Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Afgelopen zomer merkte ik sterk dat mijn man het goed oppakte. Hij ging met zichzelf aan de slag, deed er veel aan om ervoor te zorgen dat het goed liep tussen ons. En dat voelde ik. Daarom ging het ook echt een stuk beter tussen ons. Sinds 2 maanden voelde ik dat er iets was. En het duurde lang voordat ik doorhad dat het aan zijn motivatie om deze relatie te redden lag. Waarom? Waarschijnlijk omdat het wel 'goed' ging tussen ons. Het was als het ware weer zoals voorheen.
Maar dat was ook het probleem. Dat wilde ik niet meer omdat er zoveel is gebeurd, het kan niet meer als voorheen zijn. En dus sinds 2 weken is dat me duidelijk. Hij leunde weer achterover. Stopte met therapie, praatte er niet over. Stak er geen energie meer in om samen dingen doen. Het leek inderdaad alsof hij dacht: jep, we hebben het gefixt.
En nu is dat wel echt heel erg duidelijk sinds afgelopen weekend. Mijn man weet oprecht niet waarvoor hij naar therapie zou moeten. Hij snapt wel dat hij iets met bijvoorbeeld zijn jeugdtrauma's zou kunnen doen, maar snapt hier niet de link naar onze relatie. Ook geeft hij meerdere keren aan: ja, maar we hadden het hiervoor toch ook heel leuk samen?
Ik zie hem echt wel worstelen, maar tegelijkertijd zie ik een passieve kant. Waar ik me enorm aan irriteer. Voelt zo met me mee, vindt het zo verschrikkelijk. Maar doet er verder niks aan. Ik voel aan alles dat hij dit nu op mij schuift, deels uit onbegrip: ZIJ wil er mee stoppen, we hebben het toch weer goed?
En dat vind ik jammer... Ik moet wel een grens trekken hierin, want ik weet ook wel dat ik hier niks meer mee kan nu. Maar momenteel ben ik echt in rouw. Over wat had kunnen zijn, wie we konden worden samen.
Maar Izza, ik denk dus zeker wel dat je dat aanvoelt, als iemand er echt zijn best voor doet. Bovendien doe je het samen, dus óók met relatietherapie erbij. De vraag is misschien wel: hoe lang blijft het goed gaan? En wanneer is het dan klaar? Ben je ooit wel klaar? Het is voor beide partijen aftasten denk ik. Maar als je het niet probeert, weet je zeker dat het niet lukt. En voor sommigen is dat ook oké.
MRI schreef op 20-11-2024 om 10:27:
[..]
Daarom is de situatie na het vreemdgaan ook een moment van uitdaging voor de partner om een fingerspitzengefuhl te ontwikkelen of de groei opgepakt wordt en er een omslagpunt is. Gaat de ander nog alleen voor jou naar een therapeut of gaat hij zien dat hij er zelf enorm bij te winnen heeft. Voel je dat hij terugzakt in de kussens als hij je wel weer in de pocket heeft, of is er een ontwikkeling ten gunste te bespeuren. En ook voor de niet vreemd gaande partner is er een uitdaging naar haarzelf te kijken: is er valse hoop, is er vergoeilijking om andere redenen dan de ander een kans gunnen, is men bang om alleen te zijn bv enz enz.
Het ontwikkelen van al die, niet altijd leuke fijngevoeligheid betekent ook groei. Groei die je jezelf zou onthouden als je meteen de handdoek in de ring zou gooien. En ja het kan zelfs toxisch worden door maar te blijven hopen en het op groei te gooien. (zoals oa bij mij) en daarom blijft waakzaamheid en het vermogen tot het kunnen stellen van grenzen binnen het kader van bereidwilligheid ook een voorwaarde. Dat kunnen is ook een vorm van groei imho.
Maar iedere situatie is anders en in sommige situaties zou ik ook zeggen: kap er maar mee, dit wordt trekken aan een dood paard, relatietechnisch gezien.
En toch is ook dat lastig. Want wanneer is iets relatietechnisch " een dood paard".
Ik heb het bijvoorbeeld niet op die manier gevoeld en/of beleefd de afgelopen 2 jaar. En toch blijkt achteraf, gelet op de woorden die mijn ex-vrouw gebruikt, het uitstel van executie was en het inderdaad trekken was aan een dood paard. Het voelde voor mij nooit als een dood paard en eerlijk is eerlijk: Gelet op het narcisme van mijn ex-vrouw is natuurlijk de vraag hoeveel waarde er aan haar woorden te hangen valt.
Maar dat er dingen de afgelopen 2 jaar heel anders in elkaar staken dan dat mijn ex-vrouw ze richting mij heeft voorgedaan, is inmiddels wel zo klaar als een klontje. En dan zou ik achteraf toch wel kunnen stellen dat we getrokken hebben aan een dood paard, vanaf dag 1 zelfs.
Dag allen, volgens mij ben ik in de minderheid als man, maar misschien is dat ook wel eens goed om het van de andere kant te zien. Mijn verhaal is de volgende. Vrouw is vreemdgegaan, wij hebben een kind van bijna 2 jaar. Het waren pittige jaren voor beiden (zoals voor alle jonge ouders). De emotionele affaire heeft een jaar geduurd, het fysieke gedeelte een half jaar (al zijn die interacties op een hand te tellen). Na de ontdekking gaf ze eerst aan verliefd te zijn en niet met mij verder te willen, inmiddels is ze daarin gedraaid. Als redenen voor de ontrouw kreeg ik te horen:
- ik ben onvolwassen (30 jaar) doe niets in huis, slaap lang uit op dagen dat zij ons kind heeft, neem mijn werk niet serieus. Daardoor voelt ze zich niet gezien en derde had die kwaliteiten wel (mijn visie; kan ik haar grotendeels gelijk in geven, ik ben geen klusser en vind een schoon huis ook niet héél belangrijk, in werk ben ik geen ambitieus persoon, maar doe wel taken thuis en zorg voor ons kind is echt 50/50. Nu ben ik wel echt veranderd daarin en pak ik meer op; wake-up call)
- we zijn elkaar kwijtgeraakt als partners (klopt, maar mijn pogingen om dat te lijmen werden stelselmatig afgehouden omdat vrouw met haar hoofd al bij de derde zat. Ze had het al opgegeven)
- zij moest zichzelf opnieuw ontdekken als moeder/partner (klopt, niet gek na een hectische tijd. Niet iedereen kan hier even goed mee omgaan).
Inmiddels zijn we een aantal weken na de ontdekking verder. We hebben de wil uitgesproken om ervoor te vechten, vrouw belooft geen contact met derde te hebben (wel een collega dus wellicht incidenteel werkgerelateerd). We proberen relatietherapie en vrouw is ook wel bij zichzelf te rade gegaan hoe dit nou kon. Vrouw legt verantwoordelijkheid voor het vreemdgaan bij zichzelf neer en betuigt spijt, althans in woorden, maar geeft ook aan dat het op dat moment goed voelde (om de hierboven genoemde redenen. Ze had het voor zichzelf "gerechtvaardigd" in feite). Ik heb daarom ook nog veel het gevoel dat dit een soort vluchtpoging maar ook wraakactie was om mij wakker te schudden omdat ik mijn verantwoordelijkheid niet neem. Je zou kunnen zeggen, als ze er echt klaar mee zou zijn dan had ze onze relatie wel verbroken en niet stiekem dit gedaan. Ze wil wel heel graag samen verder.
Ik merk dat ik op dit moment eigenlijk alles wel kan relativeren hoe het is gebeurd, zoveel relaties dealen ermee. Mijn grootste pijnpunt: ik wil in principe ook samen verder, maar om te vergeven wil ik oprechte spijt zien. Ik weet niet hoe dat er precies uitziet, maar een soort van op de knieën, huilend, smekend richting mij om haar terug te nemen. Oprecht berouw en een soort wanhoop omdat ze dit ons gezin heeft aangedaan. Daar ontbreekt het mij op dit moment aan. Het is ook nog vers, maar ze zegt telkens sorry en het spijt me, en wordt dan kwaad dat ik dat niet wil aannemen, althans dit niet zie als oprechte spijt. Ze weet niet wat ze nog meer moet doen.
Hoor graag hoe jullie ertegen aankijken en ook als er vragen zijn. Ik zit er goed doorheen. Het voelt ook zo gek, zij is vreemdgegaan en ik krijg te horen wat er aan ten grondslag ligt. Terwijl als een man vreemdgaat, vaak (niet altijd) hij ook spijt betuigt en de fout erkent. Bij ons is het tweeledig en dat maakt het gewoon erg lastig.
'Zij is vreemdgegaan en ik krijg te horen wat hieraan ten grondslag ligt'. Als dat het geval is, dan neemt ze geen verantwoordelijkheid voor haar eigen gedrag. Er kan van alles aan de hand zijn in een relatie maar vreemdgaan is nooit het goede antwoord en het is laf om de schuld dan te leggen bij de ander die niet perfect is. Vreemdgaan is een keus, niet iets wat je per ongeluk overkomt.
'De zorg voor ons kind is echt wel 50/50 en daar pak ik nu wel meer in op.' Uh... dus nu zorg jij meer voor het kind dan je vrouw? Of is het misschien toch zo dat ze gelijk had dat de zorg niet eerlijk verdeeld was en probeer je haar daarin nu meer tegemoet te komen?
Bij ík ben onvolwassen' voel je de behoefte om je leeftijd te benoemen. Is dat een teken dat je niet begrijpt wat ze bedoelt als ze zegt dat je je onvolwassen gedraagt? Daar zou ik het nog eens over hebben.
'Je wilt oprechte spijt zien en liefst dat ze op haar knieeen huilend smeekt of je haar terug wil nemen'.
Apart. Zit het oprechte echt daar in? Wat zit er precies achter die behoefte? Je voelt blijkbaar niet dat ze oprecht spijt heeft. Iets wat ik me een beetje voor kan stellen als zij allerlei tekortkomingen van jou aanwendt om aan te tonen dat het eigenlijk door jou kwam dat ze vreemd ging.
'We zijn elkaar kwijtgeraakt als partners' 'Jouw lijmpogingen hielpen niet, want zij was in haar hoofd al bij die ander' . Klopt dit wel? Want dat betekent dat jij het kwijtraken van elkaar als korter geleden ziet, namelijk toen ze eenmaal al bezig was met iemand. Terwijl zij het als reden opgaf dat ze is vreemd gegaan. Daarin zijn jullie het blijkbaar oneens.
Jij benoemt dat je een schoon huis niet zo nodig vindt. Maar als er eenmaal kinderen zijn dan is structuur in huis eigenlijk echt wel nodig voor het welzijn van het kind. Dus er moet regelmaat zijn; boodschappen op tijd in huis, niet de boel laten versloffen zodat je niet ineens heel veel werk hebt als je wel gaat schoonmaken. Daar moet jij wel net zo goed je deel van pakken. Dat doe je ook voor je kind. Het is een bekend feit dat als er eenmaal kinderen zijn dat vrouwen vaak minder zin hebben in sex: vooral als hun man geen poot uitsteekt in huis en alles aan vrouwlief overlaten. Ze is dan gewoon moe maar de verbinding raakt zo ook zoek. Dus ergens daar is er waarschijnlijk al een verwijdering gekomen.
Maar nogmaals: vreemdgaan is echt een klotestreek en de verantwoordelijkheid daarvoor ligt echt alleen bij haar.
Maar als jij deze relatie in stand wil houden zul je toch ook oprecht moeten luisteren naar haar en iets met de kritiek doen.
Draver, ik lees dat ze nog in de cognitieve schuld fase zit en (nog) niet emotioneel. Het is (nog maar) een paar weken geleden. Bij mijn man kwam het emotionele schuldgedeelte ook later. Het is een soort zelfbescherming begreep ik van meerdere psychologen.
Vrouwen beleven redenen van overspel ook vaak anders dan mannen. Is veel literatuur over te vinden.
De truus waar mijn man mee vreemd ging, gaf ook veel redenen aan. Ze zei dat ze niet vreemd had mogen gaan met de man van haar vriendin (ik dus) maar........en toen volgde een stortvloed aan redenen.
Ze kreeg het zelfs uit haar strot tegen haar schoonmoeder dat ze door de aandacht van mijn man een betere vrouw kon zijn voor haar zoon.
Neem de tijd! Zeg niet te snel, ik vergeef je!
Waardevolle tip vond ik was de podcast en blog van de psycholoog gespecialiseerd in overspel, Ferdinand Bijzet
Bedankt voor je reactie. ze neemt wel verantwoordelijkheid, ze zegt alleen wat er mis was met de relatie wat meegespeeld heeft, maar zij maakt uiteindelijk de keuze.
Zorg is 50/50, huishoudelijke taken pak ik nu meer op, ook rondom het huis.
Ik gaf mijn leeftijd aan om aan te geven dat ik zelfs op deze leeftijd nog niet volwassen ben, waarbij iemand die 20 is nog wat meer onvolwassen mag zijn, al is dat alweer anders als je ouders bent.
Een 'sorry dat ik de container vergeten ben op te halen' is iets anders dan 'sorry dat ik ben vreemdgegaan'. Daar zit verschil tussen in intensiteit en ook verwachting wanneer de ander je vergeeft. Oprechte spijt is belangrijk om in te zien wat voor gevolgen het heeft gehad, ook voor een volgende keer als we besluiten verder te gaan. Dan moet ik zo zeker mogelijk (nooit 100%) weten dat ze dit in de toekomst niet weer flikt.
Ja het kan zo zijn dat ik later dan haar heb beseft dat we elkaar aan het verliezen waren. Toen ik dat eenmaal besefte waren ze al aan het appen, maar was er nog geen fysiek contact. Op dat moment heeft ze die pogingen van mij niet toegelaten, wat niet helemaal eerlijk voelt maar soit.
Structuur mee eens, ik heb ook wel voorgesteld om de boodschappen te doen op mijn vrije dag en ik hielp met de was en stofzuigen, maar ze moest het me opdragen, ik toonde weinig/geen initiatief. Ik bedoelde meer dat we verschillen in de mate van vereiste schoonheid (zoals elk stel vermoed ik). Maar dat moet inderdaad beter.
Seks hadden we in ongeveer dezelfde frequentie als altijd, dat is het bijzondere. Daar heb ik nooit iets gemerkt en zij zag daarin ook geen problemen, geeft ze nu ook aan.
Zoals ik zei kan ik het aardig relativeren en vaak heb ik ook de behoefte om te vergeven en gewoon verder te gaan. Maar andere dagen ben ik kwaad dat zij dit mij en ons kleine heeft aangedaan, terwijl het via een andere manier had gekund/gemoeten. Ik wil het ook niet te makkelijk vergeven zodat ze in de toekomst misschien (onbewust) denkt: "zo, de backlash van dat vreemdgaan viel nog best mee. Die man van mij doet nu ook vervelende dingen, ik ga weer vreemd."
LifeEvent! schreef op 20-11-2024 om 19:58:
Draver, ik lees dat ze nog in de cognitieve schuld fase zit en (nog) niet emotioneel. Het is (nog maar) een paar weken geleden. Bij mijn man kwam het emotionele schuldgedeelte ook later. Het is een soort zelfbescherming begreep ik van meerdere psychologen.
Vrouwen beleven redenen van overspel ook vaak anders dan mannen. Is veel literatuur over te vinden.
De truus waar mijn man mee vreemd ging, gaf ook veel redenen aan. Ze zei dat ze niet vreemd had mogen gaan met de man van haar vriendin (ik dus) maar........en toen volgde een stortvloed aan redenen.
Ze kreeg het zelfs uit haar strot tegen haar schoonmoeder dat ze door de aandacht van mijn man een betere vrouw kon zijn voor haar zoon.
Neem de tijd! Zeg niet te snel, ik vergeef je!
Waardevolle tip vond ik was de podcast en blog van de psycholoog gespecialiseerd in overspel, Ferdinand Bijzet
Dank je wel voor je reactie, precies mijn angst als ik te snel zou vergeven en hoop dat dit nog komt. Jaa vrouwen zijn rare wezens (sorry 🥰)
Het spijt mij en ik zal het nooit meer doen is iets anders dan diep berouw en besef wat ze kapot heeft gemaakt en had kunnen verliezen. Nl haar gezin.
Ferdinand noemt dat van bovenaf naar jou beneden in de put roepen "sorry"! Ipv in de put af te dalen en naast je te gaan zitten. Als ze dat zou doen zijn er geen verwijten.
Dat je je aandeel neemt in patronen die zijn scheefgegroeid is iets anders.
Niets rechtvaardigt vreemdgaan nl
Hi Draver. Welkom op deze fijne plek waar we allemaal liever niet waren geweest. Dikke ellende is het en voor jullie nog heel vers. Je staat aan het begin van een intens en zwaar proces. Waarschijnlijk gaan jullie elkaar verliezen of de relatie gaat zoveel beter en dieper worden dan deze was. Je hebt samen de keuze om te proberen dit zo snel mogelijk achter je te laten of grondig te onderzoeken hoe het tot hier heeft kunnen komen. Dan ga je waarschijnlijk van alles ontdekken over patronen in je huwelijk, in jezelf, waar dat vandaan komt en wat je zelf met je meedraagt. En ja, dan moet je allebei bereid zijn naar jouw aandeel te kijken.
Tegelijk is er nooit een excuus voor vreemdgaan. Het is een bewuste keuze waar meestal wel veel onbewustzijn onder ligt. Maar het besef dat grenzen worden overschreden is er. En dat is zo lelijk, voor velen van ons een traumatische ervaring. Bedrogen worden door degene die je het meest vertrouwde, ranzige beelden van intieme momenten en seksuele handelingen, jouw veilige plekje is niet meer, herinneringen die vervormd zijn.
Wij kunnen je allemaal vertellen dat het op een dag lichter wordt. De een na een scheiding, de ander nog steeds met partner. De kans is groot dat dit altijd een beetje pijn blijft doen, maar dat kan hand in hand met dat je je ook sterker voelt. Dat je bewust leeft en het doet zoals jij het echt wilt.
Het is echt een proces. Vergeving is veel te vroeg. Hoe meer je met elkaar doorleeft wat er is gebeurd, wat dat doet met je, hoe meer het proces van vergeving betekent. Het is nodig te weten (niet perse snappen) hoe het voor de ander was. Ik heb mijn vrouw het vreemdgaan vergeven. Maar we hebben zoveel meer van elkaar erkend en vergeven.
Zijn er nog dingen waar je vragen over hebt? Bv wel/geen hulp vragen, wel/niet anderen informeren, wel/niet over details praten, etc? Er kan veel schade ontstaan in hoe je nu samen het proces gaat. Mij heeft het veel geholpen om naar podcasts te luisteren (zoek op ontrouw of vreemdgaan) en zeker ook dit forum. Sterkte!
