Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Leene schreef op 16-06-2022 om 17:41:
Lisa je verhaal raakt mij. Als je naast mij zat zou ik een arm om je heen willen slaan.
Bij deze dan een virtuele knuffel
Je bent eenzaam, hebt een partner die je misschien niet begrijpt ( of kan begrijpen ) en die misschien ook wel eenzaam is en je hebt helemaal geen familie. En je bent wellicht meer getraumatiseerd dan je denkt.
Ik krijg het idee dat je denkt dat als je spontaner bent je meer vrienden zou hebben, dat is nog maar de vraag, wel meer oppervlakkige kennissen/vrienden.
Ik ben ook helemaal niet zo spontaan en vind het lastig om mij in een grote groep mensen te bewegen. Toch heb ik diepere vriendschappen. Van de opleiding, uit de kerk en andere moeders van school. Maar niet heel veel, zeker niet de moeders op school. Eigenlijk maar 1 en dat is nu ook niet echt zo'n diepe vriendschap dat ik nu alles zou vertellen aan haar. Maar het is wel iemand die ik kan bellen als er echt grote nood is en ik niet zou weten wat ik moet doen. ( omdat ze bij mij in de buurt woont) Met de buren hebben we contact maar niet heel veel en toch zou ik bij één van de buren wel langs gaan als er een probleem is, hebben we ook wel eens gedaan en ik weet zeker dat zij dit andersom ook zouden doen. Als een van de buren hier voor de deur zou staan met een vraag antwoorden wij ook en proberen we ook te helpen, heel veel mensen willen best helpen) Is dit een heel diep contact zou ik me minder eenzaam voelen? Nou nee. Maar het is wel iets. Ga eens na naar wie je zou gaan als er opeens een heel groot probleem opdoemt. Wie zou je vertrouwen om je kinderen even naar toe te brengen. Is dat die oppas die je al eerder hebt benoemd. Is het iemand uit de buurt. Dat hoeven geen geweldige vrienden te zijn maar iemand die je vertrouwd.
Je wilt betrokkenheid/steun van iemand máár dat is er niet vanzelf. Het gaat andersom, je hebt contact met iemand, je maakt eens een praatje je doet eens wat samen, je drinkt eens koffie bij elkaar en bij sommige van die contacten komt er dan meer verdieping maar lang niet bij allemaal.
Schrijf contacten of mensen niet te snel af. Je moet eerst investeren, nu heb je dat wellicht gedaan en ben je teleurgesteld maar geef niet op.
En zoals iemand al schreef, ga iets doen wat je echt heel leuk lijkt, wat je altijd hebt gewild. En zoek het dan daarin. Kijk ik zou ook niet naar de sportclub gaan voor contacten echt niet. Dat zijn vaak mijn types niet. Maar probeer eens iets heel anders.
Of durf toch de stoute schoenen eens aan te doen en neem contact op met degene hier die dat heeft aangeboden.
En wees ook een beetje lief voor jezelf, je hebt heel veel alleen gedaan, dus je kunt het maar misschien nu even niet. En dan helpen al die tips hier niet. Geef je zelf even rust, doe iets wat je leuk vindt. En hopelijk heb je later meer aan de verhalen en tips hier.
En als laatste, mijn gevoel zegt toch dat je iets meer psychologische hulp nodig hebt. Dus als laatste nog een keer, probeer hulp te zoeken bij de huisarts. Deel hem mee dat je een verwijzing wilt en moet doorpraten omdat je vastloopt en je overal alleen voor staat.
Dankjewel!
Ik weet wel zeker dat het een trauma zou kunnen zijn. Ook denk ik dat ik sowieso een burnout heb. Ook deze dingen heb ik bij de huisarts aangegeven. Maar het is steeds hetzelfde.
Bij een psycholoog ben ik ook geweest. Die zei na een paar keer me niet te kunnen helpen. Omdat ik mezelf goed kan redden. Ik was niet zwaar genoeg voor psychische hulp. En zo ben ik jaren van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ben daar echt helemaal klaar mee. Ik ga echt niet meer naar de huisarts hiermee
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 17:48:
[..]
Dankjewel!
Ik weet wel zeker dat het een trauma zou kunnen zijn. Ook denk ik dat ik sowieso een burnout heb. Ook deze dingen heb ik bij de huisarts aangegeven. Maar het is steeds hetzelfde.
Bij een psycholoog ben ik ook geweest. Die zei na een paar keer me niet te kunnen helpen. Omdat ik mezelf goed kan redden. Ik was niet zwaar genoeg voor psychische hulp. En zo ben ik jaren van het kastje naar de muur gestuurd. Ik ben daar echt helemaal klaar mee. Ik ga echt niet meer naar de huisarts hiermee
pff nee dat snap ik, Andere huisarts misschien? Heb je een aanvullende verzekering. En zo ja vergoed die hulp van een coach of iets dergelijks?
MRI schreef op 16-06-2022 om 11:49:
[..]
Je hebt helemaal gelijk maar ik denk dat het hem niet zit in tips en oplossingen. Ik denk dat het veel dieper zit als ik kijk naar Lisa's communicatie en de inhoud van de boodschap: het voelt voor mij als "learned helplessness" Ooit in een situatie hebben gezeten die naar was maar waar je niets aan kon veranderen, maakt dat je diep van binnen een soort verlamming hebt gekregen. En dan kan je heel hard werken en van alles doen, als die verlamming er is, als er een diep geloof is dat je niet jezelf kan helpen voordat je gezien wordt als mens of in die pogingen: je zal bevestigd blijven worden in dat slachtofferschap. Voor mensen die meer hulpbronnen hebben gehad is het dan makkelijk te denken 'hup de schouders eronder' maar het kan een hele wanhopige strijd zijn om alleen maar te voelen dat je het zelf kan, als je hebt geinternaliseerd dat je hulpeloos bent in het leven.
Dit is wat ik erbij voel en natuurlijk vanuit mijn ervaring geschreven. Ik hoop ook dat Lisa het tij kan keren op welke manier dan ook
Ik begrijp 100% van wat je schrijft en ja, ook ik heb ooit zo diep gezeten waarbij niets en niemand mij überhaupt kon helpen, omdat het puur ‘moeder natuur’ was die een beslissing nam en domweg ‘accepteren en verwerken’ de enige keuze was.
Lisa heeft wel keuzes, meerdere zelfs en al jarenlang, dat maakt de situatie wel heel anders, alleen ziet Lisa dit niet of niet meer, maar er blijven opties aanwezig!
Kersje schreef op 16-06-2022 om 18:28:
[..]
Ik begrijp 100% van wat je schrijft en ja, ook ik heb ooit zo diep gezeten waarbij niets en niemand mij überhaupt kon helpen, omdat het puur ‘moeder natuur’ was die een beslissing nam en domweg ‘accepteren en verwerken’ de enige keuze was.
Lisa heeft wel keuzes, meerdere zelfs en al jarenlang, dat maakt de situatie wel heel anders, alleen ziet Lisa dit niet of niet meer, maar er blijven opties aanwezig!
Bij mij gaat het er heel erg om of je gesteund wordt of niet. Ik ken ook mensen om me heen die zeggen dat ik er zelf iets van moet maken enz. Maar als ze dan zelf iets hebben dan krijgen ze wel steun en betrokkenheid. En ja dat is dan heel vaak van familie. Dat maakt een groot verschil.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 18:45:
[..]
Bij mij gaat het er heel erg om of je gesteund wordt of niet. Ik ken ook mensen om me heen die zeggen dat ik er zelf iets van moet maken enz. Maar als ze dan zelf iets hebben dan krijgen ze wel steun en betrokkenheid. En ja dat is dan heel vaak van familie. Dat maakt een groot verschil.
Dan kan ik je hierbij zeggen dat ik deze steun niet van familie heb gehad. Je schrijft in latere posts dat je je graag geliefd wilt voelen en dat is heel begrijpelijk, maar daaraan gaat ook een andere periode (van soms jaren) aan vooraf. Ook hulp van ‘nieuwe’ mensen kan jou helpen en ‘geven om’ heeft tijd nodig om te groeien. Je familie krijg je helaas nooit terug (klopt het dat als jij het over familie hebt, je het enkel over je vader en moeder hebt?).
Je kunt zelfs hier je stappen delen met meerdere personen die jou heel graag willen helpen en ondersteunen, zie je dat zelf ook? Mocht je ergens over twijfelen, deel het hier of via een pb, de steun lees ik hier zeker! Dat is al een mooi begin toch? En als ik zou weten dat je in mijn buurt woont zou ik je graag persoonlijk willen komen helpen ook, maar jij bent de enige persoon die dit zou (moeten) willen aangrijpen…….
Kersje schreef op 16-06-2022 om 18:59:
[..]
Dan kan ik je hierbij zeggen dat ik deze steun niet van familie heb gehad. Je schrijft in latere posts dat je je graag geliefd wilt voelen en dat is heel begrijpelijk, maar daaraan gaat ook een andere periode (van soms jaren) aan vooraf. Ook hulp van ‘nieuwe’ mensen kan jou helpen en ‘geven om’ heeft tijd nodig om te groeien. Je familie krijg je helaas nooit terug (klopt het dat als jij het over familie hebt, je het enkel over je vader en moeder hebt?).
Je kunt zelfs hier je stappen delen met meerdere personen die jou heel graag willen helpen en ondersteunen, zie je dat zelf ook? Mocht je ergens over twijfelen, deel het hier of via een pb, de steun lees ik hier zeker! Dat is al een mooi begin toch? En als ik zou weten dat je in mijn buurt woont zou ik je graag persoonlijk willen komen helpen ook, maar jij bent de enige persoon die dit zou (moeten) willen aangrijpen…….
Bij mij zeggen mensen in mijn omgeving vaak dat ze niet veel aan familie hebben. Maar als het erop aan komt krijgen ze er toch steun aan. Dat is best frustrerend, zeker omdat mijn familie me zeker had geholpen.
Jij hebt de steun niet van familie gehad zeg je. Dat is erg verdrietig dat ze dat niet gegeven hebben. Hoe ik het gelezen heb, heb je wel steun van andere mensen gehad, klopt dat? Dat is mooi want steun is heel belangrijk. Dat is wat ik zelf erg mis. En juist heel belangrijk bij verwerken/accepteren van dingen. Dat er geen steun voor mij is geweest in een hele moeilijke periode terwijl mensen het wel wisten (mensen die ik al minstens 10 jaar kende en familie verderaf zoals ooms en tantes) heeft mij het gevoel gegeven dat ik het niet waard ben om aandacht aan te besteden.
Ik had ook niemand en had geen tijd meer, of de luxe om daar op te gaan wachten en dan pas te beslissen. Ik moest, want ik ging er aan onderdoor.
Als je die voorwaarden aan jezelf stelt, chanteer en manipuleer je jezelf en wat ik al zei, dan houd je jezelf langer gevangen.
Kersje schreef op 16-06-2022 om 18:28:
[..]
Ik begrijp 100% van wat je schrijft en ja, ook ik heb ooit zo diep gezeten waarbij niets en niemand mij überhaupt kon helpen, omdat het puur ‘moeder natuur’ was die een beslissing nam en domweg ‘accepteren en verwerken’ de enige keuze was.
Lisa heeft wel keuzes, meerdere zelfs en al jarenlang, dat maakt de situatie wel heel anders, alleen ziet Lisa dit niet of niet meer, maar er blijven opties aanwezig!
ja daar heb je helemaal gelijk in. Maar zo lang ze blijft wachten tot het van buiten komt, totdat er steunt komt en wel op de manier waarop zij het wil, zal er niets veranderen. In my humble opinion dan. En ik meen te weten waar ik over praat.
Dat ze niet op mijn postings reageert kan toeval zijn of juist helemaal niet: want als ze echt onderkent dat ze zichzelf moet geven wat ze van de buitenwereld verwacht, gaat er niets veranderen. Het draadje hier is daar een voorbeeld van: nee ik kan niets want ik word niet gesteund, anderen wel. Maar Lisa onthoud: je vergelijkt je zelf altijd maar met een deel van wat je van anderen ziet, ieder is alleen, ieder moet knokken, ze hebben dan misschien steunende familie maar geen partner, of een ernstige ziekte of allebei. Mocht je het geheel van iemand zien dan weet ik zeker dat je anders zou oordelen.
het is lastig: je hebt gelijk dat het zwaar is maar het als mantra blijven herhalen zal je dieper in je eigen slachtofferschap terug drukken. Wat je aandacht geeft groeit en je bent je bewuste zowel als je onbewuste zelf behoorlijk aan het trainen in dat je vastzit, niks kan nooit steun krijgt. Maar is dat wel zo? Je bedankt mensen hier als ze steunend zijn maar daarna is het nog niet genoeg en begin je weer opnieuw. Ja het is rot, nee niet iedereen zit in zo'n positie. Jij wel, het is jouw leven. Pak het op.
MRI schreef op 16-06-2022 om 20:07:
[..]
ja daar heb je helemaal gelijk in. Maar zo lang ze blijft wachten tot het van buiten komt, totdat er steunt komt en wel op de manier waarop zij het wil, zal er niets veranderen.
Dat ze niet op mijn postings reageert kan toeval zijn of juist helemaal niet: want als ze echt onderkent dat ze zichzelf moet geven wat ze van de buitenwereld verwacht, gaat er niets veranderen. Het draadje hier is daar een voorbeeld van: nee ik kan niets want ik word niet gesteund, anderen wel. Maar Lisa onthoudt: je vergelijkt je zelf altijd maar met een deel van wat je van anderen ziet, ieder is alleen, ieder moet knokken, ze hebben dan misschien steunende familie maar geen partner, of een ernstige ziekte.
Maar goed het is lastig: je hebt gelijk dat het zwaar is maar het als mantra blijven herhalen zal je dieper in je eigen slachtofferschap terug drukken.
Ik zie het zo dat iedereen weer andere moeilijke dingen meemaakt. Het is gewoon belangrijk dat je daarin gesteund wordt, in de dingen die je moeilijk vindt. Je doet het dan alsnog zelf maar niet alleen. Ik doe het en zelf en ook alleen. Dat is het verschil.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 20:11:
[..]
Ik zie het zo dat iedereen weer andere moeilijke dingen meemaakt. Het is gewoon belangrijk dat je daarin gesteund wordt, in de dingen die je moeilijk vindt. Je doet het dan alsnog zelf maar niet alleen. Ik doe het en zelf en ook alleen. Dat is het verschil.
Nou dan blijf je wachten op steun als je denkt dat dat helpt. Zie je wat je doet? Daar ga je weer met je mantra lees mijn bericht nog eens als je wilt, ik heb het veranderd. Ik doe het ook zelf én alleen én al meer dan 50 jaar met een invaliderende ziekte. En ik ken zo tien anderen die in een soortgelijke positie zitten. Daar kan ik een eenzaam klote verhaal over ophangen en soms doe ik dat ook. Maar eigenlijk heb ik wel een leuk leven. Omdat ik kijk naar wat ik wel kan.
MRI schreef op 16-06-2022 om 20:20:
[..]
Nou dan blijf je wachten op steun als je denkt dat dat helpt. Zie je wat je doet? Daar ga je weer met je mantra lees mijn bericht nog eens als je wilt, ik heb het veranderd. Ik doe het ook zelf én alleen én al meer dan 50 jaar met een invaliderende ziekte. En ik ken zo tien anderen die in een soortgelijke positie zitten. Daar kan ik een eenzaam klote verhaal over ophangen en soms doe ik dat ook. Maar eigenlijk heb ik wel een leuk leven. Omdat ik kijk naar wat ik wel kan.
Ik doe ook al heel lang alles alleen. En dat kan ik ook. Alleen nu even niet meer. Zo gek is dat niet.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 20:23:
[..]
Ik doe ook al heel lang alles alleen. En dat kan ik ook. Alleen nu even niet meer. Zo gek is dat niet.
Niemand zegt dat het gek is. Iedereen ik zelf ook, vind het vervelend voor je. Maar het als mantra blijven herhalen helpt je dus niet. Zoals ik als zei:
"Wat je aandacht geeft groeit en je bent je bewuste zowel als je onbewuste zelf behoorlijk aan het trainen in dat je vastzit, niks kan nooit steun krijgt. Maar is dat wel zo? Je bedankt mensen hier als ze steunend zijn maar daarna is het nog niet genoeg en begin je weer opnieuw. Ja het is rot, nee niet iedereen zit in zo'n positie. Jij wel, het is jouw leven. Pak het op."
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 20:23:
[..]
Ik doe ook al heel lang alles alleen. En dat kan ik ook. Alleen nu even niet meer. Zo gek is dat niet.
Nee het is heel duidelijk dat je dat nu niet lukt. En je mag ook boos verdrietig en moedeloos zijn. Alleen hoop ik dat je daar wel weer uitkomt. Want je kunt blijven roepen dat je steun wil en niet hebt..maar met blijven roepen bereik je niets.
Ik heb al eerder gezegd... Ik hoop dat je later wat met alle tips gaat doen. Maar probeer eerst iets sterker te worden, wees lief voor je zelf. Probeer iets te zoeken waar je toch wat energie door krijgt en als je je iets beter voelt lees je dit draadje nog eens door. Maar ik herhaal mezelf.
Sterkte Lisa ik hoop dat je ergens de kracht vandaan kan halen
Oke, je bent alleen en je kunt nu geen stappen ondernemen zonder steun.
Dat is mij echt helemaal duidelijk.
Maar als die steun nooit gaat komen, wat dan? Hoe zie je je toekomst dan voor je? Blijf je dan in deze relatie?
Fortuona schreef op 16-06-2022 om 20:43:
Oke, je bent alleen en je kunt nu geen stappen ondernemen zonder steun.
Dat is mij echt helemaal duidelijk.
Maar als die steun nooit gaat komen, wat dan? Hoe zie je je toekomst dan voor je? Blijf je dan in deze relatie?
Ik denk het wel
