Partner heeft het altijd zwaarder
Hoi allemaal, ik lees al een tijdje mee maar dit is mijn eerste topic.
Ik ben sinds 3 jaar samen met een onwijs lieve man. Het gaat echt goed tussen ons en we zijn nog steeds gek op elkaar. Maar nu is het zo dat er huishoud issues zijn. Hij is een enorme sloddervos, ik ben vrij netjes. Hou van opgeruimd en schoon. Maar er is geen beginnen aan met hem. Overal ligt was, vaat blijft staan, stofzuigen gebeurt amper, was hoopt op. Meestal ben ik in de weekenden nog druk aan het werk in het huishouden. Ik heb het eens laten gaan als test, maar een studentenhuis was er niks bij. De schimmel stond in de badkamer en werk kleren had hij niet meer. Ik vraag hem dingen te doen, maar hij "moet dan even bijkomen van werk", terwijl hij al ruim een uur zit. Of hij heeft een zware dag gehad. Als ik zeg dat ik dan ook een zware dag heb gehad, dan heeft hij het altijd even iets zwaarder of erger gehad. En dan draait het er op uit dat ik alles weer doe, want ik kan echt niet in de rommel leven. Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten. Alsof hij er vanuit gaat dat ik het wel afmaak. Hier heb ik op een grappige sarcastische manier wat van gezegd, maar ik denk niet dat het binnenkomt. Want ik zeg al, hij heeft het gewoon altijd zwaarder waardoor hij het huishouden echt niet meer kan doen. Savonds heeft hij er geen zin in want hele dag gewerkt. In het weekend heeft hij er geen zin in want hele week gewerkt en maandag weer. Ja, ik ook... En heel de wereld ook.. het moet gewoon gebeuren. Maar ik krijg het echt niet voor elkaar. Nog steeds slingert overal de was rond en hoopt alles op als ik het niet doe. Ik heb laatst even het was vouwen geweigerd (naast alle andere klussen die ik dus wel gewoon deed). Vroeg hem deze week te vouwen. Gebeurt niet. 4 wasmanden propvol, blijft gewoon staan. Ik word een beetje radeloos, want vervolgens sta ik een uur te vouwen. Koken moet ik ook na werk doen, want hij zit dan nog op de bank (ik ben vaak later thuis). Want zware dag gehad. Oke, maar jij hebt al een uur om bij te komen. Ik moet na werk direct weer aan de gang zonder bijkomen... Als ik hem specifiek vraag te koken wordt het hotel di mama, of afhaal, of hij besluit pas wat er gaan eten als ik (hongerig) thuiskom, moet dan nog maar de winkel (en dan moet ik mee) en dan nog beginnen. Soms eten we pas 7 uur dan.. dus dan maar liever zelf doen..
Over di mama, hij is lang als kind behandeld. Moederlief deed alles voor hem. Koken, wassen, schoonmaken. Daar is ze spontaan mee gestopt toen ik kwam, met de stille hint dat het nu mijn taak zou zijn. Maar zo werkt het voor mij niet. Een huishouden run je samen.. zijn moeder heeft ook eisen, zoals dat wij regelmatig bij haar komen eten. Ze is zelf ook erg onafhankelijk, is erg afhankelijk van ons met eigenlijk alles (wat ook enorm vervelend is! Gevoel alsof ik voor 2 mensen zorg) Als we bij haar eten is het altijd iets makkelijks want 'ze heeft geen zin om te koken'. Was blijft 3 dagen in de wasmachine zitten(stinken!) Want ze 'vergeet' het. Dus hij heeft het niet van een vreemde. Maar ik heb ook weleens een zware dag, een zere rug, zin in niks doen. Net als hij. Maar dan heeft hij het altijd een stukje erger. Wat kan ik hier nog mee? Ik weet dat mannen niet te veranderen zijn maar hier moet toch wel iets aan te doen zijn? Ik heb het er met hem over gehad, praten. Afspraken dat we elk weekend samen een paar uur het hele huis doorgaan, zodat het klaar is. Uitkomst: het gebeurt niet. Ik ben weleens geïrriteerd geworden en zelfs naar mijn ouders gegaan. Dan gaat het even beter, maar het vervalt altijd weer in de oude patronen. Ik heb het laten verslonsen, zijn was niet meer gedaan, z'n vaat niet meer. Dan komt hij er maandag achter dat hij geen werkkleren heeft en trekt hij maar andere oude kleren aan, daarna wast hij wel, maar veel te laat natuurlijk. Zijn rotzooi niet meer opgeruimd, gevolg: hele huis vol met vaat en afval. Want zelfs naar de prullenbak lopen is teveel moeite.. dit heeft zijn moeder ook: afval wordt door schoonmoeder bij de deur gezet, ipv in de container 2 meter verder. Onder het motto: dat gooi ik straks weg. Maar dan staat het er 3 dagen. Dus zijn moeder is net zo. Hij was qua huishouden en 'koken' afhankelijk van haar, zij met al het andere van hem (en nu ons): geldzaken, taxi, inkopen, enz.
Zijn moeder en hij zijn altijd afhankelijk geweest van elkaar. Dat patroon moet gewoon doorbroken worden, het is niet meer gezond. Hij is een grote volwassen vent en zij een volwassen vrouw, get a grip. Maar ik weet echt niet meer hoe.. ik wil niet bij hem weg daarvoor hou ik nog teveel van hem, maar soms zijn er wel twijfels of ik dit nog kan..
Flanagan schreef op 03-03-2022 om 13:20:
TO: ‘Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten.’
Hij was wel aan te zetten tot het doen van iets, maar je nam die taak indirect uit handen. Niet meer doen!
Misschien heeft je partner meer baat bij een werkschema. Eentje waar jij je buiten houdt.
Maar het lijkt mij voor jou wel lastig, ongeacht of er sprake is van een verwerkingstarief.
Nee een vrouw moet hier duidelijk zijn. He ik ben al klaar, ik kom je even helpen, zitten we zo samen straks eerder op ons kont. Je moet dan niet zelf op de bank gaan zitten. Maar toverwoord is duidelijkheid. Wat wil je dat hij doet en wat doe jij dan en maak daar afspraken over. Iedereen is moe en al is het zo dat hij moeier is, dat maakt niet uit. Dan gaat hij maar wat trager en kom je hem helpen. Niks doen zodat de ander alles moet doen moet worden aangepakt maar wel op een duidelijke manier. Mannen, en zeker deze man kan niet zonder.
Het gevaar van 'ik heb nu geen zin/motivatie, komt morgen wel' is dat de puinhoop op een gegeven moment zo groot is dat het niet meer te overzien is. Geen overzicht zorgt (bij mij althans) voor een heel vol hoofd, waardoor je niet echt komt tot iets doen, slecht slapen, ik kan minder hebben, mentaal wat minder stabiel etc.
Dus overzicht is echt waar mijn leven mee staat en valt.
Als ik heel eerlijk ben naar mezelf, leef ik sinds ik met mijn man samen ben veel gestructureerder en sinds ik een kind heb helemaal.
Ik had ook zo'n moeder met een bovengemiddeld hoge mate van zorgdrang en ook nog een hoge perfectiegraad qua huishouden en veel tijd, dus ik hoefde thuis niks te doen. Toen ik op mezelf ging wonen had ik een enorme bewijsdrang naar mijn ouders en naar mezelf toe dat ik het allemaal zelf kon. En dat kon ik ook, maar de was hing wel eens een week te wachten voordat het gevouwen/gestreken werd.
Ik at ook vaker op rare tijden als ik het allemaal niet gepland kreeg met werk en andere bezigheden. Daar had allemaal niemand last van verder, maar het hebben van een partner zorgde wel voor meer structuur. Als ik nu zeg dat ik het even niet overzie (en dat heb ik echt wel moeten leren om dat aan te geven en dat dat niet erg is), dan helpt mijn man me daar even bij. Maar ik doe het dus wel allemaal.
Een kind verplicht je tot een boel dingen. Het moet op uur en tijd eten, verschoond, naar opvang/school, zwemles, clubjes etc. Bepaalde vastigheden/verwachtingen in de weekplanning hebben mij altijd geholpen. Externe structuren zeg maar.
Maar het begint wel met dat hij af moet van de vanzelfsprekendheid dat jij alles oplost en dat hij zelf inziet dat hij op deze manier alles behalve volwassen en onafhankelijk is.
Grappig en sarcastisch sluiten elkaar uit. Steken onder water zijn nooit geestig. Of je moet ironisch bedoelen, maar dan zou je niet zo'n lange tekst schrijven. Sarcasme is een passief-agressieve uiting van onvrede, een niet effectieve manier van communiceren, die een relatie op den duur ondermijnt. Mocht je een vage kinderwens hebben dan kun je beter de relatie nu verbreken. DIe man verandert echt niet,ik heb het gezien bij vriendinnen. Zij maar sloven en manlief op de bank The King of Games uithangen. Beter nu liefdesverdriet dan straks jarenlang sloven en frustratie, daar is de liefde ook niet tegen bestand. Je ergert je nu al rot.
Omnik schreef op 03-03-2022 om 13:04:
In ander draadje, over ADHD, heb ik eens iets verteld over dat 'vastzitten'. Misschien heb je er wat aan Mazikeen, als je in gesprek zou willen gaan met hem hierover. Hou er wel rekening mee dat hij hierover misschien niet meteen open kan zijn en op een opbouwende manier over kan praten. Als ADD-er ben je hier al je hele leven negatief op aangesproken. Gesprekken hierover voelen altijd als falen.
"Ik wil iets vertellen over 'het vast zitten' in niet kunnen/niet willen/niet doen. Niet omdat ik vind dat je hem daarbij maar weer 'off the hook' moet laten. Dat vind ik namelijk helemaal niet. Maar het is een raar, zwaar, frustrerend aspect van deze aandoening en als hij daar geen grip op krijgt, al is het maar enigszins, dan blijft hij worstelen en kopje ondergaan.
Voor mij is het absoluut allermoeilijkste, meest slopende aspect van AD(H)D: alle orde, verplichtingen, taken, handelingen waar geen intrinsieke motivatie voor is kosten moeite, heel veel moeite. Dat gaat van 'op tijd naar bed gaan' via 'een klus doen waar ik de zin niet van inzie' naar 'de belasting doen'. Hoe slechter het gaat, hoe meer dingen moeite kosten: de was doen, de afwasmachine uitruimen, koken, een afspraak maken voor de APK, alles, alles, alles wordt een berg. Dat is vrij afschuwelijk. Je weet dat het niet kan kloppen maar in je hoofd loopt het helemaal vast. Andere mensen zuchten bij wijze van spreken een keer, doen aan gewoontevorming, rationaliseren het ('het moet nou eenmaal gebeuren') en doen het. Ze voelen, weten dat het ze heel veel minder moeite kost om het 'gewoon te doen' dan om het te laten. Met AD(H)D functioneert dat mechanisme op de een of andere manier heel slecht: de weerstand is áltijd groter. Dat is heel erg frustrerend omdat je dat ergens best wéét. Je wéét wat je 'zou moeten doen' maar je doet het toch niet, het lukt toch niet. Maar het móet! Je moet daardoor heel vaak door weerstand heen en dat kost bakken met energie. Op zich helpt gewoontevorming wel degelijk maar dat is vaak niet duurzaam. Als er om de een of andere reden een kink in de kabel komt, de gewoonte doorbroken wordt, al is het maar door twijfel in je hoofd (en het hoofd van een AD(H)D-er zit over het algemeen helemaal vol met allerlei postieve én negatieve gedachten) dan brokkelt de orde af en duikel je weer de 'brei' in. Als je in een flinke spiraal naar beneden zit, is dat heel moeilijk te containen. Voor je het weet trek je andere levensgebieden mee."
Naar aanleiding van jouw post: helpt medicatie hiervoor? Het lijkt mij afschuwelijk om zo te moeten leven eerlijk gezegd. En wordt het beter later in het leven? Zwakt de ADHD (ADD) dan wat af?
Als ik jouw post lees dan zou ik me rotschrikken als ik TO was. Het kan dan wel anders voelen ( het voelt anders als iemand er niets aan kan doen dan iemand die verwend en lui is) maar eerlijk gezegd zou ik dit ook niet trekken om met zo iemand te moeten samenleven. Nu is mijn man ook chaotisch dus heeft ie wellicht trekken maar neemt gelukkig wel zijn verantwoordelijkheid,
Sorry Omnik, ik wil echt niet naar doen, het zijn echt oprechte vragen. Stel dat de vriend van TO ADD heeft, wat dan? Dan stelt jouw verhaal toch ook niet echt gerust 
Wat zou jij haar dan adviseren??
Leene schreef op 03-03-2022 om 15:36:
[..]
Naar aanleiding van jouw post: helpt medicatie hiervoor? Het lijkt mij afschuwelijk om zo te moeten leven eerlijk gezegd. En wordt het beter later in het leven? Zwakt de ADHD (ADD) dan wat af?
Als ik jouw post lees dan zou ik me rotschrikken als ik TO was. Het kan dan wel anders voelen ( het voelt anders als iemand er niets aan kan doen dan iemand die verwend en lui is) maar eerlijk gezegd zou ik dit ook niet trekken om met zo iemand te moeten samenleven. Nu is mijn man ook chaotisch dus heeft ie wellicht trekken maar neemt gelukkig wel zijn verantwoordelijkheid,
Sorry Omnik, ik wil echt niet naar doen, het zijn echt oprechte vragen. Stel dat de vriend van TO ADD heeft, wat dan? Dan stelt jouw verhaal toch ook niet echt gerust
Wat zou jij haar dan adviseren??
Ik kan vertellen: medicatie helpt. En dan gaan dingen makkelijker en dan kan ik snappen waarom ik het vervelend vind en dan kan ik het zonder medicatie beter omdat ik dan begrijp waarom het zo rottig gaat zonder. Dus medicatie slikte ik eerst met het schuldgevoel dat ik heel snel moest leren hoe het moest en dan moest ik maar weer snel stoppen en het 'zelluf doen'.
Maar na twee jaar brak het besef door dat een dergelijk dopamine-huishouding probleem juist goed opgelost kan worden, voor mij, met medicatie. Dus ik ben nog steeds mezelf want mijn dopamine-levels schieten nog steeds heen en weer. Dat hoort bij mij. Maar de pieken en de dalen zijn eruit. Beter gezegd: de dalen. Want ik voel me echt zoveel beter dat ik me niet kan herinneren dat ik vroeger 'pieken' in mijn dopamine-levels had die ik nu mis
gr Angela
Is het niet beter eerst uit te gaan van gebrekkige opvoeding, daar zijn moeder het makkelijk vond dat TS haar taak ging overnemen?
Leene schreef op 03-03-2022 om 15:36:
[..]
Naar aanleiding van jouw post: helpt medicatie hiervoor? Het lijkt mij afschuwelijk om zo te moeten leven eerlijk gezegd. En wordt het beter later in het leven? Zwakt de ADHD (ADD) dan wat af?
Als ik jouw post lees dan zou ik me rotschrikken als ik TO was. Het kan dan wel anders voelen ( het voelt anders als iemand er niets aan kan doen dan iemand die verwend en lui is) maar eerlijk gezegd zou ik dit ook niet trekken om met zo iemand te moeten samenleven. Nu is mijn man ook chaotisch dus heeft ie wellicht trekken maar neemt gelukkig wel zijn verantwoordelijkheid,
Sorry Omnik, ik wil echt niet naar doen, het zijn echt oprechte vragen. Stel dat de vriend van TO ADD heeft, wat dan? Dan stelt jouw verhaal toch ook niet echt gerust
Wat zou jij haar dan adviseren??
Ik zou ook niet kunnen leven met iemand die niks opruimt en de vaat laat staan tot er schimmel op staat. Maar ik vraag me wel af hoe hij op zijn werk is. Want als je daar nooit je afval weggooit en alles gewoon laat slingeren, krijg je daar toch onherroepelijk een keer commentaar op. Iets als vuilnis gooi je in de vuilnisbak leer je normaal van jongs af aan al. Zijn moeder doet dat blijkbaar ook niet, maar hier op de basisschool komen ze daar in groep 1 al niet meer mee weg.
Het begint met zelfinzicht. Als dat er niet is en niet komt, gaat dit in elke relatie die hij aangaat een knelpunt worden.
Flanagan schreef op 03-03-2022 om 17:09:
Is het niet beter eerst uit te gaan van gebrekkige opvoeding, daar zijn moeder het makkelijk vond dat TS haar taak ging overnemen?
Hoe weten we dit? Laten we eens even aannemen dat moeder zoon inderdaad niet goed heeft opgevoed op dit punt. Wat zegt dat nou over de situatie?
Ik voed mijn kinderen ook niet goed op op dit punt, in mijn geval omdat ik zelf ADD heb. Oké, uitbesteden dan maar. Maar toen ik me ooit tot de begeleiding van de kinderen wendde om ze te leren opruimen vonden ze dat niet haalbaar en niet nodig. Er waren belangrijker dingen. Ik denk dat mensen niet altijd beseffen hoe groot de gevolgen zijn van een onopgeruimd huishouden, zelfs hulpverleners dus niet. Dat 'alles voor de kinderen doen' herken ik. Dan kun je aannemen dat ik een dominante moederkloek ben en dat alles op mijn manier moet. Maar alles 'dan maar' zelf doen is echt veel, veel, veel overzichtelijker dan pubers hun eigen taken geven in huis, zeker als die pubers ook ADD hebben. Daar word ik namelijk knettergek van. Want ten eerste gebeurt het in de meeste gevallen niet of maar half. Ze hebben nu geen tijd, zijn iets anders aan het doen, zijn moe, straks, morgen, écht, maar niet dus etc. Wat Mazikeen beschrijft met haar partner, al dat gemarchandeer de hele tijd, plannen maken, afspraken maken, aandringen, aanmoedigen enzovoorts. Je bent de hele tijd aan het soebatten, controleren en handhaven, waar ik in de verste verte niet consequent genoeg voor ben. Dat ontgaat mij ook grotendeels. Er ontstaat gewoon geen rust. Toen ze klein waren, gebeurde dat nog wel, kon ik wel afspraken maken en was het dan duidelijk. Nu ze pubers zijn is dat een regelrechte ramp. Ik heb dat dus voor heen groot deel opgegeven omdat het zo uitputtend is. Je wordt er zo mismoedig en boos van als je zoveel strijd met je kinderen moet leveren. Dan kun je zeggen: ja maar jij bent de opvoeder, jij móet dat doen! Dan kan ik alleen maar zeggen: er zijn dingen in de opvoeding waar ik heel goed in ben gebleken, er zijn dingen waar ik heel slecht in ben gebleken en er zijn een heleboel dingen die zich ergens tussen heel goed en heel slecht bevinden. Aan de verwachting dat ik mijn kinderen tot ordelijke, opgeruimde volwassenen ga opvoeden, ga ik niet kunnen voldoen. Als ze dat toch lukt, hebben ze dat geheel en al aan zichzelf te danken. Ik sluit niet uit dat ze, als ze een beetje uitgerijpt zijn, een redelijk niveau van orde kunnen bereiken. Maar waarschijnlijk niet op het niveau dat 'normaal' wordt gevonden. Is dat verwijtbaar, afkeurenswaardig? Misschien, maar als ik mijn eigen moederschap op deze manier beoordeel, stamp ik mezelf helemaal de grond in dus dat probeer ik juist te vermijden.
En dan de aanname dat zijn moeder stopte met voor de zoon te zorgen omdat ze het wel makkelijk vond dat TS het overnam: waardeloos gedrag! Wat ik lees is: die vrouw heeft zelf gróte problemen met huishoudelijke taken, laat zelf ook de was drie dagen in de machine zitten, laat het afval bij de achterdeur staan, heeft moeite met koken, kan allerlei dingen niet, vergeet dingen. En dan heeft ze ook nog deze zoon grootgebracht, die gewoon op de bank blijft zitten, de chaos om zich heen laat ontploffen en dat niet eens in de gaten heeft. Dat moet voor die moeder net zo uitputtend zijn geweest als het nu voor Mazikeen is. En dan is die moeder zelf ook nog 'huishoudelijk gehandicapt'. Die moeder is gewoon zelf een vrouw met een eigen leven, gebrekkig of niet. Die wil logischerwijs gewoon een keer van die taak af om haar volwassen kind (hoe oud is 'ie eigenlijk?) met alles achter de kont aan te lopen. Als je het als 'vriendin van' niet hoeft te willen, waarom moet je het als 'moeder van' dan wel tot in lengte van dagen blijven doen? Misschien heeft de moeder wel gehoopt dat de zoon door de komst van een serieuze vriendin een beetje zou 'opgroeien', zoals je dat wel vaker hoort: dat 'ie beseft dat er volwassener gedrag van hem wordt verwacht en dat hij die rol dan ook meer gaat aannemen. Dat is dus niet gebeurd. Maar mag ze daarom haar taken niet een keer neerleggen en het aan zoon overlaten om te kijken wat er gebeurt?
Maar het allerbelangrijkste: wat heeft het eigenlijk voor zin om die moeder de roetveegpiet in de schoenen te schuiven? Wat er ook aan de hand is, of het nou ADD is, opvoeding of iets anders, je begint toch bij een gedeelde probleemanalyse, een beeld van de situatie waar ze zich allebei in herkennen en waar ook Mazivriend zich voor wil inzetten en dan werken aan structuur. Het heeft helemaal geen meerwaarde om die moeder zo als startpunt van het probleem neer te zetten en negatief te labelen. In mijn ogen moeten ze haar juist veel neutraler benaderen: moeder moet úit het systeem tussen hun tweeën en ze moeten het met z'n tweeën gaan oplossen. Moeder de schuld geven leidt alleen maar af.
@Omnik, Mazikeen heeft nog niet aangegeven dat ze jouw visie herkent en/of zich idd gaat afvragen of ADD speelt, na je beschrijving van jullie thuissituatie. Voor jou een hoop herkenning maar ik ken ook gezinnen met het huishouden van Jan Steen. En daar speelt geen ADD maar pure gemakzucht. Ik wil niemand hier een roetveegpiet in schoenen schuiven. Hoop dat Mazikeen snel meer duidelijkheid geeft.
Leene schreef op 03-03-2022 om 15:36:
[..]
Naar aanleiding van jouw post: helpt medicatie hiervoor? Het lijkt mij afschuwelijk om zo te moeten leven eerlijk gezegd. En wordt het beter later in het leven? Zwakt de ADHD (ADD) dan wat af?
Als ik jouw post lees dan zou ik me rotschrikken als ik TO was. Het kan dan wel anders voelen ( het voelt anders als iemand er niets aan kan doen dan iemand die verwend en lui is) maar eerlijk gezegd zou ik dit ook niet trekken om met zo iemand te moeten samenleven. Nu is mijn man ook chaotisch dus heeft ie wellicht trekken maar neemt gelukkig wel zijn verantwoordelijkheid,
Sorry Omnik, ik wil echt niet naar doen, het zijn echt oprechte vragen. Stel dat de vriend van TO ADD heeft, wat dan? Dan stelt jouw verhaal toch ook niet echt gerust
Wat zou jij haar dan adviseren??
Medicatie helpt mij, in tijden dat ik verder goed in mijn vel zit. Op dit moment is de situatie bij ons niet zo goed in evenwicht dus heb ik er meer moeite mee. Maar ik heb evengoed wel meer controle op het huishouden als Mazivriend: bij ons gaat het meer om dingen als 'rommelplekken' Voor het beeld: het keukenblad is vrij, de afwas wordt dagelijks gedaan, er wordt zes dagen per week gezond gekookt, maar op de sidetable in de keuken staan allerlei spullen opgetast die eigenlijk ergens anders naartoe moeten. De basis is redelijk op orde maar het vraagt een hele inspanning.
Ergens denk ik dat het 'belangrijk' is dat Mazikeen zich 'rotschrikt', als in: hou op te denken dat dit niet nodig zou hoeven zijn als hij maar .... Dat heeft geen betekenis meer. Ze heeft al van alles geprobeerd, structuren voorgesteld, met hem samen werkuurtjes gepland (hele goede ideeën Mazikeen, echt: hulde!!) etc maar het werkt niet. Dit gaat met een kunstgreep dus niet 'echt' worden opgelost. Ik ervaar jouw vraag helemaal niet als naar trouwens Leene. Het is inderdaad helemaal niet leuk om zo te (moeten) leven. Je versterkt ongewild voortdurend je eigen stress. Als ik kon kiezen, zou ik zo ook niet leven 
. Tegelijkertijd zeg ik tegen mijn kinderen altijd: mensen zijn meer dan hun slechtste eigenschappen. Ik ben niet een waardeloos persoon alleen omdat ik hier zo mee in de knoop zit. En Mazivriend ook niet. Het is niet zwart-wit.
Ik denk dat de volgende dingen belangrijk zijn:
Wat is écht belangrijk voor je Mazikeen?
Stoor je je er echt aan om pas om 19u te eten? Vind je een glad en geolied huishouden een basisvoorwaarde? En is het helemaal 50/50 kunnen delen van de verantwoordelijkheden (dus ook de planning en alertheid op zaken) een must voor je? Dan is deze relatie kansloos. Het is belangrijk om goed na te gaan welk niveau van orde 'goed genoeg' voor jou zou kunnen zijn en of jij bijvoorbeeld een mate van taakverdeling zou kunnen accepteren waarbij hij meer verantwoordelijkheid zou kunnen dragen op een ander terrein, waardoor je de gelijkwaardigheid in de relatie behoudt en toch de verwachtingen op dit terrein wat naar beneden schroeft. Je kunt ook kijken naar externe 'hulplijnen', zoals de al eerder genoemde werkster of je laat bijvoorbeeld één of twee keer per jaar een professionele organiser komen. Het is belangrijk om het pragmatisch te gaan bekijken en het niet langer te zien als 'dit is normaal dus zo moet het en hij moet het toch zelf kunnen'. Waarom het níet met geld oplossen als dat mogelijk is? Als jullie dan wél een prettig ontspannen leven kunnen leiden, is dat bijzonder goed besteed geld!
Hoe krijg je hem betrokken?
Nu is het jouw probleem. Waarom is het jouw probleem? Op zich weet ik dat wel: hij stoort zich er minder aan, haalt zijn schouders er over op, legt zich erbij neer, pickt zijn battles, is er simpelweg niet met zijn aandacht bij. Maar hij heeft wel degelijk een probleem: hij woont namelijk met iemand samen die er gék van wordt hoe hij met zijn leefomgeving omgaat. Als dat het probleem is, en hij houdt van jou, dan zal hij serieus moeten kijken wat hij kan doen om zijn steentje bij te dragen een leefomgeving waarin ook jij prettig kan leven. Ik denk dat hij niet half beseft hoe onrustig en jij wordt van die chaos. Sterker nog, ik denk dat hij maar half beseft hoe onrustig hij zélf wordt van die chaos! Voor hem is het normaal. Maar hij zal van jou moeten aannemen dat het voor jou heel belangrijk is om hier samen serieus aandacht aan te besteden, anders gaat jouw liefde eraan. Dit is niet vol te houden zo. Hij zal dus echt verantwoordelijkheid moeten gaan nemen voor zijn gedrag.
Als hij bereid is om zich in te zetten, waarom lukt het dan niet?
Je hebt allang gemerkt dat het hem niet lukt om toezeggingen na te komen. Ook als hij zegt dat hij zich wil inzetten, maakt hij het niet waar. Dat is voor hem natuurlijk confronterend en pijnlijk. Het zal hem ook in de weg staan om er dieper in te duiken. Dit soort falen vermijden de meeste mensen liever. Maar dat kan hier niet meer, als hij tenminste met jou door wil. Want als het hier voor hem stopt, 'zo ben ik nou eenmaal', houdt het op. Dan kun jij niet verder in deze relatie. Hij zal bereid moeten zijn de confrontatie aan te gaan met zijn wanordelijke gedrag, het niet kunnen committeren aan structuur in zijn taken, zijn vermoeidheid, dingen vergeten, niet afmaken etc. Dat zal hij alleen maar doen als hij er zelf eigenlijk ook last van heeft. Dan zal hij een onderzoek moeten (laten) doen, of hij AD(H)D heeft, of hij zal een ADHD-coach moeten zoeken onder de werktitel AD(H)D. Want je hoeft helemaal geen diagnose te hebben natuurlijk. Als je je inleest en je herkent dingen, kun je ook leren van ADHD-coaching. Misschien ook wat gesprekken samen hierover.
Er is wel degelijk verbetering in te krijgen, met name door structuur en planning. En medicatie dus. Maar daar moet iemand zich wél aan committeren. Het hangt dus sterk van zijn bereidheid om te groeien af. En dan nog zal het waarschijnlijk niet op een gemiddeld niveau zijn en bij tijd en wijle inkakken. En dan is er ook nog die te grote wederzijdse afhankelijkheid met moeder. Dat hangt hier waarschijnlijk helemaal mee samen en als hij hieraan gaat werken, gaat daar ook (terecht) van alles rommelen. Ik zou op dit moment zeker geen huis kopen of een gezin met deze man beginnen. Ik zou nu kijken naar zijn inzet op ándere terreinen: is hij op andere gebieden wél goed voor je? Houdt hij rekening met je? Vindt hij het belangrijk hoe dingen voor jou zijn? Kan hij met jou meebewegen? Is hij aardig en belangstellend? Doet hij dingen voor je? Steekt hij energie in zaken die voor jou belangrijk zijn? Is hij een fijne, warme partner? Als hij eigenlijk op andere terreinen ook nogal sluggish is en zich niet om jouw welzijn of wensen bekommert en alleen een leuke vent is als alle seinen op groen staan, zou ik er direct een punt achter zetten. Als hij in andere opzichten wel een fijne en vooral ook verbonden en betrokken partner is, zou ik hier een stevig gespreksonderwerp van maken, het een eerlijke kans geven en dan een beslissing nemen. Zo doorsukkelen zou ik niet doen. Dat eindigt in irritaties, ruzies en veel boosheid in jezelf en tussen jullie. Dan ga je elkaar de schuld geven van je vervelende rotleven. Moet je niet willen. Dan beter uit elkaar of latten. Overigens is dit geen projectje van een maand of drie. Als hij serieus met de vraag aan de gang zou willen of hij AD(H)D heeft, ben je wel een jaar verder voor het stof weer is neergedaald. Een quick fix is dit dus zeker niet. Er zijn dus serieuze (levens)vragen te stellen en afwegingen te maken mbt wat je verwacht van je leven en wat je bereid bent te investeren. En ik denk dat optimisme goed is maar te hoge verwachtingen over een wonderbaarlijke transformatie in hem, moet je toch echt opgeven. Of niet, en dan neem je afscheid van hem.
Afijn, lang verhaal geworden. Niet bedoeld als handleiding 
. Kijk maar of je er iets in herkent en iets aan hebt Mazikeen.
Maar Omnik... bij ons is het niet veel anders 
. Ik zorg dat de WC's schoon zijn en de badkamer, de was wordt gedaan, er worden boodschappen gedaan de afwas wordt weggewerkt en verder is het eerlijk gezegd vrij chaotisch bij ons.
Vind ik echt niet altijd leuk, er staat en ligt gewoon teveel meuk. Maar ik ben niet goed in opruimen. Ik verplaats alleen maar troep...
En ik heb geen diagnose en echtgenoot ook niet. En die gaat er ook niet komen denk ik, zo erg is het niet maar het is gewoon veel: kinderen, een ouder huis wat onderhoud nodig heeft, je relatie een beetje leuk houden, zorg om mijn ouders met veel gezondheidsklachten(waar ik regelmatig naar toe ga: anderhalf uur rijden enkele reis), mijn werk, drukke werkzaamheden van manlief, dus ja.... het lukt gewoon niet. Zelf zou ik het liefst in een tiny house wonen. Voor mij helpt het gewoon om zo min mogelijk spullen te hebben, maar ja man en kinderen zien dat niet zitten.
We maken er maar het beste van. Dus ik vind dat je het niet zo slecht doet. Maar ik herken wel dat een te rommelig huis veel met je doet. Kan doen.. want mijn man heeft er echt geen last van dat het rommelig is maar ik kom tot minder...
Flanagan schreef op 03-03-2022 om 18:51:
@Omnik, Mazikeen heeft nog niet aangegeven dat ze jouw visie herkent en/of zich idd gaat afvragen of ADD speelt, na je beschrijving van jullie thuissituatie. Voor jou een hoop herkenning maar ik ken ook gezinnen met het huishouden van Jan Steen. En daar speelt geen ADD maar pure gemakzucht. Ik wil niemand hier een roetveegpiet in schoenen schuiven. Hoop dat Mazikeen snel meer duidelijkheid geeft.
Excuus voor het woord gemakzucht; soms is er geen tijd voor omdat je het druk hebt alle ballen in de lucht te houden.
Flanagan schreef op 03-03-2022 om 20:57:
[..]
Excuus voor het woord gemakzucht; soms is er geen tijd voor omdat je het druk hebt alle ballen in de lucht te houden.
Ik vind gemakzucht sowieso een vervelend word in deze context. Iedereen mag z'n eigen prioriteiten in het leven stellen, en z'n eigen normen qua opruimen en schoonmaken. Als die anders liggen dan die van jou hoeft daar niet het negatieve stempel gemakzucht op.
(Disclaimer: dit gaat niet over TO)
Sorry voor het lange wachten, ik had een heel verhaal getypt en toen ineens was ik het kwijt, dus toen had ik er even geen zin meer in. Maar veel reacties, verschillende meningen. Ik heb alles aandachtig door zitten lezen. Bedankt! Ik reageer even op een paar quotes van voornamelijk omnik.
"Als ADD-er ben je hier al je hele leven negatief op aangesproken. Gesprekken hierover voelen altijd als falen."
Dit liet me even slikken. Ik heb hem een tijdje terug eens ergens op aangesproken, en toen was dit precies zijn antwoord. En dat er altijd zoveel van hem wordt verwacht door anderen. Ik ga me hier zeker eens in verdiepen.
"dat gemarchandeer de hele tijd, plannen maken, afspraken maken, aandringen, aanmoedigen enzovoorts. Je bent de hele tijd aan het soebatten, controleren en handhaven"
Maar zo wil ik dus eigenlijk niet zijn.. ik begrijp dat dit voornamelijk over je pubers gaat, maar in mijn vorige relaties moest ik ook veel de verstandigste zijn. Bepalen wanneer we naar huis moesten anders ging het fout. Gesprekken aan moeten sturen, omdat het anders op niks uitliep. De relatie levendig houden. Uiteindelijk kreeg ik commentaar dat ik dominant was en alles altijd op mijn manier moest.. dit wil ik niet meer. Als ik hier betreft huishouden veel moet aansturen en 'handhaven', ben ik echt bang dat uiteindelijk weer te horen te krijgen.
"Wat is écht belangrijk voor je Mazikeen?
Stoor je je er echt aan om pas om 19u te eten?"
Ja, als ik laat thuis kom en het had om 18u klaar kunnen zijn, dan wel. Ik moet direct na werk weer door, mee boodschappen doen, meehelpen koken. Hij heeft al een uur relax tijd gehad.. en dat vind ik niet fair. Het voelt een beetje alsof mijn tijd van mijn vrije avond wordt verkort dankzij iemand anders, alsof ik de regie van mijn eigen leven een beetje kwijt ben. Dit komt misschien wat overtrokken over, maar zo voelt het voor mij op dat moment wel.
"Vind je een glad en geolied huishouden een basisvoorwaarde? En is het helemaal 50/50 kunnen delen van de verantwoordelijkheden (dus ook de planning en alertheid op zaken) een must voor je?"
Nee dat hoeft zeker niet. Ik wil echt wel wat meer doen, maar ik zou zo graag hebben dat hij zelf wat dingen oppakt en ziet zonder dat ik het 100 keer moet vragen. Dat ik niet achter zijn kont hoef op te ruimen, want dat kost mij ook energie. Energie die hij spaart door het niet te doen. Of dat hij ook inleeft in het feit dat ik ook moe ben na een dag werken, net als hij, en er zelf ook geen zin in heb, net als hij. Maar het moet gewoon.
"of jij bijvoorbeeld een mate van taakverdeling zou kunnen accepteren waarbij hij meer verantwoordelijkheid zou kunnen dragen op een ander terrein, waardoor je de gelijkwaardigheid in de relatie behoudt en toch de verwachtingen op dit terrein wat naar beneden schroeft. "
Dat kan ik ook accepteren, maar ook de apk van de auto of het bijhouden van de schuur/huis/tuin, containers ad straat zetten enz komt vanuit mijn initiatief. Dus ik vind dat zeker prima, maar dan moet het wel gebeuren..
"mensen zijn meer dan hun slechtste eigenschappen. Ik ben niet een waardeloos persoon alleen omdat ik hier zo mee in de knoop zit. En Mazivriend ook niet. Het is niet zwart-wit."
Heel mooi, die ga ik onthouden.
"Ik zou nu kijken naar zijn inzet op ándere terreinen: is hij op andere gebieden wél goed voor je? Houdt hij rekening met je? Vindt hij het belangrijk hoe dingen voor jou zijn? Kan hij met jou meebewegen? Is hij aardig en belangstellend? Doet hij dingen voor je? Steekt hij energie in zaken die voor jou belangrijk zijn? Is hij een fijne, warme partner?"
Hier kan ik alleen maar ja op antwoorden. Dit is hij ook, vandaar ook lief.
"In mijn ogen moeten ze haar juist veel neutraler benaderen: moeder moet úit het systeem tussen hun tweeën en ze moeten het met z'n tweeën gaan" oplossen.
Ja moeder moet zeker uit het systeem, dat vinden wij allebei, maar moeder dus niet. En die is daar vrij dominant in, kan echt stennis schoppen als het niet gaat zoals zij wil helaas.. dat komt ook omdat ze dus afhankelijk van ons is, dat maakt het voor haar heel moeilijk. Maar ze kan alles prima zelf, als we op vakantie zijn lukt alles haar ook. Maarja, wat ik al zei ze is vrij dominant.
"Er zijn dus serieuze (levens)vragen te stellen en afwegingen te maken mbt wat je verwacht van je leven en wat je bereid bent te investeren. "
Die zijn er zeker, en daar ga ik goed over nadenken. Ik weet heel goed wat ik wil in het leven, maar het moet ook haalbaar zijn.
”alsof ik de regie van mijn eigen leven een beetje kwijt ben”
Dat komt helemaal niet overtrokken over. Ik snap heel goed wat je bedoelt. Je wil weten waar je op kunt rekenen. Wat betreft tijd, wat betreft taken, dagstructuur, waar je dingen kunt vinden, hoe je huis eruit ziet, waar je je onderbroeken (schoon!) kunt vinden etc. En die ander glibbert de hele tijd weg. Dat zal niet helemaal op te lossen zijn. Je kunt ook deels duidelijkheid creëren door vast te stellen wat hij niet gaat/kan doen. Maar de rommel achter zijn kont opruimen is in ieder geval niet te vermijden. En hij zal zelf echt ook verbetering moeten willen, er zelf de zin van moeten inzien, anders lukt het gewoon niet. Dat hij gewoon niet naar de winkel gaat als jij niet meegaat, dat hij niet meekan ik vaste tijden waarop je dan samen iets doet, dat hij gaat zitten als jij hem komt helpen om zijn klus af te maken: het klinkt pijnlijk onbeholpen. Maar hij zal het echt moeten willen om hier verandering in te krijgen, ook voor zichzelf, anders liggen inderdaad die verwijten gauw op de loer. En dan wordt een relatie snel zuur. Maar het zal voor hem niet gemakkelijk worden. Het klinkt alsof hij dit zijn hele leven uit de weg is gegaan. En het aangaan, brengt veel spanning en frustratie met zich mee. Het is niet alsof hij het maar gewoon even hoeft te doen. Dat wordt hard werken voor hem om er structuur in te krijgen en dat vol te houden. Als hij dat al wil. Zo niet dan heb je een ander probleem. En eerlijk, ik heb zelf ADD maar ik zou het niet kunnen volhouden om samen te leven met iemand als jouw vriend. Ik zou er gillend gek van worden. Het is al moeilijk genoeg zonder (nog) iemand die de boel de hele tijd ontregelt. Ik snap heel goed dat je er een halszaak van maakt. Zeker als je een gezin met hem zou willen, is dat ook echt heel belangrijk. Anders zit je straks met een extra kind, maar wel eentje die niet leert en zich niet laat sturen! Die hangt dan als een blok aan je been, om het maar heel bot te zeggen. Beter nu uitzoeken of het haalbaar is om een huishouden met hem te runnen.
