Partner heeft het altijd zwaarder
Hoi allemaal, ik lees al een tijdje mee maar dit is mijn eerste topic.
Ik ben sinds 3 jaar samen met een onwijs lieve man. Het gaat echt goed tussen ons en we zijn nog steeds gek op elkaar. Maar nu is het zo dat er huishoud issues zijn. Hij is een enorme sloddervos, ik ben vrij netjes. Hou van opgeruimd en schoon. Maar er is geen beginnen aan met hem. Overal ligt was, vaat blijft staan, stofzuigen gebeurt amper, was hoopt op. Meestal ben ik in de weekenden nog druk aan het werk in het huishouden. Ik heb het eens laten gaan als test, maar een studentenhuis was er niks bij. De schimmel stond in de badkamer en werk kleren had hij niet meer. Ik vraag hem dingen te doen, maar hij "moet dan even bijkomen van werk", terwijl hij al ruim een uur zit. Of hij heeft een zware dag gehad. Als ik zeg dat ik dan ook een zware dag heb gehad, dan heeft hij het altijd even iets zwaarder of erger gehad. En dan draait het er op uit dat ik alles weer doe, want ik kan echt niet in de rommel leven. Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten. Alsof hij er vanuit gaat dat ik het wel afmaak. Hier heb ik op een grappige sarcastische manier wat van gezegd, maar ik denk niet dat het binnenkomt. Want ik zeg al, hij heeft het gewoon altijd zwaarder waardoor hij het huishouden echt niet meer kan doen. Savonds heeft hij er geen zin in want hele dag gewerkt. In het weekend heeft hij er geen zin in want hele week gewerkt en maandag weer. Ja, ik ook... En heel de wereld ook.. het moet gewoon gebeuren. Maar ik krijg het echt niet voor elkaar. Nog steeds slingert overal de was rond en hoopt alles op als ik het niet doe. Ik heb laatst even het was vouwen geweigerd (naast alle andere klussen die ik dus wel gewoon deed). Vroeg hem deze week te vouwen. Gebeurt niet. 4 wasmanden propvol, blijft gewoon staan. Ik word een beetje radeloos, want vervolgens sta ik een uur te vouwen. Koken moet ik ook na werk doen, want hij zit dan nog op de bank (ik ben vaak later thuis). Want zware dag gehad. Oke, maar jij hebt al een uur om bij te komen. Ik moet na werk direct weer aan de gang zonder bijkomen... Als ik hem specifiek vraag te koken wordt het hotel di mama, of afhaal, of hij besluit pas wat er gaan eten als ik (hongerig) thuiskom, moet dan nog maar de winkel (en dan moet ik mee) en dan nog beginnen. Soms eten we pas 7 uur dan.. dus dan maar liever zelf doen..
Over di mama, hij is lang als kind behandeld. Moederlief deed alles voor hem. Koken, wassen, schoonmaken. Daar is ze spontaan mee gestopt toen ik kwam, met de stille hint dat het nu mijn taak zou zijn. Maar zo werkt het voor mij niet. Een huishouden run je samen.. zijn moeder heeft ook eisen, zoals dat wij regelmatig bij haar komen eten. Ze is zelf ook erg onafhankelijk, is erg afhankelijk van ons met eigenlijk alles (wat ook enorm vervelend is! Gevoel alsof ik voor 2 mensen zorg) Als we bij haar eten is het altijd iets makkelijks want 'ze heeft geen zin om te koken'. Was blijft 3 dagen in de wasmachine zitten(stinken!) Want ze 'vergeet' het. Dus hij heeft het niet van een vreemde. Maar ik heb ook weleens een zware dag, een zere rug, zin in niks doen. Net als hij. Maar dan heeft hij het altijd een stukje erger. Wat kan ik hier nog mee? Ik weet dat mannen niet te veranderen zijn maar hier moet toch wel iets aan te doen zijn? Ik heb het er met hem over gehad, praten. Afspraken dat we elk weekend samen een paar uur het hele huis doorgaan, zodat het klaar is. Uitkomst: het gebeurt niet. Ik ben weleens geïrriteerd geworden en zelfs naar mijn ouders gegaan. Dan gaat het even beter, maar het vervalt altijd weer in de oude patronen. Ik heb het laten verslonsen, zijn was niet meer gedaan, z'n vaat niet meer. Dan komt hij er maandag achter dat hij geen werkkleren heeft en trekt hij maar andere oude kleren aan, daarna wast hij wel, maar veel te laat natuurlijk. Zijn rotzooi niet meer opgeruimd, gevolg: hele huis vol met vaat en afval. Want zelfs naar de prullenbak lopen is teveel moeite.. dit heeft zijn moeder ook: afval wordt door schoonmoeder bij de deur gezet, ipv in de container 2 meter verder. Onder het motto: dat gooi ik straks weg. Maar dan staat het er 3 dagen. Dus zijn moeder is net zo. Hij was qua huishouden en 'koken' afhankelijk van haar, zij met al het andere van hem (en nu ons): geldzaken, taxi, inkopen, enz.
Zijn moeder en hij zijn altijd afhankelijk geweest van elkaar. Dat patroon moet gewoon doorbroken worden, het is niet meer gezond. Hij is een grote volwassen vent en zij een volwassen vrouw, get a grip. Maar ik weet echt niet meer hoe.. ik wil niet bij hem weg daarvoor hou ik nog teveel van hem, maar soms zijn er wel twijfels of ik dit nog kan..
Bolmieke schreef op 06-03-2022 om 20:25:
[..]
Fata morgana, dat is iets uit de evteling en nee daar zouden mijn kinderen dan niet zijn maar als ik adhd zou hebben zouden ze bij mij zijn maar ook bij mijn partner, ze zouden mogen kiezen.
In je eentje zou het huis een bende zijn, nou en? Heb je er last van? Mijn huis is ook een bende, nooit last van gehad.
Op het eerste stuk van je post ga ik maar niet eens serieus in.
En wat betreft het tweede deel: ja, daar heb ik dus wel last van. De chaos in mijn hoofd is al groot genoeg. Als je daar ook nog chaos in mijn omgeving bij optelt raak ik helemaal de controle, de weg en het overzicht kwijt. Dat is echt geen oplossing voor mij. Heel fijn dat jij er geen last van hebt, maar ik vermoed dat de meeste ADD’ers het niet zo goed doen in een chaotische omgeving.
Het gaat toch om veel meer dan alleen chaos in huis...
Voorbeeld: Wij hebben een groepje met 2 andere gezinnen, hele fijne vrienden. We gaan graag samen weekenden weg of op vakantie. De 2 andere dames passen in het ASS-plaatje, mijn man en ik in het ADD-plaatje (mijn man is dus net zo zielig vanwege mij als ik vanwege hem). Ik heb inmiddels door schade en schande geleerd dat het voor beide andere dames heel belangrijk is om op een bepaald tijdstip te eten. Ik doe dus heel erg m'n best om te zorgen dat we dan inderdaad kunnen eten. (Zelf zijn we daar helemaal niet gestructureerd in, en daar functioneren we prima bij) Dus ik zorg dat er op tijd klaar zijn met de activiteiten die we doen, dat ik, als dat mijn taak is, zorg dat ik op tijd ga koken. En ik schiet vreselijk in de stress als er dan dingen anders lopen dan gepland (en dat gebeurt altijd wel, want er komt altijd wel iets tussendoor) en voel me behoorlijk schuldig als het niet lukt.
Maar ik vind het dan wel jammer als niet gezien wordt wat de impact is op mij van deze wens. Omdat het als norm gezien wordt dat je op een bepaalde tijd eet. Het maakt dat ik vaak behoorlijk op m'n tenen loop.
Disclaimer: we gaan graag samen op vakantie, dus dat gaan we niet opgeven. Wel gaan we nu minder lang. En ik heb het heus besproken, en we hebben wel wat compromissen kunnen sluiten. Maar het blijft in m'n achterhoofd zitten. En als het niet het eten is, is er wel wat anders. Het is gewoon veel op m'n tenen lopen om aan de verwachtingen van anderen te kunnen voldoen.
Jonagold schreef op 06-03-2022 om 20:19:
[..]
Zoals mijn man mij helpt om de prioriteiten helder te krijgen, helpt niet af te dwalen tijdens een klus en me aan de gang te houden. In mijn eentje zou mijn huis een bende zijn, nu is het prima op orde.
Probleem is dat ik net geleerd heb dat men wegloopt als je gaat helpen. Dát is verwarrend.
Aiden schreef op 06-03-2022 om 22:39:
[..]
Probleem is dat ik net geleerd heb dat men wegloopt als je gaat helpen. Dát is verwarrend.
Je hebt helpen of het overnemen. Daar zit wel een verschil in.
Een voorbeeldje uit de praktijk: we hebben geen vaste afspraken over wie wat doet in huis (wat ik wel graag zou willen, voor wat structuur waar ik mij aan vast kan houden, maar dat terzijde). Op een dag dat ik vrij ben, of maar een halve dag werk, ligt het voor de hand dat ik ga koken. Maar het komt nog wel eens voor dat ik om half 5, 5 uur nog geen boodschappen heb gedaan omdat ik er nog niet aan had gedacht, ik was andere dingen aan het doen, ik had met iemand afgesproken o.i.d... Mijn man, rond die tijd thuis van zijn werk, gaat dan gauw even naar de supermarkt om een snel-klaar maaltijd te kopen. Deels omdat hij graag vroeg wil eten, deels omdat hij dan toch denkt dat ik het druk heb (vindt hij overigens helemaal niet erg om te doen ofzo, hij baalt er niet van dat ik nog niet aan het koken ben). Vervolgens heeft hij geheel naar eigen tevredenheid nog voor 6 uur een kip madras van zo'n maaltijdpakket op tafel gezet, terwijl ik bijna op het punt stond om te gaan koken, maar nog met mijzelf stond te overleggen wat ik kon gaan koken met de restjes die er nog in huis zijn (maar intussen misschien een beetje verdwaald in kookboek of recepten op internet), en het mij heus wel was gelukt om rond kwart over 6, half 7 het eten klaar te hebben.
Op zo'n moment heb ik mij ingesteld op het boodschappen doen en koken wat ik zou doen, maar dat hoeft ineens niet meer want man doet het al. En als ik niet oppas doet hij ook nog de afwas, om het maar weer aan kant te hebben. Dat dus.
Weer veel uiteenlopende reacties, bedankt voor de tijd die jullie er voor nemen. Er vallen wel wat dingen op z'n plek.
Als wij zouden gaan latten zou ik nooit relaxed bij hem kunnen zitten. Het huis is dan hoogstwaarschijnlijk een chaos, waarschijnlijk draai ik dan nog op voor een groot deel van het huishouden omdat ik het niet kan aanzien of hij er toch wel een beetje vanuit zou gaan. Toen we nog niet samenwoonden was dat ook zo, ik was er in de weekenden dus ik maakte ook was/vaat/stof, dus vond hij dat we het schoonmaken samen moesten doen, want we maakten samen rotzooi. Alleen was ik er 2 dagen en hij 7. Een tijdje terug dacht ik: kleuter, alles moet samen. Boodschappen, huishouden, alles. Doe eens wat zelfstandig...
Nu zie ik het inderdaad anders, misschien heeft hij er ergens begeleiding of structuur in nodig, en wil hij het daarom altijd samen doen. Maar zeker weten doe ik dat niet, wie weet is het voor hem wel gewoon lekker makkelijk zo.
Ik las ook ergens er niet zelf onder te lijden, want hoever buig je mee? Dat vond ik een hele goede. Ik heb het idee dat ik heel veel buig en flexibel ben, maar het andersom vaak wat minder is. Als het door ADD zou komen, is dat een hele goede reden. Maar dan nog, hoever ga je? Is het voor iemand met ADD dan ook lastig te zien wat zijn/haar partner doet, wat de partner laat, hoe partner aanpast, hoe partner soms gebukt gaat onder alles? Ik kan ook maar tot op zekere hoogte buigen tot het breekt. Maar wat ik vooral wil is ook gezien en begrepen worden, en niet alleen maar zelf moeten zien en begrijpen. Ik heb de wereld voor hem over, zal alles voor hem doen. Als ik maar gezíen wordt.. en ik heb het idee dat dat soms een beetje mist. Maar ik weet dus niet hoe dat in het hoofd van een ADD-er gaat?
Ik ben me er al in aan het verdiepen, zie zeker wel herkenningspunten. Moet het nog bespreekbaar maken, maar weet niet zo goed hoe. Ik ga zeker niet beginnen met 'joh ik denk dat je dit en dit hebt'. Maar beginnen met wat hij voelt en ervaart. Waarom dingen soms zo blijven liggen, waarom het niet lukt, enz.. Iemand nog tips voor sites, lezingen, filmpjes, anything?
Nog een kleine toevoeging, ik heb zelf HSP. Alles komt bij mij dus harder binnen dan gemiddeld, ik ben erg gevoelig, hou van rust en regelmaat en moet opladen na sociaal contact of werk. Ruzies betrek ik snel op mijzelf, hij is boos, het ligt dan vast aan mij. Hij is klaar met me, enz. Beetje dramatische gedachten soms. Hier werk ik al jaren aan en het gaat steeds beter hoor. Mensen hoeven over het algemeen geen rekening meer te houden met mijn 'tere zieltje', en als dat wel nodig is geef ik het even aan. "vandaag even lief zijn please, want moe/stress/pijn/zware dag". Ik word dus ook steeds beter in het herkennen van mijn eigen emoties.
Soms heb ik het wel even zwaar met mezelf en ben ik heel hard aan het werk om niet gemeen of kortaf over te komen. Op zulke momenten zou het dus extra lastig zijn om me in te voelen in hem, met of zonder ADD. De herkenningspunten zijn er, maar ik ben geen therapeut die kan diagnosticeren. Ik wil dus zeker geen label plakken. Maar mocht het zo zijn vraag ik me wel af of het dingen makkelijker maakt of juist moeilijker. Maar dat moet de tijd leren.
Mazikeen schreef op 08-03-2022 om 22:40:
Als wij zouden gaan latten zou ik nooit relaxed bij hem kunnen zitten. Het huis is dan hoogstwaarschijnlijk een chaos, waarschijnlijk draai ik dan nog op voor een groot deel van het huishouden omdat ik het niet kan aanzien
Ik zou ervanuit gaan dat latten een opluchting voor jou is omdat je namelijk wel je zelf kunt proberen te veranderen. Maar hem niet.
Dus je mag alleen naar hem toe als je niet opruimt 
gr Angela
Mazikeen schreef op 08-03-2022 om 22:51:
Nog een kleine toevoeging, ik heb zelf HSP. Alles komt bij mij dus harder binnen dan gemiddeld, ik ben erg gevoelig, hou van rust en regelmaat en moet opladen na sociaal contact of werk.
ik zou zeker gaan latten. is voor jullie allebei het beste want als je dan afspreekt kun je ook echt met elkaar dingen doen die je graag wilt en met elkaar duidelijke grenzen afspreken. in 1 huis is dit volgens mij onmogelijk.
gr Angela
Ik weet niet of partner van TO net als Jonagold denkt. Een reactie op een eerdere post van mij over de suggestie om te gaan latten.
Jonagold schreef op 06-03-2022 om 20:44:
[..]
Op het eerste stuk van je post ga ik maar niet eens serieus in.
En wat betreft het tweede deel: ja, daar heb ik dus wel last van. De chaos in mijn hoofd is al groot genoeg. Als je daar ook nog chaos in mijn omgeving bij optelt raak ik helemaal de controle, de weg en het overzicht kwijt. Dat is echt geen oplossing voor mij. Heel fijn dat jij er geen last van hebt, maar ik vermoed dat de meeste ADD’ers het niet zo goed doen in een chaotische omgeving.
Maar dan gebruik je een partner als het ware om je eigen 'probleem' structureel op te lossen. Dat lijkt mij niet gelijkwaardig.
Maar dat is toch de kracht van de liefde; hoe weinig gelijkwaardig de relatie ook vorm heeft, als dit voor de andere geen probleem is, is het goed.
Bolmieke schreef op 09-03-2022 om 19:09:
Ik weet niet of partner van TO net als Jonagold denkt. Een reactie op een eerdere post van mij over de suggestie om te gaan latten.
[..]
Maar dan gebruik je een partner als het ware om je eigen 'probleem' structureel op te lossen. Dat lijkt mij niet gelijkwaardig.
Ik blijf dit toch zo’n bijzondere redenering vinden! Vind je dan ook dat iemand in een rolstoel zijn of haar partner structureel gebruikt voor het oplossen van zijn of haar probleem? Want als je in een rolstoel zit zul je toch een aantal dingen niet zelfstandig kunnen. En als je dat ‘wat anders’ vindt, wat is er dan precies anders aan?
Iedereen heeft zijn sterke en zwakke kanten. In een fijne relatie zijn die bespreekbaar en kun je samen zoeken naar oplossing die voor beide partners werken.
Zo heb ik bijvoorbeeld veel meer geduld en energie voor het begeleiden van zoon en zijn vriendin (zie andere draadjes). Daarin kijkt man weer naar mij voor hulp. Het is me al vaker opgevallen dat jouw wereld er zwart-wit is. Heb je zelf een partner en kinderen?
Zo ontmoette ik laatst een man die als jongvolwassene een dwarslaesie opliep. Toch zijn hij en zijn vriendin daarna getrouwd en hebben ze een kind. Hun leven wijkt veel af van de norm, maar zijn al jaren gelukkig met elkaar. Hij is meer dan alleen iemand met een handicap.
Inderdaad leven heeft veel tinten; gaat erom welke kleur jullie er zelf aan geven.
Bolmieke schreef op 09-03-2022 om 19:09:
Ik weet niet of partner van TO net als Jonagold denkt. Een reactie op een eerdere post van mij over de suggestie om te gaan latten.
[..]
Maar dan gebruik je een partner als het ware om je eigen 'probleem' structureel op te lossen. Dat lijkt mij niet gelijkwaardig.
En hoe had je het dan gedacht. Alle mensen met een probleem uitsluiten van het hebben van een relatie, om de eventuele partner niet te belasten? (Hoe gelijkwaardig is jouw relatie eigenlijk?)
troelahoep schreef op 09-03-2022 om 23:25:
[..]
En hoe had je het dan gedacht. Alle mensen met een probleem uitsluiten van het hebben van een relatie, om de eventuele partner niet te belasten? (Hoe gelijkwaardig is jouw relatie eigenlijk?)
Het gaat om de insteek, je ontmoet iemand en je gaat allebei voor het hele pakket. Niet ik zit in een rolstoel en iemand moet die duwen. Of zoals bij Jonagold iemand moet de chaos in mijn leven structureren anders trek ik het niet.
Hoe gelijkwaardig of niet mijn relatie is doet er in deze niet veel toe
