Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
elpisto, ik snap t ook niet! Ik werk in een echte mannenwereld en hoor dus veel gesprekken tussen mijn mannelijke collagas, echt vreselijk! Nu zal er ook wel grootpraat tussen zitten maar ook veel waarheid en ook op mij hebben een aantal weleens een move gemaakt... ik ging daar uitetaard totaal niet op in, zelfs nu niet, nooit niet, ik vind t gewoonweg misselijkmakend en wetend dat ze allemaal een gezin hebben!
Wat betrefd vriendinnen, ja helaas ook hier verhalen aangehoord tot laat in de nacht, huilen, spijt, angst noem maar op maar hun partners weten nog altijd van niks en heb me nooit geroepen gevoeld hen in te lichten, zelfs niet toen t mij werd aangedaan, ik ben niet bevriend met die mannen, mss daarom, waren t ook mijn vrienden wie weet mss dan wel... en ik weet dat mijn schoonbroer weet dat mijn man is vreemdgegaan, mijn man biechtte mij dat zelf op, nou mijn schoonbroer doet alsof er niets aan de hand is als ik hem zie! Dus ja zo zie je maar...
Betrefd relatie therapie... ik ga dit onderdeel eens bespreken met mijn therapeut en eens horen wat zij hiervan vind... ik hou jullie op de hoogte!
Titiv..dat schommelen in emoties herken ik..ene dag wilde ik echt scheiden..en was ik er ook echt overtuigd dat ik dat wilde. Het verdriet..pffff..dat vreet je op. Over een maand, 2 jaar geleden dat ik erachter kwam. Echt het verdriet slijt..en ik dacht ook echt..het gaat me nooit lukken om het achter me te laten. Er wordt niet voor niets gezegd dat het ongeveer 2 jaar duurt. Alleen het proces wat je doorloopt is zo eenzaam. Althans zo ervaarde ik het laatste stukje..het verdriet / boosheid wat soms zo intens is..en wat je soms ook gewoon niet met een ander kan delen. Zelf niet met je partner omdat je als bedrogene toch een ander proces doormaakt. Heb jij je man het vreemdgaan vergeven?
Waar ik nu meer tegenaan loop is dat ik zelf veranderd ben door deze hele crisis. Ik ben mondiger geworden/minder aan het pleasen..daar ben ik nu een manier voor aan het zoeken wat voor mij goed voelt. Ik kan soms zo fel reageren of schiet meteen door in mijn boosheid. Vooral als ik een reactie van man krijg op iets die mij herinnerd aan onze relatie van voor het vreemdgaan. Dat is bij mij echt veranderd.. ik laat me niet meer wegcijferen of zoiets.
VerlorenVader schreef op 14-02-2023 om 11:32:
Ze zegt dat ze van me houdt, maar ik merk het gewoon niet zo. Je doet zoiets niet als je echt van iemand houdt. Ik denk dat zij ook vooral bang is voor het co-ouderschap en de gevolgen van een scheiding op onze financiële situatie, en zichzelf dan maar wijsmaakt dat het liefde voor mij is.
Dat heet manipulatie. Ze is een manipulatief persoon. Jij wilt dit toch horen. Je wordt er rustiger van. Feit bij vreemdgaan (fysiek/emotioneel) is dat jij/we niet meer op de eerste plaats staan. Alleen jouw karakter bepaalt hoe jij hier meer verder mee gaat. Sommige zeggen ik ben er klaar mee en andere durven de keuze niet (gelijk) te maken. Ik ben zwak daarin (vind ik). Vroeger zou ik ook hebben gezegd tot ziens.
Die van mij woont nu apart na 30jaar samen. Mevrouw was er klaar mee zei ze maar hield wel nog van mij. Lekker tegenstrijdig.. Zie er wel regelmatig en hebben een soort LAT. Ze voelt wel de consequenties. Komt niet uit met geld, niet koken, moet huishouden zelf doen, kan niet alleen zijn enz enz. Uiteindelijk voel ik me ondanks verdriet toch sterker dan haar. Dat geeft me energie. Laat het maar zien/voelen wat ze heeft veroorzaakt en wat je voor haar betekende en loop niet als een hondje achter haar aan. Werkt averechts.
Er is geen excuses voor vreemdgaan.
Peet52! schreef op 14-02-2023 om 22:58:
Titiv..dat schommelen in emoties herken ik..ene dag wilde ik echt scheiden..en was ik er ook echt overtuigd dat ik dat wilde. Het verdriet..pffff..dat vreet je op. Over een maand, 2 jaar geleden dat ik erachter kwam. Echt het verdriet slijt..en ik dacht ook echt..het gaat me nooit lukken om het achter me te laten. Er wordt niet voor niets gezegd dat het ongeveer 2 jaar duurt. Alleen het proces wat je doorloopt is zo eenzaam. Althans zo ervaarde ik het laatste stukje..het verdriet / boosheid wat soms zo intens is..en wat je soms ook gewoon niet met een ander kan delen. Zelf niet met je partner omdat je als bedrogene toch een ander proces doormaakt. Heb jij je man het vreemdgaan vergeven?
Waar ik nu meer tegenaan loop is dat ik zelf veranderd ben door deze hele crisis. Ik ben mondiger geworden/minder aan het pleasen..daar ben ik nu een manier voor aan het zoeken wat voor mij goed voelt. Ik kan soms zo fel reageren of schiet meteen door in mijn boosheid. Vooral als ik een reactie van man krijg op iets die mij herinnerd aan onze relatie van voor het vreemdgaan. Dat is bij mij echt veranderd.. ik laat me niet meer wegcijferen of zoiets.
Het is idd heel eenzaam ja! Zo voel ik t pok omdat... wat je zegt degene die t je heeft aangedaan kan je ein niet troosten en vriendinnen die t weten lijken t nu wel zo onderhand vergeten, in t begin kreeg ik dagelijks smsjes met hoe is t nu en hang in there blabla en nu is t alsof iedereen doorgaat behalve ik hang nog in dat verdriet en verleden maar ik heb ook wel geaccepteerd dat dat zo is, ik heb een fase gehad dat ik mijn man er konstant aan wilde herinneren, zo van hier kom jij niet mee weg weet je wel maar dat heb ik nu niet meer... ik ben ook veranderd hoor, logisch, zoiets doet iets met je karakter, ik please ook zeker minder, niet alleen bij man maar ook bij familie en vriendinnen, op dit moment is het ikke en de rest kan stikke, zo voel ik me en daar ben ik eik wel happy mee, veel minder stress en zorgen. En idd, de ene dag denk je ik ben weg en de andere dag denk je ach ik geef t een kans en ik kan dit wel...
Maar nee ik heb hem niet vergeven en dat gaat denk ik ook nooit gebeuren, vergeten mss wel maar vergeven, nooit.
RoodVruchtje schreef op 14-02-2023 om 12:12:
VerlorenVader, deze paar dagen gescheiden gaan jou natuurlijk geen duidelijkheid geven, althans, niet hetgeen wat jij hoopt. Denk dat het sowieso goed is dat jullie even een paar dagen alleen doorbrengen, maar het is echt te kort om daar conclusies als ‘hoeveelheid houden van’ uit te kunnen trekken. Ga daar dus ook geen hoge verwachtingen scheppen voor jezelf.
Daarbij, wat zij ook doet, het is nooit goed zo te lezen in je laatste post. Gaat ze je contacten, dan denk je dat het is omdat ze angst heeft voor het co-ouderschap/financieel alleen staan/etc. Contact ze jou niet, dan heeft ze gelogen over het houden van……Tja, wanneer zou zij het dan wél goed doen?
Probeer deze dagen, gescheiden van elkaar, voor jezelf op een rijtje te krijgen wat jij nog wilt (of kan), losstaand van haar. En mocht je het wel nog samen gaan proberen dan lijkt het mij geen overbodige luxe om samen therapie te volgen.
Ik denk dat als ze mij zou contacten dat mij dat een beetje zou kunnen helpen geloven dat ze nog van me houdt. Ik denk niet dat ze mij zou contacten als ze niks voor me voelde. Zij weet niet dat dit een soort test voor mij zou zijn.
Maar goed, dit 'experiment' was wel erg kort, want ze appte net al omdat ze is ontslagen. Ze is gedetacheerd dus d'r 'echte' baas gaat naar een andere plek voor d'r zoeken terwijl ze doorbetaald krijgt, wat dat betreft is er niks aan de hand, maar ontslagen worden is nooit leuk en om elkaar dan nog te blijven negeren... zo ben ik ook weer niet.
je bent raar bezig ,Verloren Vader. je geeft dus de boodschap 'geen contact' en verwacht vervolgens dat ze je toch laat weten dat ze je mist: Je gelooft alleen dat ze van je houdt als zij jou grenzen niet respecteert!!
En nu is ze ontslagen en staat alles op on hold.
VerlorenVader schreef op 15-02-2023 om 12:55:
[..]
Maar goed, dit 'experiment' was wel erg kort, want ze appte net al omdat ze is ontslagen. Ze is gedetacheerd dus d'r 'echte' baas gaat naar een andere plek voor d'r zoeken terwijl ze doorbetaald krijgt, wat dat betreft is er niks aan de hand, maar ontslagen worden is nooit leuk en om elkaar dan nog te blijven negeren... zo ben ik ook weer niet.
Ik was net zo.
Waarom reageer je dan zo uitgebreid? Hondje staat alweer klaar om haar een luisterend oor te bieden . Ze kan toch haar neukertje bellen. Gaat ze daar maar uithuilen want oh hij was zo geweldig. Wordt harder. Zij had jou toen ook niet nodig en dacht niet aan jou.
Klinkt hard wat ik zeg maar ga anders denken en doen. Krijg je meer respect van haar.
verloren vader, ik begrijp je gevoelens en waar je naar toe wil, ik heb die gevoelens ook gehad, niet meer reageren op apjes, ongeintereseerd doen, als mijn man op reis was voor zaken leek t alsof ik vd aardbodem verdwenen was, zo deed ik t doen lijken, ik reageerde niet of heel kortaf, maar we zijn geen tieners meer... en iemand die vreemd kan gaan raak je daar niet mee!! Pas nu, nu ik onbewust mijn eigen leven leef doet t hem iets merk ik. Maar jij weet t net pas dus je zit nog in een rollercoaster van woede en verdriet. Ik zou zeggen ja neem tijd voor jezelf en ja reageer gewoon hoe jij wil reageren, je gevoelens moeten ergens naartoe, maar ga geen toneelstuk spelen want je gaat niet van haar krijgen of horen wat jij wil. In mijn ogen moest mijn man hier bij wijze van spreken op een wit paard en een heel orkest mij tonen hoeveel spijt hij had en moest hij huilend om vergefenis smeken maar ja dit is geen sprookjesfilm... deze dingen deed hij wel trouwens maar natuurlijk niet zoals ik t nu beschrijf... verwacht niets en als zij echt voor jou wil gaan, voor jou wil vechten dan komt ze vanzelf wel op haar manier. Zet nu gwn je telefoon op stil en check enkel je berichten in de avond ofzo en antwoord niet of heel kort, dat werkte voor mij het beste, dan had ik zelf rust maar ik was niet verdwenen en dit doe ik nu nog steeds, naast je telefoon zitten wachten kwetst enkel jou en niet haar.
Anna Cara schreef op 14-02-2023 om 15:14:
Herkenbaar, mijn man houdt enorm veel van mij en toch ging hij voor langdurig sex affaire. Het was voor mij niet te begrijpen maar voor hem en vele anderen wel. Je houdt ook van al je kinderen zeg maar. En alle parenclubs, sex zonder houden van. Het bestaat. Ook verliefde gevoelens hebben en die verdwijnen. Het los zien van ik wil bij je weg. Door veel te lezen, therapie en hier op het forum te zijn heb ik het meer kunnen begrijpen. Niet goedkeuren. Laat ik helder zijn. En ik vind het diep triest wat het met mij heeft gedaan. Dat had hij nooit bedacht, deze impact.
En Tivit, ik heb ook mijn grote trotse gevoel op ons huwelijk en hem verloren. Heel verdrietig.
Eens met jou Anna, in het begin is het onbegrijpelijk.. daarna ga je je erin verdiepen... gaat er een wereld voor je open en nu tijdens het proces waar ik mee bezig ben zul je versteld staan in hoeveel en hoevaak het voorkomt of voor is gekomen.... het is bizar maar waar...
Het is ontzettend moeilijk om ook niet verhard te worden. Want je wil niet meer geraakt worden.
Trotsheid voel ik ook niet meer wel liefde en geluk. Dat is ook voldoende omdat het mij niet meer dat afhankelijke gevoel geeft ten aller tijden op hem te moeten leunen. Het werkt ook bevrijdend. Ervaar je dat misschien ook? Of niet?
miss1984 schreef op 15-02-2023 om 23:05:
[..]
Eens met jou Anna, in het begin is het onbegrijpelijk.. daarna ga je je erin verdiepen... gaat er een wereld voor je open en nu tijdens het proces waar ik mee bezig ben zul je versteld staan in hoeveel en hoevaak het voorkomt of voor is gekomen.... het is bizar maar waar...
Het is ontzettend moeilijk om ook niet verhard te worden. Want je wil niet meer geraakt worden.Trotsheid voel ik ook niet meer wel liefde en geluk. Dat is ook voldoende omdat het mij niet meer dat afhankelijke gevoel geeft ten aller tijden op hem te moeten leunen. Het werkt ook bevrijdend. Ervaar je dat misschien ook? Of niet?
Oh, dit absoluut ja. Mijn geluk is niet langer afhankelijk van haar. Ik ben ik. En dat is goed genoeg. Zo niet, jammer voor haar.
Elpisto schreef op 14-02-2023 om 15:23:
[..]
Maar het is wel wat Anna zegt en ik heb zeker veel aan haar adviezen en berichtjes gehad: De echte trots op ons, op wat we bereikt hebben. Die glans is er wel een heel klein beetje vanaf. We zijn wel volop in de vooruitgang, dat wel. We doen leuke dingen, vanavond voor valentijn lekker uit eten. Weekendjes weg. Zeker. Maar het is wel heel duidelijk " de periode na".
Welke tips en adviezen heb ik je vooral mee geholpen Elpisto?
VerlorenVader schreef op 15-02-2023 om 12:55:
[..]
Ik denk dat als ze mij zou contacten dat mij dat een beetje zou kunnen helpen geloven dat ze nog van me houdt. Ik denk niet dat ze mij zou contacten als ze niks voor me voelde. Zij weet niet dat dit een soort test voor mij zou zijn.
Maar goed, dit 'experiment' was wel erg kort, want ze appte net al omdat ze is ontslagen. Ze is gedetacheerd dus d'r 'echte' baas gaat naar een andere plek voor d'r zoeken terwijl ze doorbetaald krijgt, wat dat betreft is er niks aan de hand, maar ontslagen worden is nooit leuk en om elkaar dan nog te blijven negeren... zo ben ik ook weer niet.
Verloren Vader, je bent zo te lezen zoekende? Veel emoties wisselen elkaar af. Weet dat dat niet vreemd is. Ik kan je uit ervaring zeggen dat paar dagen geen contact hebben goed kan zijn maar je geen echt helder antwoord gaat geven, vooral ook omdat je argwaan hebt. En verwachtingen koppelt aan of ze wel of niet of wel appt.
En ja je partner kan echt van jou houden en toch dit allemaal hebben gedaan. En je niet kwijt willen. Jij zit vol emotie. Zij ook. Niets kan ongedaan gemaakt worden.
Toch zou paar dagen geen contact niet verkeerd zijn. Gewoon om te ervaren wat het met jou doet. Mij hielp het.
Spreuk van de dag:
Geluk begint bij jezelf en je eigen herhaalde gedachten.
hoe is het met iedereen?
Zoooo......hier weer een trigger. Ben er zo klaar mee. Dacht echt dat het goed ging en ik het verwerkt had. Gisteren 2 jaar geleden dat hij het opgebiecht had.
Op zich had ik er niet zoveel moeite mee. Tot er dan iets gebeurd in relationele sfeer en dat dan toch naar boven komt.
En blijkt dat man ook wel aan datum gedacht heeft maar er niets over zegt.
En dat gevoel heb ik nu heel sterk. Het alleen moeten verwerken omdat man het er niet meer over wil hebben. Of in ieder geval het niet benoemt. Want zolang ik er niets over zeg of het benoem gaat het goed!!!
