Relatie met schoonouders nog te redden?

kenfan schreef op 14-09-2021 om 17:10:

Je voor alles en nog wat uitmaken? Ik zou van een partner verwachten dat hij voor me opkomt als zijn ouders zich zo misdroegen. Dan zien ze jullie dochtertje maar een paar maanden niet. Als ze een beetje verstandig zijn draaien ze dan wel bij. En anders maar niet. Het eerste huwelijk van je man is er door gesneuveld. Geen contact met grootouders is jammer voor je kind, maar als jullie huwelijk er ook op stuk loopt is erger.

Brabanders gaan er prat op dat ze zo gemoedelijk zijn. Maar bij een bepaald soort Brabanders, vaak uit de dorpen, geldt vooral voor de eigen kring:familierelaties zijn heel intens, en vriendengroepen dateren vaak nog van de middelbare schooltijd, zonder een zachte g kom je er niet tussen. Als het even kan ¨ houdoe"en wegwezen daar, en ergens in het midden van het land tussen de beide families in gaan wonen.

Haar man heeft toch nog een kind?  Als ik het me goed herinner. Dat moet ie dan ook achterlaten.

Daar heb je waarschijnlijk gelijk in BlueHeart.

Een stukje opschuiven richting Gelderland is dan wellicht een optie?

Na de opmerking van Blueheart, draad nogmaals  gelezen om te zien of ik er ook niet overheen had gelezen anders was de opmerking over verhuizen niet zo eenvoudig.
Maar er blijkt een ander draadje van Teckel over verhuizen te bestaan waarin dat gemeld wordt. En dan wordt het een ander verhaal; je man de contacten laten onderhouden en zelf op afstand blijven, gaat op lange duur ook vaak fout. Grote kans op die bekende voet tussen de deur. 
Maar verhuizen naar een andere plaats zodat effe langs wippen, minder effe wordt. Zo kan er geleidelijk aan gewerkt worden aan de communicatie binnen de familie.

PS schrale troost: dergelijke culturen heb je overal. Of je verstaat ze niet of je staat minder streng in geloof of,of. Belangrijk dat je man en jij elkaar kunnen lezen en schrijven.

kenfan schreef op 15-09-2021 om 00:24:

[..]

Bij die eerste vrouw? Daar heb ik dan zeker overheen gelezen. En excuus voor alle dorpsbewoners in het Zuiden die ik nu op hun tenen heb getrapt. Ik denk dat cultuurverschillen in Nederland groter zijn dan menigeen denkt. Mijn beeld is misschien wat vertekend door het clubje zestigplus dames met wie ik precorona regelmatig in de kleedkamer van het zwembad stond. Die gesprekken gingen alleen maar over hun kinderen en kleinkinderen: hij zee, en toen zee zij, en diejen juf van ons Demi zee. Ik kreeg het er plaatsvervangend Spaans benauwd van. Ik zou waarschijnlijk bij het eerste gemekker over stofzuigen al uit mijn slof geschoten zijn.

Alsof het in dorpen in Brabant heel anders is dan in dorpen in Zeeland, Noord Holland of Friesland. 

Zijn ouders hebben een plaatje in hun hoofd hoe alles moet gaan en daar wijken ze geen centimeter vanaf. En wie niet meewerkt, die gaat in de negeermodus en kan niks meer goed doen. Daar is zijn vorige partner tegenaan gelopen en nu TO ook.

Nee, geen grote voorwaarde. Met mijn reactie hoopte ik dat er idd een andere reden kon zijn voor haar onrust. Stel dat de mensen in dat huis veel roken en baby is dat niet gewend of kan daar niet tegen, dan is dat goede reden om kind daar niet achter te laten.
Meer een zoektocht naar de oorzaak.

Nu kan je bezoek aan je moeder niet vergelijken met bezoek aan je schoonmoeder. Je dochter weet dat je in de buurt bent, als jullie in het oosten van het land zijn. Als je haar bij oma in de buurt brengt om boodschappen te doen, merkt ze dat je weg bent omdat ze je stem niet hoort.
Hier gingen de kinderen op die leeftijd ook niet ergens anders logeren; ze deden geen oog dicht. Eens ging kind van 4 jr bij een goede bekende logeren. Die kon haar midden in de nacht naar huis rijden want ze wilde toch thuis zijn.
Zo vreemd is het niet als kinderen tijd nodig hebben. 

"En die tijd zal eerst met mij erbij zijn om mn dochter op haar gemak te laten voelen. Geen grote voorwaarde lijkt mij?"

Nee, alleen jij hoeft er natuurlijk niet perse bij te zijn. Dat kan je man net zo goed doen (of wellicht zelfs beter, want hij voelt zich waarschijnlijk meer op zijn gemak bij zijn moeder dan jij, en ook dat voelt jullie kind aan)

Ik mis je man helemaal in het verhaal. Ik snap dat hij een moeilijke positie heeft maar ik blijf erbij dat hij jou uit de wind zou moeten houden. Het lijkt erop alsof ze alle frustratie over hun zoon (zijn onafhankelijkheid) afschuiven op de schoondochters. Zo blijft hij van hun woede verschoond. Maar in feite moet hij tegen zijn ouders zeggen: ik ben een volwassen man en ik neem mijn eigen beslissingen, of jullie het daar nou mee eens zijn of niet. Ik heb deze vrouw gekozen en ik vind haar geweldig zoals ze is dus als je wat te klagen hebt, kom je maar naar mij. Niet dat je er wat over te zeggen hebt maar laat mijn vrouw met rust. Ze heeft niks te maken met dat jullie moeite hebben met met feit dat ik mijn eigen leven leid. Dat is mijn keuze, niet die van mijn vrouw. 
Wat vindt je man nou dat er moet gebeuren? Wat ziet hij als de oplossing? Is hij echt passief of is hij vooral afwezig in jouw verhaal? 

Teckel88 schreef op 18-09-2021 om 10:26:

Na een poosje toch ergens ruimte gekregen om iets te zeggen en uitgelegd 

Waarom heb je zo'n onbeschofte &*%%&% niet gewoon het huis uit gezet?
Je gaat zo iemand toch niets uitleggen???

En als het mij was overkomen, dan konden ze fluiten naar contact met hun kleinkind hoor. (Ze hebben geen recht op een kleinkind of zo.)

Je schoonouders zijn erg manipulatief en je man ‘laat dat over zich heenkomen’. Hij is natuurlijk opgevoed door deze mensen dus het is te begrijpen dat hij het niet helder ziet en in deze dynamiek verstrengeld is. 
Ik zou er als ‘werkhypothese’ eens van uitgaan dat een van beide schoonouders een cluster B persoonlijkheidsstoornis heeft (‘narcistisch spectrum’) heeft. Niet omdat ik een glazen bol heb of via het internet diagnoses kan stellen. Dat kan ik natuurlijk helemaal niet. Maar rondom deze stoornissen is veel geschreven over emotionele manipulatie en grenzen stellen. En daar kunnen jullie misschien wat aan hebben. Het zou je man ook inzicht kunnen geven om zichzelf eens als een KOPP-kind (kind van ouders met psychische problematiek) te bekijken: ‘Zou het kunnen dat ik ben opgevoed in een gezin met een of twee psychisch ongezonde ouders en dat dit gevolgen heeft gehad voor mij?’ Het zou hem inzicht kunnen geven in de dynamiek tussen hem en zijn ouders. Nogmaals: het gaat me er niet om die mensen uit de losse pols te diagnosticeren. Het gaat erom dat daar patronen in kunnen zitten die jullie herkennen en waar jullie voor jezelf iets mee zouden kunnen, om de situatie voor jullie te verbeteren. Je zou dus niet moeten focussen op ‘die lui eens even vertellen dat ze gek zijn’ maar op ‘hoe gedraag ik me zo dat ik hier het minst last van heb’. Ik heb ook de indruk dat je er al op die manier inzit. 
Zelf heb ik het een en ander gelezen over omgaan met borderline. Ook informatie en ervaringen met narcisme zouden jullie wellicht aanknopingspunten kunnen bieden. Een heel inzichtelijk boek over manipulatie vond ik ‘Emotionele chantage’ van Susan Forward. Er is ook heel veel op YouTube te vinden trouwens. Little Shaman komt hier geregeld voorbij. Grey rock is een metafoor voor jezelf onbereikbaar maken voor narcistische manipulatie. Afijn, kijk maar eens of je wat hebt aan deze invalshoek. 

Teckel88 schreef op 18-09-2021 om 11:58:

[..]

Bedankt! Zeker iets om ons over in te lezen! Het is voor mij inderdaad 'makkelijker' mij 'los' te koppelen van deze situatie. En aangezien in persoonlijke grenzen over ga distantieer ik mij nu van deze situatie. De constante stress die ik voel, het op mijn tenen lopen in ons eigen huis uit 'angst' iets verkeerd te doen in de ogen van mijn schoonouders. Ik wil het niet meer. Dan maar minimaal tot geen contact. Ik kies hierin voor mijn gezin en de moeder die ik kan zijn zonder die druk van buitenaf. Goed doen kan ik het voor hun niet. Ja, als ik alles doe wat hun verlangen en daarbij mijn ideeën/gevoelens moet vergeten. Daar pas ik voor.

Het is erg goed dat je een grens trekt maar dat kan natuurlijk wel tot spanningen leiden in de relatie met je man. Als jij je onbereikbaar maakt, zullen ze waarschijnlijk alsnog bij hem aankloppen. Het lijkt mij echt belangrijk dat jullie samen goed weten hoe je erin staat en samen een koers bepaalt. Anders loop je nog het risico dat ze erin slagen tussen jullie te gaan stoken. Het is goed dat je je man niet onder grote druk zet. Tegelijkertijd is het wel erg belangrijk dat jullie elkaar goed vasthouden. Best een complexe situatie dus. Ik heb op basis van wat ik hier lees eigenlijk vooral het idee dat je man een flinke klus te doen heeft. Maar dat kun je niet afdwingen bij een ander natuurlijk. En het is erg pijnlijk om onder ogen te zien dat je ouders schade aanrichten in je leven, in plaats van je te steunen en lief te hebben. Het is dus zeker ook geen gemakkelijke klus!