Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Jippox schreef op 16-06-2022 om 14:33:
Ja maar ergens moet jij toch een stap zetten om zo'n oppervlakkig contact een beetje uit te bouwen.
Dat probeer ik wel maar meestal blijft het oppervlakkig. Ik ben er zelf ook wel voorzichtig in geworden
Wat is er gebeurd dat je zo voorzichtig bent geworden? Ben je zo vaak teleurgesteld door mensen?
Probeer je verwachtingen vooral wat laag te houden. Niet dat je meteen een vriendin voor het leven vindt die je door dik en dun steunt. Maar gewoon iemand om een keer mee te gaan wandelen of een kop koffie mee te drinken.
Hebben je kinderen leuke vriendjes? Misschien kun je zien of je met de ouders daarvan een keer iets gezamelijks kunt doen.
..en de voorbeelden die je geeft laten inderdaad zien dat je veel kunt. Ook dat zijn moeilijke situaties dke je voor elkaar krijgt/hebt gekregen.
Met kleine stapjes ook werken aan meer/betere sociale contacten kun je ook. Vertrouw op jezelf, probeer je iets meer open te stellen en probeer je verwachtingen niet te hoog te hebben. Ik kreeg ooit de tekst toen ik zelf helemaal vast liep bij het plaatje van een schildpad: 'your speed doesn't matter, forward is forward.'
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 14:25:
[..]
Dat ik al bijna 10 jaar voor m'n kinderen zorg zonder opa's en oma's om op terug te vallen, dingen mee te overleggen. Het lijken toch gelukkige kinderen te zijn.
Dat ik in mijn eentje alles regel en draai hier in huis
Dat ik na lang werkloos te zijn geweest door gebrek aan zelfvertrouwen toch weer ben gaan werken
Dat ik ondanks de moeilijke situatie geen verdovende middelen ben gaan gebruiken
Dat ik in mijn eentje de uitvaart heb moeten regelen/beslissen terwijl ik nog niet zo oud was omdat ik als enige over bleef. Daarom moest ik alles beslissen
Dat ik er voor mensen ben als ze het moeilijk hebben.
Dat zijn inderdaad dingen die je toch maar mooi hebt geflikt!
Een paar dingen: ik weet helemaal niet wat voor werk je doet en of het überhaupt kan, maar is er een mogelijkheid om je werk ergens te doen waar je wel collega’s hebt?
Een tweede ding: gesloten mensen (ik ook) maken vaak makkelijker contact als je met anderen in hetzelfde schuitje zit. Er zijn allerlei organisaties specifiek om nieuwe mensen te leren kennen. Dat is niet meteen heel diepgaand, maar je moet ergens beginnen.
Misschien zijn dit dingen die je allang hebt gedaan, maar het komt uit een goed hart.
Verbindingisnooitzwartwit schreef op 16-06-2022 om 14:50:
..en de voorbeelden die je geeft laten inderdaad zien dat je veel kunt. Ook dat zijn moeilijke situaties dke je voor elkaar krijgt/hebt gekregen.
Met kleine stapjes ook werken aan meer/betere sociale contacten kun je ook. Vertrouw op jezelf, probeer je iets meer open te stellen en probeer je verwachtingen niet te hoog te hebben. Ik kreeg ooit de tekst toen ik zelf helemaal vast liep bij het plaatje van een schildpad: 'your speed doesn't matter, forward is forward.'
Dankjewel! Het is ook niet dat ik niet veel kan. Het is meer dat ik behoefte heb aan mensen om me heen, ergens bij horen. Ik weet zeker dat ik ook kan regelen om uit elkaar te gaan. Maar ik wil het niet meer alleen doen. Ik wil het graag met iemand samen doen. Gewoon een steuntje in de rug.
AlisonH schreef op 16-06-2022 om 14:52:
[..]
Dat zijn inderdaad dingen die je toch maar mooi hebt geflikt!
Een paar dingen: ik weet helemaal niet wat voor werk je doet en of het überhaupt kan, maar is er een mogelijkheid om je werk ergens te doen waar je wel collega’s hebt?
Een tweede ding: gesloten mensen (ik ook) maken vaak makkelijker contact als je met anderen in hetzelfde schuitje zit. Er zijn allerlei organisaties specifiek om nieuwe mensen te leren kennen. Dat is niet meteen heel diepgaand, maar je moet ergens beginnen.
Misschien zijn dit dingen die je allang hebt gedaan, maar het komt uit een goed hart.
Dankjewel!
Jippox schreef op 16-06-2022 om 14:45:
Wat is er gebeurd dat je zo voorzichtig bent geworden? Ben je zo vaak teleurgesteld door mensen?
Probeer je verwachtingen vooral wat laag te houden. Niet dat je meteen een vriendin voor het leven vindt die je door dik en dun steunt. Maar gewoon iemand om een keer mee te gaan wandelen of een kop koffie mee te drinken.
Hebben je kinderen leuke vriendjes? Misschien kun je zien of je met de ouders daarvan een keer iets gezamelijks kunt doen.
Ik ben heel veel jaren niet goed behandeld door mensen. Dat heeft mij voorzichtig gemaakt
geloof je nu dat de/een aantal mensen hier kunnen helpen? Dat dit topic je veilige plek kan zijn als in de normale leven dat niet snel te realiseren is? Dat mensen je geen kwaad toewensen maar het tegenovergestelde?
Max88 schreef op 16-06-2022 om 15:01:
geloof je nu dat de/een aantal mensen hier kunnen helpen? Dat dit topic je veilige plek kan zijn als in de normale leven dat niet snel te realiseren is? Dat mensen je geen kwaad toewensen maar het tegenovergestelde?
Dat ligt aan de reacties van mensen. Ik vind de reacties van bijtje82 echt niet ok. Als ik weet dat iemand niet goed in zijn vel zit dan zou ik nooit zo reageren. Ik zou veel zachter reageren. Daardoor zie je dat we 2 heel verschillend personen zijn. Wat voor haar werkt hoeft voor mij helemaal niet te werken.
Je geeft een paar mooie voorbeelden aan van zelfrezaamdheid en daadkracht. Terwijl je zo te lezen ook al een moeilijke periode achter de rug hebt.
Je geeft aan dat je weer werkt, dus dat is een eerste stap in onafhankelijkheid tav je huidige partner.
Ook dat je er voor je kinderen bent en alles organiseert in huis. Daar in ben je ook erg onafhankelijk.
Dit alles heb je allemaal al op eigen kracht bereikt.
Ik meen te lezen dat je einddoel geheel op jezelf staan met eigen woning, waardevolle vriendschappen hebben etc is.
Klopt mijn aanname? Is dat wat je zou willen bereiken?
Corrigeer me als het niet zo is.
Wat voor gevoel zou je hebben als dit gelukt is?
Houd je focus op de positieve dingen. Wat niet bij je past kun je ook negeren/naast je neer leggen zonder dat je het je persoonlijk aantrekt. Als je uit gaat van goede bedoelingen en je realiseert dat ieder mens anders is, dan is die negatieve lading er ook vanaf.
Lotte78 schreef op 16-06-2022 om 15:08:
Je geeft een paar mooie voorbeelden aan van zelfrezaamdheid en daadkracht. Terwijl je zo te lezen ook al een moeilijke periode achter de rug hebt.
Je geeft aan dat je weer werkt, dus dat is een eerste stap in onafhankelijkheid tav je huidige partner.
Ook dat je er voor je kinderen bent en alles organiseert in huis. Daar in ben je ook erg onafhankelijk.
Dit alles heb je allemaal al op eigen kracht bereikt.
Ik meen te lezen dat je einddoel geheel op jezelf staan met eigen woning, waardevolle vriendschappen hebben etc is.
Klopt mijn aanname? Is dat wat je zou willen bereiken?
Corrigeer me als het niet zo is.
Wat voor gevoel zou je hebben als dit gelukt is?
Dan zou ik me gelukkig en vrij voelen
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 14:55:
[..]
Dankjewel! Het is ook niet dat ik niet veel kan. Het is meer dat ik behoefte heb aan mensen om me heen, ergens bij horen. Ik weet zeker dat ik ook kan regelen om uit elkaar te gaan. Maar ik wil het niet meer alleen doen. Ik wil het graag met iemand samen doen. Gewoon een steuntje in de rug.
Je doel is dus eigenlijk meer dat je graag ergens bij wil horen. Dat je een klankbord hebt. Waar mee je kan sparren?
Lotte78 schreef op 16-06-2022 om 15:14:
[..]
Je doel is dus eigenlijk meer dat je graag ergens bij wil horen. Dat je een klankbord hebt. Waar mee je kan sparren?
Ja klopt
En ook dat ik iets beteken voor mensen. Dat ik er ook toe doe
Dag Lisa, ik lees nu al pagina's mee en vraag me af: wat gebeurt hier? Ik wil een paar dingen zeggen.
Indertijd leerde ik in college, dat help geven ook meteen een negatieve boodschap
heeft: jij hebt hulp nodig. Nu is het ingewikkelde hier dat je begint met een hulpvraag, maar dat adviezen etc. door jou verstaan worden alsof mensen zeggen dat je iets niet goed doet. In sociale contacten zullen mensen altijd willen zoeken naar oplossingen van problemen, dus als je problemen communiceert krijg je die reactie. Als je steun wil is het handiger om te communiceren over iets wat je gelukt is, mensen willen je dan graag steunen. Steun en begrip geven aan mensen in problemen, zonder iets te willen doen aan oplossen van die problemen is menselijk gezien wat veel gevraagd van een ander.
Het tweede, ik werd getriggerd door dit element in je verhaal: 'Dat ik in mijn eentje de uitvaart heb moeten regelen/beslissen terwijl ik nog niet zo oud was omdat ik als enige over bleef. Daarom moest ik alles beslissen.' Je vertelt er verder niet zoveel over, dus ik moet een beetje zelf een verhaal maken, maar gecombineerd met het gegeven dat je blijkbaar geen directe familie meer hebt vermoed ik dat het hier gaat om het overlijden van een van je ouders of wellicht beide ouders; dat je enig kind bent; dat je erg jong was toen je die uitvaart moest organiseren; en dat je je in elk geval heel erg alleen hebt gevoeld. Wat goed te begrijpen is doordat je enerzijds wellicht al verdriet had over het overlijden, maar dan daar bovenop nog 'verstandige' beslissingen moest nemen om het overlijden ook werkelijkheid te laten worden in de vorm van een uitvaart. Het kan zijn dat het een traumatische ervaring voor je is. Ik zie eigenlijk een beetje een herhaling in het nu: je wil niet zelf beslissingen nemen die leiden tot het einde van je relatie. Mocht er iets kloppen van mijn verhaal, dan is het wellicht behulpzaam om de ervaring rond de uitvaart te benoemen tot een traumatische ervaring en daar dan gericht hulp voor te zoeken, bijvoorbeeld EMDR. Het zou de weg kunnen vrijmaken waardoor je wel weer zelf, alleen, zonder steun beslissingen kunt nemen.
Als het gaat om sociale contacten, ik heb al genoemd dat er een groep is voor partners van iemand met een autistische stoornis. Ik denk dat die mensen heel dicht bij jou verhaal staan, herkenbare dingen kunnen vertellen en wellicht ook echte steun kunnen geven. Zal ik de informatie nog een keer opzoeken?
Ten slotte: er bestaat zoiets als 'existentiële eenzaamheid', dat wil zeggen dat een bepaalde mate van eenzaamheid heel diep gegeven is met ons menselijk bestaan. De mooie kant daarvan is dat we uniek zijn. Maar het betekent ook dat we blij mogen zijn als er ook maar iemand is die een klein beetje van ons zijn kan aanvoelen. Vergis je niet in de mensen om je heen wanneer het lijkt of zij allemaal zo goed gesteund en begrepen worden.
Tsjor
