Verder na ontrouw - deel 8

Titiv schreef op 15-05-2023 om 12:11:

[..]

Hetzelfde hier,je ziet t op tv, je leest t, je hoord t maar nooit had ik gedacht dat t ons zou overkomen, volgens mij is dat t grootste trauma.

Mijn eigen ouders hadden jaren lang een soort van open relatie, ook toen ik er al was, ik vond dit als kind vreselijk, t is me nooit echt uitgelegd maar hoe klein ik was zag ik wel dat iets niet "klopte"... zo zat ik vaak bij mn vader in de auto en zat er een "vreemde mevrouw" naast hem, en ging ik vaak mee naar een huis met mn moeder waar een "vreemde meneer" woonde... ik heb dit altijd met me meegedragen en walgelijk gevonden en later heeft mn moeder weleens laten vallen dat ze een open huwelijk hadden maar ik herinner me ook ruzies terwijl ik op mn kamer zat waarin dingen werden geroepen als "je had me wel mogen vertellen over haar!" Dus of t echt zo open was vraag ik me ook af...

En dan is er nog het ding dat mijn ouders helemaal niet gelovig zijn, terwijl ik op een gegeven moment in God ging geloven en juist zo blij was dat mijn man ook geloofd en dat we dat deelde en dan heb je toch altijd het idee dat iemand die oprecht in een God geloofd hierdoor ook "toegewijder/braver" is... weet niet echt de juiste verwoording maar voor mij voelde t veilig... maar ja zo zie je maar, dat wil niets zeggen.

Hier is de rust gelukkig weer zo goed als terug, we hebben veel gepraat dit wknd en samen iets leuks gedaan, ook uitzichzelf kwam hij praten en knuffelen wat me goed doet merk ik. Die verbinding vind ik ook heel belangrijk en die was van mijn kant echt even weg en die is zeker nog niet terug, ik neem hem veel kwalijk los van t vreemdgaan maar tegelijkertijd doet hij toch zijn best waardoor ik blijf hopen. Ik denk niet dat ik ooit nog terug ga voelen wat ik voor hem voelde maar ik hoop toch dat ik me weer veilig ga voelen en mss vanuit daar ook weer die happy feelings ga voelen. Ik zou niet alleen verder willen gaan en ook niet met een ander helemaal opnieuw willen beginnen dus voor mij is dit te waardevol om op te geven. Voor nu toch.

Moest t even van me afschrijven.

Zijn jullie trouwens van nature al mensen met moeite met vergeten en vergeven, zijn jullie gevoelig, zijn jullie creatief? Ik vroeg me dat af deze week, want er zijn ook mensen die zo makkelijk door kunnen gaan en die hebben ook vaak een vrij nuchter en blank karakter. Ik ben namelijk altijd al mega gevoelig geweest, ook heel creatief en wil altijd alles weten en uitzoeken, over van alles lezen etc. Ik vraag me af of een karakter iets zegt over hoe je over een trauma heenkomt.

Gevoelig, creatief, gescheiden, ik vergeef makkelijk maar vergeet nooit, de ruimte voor meerdere kansen heb ik alleen over voor mijn kinderen en zelfs daar zit een grens aan. Dat klinkt hard, maar daarvoor moet iemand me beter kennen om dat te snappen. Ik ben in de omgang met mensen vrijgevig, flexibel en vrij empathisch, al zou je dat met bovenstaande niet zeggen 😁 Mijn grootmoeder zei al: "een man is 'an je, kinderen zijn van je". Met andere woorden dat de onvoorwaardelijkheid anders is in wat je accepteert. 

Titiv schreef op 15-05-2023 om 12:11:

[..]

Hetzelfde hier,je ziet t op tv, je leest t, je hoord t maar nooit had ik gedacht dat t ons zou overkomen, volgens mij is dat t grootste trauma.

Mijn eigen ouders hadden jaren lang een soort van open relatie, ook toen ik er al was, ik vond dit als kind vreselijk, t is me nooit echt uitgelegd maar hoe klein ik was zag ik wel dat iets niet "klopte"... zo zat ik vaak bij mn vader in de auto en zat er een "vreemde mevrouw" naast hem, en ging ik vaak mee naar een huis met mn moeder waar een "vreemde meneer" woonde... ik heb dit altijd met me meegedragen en walgelijk gevonden en later heeft mn moeder weleens laten vallen dat ze een open huwelijk hadden maar ik herinner me ook ruzies terwijl ik op mn kamer zat waarin dingen werden geroepen als "je had me wel mogen vertellen over haar!" Dus of t echt zo open was vraag ik me ook af...

En dan is er nog het ding dat mijn ouders helemaal niet gelovig zijn, terwijl ik op een gegeven moment in God ging geloven en juist zo blij was dat mijn man ook geloofd en dat we dat deelde en dan heb je toch altijd het idee dat iemand die oprecht in een God geloofd hierdoor ook "toegewijder/braver" is... weet niet echt de juiste verwoording maar voor mij voelde t veilig... maar ja zo zie je maar, dat wil niets zeggen.

Hier is de rust gelukkig weer zo goed als terug, we hebben veel gepraat dit wknd en samen iets leuks gedaan, ook uitzichzelf kwam hij praten en knuffelen wat me goed doet merk ik. Die verbinding vind ik ook heel belangrijk en die was van mijn kant echt even weg en die is zeker nog niet terug, ik neem hem veel kwalijk los van t vreemdgaan maar tegelijkertijd doet hij toch zijn best waardoor ik blijf hopen. Ik denk niet dat ik ooit nog terug ga voelen wat ik voor hem voelde maar ik hoop toch dat ik me weer veilig ga voelen en mss vanuit daar ook weer die happy feelings ga voelen. Ik zou niet alleen verder willen gaan en ook niet met een ander helemaal opnieuw willen beginnen dus voor mij is dit te waardevol om op te geven. Voor nu toch.

Moest t even van me afschrijven.

Zijn jullie trouwens van nature al mensen met moeite met vergeten en vergeven, zijn jullie gevoelig, zijn jullie creatief? Ik vroeg me dat af deze week, want er zijn ook mensen die zo makkelijk door kunnen gaan en die hebben ook vaak een vrij nuchter en blank karakter. Ik ben namelijk altijd al mega gevoelig geweest, ook heel creatief en wil altijd alles weten en uitzoeken, over van alles lezen etc. Ik vraag me af of een karakter iets zegt over hoe je over een trauma heenkomt.

Ik ben een beetje een mengelmoesje: Het ene moment kan het emotionele de overhand nemen en het andere moment is het rationele weer aanwezig. Als er dan toch iets wat ik aan deze periode overgehouden heb, is dat het rationele wel wat de overhand begint te nemen. Vooral ook, omdat voor mijn gevoel, dat de status is waarin ik de meeste rust ervaar.

Het is een soort acceptatie van wat er gebeurd is. En dat gaat niet zo zeer om het vreemdgaan. Het is iets wat gebeurd. Had ik verwacht dat mijn partner het zou doen? Nee. Het was best een schok om me te realiseren dat ze het misschien gedaan had ( Toen ik achter het appcontact kwam) en uiteindelijk ging er een redelijke periode over heen voordat het daadwerkelijke verhaal op tafel kwam. 

Maar het verhaal er om heen, dat weegt voor mij veel zwaarder. Met een of ander lulverhaal op komen zetten dat ze even wat tijd en ruimte nodig was, constant gigantische ruzie maken als ik na een week of wat een gesprek aan knoopte over hoe het met haar ging. Het was eigenlijk allemaal zo ingestudeerd: Ik durfde na verloop van tijd niet verder te gaan dan praten over dagelijkse dingen. En dat was natuurlijk precies wat ze wou. Oh zo bang dat ze iets zou verraden. Het liegen, bedriegen. Het veranderen van een leuke, spontane vrouw die alles voor haar kinderen en man over had, naar eentje die naar beide niet meer omkeek.

Die omwenteling in haar gedrag, daar heb ik meer moeite mee. Wat heeft dat veroorzaakt? Was dat haar "Depressie"? Was dat omdat " het pad bijster" was? Of is dat eigenlijk wie ze is? En wie zegt dat ze niet weer in staat is om zich zo te gedragen? Het leek alsof ze er 0,0 moeite mee had om alle schepen die ze achter zich had te verbranden en zo van de 1 op de andere dag opnieuw te beginnen met die lul de behanger. Ondanks hun verleden, ondanks zijn drugsgebruik, zijn mishandelingen, vreemdgaan. Noem het maar op.

En het probleem is: Het zijn vragen zonder antwoorden. Want natuurlijk zijn de antwoorden: Ik zal je nooit meer pijn doen, je bent de liefde van mijn leven, je bent alles voor me. Noem het maar op. Maar dat zijn, met wat er gebeurd is in het achterhoofd, een soort van loze beloftes.

Vandaar het meer rationele: Het is wat het is. Of ik het nu wil of niet, of we nu gaan scheiden of verder gaan, voor de rest van mijn leven is dit een onderdeel van wie ik ben. Van mijn verhaal. En daarin ben ik me veel bewuster geworden van wat ik wil en waar ik voor sta. Er zijn zoveel dingen gebeurd waarvan ik achteraf zeg: Hoe heb je je dit kunnen laten zeggen, of kunnen laten gebeuren. En als je er midden in zit is het een beetje god zegene de greep en accepteer je alles om maar de rust en de vrede te bewaren.

Maar dat nooit meer: Mijn grenzen zijn grenzen die ik niet meer over ga. En dan is het heel makkelijk: Dit was een complete fuck up van haar. Niets meer, niets minder. Een eenmalig iets. Een samenloop van omstandigheden. Noem het wat je het noemen wil. Dat houd ik me zelf voor. Maar als er ooit ook weer zon moment komt, zon periode, of vermoedens, dan is het voor mij direct klaar: Ik laat me nooit meer weg halen bij waar ik voor sta. Nooit. Door niemand. 

Vrienden zeiden hier ook dat ze het niet verwacht hadden dat ik dit zou kunnen accepteren. Zeker niet omdat ik vlak voor die vakantie echt gigantisch klaar was met haar en haar gedrag. Snappen ook niet dat ik er zo rustig onder ben. Maar dat komt omdat er in onze oude relatie, iets nooit meer heel wordt. Er is iets pertinent kapot. Of zoals ik het destijds zelf beschreef: Relatie 1.0 is mislukt. Die is kapot. We gaan nu voor relatie 2.0. En als dat niet lukt, komt er geen 3.0

Titiv schreef op 09-05-2023 om 09:42:

[..]

, als hij nu niet doet wat ik van hem vraag is dit verhaal ook echt ten einde, dan is t voor mij einde verhaal.

Meid laat het los. Wees sterker voor jezelf. Nou dan gaat die naar het hotel. Jij denkt dat die daar weer seks gaat hebben. Is een dwangmatige gedachte. Beren op de weg zien. Je houdt niks tegen. Hij kan ook vanochtend bij een prostituee zijn geweest.

Zie je hem nog als partner/maatje? Wil je nog een toekomst met hem? Laat het dan los en ga aan jezelf werken en vertrouw hem.

Ik ben trots op je dat je blijft vechten voor je huwelijk maar blijf nu niet hangen in verwijten/angst. Kijk naar de toekomst en doet die het weer dan klaar maar dan ben je wel sterker dan eerst.

theekannetje....precies wat je zegt, heel veel verdriet. Ik ben wel een paar keer kwaad geweest maar vooral het verdriet overheerst en ook het ongeloof...hoe kon hij dat doen? Ik dacht dat ik hem door en door kende, dat is dus niet waar. Ik heb niets maar dan ook niets in de gaten gehad. 

Boogschutter schreef op 15-05-2023 om 17:41:

theekannetje....precies wat je zegt, heel veel verdriet. Ik ben wel een paar keer kwaad geweest maar vooral het verdriet overheerst en ook het ongeloof...hoe kon hij dat doen? Ik dacht dat ik hem door en door kende, dat is dus niet waar. Ik heb niets maar dan ook niets in de gaten gehad.

Dat had ik ook het eerst jaar. Dat verdriet. Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zoveel gehuild heb. Was het alweer vergeten. 

Maar soms kon ik dan naar hem kijken en dan het bijna niet geloven. Zo'n dubbelleven. Hoe dan. Hoe kun je zoiets niet gemerkt hebben. Hoe kunnen ze dat zo goed verborgen houden. Ik heb wel eens gevraagd. Hoe was dat dan voor jou. Vol stress zei hij dan. Voornamelijk op een gegeven moment bang dat het uit zou komen. Ook toen haar man op de hoogte was. Hij was doodsbang dat het uit zou komen. Het opbiechten. Ik zie hem nog zo staan. Dacht dat er iemand dood was of iets dergelijks. Staat nog steeds op mijn netvlies. Zal ook nooit meer weggaan. Soms lag ik dan in bed en keek naar hem..echt momenten van ongeloof. En idd...ik dacht ook dat ik hem door en door kende. Maar niet dus. En dat vind ik nog het moeilijkste. Het vertrouwen is wel voor een groot deel terug maar ja...

Ik weet nog dat ik op een gegeven moment een melding kreeg op facebook. Ging over mijn status. Bleek later dat hij dat veranderd had zodat haar man mij niet op kon zoeken. En ik zo naïef en niet verder denken of ergens wat achter zoeken. 

Na al dat verdriet was ik voornamelijk heel boos. Vooral het 2e jaar van het verwerken. Niet elke dag..maar stapelde zich dan op en kwam dan tot een uitbarsting. 

Boogschutter schreef op 15-05-2023 om 17:41:

theekannetje....precies wat je zegt, heel veel verdriet. Ik ben wel een paar keer kwaad geweest maar vooral het verdriet overheerst en ook het ongeloof...hoe kon hij dat doen? Ik dacht dat ik hem door en door kende, dat is dus niet waar. Ik heb niets maar dan ook niets in de gaten gehad.

Ik ook nooit iets in de gaten gehad. Achteraf denk je wel ... misschien was dit of dat een teken, maar als je iemand vertrouwt en ervan uitgaat dat die te vertrouwen is, dan interpreteer je die flauwe "tekens" op een andere manier. Ik dacht dat het met de overname op zijn werk te maken had. Ik was echt compleet van mijn sokken geblazen toen de affaire uitkwam. Die argeloosheid van mij is nu natuurlijk voor altijd weg. En daarom al dat verdriet. We hebben het wel goed nu en het is vergeven. Maar vergeten zal het nooit zijn. Was niet mijn keuze. Zo is ook mijn man iets verloren wat hij ooit had ... namelijk een vrouw die hem vertrouwt en weet dat ze altijd op hem zal kunnen leunen. Die heeft hij niet meer. Die vrouw bestaat niet meer.

Beste allemaal, ik zit wel nog met een vraag waarvoor ik jullie advies/steun kan gebruiken. Truus is tijdens de affaire met mijn man zwanger geworden en bevallen. Zowel mijn man als zijzelf beweren bij hoog en laag dat mijn man niet de vader is, maar de man van Truus (die weet van niks trouwens). Als ik doorvraag hoe ze dat zo zeker kunnen weten, krijg ik antwoorden die helemaal geen zekerheid bieden. Ik heb zelf uitgerekend wanneer de bevruchting heeft plaatsgevonden en ze waren toen samen op reis. Dat geven ze wel toe en ook dat ze samen in bed zaten. Maar ze hebben het zogezegd veilig gedaan (teruggetrokken, maar zonder condoom) In dezelfde week was er ook intiem contact met Truus haar eigen man.
Mijn man wil het niet horen als ik zeg dat er geen zekerheid is. Hij denkt dat Truus dat dan wel zou uitgespeeld hebben. Maar ik denk dat ze als vrouw ook heel goed eieren voor haar geld kan hebben gekozen als ze merkte dat mijn man niet erg enthousiast was  over haar zwangerschap (detail: ze heeft het eerst aan mijn man verteld, en toen die de boot afhield, aan haar eigen man). Het kind is ondertussen bijna 6 jaar en de affaire al lang voorbij, maar dit blijft wel in mijn hoofd spelen.. Voor mijn gevoel loopt er ergens een kind rond dat van mijn man zou kunnen zijn,  maar hij wil er niet van weten en het kind zelf en de vermeende vader weten van niks. Ik kan dit niet goed rijmen met mijn geweten, maar heb ook geen zin om dat kind en Truus en alle misère die erbij komt kijken in mijn leven toe te laten. Wat denken jullie hiervan? Wat zouden jullie doen? Is dat mijn verantwoordelijkheid? Weer het leven van alle betrokkenen overhoop halen, jaren na datum, of het zo laten? Ook grote kans dat dit later toch aan de oppervlakte komt, maar ondertussen heb ik wel een rustiger leven en moet ik er mij niks van aantrekken. Wat denken jullie? Ik denk wel aan dat kind en ook aan de vader. Maar Truus heeft therapie gevolgd en gaat ook voor haar relatie. Ze zijn ook opnieuw gelukkig. Kan ik dat wel maken? Beter handen afhouden? 

Theekannetje schreef op 16-05-2023 om 12:05:

Beste allemaal, ik zit wel nog met een vraag waarvoor ik jullie advies/steun kan gebruiken. Truus is tijdens de affaire met mijn man zwanger geworden en bevallen. Zowel mijn man als zijzelf beweren bij hoog en laag dat mijn man niet de vader is, maar de man van Truus (die weet van niks trouwens). Als ik doorvraag hoe ze dat zo zeker kunnen weten, krijg ik antwoorden die helemaal geen zekerheid bieden. Ik heb zelf uitgerekend wanneer de bevruchting heeft plaatsgevonden en ze waren toen samen op reis. Dat geven ze wel toe en ook dat ze samen in bed zaten. Maar ze hebben het zogezegd veilig gedaan (teruggetrokken, maar zonder condoom) In dezelfde week was er ook intiem contact met Truus haar eigen man.
Mijn man wil het niet horen als ik zeg dat er geen zekerheid is. Hij denkt dat Truus dat dan wel zou uitgespeeld hebben. Maar ik denk dat ze als vrouw ook heel goed eieren voor haar geld kan hebben gekozen als ze merkte dat mijn man niet erg enthousiast was over haar zwangerschap (detail: ze heeft het eerst aan mijn man verteld, en toen die de boot afhield, aan haar eigen man). Het kind is ondertussen bijna 6 jaar en de affaire al lang voorbij, maar dit blijft wel in mijn hoofd spelen.. Voor mijn gevoel loopt er ergens een kind rond dat van mijn man zou kunnen zijn, maar hij wil er niet van weten en het kind zelf en de vermeende vader weten van niks. Ik kan dit niet goed rijmen met mijn geweten, maar heb ook geen zin om dat kind en Truus en alle misère die erbij komt kijken in mijn leven toe te laten. Wat denken jullie hiervan? Wat zouden jullie doen? Is dat mijn verantwoordelijkheid? Weer het leven van alle betrokkenen overhoop halen, jaren na datum, of het zo laten? Ook grote kans dat dit later toch aan de oppervlakte komt, maar ondertussen heb ik wel een rustiger leven en moet ik er mij niks van aantrekken. Wat denken jullie? Ik denk wel aan dat kind en ook aan de vader. Maar Truus heeft therapie gevolgd en gaat ook voor haar relatie. Ze zijn ook opnieuw gelukkig. Kan ik dat wel maken? Beter handen afhouden?

tja men vindt mij altijd te principieel en te streng maar ik zou moeilijk nog met mijn man kunnen gaan als ik wist dat hij zich zo tegenover een eventueel kind van hem gedroeg. Het is niet jouw zaak, dus laat het niet op je geweten drukken. Maar het feit dat mijn partner hierin geen geweten heeft, zou ik heel heel lastig vinden. 

Dat begrijp ik. Maar hij is er echt van overtuigd dat het niet van hem is.Het is een soort van verdringing. Ik heb echt advocaat van de duivel gespeeld en hem onderworpen aan een kruisverhoor. En Truus ook. Ook zij zegt ervan overtuigd te zijn dat het niet van mijn man is. Dus zijzelf geloven dat onderhand zelf. En het is ook helemaal niet zeker dat het van mijn man is. Gezien ze toch iets gedaan hebben en teruggetrokken voor de zaadlozing. En zij wel volledige seks heeft gehad met haar eigen man. Dus er is een zeer grote kans dat ik ieders leven op zijn kop zou zetten niets eigenlijk. Ik vraag eigenlijk niet hoe ik over mijn man moet denken, maar hoe ik hier het best mee omga ten opzichte van dat kind en de huidige vader. Los daarvan: mijn man heeft een hart voor kinderen, de zijne en die in de familie. Een heel groot hart. Net daarom dat hij het niet aankan om dit onder ogen te zien, denk ik. Het is zeker geen onverschilligheid ten opzichte van dat kind. Dus nogmaals: vinden jullie dat ik dit moet opentrekken, met een kleine kans dat het kind van hem zou zijn? 

Theekannetje schreef op 16-05-2023 om 14:42:

Dus nogmaals: vinden jullie dat ik dit moet opentrekken, met een kleine kans dat het kind van hem zou zijn?

Op basis van enkel deze vraag: nee!

Toch kan ik heel goed begrijpen dat het in jouw hoofd blijft spoken, maar zou ik toch proberen hier een weg voor jezelf in te vinden. Vind het wel heftig en kan maar moeilijk snappen dat deze vrouw zo onzorgvuldig was tijdens de affaire.

Onlangs heb ik hem wel gezegd dat als later zou blijken dat het kind toch van hem is , omdat het ineens opduikt, ik stande pede weg ben. Ben dus misschien ook niet heel eerlijk met mezelf. Ja, ik denk aan het kind en de vader, maar wil misschien ook gewoon zelf zekerheid. Want anders dan de overspeligen zelf, hou ik wel met de mogelijkheid rekening dat het kind twee vaders kan hebben. Zij lijken dat echt te verdringen. 

Theekannetje schreef op 16-05-2023 om 15:20:

Onlangs heb ik hem wel gezegd dat als later zou blijken dat het kind toch van hem is , omdat het ineens opduikt, ik stande pede weg ben. Ben dus misschien ook niet heel eerlijk met mezelf. Ja, ik denk aan het kind en de vader, maar wil misschien ook gewoon zelf zekerheid. Want anders dan de overspeligen zelf, hou ik wel met de mogelijkheid rekening dat het kind twee vaders kan hebben. Zij lijken dat echt te verdringen.

tja eerst dacht ik "doe maar niet, het is niet je verantwoordelijkheid, maar die van de moeder en je man". Maar met dit in gedachten ga ik toch twijfelen: als je het niet openbreekt, blijf je het altijd in je achterhoofd houden. Ook het feit dat jouw kinderen dat een halfbroertje of -zusje hebben. Ik zeg niet dat je het moet openbreken hoor, maar dit maakt het wel anders. Het ligt er aan hoe zwaar dit gevoel voor je weegt. 

Dank voor jullie antwoorden. Het is inderdaad een dilemma waar geen goed antwoord op is. Maar het hart eens kunnen luchten en begrepen worden doet deugd ❤️