Relatie met schoonouders nog te redden?
Hallo lieve mensen!
Mijn schoonfamilie en ik gaan niet zo lekker. Even bij het begin beginnen: 4 jaar geleden ben ik voor mijn man van Overijssel naar Brabant verhuist. Een moeilijke keuze voor mij want ik had het heel goed in Overijssel maar mijn man kon niet mijn kant op verhuizen ivm zijn werk. En om de liefde een goede kans te geven moest ik dit proberen!
De liefde bleef. Inmiddels bezegeld met een huwelijk en een prachtige dochter.
Vanaf het begin is de relatie met mijn schoonfamilie lastig. Je zou denken of in mijn geval hopen dat ze je leuk opnemen in de familie, de omgeving laten zien en je een beetje thuis laten voelen. Dit gebeurde helaas niet. Vooral veel commentaar op dingen die niet hun zaak waren: je werkt teveel, je moet voor je man zorgen, waarom heb jij de was nog niet gedaan, zou je niet eens stofzuigen, waarom was onze zoon niet aan het werk dit weekend, en ga zo maar door. Toen de tijd kon ik het nog wel loslaten.
Maar nu ons kind is geboren veranderd het van bemoeizucht naar bezitterigheid.
Net na de geboorte kwam mijn schoonmoeder elke avond binnenvallen. Ik snapte het enthousiasme maar na een poosje toch gevraagd of ze even van tevoren wou bellen of appen of het paste. We hadden een zware bevalling gehad en om 20.30 uur had ik geen energie meer voor bezoek. Daar escaleerde het al. Er werd gezegd dat ze recht hadden om opa en oma te zijn. Ze wouden haar ook wel eens een uurtje alleen. Dus zonder mij. Ik netjes uitgelegd dat ik dit nu nog niet prettig vond en ze altijd welkom waren voor een bakje koffie. Ik ben nog regelmatig naar hun geweest om daar eens een bakje koffie te doen en zodat ze hun kleindochter konden zien.
Na een aantal maanden schoonmoeder maar eens bij ons thuis uitgenodigd want uit haarzelf kwam ze niet meer. Duidelijk uitgelegd dat er van mijn kant geen wrok zit en ze altijd welkom is als ze maar even appt of belt. Afspraken gemaakt dat we over en weer bij elkaar op de koffie zouden komen om de band te versterken zodat onze dochter ook meer op het gemak is bij oma. (Nu is het vaak paniek en huilen als oma er is) en gezegd dat onze dochter in haar eigen omgeving (dus thuis) beter op haar gemak is en ze elkaar dus rustiger kunnen leren kennen. En ook gezegd dat als de relatie tussen ons 3en verbeterd ik haar ook 'makkelijker' achterlaat op den duur.
Maanden gaan voorbij. Ik probeer netjes me aan mijn kant vd afspraak te houden en die kant op te gaan. Zij komt alleen nog steeds nooit hier. Tot voor 2 weken geleden de bom barste en ik weer voor vanalles werd uitgemaakt. De reden? Omdat wij op mijn eigen verjaardag bij mijn ouders in het oosten waren en niet thuis. Het was belachelijk dat ze niet langs konden komen op de dag zelf. En we zouden het wel met opzet zo gepland hebben.
Sinds dien ben ik er klaar mee. Klaar om voor vanalles uitgemaakt te worden terwijl ze zelf 0 initiatief nemen. 0 initiatief toen ik hier kwam wonen. En 0 initiatief nu. Maar wel volledig mij verantwoordelijk stellen dat ze hun kleindochter te weinig zien.
Wat moet ik hiermee? Ik ben er klaar mee. Ik wil die negatieve energie niet. Ik wil het geen strijd laten zijn. Maar ik wil ook niet mezelf en mijn gevoel maar constant opzij moeten zetten voor hun.
Mijn man weet hier trouwens van en is het met mij eens. Heeft de pogingen van mijn kant gezien en heeft er alleen maar respect voor dat ik het zo lang vol heb gehouden ondanks alles. Maar hij ziet ook geen oplossing. En snapt dat ik er klaar mee ben om maar iedere keer als vuil te worden behandeld. De emmer is vol.
Je had dergelijke verstandhouding niet gewenst, maar een goede verstandhouding moet wel van twee kanten komen, anders komen ze tussen jullie in te staan.
Teckel88 schreef op 18-09-2021 om 10:26:
Het bommetje is gebarsten.
Mijn schoonvader stond hier afgelopen week ineens in de keuken. Of we even konden praten want deze situatie bracht veel stress bij hun. Ik zeg: natuurlijk! Ga zitten, wil je koffie? Koffie hoefde hij niet en zitten wou hij ook niet.
Toen begon hij. Beschuldigingen zoals onder andere: ik ontnam hun het kleinkind. Ik vertrouwde hun niet. Was mijn man wel de vader want daar twijfelden ze aan. Geen ruimte om van mijn kant antwoord te geven. Hij tierde aan 1 stuk door. Op een gegeven moment gezegd: als je nou heel even luistert kan ik misschien antwoord geven? Zijn antwoord: ik hoef niet naar jou te luisteren. Jij moet naar mij luisteren. Oftewel dit is geen gesprek maar een preek.
Na een poosje toch ergens ruimte gekregen om iets te zeggen en uitgelegd dat ik met zijn vrouw de afspraak heb gemaakt om over en weer bij elkaar koffie te gaan drinken zodat onze dochter meer op het gemak is bij oma en oma weet hoe wij met ons kind omgaan wat betreft eten, troosten, slapen. Zodat ik met de tijd onze dochter daar wel eens achter kon laten zonder mij. Ik ben na die afspraak meerdere keren daar geweest. Maar schoonmoeder is hier nooit meer geweest. Initiatief komt van 2 kanten volgens mij.
Het was onzin volgens schoonvader. Ik hoefde daar niet op de koffie te komen. Ik moest mijn dochter achterlaten en zelf weggaan. Ik hoefde niet meer te komen. Ze wouden alleen mijn dochter.
Na meerdere pogingen tot uitleg geven mbt mijn gevoelens en emoties in dit verhaal en daar niet de kans voor krijgen is hij weg gegaan.
Ik ben zo klaar met de beschuldigingen, het totale gebrek aan respect. En het gebrek aan ruimte voor wat ik denk en vind als moeder. Het enige wat zij willen is hun kleinkind alleen. Zonder vader of moeder.
Mn schoonvader is ook nog bij mijn man geweest. Hoe hij zijn vader zo kon laten behandelen in ZIJN huis. Niet ons huis, nee zijn huis. Ik heb het gevoel lucht te zijn voor die mensen. De baarmoeder die hun kleinkind op de wereld heeft gezet. Niets meer dan dat.
Ik sta er nu zo in dat ik ze niet meer wil zien. Ik zal de deur hier nooit dicht gooien. Ze zijn welkom om voor hun kleinkind langs te komen. Altijd zo geweest ook. En dat zal ik voor onze dochter ook blijven doen. Maar hier trek ik een grens wat betreft mijn persoonlijke relatie met hun.
Je schoonvader is hier wel over elke grens gegaan met de manier van communiceren en de beschuldigingen. Allerlei ongefundeerde dingen roepen, niet even rustig willen gaan zitten, etc.
Deze man wil gewoon geen kant op. Alleen de kant dat jij je volledig moet schikken naar hen, maar dat wil je (terecht) niet.
Ik zou je man mededelen wat er is gebeurd en dat contact wat jou betreft niet meer hoeft.
Het gedrag van deze mensen slaat werkelijk alles.
Vraag me ook nog steeds af hoe je man erin staat. Het klinkt 'n beetje alsof hij het allemaal maar laat gebeuren. Dat zijn ouders in het verleden met hun gedrag dingen voor elkaar kregen bij hem.
Zou het niet kunnen dat haar man behoorlijk is beschadigd als hij is opgegroeid bij zulke ouders, en codependent is (en zodoende het allemaal een beetje laat gebeuren, hij weet immers niet anders? Ik spreek uit ervaring...)
Ik zat ook te denken in de richting van narcisme.
troelahoep schreef op 24-09-2021 om 20:30:
Zou het niet kunnen dat haar man behoorlijk is beschadigd als hij is opgegroeid bij zulke ouders, en codependent is (en zodoende het allemaal een beetje laat gebeuren, hij weet immers niet anders? Ik spreek uit ervaring...)
Ik zat ook te denken in de richting van narcisme.
Precies wat ik ook denk. Hier een partner met hetzelfde probleem en ik herken het verhaal volledig, manipulatief, rechte zwart-witte visie en geen ruimte voor andermans mening. Mijn man kwam in therapie erachter dat zijn ogenschijnlijke veilige thuissituatie helemaal niet zo veilig was en waar zijn mentale problemen door veroorzaakt werden. Na dit inzicht hadden we afstand van zijn ouders genomen en dat bracht zoveel rust. Contact werd de laatste tijd weer intensiever wegens omstandigheden, maar bracht meteen weer ellende met zich mee. Na een akkefietje gisteren is mijn deur hier nu wel dicht. Ik zal Zwitserland spelen wanneer dat nodig is voor mijn kinderen en man, maar daar blijft het bij. Nooit zal ik er nog uit mezelf naartoe gaan. Ik raad Teckel aan hetzelfde te doen. Dit soort mensen brengen alleen maar schade en ellende en die band moet je helemaal niet willen versterken. Denk dat je er beter zover mogelijk vandaan kan blijven.
Ben ook wel heel benieuwd wat jouw man van de aanvaring met zijn vader vond.
Lentebloem schreef op 25-09-2021 om 23:36:
[..]
Precies wat ik ook denk. Hier een partner met hetzelfde probleem en ik herken het verhaal volledig, manipulatief, rechte zwart-witte visie en geen ruimte voor andermans mening. Mijn man kwam in therapie erachter dat zijn ogenschijnlijke veilige thuissituatie helemaal niet zo veilig was en waar zijn mentale problemen door veroorzaakt werden. Na dit inzicht hadden we afstand van zijn ouders genomen en dat bracht zoveel rust. Contact werd de laatste tijd weer intensiever wegens omstandigheden, maar bracht meteen weer ellende met zich mee. Na een akkefietje gisteren is mijn deur hier nu wel dicht. Ik zal Zwitserland spelen wanneer dat nodig is voor mijn kinderen en man, maar daar blijft het bij. Nooit zal ik er nog uit mezelf naartoe gaan. Ik raad Teckel aan hetzelfde te doen. Dit soort mensen brengen alleen maar schade en ellende en die band moet je helemaal niet willen versterken. Denk dat je er beter zover mogelijk vandaan kan blijven.
Ben ook wel heel benieuwd wat jouw man van de aanvaring met zijn vader vond.
Nadat zijn vader bij mijn was geweest is mijn schoonvader naar mijn man toe gegaan. Om te vertellen dat hij blind is door de liefde. Dat hij niet zag wat ik allemaal wel niet veroorzaakte. Dat hij zijn vader in zijn huis zo liet toespreken door zo'n arrogant wijf.
Mijn man is er na al die jaren een beetje moe van. Hij voelt zich wel een beetje tussen 2 kampen instaan. Heb hem gezegd dat dat niet zo hoeft te zijn. Hij wil zijn ouders het opa en oma zijn niet ontnemen en wil met zijn zoon en onze dochter daar nog wel komen. Ik heb gezegd dat dat prima is maar dat ik wel afstand neem van zijn ouders. Dat begreep hij volledig. En ik begrijp ook dat hij het nog niet compleet los kan laten.
Moet wel zeggen dat hij door de jaren heen wel steeds meer is gaan beseffen dat zijn thuissituatie niet 'normaal' is nu hij ziet hoe het bijvoorbeeld bij mij thuis gaat. Hij heeft meerdere keren uitgesproken jaloers te zijn op zulke betrokken, meedenkende maar toch ook vrijlatende ouders. En laatst zei hij dat hij momenteel meer met mijn ouders heeft dan met zijn eigen.
Teckel88 schreef op 27-09-2021 om 08:37:
[..]
Moet wel zeggen dat hij door de jaren heen wel steeds meer is gaan beseffen dat zijn thuissituatie niet 'normaal' is nu hij ziet hoe het bijvoorbeeld bij mij thuis gaat. Hij heeft meerdere keren uitgesproken jaloers te zijn op zulke betrokken, meedenkende maar toch ook vrijlatende ouders. En laatst zei hij dat hij momenteel meer met mijn ouders heeft dan met zijn eigen.
Ik begrijp dat helemaal, van dat jaloers zijn. Niet zozeer mijn schoonfamilie (die zijn anderszins niet echt warm en gezellig) maar wel als ik verhalen hoor van families van vrienden en bekenden. Hoe vaak ik me niet heb gewenst dat ik bij een andere familie mocht horen....
Oef, Teckel, wat heb ik het met je te doen vanwege de herkenning.
Hier dacht ik eerst ook dat eenzijdige afstand zou helpen. Maar het werkte juist in mijn nadeel want nu ik minder ( lees; niet) meer kwam, kwam man juist des te meer. Ze hebben die tijd gebruikt om een wig tussen ons te slaan door zich te gaan opstellen als slachtoffers. Niet alleen naar man, maar ook naar de andere familieleden waardoor ik geïsoleerd raakte. Ze hebben mij wel diep gekwetst, maar niet klein gekregen.
Ik adviseerde je eerst je man met de kinderen bij hen langs te gaan. Nu ik lees hoe zijn vader over jou spreekt, weet ik niet of dat zo’n goed advies is. Jouw afwezigheid biedt hen de speelruimte om te man te manipuleren. Als je er wel bij bent, staan jullie samen en hebben ze minder grip op hem. Ik wil je man niet als onmondig neer zetten, maar ik ken de truukjes nu wel zo’n beetje.
Een bekend trucje is tijd trekken; kleinkinderen bv beloven nog even pannenkoeken te bakken terwijl je man aangeeft naar huis te gaan etc etc. Allemaal voor aandacht daar ze vinden dat ze als opa/oma recht op hebben. Zo worden kleinkinderen gebruikt als pionnen.
Dat haal je weg, door met je man mee te gaan.
ik hoop ook dat jullie naar een andere dorp/ stad verhuizen. Daarmee zegt je man indirect, dat hij niet bang is hen te verlaten want ook al zijn ze zijn ouders, zijn gezin is belangrijker voor hem.
Flanagan schreef op 28-09-2021 om 16:16:
Oef, Teckel, wat heb ik het met je te doen vanwege de herkenning.
Hier dacht ik eerst ook dat eenzijdige afstand zou helpen. Maar het werkte juist in mijn nadeel want nu ik minder ( lees; niet) meer kwam, kwam man juist des te meer. Ze hebben die tijd gebruikt om een wig tussen ons te slaan door zich te gaan opstellen als slachtoffers. Niet alleen naar man, maar ook naar de andere familieleden waardoor ik geïsoleerd raakte. Ze hebben mij wel diep gekwetst, maar niet klein gekregen.
Ik adviseerde je eerst je man met de kinderen bij hen langs te gaan. Nu ik lees hoe zijn vader over jou spreekt, weet ik niet of dat zo’n goed advies is. Jouw afwezigheid biedt hen de speelruimte om te man te manipuleren. Als je er wel bij bent, staan jullie samen en hebben ze minder grip op hem. Ik wil je man niet als onmondig neer zetten, maar ik ken de truukjes nu wel zo’n beetje.
Een bekend trucje is tijd trekken; kleinkinderen bv beloven nog even pannenkoeken te bakken terwijl je man aangeeft naar huis te gaan etc etc. Allemaal voor aandacht daar ze vinden dat ze als opa/oma recht op hebben. Zo worden kleinkinderen gebruikt als pionnen.
Dat haal je weg, door met je man mee te gaan.
ik hoop ook dat jullie naar een andere dorp/ stad verhuizen. Daarmee zegt je man indirect, dat hij niet bang is hen te verlaten want ook al zijn ze zijn ouders, zijn gezin is belangrijker voor hem.
Wat enorm vervelend dat je in soortgelijke situatie zit! Het vergt een boel energie. Negatieve energie. Die ik liever als positieve energie gebruik om de leukste moeder voor mn dochter en bonuszoon te zijn!
Mijn man is afgelopen zaterdag alleen naar de verjaardag van (schoon)moeder geweest met ons dochtertje en zijn zoontje. Er is geen woord gerept over mijn afwezigheid. En dat is prima.
Wij hebben inderdaad plannen om te verhuizen. Dit is vorige week besproken met de ex van mijn man ivm zijn zoontje. En zij stond hier zeer positief tegenover en begreep de situatie. Een pak van ons hart. Want wij nemen deze stap alleen als het in goed overleg kan ivm zijn zoontje. En dit is nu gelukkig het geval.
Dit weten mijn schoonouders nog niet en dit laten we ook nog even zo. Eerst maar is concrete plannen maken in deze gekke huizenmarkt. Want als ze dit horen dan ben ik helemaal de boosdoener. Mijn man werd nu al als blind beschouwd door zo achter mij te gaan staan in deze situatie.
@Teckel, fijn te lezen dat jij en je man op één lijn liggen.
Hier waren we ook jaren een team tot het conflict zich aandeed. Dat leidde tot 5 jaar van onrust. Sinds zijn moeder overleden is, is die onrust voor een groot deel gezakt. Maar de teambuilding van vroeger is wel aangetast. Ik ben blij voor je, zeker nu je nog in begin van de relatie staat( kind nog peuter), dat jullie je eigen plannen kunnen trekken.
Ook heel fijn dat zijn ex zo begripvol is.
@Teckel. Hoe gaat het nu? De Kerstdagen komen er aan. Hebben jij en je man een bepaalde modus kunnen vinden in de omgang met zijn ouders?
ildika schreef op 07-12-2021 om 06:52:
@Teckel. Hoe gaat het nu? De Kerstdagen komen er aan. Hebben jij en je man een bepaalde modus kunnen vinden in de omgang met zijn ouders?
Lief dat je hier naar vraagt!
Mijn man gaat eens in de zoveel tijd met onze dochter naar zijn ouders toe. Op de koffie. Zodat ze hun kleinkind zien. Ik ga niet mee.
Mijn man heeft laatst verteld dat we de plannen hebben om te verhuizen en de dingen die daar weer gezegd zijn doen ons nog meer beseffen waarom het voor ons en ons gezin beter is afstand te nemen van deze situatie.
Mijn man gooit zijn leven weg. Heeft geen 'ballen'. Loopt achter zijn vrouw aan zonder eigen mening. Steekt zijn ouders een mes in de rug. Ik ben een vieze uitkeringtrekker (zit nog in de ziektewet na mijn bevalling, daarvoor werkte ik 60 uur per week). Asociaal, profiteur, egoïstisch en bovenal een smerig wijf. Zo gek dat ik onze verdere omgeving er niemand is die zo over ons denkt.
Het ergste vind ik nog dat je als ouders (zijn ouders) je uiteindelijk wil dat je kinderen gelukkig zijn. Met wie en waar dat dan is mag en kan je een mening over hebben maar je eigen mening zo doordrijven en je kind uitmaken voor zulke dingen vind ik echt heel erg. En dat mijn man dit over zich heen moet laten komen vind ik erg.
Als mijn ouders zo tegen/over mij of mijn man zouden praten zou ik ook grote afstand nemen en dan is het jammer voor hun dat ze hun kleindochter weinig of niet zullen zien.
En als de ouders van mijn man zich zo zouden gedragen idem dito. Zo hoeven jullie je niet te laten behandelen hoor, deze mensen leven in een ander soort universum of zo.
Als ze denken dat een schoondochter naar hun pijpen gaat dansen en ze precies kunnen bepalen hoe die zich moet gedragen en langs moet komen etc. Dan gaat letterlijk elke schoondochter tegenvallen. Puur omdat hun eisen veel te hoog zijn.
Wat gek dat ze wel het kind, wat voor de helft van zo'n "asociaal, profiteur, egoïstisch en bovenal een smerig wijf" is, willen zien.
Overigens zou ik daar zelf niet mee akkoord gaan, dat ze mijn kind zagen als ze zo over me praatten. En stel ik ging er heen en mijn ouders praatten zo over mijn man, dan was het ook afgelopen met onze bezoekjes. Blijft je man gaan, en zo ja, waarom?
Valeria schreef op 09-12-2021 om 07:24:
Wat gek dat ze wel het kind, wat voor de helft van zo'n "asociaal, profiteur, egoïstisch en bovenal een smerig wijf" is, willen zien.
Overigens zou ik daar zelf niet mee akkoord gaan, dat ze mijn kind zagen als ze zo over me praatten. En stel ik ging er heen en mijn ouders praatten zo over mijn man, dan was het ook afgelopen met onze bezoekjes. Blijft je man gaan, en zo ja, waarom?
Poeh, inderdaad. Wie weet wat voor invloed zij op je kind uitoefenen op die manier. Hoe schadelijk is dat voor een kind als een ander jouw bijzijn je vader of moeder (in dit geval) uitmaken voor allerlei lelijke dingen. Hoe vaak gaat je man er nog heen (je schrijft eens in de zoveel tijd)?
Valeria schreef op 09-12-2021 om 07:24:
Blijft je man gaan, en zo ja, waarom?
Hij gaat eens in de 2/3 weken daar heen. Hij wil dit doen omdat het toch zijn ouders blijven. En ik ga hem daarin niets verbieden. Zijn keuze. Ik wil niet dat dit tussen ons in komt te staan.
