de tijd die er zat tussen wat ze gedaan heeft en het moment waarop ik er achter kwam, was een hel voor haar. Na de eerste leugens kun je niet meer, vinden mensen die vreemd gaan over het algemeen. En dan leef je dus elke dag met de angst dat er iemand is die ergens acjter komt. Een partner die de verrkeerde dingen leest, 1 van de affaire die toch verder wil terwijl de ander niet verder wil.

Er zitten hier een heleboel mensen die er uiteindelijk achter gekomen zijn en in de meeste gevallen was dat niet omdat de partner uiteindelijk zo eerlijk was. En dat van iemand anders.horen, is echt 10x zo pijnlijk. Weten dat je, bij wijze van, happily ever after was blijven leven terwijl je partner met een dergelijk groot geheim leeft, was voor.mij een klap in het gezicht. En gaf mij nog veel meer vertrouwens issues dan het vreemdgaan zelf. 

ik snap je patstelling, maar weet: welke keuze je ook maakt, maak hem voor jezelf. En zie jezelf dan niet als de boeman: je man en Truus, die zijn de boeman. Die hebben je in een situatie geplaatst waar je part noch deel aan hebt, maar waar je wel mee handelen moet. 

Elpisto schreef hierboven wat ik had willen schrijven. Jij breekt niks op, dat hebben je man en Truus al lang en breed gedaan. Zij nemen hun verantwoordelijkheid niet, voor het kind en je man niet voor zijn bijdrage aan jouw heling. Ik snap jouw keuze bijzonder goed, alles loopt nu lekker, aan beide kanten. En daar heb jij hard voor gevochten en veel voor geleden. Maar je man en jij leven feitelijk nog steeds in een mogelijke leugen die alsnog in je gezicht kan exploderen. Ik zou het niet kunnen maar vooral niet willen. Zij hebben willens en wetens jouw leven voor altijd wezenlijk veranderd. En zadelen jou nu op met de onzekerheid. Ik zou je man die DNA-test laten regelen. Voor mijn eigen gemoedsrust.

Pennestreek schreef op 17-05-2023 om 07:45:

Elpisto schreef hierboven wat ik had willen schrijven. Jij breekt niks op, dat hebben je man en Truus al lang en breed gedaan. Zij nemen hun verantwoordelijkheid niet, voor het kind en je man niet voor zijn bijdrage aan jouw heling. Ik snap jouw keuze bijzonder goed, alles loopt nu lekker, aan beide kanten. En daar heb jij hard voor gevochten en veel voor geleden. Maar je man en jij leven feitelijk nog steeds in een mogelijke leugen die alsnog in je gezicht kan exploderen. Ik zou het niet kunnen maar vooral niet willen. Zij hebben willens en wetens jouw leven voor altijd wezenlijk veranderd. En zadelen jou nu op met de onzekerheid. Ik zou je man die DNA-test laten regelen. Voor mijn eigen gemoedsrust.

Een hele grote +1.

De september t/m halverwege november vorig jaar waren qua relatie misschien 1 van de beste periodes die we hadden. Echt praten met elkaar, elkaar WILLEN begrijpen. Eerlijk zijn naar elkaar over hoe we ons voelden. Noem het maar op. En dan blijkt achteraf dat ze loog over wat er gebeurd was, en dan voelt eigenlijk dat nog 2x zo hard dan voor die periode. Dat je blijkbaar met elkaar ineens je relatie aan het redden bent, en dat het achteraf voelt alsof dat 1 grote farce was.

Daarom kan ik me dat gevoel ook zo goed voorstellen, dat nu, nadat je voor jezelf bezig bent met afsluiten, je nog meer informatie zou krijgen die je niet wist. Het was voor mij een harde eis om door te gaan: Alles of niets. Ik wil die onzekerheid niet meer en zeker niet na 2 jaar weer andere informatie krijgen. Dan nu maar met de billen bloot. Dus ik snap heel goed dat TO zegt dat erachter komen dat het wel zijn kind is, ervoor zorgt dat je per direct klaar bent.

Maar waarom wachten totdat er een situatie voor doet waarin er verplicht wordt het naar buiten brengen? Denk aan een uitzonderlijke situatie met erfelijke zaken of bijvoorbeeld transplantaties. Ver gezocht, ik weet het. De kans is niet heel erg groot dat er ooit verder iemand achter komt als deze 3 mensen hun mond houden. 

Maar blijkbaar ben je zelf niet overtuigd van het feit dat man niet de vader is ( en terecht, voor het zingen de kerk uit: Hoe bedenk je het. Godzijdank had mevrouw hier nog het verstand om een morning after pil op te halen). Ben je dan bang om iets los te trekken, of ben je vooral bang voor het antwoord van die DNA-test en dat je voor je gevoel moet ageren als die uitslag voor jullie verkeerd uitvalt?

Ik krijg buikpijn van jouw verhaal theekannetje. Wat complex! En buikpijn bij de gedachte dat ik met mijn vrouw in therapie zou zijn, terwijl zij (zogenaamd) werkt aan de relatie wetende dat het geheim blijvend voor afstand zorgt. Ook een vorm van bedrog.
Denkend aan het belang van het kind: als jouw man daadwerkelijk de vader is, dan is het sowieso ingewikkeld. Namelijk:

- zij ontdekt het nu en het hele leven komt overhoop te liggen
- zij ontdekt het als zij ouder is - ze zal zich dan bedrogen voelen dat ze al die jaren in een leugen opgroeide en alles achteraf vervormt
- ze ontdekt het niet - waarbij ik geloof dat dat op een of andere manier een schaduw over haar leven zal werpen (ken iemand die dit als kind heeft meegemaakt - tot op de dag van vandaag twijfel wie haar vader is)

Ik geloof dat er in alles maar een weg is die volledige vrijheid kan brengen: de waarheid. Liever de waarheid die hard is, dan een leugen die zacht is. Leven met een geheim, leugen of onzekerheid kan ook. Maar dan ook leven met een stuk onvrijheid, eenzaamheid en onrust.