Geen idee wat te doen

Vraagje Lisa: wat doe je voor werk? 

Je titel is: geen idee wat te doen, je verhaal start dat je geen netwerk hebt, niet tijdelijk bij mensen terecht kan, al jaren weg wilt bij je man maar niet ziet hoe en eindigt dat je bij een man wil zijn die je niet kent en die je gemixte signalen geeft en gewoon niet goed voor je is. 
Dus je wilt weg bij het ene probleem om je heil te zoeken bij het andere probleem.

Mensen komen dan met begrip, steun, tips en adviezen. En uiteraard is het aan jou wat je daarmee doet, welke je naast je neerlegt en wat je al hebt gedaan.
Maar je lijkt niet te zien dat je hier die steun kunt krijgen.
Weet je wat voor impact het oprakelen van het verleden kan hebben op een mens? En dat doen "we" hier voor jou.
Omdat "we" zien dat je er niet uitkomt, dat je lijdt en vastzit.

Jouw reactie op het toegeworpen touw lijkt te zijn: het had een rood touw moeten zijn, alleen een rood touw kan mij redden. Maar élk touw is een kans.
Ik zou je adviseren elke grasspriet, touw of hand hier aan te pakken.
Er is hier al eerder bewezen dat de kracht van een forum groot is; niet alleen qua kennis, maar ook in daadkracht en hulp is hier in het verleden al veel bereikt.
Pak het aan zou ik zeggen.

Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 07:23:

[..]

Dankjewel, dit dus.

Maar volgens mensen zoals bijtje82 moet ik dan uit mijn luie stoel komen en heb ik waanbeelden.

Ik snap dat je er doorheen zit. Maar je doet Bijtje serieus tekort als je uit alles wat ze je heeft aangereikt alleen dit oppikt. Dat is unfair naar Bijtje en erg jammer voor jou. Want ze heeft ook heel veel gezegd waar je je gesterkt door zou kunnen voelen. Ik blijf het gevoel houden dat je gewoon veel te diep zit om hier energiek aan te gaan staan en dat je focus zou moeten verschuiven van oplossingen naar stemming. Als geen enkele begeleiding of ondersteuning tot nu toe heeft voldaan aan je verwachtingen, zou je kunnen overwegen antidepressiva een kans te geven. Of is dat ook al geprobeerd? 

Kersje schreef op 16-06-2022 om 11:36:

Zou jij er ondertussen verder mee zijn gekomen als iedereen hier enkel met je had meegehuild en had geschreven ‘ja, heftig hoor Lisa, we leven ontzettend met je mee, wat heb je het zwaar zeg’? Ik kan je garanderen van niet, want soms heb je gewoon die spreekwoordelijke ‘trap onder je kont’ nodig, ook tijdens moeilijke momenten in je leven.

Je hebt nu 2 keuzes: of je blijft herhalingen van zetten doen/schrijven en dan heb je de enige zekerheid dat je nog jaren zo blijft doorkabbelen (zoals je de afgelopen jaren al doet) of je zegt tegen jezelf dat het GENOEG is geweest en gaat actie ondernemen! Meer smaken zijn er helaas niet, wél in mogelijke oplossingen en hiervoor zijn al 19 pagina’s tips gegeven. Geheel aan jou wat je hiermee wilt of kan doen, want dat is geheel aan jou!

Je hebt helemaal gelijk maar ik denk dat het hem niet zit in tips en oplossingen. Ik denk dat het veel dieper zit als ik kijk naar Lisa's communicatie en de inhoud van de boodschap: het voelt voor mij als "learned helplessness" Ooit in een situatie hebben gezeten die naar was maar waar je niets aan kon veranderen, maakt dat je diep van binnen een soort verlamming hebt gekregen. En dan kan je heel hard werken en van alles doen, als die verlamming er is, als er een diep geloof is dat je niet jezelf kan helpen voordat je gezien wordt als mens of in die pogingen: je zal bevestigd blijven worden in dat slachtofferschap. Voor mensen die meer hulpbronnen hebben gehad is het dan makkelijk te denken 'hup de schouders eronder' maar het kan een hele wanhopige strijd zijn om alleen maar te voelen dat je het zelf kan, als je hebt geinternaliseerd dat je hulpeloos bent in het leven. 

Dit is wat ik erbij voel en natuurlijk vanuit mijn ervaring geschreven. Ik hoop ook dat Lisa het tij kan  keren op welke manier dan ook

MRI:"Voor mensen die meer hulpbronnen hebben gehad is het dan makkelijk te denken 'hup de schouders eronder' maar het kan een hele wanhopige strijd zijn om alleen maar te voelen dat je het zelf kan, als je hebt geinternaliseerd dat je hulpeloos bent in het leven."

Mooie woorden, denk zeker waar. Eén puntje: ik had ook niemand en zal nooit zeggen dat het makkelijk was, alleen dat leest ze er wel uit. 

MRI schreef op 16-06-2022 om 10:29:

Blijkbaar heeft het verwijt dat je lui zou zijn je diep geraakt want je komt er steeds op terug. Ik begrijp dat. en ik herken het ook: op de een of andere manier heb ik in mijn leven ook vast gezeten in situaties waar er geen uitweg mogelijk leek, ik van alles probeerde en heel hard werkte, alle wegen bewandelde...

En als ik dan in mijn wanhoop hulp zocht of probeerde uit te leggen dat ik stuk zat, begonnen mensen vanuit aannames (en goede bedoelingen) te '' helpen' en deden allemaal voorstellen wat ik zou moeten en kunnen doen. Dat waren dan altijd dingen die ik allang gedaan had (inderdaad vragen wat je al gedaan hebt zou een begin zijn om iemand te zien) en als ik dat zei, leek het of ik in de verdediging ging. En het geduld van mensen raakte op want alles wat ze zeiden had ik al gedaan en nog steeds was er geen uitweg. Dus moest het wel aan mij liggen en ze trokken ze hun handen er vanaf. Misschien best logisch vanuit hun visie.

Wat jij hier beschrijft is (deel van) de dramadriehoek of reddersdriehoek. Het is trouwens ook wat er in dit topic gebeurt. Er is heel veel over te vinden op het internet en het kan inzicht geven in situaties waarin mensen elkaar proberen te helpen en dat op de een of andere manier ontspoort. Bijvoorbeeld:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Dramadriehoek
https://www.heteerstehuis.nl/actueel/dramadriehoek/

Lisa, de kunst voor jou in jouw situatie is de 'serenity prayer': God, help mij om te beïnvloeden wat ik kan beïnvloeden, los te laten wat ik niet kan beïnvloeden en het verschil tussen die twee te zien. Misschien is op dit moment te veel onbeïnvloedbaar in jouw situatie. Neem dan voor nu de verantwoordelijkheid door te dealen met de omstandigheden op een manier die voor jou, je partner en je kind de situatie het meest leefbaar houdt en op termijn de meeste kansen biedt. 

Ik herken wel het gevoel dat mensen vanuit de comfortabele buitenwereld je soms lijken aan te spreken om dingen in een situatie te veranderen die in mijn beoordeling voor het moment niet of slechts tegen hoge 'kosten' te veranderen zijn. Ik heb daar zelf wel een patroon in gezien: zo lang ik zelf niet accepteer dat ik in die situatie klem zit, blijf ik anderen aanspreken om daarvoor oplossingen aan te dragen terwijl ik zelf éigenlijk weet dat er op dat niveau op dat moment geen echte oplossing is. Pas als ik bij mezelf terugkom en echt diep besef dat die ander mijn situatie natuurlijk niet kan veranderen, komt er meer acceptatie, dat ik nou eenmaal in die situatie zit, en kan ik 'op het juiste niveau' om hulp vragen. Bijvoorbeeld: hoor mij, praat met mij, help me met mijn gevoelens te dealen, help me af en toe stoom af te blazen, help me geestelijk gezond te blijven, de situatie te verdragen en mijn ogen open te houden voor kansen.  Pas dan, als ik zelf helder zie in wat voor situatie ik verkeer en waar wel en niet invloed op kan worden uitgeoefend, kunnen mensen aansluiten bij mijn vraag. Als ikzelf anderen dringend blijf aanspreken om een oplossing aan te dragen die er nou eenmaal niet is, zet ik die ander onder druk, blijf ik ergernis tegenkomen en wenden mensen zich uiteindelijk van me af. Dat is een enorm pijnlijke uitkomst in een situatie waarin je je toch al overbelast en eenzaam voelt. 

Niemand kan echt voor jou beoordelen of er wel of niet een oplossing is voor jouw probleem omdat dat van zoveel verschillende factoren afhankelijk is. Jij maakt duidelijk: die oplossing is er op dit moment niet. Ik neem dat van je aan. Maar als er op dit  moment echt geen concrete oplossing is voor jouw probleem, dan kun je beter een ander soort hulp vragen, namelijk om overeind te blijven en de situatie te verdragen, jezelf te empoweren zoveel als dat kan en je ogen open te houden, tot zich een kans voordoet om de situatie wél te veranderen. Dan snappen mensen wat er van ze gevraagd wordt en dát kunnen ze. 

Mija... heel erg eens met alles.
Best Lisa... leg je bezwaren en zelfverdediging nu eens aan de kant, gooi ze van je af en gelóóf nu eens dat wij allemaal of in ieder geval de meesten van ons je willen helpen!

Nog een website over eigenkracht conferenties waar ik het eerder over had. 
en nee dat is niet om je te zeggen dat je de kracht maar in je zelf moet vinden maar juist om je kring te vergroten.
Geef het een kans, net als al de andere tips hier.
https://www.eigen-kracht.nl/

Lieve Lisa 
De meeste mensen proberen je hier echt te steunen.
Je gaf aan dat je graag wilde horen, wat je allemaal wel goed deed.
Nog een keer mijn vraag:
Wat vind je zelf dat je allemaal al goed doet? 

Als je heel gesloten bent is het lastig inderdaad om contacten op te doen. Zaak is dan om iets te zoeken wat je echt heel leuk vind (activiteit). Dus niet op een sportclub als dat geen hobby van je is, want dan kom je vooral mensen tegen van wie dat wel de hobby is. 

Heb je een hobby/interesse waar je echt blij van wordt?

Ik vroeg ook naar wat voor werk je doet. Ook daar zijn misschien aanknopingspunten te vinden om (meer) contacten op te doen.

En verder ken ik zelf bijvoorbeeld veel van mijn vriendinnen via mijn kinderen. Door te helpen op school en vaak aan de poort te staan, maar ook door te helpen bij de sportverenigingen van de kinderen. 

Natuurlijk moet je dan nog steeds over een drempel, want je bent niet opeens minder gesloten. Maar als je samen met anderen bezig bent met dingen doen die je leuk vindt (of die nuttig zijn) is dat toch vaak net wat minder lastig.

Je moet toch ergens beginnen. Zet 'm op, je kan het!  

Ja maar ergens moet jij toch een stap zetten om zo'n oppervlakkig contact een beetje uit te bouwen. 

En die mensen voor wie jij er bent als zij het moeilijk hebben. Dat zijn dan toch mensen waar je meer contact mee hebt dan alleen heel oppervlakkig?