Partner heeft het altijd zwaarder
Hoi allemaal, ik lees al een tijdje mee maar dit is mijn eerste topic.
Ik ben sinds 3 jaar samen met een onwijs lieve man. Het gaat echt goed tussen ons en we zijn nog steeds gek op elkaar. Maar nu is het zo dat er huishoud issues zijn. Hij is een enorme sloddervos, ik ben vrij netjes. Hou van opgeruimd en schoon. Maar er is geen beginnen aan met hem. Overal ligt was, vaat blijft staan, stofzuigen gebeurt amper, was hoopt op. Meestal ben ik in de weekenden nog druk aan het werk in het huishouden. Ik heb het eens laten gaan als test, maar een studentenhuis was er niks bij. De schimmel stond in de badkamer en werk kleren had hij niet meer. Ik vraag hem dingen te doen, maar hij "moet dan even bijkomen van werk", terwijl hij al ruim een uur zit. Of hij heeft een zware dag gehad. Als ik zeg dat ik dan ook een zware dag heb gehad, dan heeft hij het altijd even iets zwaarder of erger gehad. En dan draait het er op uit dat ik alles weer doe, want ik kan echt niet in de rommel leven. Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten. Alsof hij er vanuit gaat dat ik het wel afmaak. Hier heb ik op een grappige sarcastische manier wat van gezegd, maar ik denk niet dat het binnenkomt. Want ik zeg al, hij heeft het gewoon altijd zwaarder waardoor hij het huishouden echt niet meer kan doen. Savonds heeft hij er geen zin in want hele dag gewerkt. In het weekend heeft hij er geen zin in want hele week gewerkt en maandag weer. Ja, ik ook... En heel de wereld ook.. het moet gewoon gebeuren. Maar ik krijg het echt niet voor elkaar. Nog steeds slingert overal de was rond en hoopt alles op als ik het niet doe. Ik heb laatst even het was vouwen geweigerd (naast alle andere klussen die ik dus wel gewoon deed). Vroeg hem deze week te vouwen. Gebeurt niet. 4 wasmanden propvol, blijft gewoon staan. Ik word een beetje radeloos, want vervolgens sta ik een uur te vouwen. Koken moet ik ook na werk doen, want hij zit dan nog op de bank (ik ben vaak later thuis). Want zware dag gehad. Oke, maar jij hebt al een uur om bij te komen. Ik moet na werk direct weer aan de gang zonder bijkomen... Als ik hem specifiek vraag te koken wordt het hotel di mama, of afhaal, of hij besluit pas wat er gaan eten als ik (hongerig) thuiskom, moet dan nog maar de winkel (en dan moet ik mee) en dan nog beginnen. Soms eten we pas 7 uur dan.. dus dan maar liever zelf doen..
Over di mama, hij is lang als kind behandeld. Moederlief deed alles voor hem. Koken, wassen, schoonmaken. Daar is ze spontaan mee gestopt toen ik kwam, met de stille hint dat het nu mijn taak zou zijn. Maar zo werkt het voor mij niet. Een huishouden run je samen.. zijn moeder heeft ook eisen, zoals dat wij regelmatig bij haar komen eten. Ze is zelf ook erg onafhankelijk, is erg afhankelijk van ons met eigenlijk alles (wat ook enorm vervelend is! Gevoel alsof ik voor 2 mensen zorg) Als we bij haar eten is het altijd iets makkelijks want 'ze heeft geen zin om te koken'. Was blijft 3 dagen in de wasmachine zitten(stinken!) Want ze 'vergeet' het. Dus hij heeft het niet van een vreemde. Maar ik heb ook weleens een zware dag, een zere rug, zin in niks doen. Net als hij. Maar dan heeft hij het altijd een stukje erger. Wat kan ik hier nog mee? Ik weet dat mannen niet te veranderen zijn maar hier moet toch wel iets aan te doen zijn? Ik heb het er met hem over gehad, praten. Afspraken dat we elk weekend samen een paar uur het hele huis doorgaan, zodat het klaar is. Uitkomst: het gebeurt niet. Ik ben weleens geïrriteerd geworden en zelfs naar mijn ouders gegaan. Dan gaat het even beter, maar het vervalt altijd weer in de oude patronen. Ik heb het laten verslonsen, zijn was niet meer gedaan, z'n vaat niet meer. Dan komt hij er maandag achter dat hij geen werkkleren heeft en trekt hij maar andere oude kleren aan, daarna wast hij wel, maar veel te laat natuurlijk. Zijn rotzooi niet meer opgeruimd, gevolg: hele huis vol met vaat en afval. Want zelfs naar de prullenbak lopen is teveel moeite.. dit heeft zijn moeder ook: afval wordt door schoonmoeder bij de deur gezet, ipv in de container 2 meter verder. Onder het motto: dat gooi ik straks weg. Maar dan staat het er 3 dagen. Dus zijn moeder is net zo. Hij was qua huishouden en 'koken' afhankelijk van haar, zij met al het andere van hem (en nu ons): geldzaken, taxi, inkopen, enz.
Zijn moeder en hij zijn altijd afhankelijk geweest van elkaar. Dat patroon moet gewoon doorbroken worden, het is niet meer gezond. Hij is een grote volwassen vent en zij een volwassen vrouw, get a grip. Maar ik weet echt niet meer hoe.. ik wil niet bij hem weg daarvoor hou ik nog teveel van hem, maar soms zijn er wel twijfels of ik dit nog kan..
"Als het door ADD zou komen, is dat een hele goede reden. Maar dan nog, hoever ga je?'
precies, ik heb ook de diagnose ADD. En toegegeven: huishouden is altijd een dingetje voor me. Waar anderen hup hup even snel een doekje ergens overheen halen, moet ik me heel erg concentreren en focussen over wat er gedaan moet worden. En vroeger kon ik ook echt een chaoot en een sloddervos zijn, puur door de verwarring in mijn hoofd.
Maar ik heb mezelf er op toe gelegd het te leren. Door wilskracht en liefde voor mijn kind die ik een gezellig huis gunde. En ook door programma's en lijstjes te volgen als van Kaat Mossel en Poetze.
Dus het kan wel en als je als partner ziet dat de ander zijn best doet met de vermogens die hij of zij heeft om het toch op zich te nemen, zou al wel schelen lijkt mij zo.
Het laatste wat je wil is een partner die alles aan zijn diagnose ADD ophangt en lekker jou alles laat opknappen.
Want het kan ook nog eens zo zijn dat hij én AD(H)D heeft én het wel makkelijk vindt of deep down gewoon vindt dat vrouwen het hele huishouden moeten doen.
Mazikeen schreef op 08-03-2022 om 22:51:
Nog een kleine toevoeging, ik heb zelf HSP. Alles komt bij mij dus harder binnen dan gemiddeld, ik ben erg gevoelig, hou van rust en regelmaat en moet opladen na sociaal contact of werk.
Oei, dan is dit werkelijk geen gezonde situatie voor jou, zeker niet op lange termijn. Ik zou snel inzetten op latten: dan heb je wel de lusten, maar laat je de lasten bij hem.
Als je ooit nog kinderen zou willen, dan vermoed ik dat hij geen ideale vader kan zijn (understatement!). Dus krab je nog eens goed achter de oren...
Bolmieke schreef op 10-03-2022 om 07:03:
[..]
Het gaat om de insteek, je ontmoet iemand en je gaat allebei voor het hele pakket. Niet ik zit in een rolstoel en iemand moet die duwen. Of zoals bij Jonagold iemand moet de chaos in mijn leven structureren anders trek ik het niet.
Hoe gelijkwaardig of niet mijn relatie is doet er in deze niet veel toe
Ik wil je vriendelijk verzoeken niet dit soort aannames te doen. 99% van de tijd red ik het allemaal prima op eigen kracht. Maar soms, door opeenstapeling van factoren, niet. Dan bespreek ik met man dat ik even extra steun (in de vorm van een opdracht, beloning, hulp of wat er dan ook maar passend is op dat moment) nodig heb en dan lukt het allemaal wel weer. Mijn leven IS geen chaos, in tegendeel. Ik functioneer prima, dankjewel. Ik ERVAAR wel soms chaos in mijn hoofd. En ja, dan is hulp heel erg welkom. Doe jij nooit een beroep op je partner dan?
Hier ervaring met een partner in een rolstoel.
Klopt, het huishouden kan hij niet doen, dus dat doe ik bijna volledig zelf. Wel hebben we een soort taakverdeling, ik laat heel bewust de dingen die hij wel kan aan hem over (financien, regeldingen, vast nog meer). Ik probeer hem ook echt zoveel mogelijk zelf te laten doen, ook al kost het hem meer tijd dan mij.
Ik doe dit bewust om de relatie zo veel mogelijk gelijkwaardig te houden.
En natuurlijk, wat hij echt niet kan, neem ik op me (heus niet altijd zonder mopperen).
De situatie bij ADD-ers lijkt me dan toch wel anders, zo te lezen kan er dus geen sprake zijn van een taakverdeling (althans, geen garantie dat de taken gebeuren). Dat lijkt me toch wel lastiger, alsof de verantwoordelijkheid voor alles op de schouders van de partner ligt. Ik zou dat persoonlijk geloof ik niet trekken...
Maar gelukkig werkt het bij sommigen wel. Het lijkt me trouwens ook al wel prettiger als de ADD-er het in elk geval van zichzelf weet en toegeeft. Dan is het misschien makkelijker te accepteren.
MRI schreef op 10-03-2022 om 11:21:
"Als het door ADD zou komen, is dat een hele goede reden. Maar dan nog, hoever ga je?'
precies, ik heb ook de diagnose ADD. En toegegeven: huishouden is altijd een dingetje voor me. Waar anderen hup hup even snel een doekje ergens overheen halen, moet ik me heel erg concentreren en focussen over wat er gedaan moet worden. En vroeger kon ik ook echt een chaoot en een sloddervos zijn, puur door de verwarring in mijn hoofd.
Maar ik heb mezelf er op toe gelegd het te leren. Door wilskracht en liefde voor mijn kind die ik een gezellig huis gunde. En ook door programma's en lijstjes te volgen als van Kaat Mossel en Poetze.
Dus het kan wel en als je als partner ziet dat de ander zijn best doet met de vermogens die hij of zij heeft om het toch op zich te nemen, zou al wel schelen lijkt mij zo.
Het laatste wat je wil is een partner die alles aan zijn diagnose ADD ophangt en lekker jou alles laat opknappen.
Want het kan ook nog eens zo zijn dat hij én AD(H)D heeft én het wel makkelijk vindt of deep down gewoon vindt dat vrouwen het hele huishouden moeten doen.
Herkenbaar. Mijn motivatie is ook meestal niet intrinsiek, maar ik wil het netjes en schoon hebben voor man, kinderen en eventuele visite. Ik hang ook van lijstjes aan elkaar (ik mis het draadje Een laatje/kastje per dag!!!), alleen red ik nou nooit alles wat ik op 1 dag wil doen 
. Maar ik doe erg mijn best, een beetje teveel zelfs volgens mijn partner.
Alles hangt volgens mij inderdaad af van hoe een partner erin staat. Is er enig zelfinzicht en zelfreflectie? Toont partner inzet? Heeft hij/zij ook oog voor jouw noden? Waardeert hij/zij wat je doet? Of voelt hij/zij zich nooit verantwoordelijk, ziet hij/zij niks, neemt hij/zij alles wat jij doet voor lief? Dan werkt een relatie niet. Maar dat geldt voor alle relaties, ook als er geen AD(H)D of andere aandoeningen in het spel zijn.
Wat een oordelen allemaal. Mijn man en ik hebben allebei ADD, en volgens jullie zou er dus helemaal niets van ons terecht komen. Valt best mee hoor, we zijn al meer dan 25 jaar gelukkig samen, en onze kinderen doen het ook prima. We vangen dingen voor elkaar op, we doen sommigen dingen anders dan anderen. Ons huis voldoet niet aan de eisen van m'n schoonmoeder ,(of sommigen anderen hier), maar dat zij dan maar zo. Soms lopen dingen moeilijk, of volledig in de soep, maar er zijn zo veel meer dingen die wel goed lopen en waar we beter in zijn dan anderen.
Tijgeroog schreef op 10-03-2022 om 16:29:
Wat een oordelen allemaal. Mijn man en ik hebben allebei ADD, en volgens jullie zou er dus helemaal niets van ons terecht komen. Valt best mee hoor, we zijn al meer dan 25 jaar gelukkig samen, en onze kinderen doen het ook prima. We vangen dingen voor elkaar op, we doen sommigen dingen anders dan anderen. Ons huis voldoet niet aan de eisen van m'n schoonmoeder ,(of sommigen anderen hier), maar dat zij dan maar zo. Soms lopen dingen moeilijk, of volledig in de soep, maar er zijn zo veel meer dingen die wel goed lopen en waar we beter in zijn dan anderen.
Zo met je eens!
Wat een verschrikkelijk naar uitgangspunt ook, dat partner van ts geen goede ouder zou kunnen zijn.
Mijn partner is minstens zo erg.
Maar echt een super goede vader! Nee, niet perfect, wie is dat wel?
(moet wel zeggen dat mijn partner juist niet alles samen wil doen, daar zou ik ook wel wild van worden! Maar echt het huishouden doen: dat lijkt hem alleen meestal niet te lukken dus dat loopt samen wel veel beter.
Een taakverdeling hier in huis is er overigens wel hoor. Hoewel het wel zo is dat partner zijn taken kiest
Het gaat heel wat minder goed bij de taken die ik hem toe bedeel. En ik moet natuurlijk ook accepteren dat hij zijn taken echt op zijn manier doet en niet op mijn manier of de manier waarop ik het graag zie.
Dat blijft voor mij ook echt wel moeilijk al gaat het zo door de jaren heen steeds beter.
Tijgeroog schreef op 10-03-2022 om 16:29:
Ons huis voldoet niet aan de eisen van m'n schoonmoeder ,(of sommigen anderen hier), maar dat zij dan maar zo.
Als iemand zich irriteert moeten ze zelf maar een doek pakken zeg ik wel eens..... helaas gebeurt dat nooit. In de ogen van mijn moeder doe ik het ook niet goed, die vind dat ik, voordat mijn man in huis komt het hele huis aan kant moet hebben 🙄. Gaat hem niet worden.
Nee, ik stel huishouden en taken niet gelijk aan wel of niet een goede ouder zijn. Mijn moeder is qua huishouden een 'controlfreak', altijd alles netjes, week lijsten enz. Ik voldoe dus ook niet aan haar eisen qua huishouden. Maar emotioneel ontbreekt er nog weleens wat. En wat is belangrijker, ik vind dat laatste. Ik denk dat mijn partner wat dat betreft een prima vader zou zijn. En die wens is er ook.
Ik ga dit weekend met hem praten, aangeven dat wat er allemaal op mijn schouders komt, samen met de sores van mijn eigen leven, nu even teveel wordt. En hoe het komt dat taken hem niet lukken. Hij zou deze week bijvoorbeeld ook een bedrijf contacten, omdat hij graag voor zichzelf wil beginnen. Ik heb het eerste contact voor hem gelegd, omdat hij dat van mij vroeg, omdat het hem zelf niet lukt? Ik weet het niet, toen was ik er nog niet op die manier mee bezig. Nu moet hij de rest doen, maar het is niet gebeurd. Ik vraag me echt af waarom niet, en dat ga ik dus ter sprake brengen. Want ik ben bang dat hij het weer van mij gaat vragen en het wordt steeds moeilijker voor mij op deze manier.
Voor jezelf beginnen vraagt wel veel zelfdiscipline; je eigen facturen verwerken, je eigen dure verzekeringen betalen etc etc. Soms is werken voor een werkgever wel zo veilig, helemaal als je in de ziekte wet komt en geen inkomsten hebt.
Mijn broer werkt als zzp’er. Leuk verdienen als het goed gaat, geen baas die met je meekijkt of hammert op het op tijd afleveren, maar ook een hoop onzekerheid als de bescherming van een werkgever weg valt.
Misschien kan een gesprek met een coach iets voor hem betekenen, voor hij een evt. dienstverband opzegt?
Heel erg eens meg Flanagan. Als er iets speelt als ASS en/of ADD, dan niet doen. Juist bij een eigen bedrijf moetje (pro)actief zijn en veel zelfdiscipline hebben. Je moet alles uit jezelf halen en dat is jou juist vaak het probleem. De externe prikkels van moeten werken voor een baas zorgen er juist voor dat je in beweging komt en/of blijft. Het houdt mij aan de gang.
Probeer bij je gesprek uit de verwijten te blijven. Geef aan wat jij voelt. En vraag hoe je het samen op kunt lossen. Wijs niet alleen naar hem. Dan schiet hij in de verdediging en dan bereik je niks.
Een eigen bedrijf zou ik hem in deze situatie met een dergelijke belabberde zelfdiscipline ten zeerste afraden. Want je kunt je werk wel ontzettend leuk vinden en daar gemotiveerd voor zijn, maar er komen ook dingen als administratie en facturen bij kijken. Daar moet je je in verdiepen en het is niet hoofdzakelijk waar je voor gekozen hebt, maar het hoort er wel bij en moet gedaan worden, want geen factuur is geen geld en dus kun je je leven niet bekostigen.
Dat jij al de eerste stap moet zetten, zegt genoeg. Het zou zijn bedrijf moeten zijn, niet dat van jou. Je moet niet die hele verantwoordelijkheid op je willen nemen cq onbetaald voor hem werk doen. Zeker niet gezien je zelf ook nog een baan hebt.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat hij zijn eigen grenzen en beperkingen leert kennen. Dan kan hij ook gericht werken aan structuur, discipline, wat hij nodig heeft en wat jij nodig hebt.
Een eigen bedrijf beginnen terwijl je niet in staat bent om voor je zelf te zorgen in feite. Je hoeft hem niet eens te zeggen dat hij het niet moet doen: als jij niets doet en zeker niets van hem overneemt komt het niet van de grond. Gelukkig, want dat wordt een aaneenschakeling van problemen.
Toen ik de openingspost las moest ik meteen aan ADD denken en naarmate ik verder las zag ik dat ik niet de enige was haha!
Mazikeen, jouw man mist het overzicht en de motivatie volledig zo te lezen. Er is al heel veel geschreven en er zijn goede tips gegeven. Wat ik me nog wel afvroeg is of hij verder goed in zijn vel zit. Dat kan het gedrag nog eens verergeren namelijk.
Het is echt wel aan te leren. Mijn man (met ADD) ziet sinds hij door de pandemie thuis werkt inmiddels heel goed wat er hier in huis moet gebeuren. Daarvoor moest ik het hem altijd zeggen, dat was ook echt de afspraak omdat hij het niet zag en niet wist waar hij moest beginnen zei hij. Doordat hij heel veel thuis is, ziet hij nu wel wat er moet gebeuren en werkt hij het gewoon per onderdeel af als een soort routine. Keuken, huiskamer, de was, etc. Zijn motivatie was in 1e instantie overigens ook echt niet intrinsiek, hij deed het voor mij en de kinderen. Inmiddels is dat wel zo want hij vindt een opgeruimd huis ook veel fijner en hij vindt het fijn om mij wat te ontlasten zodat we samen meer ‘vrije’ tijd over houden. Als ik hem app dat ik van mijn werk vertrek, zet hij bijvoorbeeld al het eten op zodat het zo goed als klaar is als ik thuis kom. We hebben voor de hele week een planning met wat we eten en halen dat in 1x. Zouden we dit niet doen, dan aten we minstens 4x soep met een broodje haha! Het voorkomt ook dat je om 18.00 uur nog naar de winkel moet en zo kan je samen de bank op, veel gezelliger! Natuurlijk zijn er nog steeds dingen waarbij mijn man ook echt het overzicht mist, maar hij vraagt in ieder geval altijd of hij me ergens mee kan helpen. Voorheen ging hij het liever uit de weg ging omdat hij dacht dat hij het ‘toch niet kon’ en dat voelde dan als falen. Zo kan dat voor jouw man natuurlijk ook zijn.
Ik denk in ieder geval niet dat het onwil is, maar vooral niet beter weten (wat mogelijk kan komen door ADD) en daarnaast ook een stukje opvoeding. Wanneer hij echt wil, kan hij heus wel zijn steentje wat meer bij gaan dragen. Hij zal dat moeten ervaren door te doen en wees dan positief, ook als het niet helemaal gaat zoals jij het zelf zou doen. Succes met het gesprek, hopelijk kunnen jullie een aantal duidelijke afspraken maken en krijg jij wat meer rust!
Hoi Makizeen, er zijn al veel goede tips gekomen en positieve ervaringen vermeld met mensen met AD(H)D, wat mogelijk ook bij jouw partner speelt, die zich ontwikkelen en beter gaan functioneren. Ik herken allerlei gedrag en beschrijvingen uit dit topic, zowel bij mij als mijn partner. Vanuit mijn jarenlange ervaring denk ik dat er een paar dingen heel belangrijk zijn die ik graag met je wil delen.
Het allerbelangrijkste is dat ik denk dat je vooral heel eerlijk moet zijn naar jezelf. Wat is voor jou nog acceptabel en dragelijk? Je zit nu duidelijk aan je taks en het is teveel voor jou om jouw partner en zijn gedrag ‘erbij te hebben’. Soms kan een andere mindset (accepteren dat je man wellicht AD(H)D heeft en er dus 'niets aan kan doen') helpen om er beter mee om te gaan. Maar ik zou je ervoor willen behoeden dat je op die manier te lang te veel van hem en een te grote belasting voor jou blijft accepteren. Been there, done that. Hou jezelf dus niet voor de gek, omdat je van hem houdt en graag kinderen wilt. Daarmee doe je jezelf tekort. Dat is niet verstandig op de lange termijn. Soms is houden van niet genoeg om met iemand samen te leven.
Vanzelfsprekend hoop ik dat je partner na een goed gesprek in beweging komt en dat er snel verbetering zichtbaar is. Ik wens je toe dat je daarbij van tevoren een redelijke termijn met jezelf afspreekt (en schrijf het op!) waarin je gaat kijken of hij voldoende verbetering vertoont (en wat zou dat dan zijn, kan je dat concreet maken, bijvoorbeeld in het aantal uren per week dat jij vrije tijd hebt om puur dingen voor jezelf te doen?) waardoor het voor jou weer te doen is en blijft. Het gevaar bestaat dat als je voor jezelf niet van tevoren een concreet beeld maakt op welke termijn je een bepaalde verbetering wilt zien, het een jarenlang proces wordt van jezelf wegcijferen en hopen dat het uiteindelijk goed genoeg zal zijn voor jou. En in de tussentijd gaat de tijd voorbij, word je ouder en je kinderwens mogelijk groter.
Tot slot, misschien wordt hij een fantastische vader voor jullie kind(eren). Realiseer je wel dat er met kinderen echt heel veel extra huishoudelijk en regelwerk bij komt. Onderschat het niet. Als je het nu zonder kinderen al zo zwaar hebt met alle taken in huis en zijn gedrag, dan hou ik eerlijk gezegd mijn hart vast hoe dat moet gaan als jullie een of meer kinderen zouden hebben. Je kunt er dan echt niet nog een ‘kind’ (hem) bijhebben. Hoe leuk hij ook met kinderen zou zijn, ze kosten heel veel tijd en energie en het werk in verband met de kinderen neemt enorm toe. Het zou ook nog kunnen dat de prikkels van een of meer kinderen ook nog extra afleiding of vermoeidheid bij je partner veroorzaakt. Mijn advies is daarom pas aan kinderen te beginnen als je partner ver over jouw minimumgrens is qua meehelpen in de taken om jou te ontlasten, omdat het huishouden en dergelijke daarna zonder twijfel een stuk drukker wordt.
Veel succes met het gesprek met je partner en met het eerlijk zijn bij het kijken naar jouw eigen behoeften. Jij bent degene die in eerste instantie goed voor jezelf moet zorgen en daarna pas voor anderen, zoals je partner, kunt zorgen.
