Partner heeft het altijd zwaarder
Hoi allemaal, ik lees al een tijdje mee maar dit is mijn eerste topic.
Ik ben sinds 3 jaar samen met een onwijs lieve man. Het gaat echt goed tussen ons en we zijn nog steeds gek op elkaar. Maar nu is het zo dat er huishoud issues zijn. Hij is een enorme sloddervos, ik ben vrij netjes. Hou van opgeruimd en schoon. Maar er is geen beginnen aan met hem. Overal ligt was, vaat blijft staan, stofzuigen gebeurt amper, was hoopt op. Meestal ben ik in de weekenden nog druk aan het werk in het huishouden. Ik heb het eens laten gaan als test, maar een studentenhuis was er niks bij. De schimmel stond in de badkamer en werk kleren had hij niet meer. Ik vraag hem dingen te doen, maar hij "moet dan even bijkomen van werk", terwijl hij al ruim een uur zit. Of hij heeft een zware dag gehad. Als ik zeg dat ik dan ook een zware dag heb gehad, dan heeft hij het altijd even iets zwaarder of erger gehad. En dan draait het er op uit dat ik alles weer doe, want ik kan echt niet in de rommel leven. Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten. Alsof hij er vanuit gaat dat ik het wel afmaak. Hier heb ik op een grappige sarcastische manier wat van gezegd, maar ik denk niet dat het binnenkomt. Want ik zeg al, hij heeft het gewoon altijd zwaarder waardoor hij het huishouden echt niet meer kan doen. Savonds heeft hij er geen zin in want hele dag gewerkt. In het weekend heeft hij er geen zin in want hele week gewerkt en maandag weer. Ja, ik ook... En heel de wereld ook.. het moet gewoon gebeuren. Maar ik krijg het echt niet voor elkaar. Nog steeds slingert overal de was rond en hoopt alles op als ik het niet doe. Ik heb laatst even het was vouwen geweigerd (naast alle andere klussen die ik dus wel gewoon deed). Vroeg hem deze week te vouwen. Gebeurt niet. 4 wasmanden propvol, blijft gewoon staan. Ik word een beetje radeloos, want vervolgens sta ik een uur te vouwen. Koken moet ik ook na werk doen, want hij zit dan nog op de bank (ik ben vaak later thuis). Want zware dag gehad. Oke, maar jij hebt al een uur om bij te komen. Ik moet na werk direct weer aan de gang zonder bijkomen... Als ik hem specifiek vraag te koken wordt het hotel di mama, of afhaal, of hij besluit pas wat er gaan eten als ik (hongerig) thuiskom, moet dan nog maar de winkel (en dan moet ik mee) en dan nog beginnen. Soms eten we pas 7 uur dan.. dus dan maar liever zelf doen..
Over di mama, hij is lang als kind behandeld. Moederlief deed alles voor hem. Koken, wassen, schoonmaken. Daar is ze spontaan mee gestopt toen ik kwam, met de stille hint dat het nu mijn taak zou zijn. Maar zo werkt het voor mij niet. Een huishouden run je samen.. zijn moeder heeft ook eisen, zoals dat wij regelmatig bij haar komen eten. Ze is zelf ook erg onafhankelijk, is erg afhankelijk van ons met eigenlijk alles (wat ook enorm vervelend is! Gevoel alsof ik voor 2 mensen zorg) Als we bij haar eten is het altijd iets makkelijks want 'ze heeft geen zin om te koken'. Was blijft 3 dagen in de wasmachine zitten(stinken!) Want ze 'vergeet' het. Dus hij heeft het niet van een vreemde. Maar ik heb ook weleens een zware dag, een zere rug, zin in niks doen. Net als hij. Maar dan heeft hij het altijd een stukje erger. Wat kan ik hier nog mee? Ik weet dat mannen niet te veranderen zijn maar hier moet toch wel iets aan te doen zijn? Ik heb het er met hem over gehad, praten. Afspraken dat we elk weekend samen een paar uur het hele huis doorgaan, zodat het klaar is. Uitkomst: het gebeurt niet. Ik ben weleens geïrriteerd geworden en zelfs naar mijn ouders gegaan. Dan gaat het even beter, maar het vervalt altijd weer in de oude patronen. Ik heb het laten verslonsen, zijn was niet meer gedaan, z'n vaat niet meer. Dan komt hij er maandag achter dat hij geen werkkleren heeft en trekt hij maar andere oude kleren aan, daarna wast hij wel, maar veel te laat natuurlijk. Zijn rotzooi niet meer opgeruimd, gevolg: hele huis vol met vaat en afval. Want zelfs naar de prullenbak lopen is teveel moeite.. dit heeft zijn moeder ook: afval wordt door schoonmoeder bij de deur gezet, ipv in de container 2 meter verder. Onder het motto: dat gooi ik straks weg. Maar dan staat het er 3 dagen. Dus zijn moeder is net zo. Hij was qua huishouden en 'koken' afhankelijk van haar, zij met al het andere van hem (en nu ons): geldzaken, taxi, inkopen, enz.
Zijn moeder en hij zijn altijd afhankelijk geweest van elkaar. Dat patroon moet gewoon doorbroken worden, het is niet meer gezond. Hij is een grote volwassen vent en zij een volwassen vrouw, get a grip. Maar ik weet echt niet meer hoe.. ik wil niet bij hem weg daarvoor hou ik nog teveel van hem, maar soms zijn er wel twijfels of ik dit nog kan..
Pippeltje schreef op 06-03-2022 om 11:41:
Ik heb wel degelijk ervaring met ADHD en ADD. En ik weet ook dat velen zo eigenwijs zijn om geen lijstje te willen gebruiken. En maar blijven roepen dat ze het echt niet kunnen. Ik geloof dat niet. Het is een idee fix waar je in blijft hangen; ik kan het niet! Natuurlijk kun je het.
Je hebt gelijk en ongelijk tegelijk. Natuurlijk kan iedereen een lijstje maken. Maar weet jij uit eigen ervaring hoe moeilijk het kan zijn om te bepalen wat er dan op dat lijstje moet, in welke volgorde het dan moet? Dat je je afvraagt, moet ik erop zetten ‘huiskamer’ of moet ik erop zetten ‘huiskamer opruimen en schoonmaken’ of moet ik erop zetten ‘tafel leegruimen, zithoek netjes maken, planten water geven, stoffen en stofzuigen’ enzovoorts.
Wat is de taak precies? Welke handelingen horen daar allemaal bij? Wat moet het resultaat zijn? In welke volgorde doe je de dingen? Wanneer kan ik zeggen dat ik klaar ben? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Jij denkt misschien: Joh, doe niet zo raar! Stop eens met dat eindeloze, nergens toe leidende nadenken! Euh ja, graag! Maar mij lukt dat niet zomaar. En als ik dat wel verwacht, dat dat zomaar lukt, dat het gemakkelijker is, ga ik over mijn eigen ervaring heen.
Het maken van een lijstje is een karwei op zich. En als het dan gelukt is om het op te schrijven, begint met een beetje pech het twijfelen en bevragen gewoon tijdens het uitvoeren weer van voren af aan. Jij trekt kennelijk ‘gewoon’ een grens om je gedachten, om je handelen. Je rondt een denkproces af en bepaalt: dit is het, en dan doe je dat. Als jij zelf degene bent met AD(H)D wil ik je een heel erg groot compliment geven dat je dat lukt. Als jij niet zelf degene bent met AD(H)D, vraag ik me eerlijk gezegd af of je het wel zo goed begrijpt als je denkt.
Jonagold schreef op 06-03-2022 om 09:09:
[..]
Dát is nou net het grote probleem bij ADD!! Onbegrijpelijk veroordelend, zulke reacties. Hebben jullie het stuk van Omnik niet gelezen? Doe dat dan eens. En nee, je hoeft het niet te snappen, wees blij dát je het niet snapt, maar een reactie als ‘je hebt gewoon een schop onder je kont nodig’ of ‘gewoon een kwestie van doorzetten’ is echt heel naar.
Dat snap ik heus wel maar er wordt gezegd dat het niet op prijs gesteld wordt als partner komt helpen maar wel als partner zegt: doe dit, doe dat. Snappen jullie dan ook niet dat dat als pártner van iemand met ADD heel moeilijk is. Je wil helpen dat mag niet, maar je mag de ander wel als slaafje opdrachten geven. Dat zou ik dus niet kunnen. Maar blijkbaar mag je dat weer niet zeggen.
Pippeltje schreef op 06-03-2022 om 12:04:
nee, lijstjes zijn niet de oplossing, maar wel een hulpmiddel. Doofheid of een gebroken been zijn niet vergelijkbaar met ADHD. Daarbij is het duidelijker. Mensen met ADD hebben die ondersteuning van de executieve functies gewoon nodig en meestal blijvend. Maar sommigen hebben veel aan digitale herinneringen of andere aangeleerde vormen van structuur. Maar roepen dat je het allemaal niet kan en weigeren ondersteunende middelen te gebruiken is een kwestie van onwil.
Maar daar heeft toch niemand in dit draatje het over, het weigeren van ondersteunende middelen? De man van TO vertoont heel vervelend gedrag, wat te verklaren zou kunnen zijn vanuit ADD, maar die conclusie is nog helemaal niet te trekken. En dus ook niet of hij ondersteunende middelen weigert te gebruiken. Je blaft tegen de verkeerde boom naar mijn idee. Of in ieder geval veel te vroeg.
Aiden schreef op 06-03-2022 om 12:10:
[..]
Dat snap ik heus wel maar er wordt gezegd dat het niet op prijs gesteld wordt als partner komt helpen maar wel als partner zegt: doe dit, doe dat. Snappen jullie dan ook niet dat dat als pártner van iemand met ADD heel moeilijk is. Je wil helpen dat mag niet, maar je mag de ander wel als slaafje opdrachten geven. Dat zou ik dus niet kunnen. Maar blijkbaar mag je dat weer niet zeggen.
Snap jij niet hoe moeilijk het is om aan je partner te moeten vragen om jou opdrachten te geven? Als volwassen, weldenkend mens van intussen 50+. Heb je enig idee hoe vernederend dat is?
Pippeltje schreef op 06-03-2022 om 11:41:
Ik heb wel degelijk ervaring met ADHD en ADD. En ik weet ook dat velen zo eigenwijs zijn om geen lijstje te willen gebruiken. En maar blijven roepen dat ze het echt niet kunnen. Ik geloof dat niet. Het is een idee fix waar je in blijft hangen; ik kan het niet! Natuurlijk kun je het.
Klopt, waarom zegt iemand hierboven dan dat die het lastig vindt om een volgorde te bepalen, een prioriteit te maken? Dan is dat het probleem dus helemaal niet, men kan er niet aan beginnen. Ik denk dat mensen met ADD moeten oppassen met hoe ze iets verwoorden want dan krijg je dus precies wat hier gebeurt: Nee ik kan niet gewoon... Wees duidelijk. Iemand wil de zolder opruimen. Als je daar hulp bij nodig hebt wil ik met alle liefde helpen maar ja dan moet ik weer aanhoren dat als ik ga helpen ik het overneem en dan gaat men wat anders doen. En dan krijg ik weer de schuld blijkbaar. Nogmaals: ik snap best dat iemand met ADD ergens niet toe in staat is maar het is ook heel verwarrend welke boodschappen jullie naar je partners en omgeving sturen.
Jonagold schreef op 06-03-2022 om 12:13:
[..]
Snap jij niet hoe moeilijk het is om aan je partner te moeten vragen om jou opdrachten te geven? Als volwassen, weldenkend mens van intussen 50+. Heb je enig idee hoe vernederend dat is?
Snap jij hoe moeilijk het is om als partner je geliefde als slaaf te behandelen? Heb je enig idee hoe moeilijk dat is?
Dus: praat er samen over. Herken de problemen van de ander en erken die.
Als ik hier dan boven lees hoe moeilijk het is als ik als partner mijn geliefde vraag om de huiskamer even netjes te maken dan weet ik het ook niet meer. Blijkbaar moet ik dus zeggen: alle horizontale oppervlakken stoffen, de vloer niet: die stofzuig je. De kastdeurtjes neem je af met een natte doek, de kussens op de bank leg je recht, verder stof je de lijstjes, de lampen, de snuisterijeren in de vensterbank, ruim je het plankje onder de salontafel op (nee: gooi je alle tijdschriften weg en maak je nette stapeltjes), stofzuig je onder de kast en achter de bank (en nog drie kantjes).
Nogmaals: beseffen jullie hoe moeilijk dit is voor de partner? En dan probeer je het, kom je helpen, gaat de ander er vandoor want dát is weer te lastig dat meehelpen.
Aiden schreef op 06-03-2022 om 12:21:
[..]
Snap jij hoe moeilijk het is om als partner je geliefde als slaaf te behandelen? Heb je enig idee hoe moeilijk dat is?
Dus: praat er samen over. Herken de problemen van de ander en erken die.
Als ik hier dan boven lees hoe moeilijk het is als ik als partner mijn geliefde vraag om de huiskamer even netjes te maken dan weet ik het ook niet meer. Blijkbaar moet ik dus zeggen: alle horizontale oppervlakken stoffen, de vloer niet: die stofzuig je. De kastdeurtjes neem je af met een natte doek, de kussens op de bank leg je recht, verder stof je de lijstjes, de lampen, de snuisterijeren in de vensterbank, ruim je het plankje onder de salontafel op (nee: gooi je alle tijdschriften weg en maak je nette stapeltjes), stofzuig je onder de kast en achter de bank (en nog drie kantjes).
Nogmaals: beseffen jullie hoe moeilijk dit is voor de partner? En dan probeer je het, kom je helpen, gaat de ander er vandoor want dát is weer te lastig dat meehelpen.
Hoho, nou frame je het wel heel erg naar. Slaaf nog wel. Je projecteert je eigen problemen. Niet alle situaties zijn hetzelfde. Jij en je relatie zijn niet maatgevend.
En ja hoor, ik praat er zeer regelmatig over met mijn man. En met mijn zoon en zijn vriendin. Zelfs met de mensen waar ik voor werk, want ook daar loop ik er tegenaan. Dat kan ook prima heel respectvol. Het is heel jammer dat jouw partner blijkbaar zo gefrustreerd is dat hij er geen gesprek meer over aan kan gaan met jou. Maar het is echt niet zo dat geen enkele ADD’er dat kan. Het gebeurt wel eens dat ik, uit frustratie omdat het me weer niet zelf lukt, mijn partner een sneer geef. Maar juist omdat we er al jaren over praten snapt hij mij. En dan bied ik mijn excuses aan en pakken we samen de klus weer op. Meestal gaat het gewoon goed, en geef ik aan wanneer ik gefrustreerd ben en waarom. Dan vraagt hij hoe hij kan helpen en dan trekken we samen een plan. Gelukkig voelt hij zich dan geen slavendrijver, maar ziet hij zich meer als coach. Dat gun ik elk stel waar wat voor aandoening dan ook een rol speelt.
Aiden schreef op 06-03-2022 om 12:16:
[..]
Klopt, waarom zegt iemand hierboven dan dat die het lastig vindt om een volgorde te bepalen, een prioriteit te maken? Dan is dat het probleem dus helemaal niet, men kan er niet aan beginnen. Ik denk dat mensen met ADD moeten oppassen met hoe ze iets verwoorden want dan krijg je dus precies wat hier gebeurt: Nee ik kan niet gewoon... Wees duidelijk. Iemand wil de zolder opruimen. Als je daar hulp bij nodig hebt wil ik met alle liefde helpen maar ja dan moet ik weer aanhoren dat als ik ga helpen ik het overneem en dan gaat men wat anders doen. En dan krijg ik weer de schuld blijkbaar. Nogmaals: ik snap best dat iemand met ADD ergens niet toe in staat is maar het is ook heel verwarrend welke boodschappen jullie naar je partners en omgeving sturen.
En als dat nou net het probleem is, dat het verwarrend, chaotisch is, dat zelden iets langdurig in focus komt?
Ik ga beslist niet beweren dat het voor een ‘partner van’ gemakkelijk is of kan zijn om met een ADD-er te leven. Dat is het ontegenzeglijk niet want je wordt, wat TO en jij ook beschrijft, gemakkelijk meegesleurd in de verwarring en de chaos. Maar net doen alsof daar een gemakkelijke oplossing voor is, als iemand nou maar gewoon helder zou kunnen communiceren, helpt niemand verder. Er valt niks helder te communiceren als je gedachtenwereld een grote brei is. Dat is dan een illusie. Wees duidelijk? Hoe? Als het probleem juist is dat het niet duidelijk is en dat ook niet langdurig wordt? Volgens mij heb ik eerder een keer die metafoor gebruikt van die wiebelige radiozender. Je probeert af te stemmen maar hij houdt de zender niet vast. Er is een eindeloze stroom van flarden gesprek, in allerlei talen, stukjes muziek die zomaar ineens overgaan in ruis, en dan weer een stem met een verhaal waar je middenin valt. En stel je dan voor dat dat jouw brein is, oké de ene keer erger dan de andere keer, maar toch: hoe moet iemand, op het moment dat zijn/haar brein zo weinig grip heeft op zichzelf, helder communiceren? Hoe zie je dat voor je? Het enige wat die wil is uitschakelen, met rust gelaten worden.
Preventief werken aan een rustiger brein is volgens mij de enige gezonde mogelijkheid. Medicatie helpt daar wat bij. Meditatie helpt daar wat bij. Structuur aanbrengen helpt daar ook bij. Maar er komt altijd weer een moment dat je brein toch weer ontregelt en dat je weer min of meer van voren af aan moet beginnen. En ik zeg niet dat je dat als partner allemaal maar passief moet verdragen. Dat is niet te doen. Ik heb daar geen oplossing voor. Ik heb zelf geen partner en dat is misschien maar beter ook. Maar wederzijds onrealistische verwachtingen hebben, zal een relatie in ieder geval niet doen opknappen. Als dit soort gedrag zo zwaar op een relatie is gaan drukken dat die eronder dreigt te bezwijken, zou je, als je samen wil blijven, samen met een ADHD-coach aan de slag kunnen gaan. Al moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen dat ik de indruk heb dat de kennis van ADHD nog in de kinderschoenen staat, ook bij mensen die daarin gespecialiseerd zijn. Geen optimistische boodschap, ik weet het. Ik denk dan ook echt dat een relatie met een AD(H)D-er geen makkie is en ook niet wordt. Het best haalbare lijkt me dat je er eerlijk over kunt zijn, dat je als het ware zorgt voor bufferzones, zodat de chaos niet zomaar op jou kan overslaan, en dat de partner zijn/haar eigen verantwoordelijkheid neemt en de eigen onrust leert verdragen en hanteren. Als partner kun je dit niet op je nemen. Zorg goed voor jezelf!
Iedereen die met een stoornis dealt, is genoodzaakt hierop aanpassingen te maken om zo zo zelfstandig mogelijk te kunnen zijn.
Aanpassingen zijn persoonlijk; de ene heeft baat aan een al dan niet uitgebreide app, de ander heeft baat aan een huisinrichting die minder energie vergt, (dus snuisterijen de deur uit en geen losse kussens). De ene partner geeft eerder grenzen aan, de energiebron van de ander is oneindig.
Hoe mensen het ook vorm geven, het gaat en staat bij communicatie.
Als TO haar vriend gaat helpen wanneer zijzelf klaar is, en hij loopt weg, zal ze hem moeten aangeven dat dat niet de bedoeling is.
Aiden schreef op 06-03-2022 om 12:21:
[..]
Snap jij hoe moeilijk het is om als partner je geliefde als slaaf te behandelen? Heb je enig idee hoe moeilijk dat is?
Dus: praat er samen over. Herken de problemen van de ander en erken die.
Als ik hier dan boven lees hoe moeilijk het is als ik als partner mijn geliefde vraag om de huiskamer even netjes te maken dan weet ik het ook niet meer. Blijkbaar moet ik dus zeggen: alle horizontale oppervlakken stoffen, de vloer niet: die stofzuig je. De kastdeurtjes neem je af met een natte doek, de kussens op de bank leg je recht, verder stof je de lijstjes, de lampen, de snuisterijeren in de vensterbank, ruim je het plankje onder de salontafel op (nee: gooi je alle tijdschriften weg en maak je nette stapeltjes), stofzuig je onder de kast en achter de bank (en nog drie kantjes).
Nogmaals: beseffen jullie hoe moeilijk dit is voor de partner? En dan probeer je het, kom je helpen, gaat de ander er vandoor want dát is weer te lastig dat meehelpen.
En of ik snap hoe moeilijk dat is! Niet te doen! Jij vindt het gruwelijk frustrerend dat je al die kleine deeltaken zou moeten opsommen om duidelijk te maken wat er zou moeten gebeuren en dat als je dat dan zou doen het weer overprikkelend is! Hoe moet je daar in hemelsnaam mee omgaan? Daar heb ik ook geen afdoend antwoord op. Geduld, is er één, maar dat heb je nou eenmaal niet altijd. En waarom zou jij altijd degene moeten zijn die eindeloos geduld heeft? Daar is geen enkele goede reden voor. Jezelf aan de stress onttrekken is een andere. Niet in de chaos van de ander gaan. Maar ja, wat moet je doen als de chaos van de ander jouw leefomgeving binnendringt? Wat hij bijna onvermijdelijk doet. Misschien een eigen kamer waar je je kan terugtrekken? Waar die ander alleen op jouw voorwaarden mag binnenkomen en als dat niet kan, moet hij er maar uit blijven?
Jonagold beschrijft mooi hoe zij en haar man kennelijk ‘het ijzer smeden als het koud is’. Geen overprikkeling toevoegen als die toch al sky high is. Maar daarvoor moet de ADD-er wel zijn/haar eigen overprikkeling kennen en daarover kunnen communiceren en grenzen kunnen aangeven, puur feitelijk, dat iets er op dat moment niet bij kan, hoe onlogisch en oneerlijk dat ook lijkt. Maar dan zul je op een andere manier moeten zorgen dat het niet op de schouders van de niet-AD(H)D-er terecht komt. Want anders gaat die zich een slaaf voelen, dat begrijp ik maar al te goed, met twee ADD-pubers! En dat is echt niet gemakkelijk. Ik worstel daar in ieder geval zelf ook enorm mee dus ik zal je zeker niet veroordelen om je frustratie en je boosheid! Het is terecht en gezond dat je je eigen ruimte en rust wil bewaren en beschermen. Laat je door niemand aanpraten dat jij een ideale, tolerante, immer meeverende echtgenote zou moeten zijn. Dat ben je niet en dat hoef je ook niet te zijn. Maar je man is dat dus duidelijk ook niet. En als jullie het samen willen rooien, moet je het daar dus over kunnen hebben. Hoe dan wel, in het echt, niet in het ideale.
Aiden schreef op 06-03-2022 om 06:44:
[..]
Eens, ik begrijp niet hoe een klusje én de spullen drie jaar blijven liggen omdat je niet weet wat eerst moet? Maak een lijstje in je telefoon en volg dat. Bovenste eerst. Daar heb je je partner toch niet voor nodig?
Hahahaha. Ten eerste, een lijstje in de telefoon, vervloekt zij dat ding. Daar staat ook whatsapp op en wat al niet, dus veel teveel afleiding. Ten tweede: first in first out is wel een beetje hoe het in de praktijk gebeurt. Een niet-zo-spannend-of-urgent klusje wordt snel naar achter geschoven, en ik kan op een of andere manier echt niet zo goed inschatten wat urgent is of niet. Koelkast schoonmaken of afspraak maken bij tandarts? En áls ik dan bijvoorbeeld de koelkast uitmest, dan komt er weer vanalles voorbij waar ik dan óók weer door wordt herinnerd aan andere dingen die interessant zijn of moeten gebeuren, zoals niet vergeten dat ik nog komkommerplantjes in de moestuin moet zetten, of nog snel even een taart bakken met de mascarpone die net over de datum is maar nog wel kan. Dan is die tandartsafspraak weer niet gemaakt, zeg maar.
Jonagold schreef op 06-03-2022 om 11:58:
[..]
Wat een nonsens. Zoals hierboven ook al aangegeven, van een dove verwacht je toch ook niet dat hij ineens kan horen? Of vind je dat alle doven ook maar zonder relatie door het leven zouden moeten? Weet je wat, we trekken dat gewoon door naar alle mensen met een beperking!
Dit was een reactie op mijn suggestie op het alleen wonen cq latten van mensen met heftige ADHD. Ik zie in alle reacties dat het probleem vooral speelt in het samen een huishouden bestieren. Waarom dan toch? Zo'n relatie kan toch relaxed zijn als je allebij je eigen huishouden hebt? De druk op degene met ADHD valt dan weg en dat moet toch heel prettig zijn. Je kunt bij elkaar eten, slapen, tv kijken maar je hoeft niets met het huishouden.
Bolmieke schreef op 06-03-2022 om 20:01:
[..]
Dit was een reactie op mijn suggestie op het alleen wonen cq latten van mensen met heftige ADHD. Ik zie in alle reacties dat het probleem vooral speelt in het samen een huishouden bestieren. Waarom dan toch? Zo'n relatie kan toch relaxed zijn als je allebij je eigen huishouden hebt? De druk op degene met ADHD valt dan weg en dat moet toch heel prettig zijn. Je kunt bij elkaar eten, slapen, tv kijken maar je hoeft niets met het huishouden.
En kinderen? Die moeten mensen met ‘iets’ dan zeker maar niet krijgen? Of verblijven die in jouw fata morgana permanent bij de andere ouder?
Bovendien, zoals dat met meer dingen gaat, ontstaan de échte problemen vaak pas na die kinderen. Want die brengen chaos met zich mee en zijn onvoorspelbaar. En een partner kan ook juist helpen bij dit soort problematiek. Zoals mijn man mij helpt om de prioriteiten helder te krijgen, helpt niet af te dwalen tijdens een klus en me aan de gang te houden. In mijn eentje zou mijn huis een bende zijn, nu is het prima op orde. De buitenwereld (en daar hoort ook mijn man bij in dit geval) is mijn stok achter de deur om het bij te houden. Daarom heb ik ook wekelijks een hulp. Niet omdat ik het zelf niet kan of er geen tijd voor heb, maar vooral zodat ik gedwongen word om het huis op te ruimen zodat zij schoon kan maken.
Jonagold schreef op 06-03-2022 om 20:19:
[..]
En kinderen? Die moeten mensen met ‘iets’ dan zeker maar niet krijgen? Of verblijven die in jouw fata morgana permanent bij de andere ouder?
Bovendien, zoals dat met meer dingen gaat, ontstaan de échte problemen vaak pas na die kinderen. Want die brengen chaos met zich mee en zijn onvoorspelbaar. En een partner kan ook juist helpen bij dit soort problematiek. Zoals mijn man mij helpt om de prioriteiten helder te krijgen, helpt niet af te dwalen tijdens een klus en me aan de gang te houden. In mijn eentje zou mijn huis een bende zijn, nu is het prima op orde. De buitenwereld (en daar hoort ook mijn man bij in dit geval) is mijn stok achter de deur om het bij te houden. Daarom heb ik ook wekelijks een hulp. Niet omdat ik het zelf niet kan of er geen tijd voor heb, maar vooral zodat ik gedwongen word om het huis op te ruimen zodat zij schoon kan maken.
Fata morgana, dat is iets uit de evteling en nee daar zouden mijn kinderen dan niet zijn maar als ik adhd zou hebben zouden ze bij mij zijn maar ook bij mijn partner, ze zouden mogen kiezen.
In je eentje zou het huis een bende zijn, nou en? Heb je er last van? Mijn huis is ook een bende, nooit last van gehad.
Bolmieke schreef op 06-03-2022 om 20:25:
[..]
Fata morgana, dat is iets uit de evteling en nee daar zouden mijn kinderen dan niet zijn maar als ik adhd zou hebben zouden ze bij mij zijn maar ook bij mijn partner, ze zouden mogen kiezen.
In je eentje zou het huis een bende zijn, nou en? Heb je er last van? Mijn huis is ook een bende, nooit last van gehad.
Mijn huis is een bende, en of ik er last van heb. Ik denk van iedereen hier in huis ik nog het meeste eerlijk gezegd.
Verder ben ik het volledig eens met wat er eerder werd gezegd, het wordt pas een probleem als er kinderen komen, want dan heb je ineens heel veel taken erbij en het wordt ook nog eens complexer naarmate ze ouder worden en naar school gaan en sportclubjes krijgen etc.
En verder vind ik het een bizarre gedachte dat iemand met ad(h)d maar zou moeten latten omdat de partner er dan niet zo'n last van heeft. Zo werkt het toch niet met een relatie, alleen de lusten en niet de lasten. Bovendien: alsof een ad(h)d'er niet ontzettend veel positieve eigenschappen heeft! En zullen we gelijk alle mensen met een beperking, psychische aandoening of andere afwijking maar laten latten? Mantelzorg is immers in het algemeen heel belastend voor partners.
