Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
ik had een paar dagen terug een gesprek met iemand over mijn situatie. Het feit dat mijn man niet aan zichzelf wil werken en er nu dus een reële scheiding in het verschiet ligt.
Ze vroeg zich af of ik zeker wist dat mijn man niet aan zichzelf had gewerkt? Hij had immers een paar sessies gehad en was er nog, toonde berouw etc. Wie weet was dit zijn manier om aan zichzelf te werken.
Ik heb dat verhaal zuchtend aangehoord, omdat zij (naar mijn weten) geen ervaring heeft met ontrouw en te weinig weet over onze situatie. Maar het heeft me toch aan het denken gezet.
Ben ik te streng voor mijn man? Wil ik teveel? Komt het door mijn eigen situatie dat ik nu niet helder kan denken? Het zijn immers de tropenjaren en er speelt nog wel meer op dit moment.
Ik wil dat mijn man aan zijn negatief zelfbeeld gaat werken, verworven uit zijn jeugd. Ik wil dat hij bepaalde patronen gaat doorbreken die hem belemmeren in zijn dagelijks leven. Kleine dingen die ik voorheen meer zag als een lichte irritatie, waarover je soms je beklag doet bij je beste vriendin.
Wil niet zeggen dat hij door bovenstaande per se is vreemdgegaan. Hij geeft aan dat het de tweede baby was die eraan kwam, werk en familieomstandigheden, dus het was 'gewoon eventjes' te druk in zijn hoofd.
Toch verlang ik van hem dat hij met zichzelf aan de slag gaat. Enerzijds omdat hij me zo diep heeft gekwetst en dit niet af te schalen is naar: 'Ach, het was een foutje door omstandigheden.' Anderzijds zodat we hier beiden sterker uitkomen. Nu heb ik het idee dat alleen ik die groei doormaak doordat ik wel met mijn patronen aan de slag ben gegaan.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
Ylja94 schreef op 22-11-2024 om 06:10:
ik had een paar dagen terug een gesprek met iemand over mijn situatie. Het feit dat mijn man niet aan zichzelf wil werken en er nu dus een reële scheiding in het verschiet ligt.
Ze vroeg zich af of ik zeker wist dat mijn man niet aan zichzelf had gewerkt? Hij had immers een paar sessies gehad en was er nog, toonde berouw etc. Wie weet was dit zijn manier om aan zichzelf te werken.
Ik heb dat verhaal zuchtend aangehoord, omdat zij (naar mijn weten) geen ervaring heeft met ontrouw en te weinig weet over onze situatie. Maar het heeft me toch aan het denken gezet.
Ben ik te streng voor mijn man? Wil ik teveel? Komt het door mijn eigen situatie dat ik nu niet helder kan denken? Het zijn immers de tropenjaren en er speelt nog wel meer op dit moment.
Ik wil dat mijn man aan zijn negatief zelfbeeld gaat werken, verworven uit zijn jeugd. Ik wil dat hij bepaalde patronen gaat doorbreken die hem belemmeren in zijn dagelijks leven. Kleine dingen die ik voorheen meer zag als een lichte irritatie, waarover je soms je beklag doet bij je beste vriendin.
Wil niet zeggen dat hij door bovenstaande per se is vreemdgegaan. Hij geeft aan dat het de tweede baby was die eraan kwam, werk en familieomstandigheden, dus het was 'gewoon eventjes' te druk in zijn hoofd.
Toch verlang ik van hem dat hij met zichzelf aan de slag gaat. Enerzijds omdat hij me zo diep heeft gekwetst en dit niet af te schalen is naar: 'Ach, het was een foutje door omstandigheden.' Anderzijds zodat we hier beiden sterker uitkomen. Nu heb ik het idee dat alleen ik die groei doormaak doordat ik wel met mijn patronen aan de slag ben gegaan.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
Meestal zoek ik de nuance, maar hier vind ik het eenvoudiger: jij hebt meer van hem nodig dan hij tot nu toe heeft laten zien. Dat mag reden 1 zijn voor hem. Reden 2 is dat hij jou ontzettend pijn heeft gedaan met de ontrouw. Hij mag meer van zichzelf vragen om dat te herstellen en jou vertrouwen te geven voor de toekomst. Het is een uitgelezen mogelijkheid voor hem om te laten zien hoeveel jij voor hem waard bent, maar die pakt hij (vooralsnog) niet.
Ylja94 schreef op 22-11-2024 om 06:10:
ik had een paar dagen terug een gesprek met iemand over mijn situatie. Het feit dat mijn man niet aan zichzelf wil werken en er nu dus een reële scheiding in het verschiet ligt.
Ze vroeg zich af of ik zeker wist dat mijn man niet aan zichzelf had gewerkt? Hij had immers een paar sessies gehad en was er nog, toonde berouw etc. Wie weet was dit zijn manier om aan zichzelf te werken.
Ik heb dat verhaal zuchtend aangehoord, omdat zij (naar mijn weten) geen ervaring heeft met ontrouw en te weinig weet over onze situatie. Maar het heeft me toch aan het denken gezet.
Ben ik te streng voor mijn man? Wil ik teveel? Komt het door mijn eigen situatie dat ik nu niet helder kan denken? Het zijn immers de tropenjaren en er speelt nog wel meer op dit moment.
Ik wil dat mijn man aan zijn negatief zelfbeeld gaat werken, verworven uit zijn jeugd. Ik wil dat hij bepaalde patronen gaat doorbreken die hem belemmeren in zijn dagelijks leven. Kleine dingen die ik voorheen meer zag als een lichte irritatie, waarover je soms je beklag doet bij je beste vriendin.
Wil niet zeggen dat hij door bovenstaande per se is vreemdgegaan. Hij geeft aan dat het de tweede baby was die eraan kwam, werk en familieomstandigheden, dus het was 'gewoon eventjes' te druk in zijn hoofd.
Toch verlang ik van hem dat hij met zichzelf aan de slag gaat. Enerzijds omdat hij me zo diep heeft gekwetst en dit niet af te schalen is naar: 'Ach, het was een foutje door omstandigheden.' Anderzijds zodat we hier beiden sterker uitkomen. Nu heb ik het idee dat alleen ik die groei doormaak doordat ik wel met mijn patronen aan de slag ben gegaan.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
Ik ben het met Henkie eens: het is voor jou niet genoeg. Ik merk heel vaak dat vrouwen het snel voor de man van vriendinnen opnemen: hij is onzeker, hij is toch een leuke vader, hij heeft toch spijt betuigd? Dat heeft mij ook vaak er toe gebracht toch maar weer alles te gaan bekijken van uit zijn standpunt. Terwijl mijn intuitie zei dat de man in kwestie geen lering zou trekken uit het gebeurde waardoor zaken zich konden gaan herhalen. Ik zou je aanraden vooral naar je eigen intuitie te luisteren, jij kent je man het best en daarnaast gaat het inderdaad niet zozeer om het koste wat kost de relatie in stand houden maar ook wat jij belangrijk vindt in de relatie. Het vreemdgaan kan dat eens te meer in je los maken.
Maar je kan imho niet verlangen dat hij meer aan zich zelf gaat werken als hij dat al een soort van gedaan heeft en afhaakt omdat hij op dit moment niet dieper kan of wil. Je kan alleen de grens stellen (hardop of voorlopig voor jezelf) als hij niet terwijl jij hebt aangegeven samen te willen groeien, daar aan mee wil doen.
Vraag je zelf af hoe je het zou vinden als het over drie jaar nog hetzelfde is.
