Sinds ik zwanger ben doet mijn man afstandelijk
Lieve leden,
Ik ben momenteel 4 maanden zwanger van ons eerste kind. Sinds ik zwanger ben merk ik dat mijn man afstandelijk doet. Hij vindt zelf van niet maar ik vind van wel. Nu mijn buik groter wordt ben ik trots en zeg ik “vind je het mooi zo” waarop hij gewoon heel eerlijk zegt van niet. Hij zegt dat geen enkele man een dikke buik mooi vindt. Hij noemt het symbolisch. Symbolisch vindt hij het wel mooi. Ik raak gekwetst en uit dat ik het niet prettig vind om te horen. Hij wordt dan boos want volgens hem ben ik kleinzerig en ergens heeft hij ook gelijk.
we hebben veel gedoe onderling. Ons huwelijk was voor de zwangerschap best fragiel. Soms lijken we gewoon niet bij elkaar te passen.
Ik voel me niet gelukkig, al lang niet. Ik straal dit ook uit, klaag bv veel. Let er nu wel op sinds een ruzie van vorige week. Maar zodra ik weer een misstap maak is het weer raak. Ik zoek bv veel bevestiging bij hem. Ik weet dat ik dit niet moet doen, maar hij maakt mE ergens ook zo onzeker.
gister vroeg ik bv weer om bevestiging. We hadden het over dat wanneer je hunkert naar bepaald voedsel, en je hebt het eenmaal gehad. Dat het als niet bijzonder voelt. Dus ik grapte van “dat heb je zeker ooK met mij, je wilde me graag en nu je me hebt denk je wat ik voor een gekke vrouw”. Hij lachte en zei dat mensen nooit tevreden zijn, dat ons huwelijk niet perfect is. Dus ik vroeg door en zei van ja maar geen enkel huwelijk is perfect maar ik ben wel tevreden. Hij zei daarop dat hij ons huwelijk niet perfect vindt, dat je altijd wat anders wil, dat het beter gaat. Ik viel dus over het woord “anders”. Ik vroeg hier dus op door en hij werd boos. Hij begon meteen over m’n IQ. Dat hij zich afvraagt of die 80 is. Hij begint vaker over mijn intelligentie, noemt me vaak dom of niet slim.
mijn man is heel slim, doordacht en verwacht altijd maar dat ik dat ook ben. Hij is streng, fouten maken mag bijna niet en zodra ik dus iets doe wat niet goed is of slim, krijg ik kritiek. Het begint me zo erg op te breken.
hij schreeuwt tegen me als hij boos is, scheldt me uit, zegt dat ik heM helemaal gek maak en het geen zin heeft met mij. Hij dreigt ook altijd met “weggaan”. Dit heeft hij ook meerdere malen gedaan in het verleden.
gister noemde hij me ondankbaar. Zegt dat ik niks doe terwijl hij de hele tijd heeft gereden (we waren een dagje weg). Ik durf niet te rijden in een schakel, dit weet hij maar gebruikt het tegen me in een ruzie. Als ik dan vraag of hij geen medelijden heeft nu ik zwanger ben en de hormonen door m’n lijf gieren, zegt hij dat het hem niet interesseert en dat hij voor zichzelf zal kiezen met of zonder kind. Die woorden doen zo’n pijn.
hij erkent m’n emoties nooit, steunt me niet en hij heeft wel gelijk in veel dingen en ik snap dat het hem Gek maakt als ik heM steeds om bevestiging vraag.
gister zei hij ook dat mijn hele leven een depressie is. Dat ik hulp moet zoeken en de hulp Die ik gehad heb, geen zin heeft gehad. Hij schreeuwde dit uit, dat ik alleen maar negativiteit uitstraal. Als ik dan uitspreek dat hij me Onzeker maakt door de manier waarop hij naar me kijkt zegt hij dat het in m’n hoofd zit. Terwijl ik zie hoe hij naar me kijkt, normaal zat hij bv altijd aan m’n billen als hij langsliep. Nu niet. Ik maak me ook lange tijd niet meer op, voel me niet mooi en ik weet dat ik het uitstraal maar hij helpt me niet echt.
Ik hoop dat ik het goed uitleg allemaal. Wie heeft er iets soortgelijks meegemaakt. Ik lees mee
Oei, jullie zijn allebei erg moeilijk en elkaars uiterste. Jij claimt en als hij dichterbij komt stoot je hem af en hij is een hufter die een beetje gek wordt van jouw drama ( bedoel het minder zwart-wit dan het er staat).
En dan zwanger zijn van en met zo iemand terwijl het huwelijk al kwetsbaar was.
Ik zou op afstandvan elkaar eens kijken of er nog iets te redden valt met hulp, maar hij is niet de enige die moet veranderen, dit gedrag van jouzelf gaat in geen enkele vorm goed; in wat voor relatievorm dan ook. Geldt ook voor hem. Sterkte.
Annastir, heel rot deze situatie. Hoe ik het zie:
Er is een grote mate van inconstentie in deze relatie en bij deze man. Dat betekent dat hij het ene moment wel liever is en dan weer koud en onberekenbaar. Daar wordt relatieverslaafd van. Relatieverslaafd betekent niet dat je altijd maar een relatie moet hebben maar dat je er alles aan doet om maar de relaties te behouden, steeds op zoek naar die paar mooie momenten waarvan je weet dat hij die ook heeft, of voornamelijk had.
Dat maakt je manipuleerbaar en daar ga je van smeken. En hij, hij speelt spelletjes met je en heeft je als een trekpop aan een paar draadjes hangen die hij bestuurt. Hij zegt dat hij zo genoeg heeft van jouw vragen om bevestiging en erkenning maar ik vraag me dat af. Het geeft hem namelijk ook macht.
Jij denkt dat je door een beroep te doen op zijn redelijkheid en medemenselijkheid en gewoon de liefde die je zou moeten hebben voor een partner hem kunt overtuigen. Maar ik denk dat hij een andere taal spreekt dan dat, Het overtuigt hem ervan dat je afhankelijk van hem bent, dat hij macht over je heeft. En jij, je bent maar steeds verbijsterd hoe hij toch zo kan doen en gaat weer proberen de lieve Piet (zo noem ik hem maar even) naar boven te halen. Houd daar eens mee op en zie hoe hij dan reageert, boos waarschijnlijk of hij probeert het op een andere manier.
Ik vrees dat deze achtbaan van emotionele tegenstrijdigheden zal blijven, temeer omdat hij nu niet direct blijk geeft van welwillendheid in het kijken naar zijn eigen rol
Je bent er waarschijnlijk bang voor en het is het laatste wat je gewild had maar op grond van wat je hier geschreven hebt, raad ik je aan je los te gaan maken van deze man.
Je denkt misschien dat je het niet aankan, maar je weet niet half hoeveel energie er vrijkomt eens je je losmaakt van een toxische relatie. Er gaat zoveel energie zitten in dit gesteggel. En ik kan me zo voorstellen dat je het ook fijner vindt voor je kindje als hij of zij een sterke moeder ziet en niet een die maar loopt te smeken en gemanipuleerd wordt?
Je zal denken ´maar ik houd van hem´. Wat ik hier lees is veel meer traumatische hechting en daardoor toxiciteit (altijd maar ruzie) dan houden van.
Het goede nieuws is dat vaak degene die het meest lijdt onder het dysfunctioneel zijn van de relatie ook de meeste kracht heeft die te ontsnappen. Jij en kind hebben er veel mee te winnen.
heel veel sterkte, blijf hier posten
Max88 schreef op 11-07-2021 om 17:32:
Oei, jullie zijn allebei erg moeilijk en elkaars uiterste. Jij claimt en als hij dichterbij komt stoot je hem af en hij is een hufter die een beetje gek wordt van jouw drama ( bedoel het minder zwart-wit dan het er staat).
En dan zwanger zijn van en met zo iemand terwijl het huwelijk al kwetsbaar was.
Ik zou op afstandvan elkaar eens kijken of er nog iets te redden valt met hulp, maar hij is niet de enige die moet veranderen, dit gedrag van jouzelf gaat in geen enkele vorm goed; in wat voor relatievorm dan ook. Geldt ook voor hem. Sterkte.
klopt. Dit is echt zo helaas. Er valt zeker iets te redden. Daar heb ik altijd de hoop in gehad en gehouden. Mits hij dus ook zijn aandeel erkent. Niet alles is mijn fout. En dit gaat dus vaak fout: hij schuift alles mijn kant op waardoor praten gewoon geen zin heeft. Ik denk zelf dat hij er echt klaar mee is en de scheiding zal indienen. Hoe kan dat toch, terwijl je vrouw zwanger is. Het maakt me zo verdrietig.
Lexus schreef op 11-07-2021 om 17:42:
Annastir, heel rot deze situatie. Hoe ik het zie:
Er is een grote mate van inconstentie in deze relatie en bij deze man. Dat betekent dat hij het ene moment wel liever is en dan weer koud en onberekenbaar. Daar wordt relatieverslaafd van. Relatieverslaafd betekent niet dat je altijd maar een relatie moet hebben maar dat je er alles aan doet om maar de relaties te behouden, steeds op zoek naar die paar mooie momenten waarvan je weet dat hij die ook heeft, of voornamelijk had.
Dat maakt je manipuleerbaar en daar ga je van smeken. En hij, hij speelt spelletjes met je en heeft je als een trekpop aan een paar draadjes hangen die hij bestuurt. Hij zegt dat hij zo genoeg heeft van jouw vragen om bevestiging en erkenning maar ik vraag me dat af. Het geeft hem namelijk ook macht.
Jij denkt dat je door een beroep te doen op zijn redelijkheid en medemenselijkheid en gewoon de liefde die je zou moeten hebben voor een partner hem kunt overtuigen. Maar ik denk dat hij een andere taal spreekt dan dat, Het overtuigt hem ervan dat je afhankelijk van hem bent, dat hij macht over je heeft. En jij, je bent maar steeds verbijsterd hoe hij toch zo kan doen en gaat weer proberen de lieve Piet (zo noem ik hem maar even) naar boven te halen. Houd daar eens mee op en zie hoe hij dan reageert, boos waarschijnlijk of hij probeert het op een andere manier.
Ik vrees dat deze achtbaan van emotionele tegenstrijdigheden zal blijven, temeer omdat hij nu niet direct blijk geeft van welwillendheid in het kijken naar zijn eigen rol
Je bent er waarschijnlijk bang voor en het is het laatste wat je gewild had maar op grond van wat je hier geschreven hebt, raad ik je aan je los te gaan maken van deze man.
Je denkt misschien dat je het niet aankan, maar je weet niet half hoeveel energie er vrijkomt eens je je losmaakt van een toxische relatie. Er gaat zoveel energie zitten in dit gesteggel. En ik kan me zo voorstellen dat je het ook fijner vindt voor je kindje als hij of zij een sterke moeder ziet en niet een die maar loopt te smeken en gemanipuleerd wordt?
Je zal denken ´maar ik houd van hem´. Wat ik hier lees is veel meer traumatische hechting en daardoor toxiciteit (altijd maar ruzie) dan houden van.
Het goede nieuws is dat vaak degene die het meest lijdt onder het dysfunctioneel zijn van de relatie ook de meeste kracht heeft die te ontsnappen. Jij en kind hebben er veel mee te winnen.
heel veel sterkte, blijf hier posten
hé Lexus. Dank je wel voor en post. Ik herken mezelf er erg in, je slaat de spijker op z'n kop. Als ik denk aan weggaan, denk ik nee wil ik niet. We hebben ergere ruzies meegemaakt en het is altijd goed gekomen. Waarom nu dan niet met een kindje op komst? Als ik hem dit vraag zegt hij dat het eens ophoudt. In een ruzie blijft hij altijd boos. Nooit is hij de eerste die gewoon een sorry zegt, gewoon niet om mij m'n gelijk te geven maar gewoon omdat hij om me geeft. Hij is zo verbitterd. Zo herken ik hem echt niet. Ik doe echt m'n best hem niet te berichten of te bellen. Ik blijf steeds denken aan de opmerking dat hij de baby niet nodig heeft.
Chiquita schreef op 11-07-2021 om 17:15:
In ieder geval fijn dat hij lief is als het goed gaat. Ik herken 't een klein beetje dat als het niet lekker gaat, deze man niet lief is. Egoïstisch, geen zelfreflectie, wat maakt dat jij nu tijdens je zwangerschap dit nu helemaal niet kan hebben. Hij heeft geen begrip voor jou, jij (begrijpelijk) ook niet voor zijn houding. Ik weet niet wat je zou kunnen doen, want ik ken jou niet, je man niet en jullie hele situatie niet ... nu op dit moment, blijf hier schrijven als jou dat helpt. Ik weet zeker dat er heel veel meelezen, je misschien adviezen kunnen geven. Ik leef met je mee, zou nu willen dat ik je beter ken, misschien in de buurt zou wonen (ik woon in Den Bosch), dat ik letterlijk wat zou kunnen helpen
ik kan aan je bericht lezen dat jij een goed mens bent. Dank je wel hiervoor. Helaas wonen we niet dicht bij elkaar. Ik heb altijd wel in Den Bosch gewoond
Om je van iemand los te maken hoef je trouwens ook niet eerst niet meer van iemand te houden. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Thera schreef op 11-07-2021 om 20:41:
Om je van iemand los te maken hoef je trouwens ook niet eerst niet meer van iemand te houden. Als je begrijpt wat ik bedoel.
ik begrijp wat je bedoelt. Ik zal altijd, hoe dan ook, van deze man blijven houden en verbonden blijven. Ik voel me zo verdrietig
Het klinkt niet gezond, niet voor jou en niet voor je baby. Google eens op gaslighting.
Tijgeroog schreef op 11-07-2021 om 20:48:
Het klinkt niet gezond, niet voor jou en niet voor je baby. Google eens op gaslighting.
heel herkenbaar allemaal 
Dit klinkt botter dan ik het bedoel, maar hoe lang ben je nog van plan zo door te gaan? Verwijten dat hij zo koud en raar doet, en dan bij wijze van spreken weer huilend aan zijn arm hangen smeken dat je samen verder wilt. Heb je reden om aan te nemen dat zijn gedrag, of jouw gedrag, zal veranderen als de baby er eenmasl is? Of als die een peuter is? Of wanneer dan?
Of was je van plan zo door te blijven gaan tot je in Huize Avondrood zit? Tenzij hij eerder wegloopt natuurlijk, maar moet je daar op wachten?
Groeten,
Temet
Het gedrag van de man van Annastir is verwarrend. Om beslissingen te kunnen nemen die gaan over het stoppen van een relatie (al extra moeilijk als je al zoveel hebt overwonnen of eigenlijk doorstaan) heb je een enigszins helder hoofd nodig.
Het heeft denk ik geen zin om nu duidelijke en definitieve beslissingen te verwachten van ts voor de toekomst. De beslissing op dit moment zich vooral te richten op haarzelf en het kindje Is al groot genoeg.
Temet schreef op 11-07-2021 om 22:59:
Dit klinkt botter dan ik het bedoel, maar hoe lang ben je nog van plan zo door te gaan? Verwijten dat hij zo koud en raar doet, en dan bij wijze van spreken weer huilend aan zijn arm hangen smeken dat je samen verder wilt. Heb je reden om aan te nemen dat zijn gedrag, of jouw gedrag, zal veranderen als de baby er eenmasl is? Of als die een peuter is? Of wanneer dan?
Of was je van plan zo door te blijven gaan tot je in Huize Avondrood zit? Tenzij hij eerder wegloopt natuurlijk, maar moet je daar op wachten?
Groeten,
Temet
ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik heb de hoop dat hij veranderd zodra hij ons kindje in z'n armen heeft. Maar ergens geloof ik er niet meer in. Ik heb veel gelezen over narcisme vandaag. Herken hem echt overal in. Dit maakt me enigszins ook sterker, probeer het me niet langer persoonlijk aan te trekken. Ik weet het gewoon niet meer
Thera schreef op 11-07-2021 om 23:08:
Het gedrag van de man van Annastir is verwarrend. Om beslissingen te kunnen nemen die gaan over het stoppen van een relatie (al extra moeilijk als je al zoveel hebt overwonnen of eigenlijk doorstaan) heb je een enigszins helder hoofd nodig.
Het heeft denk ik geen zin om nu duidelijke en definitieve beslissingen te verwachten van ts voor de toekomst. De beslissing op dit moment zich vooral te richten op haarzelf en het kindje Is al groot genoeg.
Precies dit, je verwoordt het zo goed. Het is zo enorm lastig.
AnnaStir schreef op 11-07-2021 om 23:09:
[..]
ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik heb de hoop dat hij veranderd zodra hij ons kindje in z'n armen heeft. Maar ergens geloof ik er niet meer in. Ik heb veel gelezen over narcisme vandaag. Herken hem echt overal in. Dit maakt me enigszins ook sterker, probeer het me niet langer persoonlijk aan te trekken. Ik weet het gewoon niet meer
Kijk hier even naar: https://www.psychologytoday.com/intl/blog/the-legacy-distorted-love/201412/is-your-partner-narcissist-here-are-50-ways-tell
Het is geen diagnose maar om te kijken of je misschien inderdaad die richting op moet denken. Het is ook niet de bedoeling om met dat document in de hand hem er op te gaan wijzen dat hij dat is en dat hij moet veranderen. dat werkt niet
Annastir, ik weet ongeveer wat je voelt. Ik zou een dagboek bijhouden ook om van je af te schrijven. En omdat er zoveel gebeurt dat je het later misschien niet meer precies weet. En troost je met de gedachte dat het voor iedereen beter is als jij nu even niet de relatie maar jezelf aan het redden bent. Voor je kindje en zelfs uiteindelijk ook voor je man. Als hij uiteindelijk zal zien dat jij normaal bent en hij niet (allebei in relatieve zin) is er meer kans dat hij zich zal gaan afvragen of hij niet eens iets aan zichzelf moet gaan doen. Heel kleine kans dat het zal gebeuren. Maar ikzelf heb het altijd in mijn achterhoofd gehouden in mijn situatie. Dat bedoelde ik ook denk ik met, je kunt ook als je je losmaakt van iemand nog wel van iemand blijven houden en nog steeds willen dat het ooit goedkomt. Maar toch terwijl je je tegelijkertijd noodgedwongen psychisch losmaakt.
