Relatie met schoonouders nog te redden?
Hallo lieve mensen!
Mijn schoonfamilie en ik gaan niet zo lekker. Even bij het begin beginnen: 4 jaar geleden ben ik voor mijn man van Overijssel naar Brabant verhuist. Een moeilijke keuze voor mij want ik had het heel goed in Overijssel maar mijn man kon niet mijn kant op verhuizen ivm zijn werk. En om de liefde een goede kans te geven moest ik dit proberen!
De liefde bleef. Inmiddels bezegeld met een huwelijk en een prachtige dochter.
Vanaf het begin is de relatie met mijn schoonfamilie lastig. Je zou denken of in mijn geval hopen dat ze je leuk opnemen in de familie, de omgeving laten zien en je een beetje thuis laten voelen. Dit gebeurde helaas niet. Vooral veel commentaar op dingen die niet hun zaak waren: je werkt teveel, je moet voor je man zorgen, waarom heb jij de was nog niet gedaan, zou je niet eens stofzuigen, waarom was onze zoon niet aan het werk dit weekend, en ga zo maar door. Toen de tijd kon ik het nog wel loslaten.
Maar nu ons kind is geboren veranderd het van bemoeizucht naar bezitterigheid.
Net na de geboorte kwam mijn schoonmoeder elke avond binnenvallen. Ik snapte het enthousiasme maar na een poosje toch gevraagd of ze even van tevoren wou bellen of appen of het paste. We hadden een zware bevalling gehad en om 20.30 uur had ik geen energie meer voor bezoek. Daar escaleerde het al. Er werd gezegd dat ze recht hadden om opa en oma te zijn. Ze wouden haar ook wel eens een uurtje alleen. Dus zonder mij. Ik netjes uitgelegd dat ik dit nu nog niet prettig vond en ze altijd welkom waren voor een bakje koffie. Ik ben nog regelmatig naar hun geweest om daar eens een bakje koffie te doen en zodat ze hun kleindochter konden zien.
Na een aantal maanden schoonmoeder maar eens bij ons thuis uitgenodigd want uit haarzelf kwam ze niet meer. Duidelijk uitgelegd dat er van mijn kant geen wrok zit en ze altijd welkom is als ze maar even appt of belt. Afspraken gemaakt dat we over en weer bij elkaar op de koffie zouden komen om de band te versterken zodat onze dochter ook meer op het gemak is bij oma. (Nu is het vaak paniek en huilen als oma er is) en gezegd dat onze dochter in haar eigen omgeving (dus thuis) beter op haar gemak is en ze elkaar dus rustiger kunnen leren kennen. En ook gezegd dat als de relatie tussen ons 3en verbeterd ik haar ook 'makkelijker' achterlaat op den duur.
Maanden gaan voorbij. Ik probeer netjes me aan mijn kant vd afspraak te houden en die kant op te gaan. Zij komt alleen nog steeds nooit hier. Tot voor 2 weken geleden de bom barste en ik weer voor vanalles werd uitgemaakt. De reden? Omdat wij op mijn eigen verjaardag bij mijn ouders in het oosten waren en niet thuis. Het was belachelijk dat ze niet langs konden komen op de dag zelf. En we zouden het wel met opzet zo gepland hebben.
Sinds dien ben ik er klaar mee. Klaar om voor vanalles uitgemaakt te worden terwijl ze zelf 0 initiatief nemen. 0 initiatief toen ik hier kwam wonen. En 0 initiatief nu. Maar wel volledig mij verantwoordelijk stellen dat ze hun kleindochter te weinig zien.
Wat moet ik hiermee? Ik ben er klaar mee. Ik wil die negatieve energie niet. Ik wil het geen strijd laten zijn. Maar ik wil ook niet mezelf en mijn gevoel maar constant opzij moeten zetten voor hun.
Mijn man weet hier trouwens van en is het met mij eens. Heeft de pogingen van mijn kant gezien en heeft er alleen maar respect voor dat ik het zo lang vol heb gehouden ondanks alles. Maar hij ziet ook geen oplossing. En snapt dat ik er klaar mee ben om maar iedere keer als vuil te worden behandeld. De emmer is vol.
MamaE, als je zelf eens in zo’n situatie komt, zul je merken dat dat niet zo eenvoudig is. De zoon wilt op een prettige manier contact hebben met zijn ouders. Daarom gaat hij met kleinkind, dat ook deels zijn vlees en bloed is, bij zijn ouders langs zodat ze haar nog zien opgroeien.
Ik denk dat de zoon stil, heel diep in zijn hart, de hoop koestert dat zijn ouders ook eens stilstaan bij wat ze hem aan doen en stoppen met zijn vrouw zwart maken.
We kunnen hem wel een watje vinden, alhoewel ik het sterk vind dat hij hen verteld heeft over de verhuisplannen terwijl hij die ook voor zich kon houden tot ze daadwerkelijk een verhuiswagen laten voorrijden, het is geen watje maar iemand die van zijn ouders houdt.
Misschien dat hij hoopte dat zijn ouders tot bezinnen kwamen als ze wisten dat hij met zijn gezin hen ging verlaten; laatste poging hen te bereiken.
Ik denk dat Teckel88 er net zo in staat als haar man; niets liever willen dan goed contact zoals ze die ook met haar familie heeft.
Flanagan schreef op 09-12-2021 om 09:58:
MamaE, als je zelf eens in zo’n situatie komt, zul je merken dat dat niet zo eenvoudig is. De zoon wilt op een prettige manier contact hebben met zijn ouders. Daarom gaat hij met kleinkind, dat ook deels zijn vlees en bloed is, bij zijn ouders langs zodat ze haar nog zien opgroeien.
Ik denk dat de zoon stil, heel diep in zijn hart, de hoop koestert dat zijn ouders ook eens stilstaan bij wat ze hem aan doen en stoppen met zijn vrouw zwart maken.
We kunnen hem wel een watje vinden, alhoewel ik het sterk vind dat hij hen verteld heeft over de verhuisplannen terwijl hij die ook voor zich kon houden tot ze daadwerkelijk een verhuiswagen laten voorrijden, het is geen watje maar iemand die van zijn ouders houdt.
Misschien dat hij hoopte dat zijn ouders tot bezinnen kwamen als ze wisten dat hij met zijn gezin hen ging verlaten; laatste poging hen te bereiken.
Ik denk dat Teckel88 er net zo in staat als haar man; niets liever willen dan goed contact zoals ze die ook met haar familie heeft.
Ik zeg ook niet dat het verkeerd is wat haar man doet hoor. Ik snap best dat het zijn ouders zijn en hij toch beperkt contact wil. Zelf zou ik een andere keuze maken.
Ik zou het niet kunnen, eens in de 2-3 weken langsgaan om zulke negatieve praat te moeten horen. Ik heb zelf ook te maken met iets dergelijks, maar dan mijn eigen ouders en dan met name mijn vader. Het is geen feest om die man en zijn ongelofelijke negativiteit over alles te ontmoeten. Mijn man trekt dat niet en ik werd (word, soms nog) er heel verdrietig van om te zien hoe mijn ouders wegzinken in hun put van eenzaamheid en veroordeling.
Over rouwen gesproken wat in een ander draadje naar voren komt, dat heb ik ook echt gedaan, toen ik inzag wat ik heb gemist in mijn jeugd, dat mijn ouders geen leuke mensen zijn en niet gaan veranderen.
Je man kan best van zijn ouders eisen dat ze niet kwaadspreken over jou!!
Hij kan gewoon op bezoek gaan, en als ze toch weer beginnen, meteen onderbreken en waarschuwen, en bij de tweede keer onmiddellijk vertrekken met jullie dochter.
Dat soort leugenachtige hate speech is ontzettend schadelijk voor jullie dochter en pijnlijk voor je man. Hij mag dat niet accepteren.
Imi schreef op 09-12-2021 om 10:49:
Je man kan best van zijn ouders eisen dat ze niet kwaadspreken over jou!!
Hij kan gewoon op bezoek gaan, en als ze toch weer beginnen, meteen onderbreken en waarschuwen, en bij de tweede keer onmiddellijk vertrekken met jullie dochter.
Dat soort leugenachtige hate speech is ontzettend schadelijk voor jullie dochter en pijnlijk voor je man. Hij mag dat niet accepteren.
tja zoiets is waarschijnlijk in jaren gegroeid en hij is het gewend intussen. Achteraf heb ik nog altijd spijt dat ik nooit eens tegen mijn narcistische moeder die altijd in verwijten sprak heb gezegd "als je niet een beetje lief kunt doen, ben ik weer weg, doei"
Dat hij het gewend is, dat hij beschadigd is, is droevig. Maar hij is volwassen, hij kan kiezen of hij gaat of niet. Jullie dochter heeft geen keuze, ze wordt aan dit schadelijke gedrag blootgesteld om dat jullie als ouders dat toestaan. Dat vind ik schokkend! Jullie hebben de verantwoordelijkheid over jullie dochter. Jullie mogen haar niet ook zo laten beschadigen.
Dus eis dat de ouders niet meer kwaadspreken of vertrek, en bij herhaling, ga er niet meer heen of laat in elk geval jullie dochter thuis.
Teckel88 schreef op 09-12-2021 om 09:37:
[..]
Hij gaat eens in de 2/3 weken daar heen. Hij wil dit doen omdat het toch zijn ouders blijven. En ik ga hem daarin niets verbieden. Zijn keuze. Ik wil niet dat dit tussen ons in komt te staan.
Dat vind ik erg vaak. En volgens mij staat het allang tussen jullie in als hij er niets tegen doet.
Ik zou het contact tussen man en ouders langzamerhand ook gaan inperken. Ik ben het erg met Imi eens, dat dit slecht is voor jullie dochter. En ook met Valeria dat dit nu al effect heeft op jullie relatie. Maar ik kan me ook vinden in de reactie van MRI. Ik heb zo'n moeder die vaak negatief is over de hele wereld. Dat is iets waar je als kind aan gewend bent, en dan is het lastig om daar anders mee om te leren gaan dan je je hele leven gewend bent geweest. Daarom zou ik er toch eens met je man over praten. Voor hem zijn de bezoekjes op deze manier ook geen pretje. Hij is (ruim) volwassen, hij hoeft voor de lieve vrede echt niet alles (meer) te accepteren. Maar dat is een proces. Jij kunt hem helpen hierin door dat zo te benoemen. Hij HOEFT niet meer. Hij is niet verantwoordelijk voor het geluk van zijn ouders. Contact mag echt op zijn voorwaarden. Daar wordt hij niet ineens een 'slechte' zoon van. Het is hun gedrag dat niet acceptabel is en hij mag daar wat van vinden.
Ik denk dat de acties van je schoonouders een wanhoopspoging zijn om hun zoon vast te houden en ze snappen zelf niet dat ze het tegenovergestelde bereiken. Op hun leeftijd is het lastig om te veranderen, maar het kan wel. Alleen, je man zal degene zijn die die verandering inzet. En hoe doet hij dat? Door zich zelf anders op te stellen. Want, actie = reactie. Discussies of uitleg zal niet werken, gedrag veranderen wel. Dus inderdaad, laat hem het gedrag benoemen dat hij niet accepteert, en er een consequentie aan verbinden. Precies zoals Imi beschreef. Bij ons heeft het gewerkt. Mijn brussen en ik hebben op een gegeven moment die negatieve uitlatingen niet langer genegeerd, maar er wat van gezegd. Volgende stap was vertrekken als ze niet gezellig kon zijn. En dat werkte. Ze kan het vaak nog niet laten hoor, maar dan zeggen we er wat van en dan trekt ze weer bij. Ze heeft toch eieren voor haar geld gekozen! Was een proces van jaren, maar het gaat nog steeds langzaamaan beter. De relatie met mijn moeder is uiteindelijk nu beter dan hij jarenlang is geweest. Dus het kan echt!
En werkt deze methode niet, dan groeit je man langzaam in het meer afstand nemen van zijn ouders. Ook dat lijkt me erg gezond voor hemzelf, voor jullie relatie en voor jullie dochter (en zijn andere kind).
Het mag voor zich spreken dat het voor jullie vreselijk is om zulke heftige toestanden mee te maken. Tegelijkertijd munt de situatie uit in duidelijkheid: de ouders van jouw partner houden er ongezonde denkbeelden op na en handelen daarnaar. Bovendien hoeven jullie niet te blijven steken in onbegrip en de negatieve gevoelens als verbijstering en woede die daaruit voortvloeien. Professionals bieden immers precies de informatie die jullie uit de brand zou kunnen helpen.
Wat dacht je van de volgende uitleg van Les Carter? Zie:
Van harte gemoedsrust toegewenst!
Teckel88 schreef op 08-12-2021 om 23:20:
[..]
Lief dat je hier naar vraagt!
Mijn man gaat eens in de zoveel tijd met onze dochter naar zijn ouders toe. Op de koffie. Zodat ze hun kleinkind zien. Ik ga niet mee.Mijn man heeft laatst verteld dat we de plannen hebben om te verhuizen en de dingen die daar weer gezegd zijn doen ons nog meer beseffen waarom het voor ons en ons gezin beter is afstand te nemen van deze situatie.
Mijn man gooit zijn leven weg. Heeft geen 'ballen'. Loopt achter zijn vrouw aan zonder eigen mening. Steekt zijn ouders een mes in de rug. Ik ben een vieze uitkeringtrekker (zit nog in de ziektewet na mijn bevalling, daarvoor werkte ik 60 uur per week). Asociaal, profiteur, egoïstisch en bovenal een smerig wijf. Zo gek dat ik onze verdere omgeving er niemand is die zo over ons denkt.
Het ergste vind ik nog dat je als ouders (zijn ouders) je uiteindelijk wil dat je kinderen gelukkig zijn. Met wie en waar dat dan is mag en kan je een mening over hebben maar je eigen mening zo doordrijven en je kind uitmaken voor zulke dingen vind ik echt heel erg. En dat mijn man dit over zich heen moet laten komen vind ik erg.
En je man gaat daar nog gezellig op de koffie? In een ding hebben ze wel gelijk. Dat hij geen "ballen" heeft. Want dat heeft 'ie niet als hij in deze omstandigheden nog naar die mensen gaat, ook al zijn het zijn ouders.
Helemaal triest dat hij jullie dochter mee neemt naar een plek waar zo over haar moeder wordt gepraat.
Onze dochter is 10 maanden oud en mijn man heeft duidelijk gezegd als hij daar op de koffie komt: 1 negatief woord en ik ben weg. Dus de koffiemomenten zijn rustig en zonder discussie/ruzie waar de kinderen bij zijn.
Dat klinkt beter. Ik wist ook niet dat je dochter nog zo klein was.
Beter? Ik vind het nog steeds raar dat hij er dan wel rustig zit. Ze denken heus niet anders in dat halve uurtje. Ze spreken het alleen niet uit. Dat is dan toch gewoon een toneelstuk, als ze op een ander moment helemaal los gaan?
Teckel88 schreef op 09-12-2021 om 21:58:
Onze dochter is 10 maanden oud en mijn man heeft duidelijk gezegd als hij daar op de koffie komt: 1 negatief woord en ik ben weg. Dus de koffiemomenten zijn rustig en zonder discussie/ruzie waar de kinderen bij zijn.
Gelukkig! Hopelijk lukt het hem ook te doen wat hij zegt.
Je man hoeft ook echt niet zo vaak te gaan. Ik heb een uitstekende relatie met mijn ouders, en ik zie ze maar 4-6 keer per jaar. We wonen namelijk best ver. Wat ik maar wil zeggen, vaak gaan betekent niet een betere relatie. In jullie geval integendeel. Dus ik zou de bezoeken zeker afbouwen. Dan is iedereen hopelijk wat blijer om elkaar weer te zien en wordt de sfeer beter.
Maar Imi, jullie wonen ver. Dan is het toch ook logisch dat je elkaar minder vaak ziet. Als jij niet ver weg woonde, was je wrs ook vaker dan 4-6 keer per jaar langs gegaan.
Tegelijk speelt leeftijd ook een rol; met oudere kinderen kan je vaak minder tijd maken om langs te gaan wegens sport of schoolactiviteiten, maar met nog jonge kinderen gun je je familie de gelegenheid een band met ze op te bouwen. Zoon woont in zelfde dorp als zijn ouders. Hij had elke week langs gekund, maar dat doet hij niet omdat het gevoelig ligt.
Mogelijk dat mannen er anders in staan dan vrouwen, maar ik zie best wat terughoudendheid bij mannen wanneer familieperikelen spelen. Meer een ‘kat uit de boom kijk- houding’ en hopen dat de storm uit zichzelf gaat liggen. Teckel en man gaan verhuizen; het aantal bezoekjes zullen uit zichzelf afnemen.
Is de relatie te redden? Ach, na verhuizing wordt deze vanzelf anders. Mogelijk beter omdat Teckel hen door de afstand wat makkelijker kan pruimen.
