Sinds ik zwanger ben doet mijn man afstandelijk
Lieve leden,
Ik ben momenteel 4 maanden zwanger van ons eerste kind. Sinds ik zwanger ben merk ik dat mijn man afstandelijk doet. Hij vindt zelf van niet maar ik vind van wel. Nu mijn buik groter wordt ben ik trots en zeg ik “vind je het mooi zo” waarop hij gewoon heel eerlijk zegt van niet. Hij zegt dat geen enkele man een dikke buik mooi vindt. Hij noemt het symbolisch. Symbolisch vindt hij het wel mooi. Ik raak gekwetst en uit dat ik het niet prettig vind om te horen. Hij wordt dan boos want volgens hem ben ik kleinzerig en ergens heeft hij ook gelijk.
we hebben veel gedoe onderling. Ons huwelijk was voor de zwangerschap best fragiel. Soms lijken we gewoon niet bij elkaar te passen.
Ik voel me niet gelukkig, al lang niet. Ik straal dit ook uit, klaag bv veel. Let er nu wel op sinds een ruzie van vorige week. Maar zodra ik weer een misstap maak is het weer raak. Ik zoek bv veel bevestiging bij hem. Ik weet dat ik dit niet moet doen, maar hij maakt mE ergens ook zo onzeker.
gister vroeg ik bv weer om bevestiging. We hadden het over dat wanneer je hunkert naar bepaald voedsel, en je hebt het eenmaal gehad. Dat het als niet bijzonder voelt. Dus ik grapte van “dat heb je zeker ooK met mij, je wilde me graag en nu je me hebt denk je wat ik voor een gekke vrouw”. Hij lachte en zei dat mensen nooit tevreden zijn, dat ons huwelijk niet perfect is. Dus ik vroeg door en zei van ja maar geen enkel huwelijk is perfect maar ik ben wel tevreden. Hij zei daarop dat hij ons huwelijk niet perfect vindt, dat je altijd wat anders wil, dat het beter gaat. Ik viel dus over het woord “anders”. Ik vroeg hier dus op door en hij werd boos. Hij begon meteen over m’n IQ. Dat hij zich afvraagt of die 80 is. Hij begint vaker over mijn intelligentie, noemt me vaak dom of niet slim.
mijn man is heel slim, doordacht en verwacht altijd maar dat ik dat ook ben. Hij is streng, fouten maken mag bijna niet en zodra ik dus iets doe wat niet goed is of slim, krijg ik kritiek. Het begint me zo erg op te breken.
hij schreeuwt tegen me als hij boos is, scheldt me uit, zegt dat ik heM helemaal gek maak en het geen zin heeft met mij. Hij dreigt ook altijd met “weggaan”. Dit heeft hij ook meerdere malen gedaan in het verleden.
gister noemde hij me ondankbaar. Zegt dat ik niks doe terwijl hij de hele tijd heeft gereden (we waren een dagje weg). Ik durf niet te rijden in een schakel, dit weet hij maar gebruikt het tegen me in een ruzie. Als ik dan vraag of hij geen medelijden heeft nu ik zwanger ben en de hormonen door m’n lijf gieren, zegt hij dat het hem niet interesseert en dat hij voor zichzelf zal kiezen met of zonder kind. Die woorden doen zo’n pijn.
hij erkent m’n emoties nooit, steunt me niet en hij heeft wel gelijk in veel dingen en ik snap dat het hem Gek maakt als ik heM steeds om bevestiging vraag.
gister zei hij ook dat mijn hele leven een depressie is. Dat ik hulp moet zoeken en de hulp Die ik gehad heb, geen zin heeft gehad. Hij schreeuwde dit uit, dat ik alleen maar negativiteit uitstraal. Als ik dan uitspreek dat hij me Onzeker maakt door de manier waarop hij naar me kijkt zegt hij dat het in m’n hoofd zit. Terwijl ik zie hoe hij naar me kijkt, normaal zat hij bv altijd aan m’n billen als hij langsliep. Nu niet. Ik maak me ook lange tijd niet meer op, voel me niet mooi en ik weet dat ik het uitstraal maar hij helpt me niet echt.
Ik hoop dat ik het goed uitleg allemaal. Wie heeft er iets soortgelijks meegemaakt. Ik lees mee
AnneJ schreef op 12-07-2021 om 11:41:
[..]
Ik gun je je genoegdoening echter ik denk niet dat dit handig is.
Een ander laten voelen wat jij voelt is vragen om een doorgaande ruzie.
Ik zou mezelf gunnen om uit die dynamiek te stappen en je nu alleen te focussen op je eigen doelen en je eigen kind en geen catfights uit te lokken met je man. Wat schiet je daar, behalve genoegdoening, nu mee op?
Je gaat over je eigen gedrag niet over dat van een ander.
Ja mee eens. Annastir: Je bent medeverantwoordelijk voor al het drama door te willen dat hij anders doet. Je blijft maar verbijsterd in plaats van dat je denkt "okay, wil ik dat iemand mij zo behandelt?" En als je dat niet wilt, wat ga jíj er dan aan doen. en dan even niet verontwaardigd en verdrietig zijn en willen dat hij verandert, maar je zelfwaarde oppakken en voor jezelf en je kind kiezen door inderdaad uit die dynamiek te stappen.
Heb je die 50 vragen bekeken die ik hierboen gepost heb? Ik ben benieuwd wat daar uit kwam. Ik denk dat hij echt wel voelt hoe afhankelijk je van hem bent, nu nog meer nu je zwanger bent.
Je hebt kans dat hij als je eenmaal echt voor jezelf kiest, hij veel liever gaat doen. Maar doe het niet daarom want dat is weer een manipulatie. Je zit in een machtstrijd die je niet kunt winnen. De enige manier om dit spelletje te winnen is door er niet aan mee te doen. sterkte
AnneJ, hoort het niet bij het proces van loskomen dat je ook eens voor de eerste keer zelf eens afwijst. Terwijl je nog niet geleerd hebt om dat heel volwassen te doen. Want daarvoor moet je eerst los zijn.
Ik snap jou heel goed, maar vraag je niet teveel? Het is toch een proces. Adviezen geven is iets anders dan aangeven, zo had je het eigenlijk moeten doen/al moeten kunnen. Ik weet niet precies hoe jij het bedoelt, misschien bedoel je dat laatste ook wel helemaal niet.
Jij en ik hebben geleerd onze exen te behandelen als iemand die nu eenmaal zo is als hij is. En wij zijn allebei onze man kwijt geraakt door voor de kinderen op te komen. Misschien is dat wel makkelijker ook als je de kinderen al hebt en voor je ogen ziet dat je wel voor ze op moet komen. Dan tegelijk raak je je man kwijt. Als je nog geen kinderen hebt (eigenlijk wijst de man van ts nu al zijn kind af, dus speelt dit toch eigenlijk ook al) is het misschien wel moeilijker om echt beslissingen te nemen.
Ik denk dat dit tijd nodig heeft. En ik vind het gewoon altijd pijnlijk als iemand die al zo door haar man naar beneden wordt gehaald (en bezig is haar weg te vinden, je kunt moeilijk zeggen dat Annasir niet bereid is die weg te vinden) reacties krijgt van, ja, maar jij had dat en dat natuurlijk heel anders moeten doen.
Annastir, zei hij nou dat jij psychopatisch bent? Heb je al gelezen over projectie?
Thera schreef op 12-07-2021 om 12:21:
AnneJ, hoort het niet bij het proces van loskomen dat je ook eens voor de eerste keer zelf eens afwijst. Terwijl je nog niet geleerd hebt om dat heel volwassen te doen. Want daarvoor moet je eerst los zijn.
Ik snap jou heel goed, maar vraag je niet teveel? Het is toch een proces. Adviezen geven is iets anders dan aangeven, zo had je het eigenlijk moeten doen/al moeten kunnen. Ik weet niet precies hoe jij het bedoelt, misschien bedoel je dat laatste ook wel helemaal niet.
Jij en ik hebben geleerd onze exen te behandelen als iemand die nu eenmaal zo is als hij is. En wij zijn allebei onze man kwijt geraakt door voor de kinderen op te komen. Misschien is dat wel makkelijker ook als je de kinderen al hebt en voor je ogen ziet dat je wel voor ze op moet komen. Dan tegelijk raak je je man kwijt. Als je nog geen kinderen hebt (eigenlijk wijst de man van ts nu al zijn kind af, dus speelt dit toch eigenlijk ook al) is het misschien wel moeilijker om echt beslissingen te nemen.
Ik denk dat dit tijd nodig heeft. En ik vind het gewoon altijd pijnlijk als iemand die al zo door haar man naar beneden wordt gehaald (en bezig is haar weg te vinden, je kunt moeilijk zeggen dat Annasir niet bereid is die weg te vinden) reacties krijgt van, ja, maar jij had dat en dat natuurlijk heel anders moeten doen.
Annastir, zei hij nou dat jij psychopatisch bent? Heb je al gelezen over projectie?
Misschien ken jij dat wel veel beter dan ik Thera, hoewel ik jou er toch echt niet van heb verdacht je eigenwaarde te verliezen of te denken dat wat je man doet volstrekt 'normaal' is in de omgang? Of dat jij door zus of zo te doen het gedrag van je man kan veranderen?
Daar heb ik hier geen moment aan getwijfeld, mijn exman raakte het spoor bijster, niet ik, dus ja, dat weet ik niet. Tegenwoordig kan ik meer emo reageren dan vroeger en dat is hier niet handig met al die mensen met autisme, maar dat komt door mijn chronische ziekte en moeheid, dan is het soms moeilijker om je geduld te bewaren of je emoties in check.
Maar laat mij dan maar deze stem vertegenwoordigen, dan kan Anastir er uit halen wat zij als goed voor haarzelf beoordeelt.
Overigens ben ik het heel erg met je eens dat je niet eerst hoeft te stoppen met van iemand houden om je toch los te maken.
Ik houd nog steeds van de enthousiaste jonge man die mijn ex was en die je soms nog tevoorschijn ziet komen maar leven met hem was een oneindig drama en voor niemand goed. We wonen vlak bij elkaar en er is wisselend contact maar hij kan altijd bij mij terecht. En ik soms ook bij hem.
Je blijft ook altijd ouders.
Ik heb zelf gedacht dat mijn man misschien te 'helpen' was met goede psychiatrische hulp en daar heb ik ook op ingezet. Helaas vruchteloos gebleven. En achteraf was dat mogelijk ook alleen maar uitstel van executie geweest, want mijn exman kon het leven in een gezin gewoon niet aan, teveel verantwoordelijkheid en teveel overprikkeling.
Ik heb hem nog geprobeerd te 'verleiden' tot een LAT relatie, maar dat was voor hem niet 'normaal' genoeg.
Iedereen heeft ook blijkbaar een eigen manier. Ik heb geen aanleg voor scheldpartijen, bij mij is het eerder onderkoeld: 'denk je dat wij zo, als stel, het bejaardentehuis halen'? En bij dreigende escalatie trok ik zo snel mogelijk de stutten voor iedereen, of ik stuurde er een paar weg, te beginnen met ex.
AnneJ schreef op 12-07-2021 om 12:34:
[..]
Misschien ken jij dat wel veel beter dan ik Thera, hoewel ik jou er toch echt niet van heb verdacht je eigenwaarde te verliezen of te denken dat wat je man doet volstrekt 'normaal' is in de omgang? Of dat jij door zus of zo te doen het gedrag van je man kan veranderen?
Daar heb ik hier geen moment aan getwijfeld, (...)
Eerste twee punten heb ik niet gedaan inderdaad. Ik heb wel gedacht dat ik door zus of zo te doen het gedrag van mijn man zou kunnen veranderen enigszins. Ik denk ook dat de eerste 15 jaar van onze relatie ik een goede invloed op hem had, al voelt dat raar om te zeggen. Hij heeft ook naar anderen toe wel eens gezegd dat hij mij nodig had.
Maar toen hij zich tegen mij keerde op het moment dat ik het voor de kinderen opnam die ondertussen puber waren geworden (hij voelde dat ze zich gingen losmaken van zijn invloed en kan daar niet tegen) toen heb ik het een paar jaar lang echt moeilijk gevonden of ik het idee dat ik het nog ten goede zou kunnen keren moest loslaten of niet. Ik was hulp aan het zoeken voor de omgang tussen man en kinderen. Maar kreeg ondertussen steeds meer man tegen mij. En mijn hulpvraag kon daarom ook niet meer helder gesteld worden aan anderen. Omdat het net als bij Annastir toch wel steeds heel pijnlijke ervaringen waren dat man zich zo tegen mij als persoon keerde. Bewust he, niet zoals een autistisch iemand die het misschien per ongeluk doet. Ondermijning was het. En hoewel ik inderdaad gelukkig zoals jij vermoedde niet snel twijfel aan mijn eigenwaarde, was het de verbijstering dat hij zo was die wel energie kostte om te verwerken.
AnneJ schreef op 12-07-2021 om 12:34:
[..]
Maar laat mij dan maar deze stem vertegenwoordigen, dan kan Anastir er uit halen wat zij als goed voor haarzelf beoordeelt.
Ik vind jou een waardevol voorbeeld van hoe je met jouw situatie omgaat!
