Partner heeft het altijd zwaarder
Hoi allemaal, ik lees al een tijdje mee maar dit is mijn eerste topic.
Ik ben sinds 3 jaar samen met een onwijs lieve man. Het gaat echt goed tussen ons en we zijn nog steeds gek op elkaar. Maar nu is het zo dat er huishoud issues zijn. Hij is een enorme sloddervos, ik ben vrij netjes. Hou van opgeruimd en schoon. Maar er is geen beginnen aan met hem. Overal ligt was, vaat blijft staan, stofzuigen gebeurt amper, was hoopt op. Meestal ben ik in de weekenden nog druk aan het werk in het huishouden. Ik heb het eens laten gaan als test, maar een studentenhuis was er niks bij. De schimmel stond in de badkamer en werk kleren had hij niet meer. Ik vraag hem dingen te doen, maar hij "moet dan even bijkomen van werk", terwijl hij al ruim een uur zit. Of hij heeft een zware dag gehad. Als ik zeg dat ik dan ook een zware dag heb gehad, dan heeft hij het altijd even iets zwaarder of erger gehad. En dan draait het er op uit dat ik alles weer doe, want ik kan echt niet in de rommel leven. Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten. Alsof hij er vanuit gaat dat ik het wel afmaak. Hier heb ik op een grappige sarcastische manier wat van gezegd, maar ik denk niet dat het binnenkomt. Want ik zeg al, hij heeft het gewoon altijd zwaarder waardoor hij het huishouden echt niet meer kan doen. Savonds heeft hij er geen zin in want hele dag gewerkt. In het weekend heeft hij er geen zin in want hele week gewerkt en maandag weer. Ja, ik ook... En heel de wereld ook.. het moet gewoon gebeuren. Maar ik krijg het echt niet voor elkaar. Nog steeds slingert overal de was rond en hoopt alles op als ik het niet doe. Ik heb laatst even het was vouwen geweigerd (naast alle andere klussen die ik dus wel gewoon deed). Vroeg hem deze week te vouwen. Gebeurt niet. 4 wasmanden propvol, blijft gewoon staan. Ik word een beetje radeloos, want vervolgens sta ik een uur te vouwen. Koken moet ik ook na werk doen, want hij zit dan nog op de bank (ik ben vaak later thuis). Want zware dag gehad. Oke, maar jij hebt al een uur om bij te komen. Ik moet na werk direct weer aan de gang zonder bijkomen... Als ik hem specifiek vraag te koken wordt het hotel di mama, of afhaal, of hij besluit pas wat er gaan eten als ik (hongerig) thuiskom, moet dan nog maar de winkel (en dan moet ik mee) en dan nog beginnen. Soms eten we pas 7 uur dan.. dus dan maar liever zelf doen..
Over di mama, hij is lang als kind behandeld. Moederlief deed alles voor hem. Koken, wassen, schoonmaken. Daar is ze spontaan mee gestopt toen ik kwam, met de stille hint dat het nu mijn taak zou zijn. Maar zo werkt het voor mij niet. Een huishouden run je samen.. zijn moeder heeft ook eisen, zoals dat wij regelmatig bij haar komen eten. Ze is zelf ook erg onafhankelijk, is erg afhankelijk van ons met eigenlijk alles (wat ook enorm vervelend is! Gevoel alsof ik voor 2 mensen zorg) Als we bij haar eten is het altijd iets makkelijks want 'ze heeft geen zin om te koken'. Was blijft 3 dagen in de wasmachine zitten(stinken!) Want ze 'vergeet' het. Dus hij heeft het niet van een vreemde. Maar ik heb ook weleens een zware dag, een zere rug, zin in niks doen. Net als hij. Maar dan heeft hij het altijd een stukje erger. Wat kan ik hier nog mee? Ik weet dat mannen niet te veranderen zijn maar hier moet toch wel iets aan te doen zijn? Ik heb het er met hem over gehad, praten. Afspraken dat we elk weekend samen een paar uur het hele huis doorgaan, zodat het klaar is. Uitkomst: het gebeurt niet. Ik ben weleens geïrriteerd geworden en zelfs naar mijn ouders gegaan. Dan gaat het even beter, maar het vervalt altijd weer in de oude patronen. Ik heb het laten verslonsen, zijn was niet meer gedaan, z'n vaat niet meer. Dan komt hij er maandag achter dat hij geen werkkleren heeft en trekt hij maar andere oude kleren aan, daarna wast hij wel, maar veel te laat natuurlijk. Zijn rotzooi niet meer opgeruimd, gevolg: hele huis vol met vaat en afval. Want zelfs naar de prullenbak lopen is teveel moeite.. dit heeft zijn moeder ook: afval wordt door schoonmoeder bij de deur gezet, ipv in de container 2 meter verder. Onder het motto: dat gooi ik straks weg. Maar dan staat het er 3 dagen. Dus zijn moeder is net zo. Hij was qua huishouden en 'koken' afhankelijk van haar, zij met al het andere van hem (en nu ons): geldzaken, taxi, inkopen, enz.
Zijn moeder en hij zijn altijd afhankelijk geweest van elkaar. Dat patroon moet gewoon doorbroken worden, het is niet meer gezond. Hij is een grote volwassen vent en zij een volwassen vrouw, get a grip. Maar ik weet echt niet meer hoe.. ik wil niet bij hem weg daarvoor hou ik nog teveel van hem, maar soms zijn er wel twijfels of ik dit nog kan..
Hoi Makizeen, nog een aanvullende tip/ervaringsdingetje: je kunt een ander niet veranderen. Een ander moet zelf willen veranderen.
Ik zou in een goede relatie verwachten dat als jij aangeeft dat het je allemaal teveel wordt en dat je er ongelukkig van wordt, je partner daar begrip voor toont.
En zelf erover begint dat hij wel anders wil maar niet weet hoe. Dan kan je hem tips gaan geven en daar energie en tijd in steken. Als dat inzicht bij hem niet komt, schat ik het toch wel vrij kansloos in en zou ik latten serieus overwegen. Trouwens ook een uitdaging voor jou en hoe met de kinderwens?
Evt. kan je in zo'n gesprek nog aangeven dat jij het zo echt niet volhoudt. Dan moet hij zien dat hij degene is die moet veranderen en daar zelf over beginnen. Als hij reageert met dat jij jouw mindset moet aanpassen of dingen anders of efficiënter moet doen, dan zitten jullie op het verkeerde pad.
Ik geloof dat als na het voorgaande gesprek waarbij hij zelf kan beginnen over dat hij wil veranderen, je moet gaan uitspreken dat hij echt moet veranderen en dat jullie anders de relatie moeten beëindigen, omdat het voor jou niet vol te houden is, het eigenlijk tot mislukken gedoemd is. Dan zal hij misschien wel zeggen dat hij wil veranderen en het zelfs misschien proberen, maar dan lijkt de intrinsieke motivatie niet groot genoeg, omdat hij het 'alleen' onder dreiging van het beëindigen van een relatie doet.
En het proces voor hem is al moeilijk genoeg als hij het zelf heel graag wil, dus onder druk om jou niet kwijt te raken, maakt het nog minder makkelijk.
Maar goed, misschien zijn er mensen met positieve ervaringen die het wel onder druk van beëindiging van de relatie hebben bereikt.
Ik wilde het je in elk geval ter overweging meegeven. Ik gun jou een fijne relatie waarbij (ook) jij jezelf kunt zijn en je niet voortdurend leeft ten koste van jouw welzijn.
Gun ik je partner trouwens ook. Dus zelfs al is er met AD(H)D'ers in het algemeen of met die van jou in het bijzonder samen is te leven, kijk goed of dat voor jou met jouw partner haalbare kaart is.
Ik had ook nog graag een keer willen reageren en volgens mij was ik er zelfs een keer aan begonnen maar ik heb het loeidruk gehad op het werk en als dat aan de hand is, heb ik er vaak de (mentale) ruimte niet meer voor om er echt even voor te gaan zitten.
De bottom line is denk ik: als dingen niet vanzelfsprekend zijn, niet enigszins ‘normaal’ verlopen, moet er veel meer gecommuniceerd worden en moet die communicatie ook nog eens van een hogere kwaliteit zijn om er samen chocola van te maken. Het ligt niet primair aan de AD(H)D of een relatie wel of niet mogelijk is maar wel aan het vermogen van beide partners om daar eerlijk en kwetsbaar over te communiceren en oplossingen te bedenken die voor beide partners werkbaar zijn. Beide partners hebben het recht op een prettig leven. Natuurlijk kan het leven met iemand met een beperking met zich meebrengen dat niet alles loopt zoals je dat zou willen, zoals dat idd ook met een gehandicapte of ernstig zieke partner zo is. Maar het is natuurlijk niet normaal of doenlijk dat een van de partners altijd een stap terug moet doen, moet slikken, toegeven. Er moet in een relatie ruimte zijn voor de behoeften van beide partners, ook in uitdagende omstandigheden. Soms zal dat tijdelijk niet helemaal lukken. Maar het moet niet chronische worden anders gaat de relatie eraan. Je met elkaar blijven verbinden, je in elkaar inleven (en dus ook de AD(H)D-partner in de neurotypische partner, geen eenrichtingsverkeer!) en met elkaar in gesprek blijven over: wat heb jij nodig voor een ‘goed leven’. Dat is essentieel. En dat is altijd essentieel maar met een beperking nog eens extra, omdat dat goede leven dan nou eenmaal gemakkelijker onder druk komt te staan. Ik hoop dus dat het jullie lukt om het gesprek hierover aan te gaan. En ik zeg het nog maar een keer: er is coaching voor. Dat lijkt me helemaal niet gek als je echt graag met elkaar door wil.
Hoi Makizeen, heb je dit weekend nog met je partner gesproken?
Dat duurde even voordat ik weer wat kon reageren. In het weekend dat ik zou gaan praten is er een familielid overleden, dus dat was even van de baan. In de tussentijd alles verwerkt. Ik heb hem heel erg geholpen met alles regelen en echt hard voor hem gelopen (met alle liefde in die situatie) en daar is hij heel dankbaar voor. Het lijkt alsof er een lichtje is gaan branden. Hij zag het echt wat ik allemaal voor hem deed en was dus echt dankbaar. Hij helpt nu als vanzelf meer mee. Als ik dingen van hem vraag gebeurt het nu wel (wel op het allerlaatste moment, maar het gebeurt). Hij lijkt wat pro-actiever, meer van het zelf aanpakken, zelfstandig zijn en je leven op orde hebben. Zijn familieleden hadden dat allemaal stuk voor stuk niet en dat werd pijnlijk merkbaar na het overlijden. Misschien wil hij dat wel voorkomen voor zichzelf.
Kleine dingen als doekje over het aanrecht na gebruik of afval achter je opruimen blijft een issue, maar dit heeft hij nooit geleerd, nooit het belang ervan gezien. Hij vind ook dat ik daarmee nog overdrijf, want het aanrecht wordt toch wel weer gebruikt dus so what. En dat afval eens in de week met grote schoonmaak opruimen is toch zat. Dus kleine dingetjes blijven nog bestaan, maar ik ben allang blij dat het beter lijkt te gaan met andere taken. Kleine stapjes, en met de tijd gaan die kleine overgebleven dingen besproken worden.
Wat fijn dat het beter gaat. Je partner lijkt echt wel van goede wil.... als hij een beetje is zoals ikzelf zou ik je aanraden hem te blijven herinneren aan huishoudelijke taken, want zelf gaat hij er niet aan denken dan (of wel aan denken en dan door het gebrek aan overzicht niet weten waar te beginnen).
Als hij vaatdoekjes niet zo belangrijk vindt en jij wel, dan doe je die zelf en schuif je hem een ander taakje toe.
Wat fijn om te lezen Mazikeen dat jullie dichter bij elkaar zijn gekomen. Fijn en belangrijk ook dat hij echt ontvankelijk is geweest voor jouw perspectief en er blijkbaar voor gemotiveerd is geraakt er zijn best voor te doen. Het zal heus nog wel weer eens moeilijk worden want in het begin voelt het vaak heel fijn om meer orde te hebben. Maar juist als je wat minder in je vel zit, gaat het weer zwaar voelen en versloft het gemakkelijk weer. Hopelijk komen jullie daar dan wat gemakkelijker doorheen doordat jullie deze goede ervaring nu samen delen, hier succesvol samen de schouders onder hebben gezet.
Mazikeen schreef op 05-04-2022 om 17:08:
Dat duurde even voordat ik weer wat kon reageren. In het weekend dat ik zou gaan praten is er een familielid overleden, dus dat was even van de baan. In de tussentijd alles verwerkt. Ik heb hem heel erg geholpen met alles regelen en echt hard voor hem gelopen (met alle liefde in die situatie) en daar is hij heel dankbaar voor. Het lijkt alsof er een lichtje is gaan branden. Hij zag het echt wat ik allemaal voor hem deed en was dus echt dankbaar. Hij helpt nu als vanzelf meer mee. Als ik dingen van hem vraag gebeurt het nu wel (wel op het allerlaatste moment, maar het gebeurt). Hij lijkt wat pro-actiever, meer van het zelf aanpakken, zelfstandig zijn en je leven op orde hebben. Zijn familieleden hadden dat allemaal stuk voor stuk niet en dat werd pijnlijk merkbaar na het overlijden. Misschien wil hij dat wel voorkomen voor zichzelf.
Kleine dingen als doekje over het aanrecht na gebruik of afval achter je opruimen blijft een issue, maar dit heeft hij nooit geleerd, nooit het belang ervan gezien. Hij vind ook dat ik daarmee nog overdrijf, want het aanrecht wordt toch wel weer gebruikt dus so what. En dat afval eens in de week met grote schoonmaak opruimen is toch zat. Dus kleine dingetjes blijven nog bestaan, maar ik ben allang blij dat het beter lijkt te gaan met andere taken. Kleine stapjes, en met de tijd gaan die kleine overgebleven dingen besproken worden.
Gecondoleerd. Het klinkt als een heftige periode voor je vriend en in praktische zin zeker voor jou. Knap dat je daar nog de energie voor had, want je zat al best diep volgens mij. En wat ontzettend fijn dat er bij vriend een lampje is gaan branden, het klinkt allemaal positief!
Maar ik zou toch niet te hard juichen nog, en vooral niet denken dat het nu allemaal ineens is opgelost. Dus dat gesprek zou ik toch alsnog voeren. Met als insteek dat je zo ontzettend blij bent met hoe het nu gaat, en bespreken hoe jullie dat vast kunnen houden/uit kunnen breiden. Want je wil zeker niet terug naar hoe het was. Vraag hem hoe hij nu aankijkt tegen de gewoontes en manier van huishouden, het (on)georganiseerd zijn binnen zijn familie. Valt hem dat op? Hoe denkt hij dat dat komt, is het echt alleen familiecultuur of (voor een deel) ook echt onvermogen? Wil hij dat onderzoeken, kunnen jullie vaste afspraken maken, hoe ziet hij de toekomst? Ik zou veel vragen stellen, zet hem maar aan het denken. En nogmaals, geef duidelijk aan dat terug naar hoe het was voor jou echt geen optie is, dat het dan echt einde relatie is. Hopelijk is zijn intrinsieke motivatie genoeg om de verandering door te zetten en vast te houden, maar een beetje pressure van buitenaf kan (weet ik uit ervaring) bij mensen met AD(H)D ook gewoon noodzakelijk zijn om in actie te komen.
Succes!
Het was inderdaad mijn laatste restje energie, en op zo'n moment wordt je ook geleefd dus dat maakt dat je wat verder kan gaan. Hem aan het denken zetten met veel vragen is een heel goed idee, dat ga ik zeker toepassen. Het gesprek komt zeker nog, maar ik wil eerst weer even dat het leven eerst eventjes 'normaal' is. We hebben nog geen normale week gehad sinds maart. Dank je wel voor de goede tips!
Sandra1964 schreef op 02-03-2022 om 20:02:
Is een werkster een optie? Dan betaalt hij er maar voor.
gevoelsmatig zal hij al een werkster hebben (TO)
