Verder na ontrouw - deel 8

Lieve Peritau, 

Wat ontzettend verdrietig, maar houd vast aan hoe het nu is en hoe fijn jullie het nu samen hebben. Ga in gesprek, want zoals Pennestreek ook schreef, voor jou gaat nu het verdriet, de boosheid en het ongeloof komen, terwijl hij het eigenlijk al heeft afgesloten en door is gegaan. Dat kan moeilijk zijn, maar hopelijk kan jouw man je hierin helpen door jouw vragen eerlijk te beantwoorden en jou te troosten wanneer dat nodig is. Hoe kan het nog beter, wat willen jullie voor de toekomst. Voor mij was het ook belangrijk om te bespreken hoe hij ervoor ging zorgen dat het niet nog eens zou gebeuren. Ik nam geen genoegen met het antwoord; ‘Maar dat wil ik nooit meer, ik wil het jou nooit meer aandoen, ik weet zeker dat het  meer zal gebeuren want ik weet nu dat ik alleen maar met jou oud wil worden’. Ik wilde daar een concreet antwoord op, want er zal wellicht ook weer een tijd komen dat we wat meer langs elkaar heen zullen leven. Communicatie is het sleutelwoord en verbinding, ook heel belangrijk. Ik weet nu goed waar ik op moet letten en inderdaad, vertrouw op je intuïtie. 

Dat jouw man het jou uiteindelijk heeft verteld is een goed teken. Ik moest alles zelf ontdekken en hij was nooit helemaal open en eerlijk. Pas na ruim een jaar lag alles op tafel, zegt hij. Want of ik dat echt geloof weet ik nog steeds niet, maar ik heb me erbij neergelegd en probeer van het hier en nu te genieten en vooruit te kijken. Met volle angst vooruit, zoiets. Hopelijk helpt het jou dat hij, ondanks dat het nu pas is, hij er wel zelf voor uit is gekomen. Dat hij dat nu aandurft zegt ook iets over jullie relatie nu. Jullie kunnen dit waarschijnlijk naar zijn idee samen aan. Mijn man zegt het niet te hebben kunnen vertellen omdat ik er kapot aan zou gaan, dat was ook het eerste wat hij zei toen ik hem ermee confronteerde. ‘Ik kan het je niet vertellen, want je gaat eraan onderdoor, het zal je kapot maken en dat wil ik niet’. Daarin had hij gelijk, maar hij was ook ontzettend bang om mij alsnog kwijt te raken en bleef daardoor dingen uit het verhaal weghouden, liegen over hoe bepaalde dingen echt gegaan waren. Inmiddels beseft hij dat door zijn leugens, hij er juist voor heeft gezorgd dat hij mij alsnog bijna kwijt was en ik er moeite mee heb hem echt nog te vertrouwen. Ik hoop dat voor jullie dat stukje jou bespaard blijft en jouw man, nu hij eerlijk is geweest, dat ook zal blijven als jij vragen hebt. 

Ik herken de drang haar ermee te confronteren. Met die gedachte speel ik ook nog weleens, maar ik doe het niet, hoe moeilijk ik dat ook vind. De Truus van mijn man zal er namelijk alleen maar van genieten en idd met details komen die er niet meer toe doen. Het levert nog meer verdriet op en dat is er al genoeg. Ik hoop dan ook dat jij daarin ook de eer aan jezelf houdt. Zij doet er echt niet meer toe. Is een triest figuur en ik denk dat je er echt geen voldoening uit zal halen als je haar ermee confronteert.

Sterkte en een dikke knuffel! 

Wat een lieve reactie Lentebloem. Bedankt voor je tips, adviezen en lieve worden.
Waarschijnlijk hebben jullie gelijk dat het geen goed idee is de Truus te confronteren met wat ik nu weet. De behoefte om het wel te doen is soms zo sterk. Ik wil onderuit halen wat zij dacht met hem te hebben. Ik wil dat zij er nu wakker van ligt. Maar misschien zal het haar alleen maar sterken en zal ze reageren zoals ik het niet zou willen. Of details delen die ik niet wil horen.

Over die details… weten jullie de ins en outs van wat er is gebeurd? Het liefst zou ik alle details willen weten. Hoe, wat, waar, wanneer, hoe vaak, waarom… maar mijn partner verteld dat niet. Hij zegt het niet meer te weten. Dat zou kunnen natuurlijk na zoveel jaar. Maar misschien wil hij het ook wel niet vertellen om mij geen pijn te doen. 
Het voelt zo rot. Hij heeft zijn pleziertjes gehad met haar. Hij weet niet eens meer hoe en wat precies. En ik zit er nu mee.

Hij beseft niet echt hoe erg ik er dagelijks mee bezig ben. Het is steeds sluimerend op de achtergrond aanwezig. En de meeste tijd voel ik er verder niets bij. Maar er zijn veel kleine triggers. Muziek waar ze samen naar luisterden die gedraaid wordt op de radio. Conversaties overal over ontrouw (nu ook met the voice enzo). Haar voornaam die (verrassend vaak) genoemd wordt op tv of waar dan ook. Reclame van het bedrijf waar ze beide werkten, een herinnering op mijn Socials of mijn telefoon uit die tijd (terwijl ik toen dus van niks wist). Etc. Etc. Ik vraag me af of dat minder of anders wordt… 

Peritau,

Met één Truus heb ik geen contact op genomen en met één wel. 
Met de gene waar ik contact mee op heb genomen ben ik oprecht dankbaar, ze heeft mijn ogen open gedaan in het hele zijn van hoe mijn man handelde om zijn shots te halen. 
Maar dat was dus een compleet andere situatie, een goedkope one night stand Truus. Ondanks dat ik haar geloofde, de huid vol gescholden van boosheid omdat mijn onder bewuste het altijd had verteld dat ze " achter hem aan zat " en andersom.

Met de andere was een affaire, meer in jou richting, dat kwam ook 5 jaar nadien aan het licht. 
Maar daar heb ik geen contact meer mee op genomen, daar waren mijn ogen weer iets verder open gegaan en heb ik er mijn gedachte maar aan gesterkt dat ze zelf in enorme crisis was beland met haar zieke kind en man. Op het moment dat het uitkwam. Karma is a bitch moment.
Overigens denk ik daar nu weeeeeer geheel anders over dan toen.

En dat is het hé. 
De tijd die gaat het hem doen.
Het is zn ontzettend moeilijk en pijnlijk proces. En de " wijze mensen hier " die mij, die ons voor gingen zeiden dat steeds.
En steeds als ik dat las, dacht ik mens wat zeg je nou steeds, tijd, tijd, tijd.

Maar het is echt zo. Iedere keer als ik er aan terug denk, er een trigger is is de pijn er, maar het moment van pijn word korter. Ik vergelijk het met een rouw proces, waarbij je een dierbare super erg mist en dat verdriet voelt. Soms minder hevig, soms pijnlijk tastbaar...

Wat mij vooral veel opgeleverd heeft is persoonlijk ontwikkeling. Dagelijks investeren in dat ik het waard ben om goed voor mezelf te zorgen en nog steeds kijk naar de bewustwording en bewegingen van mijn man. 
Die kans gun ik mezelf en hem. En het heeft goed uitgepakt tot nu toe. 
Zoals ze dat zeggen, je ziet het pas wanneer je ogen open zijn gegaan en je ontwaakt. Inclusief het ouder worden.

Sterkte met je pijn 

Anna Cara schreef op 15-02-2022 om 21:20:

Goed nieuws voor je.
Het wordt minder. Het wordt anders. Echt!

En wat je boosheid naar Truus betreft. Dat is niet helemaal eerlijk. Waarom zou zij er nu wakker van moeten liggen? Misschien doet ze dat overigens ook wel. Feit is dat onze echtgenoten aangekeken moeten worden. Zij hebben monogamie belooft.

Omdat het een domme trut is. 😜

Ik snap dat ze geen verantwoording aan mij hoeft af te leggen. Dat mijn man daarin de enige is. Wel neem ik het haar heel erg kwalijk dat ze mijn een getrouwde man een relatie is gestart om van haar eigen man los te komen (ze lagen in scheiding). 

miss1984, ik ben ook een fan van Karma. Uit de laatste verhalen heeft de karma deze Truus ook wel bereikt. Maar toch…
Dapper dat je 1 van de 2 truzen hebt gesproken. 

Peritau, wat je doet is je boosheid projecteren op de Truus, omdat dat gemakkelijker is dan boos zijn op je man. Been there, done that. In mijn geval was de Truus ook nog een vriendin, iemand die ik met open armen en hart in mijn gezin heb verwelkomd toen zij het moeilijk had. Dus dubbel verraad. Maar weet je, je schiet er niets mee op, met je bezighouden met Truus. Je moet met je man aan de slag. En dat is vele malen moeilijker en pijnlijker, daarom zoek je de ‘makkelijkere’ weg van boos zijn op haar. En los van dat het je niets brengt en alleen maar afleidt, weet jij veel wat je man haar destijds verteld heeft? Vast niet dat hij het zo geweldig getroffen had met jou… Nee, focus je op je eigen relatie, je eigen man, je eigen pijn en verdriet.

Dat je man zich niet realiseert wat het met jou doet is logisch. Hij heeft het allemaal al lang achter zich gelaten EN hij heeft nooit in jouw positie verkeerd. Jij zult hem moeten vertellen, keer op keer, wat het met jou doet. Zou hij open staan voor verhalen van anderen? Esther Perel kan het mooi verwoorden. Of laat hem de draadjes hier lezen. We zijn al in deel 8, daar waren we nooit terecht gekomen als we er allemaal vlotjes overheen zouden kunnen stappen… 

Ik weet niet alle ins en outs. Het was voor mij, in onze relatie wel heel belangrijk om te weten hoe lang het precies duurde en wanneer het begonnen is. Ik ben er alleen nog steeds niet zeker van dat man de waarheid heeft verteld . Dat weet hij, en dat vindt hij vreselijk. Dat ik hem nooit meer voor de volle 100% zal vertrouwen. Maar ja, dat is zijn eigen schuld en dat weet hij.

Is therapie bespreekbaar? Opnieuw leren communiceren is heel moeilijk, maar wel essentieel als je verder wil na ontrouw. Hij moet naar jou kunnen luisteren en je troosten zonder in de verdediging te schieten, of de boel te verdraaien. Hij moet zijn eigen aandeel erkennen. Hij moet voor zichzelf helder krijgen waarom hij destijds dat vreemdgaan nodig had. Die kennis is echt noodzakelijk om te kunnen voorkomen dat het opnieuw gebeurt. Het is namelijk niet, nooit, de schuld van de andere partner (zoals de man van Cunos zegt). Het is vrijwel altijd iets dat de vreemdganger in zichzelf mist, of iets waar hij mee worstelt, iets dat hij op moet lossen. Daarom is het ook heel belangrijk dat hij ook met zichzelf aan de slag gaat.

Laat je ook niet wijsmaken dat je er maar overheen moet stappen omdat het nu toch goed gaat tussen jullie. Zo werkt het niet. Het is jouw proces, jij bepaalt het tempo, en hopelijk is hij in staat om jou te steunen als jij het nodig hebt.

Dikke knuffel, het is echt een drama om hiermee te worstelen. 

Ik weet dat het de makkelijkste weg is om haar (ook) de schuld te geven. Ik snap dat ik bij mijn man moet zijn en niet bij haar, rationeel gezien.
Maar mijn gevoel zegt andere dingen.

Nogmaals bedankt voor de lieve woorden en de wijze raad. Dat doet me goed. 

Cunos, wat een verhaal…! Zo’n verhaal kom je niet vaak tegen. Ik denk dat van ons allemaal alleen Miss in een zelfde nachtmerrie zat als jij nu. En die heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt en spreekt altijd wijze woorden .
Ik vraag mezelf dezelfde dingen af als een aantal anderen. Wat maakt dat je je man deze keer nog wel zou kunnen/willen vergeven, maar een volgende keer niet? Wat is er dan anders? En waarom denk je dat het na deze keer zou stoppen? Waarom krijgt iemand zoveel ruimte van jou? Waarom accepteer je ook nog dat hij naar jou wijst als de schuldige? Zeker nu je zoons weten wat er speelt, waarom blijf je nog? Is dat het voorbeeld dat jij ze wil geven?
Begrijp me niet verkeerd, ik heb min of meer tegen beter weten in ruim 1,5 jaar gewacht tot man een knoop had doorgehakt over wel of niet met mij verder willen. Ik werd hier op het forum door velen voor gek verklaard. Man heeft in die 1,5 jaar vele, vele malen mijn hart gebroken en heeft echt vreselijk nare dingen gedaan en gezegd. En toch hield ik vol. Dus ik snap je denk ik tot op zekere hoogte.
Toch denk ik dat jij in deze situatie het initiatief terug moet nemen. Want jouw man is verslaafd. Aan de seks met anderen, aan de spanning van het stiekeme. En een verslaafde zal altijd alles doen om aan zijn fix te komen. Al het andere is daaraan ondergeschikt. Jij, zijn zoons, zijn baan, alles. En het is niet aan jou om hem te redden. Een verslaafde kan alleen zichzelf redden. En dat gebeurt meestal pas als de absolute bodem is bereikt. Laat het niet zover komen dat hij jou meesleurt die diepte in. Ga voor je eigen welzijn en dat van je jongens vechten.

Om te beginnen ga je morgen een SOA-test doen. Want weet jij veel of hij het veilig heeft gedaan? En je sleept je man mee. Je vertelt de huisarts waarom je daar zit. Dan ben je in ieder geval van het geheim af. Dat lucht jou op, en zal je man met zijn neus op het feit drukken dat HIJ degene is met een probleem.

Verder raad ik je aan psychische hulp voor jezelf te organiseren. Het kan niet anders dan dat je man met zijn opstelling (het is jouw schuld) iets heeft gedaan met jouw eigenwaarde. Ga daaraan werken. Het leuke daarvan is dat je daarmee vanzelf jullie relatie verandert. Want als jij je anders opstelt en gedraagt, verandert er vanzelf iets in jullie dynamiek. Dat kun je mooi meteen met de huisarts bespreken als jullie er toch zitten. En nee, ik denk niet echt dat je man met je mee gaat. Maar ga dan alleen en doe je verhaal. Echt, blijf hier niet alleen mee worstelen. Dat je man het graag geheim wil houden is leuk voor hem, maar niet jouw probleem. Ook voor je zoons is het een moeilijk iets. Ook zij zouden best wel eens baat kunnen hebben bij een uitlaatklep.

En: zorg vooral heel erg goed voor jezelf. Neem een dagje huishoudvrij en ga wat leuks doen met je zoons. Laat je man lekker voor zichzelf zorgen. Haal vriendschappen met vriendinnen aan, ga op stap met je zus. Boek een weekje vakantie voor jezelf, lekker naar de zon. Ga een cursus doen, zoek een hobby als je die nog niet hebt. Maar kom in actie en organiseer dingen waar jij blij van wordt. Je bent het waard! Laat je man maar even lekker in zijn sop gaarkoken, jij gaat jezelf (en je kinderen) op 1 zetten.

En als je dan een beetje opgekrabbeld bent, ga je jezelf verdiepen in een scheiding. Voorbereiden en wat dat betreft een voorsprong hebben op je man geeft je kracht. Uitzoeken waar je staat in financieel opzicht is verstandig. Schrijf je in bij de woningbouwvereniging. Er staan online genoeg voorbeelden van echtscheidingsconvenanten zodat je een beetje een beeld krijgt van wat er geregeld moet worden. En zo krijg je ook gevoel voor hoe jij het zou willen regelen. Het neemt je angst weg van een eventuele scheiding, waardoor hij dat niet (meer) als pressiemiddel kan gebruiken.

Heel veel sterkte vrouw. Je bent vele malen sterker dan je nu denkt, je gaat ook dit overleven en er doorheen komen. Kom hier van je afschrijven als je het nodig hebt, voor een virtuele arm om je heen en als het nodig is advies.

Eén dingetje: vraag niet naar details! Mijn man vertelde daar wel over, meer dan me lief is en ikzie dat vijf jaar later soms nòg voor me, als een film. Kwellend! 
Oh, toch twee: ze is niet mooier. Vaak gaat het om aandacht, weer de man kunnen zijn, iemand die zijn slechte kanten niet kent. Mijn Truus leek erg opmij. 

Anna Cara schreef op 06-02-2022 om 09:14:

Roodvruchtje, je hebt gelijk dat iedereen hier goed voor zichzelf zou moeten zorgen. En kiezen voor een relatie waarin je gewaardeerd wordt. Je gewaardeerd voelt. Je je veilig voelt. Je meer positieve dan negatieve ervaringen hebt in het hier en nu. Of eigenlijk geen enkele negatieve ervaring meer willen of accepteren. Ook ik lees soms hier verhalen die verder gaan dan vreemdgaan en mij verdrietig maken en waarvan ik ook denk: kun je niet beter loslaten. Uit deze relatie stappen. En ik ben zeer kritisch geworden met de kijk op mijn relatie.

Wat had bij jou de doorslag om je relatie te beëindigen?

De liefde en het respect voor mezelf! Ik was en ben de enige die deze grens kan stellen en gaat iemand daar meer dan eens overheen dan is het klaar, hoe pijnlijk ook. Liever de korte dan de lange etterende pijn.

Het is zo ontzettend herkenbaar Peritau. Ik haat Truus enorm en zou haar heel graag de waarheid willen vertellen. Haar volledig onderuit willen halen. Dat heeft niks met de boosheid naar je man toe en die op haar projecteren te maken. Ik ben ook heel boos op mijn man geweest, maar dat je op haar ook boos bent is niet meer dan logisch. Ze had van hem af moeten blijven, ze wist immers dat hij getrouwd was. Zo denk ik tenminste wel over mijn Truus. Echter, ik weet ook dat zij tegen hem gezegd heeft dat hij haar leven verwoestte toen hij de affaire beëindigde. Zij zouden samen een nieuw leven beginnen, tot hij weer bij zinnen kwam. Ze heeft echt geprobeerd hem terug te krijgen, maar hij heeft voet bij stuk gehouden en aangegeven niets meer met haar te maken willen hebben. Dat wij nu nog getrouwd zijn, wij weer alles samen hebben wat zij met hem wilde hebben, geeft me gek genoeg ook een bepaalde voldoening. Het is haar niet gelukt en ze zal er echt wel wakker van hebben gelegen. In 1e instantie wilde ik haar er direct mee confronteren, maar mijn man gaf aan dat zij dat alleen maar mooi zou vinden. Ze is een heel naar persoon, heel manipulatief en wil graag altijd haar zin hebben. Ze kon het niet verkroppen dat hij haar aan de kant zette. Ze heeft gedreigd mij alles te vertellen, maar toen hij aangaf dat hij er dan ook open over zou zijn en zij zelf op werk dus ook gezichtsverlies zou lijden, koos ze eieren voor haar geld. Ik houd niet van dat soort machtsspelletjes, maar mijn man wilde er alles aan doen om te voorkomen dat hij zijn gezin zou kwijtraken nadat hij dat al bijna was geweest toen hij zo verblind door haar was.

Zo kan jij het ook proberen te zien, al weet ik dat dit moeilijk is en het tijd nodig heeft. Heel veel tijd. Wanneer ik er weer heel boos om ben of toch weer vragen heb waarvan hij die nooit echt zal beantwoorden, denk ik er nog steeds weleens aan haar ermee te confronteren. Dat zal nooit helemaal weggaan denk ik. Ik heb haar uiteindelijk een brief geschreven en die nooit verstuurd, maar zo was ik het zelf wel een beetje kwijt. 

Ik weet veel te veel details, die zijn niet altijd goed voor je en sommige dingen moet je eigenlijk niet willen weten al is dat wel je instinct. Wat ertoe doet is hoe het heeft kunnen gebeuren, waarom en wat de reden is waarom jouw man het beëindigd heeft en wat hij eraan gedaan heeft om niet meer in een dergelijke situatie te belanden. Of eraan doet. Hoe jullie, nu jij dit weet, het samen verder te boven kunnen komen. Hij kan niet een bom bij je droppen omdat hij niet met het schuldgevoel kan leven en verwachten dat er niet over gesproken moet worden en dat alles hetzelfde blijft. Dit doet heel veel met jou, maakt niet uit hoelang het geleden is. Dat zal hij zich goed moeten beseffen. 

Over die pleziertjes, dat heb ik de mijne ook voor zijn voeten gegooid. Jij hebt je pleziertje gehad en verwacht vervolgens gewoon met mij verder te kunnen. Hij gaf echter aan dat het echt geen pleziertje was en hij eraan onderdoor ging. Natuurlijk begon het zo, maar achteraf was het de grootste fout die hij gemaakt heeft en voelde het als een hel voor hem. Hoe weet ik niet zo goed, maar hij brak echt toen ik het voor de zoveelste keer een pleziertje noemde. Ik geloof dus wel dat zij het zelf echt niet zo zullen zien. Hopelijk helpt jou dat ook. 

Mijn man heeft dingen uit die tijd voor zichzelf geblokkeerd zegt hij, ik weet er nog meer van dan hij doordat hij in het begin wel veel vragen heeft beantwoord. Volgens zijn psycholoog is dat een soort overlevingsstrategie. Ik geloofde dat niet zo, maar blijkbaar kan dat. Hij zegt dat hij zichzelf niet was, zichzelf in die periode volledig kwijt was. Ik heb dat niet meteen voor zoete koek geslikt, vond het een vorm van niet je verantwoordelijkheid nemen. Ik was het wel, maar niet echt dus ik kon er niets aan doen. Alsof het je overkomen is en dat was niet zo. Hij had een keuze. Na er veel over gepraat te hebben, geloof ik wel dat hij inderdaad heel ver van zichzelf afstond en zichzelf echt niet was waardoor hij de verkeerde keuzes maakte. Hij is ook in therapie gegaan om aan de werkelijke oorzaak te werken. Daar zit ook weer een heel verhaal achter, maar was enorm belangrijk om herhaling in de toekomst te voorkomen.
 
Erover praten is dan ook heel belangrijk anders kan jij er niets mee en blijft het aan je knagen. Dat hij je geen details kan geven is niet zo erg, maar hij zal wel de vragen moeten beantwoorden die er echt toe doen, daar heb jij recht op.
 
Ik heb al een jaar therapie. Eerst voor mijn zelfbeeld, maar die therapeut stuurde heel erg aan op scheiden, dus nadat mijn zelfbeeld weer goed was heb ik een andere therapeut gezocht. Daar loop ik nu om alles uit die periode te verwerken. Het plotseling ongewild te moeten scheiden, zijn houding en uitspraken in die periode en alle beelden/triggers die ik door zijn affaire heb. Dit is met behulp van emdr. Het is ontzettend zwaar geweest, de sessies zijn erg pittig, maar het werpt nu na een half jaar wel zijn vruchten af. Er komen geen triggers meer bij en van de bestaande triggers heb ik veel minder last. Inmiddels komen er ook geen beelden meer bij, het helpt dus echt. Het geeft lucht, verlichting. Haar naam is niet zo veelvoorkomend, maar zal altijd confronterend blijven. Naar foto’s uit die periode kijk ik niet meer. Ook hij wordt regelmatig met dingen geconfronteerd en voelt zich daar ongemakkelijk bij, hij houdt zijn adem in als er op tv over affaires gesproken wordt of als er in een serie mensen vreemdgaan. Zelf heb ik er al minder last van. Ik weet niet of dat ook met de tijd te maken heeft, dat het wat slijt en omdat we het nu naast dit alles wel heel fijn hebben. Er komt wel weer een moeilijke periode aan, ik zie op tegen de periode waarin het speelde, al denk ik dat het dit jaar al gemakkelijker is dan afgelopen jaar. Als je vastloopt en er niet zelf denkt uit te komen, kan ik je alleen maar aanraden een goede therapeut te zoeken. Die kan je echt heel goed helpen hierbij. 

Lang verhaal weer, maar hopelijk helpt het je een beetje. Nogmaals veel sterkte in deze verwarrende, moeilijke tijd!