Sinds ik zwanger ben doet mijn man afstandelijk

Ik zal een update geven. Bedankt voor de reacties 

Ik ben 2 dagen in het hotel gebleven. Op de laatste dag belde ik hem. Overstuur en verdrietig. Dat ik niet weer een ruzie wil, ik zei sorry voor het feit dat ik dus vragen uit onzekerheid bleef/blijf stellen. Hij was boos, boos omdat ik was weggegaan zonder te zeggen waarheen. Hij noemde me onverantwoordelijk omdat ik zwanger ben en niks zei. Vooral daar was hij boos om. Toen ik zei dat hij mij ook nooit vertelde waar hij heen ging, zei hij: maar je wist in elk geval waar ik heen ging (z'n moeder). Ik ben voor de 1e x weggegaan. Weggegaan zonder iets te zeggen en hij is over z'n toeren. Hij schreeuwde toen als laatste aan de telefoon dat als ik terug ben, hij allang weg is. En hing op. Blokkeerde me. 
Ik had mijn werktelefoon ook bij me, en zag dat hij me daar niet geblokkeerd had. Ik berichtte hem dat ik het zat ben deze ruzies, dat ik wil dat het goed komt, ook voor ons kindje. Later op die middag bloedde ik. Ik appte hem direct, belde hem. Maar ook toen geen reactie. Ik begon me zo slecht te voelen dat ik besloot naar huis te gaan (ik had nog voor een nacht geboekt)

Eenmaal thuis, weg. Hij had alles gepakt. Ik berichtte hem weer vanaf m'n werkmobiel, waar hij was. Of hij wil antwoorden op m'n berichten. Daarna was ik zo boos dat ik hem zei hem niet meer te willen zien of spreken. Ik berichtte toen z'n moeder. Vroeg hem of hij daar was. Ze zei ja. Ik begon meteen over onze ruzie, dat hij om niks is weggaan. Dat ik bloedde, hem dit berichtte maar hij dus niet antwoordde. Ze ging naar hem toe, hij sliep. Hij probeerde mij toen te bellen via z'n moeders telefoon, maar ik drukte hem weg. Altijd heeft hij z'n telefoon vast in de handen, en dan wanneer ik hem nodig heb, opeens niet. Ik zag hem tussendoor ook online. Hij zegt dat ik daarover lieg. Lang verhaal kort: hij is de dag erna thuis gekomen nadat ik hem had gebeld, vol emotie. Met de vraag of hij aub terugkomt. Hij had me toen gedeblokkeerd.
Hij was boos. Zei dat ik dingen altijd erger maak. Hij zei dat hij inderdaad z'n koffer had gepakt, maar dat hij gewoon even naar z'n moeder ging. Die koffer lag in de auto, hij wilde even afkoelen maar had daar niks gezegd. Hij was dus eigenlijk even op bezoek, sliep even. Z'n moeder wist van niks tot ik haar dus appte. 
toen ik hem zei van: maar je bent vaker weggegaan en was altijd daar, je zei ook dat je wegging als ik thuis was, dan is het toch logisch dat ik wederom in de paniek schiet en je thuis wil hebben? Ik denk dat ik echt een traumatische ervaring heb opgelopen door hem. Hij is zo vaak weggegaan, met koffer en al. Liet me altijd dagen alleen en kwam pas thuis als hij was afgekoeld. Ik reageer er altijd heel heftig op als hij weg is, alsof m'n wereld in stort. Ik weet niet waar deze paniek vandaan komt. Ik denk van vroeger (vader ging ook altijd weg in ruzies en kwam ook dagen niet thuis). Dit heb ik hem ook verteld maar toch blijft hij het doen. 

Diezelfde dag aan de telefoon ging hij tekeer. Hij noemde me ziek, mentaal ziek. Ik zou ruzie maken met iedereen. Ik heb ruzie met mijn broer en nicht. Zie ik beiden niet meer en heb ik veel verdriet van. Ik heb hem dit in vertrouwen uitgelegd en hij begreep waarom ik de contacten verbroken heb. In ruzies gebruikt hij dit dan altijd tegen me. M'n relatie met mn ouders was ook nooit goed, doet me veel verdriet, ook dit gebruikt hij tegen me in ruzies.
hij noemde me ook schizofreen, en gaf aan alles rondom de baby te regelen en dat we uit elkaar moeten. Ik raakte in paniek en zei: hoe kan je dit zeggen tegen je zwangere vrouw? Hij hing op en kwam thuis. Boos. Laaiend. 

Pakte al z'n spullen. Ik helemaal verdrietig, probeerde hem tegen te houden. Huilen. Pijn in de buik, pakte m'n buik waarop hij dan dingen zegt als: oh nu heb je een miskraam zeker, zieligerd.
Na lang getrek, proberen hem te overtuigen dat we erger hebben meegemaakt en het goed komt, kreeg ik hem eindelijk rustig. Ik pakte hem vast, knuffelde, kuste hem. Hij werd liever. Zei dat hij echt even een tijdje weg moet zodat het rustiger wordt tussen ons, noemde dit een laatste stap om het huwelijk te redden. Gooit het wel op mij, zegt dat ik hulp moet zoeken voor mn hormonale disbalans. Hier had ik voor de zwangerschap ook last van. Ik heb beloofd dit te doen. Hij was nog lief voor me, kuste m'n voorhoofd en nam afscheid. Zei dat we elkaar nog bellen en ik op mezelf moet letten. 

Na 3 dagen belde hij me op. Heel droog. Zakelijk. Vroeg zich af hoe het ging en of ik nog bloedde. Echt heel droog. Ik zei dat ik hem miste. Dat hij dus ook niet thuis is op de dag dat we 2 jaar getrouwd zijn (midden juli). Ik was best aanhankelijk in het gesprek. Hij erg koud. Hij zei dat hij beter kan ophangen voor het weer uit de hand loopt. Ik was er ook even klaar mee en zei dat ik ook ophang en drukte hem toen uit. 

Ik belde hem toen gister opnieuw op. Huilend. Ik kreeg ineens een "terugval" van emoties. Ik was en ben zo boos, maar tegelijkertijd mis ik mijn man. Hij stelde me gerust maar was niet super lief. Zei dat we dit moeten volhouden. Dat hij aan het zoeken was voor relatie therapie. Dat er echt iets moet veranderen.

Sorry, te snel op enter gedrukt. 

Hij zei dus dat er tussen ons bemiddeld moet worden. Ook hier was hij weer koud. Als ik dan zei dat ik hem miste en hem vroeg of hij mij en de baby niet mist, zei hij dat de leuke oude ik mist, kortom erg droog. Hij zei dat ik niet moest huilen, dat dit niet goed voor me is in de zwangerschap. Toen stelde hij voor om in de avond samen te gaan eten. Zonder zwaar gedoe, geen vragen maar gewoon luchtig uit eten. Ik stemde ermee in, maar wist dat het eigenlijk een slecht idee was omdat er dan weer een afscheid is. Hij is mij toen komen halen, ik had me opgedoft. Dacht dat hij dit ergens ook zou doen. Ik stapte in, en het eerste wat hij zei was: je had je niet zo hoeven opdoffen hoor. Ik zei dat het een afspraak is met mezelf, dat ik voortaan verzorgd te deur uitga. (Hij nota bene zei dat ik mezelf meer moest verzorgen, make-up en haar). Toen zei hij: ja nu je man weg is doe je het opeens wel. Lekker begin. 

In de auto wilde ik hem knuffelen en kussen, hij wilde dit absoluut niet. Vond het raar, bang dat anderen ons zouden zien terwijl hij hier normaal geen reet omgeeft. Hij wilde me gewoon niet aanraken. Deed me pijn.
onderweg naar het restaurant legde ik z'n hand op m'n buik en vroeg hem of hij de baby niet miste. Hij zei dat er helemaal geen baby is nog dus nee. 
hij zei dat hij boos begon te worden omdat ik beloofd had geen vragen over de situatie te stellen. Ik zei dat alles echt goed komt waarop zei dus zei dat hij niet weet of alles goed komt. Zei dat hij gewoon niet met me wil zijn en we dit eigenlijk niet hadden moeten doen (uit eten gaan). 
eenmaal in het restaurant ging het wel. Praten over koetjes en kalfjes. we zouden in augustus op vakantie gaan, hij zei dat het waarschijnlijk niet doorgaat. Ik vroeg of dit is vanwege Corona of onze ruzie. Beiden zei hij. Ik zei dat vakantie ons goed zou doen. Hij reageerde er niet meer op. 
we liepen na afloop naar de auto. In de auto vroeg ik hem of hij alsjeblieft nog een kopje thee komt drinken. Nee zei hij, dat is alsof ik op bezoek ben in m'n eigen huis. Ik ga hierna gewoon naar huis (z'n moeder) zei hij. Vroeg het daarna nog een keer. Antwoord bleef nee. 
de rit naar ons huis bleef stil. Ik huilde, vocht er tegen dat hij het niet zou zien. Ellendig voelde ik me, zo verdrietig. Hij zag op een gegeven moment dat ik huilde. Legde z'n hand op m'n been maar ik deed er verder niks mee. Aangekomen voor ons huis, sloeg hij een arm om me heen, ik denk dat hij probeerde me te knuffelen maar ik stapte huilend uit en zei bedankt voor het ophalen en brengen. Hij reed weg. Ik stapte ons huis binnen en begon te huilen als een kind. Als ik dit typ huil ik weer. Zo verdrietig. Zo verdrietig is de situatie, die om niks is gestart. Thuis, alleen zonder man. 
ik belde hem 3 minuten later. Wederom hullend. Vragend waarom hij zo koud is, het voelt alsof hij niet meer van me hield. Waarom straft hij me zo, nu een week lang? Hij zei dat het geen zin heeft om te treuren want daar bereikt hij niks mee. Zei hij. Toen ik hem vroeg waarom hij zo koud is, zo afstandelijk, waarom hij me niet aanraakte eerder vanavond, zei hij dat er iets in hem geknapt is. Dat hij aan z'n eind zit. Toen ik doorvroeg zei hij dat als er iets niet dringend veranderd, hij dit niet volhoudt. Hij kijkt absoluut niet naar zijn aandeel. 
ik verdrietig en zei: maar denk je dan niet aan onze baby? Onze baby heeft ons nodig. Hij zei hiero, en toen brak m'n hart in 1000 stukken: weet je wat het is, ik heb die baby niet nodig. Ik laat mijn geluk niet bepalen door een kind, ik blijf niet bij de moeder als het niet klikt. Toen werd hij bozer en zei dat hij niet meer tegen mijn bullshit kan, hij gaat ophangen en me zal blokkeren voor de komende tijd. Hij hing op, ik belde niet terug want stond perplex door z'n uitspraak. Ik zag daarna dat ik niet geblokkeerd was, in elk geval niet op de app. Via telefoon weet ik dus niet. 
ik heb z'n moeder vandaag opgebeld en haar dr verteld. Dat ik er kapot van ben. Ik wil dat ze haar zoon leert kennen zoals hij doet tegen mij. Ze schrikt ervan en zegt dat hij niet zichzelf is. 

Ik ben op het moment thuis. Ben zo boos en verdrietig dat ik voor het eerst voel: ik wil hem niet langer en ga hem niet bellen of appen. Het is de bedoeling dat hij tot de 22e daar blijft. n moeder is vanaf vandaag op vakantie.

Het voelt goed om het van me af te schrijven.

Lexus schreef op 11-07-2021 om 11:43:

Annastir, hoe gaat het nu met je? Blijf posten, ook als je weer terug bent bij je man

bedankt voor je reactie. Ook die van hierboven. 

Thera schreef op 11-07-2021 om 16:35:

Annastir, ik denk dat jij nog dingen moet leren in je leven (zoals natuurlijk iedereen) maar dat degene die ziek is, niet jij maar je partner is.

Ik denk dat het van groot belang is om het zo te zien (het is dus denk ik ook zo, maar in ieder geval beter om het nu zo te zien) en je heel erg te richten op wat jijzelf nu nodig hebt en even doen alsof je dat zonder je man dan maar moet zien te vinden.

Dat geeft ook de beste kans om het later eventueel tussen jullie weer goed of in ieder geval wat minder slecht te krijgen.

bedankt voor je reactie. Ik begin er ook steeds meer in te geloven dat hij mentaal ziek is. Hij heeft veel meegemaakt, onverwerkt wellicht. Vanuit onze religie geloven we erin dat je bespeelt kan worden door de duivel. Dit lijkt op hem echt van toepassing. Hij praktiseert bijvoorbeeld niet meer. 
je hebt gelijk. Ik moet echt aan mezelf leren denken en alles alleen leren doen. Dit laatste kan ik, maar het geeft me ook angst. Angst voor straks, hoe gaat hij me steunen als ik hoogzwanger ben, als we dan nog bij elkaar zijn? En de bevalling? 
Ik sta onder een grote bulk van stress. Ik voel het aan m'n buik. Ik slaap slecht. Ik voel me zo schuldig tegenover m'n baby. 

Ik praat steeds tegen de baby en dat maakt me rustig. Ik zeg ons kindje dat mama hem/haar wel nodig heeft. Dat ik zal zorgen tot m'n dood. 

AnneJ schreef op 11-07-2021 om 16:52:

"we hebben veel gedoe onderling. Ons huwelijk was voor de zwangerschap best fragiel. Soms lijken we gewoon niet bij elkaar te passen."

Ik denk dat dat een goede observatie is. Je man is nogal een koele kikker maar ook nogal direct en niet diplomatiek. En jij bent, excusez le mot, best wel een dramaqueen, je blijft maar 'aanpraten' tegen die man, en aan hem trekken, die helemaal niet van zoveel drama houdt.

En dat kun je blijkbaar niet begrijpen.

Mogelijk dat dat ook wat versterkt is bij jou door de hormonen van je zwangerschap. Als ik jou was zou ik mijn best doen om te kalmeren en een tijdje alleen op mijzelf letten en die man met rust laten, waar hij ook is. Richt je op jezelf en op je zwangerschap. En bedenk waar je eventueel kan wonen als het echt niet samen gaat op korte termijn.

Die man is vast een botte hork, maar daar heb je niets aan. Zorg voor jezelf en je aanstaande kind en wat er verder volgt zie je dan wel weer.

Heel veel sterkte gewenst. Heb je vriendinnen die je bij kunnen staan? Of een moeder, vader of een zus? Daar zou ik nu een beroep op doen in plaats van het te blijven verwachten van je man waarmee je veel teveel gedoe hebt.

je hebt gelijk. 

Chiquita schreef op 11-07-2021 om 16:59:

Lieve AnnaStir, eigenlijk heb ik maar 1 vraag: WIL jij wel bij/met deze man blijven?

ja en nee. Ja omdat het echt een lieve man is als het goed gaat tussen ons en nee omdat het een enorme klootzak als het niet lekker gaat. Het ontbreekt hem echt aan zelfreflectie. En ik kan gewoon niet tegen zijn harde gedoe als ik me rot voel. Hij heeft er gewoon geen begrip voor. Ik weet niet wat ik moet doen op dit moment.