Relatie met schoonouders nog te redden?
Hallo lieve mensen!
Mijn schoonfamilie en ik gaan niet zo lekker. Even bij het begin beginnen: 4 jaar geleden ben ik voor mijn man van Overijssel naar Brabant verhuist. Een moeilijke keuze voor mij want ik had het heel goed in Overijssel maar mijn man kon niet mijn kant op verhuizen ivm zijn werk. En om de liefde een goede kans te geven moest ik dit proberen!
De liefde bleef. Inmiddels bezegeld met een huwelijk en een prachtige dochter.
Vanaf het begin is de relatie met mijn schoonfamilie lastig. Je zou denken of in mijn geval hopen dat ze je leuk opnemen in de familie, de omgeving laten zien en je een beetje thuis laten voelen. Dit gebeurde helaas niet. Vooral veel commentaar op dingen die niet hun zaak waren: je werkt teveel, je moet voor je man zorgen, waarom heb jij de was nog niet gedaan, zou je niet eens stofzuigen, waarom was onze zoon niet aan het werk dit weekend, en ga zo maar door. Toen de tijd kon ik het nog wel loslaten.
Maar nu ons kind is geboren veranderd het van bemoeizucht naar bezitterigheid.
Net na de geboorte kwam mijn schoonmoeder elke avond binnenvallen. Ik snapte het enthousiasme maar na een poosje toch gevraagd of ze even van tevoren wou bellen of appen of het paste. We hadden een zware bevalling gehad en om 20.30 uur had ik geen energie meer voor bezoek. Daar escaleerde het al. Er werd gezegd dat ze recht hadden om opa en oma te zijn. Ze wouden haar ook wel eens een uurtje alleen. Dus zonder mij. Ik netjes uitgelegd dat ik dit nu nog niet prettig vond en ze altijd welkom waren voor een bakje koffie. Ik ben nog regelmatig naar hun geweest om daar eens een bakje koffie te doen en zodat ze hun kleindochter konden zien.
Na een aantal maanden schoonmoeder maar eens bij ons thuis uitgenodigd want uit haarzelf kwam ze niet meer. Duidelijk uitgelegd dat er van mijn kant geen wrok zit en ze altijd welkom is als ze maar even appt of belt. Afspraken gemaakt dat we over en weer bij elkaar op de koffie zouden komen om de band te versterken zodat onze dochter ook meer op het gemak is bij oma. (Nu is het vaak paniek en huilen als oma er is) en gezegd dat onze dochter in haar eigen omgeving (dus thuis) beter op haar gemak is en ze elkaar dus rustiger kunnen leren kennen. En ook gezegd dat als de relatie tussen ons 3en verbeterd ik haar ook 'makkelijker' achterlaat op den duur.
Maanden gaan voorbij. Ik probeer netjes me aan mijn kant vd afspraak te houden en die kant op te gaan. Zij komt alleen nog steeds nooit hier. Tot voor 2 weken geleden de bom barste en ik weer voor vanalles werd uitgemaakt. De reden? Omdat wij op mijn eigen verjaardag bij mijn ouders in het oosten waren en niet thuis. Het was belachelijk dat ze niet langs konden komen op de dag zelf. En we zouden het wel met opzet zo gepland hebben.
Sinds dien ben ik er klaar mee. Klaar om voor vanalles uitgemaakt te worden terwijl ze zelf 0 initiatief nemen. 0 initiatief toen ik hier kwam wonen. En 0 initiatief nu. Maar wel volledig mij verantwoordelijk stellen dat ze hun kleindochter te weinig zien.
Wat moet ik hiermee? Ik ben er klaar mee. Ik wil die negatieve energie niet. Ik wil het geen strijd laten zijn. Maar ik wil ook niet mezelf en mijn gevoel maar constant opzij moeten zetten voor hun.
Mijn man weet hier trouwens van en is het met mij eens. Heeft de pogingen van mijn kant gezien en heeft er alleen maar respect voor dat ik het zo lang vol heb gehouden ondanks alles. Maar hij ziet ook geen oplossing. En snapt dat ik er klaar mee ben om maar iedere keer als vuil te worden behandeld. De emmer is vol.
Wat zegt je vriend/man erover? Behalve dan dat jij het met je eens is, maar in de zin van hoe dit op te lossen. Of beter gezegd: hoe hij dit op gaat lossen. Denk dat hij meer invloed heeft op zijn ouders dan dat jij dat hebt. Klinkt alsof hij er nu maar een beetje tussenin hangt, terwijl het zijn ouders zijn en hij het blijkbaar met je eens is.
Ik snap verder je irritatie prima. Voor de geboorte van je kind: wat dachten ze? Dat jij zijn nieuwe partner bent of z'n nieuwe dienstmeid? En daarna is het wel erg zwart-wit. Of ze dringen zich op en willen hun kleindochter daar helemaal alleen voor zichzelf hebben of ze komen niet eens op bezoek. Maar als je dan je verjaardag viert bij jouw familie (logisch), dan moeten ze opeens wel op bezoek kunnen komen. Als ze weten dat het niet kan.
Ik snap dat niet goed. Het klinkt een beetje als dwars zitten om dwars te zitten.
Als je graag contact wilt met je kleindochter, kan dat toch ook bij jullie? Dat hoeft toch niet perse bij hen te zijn en dan ook nog eens zonder de moeder van het kind. En eens, nooit eens uit zichzelf komen en haar gedrag, dat nodigt niet bepaald uit om je kleine kind daar dan maar alleen te laten. Zeker niet als ze ook nog eens huilt als oma er is.
Het klinkt allemaal een beetje alsof oma zorgt voor heel wat negatieve sfeer.
Ik ben bang dat het altijd gedoe zal blijven me deze mensen. Probeer je daarop in te stellen: je kan het niet goed doen, er is altijd wat te zeiken en op aan te merken. Je kunt ze wel wat gunnen natuurlijk maar je moet zelf bepalen wat goed voelt. En inderdaad: wat is de rol van je man hierin? Het zijn zijn ouders. Hij moet communiceren wat gewenst is door jullie. Nu wordt je in een soort schoondochtermaatpak geschoven.
Wat jammer dat het zo gaat. Ik denk dat er aan beide kanten welwillendheid is… maar ook zoveel verwachtingen over hoe de ander zou moeten reageren op situaties waarin uitgegaan wordt van eigen normen en waarden. Het zou zomaar kunnen dat je schoonouders zich nooit hebben gerealiseerd hoe lastig het voor jou was om een nieuw leven in Brabant op te bouwen. Jij verwachtte meer inlevingsvermogen en initiatieven om je daarmee te helpen. Zij verwachtten een meer huiselijk type, een schoondochter die zich, naast het huishouden en hun zoon, ook om hén bekommerde. Het zal ook wel een teleurstelling zijn dat hun kleindochter angstig op hen reageert, ongetwijfeld hebben ze zich daar vooraf ook een bepaalde voorstelling van gemaakt.
Ik denk dat dit alles te maken heeft met niet gezien worden, met afwijzing. Hun gedrag is nogal zwart-wit: als het anders gaat, dan hoeft het niet meer. Dat jij naar het oosten ging om je verjaardag te vieren, voelden zij als afwijzing. Misschien, als je je dat realiseert, is er wat meer begrip voor hun gedrag. Dat kan je wellicht helpen, maar een oplossing zie ik ook niet zo… dit zit dieper dan een gesprek aangaan. Dan ligt het volgende akkefietje wel weer op de loer. Dus zul je in je positie als schoondochter en moeder van hun kleinkind de wijste moeten zijn, binnen je eigen grenzen.
Als schoondochter zou ik na zoveel pogingen denken: dit wordt niet echt wat. Ik blijf beleefd en aardig, beperk het contact tot het minimale en hou me dan op de vlakte. Voor situaties waarin ze beginnen met verwijten, bedenk ik met mijn man een exit-strategie. Heel vervelend allemaal maar er lijkt weinig ruimte voor echt gesprek. Dus dan maar zo snel mogelijk wegwezen.
Maar, hoe ziet je man dit? Het zijn zijn ouders. Als hij het als zoon belangrijk vindt om er nog wat van proberen te maken, zal hij aan de bak moeten. Communiceert hij hierover met zijn ouders? Is hij eerlijk tegen ze over het feit dat hij vindt dat ze jou grenzen overgaan? Durft hij ze aan te spreken op hun slechte gedrag? Wil hij hier energie in steken? Ik denk dat het aan hem is om hier het initiatief in te nemen en aan zijn ouders te laten zien dat hij loyaal is aan jou en duidelijk te maken wat hij van ze verwacht. Welke koers je ook kiest, je ontkomt er niet aan die met je man samen te ontwikkelen. Jullie moeten in ieder geval zorgen dat je op één lijn blijft.
Dankjewel voor jullie reacties!
Mijn man vind het heel vervelend, voelt alsof hij er tussenin staat, maar ziet na jaren van pogingen tot samenkomen eigenlijk ook niet echt een oplossing. Zijn ex is bij hem weggegaan mede door zijn ouders. En hij wil dit geen 2e keer laten gebeuren. Nu ben ik zo niet 'uit het veld te slaan' en kan het goed los zien van elkaar. Maar vervelend is het wel. Het blijven zijn ouders en de opa en oma van onze dochter. Maar ik wil die eeuwige strijd niet meer. Het constant op mijn tenen moeten lopen en dan nog aangesproken worden op iets wat in hun ogen fout is. Zonder ook maar een moment naar zichzelf te kijken. Het gesprek aangaan hebben we beide al meerdere keren geprobeerd. Maar er wordt verbetering beloofd maar nooit uitgevoerd. De letterlijke woorden van mijn schoonvader: ik ga mij op deze leeftijd niet meer aanpassen of inhouden voor een ander.
Maar hoe ziet je man het nou verder gaan? Gewoon zo doorsukkelen? Hoe zou hij het dan willen oplossen voor jou/jullie? Als zijn ex bij hem is weggegaan om zijn ouders zal hij er toch zelf ook wel een keer klaar mee zijn? Wat is zijn voorstel dan om jou in bescherming te nemen? Het is toch niet hard te maken dat het alleen jouw probleem is dat ze je zo slecht behandelen.
Wat ik eigenlijk probeer te zeggen: waarom heeft hij het gevoel ertussen te staan? Het getuigt ook van enorm disrespect voor hem als volwassen zoon dat ze zijn vrouw zo slecht behandelen. Ze hoeven je niet aardig te vinden maar elementaire beleefdheid moeten ze toch wel kunnen opbrengen. Ik zou hartstikke kwaad zijn op mijn ouders en het contact stevig verminderen als ze hun fatsoen niet weten te houden tegen mijn partner. Zijn ze nou helemaal betoeterd! Hij heeft jou gekozen, helemaal zoals je bent! Het wordt tijd dat hij ze eens wat grenzen stelt.
En wat zou je man ervan vinden dat jij voorlopig geen contact met hen opneemt/zoekt?
Hij neemt de bezoekjes aan hen voor zijn rekening, het contact met kleinkind organiseert hij etc. Gewoon zonder er woorden aan vuil te maken. Als er per ongeluk contact is (ze bellen, jij neemt op) dan oefen je neutrale zinnetjes en laat je je niet verleiden tot reactie (gewoon zennnn proberen). Kijken of de gemoederen wat bedaren en of je man hiermee concreet duidelijk kan maken dat hij graag met hen contact wil hebben en houden. Dan komt hopelijk een moment waarop jij af en toe eens aan kunt haken en dat er dan niet meteen bovenop gedoken wordt?
gr Angela
Maar zo gaat het in de praktijk vaak; loyaliteit naar ouders in de hoop dat je vrouw gaat buigen.
Hij zal heus wel zien dat zijn ouders niet gaan veranderen omdat ze wrs altijd zo bemoeizuchtig zijn geweest. Hij gaf aan het al heel knap te vinden dat TS zo lang vriendelijk kon blijven.
Voor mij heel herkenbaar, zulke mensen/ familie. Na een heftig gesprek omdat ons huwelijk hierdoor op springen stond, bleef ze onaangedaan omdat ze vond dat zwaar niets te verwijten viel; ze was eerder het slachtoffer. Toen heb ik aangegeven geen stap meer bij hen over de drempel te doen. Het is ook niet meer goed gekomen. Jaar later werd ze ziek en is ze overleden.
De tweeslachtigheid van man had te maken met de vrees zijn moeder te verliezen want ze was wel de vrouw die voor zijn vader zorgde en een vrouw waar hij bewondering voor had.
Achteraf hadden we niet in dezelfde stad moeten gaan wonen.
Als jullie dat juk van je af wilt gooien, kunnen jullie toch beter denken aan verhuizen!
Elke avond om 20.30 ongevraagd en onaangekondigd binnenvallen bij iemand die net bevallen is is gewoon ronduit asociaal.
Denken dat je een sloof bent voor je man en bemoeien met jullie huishouden is ook absoluut niet oké. Ik geloof dat ik mijn schoonouders keihard uit had gelachen als ze van mening waren geweest dat ik mijn man moest 'verzorgen'. Als hij dat zelf niet kan is er in hun opvoeding wat mis gegaan, niet bij mij.
Als de mensen niet voor verbetering vatbaar zijn, zou ik ook niet meer aan een dood paard gaan trekken. Dan is het gewoon wat het is en zou ik de communicatie vooral bij je man neerleggen.
'k probeer netjes me aan mijn kant vd afspraak te houden en die kant op
te gaan. Zij komt alleen nog steeds nooit hier. Tot voor 2 weken geleden
de bom barste en ik weer voor vanalles werd uitgemaakt. De reden? Omdat
wij op mijn eigen verjaardag bij mijn ouders in het oosten waren en
niet thuis. Het was belachelijk dat ze niet langs konden komen op de dag
zelf. En we zouden het wel met opzet zo gepland hebben.'
Die afspraak levert alleen maar weer negatieve energie op: je wel of niet aan afspraken houden kan weer leiden tot conflicten over de afspraken zelf.
Zij komt niet meer bij jullie, dan is dat toch prima. Je wil iets anders, maar dit is op dit moment de beste oplossing. en waarschijnlijk in de toekomst ook nog.
Waar je jezelf wel aan kunt houden zijn je eigen goede bedoelingen. Je had de bedoeling om ervoor te zorgen dat er wel contact blijft. Je eigen verjaardag was daarvoor een gemakkelijk aanknopingspunt geweest. Als je naar je eigen ouders had willen gaan die dag had je een andere dag kunnen voorstellen aan je schoonouders (ik hoor je vooral over de moeder trouwens). Dus op voorhand. als ze dat niet zou kunnen accepteren, dan is dat jammer voor haar.
Ik weet niet wat je bedoelt met 'als vuil behandeld worden'. Je zegt dat ze 0 initiatief toont etc. maar je hebt haar initiatieven ook geblokkeerd: een uurtje alleen met kleinkind mocht niet. 'En ook gezegd dat als de relatie tussen ons 3en verbeterd ik haar ook 'makkelijker' achterlaat op den duur.' Dit is een enorme drempel. Als oma zijnde denk ik dan: als er zo'n grote voorwaarde ligt voor het contact tussen mij en mijn kleinkind, dan maar niet. Ik zou ook niet meer komen. Ik denk dat je zelf beter bestand moet raken tegen haar bezitterigheid en bemoeizucht: 'gelukkig gaat u daar niet over' lijkt mij een prima houding.
Maar op dit moment: ze komt niet, de sporadische contacten zijn vervelend, de kans op verbetering is vrijwel uitgesloten. Er zitten jou nu alleen nog een paar wensen in de weg, bijvoorbeeld dat zij een afspraak maakt om bij jou koffie te komen drinken en dat zij anders met jou omgaat. Als je die wensen los zou laten, zou het dan een status quo opleveren waarmee jij kunt leven? Er zijn nog genoeg aardige mensen over in Brabant, ik hoop dat je ze leert kennen. En bedilzuchtige schoonmoeders..... nou ja, eerlijk gezegd doet afstand wel wonderen.
Tsjor
Dit is een enorme drempel. Als oma zijnde denk ik dan: als er zo'n grote voorwaarde ligt voor het contact tussen mij en mijn kleinkind, dan maar niet
Het kind huilt als oma er is. Dan is alleen met oma laten niet het eerste waar je aan denkt als moeder.
A12345 schreef op 14-09-2021 om 13:52:
Dit is een enorme drempel. Als oma zijnde denk ik dan: als er zo'n grote voorwaarde ligt voor het contact tussen mij en mijn kleinkind, dan maar niet
Het kind huilt als oma er is. Dan is alleen met oma laten niet het eerste waar je aan denkt als moeder.
Ik denk dat TS bedoelde dat kind huilt als ze bij oma zijn. Dus niet zozeer dat het aan oma ligt, maar onwennig aan een andere omgeving, geluiden, geurtjes van bv rokende mensen. Waarom zou een klein kind huilen van een vrouw die haar aandacht geeft. Dat is toch niet logisch.
Maar kind komt zo wel eenkennig over, te vroeg voor middagje opa en oma-time.
Je schoonouders hebben een helder beeld van hoe het dagelijks leven er volgens hen (!!) behoort uit te zien. Ze zijn er niet tevreden mee dat jij niet in dat plaatje past (en de vorige schoondochter, de ex, waarschijnlijk ook niet).
Je man kent zijn ouders zijn hele leven. Hij weet wat gevoelig ligt bij hen. Je verjaardag niet/ergens anders vieren, is voor hen kennelijk een heel eigenaardige gedachte. Dat had hij kunnen weten en hij had kunnen zeggen Joh TO, zullen we op dag x mijn ouders uitnodigen, alvast voor je verjaardag.
Wat hun kleindochter/jullie dochter betreft - sommige grootouders zien kleinkinderen als hun 'eigendom' - hun proud and joy om mee te pronken (en de moeder die hen baarde is een soort bijzaak 
( die moet passen in de rol die zij voor ogen hebben ) .
Jij hebt een ander idee over het contact tussen de generaties.
Praat er allereerst samen over. Zoek naar win-win situaties.
Het is niet leuk, maar wel onmisbaar met het oog op nu en de tijd die volgt.
Je voor alles en nog wat uitmaken? Ik zou van een partner verwachten dat hij voor me opkomt als zijn ouders zich zo misdroegen. Dan zien ze jullie dochtertje maar een paar maanden niet. Als ze een beetje verstandig zijn draaien ze dan wel bij. En anders maar niet. Het eerste huwelijk van je man is er door gesneuveld. Geen contact met grootouders is jammer voor je kind, maar als jullie huwelijk er ook op stuk loopt is erger.
Brabanders gaan er prat op dat ze zo gemoedelijk zijn. Maar bij een bepaald soort Brabanders, vaak uit de dorpen, geldt vooral voor de eigen kring:familierelaties zijn heel intens, en vriendengroepen dateren vaak nog van de middelbare schooltijd, zonder een zachte g kom je er niet tussen. Als het even kan ¨ houdoe"en wegwezen daar, en ergens in het midden van het land tussen de beide families in gaan wonen.
Nou, de allesopeisende schoonmoeder ken ik ook uit Limburg en Gelderland. Ik ben niet alle provincies afgegaan, maar ik vermoed dat er overal wel een paar zitten, ook in Overijssel. Ze zijn gelukkig niet allemaal je schoonmoeder. en alles toeschuiven naar dorpen, mwah. Als daar het probleem zit, dan verhuis je toch naar een stad.
tsjor
