Verder na ontrouw - deel 8

Die muur die Anna benoemd herken ik wel. Soms is hij zo hoog en aanwezig en weet ik gewoon zelf niet meer hoe ik hem omlaag moet krijgen. Alsof ik tijdelijk op slot ga. Heel hard ben ik dan, en ik merk het zelf wel maar alsof ik zelf dan ook niet meer in die verbinding kan stappen. Vind het vervelend. Hebben meer mensen dat?

Theekannetje schreef op 10-05-2023 om 17:41:

Dag Titiv, ergens las ik dat je man zijn reizen boekt en je dan op het laatste moment vertelt waar hij heen gaat. Misschien heb je iets aan deze tip. Mijn man nam haar ook mee naar één bepaalde bestemming. Hij had een drie jaar lange affaire met een collega. Ik heb geëist dat één van de twee ander werk zou zoeken. Zij is uiteindelijk na 8 maanden vertrokken, puur en alleen uit schrik dat heel het gedoe ook aan haar man zijn oren zou komen en ook omdat het op het werk onhoudbaar werd. Ik controleerde elke minuut van mijn man zo lang zij daar nog samen waren. Ik blokkeerde haar op zijn telefoon, op al zijn social media, ik had alle toegangscodes en had toegang tot al zijn mails. Het waren 8 ellendige maanden. Ook voor hen, want ze waren als de dood dat de baas en de collega’s het te weten zouden komen. En ze was ook boos omdat hij voor mij koos, dus moesten ze elkaar mijden terwijl ze daarvoor altijd samen waren. Dat viel natuurlijk op. Ik was daar zonder scrupules keihard in. Maar over dat reizen … dat was ook voor mij een enorme trigger. Hij kon me daar ook mee overvallen, soms zomaar met anderen erbij zodat ik niet kon doorvragen. Dus hebben we een systeem ingevoerd. We overlopen samen zijn agenda. Beperking van reizen en overleg wanneer en ook waarom het nodig is. Eerst met mij over spreken voor hij iets vastlegt of een aankondiging doet. En elke avond als hij op hotel in bed kruipt ‘s avonds effe Facetime om slaapwel te zeggen . We doen dat nu 4 jaar zo en ik merk dat de spanning daarrond daardoor sterk afneemt bij mij. Met andere woorden , het vertrouwen groeit weer en de controledrang neemt sterk af. Naar zijn telefoon en naar zijn mails kijk ik nooit meer, daar ben ik ook vanaf, want dat maakt echt niet gelukkig. Zo ben ik normaal niet. Maar ik heb losgelaten op mijn tempo (hij liet dat toe) en ik ben echt heel streng geweest. Dat was de prijs die hij moest betalen en wilde betalen, maar dan nog ben ik er zeker van dat dat maar een kleine opoffering was in vergelijking met de hartverscheurende pijn die ik jaren heb gevoeld. Anders was ik zeker weg geweest . Liefs en courage!

Die afspraak dat hij me even met de camera belt hebben wij ook en idd dat geeft wel wat rust omdat ik dan een bevestiging heb van ok hij is alleen want tijdens die periode dat hij vreemdging belde hij me niet en berichtjes waren kort, en als ik hem belde nam hij niet aan, nu wel. 

Het laat zeggen van hey ik ga weer op reis is idd echt een ding, maar hij is bang voor mijn reaktie... ik heb vaak genoeg aangegeven dat hij banger moet zijn voor mijn reaktie waneer hij t te laat zegt! Opzich houd hij daar nu wel al ff rekening mee.

T liefst wil ik gewoon dat hij nooit meer naar daar gaat, dat hij nergens gaat. Maar ik besef ook wel dat dat ook niet ok is om van hem te vragen. 

Wat me vooral tegenstaat nu is zijn houding, hoe hij er liever niet meer over wil praten, hoe hij alles weglacht, hij kan zo hard zijn, niet enkel naar mij maar ook naar andere en vooral mijn eigen gedachten over hem staan in de weg, ik geloof hem gewoonweg niet meer, ik denk dat alles toneel is, het is dan heel moeilijk om eik jezelf open te stellen, zoals anna zegt die muur is er telkens weer, het is idd best een mooi gebaar dat hij me verrast met een wkndje weg, dat doe je niet als je iemand niet graag hebt toch maar die muur maakt alles zo complicated. Je wil wel, je wil je hart weer openstellen maar iets houd je tegen. Angst voor weer bedrogen te worden, twijfels ed noem maar op... 

Op dit moment wacht ik af... ik kan nu even geen keuzes maken. 

Titiv schreef op 11-05-2023 om 11:25:

[..]

Die afspraak dat hij me even met de camera belt hebben wij ook en idd dat geeft wel wat rust omdat ik dan een bevestiging heb van ok hij is alleen want tijdens die periode dat hij vreemdging belde hij me niet en berichtjes waren kort, en als ik hem belde nam hij niet aan, nu wel.

Het laat zeggen van hey ik ga weer op reis is idd echt een ding, maar hij is bang voor mijn reaktie... ik heb vaak genoeg aangegeven dat hij banger moet zijn voor mijn reaktie waneer hij t te laat zegt! Opzich houd hij daar nu wel al ff rekening mee.

T liefst wil ik gewoon dat hij nooit meer naar daar gaat, dat hij nergens gaat. Maar ik besef ook wel dat dat ook niet ok is om van hem te vragen.

Wat me vooral tegenstaat nu is zijn houding, hoe hij er liever niet meer over wil praten, hoe hij alles weglacht, hij kan zo hard zijn, niet enkel naar mij maar ook naar andere en vooral mijn eigen gedachten over hem staan in de weg, ik geloof hem gewoonweg niet meer, ik denk dat alles toneel is, het is dan heel moeilijk om eik jezelf open te stellen, zoals anna zegt die muur is er telkens weer, het is idd best een mooi gebaar dat hij me verrast met een wkndje weg, dat doe je niet als je iemand niet graag hebt toch maar die muur maakt alles zo complicated. Je wil wel, je wil je hart weer openstellen maar iets houd je tegen. Angst voor weer bedrogen te worden, twijfels ed noem maar op...

Op dit moment wacht ik af... ik kan nu even geen keuzes maken.

Lieve titiv, dat is ook niet zo gek. Jij bent eigenlijk elke dag bezig met de struggles die komen kijken bij het bedrog en alles wat daar omheen gebeurd. Ik begrijp dat heel goed. Je probeert om te gaan met iets, waarvoor je elk ander willekeurig persoon uit je leven gebannen had. Ik hou mezelf altijd voor, dat het niet mijn partner definieert. Dat ze haar redenen heeft gehad voor wat ze gedaan hebben, dat dat voor haar de rechtvaardiging was en de omstandigheden waaronder ze dit gedaan heeft. 

Let wel, dat is niet wat ik er van vind. Of dat ik vind dat dat een rechtvaardiging IS. Maar het geeft me daarin wel de rust die ik vinden moest om me niet langer druk te maken. Toegegeven, ze heeft ( en nog steeds) alles er aan gedaan om te zorgen dat vertrouwen weer terug kwam. En ook ik had geen zin in een weekend weg. Ik zat middenin de vraag: Wat moet ik. En toch zijn we gegaan en was het een heel erg leuk en gezellig weekend.

Maar ik blijf het zeggen: Je bent daarin een partner nodig die begrijpt dat die 1 van de meest verachtelijke dingen gedaan heeft die je kunt doen in een relatie, dat vertrouwen voor hem de aankomende jaren geen vanzelfsprekendheid is en dat hij al zijn energie moet stoppen in het goed maken van die fout. Zonder een partner die zich daar van bewust is, is het een glijdende schaal. Echt, ik kan het niet vaak genoeg benadrukken, hoe belangrijk het is hoe de vreemdgaande partner zich opstelt. 

Ga daar nou eens een zwaar gesprek over aan. Ik was, toen ik achter alles kwam, godzijdank zo rustig dat ik dat direct op tafel gegooid heb: Weet dat er voor ons beide een zware taak ligt. Voor mij om om te gaan met wat je geflikt hebt en hoe je het geflikt hebt, en voor jou om te zorgen dat mijn vertrouwen in jou beetje bij beetje weer terug komt. En dan bepaal ik wat ik nodig ben: Als ik nu van je vraag of je betreffende vriendin ( Die overal van af wist en het aanmoedigde) wilt vertellen dat je haar nooit meer mag zien van mij, dan is er maar 1 antwoord mogelijk als je dit wil ( Als voorbeeld, ik heb haar het contact met die vriendin niet verboden). 

En dat is precies wat ik gekregen heb: Een vrouw die er alles aan doet om te zorgen dat ze laat zien dat zij niet een notoire vreemdganger is, maar een vrouw die een gigantische stomme fout gemaakt heeft en er alles aan doet om dit goed te maken. Ik kan je niet uitleggen hoe belangrijk het is voor de verwerking van alles.

Dus, ga zitten. En wees duidelijk. Laat hem weten dat, voor jou persoonlijk, het niet goed genoeg is wat die doet. En geef aan wat je anders wil zien. En geef aan dat als hij daar niet aan kan voldoen, of het maar onzin vindt, het voor jou niet langer mogelijk is met deze struggles te leven. 

Want laten we wel zijn: Je kunt de keuze maken om verder te gaan. Maar dan moet je ook echt verder gaan. Niet vergeten, wel vergeven. En als voor jou de randvoorwaarden er niet zijn om te vergeven, en hij je die randvoorwaarden ook niet kan bieden, dan moet je voor jezelf kiezen. En ik snap echt dat dat lastig is: Ik zou in november ook prima hebben kunnen leven met: Nee, ik kan dat inderdaad niet laten we er mee stoppen. Dan was ik er right there and then mee gestopt. Zo klaar was ik er mee. Zou dat nu alsnog gebeuren, zou dat een bittere pil zijn: Ik was uitgecheckt, dat ligt inmiddels anders. Maar ik heb wel voor mezelf besloten: Dat nooit meer! Ik heb het 1 keer meegemaakt, ik heb 1 keer mezelf over grenzen laten drukken, ik ben akkoord gegaan met zaken die ver voorbij mijn normen en waarden liggen, NOOIT MEER! Iedereen heeft een grens. En voor mij voelt het alsof je steeds je eigen grens aan het verleggen bent. 

Ik denk dat je pas weer geluk zult gaan zien en voelen op het moment dat je besluit dat je grens je grens is, ongeacht wie hem slecht.

Ja, Titiv, Elpisto heeft een punt. Je man mag je niet laten zwalpen. Mijn idee is dat de bedriegers altijd de pijn onderschatten van de bedrogene, de angst onderschatten om dat nog eens te moeten meemaken en ook de kwaadheid. Hoe zouden ze ook, ze hebben dat nooit echt zelf ondervonden, zij hadden de touwtjes in handen. Dus je moet hen dat duidelijk maken, desnoods met slaande deuren. Niet elke minuut van de dag, maar op een moment dat je rustig, sterk en vastberaden bent. Zeg hoe onzeker en kwetsbaar je je voelt (dat is trouwens een sterk ding om te doen, hoe paradoxaal dat ook klinkt) en hoe kwaad ook, en vraag hem je daarmee te helpen door aan je wensen tegemoet te komen. Ik lees hier regelmatig dat het moeilijk is om dingen te eisen omdat het zijn werk en zijn inkomen betreft. In normale omstandigheden bemoei je je daar inderdaad niet teveel mee. Maar nu wel!!!  Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten. Hij heeft zijn werk misbruikt om je bedriegen … wel, dan zal hij daar nu de gevolgen moeten van dragen. Probeer hem duidelijk te maken hoe belangrijk het voor je is en laat je niet afschepen. Gaat het niet in één gesprek, laat het even rusten, maar kom er steeds op terug op een geschikt moment. Veel moed! 😘

elpisto en theekannetje, jullie hebben beiden helemaal gelijk maar helaas heb ik al mss wel 40 keer mij hierover geuit en niet altijd even kalm, ook op een boze manier, een verdrietige manier, op alle manieren. Nu moet ik wel zeggen dat hij beetje bij beetje zich aanpast, maar dat had gewoon in 1 keer gemoeten vind ik. Helaas is zijn werk ook nog s een familie bedrijf wat alles nog tig keer moeilijker maakt voor hem om t naar zijn hand te zetten wie en waar op reis gaat voor t bedrijf. En dit punt begrijp ik best maar tis je werk of je huwelijk! Elpisto mijn man zegt dit vaak dat ik koos hem te vergeven dus dat ik er dan ook echt voor moet gaan maar dat doe ik ook wel, over t vreemdgaan zelf denk ik niet meer dagelijks aan en haal t ook niet naar boven ofzo, maar doordat die reizen aan t vreemdgaan doen denken komt t toch telkens naar boven, tis en blijft een open wond, maar idd de vreemdganger voelt dat niet zo, het is dus echt zwaar om mekaar hierin te begrijpen, tuurlijk wil degene die zon grote fout maaktte t liefst zsm door maar zo werkt t niet. Op dit moment heeft hij beloofd dat hij er alles aan gaat doen om t reizen naar die plek te stoppen. Ik wacht dus af en probeer voor de verandering eens positief te blijven want ja hij was wel 6 keer op die plek na t vreemdgaan maar toonde wel dat hij daar niet aan t vreemdgaan is. Gister heb ik ook zijn telefoon en mail gecheckt, en zag niets geks, ik moest die check gwn ff doen om te kunnen zeggen tegen mezelf geef hem t voordeel van de twijfel. We gaan dus een wkndje weg en kijk er nu iets meer naar uit nu ik die check heb gedaan. Voor de rest kan ik er nu niet veel over zeggen, afwachten maar...

Titiv schreef op 12-05-2023 om 10:13:

elpisto en theekannetje, jullie hebben beiden helemaal gelijk maar helaas heb ik al mss wel 40 keer mij hierover geuit en niet altijd even kalm, ook op een boze manier, een verdrietige manier, op alle manieren. Nu moet ik wel zeggen dat hij beetje bij beetje zich aanpast, maar dat had gewoon in 1 keer gemoeten vind ik. Helaas is zijn werk ook nog s een familie bedrijf wat alles nog tig keer moeilijker maakt voor hem om t naar zijn hand te zetten wie en waar op reis gaat voor t bedrijf. En dit punt begrijp ik best maar tis je werk of je huwelijk! Elpisto mijn man zegt dit vaak dat ik koos hem te vergeven dus dat ik er dan ook echt voor moet gaan maar dat doe ik ook wel, over t vreemdgaan zelf denk ik niet meer dagelijks aan en haal t ook niet naar boven ofzo, maar doordat die reizen aan t vreemdgaan doen denken komt t toch telkens naar boven, tis en blijft een open wond, maar idd de vreemdganger voelt dat niet zo, het is dus echt zwaar om mekaar hierin te begrijpen, tuurlijk wil degene die zon grote fout maaktte t liefst zsm door maar zo werkt t niet. Op dit moment heeft hij beloofd dat hij er alles aan gaat doen om t reizen naar die plek te stoppen. Ik wacht dus af en probeer voor de verandering eens positief te blijven want ja hij was wel 6 keer op die plek na t vreemdgaan maar toonde wel dat hij daar niet aan t vreemdgaan is. Gister heb ik ook zijn telefoon en mail gecheckt, en zag niets geks, ik moest die check gwn ff doen om te kunnen zeggen tegen mezelf geef hem t voordeel van de twijfel. We gaan dus een wkndje weg en kijk er nu iets meer naar uit nu ik die check heb gedaan. Voor de rest kan ik er nu niet veel over zeggen, afwachten maar...

Ik heb deze beide gedeeltes even zwart gemaakt, omdat ze in mijn ogen elkaar tegen spreken. Vooropgesteld dat iedereen er op zijn eigen manier mee om gaat en dat we allemaal wellicht "iets anders" nodig zijn om hier voorbij te kunnen komen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat die plek een trigger blijft. Ik heb dat ook wel eens, dat ik ergens in een gesprek de stad Zwolle hoor voorbij komen en er dan ineens een steen in mijn maag valt. Niet altijd overigens, meestal is dat als het me overvalt. Er langs rijden als ik weet dat ik er langs moet heb ik dan weer geen problemen mee. 

Maar wat ik er mee zeggen wil: Stop met die checks. Want geloof mij, als hij wil en iemand is die dit zonder blikken of blozen weer zou doen, dan zijn er diverse manier om er voor te zorgen dat jij een vals gevoel van veiligheid krijgt van die checks. Echt. Ik kan het weten. IK weet nu hoe alle rottigheid heeft kunnen gebeuren en er zijn zoveel verborgen apps waarmee je van alles kunt. Ik snap dat je het fijn vind om die bevestiging te hebben, maar de bevestiging van zijn gevoelens voor jou, vind je niet in het niets vinden in die telefoon. Het feit dat je het voor jezelf nog nodig acht om in die telefoon te kunnen, zegt mij dat je het niet vergeven hebt.

Je koos dan misschien wel om hem niet linea recta uit huis te zetten, maar je moet ook een mindset zien te hanteren. En daarin is hij wel een heel belangrijk onderdeel, zoals ik in mijn vorige post al aan gaf. Jij kunt niet herstellen, als je man bepaalde dingen blijft doen. Jij bepaald de voorwaardes. Echt.

Ik bepaalde op het moment dat ik wist hoe en wat, dat er in elk geval 1 ding was waar ik niet meer mee akkoord ging: Leugens. Nu heb ik al een bloedhekel aan liegen, ik trek het al heel slecht als 1 van mijn kids een stom leugentje om bestwil doet, maar dit ging zo ver: Het gedraai, gemanipuleer, ronduit liegen. Ik was het ZAT! En dat heb ik daar op die bank eens en voor altijd duidelijk gemaakt: Je gaat NU je verhaal doen over het hoe en waarom en wat er gebeurd is en het verloop daarvan. Je weet inmiddels dat ik zijn vrouw gesproken heb, dus als er ook maar 1 ding is wat niet klopt en je blijkt daar over te liegen, dan ga je linea recta de deur uit. Toen ik vervolgens alle smerige details te horen kreeg en wist dat ze dus niet loog, gaf me dat een bepaalde rust: EINDElIJK voelde ik dat ik niet langer met een kluitje het riet in gestuurd werd. En het was pijnlijk. Voor mij, maar zeker ook voor haar: Dat gesprek zorgde ervoor dat ze ineens hard op moest uitspreken wat ze gedaan had en dat hakte er in ( Haar woorden). 

Ze had dat gesprek liever niet gehad, gaf ze achteraf ook eerlijk toe: Het opnieuw beleven van alles wat ze eigenlijk al maanden heel hard had proberen weg te stoppen. Het erachter komen dat zij bereid was alles op te geven en dat zij voor haar gewoon een zoveelste affaire was. Het was erg treurig. 

Ik heb dat gesprek afgesloten met: Als er nog zaken zijn die niet aan bod gekomen zijn, maar waarvan je weet dat het in de toekomst, als het alsnog uit komt, problemen gaat veroorzaken tussen ons, dan raad ik je aan nu even heel goed na te denken wat dat is en mij het te vertellen. Uiteindelijk gaf ze aan dat dat niet het geval was.

Geloof ik dat? Dunno really. Ze kan het niet meer laten zien, want alle gesprekeknz ijn verwijderd natuurlijk. Maar ik wil er maar mee zeggen: Jij bepaald hoe en wat. Jij bepaald wat je nodig hebt. En als hij je dat niet kan geven, moet je je conclusies trekken. Het feit dat hij nog steeds naar die plek gaat, zegt mij dat hij denkt dat hij dat kan flikken zonder dat er consequenties aan zitten.

Elpisto schreef op 12-05-2023 om 11:07:

[..]

Ik heb deze beide gedeeltes even zwart gemaakt, omdat ze in mijn ogen elkaar tegen spreken. Vooropgesteld dat iedereen er op zijn eigen manier mee om gaat en dat we allemaal wellicht "iets anders" nodig zijn om hier voorbij te kunnen komen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat die plek een trigger blijft. Ik heb dat ook wel eens, dat ik ergens in een gesprek de stad Zwolle hoor voorbij komen en er dan ineens een steen in mijn maag valt. Niet altijd overigens, meestal is dat als het me overvalt. Er langs rijden als ik weet dat ik er langs moet heb ik dan weer geen problemen mee.

Maar wat ik er mee zeggen wil: Stop met die checks. Want geloof mij, als hij wil en iemand is die dit zonder blikken of blozen weer zou doen, dan zijn er diverse manier om er voor te zorgen dat jij een vals gevoel van veiligheid krijgt van die checks. Echt. Ik kan het weten. IK weet nu hoe alle rottigheid heeft kunnen gebeuren en er zijn zoveel verborgen apps waarmee je van alles kunt. Ik snap dat je het fijn vind om die bevestiging te hebben, maar de bevestiging van zijn gevoelens voor jou, vind je niet in het niets vinden in die telefoon. Het feit dat je het voor jezelf nog nodig acht om in die telefoon te kunnen, zegt mij dat je het niet vergeven hebt.

Je koos dan misschien wel om hem niet linea recta uit huis te zetten, maar je moet ook een mindset zien te hanteren. En daarin is hij wel een heel belangrijk onderdeel, zoals ik in mijn vorige post al aan gaf. Jij kunt niet herstellen, als je man bepaalde dingen blijft doen. Jij bepaald de voorwaardes. Echt.

Ik bepaalde op het moment dat ik wist hoe en wat, dat er in elk geval 1 ding was waar ik niet meer mee akkoord ging: Leugens. Nu heb ik al een bloedhekel aan liegen, ik trek het al heel slecht als 1 van mijn kids een stom leugentje om bestwil doet, maar dit ging zo ver: Het gedraai, gemanipuleer, ronduit liegen. Ik was het ZAT! En dat heb ik daar op die bank eens en voor altijd duidelijk gemaakt: Je gaat NU je verhaal doen over het hoe en waarom en wat er gebeurd is en het verloop daarvan. Je weet inmiddels dat ik zijn vrouw gesproken heb, dus als er ook maar 1 ding is wat niet klopt en je blijkt daar over te liegen, dan ga je linea recta de deur uit. Toen ik vervolgens alle smerige details te horen kreeg en wist dat ze dus niet loog, gaf me dat een bepaalde rust: EINDElIJK voelde ik dat ik niet langer met een kluitje het riet in gestuurd werd. En het was pijnlijk. Voor mij, maar zeker ook voor haar: Dat gesprek zorgde ervoor dat ze ineens hard op moest uitspreken wat ze gedaan had en dat hakte er in ( Haar woorden).

Ze had dat gesprek liever niet gehad, gaf ze achteraf ook eerlijk toe: Het opnieuw beleven van alles wat ze eigenlijk al maanden heel hard had proberen weg te stoppen. Het erachter komen dat zij bereid was alles op te geven en dat zij voor haar gewoon een zoveelste affaire was. Het was erg treurig.

Ik heb dat gesprek afgesloten met: Als er nog zaken zijn die niet aan bod gekomen zijn, maar waarvan je weet dat het in de toekomst, als het alsnog uit komt, problemen gaat veroorzaken tussen ons, dan raad ik je aan nu even heel goed na te denken wat dat is en mij het te vertellen. Uiteindelijk gaf ze aan dat dat niet het geval was.

Geloof ik dat? Dunno really. Ze kan het niet meer laten zien, want alle gesprekeknz ijn verwijderd natuurlijk. Maar ik wil er maar mee zeggen: Jij bepaald hoe en wat. Jij bepaald wat je nodig hebt. En als hij je dat niet kan geven, moet je je conclusies trekken. Het feit dat hij nog steeds naar die plek gaat, zegt mij dat hij denkt dat hij dat kan flikken zonder dat er consequenties aan zitten.

Wij hebben hier ook echt veel gesprekken gehad die ik liever niet had, details enzo, burp! Maar ik moest t weten. Of ik alles weet is idd maar de vraag natuurlijk, hier zijn er ook berichten verwijderd en uiteindelijk kwamen de meeste details van haar, zij stuurde me print screens van hun gesprekken ed. Had ik ook liever niet gezien maar weet hierdoor wel bepaalde details die mij bewezen dat hij er wel zelf een einde aan had gemaakt met haar. Maar als t aan de bedrieger ligt weten wij natuurlijk zo min mogelijk....

Hij was in t half jaar na alles uitkwam wel heel begripvol, deed echt van alles om t goed te maken, dat werd minder en minder en nu wil hij t vergeten en dat deel snap ik! Niemand wil zn levenlang boeten maar ja, ik zal t nooit vergeten en daar zal hij toch rekening mee moeten houden dus naar die plek gaan is idd gewoon keihard mijn wond open halen. Eik heb ik voor mijzelf wel al besloten dat als hij terug gaat naar die plek dat ik er klaar mee ben en dit heb ik dus vorige wk ook geuit, ik was woest en ik hoop echt dat zijn belofte nu echt is want ik ben al best teleurgesteld dat hij bleef gaan maar als hij nu nooit meer gaat wie weet zijn we dan toch te redden... hij beloofd nu echt nooit meer te gaan, eerst was t dat hij igg niet meer in hetzelfde hotel slaapt maar nu uit zichzelf niet meer naar die plek zal gaan, dat hij er alles aan gaat doen, tja ik geloof hem niet maar ik wil hem wel geloven... de enige manier is nu afwachten, en dat ik toch weer ging checken is idd een signaal dat ik hem nog niet geloof, en dat weet hij ook anders zou ik niet over die plek blijven doorgaan. Over die verborgen apps, ik heb ook dat deel gecheckt ik ben niet dom. gelukkig is mijn man een dummie op t gebied van telefoons ed, ook toen na t vreemdgaan heb ik zoveel kunnen vinden omdat er niets verborgen was. Ik heb zelfs toen een app op zijn telefoon gezet die dus verborgen bleef waardoor ik mee kon kijken op mijn telefoon. Dit heb ik nu niet meer maar had ik toendertijd wel echt nodig. Maar zo wil je ook niet leven dat konstante checken, ik heb t gedaan en t was vermoeiend... ik wil daar echt niet naar terug maar ik laat me ook niet foppen dus dan maar alles toch goed in t oog houden. Denk dat niemand zo wil zijn maar ja t helpt je wel in t vertrouwen terug te krijgen. Kwa vergeven, daar ben ik echt nog niet, een 2de kans ja maar vergeven daar ben ik nog niet aan toe. Mss wel nooit helemaal. Ik vergeef zoiezo al heel moeilijk hoor, zat al in me dus 100 % vergeven, ik denk niet dat ik dat ooit echt ga kunnen doen maar wie weet...

Anna Cara schreef op 14-05-2023 om 08:33:

Gelezen:

Rouwproces nadat je partner is
vreemdgegaan?

Waarom kun je het verwerken van het vreemdgaan van je partner in zekere zin vergelijken met een rouwproces? De overeenkomst zit hem in het verlies:

-het verlies van de persoon met wie je getrouwd was (of met wie je een relatie had)
-het verlies van je dromen voor de toekomst
-jouw idee van je huwelijk/relatie is verloren
-het verlies van de emotionele veiligheid die je huwelijk of je relatie je bood
-het verlies voor je kinderen; die zullen opgroeien met gescheiden ouders
-het verlies van je zelfvertrouwen
-het verlies van je vertrouwen in je partner

Inderdaad. Het is één grote verlieservaring, in het volle besef dat niets nog wordt zoals het was en misschien zelfs nooit is geweest. Bij mij was de overheersende emotie altijd verdriet. Veel verdriet. 

Gedoe schreef op 10-05-2023 om 19:08:

Die muur die Anna benoemd herken ik wel. Soms is hij zo hoog en aanwezig en weet ik gewoon zelf niet meer hoe ik hem omlaag moet krijgen. Alsof ik tijdelijk op slot ga. Heel hard ben ik dan, en ik merk het zelf wel maar alsof ik zelf dan ook niet meer in die verbinding kan stappen. Vind het vervelend. Hebben meer mensen dat?

Ja ik herken dat wel. Vooral als er dingen in onze relatie gebeuren zoals een discussie of een opmerking. Dit kan van mij komen of van man.

Ik herken het meteen als dit gebeurd bij mij. Maar ik herken het nu ook bij man. Waar ik het vroeger( voor het vreemdgaan)  ook wel herkende, maar er niet zo bewust bij stilstond en er daardoor niets mee deed werd dit steeds erger. Die muur was torenhoog. De afstand was groot  Tot ik helemaal op slot zat.

Nu waak ik ervoor dat dit kan gebeuren. Ik probeer meteen het gesprek aan te gaan en dat gebeurd andersom ook. Laatst hadden we ook zo'n moment. Toen dacht ik wel even terug aan vroeger. Ik dacht " zo leefden we vroeger", langs elkaar heen, afstand en geen verbinding. Toen had ik dat niet door.

Ik ben wel verder gegaan met  mijn man maar wel voor mezelf met de voorwaarde dat we in verbinding blijven. Dus als ik het herken probeer ik wel meteen het gesprek aan te gaan. Niet altijd makkelijk want pfff soms heb je geen zin in een discussie. Maar ik weet dat als ik het niet doe ik mezelf steeds meer terug trek . Ik wil ook niet meer zo mijn leven leiden.

Als ik heel boos ben...dan merk ik dat mijn muur meteen torenhoog zit en dan ben ik keihard. Het interesseert me dan allemaal niet meer.Maar dan voel ik het ook gewoon niet meer. Dit lijkt wel steeds minder te worden. 

Is alweer een paar weken geleden.

Ik merk dat ik er steeds minder mee bezig ben. Ik denk er nog wel elke dag even aan. Maar het lijkt nu alsof het iets is wat buiten mij staat ofzo. Ik voel er niet meer zoveel bij ofzo.

Anna Cara schreef op 14-05-2023 om 08:33:

Gelezen:

Rouwproces nadat je partner is
vreemdgegaan?

Waarom kun je het verwerken van het vreemdgaan van je partner in zekere zin vergelijken met een rouwproces? De overeenkomst zit hem in het verlies:

-het verlies van de persoon met wie je getrouwd was (of met wie je een relatie had)
-het verlies van je dromen voor de toekomst
-jouw idee van je huwelijk/relatie is verloren
-het verlies van de emotionele veiligheid die je huwelijk of je relatie je bood
-het verlies voor je kinderen; die zullen opgroeien met gescheiden ouders
-het verlies van je zelfvertrouwen
-het verlies van je vertrouwen in je partner

Ja..ik heb het echt als een trauma ervaren. 

Voor mij voornamelijk dat ik zoveel vertrouwen in mijn man had. En dit nooit maar dan ook nooit achter hem gezocht had. 

Peet52! schreef op 15-05-2023 om 11:24:

[..]

Ja..ik heb het echt als een trauma ervaren.

Voor mij voornamelijk dat ik zoveel vertrouwen in mijn man had. En dit nooit maar dan ook nooit achter hem gezocht had.

Hetzelfde hier,je ziet t op tv, je leest t, je hoord t maar nooit had ik gedacht dat t ons zou overkomen, volgens mij is dat t grootste trauma. 

Mijn eigen ouders hadden jaren lang een soort van open relatie, ook toen ik er al was, ik vond dit als kind vreselijk, t is me nooit echt uitgelegd maar hoe klein ik was zag ik wel dat iets niet "klopte"... zo zat ik vaak bij mn vader in de auto en zat er een "vreemde mevrouw" naast hem, en ging ik vaak mee naar een huis met mn moeder waar een "vreemde meneer" woonde... ik heb dit altijd met me meegedragen en walgelijk gevonden en later heeft mn moeder weleens laten vallen dat ze een open huwelijk hadden maar ik herinner me ook ruzies terwijl ik op mn kamer zat waarin dingen werden geroepen als "je had me wel mogen vertellen over haar!" Dus of t echt zo open was vraag ik me ook af... 

En dan is er nog het ding dat mijn ouders helemaal niet gelovig zijn, terwijl ik op een gegeven moment in God ging geloven en juist zo blij was dat mijn man ook geloofd en dat we dat deelde en dan heb je toch altijd het idee dat iemand die oprecht in een God geloofd hierdoor ook "toegewijder/braver" is... weet niet echt de juiste verwoording maar voor mij voelde t veilig... maar ja zo zie je maar, dat wil niets zeggen.

Hier is de rust gelukkig weer zo goed als terug, we hebben veel gepraat dit wknd en samen iets leuks gedaan, ook uitzichzelf kwam hij praten en knuffelen wat me goed doet merk ik. Die verbinding vind ik ook heel belangrijk en die was van mijn kant echt even weg en die is zeker nog niet terug, ik neem hem veel kwalijk los van t vreemdgaan maar tegelijkertijd doet hij toch zijn best waardoor ik blijf hopen. Ik denk niet dat ik ooit nog terug ga voelen wat ik voor hem voelde maar ik hoop toch dat ik me weer veilig ga voelen en mss vanuit daar ook weer die happy feelings ga voelen. Ik zou niet alleen verder willen gaan en ook niet met een ander helemaal opnieuw willen beginnen dus voor mij is dit te waardevol om op te geven. Voor nu toch.

Moest t even van me afschrijven.

Zijn jullie trouwens van nature al mensen met moeite met vergeten en vergeven, zijn jullie gevoelig, zijn jullie creatief? Ik vroeg me dat af deze week, want er zijn ook mensen die zo makkelijk door kunnen gaan en die hebben ook vaak een vrij nuchter en blank karakter. Ik ben namelijk altijd al mega gevoelig geweest, ook heel creatief en wil altijd alles weten en uitzoeken, over van alles lezen etc. Ik vraag me af of een karakter iets zegt over hoe je over een trauma heenkomt.

Titiv: fijn dat de rust weer een beetje is terug gekeerd. Tijd ...misschien komen jullie elke keer weer een stukje verder. Vind het wel knap van je dat je het hier zo open beschrijft.

Ik heb als sterrenbeeld Schorpioen. Wat wil zeggen dat ik dingen slecht achter me kan laten. Wraakzuchtig kan zijn. Nu moet ik zeggen dat ik dat vroeger meer had als kind maar nu eigenlijk niet meer.
Dat het vreemdgaan net uitkwam hier en man meteen het huis had verlaten...ja toen was ik flabergasted.  Ik was in shock..later zo boos. Had wel een aantal wraakacties kunnen uitvoeren maar niet gedaan. Ik hield altijd iets achter de hand voor het geval dat. Nu ben ik wel heel blij dat ik dat niet gedaan heb. Maar heb er zeker over nagedacht.
Zo heb ik de naam van haar nooit genoemd naar een tante die weer vrienden had binnen het bedrijf van mijn man. Die naam hield ik altijd achter de hand voor het geval dat.
Ik heb ook wel eens  geappt naar hem. Wat zullen de mensen die voor je werken denken van hun leidinggevende. Ze zullen wel anders tegen je aankijken. Echt..al die gedachten om wraak te nemen. 

Maar ik heb ook wel eens gehoord van vrienden. Je was helemaal niet zo boos. Ik denk dat ik meer verdrietig was en ook opgelucht dat ik me zo vrij voelde. Dat had weer te maken met die muur om me heen en die was afgebroken. Ik was blij dat ik weer voelde.

Mijn  man heeft ook wel eens gedacht dat wij gingen " daten", zou ze wraak willen nemen?

Mijn vader was een notoire vreemdganger. Ik heb vroeger al een trauma opgelopen wat betreft vreemdgaan. 
Ik heb zoveel toestanden mee gemaakt vroeger omtrent het vreemdgaan van mijn vader en de scheiding van mijn ouders. Ik ben daardoor een geparentificeerd kind geworden. Mijn zus ging met mijn vader mee en ik met mijn moeder. Ik was haar steun en toeverlaat. Hierdoor heb ik me nooit zelf kunnen ontwikkelen zoals dat eigenlijk nodig is op die leeftijd. Kon mijn vleugels niet uitslaan. Dat ik ging samenwonen bracht mijn moeder me weg en zette me af met de woorden" ik ga niet mee naar binnen want ik vind het te moeilijk". Dat heeft zo'n invloed gehad op de rest van mijn leven. Ik voelde me altijd verantwoordelijk voor haar geluk. Ik was een hele erge pleaser. Conflictvermijdend. 
 Maar hierdoor ook altijd de stellige overtuiging dat vreemdgaan echt einde verhaal zou zijn.

Maar om even tot de kern te komen. Dat mijn man vertelde dat hij was vreemdgegaan had ik ook sterk het gevoel. Nu heb ik mee gemaakt wat mijn moeder heeft mee gemaakt en hoef ik me niet meer verantwoordelijk te voelen voor haar. 
Hier heb ik ook heel erg aan gewerkt de afgelopen 2 jaar. Dus mede door het vreemdgaan van man ben ik hiermee aan de slag gegaan. Het please gedrag, het mij verantwoordelijk voelen.  Ik ging me losmaken van veel zaken die als een balast voelde.
Dingen benoemd / onder ogen gaan zien die ik eigenlijk altijd bagataliseerde. Ik ben toch goed terrecht gekomen. Dacht ik...

Gevoelig...ja dat ben ik. Maar ben ook heel sterk. Ik vind het heel leuk om diepgaande gesprekken te hebben. Met verschillende mensen. Ik denk dat ik veel geheimen met me meedraag omdat mensen mij vaak veel vertellen. Ook omdat ik zelf heel open ben over mijn leven.
Gevoelig...ja..anders droom je niet dat je man vreemdgaat. Ik ben hierdoor wel wat stelliger gaan geloven er meer is in het leven. Wat ik toen tijdens die droom nooit voor mogelijk had gehouden. Maar me het gevoel nog zo goed kan herinneren en waardoor ik nu wel besef. Dat gevoel had ik serieus moeten nemen. Maar ja...iedereen droomt wel eens wat. Maar ben me gaan verdiepen in thelepatische dromen. En klint heel zweverig voor nuchtere mensen maar mijn man gaf me toen al een boodschap. Echt bizar..maar sterkt mij wel in het gevoel dat onze band heel sterk is.