Partner heeft het altijd zwaarder
Hoi allemaal, ik lees al een tijdje mee maar dit is mijn eerste topic.
Ik ben sinds 3 jaar samen met een onwijs lieve man. Het gaat echt goed tussen ons en we zijn nog steeds gek op elkaar. Maar nu is het zo dat er huishoud issues zijn. Hij is een enorme sloddervos, ik ben vrij netjes. Hou van opgeruimd en schoon. Maar er is geen beginnen aan met hem. Overal ligt was, vaat blijft staan, stofzuigen gebeurt amper, was hoopt op. Meestal ben ik in de weekenden nog druk aan het werk in het huishouden. Ik heb het eens laten gaan als test, maar een studentenhuis was er niks bij. De schimmel stond in de badkamer en werk kleren had hij niet meer. Ik vraag hem dingen te doen, maar hij "moet dan even bijkomen van werk", terwijl hij al ruim een uur zit. Of hij heeft een zware dag gehad. Als ik zeg dat ik dan ook een zware dag heb gehad, dan heeft hij het altijd even iets zwaarder of erger gehad. En dan draait het er op uit dat ik alles weer doe, want ik kan echt niet in de rommel leven. Vorige week vroeg ik hem de was te vouwen, dan zou ik de wasmachine en droger vullen en aanzetten en de vaat opruimen. Ik was eerder klaar, dus ik ging hem helpen. Hij loopt weg en gaat voor de tv zitten. Alsof hij er vanuit gaat dat ik het wel afmaak. Hier heb ik op een grappige sarcastische manier wat van gezegd, maar ik denk niet dat het binnenkomt. Want ik zeg al, hij heeft het gewoon altijd zwaarder waardoor hij het huishouden echt niet meer kan doen. Savonds heeft hij er geen zin in want hele dag gewerkt. In het weekend heeft hij er geen zin in want hele week gewerkt en maandag weer. Ja, ik ook... En heel de wereld ook.. het moet gewoon gebeuren. Maar ik krijg het echt niet voor elkaar. Nog steeds slingert overal de was rond en hoopt alles op als ik het niet doe. Ik heb laatst even het was vouwen geweigerd (naast alle andere klussen die ik dus wel gewoon deed). Vroeg hem deze week te vouwen. Gebeurt niet. 4 wasmanden propvol, blijft gewoon staan. Ik word een beetje radeloos, want vervolgens sta ik een uur te vouwen. Koken moet ik ook na werk doen, want hij zit dan nog op de bank (ik ben vaak later thuis). Want zware dag gehad. Oke, maar jij hebt al een uur om bij te komen. Ik moet na werk direct weer aan de gang zonder bijkomen... Als ik hem specifiek vraag te koken wordt het hotel di mama, of afhaal, of hij besluit pas wat er gaan eten als ik (hongerig) thuiskom, moet dan nog maar de winkel (en dan moet ik mee) en dan nog beginnen. Soms eten we pas 7 uur dan.. dus dan maar liever zelf doen..
Over di mama, hij is lang als kind behandeld. Moederlief deed alles voor hem. Koken, wassen, schoonmaken. Daar is ze spontaan mee gestopt toen ik kwam, met de stille hint dat het nu mijn taak zou zijn. Maar zo werkt het voor mij niet. Een huishouden run je samen.. zijn moeder heeft ook eisen, zoals dat wij regelmatig bij haar komen eten. Ze is zelf ook erg onafhankelijk, is erg afhankelijk van ons met eigenlijk alles (wat ook enorm vervelend is! Gevoel alsof ik voor 2 mensen zorg) Als we bij haar eten is het altijd iets makkelijks want 'ze heeft geen zin om te koken'. Was blijft 3 dagen in de wasmachine zitten(stinken!) Want ze 'vergeet' het. Dus hij heeft het niet van een vreemde. Maar ik heb ook weleens een zware dag, een zere rug, zin in niks doen. Net als hij. Maar dan heeft hij het altijd een stukje erger. Wat kan ik hier nog mee? Ik weet dat mannen niet te veranderen zijn maar hier moet toch wel iets aan te doen zijn? Ik heb het er met hem over gehad, praten. Afspraken dat we elk weekend samen een paar uur het hele huis doorgaan, zodat het klaar is. Uitkomst: het gebeurt niet. Ik ben weleens geïrriteerd geworden en zelfs naar mijn ouders gegaan. Dan gaat het even beter, maar het vervalt altijd weer in de oude patronen. Ik heb het laten verslonsen, zijn was niet meer gedaan, z'n vaat niet meer. Dan komt hij er maandag achter dat hij geen werkkleren heeft en trekt hij maar andere oude kleren aan, daarna wast hij wel, maar veel te laat natuurlijk. Zijn rotzooi niet meer opgeruimd, gevolg: hele huis vol met vaat en afval. Want zelfs naar de prullenbak lopen is teveel moeite.. dit heeft zijn moeder ook: afval wordt door schoonmoeder bij de deur gezet, ipv in de container 2 meter verder. Onder het motto: dat gooi ik straks weg. Maar dan staat het er 3 dagen. Dus zijn moeder is net zo. Hij was qua huishouden en 'koken' afhankelijk van haar, zij met al het andere van hem (en nu ons): geldzaken, taxi, inkopen, enz.
Zijn moeder en hij zijn altijd afhankelijk geweest van elkaar. Dat patroon moet gewoon doorbroken worden, het is niet meer gezond. Hij is een grote volwassen vent en zij een volwassen vrouw, get a grip. Maar ik weet echt niet meer hoe.. ik wil niet bij hem weg daarvoor hou ik nog teveel van hem, maar soms zijn er wel twijfels of ik dit nog kan..
Ojeee, heel veel herkenning. Maar dan ben ik degene die niet opruimt en mijn man die heel veel doet in het huishouden en mij constant dingen uit handen neemt (en zelfs dat ik dan maar weer wat anders ga doen 
, zoals dat hier ergens treffend werd omschreven. Ik kan je vanuit mijzelf verzekeren, het is geen onwil. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar, geen overzicht, moeite met prioriteiten stellen en sommige klusjes blijven al minstens 3 jaar liggen (incl. de spullen om het klusje te doen, zoals blikken verf). Dan is er teveel te doen en weet ik gewoon echt niet meer wat er eerst moet. En ik zou ook knettergek worden van een partner als mezelf, maar ik ben toch al 18 jaar samen met dezelfde man.
Wat ik zou willen - wat eens in de zoveel tijd een flink punt van discussie wordt - is dat mijn partner niet alles overneemt wat ik laat liggen, want daar heeft hij echt een handje van, maar dat we afspraken maken over wie welk klusje wanneer doet. Maar dat vindt hij truttig. Ook vindt hij het ontzettend stom om tegen mij te moeten zeggen wat ik moet doen (de was ophangen bijvoorbeeld), maar het zou mij ontzettend helpen.
Heb mezelf al meer dan eens verdacht van ADD.... en nu komt het hier weer voorbij. Een vraag voor de mensen hier met ervaring op dat punt: heb je wat aan een diagnose, hoe lang duurde dat, heb je er hulp/medicijnen bij en hoe bevalt dat?
En Troelahoep; wat let jou om een lijstje voor jezelf te maken met een planning zodat je kunt zien wat je nog moet? Desnoods een takenlijst in je telefoon of agenda. Je hebt ook apps waarbij je in kunt stellen dat bepaalde taken op vaste dagen terug komen; eens per week, per maand of wat dan ook. Dan heb jij je man niet nodig om je te herinneren.
Pippeltje schreef op 06-03-2022 om 02:27:
En Troelahoep; wat let jou om een lijstje voor jezelf te maken met een planning zodat je kunt zien wat je nog moet? Desnoods een takenlijst in je telefoon of agenda. Je hebt ook apps waarbij je in kunt stellen dat bepaalde taken op vaste dagen terug komen; eens per week, per maand of wat dan ook. Dan heb jij je man niet nodig om je te herinneren.
Eens, ik begrijp niet hoe een klusje én de spullen drie jaar blijven liggen omdat je niet weet wat eerst moet? Maak een lijstje in je telefoon en volg dat. Bovenste eerst. Daar heb je je partner toch niet voor nodig?
Aiden schreef op 06-03-2022 om 06:44:
[..]
Eens, ik begrijp niet hoe een klusje én de spullen drie jaar blijven liggen omdat je niet weet wat eerst moet? Maak een lijstje in je telefoon en volg dat. Bovenste eerst. Daar heb je je partner toch niet voor nodig?
Dát is nou net het grote probleem bij ADD!! Onbegrijpelijk veroordelend, zulke reacties. Hebben jullie het stuk van Omnik niet gelezen? Doe dat dan eens. En nee, je hoeft het niet te snappen, wees blij dát je het niet snapt, maar een reactie als ‘je hebt gewoon een schop onder je kont nodig’ of ‘gewoon een kwestie van doorzetten’ is echt heel naar.
Onlangs diagnosetraject gestart voor mezelf. Ik hang er tegenaan, maar niet ernstig genoeg voor medicatie. Gelukkig maar, maar ik begrijp nu wel waarom ik ook vaak vast loop. Omnik en Troelahoep: dikke knuffel. En ook eentje voor jouw man Troelahoep, heel herkenbaar wat je schrijft, ik vraag man ook regelmatig om opdrachten. Dat werkt op de een of andere manier vaak beter dan wanneer ik het uit mezelf moet halen. Maar dat is geen fijne manier om met je partner om te (moeten) gaan. Maar als ik aangeef dat ik daar behoefte aan heb omdat ik er zelf niet meer uitkom, dan speelt hij met liefde even de baas 😜
Jonagold schreef op 06-03-2022 om 09:09:
[..]
Dát is nou net het grote probleem bij ADD!! Onbegrijpelijk veroordelend, zulke reacties. Hebben jullie het stuk van Omnik niet gelezen? Doe dat dan eens. En nee, je hoeft het niet te snappen, wees blij dát je het niet snapt, maar een reactie als ‘je hebt gewoon een schop onder je kont nodig’ of ‘gewoon een kwestie van doorzetten’ is echt heel naar.
En dat is dus de secundaire en misschien wel grootste schade van ADD, dat je iedere keer weer dingen horen te horen krijgt of teruggespiegeld krijgt als: ‘Maar dan doe je toch gewoon ….’, ‘Zo moeilijk is dat toch niet?’ of ‘Ik moet dat ook gewoon doen hoor!’ En natuurlijk is dat allemaal waar en kun je niet uitleggen waarom het dat voor jou niet is. Dus je gaat je er niet beter van voelen en je gaat verbergen wat er misgaat of je gaat bijvoorbeeld doen alsof chaotisch leven een keuze is, geen falen. Of je wordt heel defensief, opmerkingen gaan ene oor in andere oor uit, je kan er eigenlijk geen gesprek meer over voeren omdat het er altijd op uitdraait dat je je slecht voelt. En de mentale gezondheid met ADD is al kwetsbaar, omdat het altijd zo druk is in je hoofd. Maar zo voel je je dan naar de buitenwereld ook een luie loser. Het wordt er niet beter op.
Het is wel waar Mazivriend waarschijnlijk ook mee te dealen heeft. Het kan wel iets duidelijk maken over waarom gesprekken met hem zo frustrerend kunnen verlopen. Hij kan het ook niet uitleggen en moet zijn eigenwaarde overeind houden. Dat leidt tot allerlei ontwijkende, bagatelliserende of juist aanvallende boodschappen. Het is echt moeilijk om er eerlijk over te zijn. Want mensen geloven toch niet dat je het niet kan. Ze blijven toch zeggen: ja maar dan doe je toch gewoon …
Het lijkt simpel om te zeggen dat je AD(H)D niet als excuus mag gebruiken. Ik ben het daar overigens helemaal mee eens. Maar het vervelende is wel dat je evengoed echt niet alles kan wat een ander zonder AD(H)D kan. Het is echt moeilijk, ook voor mezelf, wat het betekent om mijn verwachtingen op een ‘eerlijke manier’ bij te stellen. Ik heb soms nog wel eens het idee dat ADHD in zekere zin nog een voordeel oplevert omdat in ieder geval de mensen die ik ken met ADHD vaak veel energie hebben. De ADD-ers die ik ken worstelen allemaal met een gebrek aan energie. Ik zeg wel eens dat mijn accu kapot is. Opstarten is heel moeilijk. Als ik eenmaal op gang ben, gaat het vaak wel redelijk maar voordat ik ben begonnen en voordat ik er dan lekker in zit dat duurt lang en is een lastig proces. Je bent de hele tijd tegen jezelf aan het vechten. Doodmoe word je ervan.
En dan heb je dus nog niemand gesproken. Als je van anderen reacties krijgt alsof het een of ander lullig probleempje is wat iedere boerenlul kan tackelen maar jij kennelijk niet, lui varken, draagt dat beslist niet bij aan de goede moed.
Herkenbaar, Omnik en Jonagold. En ondertussen lees ik overal dat je heel veel rekening moet houden met mensen met autisme, omdat die zo snel over hun grenzen gaan. En dat doe ik graag hoor, geen enkel probleem, maar ik wil zelf ook wel eens gezien worden, en acceptatie voor m'n zwakke punten ervaren.
Nou, precies dat. Het is ontzettend vermoeiend, de hele dag door jezelf weer in de kraag vatten en aan het werk zetten. Ik voer hele gesprekken in mijn hoofd met mezelf. En die gaan ook van ‘waarom doe je nou niet gewoon …? Je weet dat je het toch moet doen, en je weet dat je je er goed over voelt als het klaar is. Dus hup!’. En variaties daarop. Eindeloos. Ik ben zelf by far mijn grootste criticus. Het is inmiddels zelfs dus zo erg dat ik bij de huisarts heb aangeklopt voor hulp. En die zette mij op het spoor van ADD. Inderdaad, zonder de H die ervoor zorgt dat je tenminste nog de energie hebt om aan de gang te blijven. Hoewel ik ook echt niet jaloers ben op vriendin van zoon met flinke ADHD, dat is ook vreselijk vermoeiend namelijk.
Ik ben dan dus niet zo’n ernstig geval dat het anderen heel erg opvalt, dus ik heb geen last van de opmerkingen van anderen. Maar zoon dus wel. En ik herken mezelf heel erg in de blokkades die hij ervaart. Helaas zorgt dat er dan niet voor dat ik hem daarmee kan helpen, ik krijg mezelf uiteindelijk meestal wel in beweging.
Maar mij zolder is al een doffe ellende sinds de jongste geboren is. Dat is nu 19 jaar geleden. Ik kom er niet doorheen, de zooi. Er is altijd iets dat meer prio heeft, en het is zo’n makkelijke opslagruimte. Maar met als gevolg dat ik nu echt niet meer door de troep heen kom. En ik ben ook nog eens behept met het bewaar-virus, dus gewoon een container laten komen en alles afvoeren is ook geen optie. Die zolder zit dus doorlopend, echt, ook ‘s nachts, in mijn hoofd. En vreet dus energie. Nou ja, Omnik, dat wij elkaar begrijpen was al duidelijk. Ik vind dat je het altijd ontzettend mooi en helder onder woorden weet te brengen hoe en waar het misloopt. Hopelijk begrijpen anderen daardoor ook een beetje hoe lastig het leven is met deze aandoening. Het is soms jammer dat het aan de buitenkant niet te zien is (zoals een gebroken arm) of te meten (zoals met slecht zien) hoe lastig precies, dat zou veel schelen in beeldvorming denk ik.
Tijgeroog schreef op 06-03-2022 om 11:19:
Herkenbaar, Omnik en Jonagold. En ondertussen lees ik overal dat je heel veel rekening moet houden met mensen met autisme, omdat die zo snel over hun grenzen gaan. En dat doe ik graag hoor, geen enkel probleem, maar ik wil zelf ook wel eens gezien worden, en acceptatie voor m'n zwakke punten ervaren.
Ja, dat zou inderdaad heel fijn zijn. Zoon heeft ADD en autisme, helemaal een fijne combi. Maar daar heb ik al hele draadjes over volgeschreven. Hier gaat het even over mezelf als halve ADD-er en waar ik al tegenaan loop. Dus ik kan me een beetje voorstellen hoe het dan is als je echt ADD hebt…
Ik heb wel degelijk ervaring met ADHD en ADD. En ik weet ook dat velen zo eigenwijs zijn om geen lijstje te willen gebruiken. En maar blijven roepen dat ze het echt niet kunnen. Ik geloof dat niet. Het is een idee fix waar je in blijft hangen; ik kan het niet! Natuurlijk kun je het.
Mensen zouden het niet in hun hoofd halen om tegen iemand die doof is te zeggen “je moet gewoon beter luisteren”. Maar tegen mensen met AD(H)D mag blijkbaar alles. Het is ook lastig te begrijpen hoeveel energie dingen kosten als je totaal geen overzicht hebt. Dan nog kun je je oordelen voor je houden.
Ik zou wel hulp zoeken of onderzoek laten doen als je vermoedt dat er iets onder de problemen ligt. Soms helpt medicatie, soms helpt coaching, soms helpt het inschakelen van een professional organiser. Of dit in het verhaal van de partner van TO ook speelt weet ik niet, maar het zou heel goed kunnen. Dan nog moet de partner zich zelf realiseren dat er een probleem is dat potentieel een bom onder de relatie legt. En dat zul je hem moeten vertellen. Serieus, niet quasi-grappig sarcastisch.
Zou het niet beter zijn voor mensen met ADD of ADHD om alleen te wonen? Er is dan ook geen druk van een partner die, geheel terecht, van alles verwacht. Misschien latten?
Pippeltje schreef op 06-03-2022 om 11:41:
Ik heb wel degelijk ervaring met ADHD en ADD. En ik weet ook dat velen zo eigenwijs zijn om geen lijstje te willen gebruiken. En maar blijven roepen dat ze het echt niet kunnen. Ik geloof dat niet. Het is een idee fix waar je in blijft hangen; ik kan het niet! Natuurlijk kun je het.
Als lijstjes DE oplossing zouden zijn, dan zou toch iedereen met ADD die oplossing gebruiken? Was het maar zo simpel. En het zal best zo zijn dat er mensen zijn die weigeren om te zoeken naar oplossingen, maar die hebben dan totaal geen zelfinzicht. Maar je kunt echt niet alle mensen met ADD over een kam scheren. En helaas is niks zaligmakend als je ADD hebt. Oplossingen werken meestal maar tijdelijk. Ook dat nog.
Bolmieke schreef op 06-03-2022 om 11:46:
Zou het niet beter zijn voor mensen met ADD of ADHD om alleen te wonen? Er is dan ook geen druk van een partner die, geheel terecht, van alles verwacht. Misschien latten?
Wat een nonsens. Zoals hierboven ook al aangegeven, van een dove verwacht je toch ook niet dat hij ineens kan horen? Of vind je dat alle doven ook maar zonder relatie door het leven zouden moeten? Weet je wat, we trekken dat gewoon door naar alle mensen met een beperking!
nee, lijstjes zijn niet de oplossing, maar wel een hulpmiddel. Doofheid of een gebroken been zijn niet vergelijkbaar met ADHD. Daarbij is het duidelijker. Mensen met ADD hebben die ondersteuning van de executieve functies gewoon nodig en meestal blijvend. Maar sommigen hebben veel aan digitale herinneringen of andere aangeleerde vormen van structuur. Maar roepen dat je het allemaal niet kan en weigeren ondersteunende middelen te gebruiken is een kwestie van onwil.
