Relatie met schoonouders nog te redden?

Hallo lieve mensen!

Mijn schoonfamilie en ik gaan niet zo lekker. Even bij het begin beginnen: 4 jaar geleden ben ik voor mijn man van Overijssel naar Brabant verhuist. Een moeilijke keuze voor mij want ik had het heel goed in Overijssel maar mijn man kon niet mijn kant op verhuizen ivm zijn werk. En om de liefde een goede kans te geven moest ik dit proberen!
De liefde bleef. Inmiddels bezegeld met een huwelijk en een prachtige dochter.

 Vanaf het begin is de relatie met mijn schoonfamilie lastig. Je zou denken of in mijn geval hopen dat ze je leuk opnemen in de familie, de omgeving laten zien en je een beetje thuis laten voelen. Dit gebeurde helaas niet. Vooral veel commentaar op dingen die niet hun zaak waren: je werkt teveel, je moet voor je man zorgen, waarom heb jij de was nog niet gedaan, zou je niet eens stofzuigen, waarom was onze zoon niet aan het werk dit weekend, en ga zo maar door. Toen de tijd kon ik het nog wel loslaten. 

Maar nu ons kind is geboren veranderd het van bemoeizucht naar bezitterigheid. 
Net na de geboorte kwam mijn schoonmoeder elke avond binnenvallen. Ik snapte het enthousiasme maar na een poosje toch gevraagd of ze even van tevoren wou bellen of appen of het paste. We hadden een zware bevalling gehad en om 20.30 uur had ik geen energie meer voor bezoek. Daar escaleerde het al. Er werd gezegd dat ze recht hadden om opa en oma te zijn. Ze wouden haar ook wel eens een uurtje alleen. Dus zonder mij. Ik netjes uitgelegd dat ik dit nu nog niet prettig vond en ze altijd welkom waren voor een bakje koffie. Ik ben nog regelmatig naar hun geweest om daar eens een bakje koffie te doen en zodat ze hun kleindochter konden zien. 
Na een aantal maanden schoonmoeder maar eens bij ons thuis uitgenodigd want uit haarzelf kwam ze niet meer. Duidelijk uitgelegd dat er van mijn kant geen wrok zit en ze altijd welkom is als ze maar even appt of belt. Afspraken gemaakt dat we over en weer bij elkaar op de koffie zouden komen om de band te versterken zodat onze dochter ook meer op het gemak is bij oma. (Nu is het vaak paniek en huilen als oma er is) en gezegd dat onze dochter in haar eigen omgeving (dus thuis) beter op haar gemak is en ze elkaar dus rustiger kunnen leren kennen. En ook gezegd dat als de relatie tussen ons 3en verbeterd ik haar ook 'makkelijker' achterlaat op den duur.
Maanden gaan voorbij. Ik probeer netjes me aan mijn kant vd afspraak te houden en die kant op te gaan. Zij komt alleen nog steeds nooit hier. Tot voor 2 weken geleden de bom barste en ik weer voor vanalles werd uitgemaakt. De reden? Omdat wij op mijn eigen verjaardag bij mijn ouders in het oosten waren en niet thuis. Het was belachelijk dat ze niet langs konden komen op de dag zelf. En we zouden het wel met opzet zo gepland hebben.
Sinds dien ben ik er klaar mee. Klaar om voor vanalles uitgemaakt te worden terwijl ze zelf 0 initiatief nemen. 0 initiatief toen ik hier kwam wonen. En 0 initiatief nu. Maar wel volledig mij verantwoordelijk stellen dat ze hun kleindochter te weinig zien.
Wat moet ik hiermee? Ik ben er klaar mee. Ik wil die negatieve energie niet. Ik wil het geen strijd laten zijn. Maar ik wil ook niet mezelf en mijn gevoel maar constant opzij moeten zetten voor hun. 
Mijn man weet hier trouwens van en is het met mij eens. Heeft de pogingen van mijn kant gezien en heeft er alleen maar respect voor dat ik het zo lang vol heb gehouden ondanks alles. Maar hij ziet ook geen oplossing. En snapt dat ik er klaar mee ben om maar iedere keer als vuil te worden behandeld. De emmer is vol.