Partner heeft het altijd zwaarder
Hoi allemaal, ik lees al een tijdje mee maar dit is mijn eerste topic.
Ik ben sinds 3 jaar samen met een onwijs lieve man. Het gaat echt goed tussen ons en we zijn nog steeds gek op elkaar. Maar nu is het zo dat er huishoud issues zijn. Hij is een enorme sloddervos, ik ben vrij netjes. Hou van opgeruimd en schoon. Maar er is geen beginnen aan met hem. Overal ligt was, vaat blijft staan, stofzuigen gebeurt amper, was hoopt op. Meestal ben ik in de weekenden nog druk aan het werk in het huishouden. Ik heb het eens laten gaan als test, maar een studentenhuis was er niks bij. De schimmel stond in de badkamer en werk kleren had hij niet meer. Ik vraag hem dingen te doen, maar hij "moet dan even bijkomen van werk", terwijl hij al ruim een uur zit. Of hij heeft een zware dag gehad. Als ik zeg dat ik dan ook een zware dag heb gehad, dan heeft hij het altijd even iets zwaarder of erger gehad. En dan draait het er op uit dat ik alles weer doe, want ik kan echt niet in de rommel leven. Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten. Alsof hij er vanuit gaat dat ik het wel afmaak. Hier heb ik op een grappige sarcastische manier wat van gezegd, maar ik denk niet dat het binnenkomt. Want ik zeg al, hij heeft het gewoon altijd zwaarder waardoor hij het huishouden echt niet meer kan doen. Savonds heeft hij er geen zin in want hele dag gewerkt. In het weekend heeft hij er geen zin in want hele week gewerkt en maandag weer. Ja, ik ook... En heel de wereld ook.. het moet gewoon gebeuren. Maar ik krijg het echt niet voor elkaar. Nog steeds slingert overal de was rond en hoopt alles op als ik het niet doe. Ik heb laatst even het was vouwen geweigerd (naast alle andere klussen die ik dus wel gewoon deed). Vroeg hem deze week te vouwen. Gebeurt niet. 4 wasmanden propvol, blijft gewoon staan. Ik word een beetje radeloos, want vervolgens sta ik een uur te vouwen. Koken moet ik ook na werk doen, want hij zit dan nog op de bank (ik ben vaak later thuis). Want zware dag gehad. Oke, maar jij hebt al een uur om bij te komen. Ik moet na werk direct weer aan de gang zonder bijkomen... Als ik hem specifiek vraag te koken wordt het hotel di mama, of afhaal, of hij besluit pas wat er gaan eten als ik (hongerig) thuiskom, moet dan nog maar de winkel (en dan moet ik mee) en dan nog beginnen. Soms eten we pas 7 uur dan.. dus dan maar liever zelf doen..
Over di mama, hij is lang als kind behandeld. Moederlief deed alles voor hem. Koken, wassen, schoonmaken. Daar is ze spontaan mee gestopt toen ik kwam, met de stille hint dat het nu mijn taak zou zijn. Maar zo werkt het voor mij niet. Een huishouden run je samen.. zijn moeder heeft ook eisen, zoals dat wij regelmatig bij haar komen eten. Ze is zelf ook erg onafhankelijk, is erg afhankelijk van ons met eigenlijk alles (wat ook enorm vervelend is! Gevoel alsof ik voor 2 mensen zorg) Als we bij haar eten is het altijd iets makkelijks want 'ze heeft geen zin om te koken'. Was blijft 3 dagen in de wasmachine zitten(stinken!) Want ze 'vergeet' het. Dus hij heeft het niet van een vreemde. Maar ik heb ook weleens een zware dag, een zere rug, zin in niks doen. Net als hij. Maar dan heeft hij het altijd een stukje erger. Wat kan ik hier nog mee? Ik weet dat mannen niet te veranderen zijn maar hier moet toch wel iets aan te doen zijn? Ik heb het er met hem over gehad, praten. Afspraken dat we elk weekend samen een paar uur het hele huis doorgaan, zodat het klaar is. Uitkomst: het gebeurt niet. Ik ben weleens geïrriteerd geworden en zelfs naar mijn ouders gegaan. Dan gaat het even beter, maar het vervalt altijd weer in de oude patronen. Ik heb het laten verslonsen, zijn was niet meer gedaan, z'n vaat niet meer. Dan komt hij er maandag achter dat hij geen werkkleren heeft en trekt hij maar andere oude kleren aan, daarna wast hij wel, maar veel te laat natuurlijk. Zijn rotzooi niet meer opgeruimd, gevolg: hele huis vol met vaat en afval. Want zelfs naar de prullenbak lopen is teveel moeite.. dit heeft zijn moeder ook: afval wordt door schoonmoeder bij de deur gezet, ipv in de container 2 meter verder. Onder het motto: dat gooi ik straks weg. Maar dan staat het er 3 dagen. Dus zijn moeder is net zo. Hij was qua huishouden en 'koken' afhankelijk van haar, zij met al het andere van hem (en nu ons): geldzaken, taxi, inkopen, enz.
Zijn moeder en hij zijn altijd afhankelijk geweest van elkaar. Dat patroon moet gewoon doorbroken worden, het is niet meer gezond. Hij is een grote volwassen vent en zij een volwassen vrouw, get a grip. Maar ik weet echt niet meer hoe.. ik wil niet bij hem weg daarvoor hou ik nog teveel van hem, maar soms zijn er wel twijfels of ik dit nog kan..
Is een werkster een optie? Dan betaalt hij er maar voor.
Latten?
Oh jee, dat is wel een hopeloos geval. Ik ben zelf ook geen Truus de Mier, maar de was en het eten moet wel gedaan worden. Was vouwen schiet er hier ook wel eens bij in. Bij de laatste vouwronde, 2 weken geleden, zijn er nog bikini’s van de zomervakantie de kast in gegaan.
Ik denk dat je kunt kiezen tussen alles zelf doen of de man eruit zetten. Hij gaat echt niet veranderen.
Hij gaat niet veranderen. En jij wordt nu al gek van het gedrag van deze man-baby en zijn moeder. LATten of de relatie verbreken.
Hier verander je echt niets aan lijkt me. Als je hem verder echt erg leuk vindt zou ik een hulp nemen en daarnaast zelf het huishouden bijhouden. Op laten stapelen in de hoop dat hij het gaat doen, gaat echt niet werken. Ik vraag me trouwens ook af hoe lang je dit hebt gedaan, want zo snel krijg je geen schimmel en ook geen 4 volle wasmanden als je maar met z'n tweeën bent. Maar echt, daar heb je alleen jezelf maar mee, want jij moet het uiteindelijk doen.
Misschien helpt het wel als je je partner een duidelijke opdracht geeft: kamer stofzuigen, vaatwasser uitruimen, afwas doen, whatever. Hier werkt dat eigenlijk altijd wel.
Mannen hebben, naar mijn idee, vaak ook echt het overzicht niet. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Ze zien niet wat ze moeten doen en soms ook niet hoe ze het moeten doen. En al helemaal niet meer als het al een puinhoop is.
Was vouwen laat ik man hier overigens nooit doen, want ik wil zelf graag dat het op een bepaalde manier in de kast ligt. De was doe ik sowieso. Ik laat het zelden oplopen, tenzij ik echt tijdgebrek heb, maar raak daar zelf ook geërgerd van. Voor de grote klussen hebben wij eenmaal per 2 weken een hulp. Verder doe ik het meeste schoonmaakwerk maar man moet af en toe ergens de stofzuiger doorhalen. Moet ik altijd vragen, maar hij doet het dan wel.
Ojee meid, zo één heb ik ook gehad. Na twee jaar heb ik hem teruggebracht naar de winkel, alias zijn eigen appartement - die had hij nog.
Als buitenstaander is het altijd makkelijker spreken, maar maak hem duidelijk dat je niet zijn Assepoester bent. Dat zijn tijd niet belangrijker is dan de jouwe. En dat als hij niet meteen in actie komt en blijft, jij niet meer wilt samenwonen. Bespreek het op een rustig moment bij een glaasje en spreek ook rustig, maar duidelijk en gedecideerd .
Dit is geen kwestie van lui, maar van zich duidelijk de meerdere voelen. Iemand die op z'n gat blijft zitten en de ander laat sloven, heeft zichzelf te hoog en hou te laag zitten. Dat is geen gezonde relatie.
Probeer het. Alsjeblieft. Mijn luiaard wilde de relatie alleen als we bleven samenwonen, ergo, als ik zijn huishoudster/moeder bleef. Ik bedankte vriendelijk en stuurde hem retour.
Komt hij wel van de bank af voor andere dingen? Hobbies, sporten, afspreken met vrienden, iets leuks doen met jou? Als hij dat soort dingen wel doet, lijkt het me een kwestie van de prioriteiten die hij stelt.
Of zit hij vooral op de bank uit te rusten en het zwaar te hebben? Heeft hij de puf niet om van de bank te komen voor wat dan ook? Dan moet wellicht de vraag zijn of hij wel goed in zijn vel zit, ook al lijkt dat aan de buitenkant misschien wel zo te zijn.
Lieve man? Zo klinkt het niet 😬
Nou lezen wij natuurlijk alleen wat er in je bericht staat en maken de mooie momenten niet mee maar bij mij gaan de alarmbellen wel af. Ik weet niet in welke levensfase je zit en wat je in de toekomst wil maar als je nog kinderen zou willen dan durf ik je dit te voorspellen; met kinderen wordt dit nog veel schrijnender
Dus ik zou idd latten of wegwezen. Dit verandert idd niet. Ik lees ook nergens in je bericht dat hij jouw kant snapt, begrip toont, probeert het beter te doen, liefdevol reageert oid. Het is niet van ‘O ja, sorry, je hebt gelijk, wat zal ik doen? Ga jij lekker zitten’. Dat lijkt me echt een veeg teken
Sorry dat ik het niet positiever kan zeggen…
Mijn dochter van zes doet letterlijk meer in het huishouden dan deze vent.
Ja, we zijn allemaal moe na het werk. Maar het huishouden moet wel gedaan worden. Als hij in een varkensstal tussen de etensresten en de schimmel wil wonen, prima, maar daar zou ik toch voor passen. Blijkbaar kan hij ook niet koken want hij eet dus of bij zijn moeder of afhaal. Erg onvolwassen. Mijn huishouden is echt niet mijn hobby of grootste prioriteit en ook niet altijd top geregeld, maar er wordt wel opgeruimd en schoongemaakt, gekookt, gewassen en de vaat gedaan. En mijn man doet ook een deel, ook uit zichzelf. Of als ik zeg, de wasmand is vol, dan snapt hij dat hij het in de machine moet doen en aan moet zetten.
Die wederzijdse afhankelijkheid van zijn moeder is inderdaad ongezond. Ik zou inderdaad eisen dat hij volwassen gaat worden en anders gaat hij maar weer bij mama wonen en afhankelijk blijven. Dit is geen duurzame basis voor een relatie en al helemaal niet als er kinderen komen. Ik zou eventuele kinderen ook niet mee willen geven dat de vrouw alles moet doen in het huishouden omdat de man na het werk 'te moe' is.
Ik zou eerst eens voor je zelf op een rijtje zien te krijgen waarom hij nu zo onwijs lief is... Daar begin je mee maar vervolgens komt er een lange klaagzang van war niet goed gaat.
En die klaagzang snap ik. Als hij het simpel weg vertikt om iets te doen is hij natuurlijk niet onwijs lief. Of hij moet andere eigenschappen hebben die je ons niet hebt genoemd maar er wel zijn.
Dan is er ook nog die niet gezond klinkende co dependency met zijn moeder. Hoe oud ben je zelf? Hoe oud is hij? Ik zou zeggen ' run baby's.
Of hij moet op andere punten geweldig zijn. Maar dan zou ik heel duidelijke grenzen stellen. Als hij werkelijk van jou houdt wat heeft hij dan voor jou over.
Zou hij samen met jou willen weglopen? Ik bedoel zou hij zijn moeder zo los kunnen laten dat hij en jij zouden kunnen verhuizen naar de andere kant van Nederland. Als hij perse bij zijn moeder wil blijven ' lever hem dan maar daar weer af' klinkt hard maar wat moet je anders.?
"Hier heb ik op een grappige sarcastische manier wat van gezegd, maar ik denk niet dat het binnenkomt."
Ik dacht toch wel dat alle vrouwen weten dat je duidelijk moet zijn tegen een man en niet grappig/sarcastisch.
Je zult het hard moeten spelen. Duidelijke afspraken maken en je geeft het nog x maanden. Elke avond plannen jullie samen de volgende dag. Jij kookt, ik doe boodschappen, jij vouwt de was, ik hang hem op. Wees echt duidelijk, zorg dat hij snapt dat het menens is en als hij niet een beetje verbeterd dat je hem dan terug brengt naar zijn moeder (niet grappig maar duidelijk zeggen).
Puinhoop schreef op 02-03-2022 om 23:29:
Dit is geen kwestie van lui, maar van zich duidelijk de meerdere voelen. Iemand die op z'n gat blijft zitten en de ander laat sloven, heeft zichzelf te hoog en hou te laag zitten. Dat is geen gezonde relatie.
Dit vind ik wel erg kort door de bocht. Ik zie in het verhaal van Mazikeen allerlei aanwijzingen voor ADD. Je kunt dan helemaal vastlopen in je hoofd in het uitvoeren van taken en helemaal blokkeren en stilvallen. Dat is voor de ADD-er doodvermoeiend. Daar ziet niemand wat van: drukte in je hoofd, stagnatie aan de buitenkant. Ik zeg niet dát het zo is, alleen dat er andere interpretaties mogelijk zijn dan 'lui' en 'arrogant'.
Wat wel waar is: als er bij hem geen goed beeld is van wat het probleem is en dus ook geen mogelijke aanpak die daarbij aansluit, is dit een heel uitputtende manier van leven. Het is doodvermoeiend om samen te leven met iemand, (bijvoorbeeld) een ADD-er, die de chaos op geen enkele manier in bedwang heeft. De enige manier om hier (misschien) samen uit te komen is om een gezamenlijk beeld te krijgen van het probleem: niet Mazikeen heeft een probleem maar ze hebben samen een probleem. En dan op een reële manier naar oplossingen zoeken. De belangrijkste in dit verhaal is structuur enerzijds en verwachtingen bijstellen anderzijds. Heel praktisch bijvoorbeeld: één keer per week een werkster laten komen, genereert aandacht voor en stimuleert opruimen de dag daarvoor. Een andere mogelijkheid: taken veel gedetailleerder uitschrijven in stappen. En heel duidelijk een eindresultaat benoemen echt tot in detail: hoe moet deze ruimte eruit zien om hem 'opgeruimd' te kunnen noemen? Echt concreet maken: wat mag er wel of niet op tafel staan, wat bevindt zich binnen deze ruimte en wat niet, etc.
Lees eens opgeruimd leven met ADHD Mazikeen, misschien doe je ideeën op. Nog los van of je partner (en zijn moeder?) inderdaad AD(H)D heeft.
Minna schreef op 03-03-2022 om 08:09:
Komt hij wel van de bank af voor andere dingen? Hobbies, sporten, afspreken met vrienden, iets leuks doen met jou? Als hij dat soort dingen wel doet, lijkt het me een kwestie van de prioriteiten die hij stelt.
Of zit hij vooral op de bank uit te rusten en het zwaar te hebben? Heeft hij de puf niet om van de bank te komen voor wat dan ook? Dan moet wellicht de vraag zijn of hij wel goed in zijn vel zit, ook al lijkt dat aan de buitenkant misschien wel zo te zijn.
Dit vind ik een heel zinnige vraag. Als het zo erg is dat je vermoedt dat iemand helemaal zou vervuilen als hij alleen woont, is dat toch een alarmsignaal, lijkt me. Ik zei het in mijn eerdere posting al: ik zie een lange lijst signalen van ADD, zowel bij de zoon als bij de moeder. Dat betekent niet dat je het dus maar moet laten. Helemaal niet want het is niet te doen om op deze manier met iemand samen te leven. Maar als dat aan de hand is, zit er veel schaamte bij en weinig 'tekst' om uit te leggen wat er speelt bij je. Dus dan heb je 'geen zin' of je bent 'moe'. Als ik Mazikeen was, zou ik haar partner eens op dat spoor zetten, kijken of dat aan de hand zou kunnen zijn.
Als het beeld dan helder is, kunnen zowel hij als Mazikeen zich een een beeld vormen van hoe ze ermee willen omgaan. Grenzen trekken ook. Op dezelfde voet doorgaan is in ieder geval niet houdbaar voor Mazikeen. Dat moet je ook niet willen, ADD of geen ADD. Maar met een lui, arrogant stuk vreten met een moedercomplex ga je anders om dan met een ADD-er, zelfs als de relatie verbreekt.
In ander draadje, over ADHD, heb ik eens iets verteld over dat 'vastzitten'. Misschien heb je er wat aan Mazikeen, als je in gesprek zou willen gaan met hem hierover. Hou er wel rekening mee dat hij hierover misschien niet meteen open kan zijn en op een opbouwende manier over kan praten. Als ADD-er ben je hier al je hele leven negatief op aangesproken. Gesprekken hierover voelen altijd als falen.
"Ik wil iets vertellen over 'het vast zitten' in niet kunnen/niet willen/niet doen. Niet omdat ik vind dat je hem daarbij maar weer 'off the hook' moet laten. Dat vind ik namelijk helemaal niet. Maar het is een raar, zwaar, frustrerend aspect van deze aandoening en als hij daar geen grip op krijgt, al is het maar enigszins, dan blijft hij worstelen en kopje ondergaan.
Voor mij is het absoluut allermoeilijkste, meest slopende aspect van AD(H)D: alle orde, verplichtingen, taken, handelingen waar geen intrinsieke motivatie voor is kosten moeite, heel veel moeite. Dat gaat van 'op tijd naar bed gaan' via 'een klus doen waar ik de zin niet van inzie' naar 'de belasting doen'. Hoe slechter het gaat, hoe meer dingen moeite kosten: de was doen, de afwasmachine uitruimen, koken, een afspraak maken voor de APK, alles, alles, alles wordt een berg. Dat is vrij afschuwelijk. Je weet dat het niet kan kloppen maar in je hoofd loopt het helemaal vast. Andere mensen zuchten bij wijze van spreken een keer, doen aan gewoontevorming, rationaliseren het ('het moet nou eenmaal gebeuren') en doen het. Ze voelen, weten dat het ze heel veel minder moeite kost om het 'gewoon te doen' dan om het te laten. Met AD(H)D functioneert dat mechanisme op de een of andere manier heel slecht: de weerstand is áltijd groter. Dat is heel erg frustrerend omdat je dat ergens best wéét. Je wéét wat je 'zou moeten doen' maar je doet het toch niet, het lukt toch niet. Maar het móet! Je moet daardoor heel vaak door weerstand heen en dat kost bakken met energie. Op zich helpt gewoontevorming wel degelijk maar dat is vaak niet duurzaam. Als er om de een of andere reden een kink in de kabel komt, de gewoonte doorbroken wordt, al is het maar door twijfel in je hoofd (en het hoofd van een AD(H)D-er zit over het algemeen helemaal vol met allerlei postieve én negatieve gedachten) dan brokkelt de orde af en duikel je weer de 'brei' in. Als je in een flinke spiraal naar beneden zit, is dat heel moeilijk te containen. Voor je het weet trek je andere levensgebieden mee."
TO: ‘Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten.’
Hij was wel aan te zetten tot het doen van iets, maar je nam die taak indirect uit handen. Niet meer doen!
Misschien heeft je partner meer baat bij een werkschema. Eentje waar jij je buiten houdt.
Maar het lijkt mij voor jou wel lastig, ongeacht of er sprake is van een verwerkingstarief.
