Sinds ik zwanger ben doet mijn man afstandelijk
Lieve leden,
Ik ben momenteel 4 maanden zwanger van ons eerste kind. Sinds ik zwanger ben merk ik dat mijn man afstandelijk doet. Hij vindt zelf van niet maar ik vind van wel. Nu mijn buik groter wordt ben ik trots en zeg ik “vind je het mooi zo” waarop hij gewoon heel eerlijk zegt van niet. Hij zegt dat geen enkele man een dikke buik mooi vindt. Hij noemt het symbolisch. Symbolisch vindt hij het wel mooi. Ik raak gekwetst en uit dat ik het niet prettig vind om te horen. Hij wordt dan boos want volgens hem ben ik kleinzerig en ergens heeft hij ook gelijk.
we hebben veel gedoe onderling. Ons huwelijk was voor de zwangerschap best fragiel. Soms lijken we gewoon niet bij elkaar te passen.
Ik voel me niet gelukkig, al lang niet. Ik straal dit ook uit, klaag bv veel. Let er nu wel op sinds een ruzie van vorige week. Maar zodra ik weer een misstap maak is het weer raak. Ik zoek bv veel bevestiging bij hem. Ik weet dat ik dit niet moet doen, maar hij maakt mE ergens ook zo onzeker.
gister vroeg ik bv weer om bevestiging. We hadden het over dat wanneer je hunkert naar bepaald voedsel, en je hebt het eenmaal gehad. Dat het als niet bijzonder voelt. Dus ik grapte van “dat heb je zeker ooK met mij, je wilde me graag en nu je me hebt denk je wat ik voor een gekke vrouw”. Hij lachte en zei dat mensen nooit tevreden zijn, dat ons huwelijk niet perfect is. Dus ik vroeg door en zei van ja maar geen enkel huwelijk is perfect maar ik ben wel tevreden. Hij zei daarop dat hij ons huwelijk niet perfect vindt, dat je altijd wat anders wil, dat het beter gaat. Ik viel dus over het woord “anders”. Ik vroeg hier dus op door en hij werd boos. Hij begon meteen over m’n IQ. Dat hij zich afvraagt of die 80 is. Hij begint vaker over mijn intelligentie, noemt me vaak dom of niet slim.
mijn man is heel slim, doordacht en verwacht altijd maar dat ik dat ook ben. Hij is streng, fouten maken mag bijna niet en zodra ik dus iets doe wat niet goed is of slim, krijg ik kritiek. Het begint me zo erg op te breken.
hij schreeuwt tegen me als hij boos is, scheldt me uit, zegt dat ik heM helemaal gek maak en het geen zin heeft met mij. Hij dreigt ook altijd met “weggaan”. Dit heeft hij ook meerdere malen gedaan in het verleden.
gister noemde hij me ondankbaar. Zegt dat ik niks doe terwijl hij de hele tijd heeft gereden (we waren een dagje weg). Ik durf niet te rijden in een schakel, dit weet hij maar gebruikt het tegen me in een ruzie. Als ik dan vraag of hij geen medelijden heeft nu ik zwanger ben en de hormonen door m’n lijf gieren, zegt hij dat het hem niet interesseert en dat hij voor zichzelf zal kiezen met of zonder kind. Die woorden doen zo’n pijn.
hij erkent m’n emoties nooit, steunt me niet en hij heeft wel gelijk in veel dingen en ik snap dat het hem Gek maakt als ik heM steeds om bevestiging vraag.
gister zei hij ook dat mijn hele leven een depressie is. Dat ik hulp moet zoeken en de hulp Die ik gehad heb, geen zin heeft gehad. Hij schreeuwde dit uit, dat ik alleen maar negativiteit uitstraal. Als ik dan uitspreek dat hij me Onzeker maakt door de manier waarop hij naar me kijkt zegt hij dat het in m’n hoofd zit. Terwijl ik zie hoe hij naar me kijkt, normaal zat hij bv altijd aan m’n billen als hij langsliep. Nu niet. Ik maak me ook lange tijd niet meer op, voel me niet mooi en ik weet dat ik het uitstraal maar hij helpt me niet echt.
Ik hoop dat ik het goed uitleg allemaal. Wie heeft er iets soortgelijks meegemaakt. Ik lees mee
Tja...je hebt de keuzes die je gemaakt hebt nu voor je liggen en daar zul je mee verder moeten. Jullie klinken als een stel wat het moeilijk heeft met elkaar maar niet alles al geprobeerd heeft. Dus ik zou een voorstel doen tot therapie.
Daarnaast denk ik dat je ook heel veel voor elkaar kan krijgen als je probeert wat positiever in het leven te staan. En hoe moeilijk is dat: er komt een kindje aan, alles gaat goed zo te horen en jullie gaan dat samen meemaken!
Proberen naar de wat lichtere kanten van het leven te kijken is niet iets wat je 123 verandert, maar vergis je niet :'Het kan echt wel!'. Maar misschien heb je daar hulp bij nodig.
je noemt daarnaast negatieve zaken van je man op en ook wel enkele dingen die eigenlijk echt niet door de beugel kunnen, maar daar zou ik me in eerste instantie niet direct op richten. Kijk eens naar waarom je ook al weer verliefd op hem bent geworden. Kijk eens naar de dingen die jullie al bereikt hebben samen en probeer inderdaad eens dankbaar te zijn voor de kleine dingen.
Een trucje die ik wel toepas als ik me negatief voel: bedenk 3 dingen waar je dankbaar voor bent. En zoek het dichtbij, bijv; 'lekker weer' , 'die vervelende klus is gedaan', 'lekker gegeten'. En daarna: bedenk 3 dingen waarop je je kan verheugen. Ook weer hier: kleine dingen. Dat kan al maken dat je positiever wordt!
Ai, dit klinkt niet goed. Eerlijk gezegd klinkt je man niet erg aardig of liefhebbend.
Dit vind ik emotionele mishandeling: "Hij begon meteen over m’n IQ. Dat hij zich afvraagt of die 80 is. Hij begint vaker over mijn intelligentie, noemt me vaak dom of niet slim.
mijn man is heel slim, doordacht en verwacht altijd maar dat ik dat ook ben. Hij is streng, fouten maken mag bijna niet en zodra ik dus iets doe wat niet goed is of slim, krijg ik kritiek. Het begint me zo erg op te breken.
hij schreeuwt tegen me als hij boos is, scheldt me uit, zegt dat ik heM helemaal gek maak en het geen zin heeft met mij. Hij dreigt ook altijd met “weggaan”. Dit heeft hij ook meerdere malen gedaan in het verleden.
gister noemde hij me ondankbaar. Zegt dat ik niks doe terwijl hij de hele tijd heeft gereden (we waren een dagje weg). Ik durf niet te rijden in een schakel, dit weet hij maar gebruikt het tegen me in een ruzie. Als ik dan vraag of hij geen medelijden heeft nu ik zwanger ben en de hormonen door m’n lijf gieren, zegt hij dat het hem niet interesseert en dat hij voor zichzelf zal kiezen met of zonder kind. Die woorden doen zo’n pijn.
hij erkent m’n emoties nooit, steunt me niet en hij heeft wel gelijk in veel dingen"
Je schrijft "en ik snap dat het hem Gek maakt als ik heM steeds om bevestiging vraag." ja misschien is het slim daarmee op te houden. Niet zozeer omdat het hem irriteert maar puur voor jezelf: waarom wil je bevestiging van hem? Wees je eigen persoon, als hij je zo behandelt, vind je hem dus niet leuk en moet je niet nog eens om erkenning gaan vragen. dat geeft hem macht die hij dus misbruikt hij.
Ik denk dat je het diep van binnen wel weet; dit is geen gezonde manier van omgaan met elkaar in een relatie. Maar goed, begin met geen bevestiging meer te vragen en ga jezelf bevestigen. sterkte
Je hebt je eigen ik volledig aan de kant geschoven en profileert je aan hoe iemand anders over je denkt.
Je onzekerheid en doorlopende vraag naar bevestiging is onaantrekkelijk en vermoeiend.
Begrijp me niet verkeerd, man gedraagt zich als een eikel, maar ik denk dat jullie elkaars gedrag enorm versterken.
Start dus met aan jezelf werken. Zorg dat je zelfstandig bent en niemand nodig hebt om steeds je eigenwaarde aan te toetsen.
Dan leer je ook vanzelf dat je die vent helemaal niet nodig hebt om gelukkig en blij met jezelf te zijn
Mijn voorgangers hebben al veel wijze dingen geschreven waar je hopelijk iets mee kunt.
Ik wil daar nog aan toevoegen dat je misschien eens kunt nadenken over wat voor moeder je wil zijn. Wat wil jij je kind meegeven? Hoe ga jij je kind laten zien hoe een mens, een vrouw, een moeder behandeld moet worden en hoe een vader, een man zich moet gedragen? Een kind leert van wat hij elke dag ziet en meemaakt, zelfs nu al. In de baarmoeder krijgt een kind al mee of er ruzie en spanningen zijn. Of zijn moeder stress heeft of ongelukkig is.
Jullie hebben een ongezond patroon van omgaan met elkaar ontwikkeld en daar komt over een paar maanden je kind in terecht. Is dat wat je wil voor je kind, voor jezelf?
Het is nooit te laat om bij te sturen. Zoek een therapeut en ga werken aan je ruggengraat en eigenwaarde zodat jij gelukkiger wordt en je een goede moeder voor je kind kunt zijn.
Dat verdienen jullie alledrie.
Voor de zekerheid zou ik ook de aandacht richten op de praktische zaken van het leven. Zorg dat je economisch zelfstandig blijft, niet thuis blijven als de baby er is maar zorg voor opvang en hij heeft daar ook een aandeel in. Laat je niet ompraten omdat hij misschien een groter salaris heeft, zwem niet in die fuik! Ook al blijven jullie nog 50 jaar bij elkaar dan is het nog belangrijk.
Schrijf je in bij de woningbouwvereniging, kost weinig en wordt ieder jaar automatisch afgeschreven. Kan best dat je het over 10 of 15 jaar nodig hebt of nooit dan was het gewoon een goede verzekering. Zorg dat je je eigen bankrekening houdt naast de en/en rekening.
Bedankt voor jullie reacties.
Ik ben gelukkig erg zelfstandig. Verdien m’n eigen geld, spaar m’n eigen geld en heb een vaste eigen baan. Stoppen met werken zou ik nooit doen. Ook niet met een baby. Wel minder maar nooit volledig stoppen. Fincanceel ben ik altijd onafhankelijk geweest. Heb hem nooit om een cent gevraagd.
verder is het makkelijk om te zeggen dat ik me niet op zijn mindere kant moet richten. Ik probeer dit echt vaak maar word vervolgens altijd de grond ingeboord.
als ik hem vraag waarom hij zelf nooit eens kijkt naar wat goed gaat en wat ik eigenlijk allemaal goed doe en dat benoemen zegt hij dat dat ons zal verzaken. Met andere woorden: als we stilstaan bij wat goed gaat gaan we lak hebben aan wat veranderd kan worden. Dit is hoe hij denkt.
Ik ben sinds gister ochtend weggegaan. Zit hier ergens alleen in een hotel en ben van plan nog een aantal dagen te blijven
Ik zou maar omzien naar andere woonruimte. Als de basishouding van je man is dat je altijd moet blijven klagen om dat tevredenheid maar afleidt van de vooruitgang, dan ga je een leven van chagrijn tegemoet. Altijd maar op je tenen lopen om het hem naar de zin te maken terwijl je eigenlijk wel weet dat het nooit goed genoeg is. Of je probeert het niet meer natuurlijk, want griepen doet hij toch. Is hij trouwens alleen over jou zo negatief, of over alles en iedereen?
Maar hoe dan ook: je hebt een leven van permanente kritiek en gemopper om je op te verheugen. Het gaat nogal ver om al tijdens de zwangerschap een relatie te verbreken, maar als je man werkelijk zo'n stuk chagrijn is dan denk ik dat je die pleister er maar beter zo snel mogelijk af kan trekken. Zo'n brok negativiteit om je heen als je ook nog met een pasgeboren baby zit, dat is teveel voor een mens.
Sterkte ermee,
Temet
"Hij begint vaker over mijn intelligentie, noemt me vaak dom of niet slim.
mijn man is heel slim, doordacht en verwacht altijd maar dat ik dat ook ben. Hij is streng, fouten maken mag bijna niet en zodra ik dus iets doe wat niet goed is of slim, krijg ik kritiek. Het begint me zo erg op te breken"
Ik heb er niet voor doorgeleerd, maar het klinkt toch wel heel erg als iemand die zichzelf hoger moet voelen door een ander naar beneden te trappen. Je kan je afvragen waarom iemand die behoefte heeft, maar dat zijn vooral leuke vragen vanaf de zijlijn, als je met zo'n partner zit opgescheept denk ik dat het toch maar beter is een eind aan de relatie te maken. Je bent geen boksbal.
Ik betwijfel trouwens of hij echt denkt dat je dom bent. Ik denk eerder dat hij bang is dat je slim bent.
Groeten,
Temet
AnnaStir schreef op 04-07-2021 om 10:38:
Ik ben sinds gister ochtend weggegaan. Zit hier ergens alleen in een hotel en ben van plan nog een aantal dagen te blijven
Ik denk dat dat een hele goede stap van je is. sterkte
Ach Annastir, wat rot dat je bent vertrokken. En tegelijk ook heel sterk en goed. Je vertelt behoorlijk zorgelijke dingen over je man, hoe hij je kleineert en onzeker maakt, tegen je schreeuwt. Dat is niet goed. Iemand die zo zeker lijkt te weten hoe de dingen in elkaar zitten en zouden moeten zijn, heeft er geen oog voor dat mensen verschillend zijn. Je komt dan helemaal in de verdrukking met je eigen wensen en behoeften en je gaat nog geloven dat het aan jou ligt ook. Dat bevestiging zoeken versterkt dat: jij en hij lijken allebei te geloven dat hij het finale oordeel kan vellen over jou.
Ik heb niet alle reacties tot nu toe gelezen maar is de term narcisme al gevallen? Wij kunnen hier uit een paar stukjes tekst uiteraard geen diagnose van je man stellen maar een aantal dingen die je schrijft doen daaraan denken. Het zou kunnen dat je er dingen in herkent en dat dat je helpt in je eigen proces.
Heel veel sterkte! Zoals het nu is, heb je een goede stap gezet. Er moet echt wat veranderen. Voor jou en voor je kind.
Mija schreef op 04-07-2021 om 11:10:
Ik heb niet alle reacties tot nu toe gelezen maar is de term narcisme al gevallen? Wij kunnen hier uit een paar stukjes tekst uiteraard geen diagnose van je man stellen maar een aantal dingen die je schrijft doen daaraan denken.
Ja daar moest ik ook aan denken. Uit een ander draadje, maar misschien handig om eens naar te kijken Annestir: https://www.psychologytoday.com/intl/blog/the-legacy-distorted-love/201412/is-your-partner-narcissist-here-are-50-ways-tell
zoals degene die het postte zei: niet om een diagnose te stellen maar om eens te kijken of je ook die richting uit moet denken
Girl, run!
Echt, je partner is je aan het gaslighten je en heeft zulke duidelijke narcistische trekken dat hij dit gedrag voor de rest van zijn leven zal vertonen.
En je bent van jezelf bovendien zo onzeker dat je van deze man ook nog liefdevolle bevestiging blijft vragen die hij je niet kan geven, en toch blijf je dat vragen.
Die mix lijkt me niet erg houdbaar.
MoederBarberin schreef op 03-07-2021 om 23:45:
Je hebt je eigen ik volledig aan de kant geschoven en profileert je aan hoe iemand anders over je denkt.
Je onzekerheid en doorlopende vraag naar bevestiging is onaantrekkelijk en vermoeiend.
Begrijp me niet verkeerd, man gedraagt zich als een eikel, maar ik denk dat jullie elkaars gedrag enorm versterken.
Start dus met aan jezelf werken. Zorg dat je zelfstandig bent en niemand nodig hebt om steeds je eigenwaarde aan te toetsen.
Dan leer je ook vanzelf dat je die vent helemaal niet nodig hebt om gelukkig en blij met jezelf te zijn
+1
AnneJ schreef op 04-07-2021 om 11:48:
En je bent van jezelf bovendien zo onzeker dat je van deze man ook nog liefdevolle bevestiging blijft vragen die hij je niet kan geven, en toch blijf je dat vragen.
Die mix lijkt me niet erg houdbaar.
Het komt op mij ook wel over als nog iets anders dan die liefdevolle bevestiging vragen. Het kan ook zijn dat ts eigenlijk de behoefte heeft om haar man te testen, wat zit er nou eigenlijk bij hem echt van binnen.. Ze is nu namelijk wel zo moedig om weg te gaan. Ik herken er wel iets in af en toe het gesprek te brengen op: hé spreek je eens uit, ben je van binnen in de kern echt zo negatief en zo koel naar mij toe als je lijkt.
Annastir, zelf noem je het wel om bevestiging vragen. Maar zit hier ook wat in? Dan is het eigenlijk niet eens zozeer bevestiging vragen van jou als persoon, maar meer van de relatie. Ik kan daar wel inkomen.
