Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Wat verwacht je dan precies? Ik snap eerlijkgezegd wel dat je dit soort data niet onthoud of wilt 'herdenken'. Ik snap best dat je er op bepaalde momenten nog over praten wil, maar de datum herdenken? Wat verwacht je precies dat hij gaat zeggen dan?
En waarom wil je dit?
Je hebt toch de keus gemaakt om erover heen te stappen? Ik snap dat je tijd nodig hebt, maar ....
Pippeltje schreef op 13-03-2023 om 17:05:
Wat verwacht je dan precies? Ik snap eerlijkgezegd wel dat je dit soort data niet onthoud of wilt 'herdenken'. Ik snap best dat je er op bepaalde momenten nog over praten wil, maar de datum herdenken? Wat verwacht je precies dat hij gaat zeggen dan?
En waarom wil je dit?
Je hebt toch de keus gemaakt om erover heen te stappen? Ik snap dat je tijd nodig hebt, maar ....
Ik ben het wel eens met de hele post van Pippeltje eigenlijk, want oké, snap dat er soms nog wat onbeantwoorde vragen kunnen zijn. Alleen, houdt bij elkaar blijven dan in dat hij/zij die vreemdging dan tot hun dood verantwoordelijk is voor alle triggers die ooit kunnen voorkomen? Het klinkt een beetje alsof je als partner van een vreemdganger altijd een soort van recht/macht hebt over die ander, terwijl dat ooit ook wel mag ophouden, juist omdat je er zelf voor hebt gekozen samen te blijven.
Ja, het zal wellicht die barst hebben veroorzaakt, maar om hem/haar daar maar oneindig op terug te kunnen pakken (even gechargeerd gezegd) is ook niet eerlijk. Je had namelijk ook de keus kunnen maken hem/haar te verlaten. Klinkt vrij bot, maar denk dat ook Pippeltje dit bedoelde te zeggen?!
Helemaal met jullie eens, dat zijn absoluut ook de vragen die ik mezelf stel. Juist omdat wij samen de keus hebben gemaakt om verder te gaan. Maar ja, het blijft struggelen dus. En dan vraag ik mezelf ook inderdaad oprecht af. Gaat dit ooit over. Hou ik mezelf voor de gek. Wil ik het graag,maar misschien kan ik het gewoon niet.
Idd eens met dat het ook achter je gelaten moet worden. En daarom ook mijn twijfels
Deze situatie was gewoon een samenloop van omstandigheden. Er gebeurde iets in relationele sfeer. En toevalig viel dit samen met deze datum en dan blijkt toch in mijn geval dat ik het erbij haal. En waar ik vroeger dicht sloeg lijkt het wel alsof ik nu opeens een gedragsverandering onderga. Ik gooi er alles uit wat ik de laatste maanden niet geuit heb.
En jullie reacties zijn gewoon eerlijk. Vind ze helemaal niet bot. Zet me weer even met beide voeten op de grond. Is ook wel eens fijn😏
Peet, je bent bedrogen. Jouw man heeft je vertrouwen beschaamd. En leefde een leven naast jou waar jij niet van wist. Dat is een trauma beleving zegt men. Jullie kiezen ervoor om verder te gaan, maar het is niet meer onvoorwaardelijk. Je wil dit nooit meer meemaken. Je bent ook bang en boos geweest. En dat speelt op als er iets gebeurt wat daarmee te maken heeft.
Mensen die een trauma mee maakten voelen soms de behoefte om er over te praten. Ook na jaren (!!!). Door het er niet over te (mogen of willen) hebben kan het een vulkaan worden. Bal onder water proberen te houden.
Het gaat er niet om dat je jouw man levenslang wil confronteren. Je hebt misschien behoefte aan geruststelling. Dat hij goed besef heeft van het verleden. En ook nooit meer herhaling wil.
Of je wel wil vergeven en vergeten, maar het niet kan? Dat is mogelijk. Ik denk zelf dat dit een litteken is dat nooit verdwijnt. Een traumatische ervaring die lang triggers zal kunnen geven. Moet je dan uit elkaar? Of juist soms erover praten. Jij hebt duidelijk de behoefte dat je man over het denken aan data of vg praat Mij lijkt dat laatste - praat er soms over in rustige setting - een goede stap.
Xxx
Anna Cara..denk dat je het op een juiste manier beschrijft. Als een vulkaan die borrelt. Dat omschrijft denk het beste hoe ik me voel. Vooral ten aanzien van die uitbarstingen die ik heb.
Pijn is minder..maar heb het idd echt als een trauma ervaren. Het litteken zit er..soms diep maar soms dus aan de oppervlakte.
Vergeven heb ik hem ook en daar stond en sta ik ook echt achter.
Maar denk toch dat je 2 verschillende rollen hebt . De vreemdganger en degene die bedrogen is . Denk dat je elkaar daarin maar voor een deel kan vinden.
Voor nu gewoon weer even een twijfel moment. Heb ik er goed aan gedaan om samen verder te gaan. Maar dat zal ik alleen zelf kunnen beslissen.
Dank je voor je reactie 😘
peet52 hier ook een vulkaan in mn hart... ik begrijp je helemaal! Ik kan er weken geen last van hebben ook al denk ik er wel dagelijks aan (wat trouwens al mega vermoeiend is) ik ga verder en hij ook en mijn man wil er idd ook niet meer over praten, en het is ook zijn recht want idd je kan de vreemdganger niet blijven terecht zetten... hij kan ook niet dagelijks sorry zeggen voor de rest van zn leven, toch zit ik nog met vragen maar vooral stomme vragen over stomme details, dan ben ik bv mijn gezicht aan t wassen voor t slapen gaan en al mn cremes aan t opsmeren en dan vraag ik mij opeens af welke cremes zij gebruikt of dan denk ik aan t feit dat zij wss ook haar gezicht wastte etc voor ze bij hem in bed kroop, heel stom detail maar dat doet dan zon pijn en 9 vd 10 keer zeg ik er niets over maar dan opeens ontploft t van binnen en komt er vooral haat uit mn mond, ik verwijt hem dat ik zo verknipt ben geworden en zo verdrietig... los van t vreemdgaan wat ik wel nu achter me heb gelaten verwijt ik hem vooral dat ik nooit meer "echt" gelukkig ga zijn. Door die stomme gedachtes kan ik nooit rust vinden of me echt veilig voelen. Mijn man zegt soms , heeeeeel soms, uit zichzelf iets in de zin van t spijt me zo of ik was zooo slecht toen, dat vind ik fijn. Volgens mij zoeken we konstant bevestiging of die persoon nog spijt heeft en zoals anna cara zegt het is een trauma, levenslang vrees ik 
RoodVruchtje schreef op 13-03-2023 om 20:11:
[..]
Ik ben het wel eens met de hele post van Pippeltje eigenlijk, want oké, snap dat er soms nog wat onbeantwoorde vragen kunnen zijn. Alleen, houdt bij elkaar blijven dan in dat hij/zij die vreemdging dan tot hun dood verantwoordelijk is voor alle triggers die ooit kunnen voorkomen? Het klinkt een beetje alsof je als partner van een vreemdganger altijd een soort van recht/macht hebt over die ander, terwijl dat ooit ook wel mag ophouden, juist omdat je er zelf voor hebt gekozen samen te blijven.
Ja, het zal wellicht die barst hebben veroorzaakt, maar om hem/haar daar maar oneindig op terug te kunnen pakken (even gechargeerd gezegd) is ook niet eerlijk. Je had namelijk ook de keus kunnen maken hem/haar te verlaten. Klinkt vrij bot, maar denk dat ook Pippeltje dit bedoelde te zeggen?!
Nee, zo zie ik het niet. Hij is niet verantwoordelijk voor alle triggers, want als ik een beetje creatief associeer zijn dat er wel 100 op een dag. Maar hij is er wel verantwoordelijk voor om sensitief te zijn naar mij toe. Dus als de dame in kwestie ter sprake komt of iets dergelijks, dan verwacht ik van hem dat hij me op de een of andere manier laat weten dat hij zich realiseert dat iets bij mij pijnlijke herinneringen oproept. Even in mijn hand knijpen, naar me kijken, een kushandje, zoiets is al genoeg. Maar allebei krampachtig doen alsof er niks aan de hand is vind ik het pijnlijke moment nog veel pijnlijker maken.
Hem terugpakken doe ik al helemaal niet. Dat zie ik ook bij (bijna) niemand in dit draadje gebeuren. Ja, als het bedrog net ontdekt is, dan heb je als bedrogene heel erg de behoefte om de ander net zo hard te raken als hij/zij bij jou heeft gedaan. Maar dat kan niet en dat leer je na verloop van tijd accepteren. Die behoefte verdwijnt vanzelf, dat slijt, net als de diepe pijn.
Ja, ik heb ervoor gekozen om samen verder te gaan, ik heb hem compleet vergeven, maar vergeten lukt niet. En gelukkig maar, want dat houdt ons allebei ook scherp. We stoppen nu vele malen meer energie in onze relatie dan vroeger, omdat we weten wat er op het spel staat. We willen elkaar niet weer kwijtraken. En hoewel ik natuurlijk mede verantwoordelijk was voor de bom onder onze relatie was hij degene die de lont van de bom heeft aangestoken, of de pin eruit heeft getrokken. Hij had er ook voor kunnen kiezen de EOD te bellen en die bom op te ruimen voor hij hem liet ontploffen. Dus in die zin is en blijft hij verantwoordelijk. Hij voelt dat zelf ook zo.
VerlorenVader, hoe is het nu met jou?
Peet, ik ben nu 5 jaar verder en heel soms, a few seconds is dat nare gevoel er nog wel eens. ( met name in contact met mensen in mijn sociale kring of die wat verder van me af staan, als bijv collega's)
Het is bij mij precies zoals Anna zegt, ik draag het voor de rest van mijn leven bij me en ik heb geaccepteerd dat dat nooit meer verdwijnt.
Tegenwoordig omarm ik het meer, het heeft mij in veel contacten ook beschermt de afgelopen 2 jaar. Het heeft voor een beschermend systeem gezorgd.
Het heeft er ook voor gezorgd dat ik mezelf altijd af vraag waar het gevoel weer vandaan komt, wat het me ook alweer wil vertellen, zoals bij een terrechte discussie pas geleden met een collega bijv en hoe ik gehandelt heb.
Het heeft ook voor veel persoonlijke groei gezorgd ook al had ik het liever niet mee gemaakt. Het gevoel wil mij altijd iets vertellen en die ervaring kan ik je wel mee geven.
Liefs 
ja Pennestreek,denk dat je daar iets benoemt wat mij zo triggert. Dat ik verwacht dat hij er bij stilstaat dat ik er nog mee bezig ben. En idd niet zo krampachtig doet alsof het er niet is. Wil niet zeggen dat hij dat doet. In zijn dagelijkse doen en laten kan ik merken dat hij hard werkt. Maar zodra het over het vreemdgaan gaat merk ik dat hij dicht klapt of zich afsluit.
Gewoon even benoemen dat hij door heeft dat het moeilijk is voor mij, daar heb ik wel behoefte aan. Een arm om me heen. Etc etc.
Nu is bij ons het geval dat ik afgelopen Zondag best boos ben geweest. Ik heb ik mijn kwaadheid veel dingen geroepen waaronder dat ik er klaar mee ben. Mijn frustratie is dan zo groot. Is natuurlijk heel slecht om dat te roepen maar zo voelt dat dan wel voor mij op dat moment.
Man heeft dit opgevat dat we ermee stoppen. Of in ieder geval dat ik ermee wil stoppen.
Vandaag weer even in gesprek. Gezegd dat ik in mijn boosheid dingen heb geroepen. Maar dat ik wel wil onderzoeken of ik het nog zie zitten. Ik voelde me eigenlijk de afgelopen dagen best opgelucht. Even afstand van elkaar even niet aan onze relatie werken maar even niets. Even alleen aandacht voor mezelf. Denken aan een leven zonder vreemdgaan. Voelt zo zonder een last die ik met me mee moet dragen. En ben heel eerlijk dat dat zoveel vrijer voelt.
Maar ben heel eerlijk dat ik dit niet had aan zien komen. Ging echt supergoed de laatste weken.
Zei vorige week zelfs nog tegen een collega, in een gesprek over kinderen, dat ik zo trots op ons was hoe we het allemaal gedaan hadden. En toen besefte ik meteen. Hé ik kan weer trots zijn op dingen die we vroeger samen hebben meegemaakt. Van voor het vreemdgaan.
Het blijft gewoon een lastig proces. Hebben jullie hier ook ervaringen mee..dat je een punt bereikt dat je er helemaal klaar mee bent😔
Titiv schreef op 14-03-2023 om 23:19:
peet52 hier ook een vulkaan in mn hart... ik begrijp je helemaal! Ik kan er weken geen last van hebben ook al denk ik er wel dagelijks aan (wat trouwens al mega vermoeiend is) ik ga verder en hij ook en mijn man wil er idd ook niet meer over praten, en het is ook zijn recht want idd je kan de vreemdganger niet blijven terecht zetten... hij kan ook niet dagelijks sorry zeggen voor de rest van zn leven, toch zit ik nog met vragen maar vooral stomme vragen over stomme details, dan ben ik bv mijn gezicht aan t wassen voor t slapen gaan en al mn cremes aan t opsmeren en dan vraag ik mij opeens af welke cremes zij gebruikt of dan denk ik aan t feit dat zij wss ook haar gezicht wastte etc voor ze bij hem in bed kroop, heel stom detail maar dat doet dan zon pijn en 9 vd 10 keer zeg ik er niets over maar dan opeens ontploft t van binnen en komt er vooral haat uit mn mond, ik verwijt hem dat ik zo verknipt ben geworden en zo verdrietig... los van t vreemdgaan wat ik wel nu achter me heb gelaten verwijt ik hem vooral dat ik nooit meer "echt" gelukkig ga zijn. Door die stomme gedachtes kan ik nooit rust vinden of me echt veilig voelen. Mijn man zegt soms , heeeeeel soms, uit zichzelf iets in de zin van t spijt me zo of ik was zooo slecht toen, dat vind ik fijn. Volgens mij zoeken we konstant bevestiging of die persoon nog spijt heeft en zoals anna cara zegt het is een trauma, levenslang vrees ik
Ik heb ook een periode een obsessie gehad. Maar dan meer in de zin van proberen erachter te komen hoe ze eruit ziet. Heb haar nooit in levende lijve gezien. Alleen met foto op facebook maar dan alleen gezicht en geen figuur erbij. Tja en daar ben je dan echt wel nieuwsgierig naar.
Ik heb afgelopen weekend ook geroepen. Ik ga maar eens langs bij haar. Eens kijken voor wie je alles op het spel hebt gezet. Ja in je boosheid zeg je zoveel dingen. Ben ik ook nog achter gekomen in mijn obsessie periode. Waar ze woont.
En denk er ook nog dagelijks aan. Niet zozeer zoals jij het beschrijft maar wel dat het gebeurt is. Is heftig eigenlijk hé.
Ik denk nu ook wel eens. Als ik in het begin de scheiding had doorgezet. Was ik ook 2 jaar verder geweest.
Maar denk nu wel mochten we wel de beslissing nemen om niet verder te gaan. Er zijn ook superveel mooie momenten geweest. En als we nu uit elkaar gaan ben ik ervan overtuigd dat we wel in elkaars leven blijven. Dat had 2 jaar geleden niet gekund .
Peet52! schreef op 16-03-2023 om 00:10:
[..]
Ik heb ook een periode een obsessie gehad. Maar dan meer in de zin van proberen erachter te komen hoe ze eruit ziet. Heb haar nooit in levende lijve gezien. Alleen met foto op facebook maar dan alleen gezicht en geen figuur erbij. Tja en daar ben je dan echt wel nieuwsgierig naar.
Ik heb afgelopen weekend ook geroepen. Ik ga maar eens langs bij haar. Eens kijken voor wie je alles op het spel hebt gezet. Ja in je boosheid zeg je zoveel dingen. Ben ik ook nog achter gekomen in mijn obsessie periode. Waar ze woont.
En denk er ook nog dagelijks aan. Niet zozeer zoals jij het beschrijft maar wel dat het gebeurt is. Is heftig eigenlijk hé.
Ik denk nu ook wel eens. Als ik in het begin de scheiding had doorgezet. Was ik ook 2 jaar verder geweest.
Maar denk nu wel mochten we wel de beslissing nemen om niet verder te gaan. Er zijn ook superveel mooie momenten geweest. En als we nu uit elkaar gaan ben ik ervan overtuigd dat we wel in elkaars leven blijven. Dat had 2 jaar geleden niet gekund .
Ik heb haar ook nooit in levende lijven gezien, zou ik ook niet willen, ik sta dan niet voor mezelf in als ik eerlijk ben... heb haar op fotoos en videos gezien en ben ook wel echt blij dat ik haar gezien heb want ze is niks speciaals, helemaal niet knap, veels te groot voor een vrouw en noem maar op en toch zag ik een vrouw die wel heel leuk moest zijn omdat mijn man voor haar viel, moest vaak ff terug kijken naar haar foto om te beseffen dat ze niets speciaals is om maar een goed gevoel erover te krijgen, een obsessie heb ik niet want zou nooit willen zijn wie en hoe zij is maar wel nieuwschierig natuurlijk, wat was er nou zooo leuk aan haar? Mijn man zegt niets, volgens hem hadden ze een klik, zoals vrienden maar vond hij haar niet aantrekkelijk en de seks lukte niet, tja, geloof ik dit? Tuurlijk niet. Ze hebben 3 keer samen een hotel geboekt, selfies genomen, en stuurde mekaar konstant berichten in die periode, dan was er dus toch wel iets wat hem aantrok duh. Ik weet wel dat mijn man toen echt door een dal ging, ik zag dat wel en vooral nu hij weer de oude is zie ik dat, hij was toen echt een monster op alle vlakken, maar ik had niks door op wat kleine details na, pas nu zie ik hoe ver hij toen was gezonken en een ander leven leefde achter mn rug. Soms moet ik dat ook echt even aan mezelf zeggen als ik t ff niet meer zie zitten, dan kijk ik terug naar die tijd en zie ik dat ik hem toen gewoon echt ff kwijt was en dat hij nu de oude is. Toch doet t pijn, dagelijks, ik ben ook echt nog boos, vergeven kan ik (nog) niet maar ben nooit iemand geweest die makkelijk vergeeft. We leven nu weer verder, hij heeft allerlei mooie plannen, betrekt me weer in wat hij doet, is nu al best lang niet op zakenreis gegaan (op zakenreis leerde hij haar kennen) en hij moet in mei maar heeft mij meegevraagd dus dat doet me wel goed natuurlijk. Ik weet ook niet of we dit gaan overleven, er is iets stuk in mij, maar ik heb nog hoop. En idd wat je zegt als je nu zou scheiden heb je er igg voor gevochten... hopelijk kunnen we toch door en terug sterk worden, makkelijk is t niet maar waar een wil is is een weg denk ik. En hoevaak kijken we naar romantische films waarbij de man vreemdgaat maar toch kiest voor zn grote liefde en dan huilen we mee en is dat einde alles wat we wilde zien in die film... mss een stom voorbeeld maar het is wel zo.
Titiv....goh dat jij naar haar foto kon kijken...ik kan dat niet, ik word dan heel gejaagd. Ik heb haar wel in levende lijve gezien. Ze is hier op bezoek geweest toen mijn man geopereerd was, ze heeft me toen een hand gegeven en we hebben toen samen koffie gedronken. Ik vind dat echt verschrikkelijk, wat zal ze toen gedacht hebben..."ik doe het met jouw man" (!!??) mijn man zegt nu dat dat ook echt heel stom was en heeft daar ook spijt van. Ik neem aan dat jouw man haar niet meer ziet. Mijn man wel, het zijn collega's. Dat vind ik echt heel moeilijk. Ik zit nog steeds in die rollercoaster zoals het hier genoemd wordt. Ik weet het pas drie maanden en de hele affaire had zeven maanden geduurd. Ze hebben één keer een hotel geboekt en dat vind ik al veschrikkelijk. We hebben nog een lange weg te gaan...
Boogschutter ,dat lijkt me wel een heel moeilijk gegeven dat de desbetreffende collega bij jullie thuis is geweest. Echt zo onrespectvol.
Ik moet dan meteen aan een situatie denken van vroeger dan mijn ouders thuis kwamen van een feestje. Ze hadden gezellig een ander stel meegenomen. Achteraf bleek dat mijn vader en die vrouw een verhouding hadden. Zoiets blijft je altijd bij
Hier is de situatie even on hold. Ik ga nadenken. Nadenken of ik zo verder wil.
Man geeft me hiervoor de tijd.
Maar het is zo verrekte moeilijk. Al 2 jaar voor mijn gevoel in een rollacoaster en dan nu toch dit punt bereiken.
Maar las vorige week toevallig ook een artikel over vreemdgaan. Op de een of andere manier zijn daar zoveel verhalen van. En dat ging ook over een vrouw die toch na 2 jaar besloot dat ze het niet achter zich kon laten en toch koos voor een scheiding.
Dus ja..het is niet zo heel raar. Ben niet de enige😔
miss1984 schreef op 15-03-2023 om 23:27:
Peet, ik ben nu 5 jaar verder en heel soms, a few seconds is dat nare gevoel er nog wel eens. ( met name in contact met mensen in mijn sociale kring of die wat verder van me af staan, als bijv collega's)
Het is bij mij precies zoals Anna zegt, ik draag het voor de rest van mijn leven bij me en ik heb geaccepteerd dat dat nooit meer verdwijnt.
Tegenwoordig omarm ik het meer, het heeft mij in veel contacten ook beschermt de afgelopen 2 jaar. Het heeft voor een beschermend systeem gezorgd.
Het heeft er ook voor gezorgd dat ik mezelf altijd af vraag waar het gevoel weer vandaan komt, wat het me ook alweer wil vertellen, zoals bij een terrechte discussie pas geleden met een collega bijv en hoe ik gehandelt heb.
Het heeft ook voor veel persoonlijke groei gezorgd ook al had ik het liever niet mee gemaakt. Het gevoel wil mij altijd iets vertellen en die ervaring kan ik je wel mee geven.
Liefs
Dank je voor je lieve reactie. Vind het heel knap van je dat je er zo mee om kan gaan.
De afgelopen 2 jaar kon ik het echt zo bekijken. Als ook iets positiefs in mijn leven. Voornamelijk door mijn persoonlijke groei. En zo blijf ik het ook zien.
Maar op de een of andere manier lijkt het wel of wakker ben geworden ofzo. Kan het niet helemaal uitleggen.
Ben ook zo bang als de relatie even in een rustig vaarwater komt en het herinnert me aan vroeger of zo, dat benauwd me. Terwijl je niet altijd in een up kan leven.
Ik heb zoveel gemist, het niet doorgehad.
En dat terwijl ik altijd zo van de kleine dingen kon genieten.
