Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
hoi MRI,
Dankjewel voor je woorden. Wat zonde he dat er niet gewerkt wil worden aan de issues. Hoe is dat uiteindelijk afgelopen? Heeft hij uiteindelijk nog iets gedaan?
Hier hadden we er ook samen van kunnen groeien. Ik vind het bizar. Hij loopt altijd te klagen over zijn (toxic) moeder, maar hij laat nu precies hetzelfde gedrag zien. Hallo?! Ziet hij dat niet?
Nee dat denk ik niet, want nu ben ik degene die de handdoek in de ring gooit. Want ik was de laatste tijd erg negatief terwijl hij het echt probeerde. Dus het ligt deels aan mij.
Maar het is wat je zegt inderdaad, hij lost dingen op door acties ipv retrospectie. Jammer, deze relatie is nu niet gezond voor mij. Als het stukje ontrouw niet aanwezig was geweest, had ik dit denk ik veel beter kunnen accepteren.
Het is zo'n mindfuck nu. Want hij vindt het verschrikkelijk voor me dat ik me zo rot voel, hij is lief voor me, en dat voelt ergens heel fijn.
Tegelijkertijd weet ik dat juist hij me in deze situatie heeft gezet en dat ik nu stappen moet zetten. Maar ik vind dat lastig. Ik ben nog zeer in shock dat het nu uiteindelijk toch zo loopt..
Ylja94 schreef op 17-11-2024 om 12:58:
hoi MRI,
Dankjewel voor je woorden. Wat zonde he dat er niet gewerkt wil worden aan de issues. Hoe is dat uiteindelijk afgelopen? Heeft hij uiteindelijk nog iets gedaan?
Hier hadden we er ook samen van kunnen groeien. Ik vind het bizar. Hij loopt altijd te klagen over zijn (toxic) moeder, maar hij laat nu precies hetzelfde gedrag zien. Hallo?! Ziet hij dat niet?
Nee dat denk ik niet, want nu ben ik degene die de handdoek in de ring gooit. Want ik was de laatste tijd erg negatief terwijl hij het echt probeerde. Dus het ligt deels aan mij.
Maar het is wat je zegt inderdaad, hij lost dingen op door acties ipv retrospectie. Jammer, deze relatie is nu niet gezond voor mij. Als het stukje ontrouw niet aanwezig was geweest, had ik dit denk ik veel beter kunnen accepteren.
Het is zo'n mindfuck nu. Want hij vindt het verschrikkelijk voor me dat ik me zo rot voel, hij is lief voor me, en dat voelt ergens heel fijn.
Tegelijkertijd weet ik dat juist hij me in deze situatie heeft gezet en dat ik nu stappen moet zetten. Maar ik vind dat lastig. Ik ben nog zeer in shock dat het nu uiteindelijk toch zo loopt..
Tja hij had binnen de kortste tijd een nieuwe vriendin. En daarna nog een. Beide dames hier huilend op de bank gehad. Daarna kreeg hij een dame waarmee hij uiteindelijk getrouwd is maar ik weet niet hoe het met hun gaat. Zijn volwassen kinderen zijn wel in therapie vanwege het gedrag van vader. Dan gaat hij huilie doen "ik ben ook een slechte vader", terwijl hij dat overall gezien imho niet eens is. Maar het komt voor mij meer over als een afleidingsmanouvre om niet echt accoutable te zijn, niet echt te gaan kijken naar zijn patronen. De zogenaamde dicktim move: eerst lelijke dingen doen en daarna zielig zijn.
Tja je man doet nu lief en dat is fijn, maar het voelt voor mij ook als een soort brandjesblussen tot hij je weer heeft als hij niet verder met zijn patronen aan de slag gaat. Als hij niet van de therapie is, kan hij nog dit proberen misschien: https://www.mkpnederland.nl/
Het zijn mannencirkels, waar mannen op een manier die bij mannen past naar hun patronen en oude pijn kijken. Maar... dat is ook supereng voor de meeste mannen, dus hij moet wel echt gemotiveerd zijn. Het spreekt echter wel een soort edele eigenschappen in mannen aan en ze voelen zich gesteund en gezien. Dan wordt het niet naar therapie gaan omdat zijn vrouw het wil, maar omdat hij zelf de zinvolheid in zijn eigen leven gaat ervaren. Maar luister goed naar je gevoel hoor, of hij echt het aan wil gaan en hij je niet aan het lijntje houdt. sterkte
thanks voor de tip, MRI. Al denk ik inderdaad dat zelfs die stap te groot is voor mijn man.
Ja hier herkenbaar, hij zat zo vol spijt van wat hij had gedaan, zou er alles aan doen om het goed te maken. Zou zichzelf nooit vergeven.
Vond ik vreselijk om te horen, want ik probeerde hem juist te vergeven hiervoor.
En dan nu dit.
Hier ook, hij is een prima vader, een hele fijne zelfs. Doet alles voor die twee. Behalve in therapie gaan dan...
Ik heb deze tips wel nodig nu. Ik heb het nog niet definitief afgesloten, maar voel eigenlijk aan alles wel dat dit hem niet gaat worden. En dat ik het niet moet willen. Maarja, de shock is heftig op dit moment.
Op zoek naar een huis maar...
Ik denk dat voor de meeste mensen veranderen heel erg lastig en soms gewoon onmogelijk is. Op een bepaalde leeftijd ben je gevormd als mens. En dan moet je opeens ander gedrag aanleren. Zaken doen die tegen je eigen natuur of overtuigingen ingaan. Dat is soms mogelijk maar alleen als jij dat echt zelf wilt (intrinsieke motivatie). Dat kan niet omdat het moet vanuit een ander. En zelfs als iemand de therapie volledig doorloopt zie je veel terugval. Het oorspronkelijke gedrag is dan sterker.
In een relatie moet je iemand accepteren zoals die is. Een beetje aanpassen kan prima. Maar veranderen niet. Als trouw zijn of blijven niet in die persoon zit is dat iets dat je kunt accepteren of je eigen keuzes maken. Maar ga een ander niet jouw overtuigingen opleggen.
Ik zie (hier en in het echt) heel veel vrouwen die aan hun partner lopen te trekken of voorwaarden stellen. En dan boos of teleurgesteld zijn als dat uiteindelijk niet lukt.
Izza schreef op 17-11-2024 om 14:16:
Ik denk dat voor de meeste mensen veranderen heel erg lastig en soms gewoon onmogelijk is. Op een bepaalde leeftijd ben je gevormd als mens. En dan moet je opeens ander gedrag aanleren. Zaken doen die tegen je eigen natuur of overtuigingen ingaan. Dat is soms mogelijk maar alleen als jij dat echt zelf wilt (intrinsieke motivatie). Dat kan niet omdat het moet vanuit een ander. En zelfs als iemand de therapie volledig doorloopt zie je veel terugval. Het oorspronkelijke gedrag is dan sterker.
In een relatie moet je iemand accepteren zoals die is. Een beetje aanpassen kan prima. Maar veranderen niet. Als trouw zijn of blijven niet in die persoon zit is dat iets dat je kunt accepteren of je eigen keuzes maken. Maar ga een ander niet jouw overtuigingen opleggen.
Ik zie (hier en in het echt) heel veel vrouwen die aan hun partner lopen te trekken of voorwaarden stellen. En dan boos of teleurgesteld zijn als dat uiteindelijk niet lukt.
mwoah, natuurlijk moet het vanuit iemand zelf komen, ik geef dat zelf ook een aantal keren aan. Maar ik vind het veel te zwart wit om te stellen: ik accepteer iemand helemaal zoals hij is (echt? met verslavingen ook bijvoorbeeld?) en anders moet het maar uit zijn. Maar ik vind dat mensen niet zomaar 'nu eenmaal zo zijn'. Je kan kiezen te groeien. Ieder mens kent een contrast in zichzef. In de verliefdheids en verkeringstijd wordt dat vaak niet zo duidelijk, pas na jaren of als er kinderen komen. Ik ken veel 'gevallen' van mensen die juist omdat hun partner bepaald gedrag niet meer pikte en zelf uit een bepaalde rol stapte, de ander eigenlijk de laatste stap hebben gegund tot het aangaan van patronen destructief waren voor die ander. Mensen die heel dankbaar zijn dat de partner de grens had gesteld waardoor hun leven een gunstige keer nam. Ja ze had weg kunnen gaan, meteen toen de patronen duidelijk werden. Maar ze gaf de ander de kans om ook stappen in zijn leven te nemen die bijvoorbeeld transformerend werkten op patronen die al generaties lang in een familie aanwezig waren. Meteen weggaan zou het continueren van die patronen betekenen. Een grens stellen betekent niet altijd een relatie onderhouden terwijl je allerlei voorwaarden stelt. Je mag weggaan als iemand blíjft vreemdgaan of in zijn verslaving blijft. En ja dan mag je ook kwaad en verdrietig zijn omdat het mooie wat er zou kunnen zijn (en vaak wel beloofd werd) niet gehaald werd omdat de ander het liever makkelijk wilde hebben dan naar zichzelf kijken.
Laat onverlet dat een teveel van deze meer genuanceerde houding leidt tot soebatten, altijd maar hopen dat hij toch wat gaat doen en terwijl hij terugvalt toch geen grenzen stellen, een toxische houding is van inderdaad veel vrouwen. Een soort zelfontkennend geduld hebben inderdaad, wat niet echt tot iets leidt.
Maar grenzen kunnen stellen (en ze opvolgen) icm mensen en liefde een kans geven vind ik heel mooi.
MRI schreef op 17-11-2024 om 13:36:
[..]
Tja hij had binnen de kortste tijd een nieuwe vriendin. En daarna nog een. Beide dames hier huilend op de bank gehad.
Aparte situatie zeg. Mijn ex had het eerste jaar vier keer een relatie achter elkaar. Toen even niks en nu wel weer ruim een jaar met iemand waarvan ik laatst hoorde van mijn zoon dat ze vaak huilen en lachen afwisselt en hem een keer toesnauwde dat hij geen voorbeeld moest nemen aan zijn vader zoals hij vrouwen manipuleert. Ze wil niet weg geloof ik (heeft geen woonruimte en geen familie in Nederland). Zoon zegt dat z’n vader wel van haar afwil. Soms stel ik me voor dat ik haar spreek. Niet dat ik er op uit ben. Maar ik dacht wel wat goed van haar dat ze hem door heeft.
Thera schreef op 17-11-2024 om 15:15:
[..]
Aparte situatie zeg. Mijn ex had het eerste jaar vier keer een relatie achter elkaar. Toen even niks en nu wel weer ruim een jaar met iemand waarvan ik laatst hoorde van mijn zoon dat ze vaak huilen en lachen afwisselt en hem een keer toesnauwde dat hij geen voorbeeld moest nemen aan zijn vader zoals hij vrouwen manipuleert. Ze wil niet weg geloof ik (heeft geen woonruimte en geen familie in Nederland). Zoon zegt dat z’n vader wel van haar afwil. Soms stel ik me voor dat ik haar spreek. Niet dat ik er op uit ben. Maar ik dacht wel wat goed van haar dat ze hem door heeft.
Ja het was dan wel uit met hem he? Maar het was beide keren voor beide partijen verfrissend om te merken dat we bepaalde ervaringen en gevoelens deelden. Van mijn verkering na deze man zou het me ook niet verbazen als er op een gegeven moment een ex of een vriendin contact zocht. Ik zou hem niet totaal afvallen maar haar wel aanhoren en mijn ervaringen delen.
MRI schreef op 17-11-2024 om 15:15:
[..]
mwoah, natuurlijk moet het vanuit iemand zelf komen, ik geef dat zelf ook een aantal keren aan. Maar ik vind het veel te zwart wit om te stellen: ik accepteer iemand helemaal zoals hij is (echt? met verslavingen ook bijvoorbeeld?) en anders moet het maar uit zijn. Maar ik vind dat mensen niet zomaar 'nu eenmaal zo zijn'. Je kan kiezen te groeien. Ieder mens kent een contrast in zichzef. In de verliefdheids en verkeringstijd wordt dat vaak niet zo duidelijk, pas na jaren of als er kinderen komen. Ik ken veel 'gevallen' van mensen die juist omdat hun partner bepaald gedrag niet meer pikte en zelf uit een bepaalde rol stapte, de ander eigenlijk de laatste stap hebben gegund tot het aangaan van patronen destructief waren voor die ander. Mensen die heel dankbaar zijn dat de partner de grens had gesteld waardoor hun leven een gunstige keer nam. Ja ze had weg kunnen gaan, meteen toen de patronen duidelijk werden. Maar ze gaf de ander de kans om ook stappen in zijn leven te nemen die bijvoorbeeld transformerend werkten op patronen die al generaties lang in een familie aanwezig waren. Meteen weggaan zou het continueren van die patronen betekenen. Een grens stellen betekent niet altijd een relatie onderhouden terwijl je allerlei voorwaarden stelt. Je mag weggaan als iemand blíjft vreemdgaan of in zijn verslaving blijft. En ja dan mag je ook kwaad en verdrietig zijn omdat het mooie wat er zou kunnen zijn (en vaak wel beloofd werd) niet gehaald werd omdat de ander het liever makkelijk wilde hebben dan naar zichzelf kijken.
Laat onverlet dat een teveel van deze meer genuanceerde houding leidt tot soebatten, altijd maar hopen dat hij toch wat gaat doen en terwijl hij terugvalt toch geen grenzen stellen, een toxische houding is van inderdaad veel vrouwen. Een soort zelfontkennend geduld hebben inderdaad, wat niet echt tot iets leidt.
Maar grenzen kunnen stellen (en ze opvolgen) icm mensen en liefde een kans geven vind ik heel mooi.
Mooi MRI, ik had het niet beter kunnen zeggen. Dit is inderdaad hoe ik er ook over denk.
Ik heb hem een kans gegeven om er wat aan te doen. Die neemt hij nu achteraf toch niet aan. En dat is verdrietig en maakt me boos. We hebben nét 2 prachtige kindjes op de wereld gezet.
Maar goed, ik snap ook dat ik daar nu niet zoveel aan kan doen, alleen accepteren.
Neemt niet weg dat dat ontzettend moeilijk is. Afscheid nemen van een fijne droom (een gezinnetje samen) doet pijn en kost tijd...
Ylja94 schreef op 17-11-2024 om 19:06:
[..]
Mooi MRI, ik had het niet beter kunnen zeggen. Dit is inderdaad hoe ik er ook over denk.
Ik heb hem een kans gegeven om er wat aan te doen. Die neemt hij nu achteraf toch niet aan. En dat is verdrietig en maakt me boos. We hebben nét 2 prachtige kindjes op de wereld gezet.
Maar goed, ik snap ook dat ik daar nu niet zoveel aan kan doen, alleen accepteren.
Neemt niet weg dat dat ontzettend moeilijk is. Afscheid nemen van een fijne droom (een gezinnetje samen) doet pijn en kost tijd...
Doet zeker pijn. Maar je hebt gedaan wat je kon ❤️❤️❤️
mri wat ik bedoel te zeggen is dat iemand zelf moet willen veranderen. Jij kunt en moet als partner grenzen stellen voor jezelf( en bijvoorbeeld voor de kinderen). Maar die ander moet niet gaan veranderen vanwege jou (of omdat jij anders zou vertrekken). Maar omdat hij of zij die noodzaak tot verandering en erkenning van het probleem zelf ziet.
Izza schreef op 18-11-2024 om 13:01:
mri wat ik bedoel te zeggen is dat iemand zelf moet willen veranderen. Jij kunt en moet als partner grenzen stellen voor jezelf( en bijvoorbeeld voor de kinderen). Maar die ander moet niet gaan veranderen vanwege jou (of omdat jij anders zou vertrekken). Maar omdat hij of zij die noodzaak tot verandering en erkenning van het probleem zelf ziet.
Maar dat zeiden we toch al? Mij ging het er om dat jij zei dat mensen niet meer veranderen en dat leek tot de conclusie te leiden dat je iemand óf moet accepteren of er mee op moet houden. Ik geef aan dat daar een grijs gebied dat 'een ander en liefde een kans geven´ tussen zit.
MRI schreef op 18-11-2024 om 14:27:
[..]
Maar dat zeiden we toch al? Mij ging het er om dat jij zei dat mensen niet meer veranderen en dat leek tot de conclusie te leiden dat je iemand óf moet accepteren of er mee op moet houden. Ik geef aan dat daar een grijs gebied dat 'een ander en liefde een kans geven´ tussen zit.
Ik denk dat verandering kan maar heel lastig is. Iemand moet dat uit zichzelf doen. Omdat hij verandering wil en het probleem ziet. Niet omdat het moet vanuit de partner.
In therapie gaan om je relatie te redden is heel wat anders dan therapie om aan jezelf te werken.
Izza schreef op 19-11-2024 om 11:55:
[..]
Ik denk dat verandering kan maar heel lastig is. Iemand moet dat uit zichzelf doen. Omdat hij verandering wil en het probleem ziet. Niet omdat het moet vanuit de partner.
In therapie gaan om je relatie te redden is heel wat anders dan therapie om aan jezelf te werken.
Ja maar de intiële intentie hoeft niet altijd wat te zeggen over het verloop van de therapie. Men kan gaandeweg tot gevoelens en inzichten komen die wel een vermogen tot introspectie aanzwengelen. En daar ook juist heel blij mee zijn
Ik vind: Je moet iemand daartoe te ruimte geven maar heel goed opletten en jezelf monitoren op valse hoop en als groei van binnenuit bij de ander achterwege blijft en dan weg zijn.
Dat laatste is het belangrijkste. Maar ook zo moeilijk te zien. Want wanneer is er dan groei? En wat is voldoende als partner? Velen zien therapie als een oplossing. Maar het is geen wondermiddel. Ook de beste therapeut moet het doen met de input die hij krijgt. En dan zijn zaken als niveau en achtergrond ook nog heel bepalend. En zelfs als de therapie is afgerond kan iemand ook weer terugvallen. Ik ben absoluut een voorstander van therapie. Maar interne motivatie is voor mij wel een voorwaarde. Ik denk alleen dat het in de praktijk niet zo werkt. Iemand wordt betrapt en krijgt nog een kans. Natuurlijk zeg je dan ja op alles om die relatie maar te behouden (zou iedereen waarschijnlijk doen).
Izza schreef op 19-11-2024 om 22:07:
Dat laatste is het belangrijkste. Maar ook zo moeilijk te zien. Want wanneer is er dan groei? En wat is voldoende als partner? Velen zien therapie als een oplossing. Maar het is geen wondermiddel. Ook de beste therapeut moet het doen met de input die hij krijgt. En dan zijn zaken als niveau en achtergrond ook nog heel bepalend. En zelfs als de therapie is afgerond kan iemand ook weer terugvallen. Ik ben absoluut een voorstander van therapie. Maar interne motivatie is voor mij wel een voorwaarde. Ik denk alleen dat het in de praktijk niet zo werkt. Iemand wordt betrapt en krijgt nog een kans. Natuurlijk zeg je dan ja op alles om die relatie maar te behouden (zou iedereen waarschijnlijk doen).
Daarom is de situatie na het vreemdgaan ook een moment van uitdaging voor de partner om een fingerspitzengefuhl te ontwikkelen of de groei opgepakt wordt en er een omslagpunt is. Gaat de ander nog alleen voor jou naar een therapeut of gaat hij zien dat hij er zelf enorm bij te winnen heeft. Voel je dat hij terugzakt in de kussens als hij je wel weer in de pocket heeft, of is er een ontwikkeling ten gunste te bespeuren. En ook voor de niet vreemd gaande partner is er een uitdaging naar haarzelf te kijken: is er valse hoop, is er vergoeilijking om andere redenen dan de ander een kans gunnen, is men bang om alleen te zijn bv enz enz.
Het ontwikkelen van al die, niet altijd leuke fijngevoeligheid betekent ook groei. Groei die je jezelf zou onthouden als je meteen de handdoek in de ring zou gooien. En ja het kan zelfs toxisch worden door maar te blijven hopen en het op groei te gooien. (zoals oa bij mij) en daarom blijft waakzaamheid en het vermogen tot het kunnen stellen van grenzen binnen het kader van bereidwilligheid ook een voorwaarde. Dat kunnen is ook een vorm van groei imho.
Maar iedere situatie is anders en in sommige situaties zou ik ook zeggen: kap er maar mee, dit wordt trekken aan een dood paard, relatietechnisch gezien.
