Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
tsjor schreef op 16-06-2022 om 15:46:
Dag Lisa, ik lees nu al pagina's mee en vraag me af: wat gebeurt hier? Ik wil een paar dingen zeggen.
Indertijd leerde ik in college, dat help geven ook meteen een negatieve boodschap
heeft: jij hebt hulp nodig. Nu is het ingewikkelde hier dat je begint met een hulpvraag, maar dat adviezen etc. door jou verstaan worden alsof mensen zeggen dat je iets niet goed doet. In sociale contacten zullen mensen altijd willen zoeken naar oplossingen van problemen, dus als je problemen communiceert krijg je die reactie. Als je steun wil is het handiger om te communiceren over iets wat je gelukt is, mensen willen je dan graag steunen. Steun en begrip geven aan mensen in problemen, zonder iets te willen doen aan oplossen van die problemen is menselijk gezien wat veel gevraagd van een ander.
Het tweede, ik werd getriggerd door dit element in je verhaal: 'Dat ik in mijn eentje de uitvaart heb moeten regelen/beslissen terwijl ik nog niet zo oud was omdat ik als enige over bleef. Daarom moest ik alles beslissen.' Je vertelt er verder niet zoveel over, dus ik moet een beetje zelf een verhaal maken, maar gecombineerd met het gegeven dat je blijkbaar geen directe familie meer hebt vermoed ik dat het hier gaat om het overlijden van een van je ouders of wellicht beide ouders; dat je enig kind bent; dat je erg jong was toen je die uitvaart moest organiseren; en dat je je in elk geval heel erg alleen hebt gevoeld. Wat goed te begrijpen is doordat je enerzijds wellicht al verdriet had over het overlijden, maar dan daar bovenop nog 'verstandige' beslissingen moest nemen om het overlijden ook werkelijkheid te laten worden in de vorm van een uitvaart. Het kan zijn dat het een traumatische ervaring voor je is. Ik zie eigenlijk een beetje een herhaling in het nu: je wil niet zelf beslissingen nemen die leiden tot het einde van je relatie. Mocht er iets kloppen van mijn verhaal, dan is het wellicht behulpzaam om de ervaring rond de uitvaart te benoemen tot een traumatische ervaring en daar dan gericht hulp voor te zoeken, bijvoorbeeld EMDR. Het zou de weg kunnen vrijmaken waardoor je wel weer zelf, alleen, zonder steun beslissingen kunt nemen.
Als het gaat om sociale contacten, ik heb al genoemd dat er een groep is voor partners van iemand met een autistische stoornis. Ik denk dat die mensen heel dicht bij jou verhaal staan, herkenbare dingen kunnen vertellen en wellicht ook echte steun kunnen geven. Zal ik de informatie nog een keer opzoeken?
Ten slotte: er bestaat zoiets als 'existentiële eenzaamheid', dat wil zeggen dat een bepaalde mate van eenzaamheid heel diep gegeven is met ons menselijk bestaan. De mooie kant daarvan is dat we uniek zijn. Maar het betekent ook dat we blij mogen zijn als er ook maar iemand is die een klein beetje van ons zijn kan aanvoelen. Vergis je niet in de mensen om je heen wanneer het lijkt of zij allemaal zo goed gesteund en begrepen worden.
Tsjor
Ik heb geen moeite om de relatie te beëindigen. Als ik nog ouders had gehad was ik allang weg geweest. Maar ik zit vast.
Ik zou wel graag iemand hebben om mee te overleggen wat ik nu kan doen. Dat er iemand is die om me geeft. Dat ik er niet alleen voor sta
Verder bedankt voor je reactie
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 15:54:
[..]
Ik heb geen moeite om de relatie te beëindigen. Als ik nog ouders had gehad was ik allang weg geweest. Maar ik zit vast.
Ik zou wel graag iemand hebben om mee te overleggen wat ik nu kan doen. Dat er iemand is die om me geeft. Dat ik er niet alleen voor sta
Verder bedankt voor je reactie
Dat kun je hier hebben als je wilt, zelfs via privéberichten.
Max88 schreef op 16-06-2022 om 15:57:
[..]
Dat kun je hier hebben als je wilt, zelfs via privéberichten.
Ik kan ook informatie op internet opzoeken natuurlijk. Het gaat er mij meer om dat mensen ook echt iets om mij geven. En van daaruit met me meedenken. Ik mis het dat ik ook ergens bij hoor en er ook toe doe.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 16:02:
[..]
Ik kan ook informatie op internet opzoeken natuurlijk. Het gaat er mij meer om dat mensen ook echt iets om mij geven. En van daaruit met me meedenken. Ik mis het dat ik ook ergens bij hoor en er ook toe doe.
Dat missen een hoop mensen, het is een basisbehoefte en echt niet aan iedereen gegeven. Maar dat kan of mag nooit een voorwaarde zijn om stappen te nemen.
Max88 schreef op 16-06-2022 om 16:16:
[..]
Dat missen een hoop mensen, het is een basisbehoefte en echt niet aan iedereen gegeven. Maar dat kan of mag nooit een voorwaarde zijn om stappen te nemen.
Voor mij na zoveel jaar zoveel betrokkenheid missen nu even wel. Ik heb meer dan genoeg alleen gedaan.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 14:55:
[..]
Dankjewel! Het is ook niet dat ik niet veel kan. Het is meer dat ik behoefte heb aan mensen om me heen, ergens bij horen. Ik weet zeker dat ik ook kan regelen om uit elkaar te gaan. Maar ik wil het niet meer alleen doen. Ik wil het graag met iemand samen doen. Gewoon een steuntje in de rug.
je komt steeds dichter bij de kern! mooi om te lezen! hou vol en blijf spitten naar een punt van waaruit je voorwaarts kunt gaan
gr Angela
Ik snap dat best, maar je schiet jezelf in de voet en raakt nog meer verlamd en stelt daarmee alle rust en vrede uit. Dat is prima als je daarvoor kiest, maar dan moet je op zoek om dat te vinden of iets aan die geslotenheid te doen zodat er openingen in je vacuüm komen.
Max88 schreef op 16-06-2022 om 16:24:
Ik snap dat best, maar je schiet jezelf in de voet en raakt nog meer verlamd en stelt daarmee alle rust en vrede uit. Dat is prima als je daarvoor kiest, maar dan moet je op zoek om dat te vinden of iets aan die geslotenheid te doen zodat er openingen in je vacuüm komen.
Ik had ook liever spontaan geweest. Maar dat zit er niet in. Ben je het dan niet waard om aandacht aan te besteden als je gesloten bent? Ik ben toch hoe ik ben
Ok, ik ga nog een laatste poging tot advies wagen.
Je zegt vooral twee dingen:
1. Ik heb iemand nodig die me steunt.
2. Ik leg niet makkelijk contacten.
Het ene probleem is een belemmering om een oplossing te vinden voor het eerste probleem.
Heel simpel gezegd, moet je dus eerst dat tweede doorbreken. En dat is iets wat je echt zelf moet doen, bijvoorbeeld door een hulpverlener in te schakelen die jou wel hierin begrijpt. Misschien moet je daar een tijd naar zoeken, en een paar keer je verhaal bij een ander doen voor je echt de juiste gevonden hebt. Maar zolang jij geen mensen durft te vertrouwen of je open durft te stellen, is de kans dat je iemand vindt die jou gaat steunen minimaal. Je houdt mensen namelijk op afstand.
En nee, dat is geen kritiek. Ik vermoed dat het een overlevingsstrategie is van jou.
Maar ik kom weer terug bij mijn eerdere verhaal: jíj hebt de sleutel in handen, jíj moet de keuze maken om het roer om te gooien en het dan ook gaan doen. En je eerste doel is iemand vinden die je steunt.
Mijn tip: fantaseer over hoe die persoon eruit ziet. Hoe je hem/haar ontmoet. Wat jullie relatie is (therapeut, vriendin of liefdespartner, hoewel ik dat laatste echt zou afraden). Wat voor persoonlijkheid heeft die persoon? Wat maakt dat hij/zij wel jouw vertrouwen wint? Welke dingen gaan jullie samen doen? Gewoon alles op papier zetten, net als wat ik adviseerde over je leven over vijf jaar. Je creëert een beeld waar je naartoe gaat werken, en daardoor gaan je radars automatisch en onbewust open staan. Als je iemand tegenkomt die (deels) aan jouw wensen voldoet, herken je die meteen.
Tegelijkertijd kun je met hulp werken aan je zelfbeeld. Dat is nodig om je open te durven stellen als je jouw ideale steunpartner tegenkomt.
Hoe dan ook, ik denk echt dat je nu op het punt bent waar je accepteert dat je niemand hebt, en dus nooit uit je huidige situatie zal komen. Óf je zegt: hell no! Ik gun mezelf geluk!
En dan ga je de stappen zetten om te bereiken wat jou gelukkig maakt.
Maar nu blijf je hangen in de onmogelijkheden. En ja, het is lastig, doodeng misschien, vermoeiend etc., maar als je niets doet, gaat er ook echt niets veranderen. En dan had je dit topic net zo goed niet kunnen openen.
Nogmaals: jij bent de enige met de sleutel tot jouw geluk. Gun het jezelf om die in te zetten.
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 16:31:
[..]
Ik had ook liever spontaan geweest. Maar dat zit er niet in. Ben je het dan niet waard om aandacht aan te besteden als je gesloten bent? Ik ben toch hoe ik ben
Je hebt last van een eigenschap. Als je er geen last van hebt doe je niets, als het je weerhoudt van stappen doen die je zélf wilt ( scheiden/contacten) dan is het niet realistisch om te zeggen: ik ben die ik ben, de ander moet het maar doen. Het gebeurt niet vanzelf.
Max88 schreef op 16-06-2022 om 17:04:
[..]
Je hebt last van een eigenschap. Als je er geen last van hebt doe je niets, als het je weerhoudt van stappen doen die je zélf wilt ( scheiden/contacten) dan is het niet realistisch om te zeggen: ik ben die ik ben, de ander moet het maar doen. Het gebeurt niet vanzelf.
Een ander hoeft het niet te doen. Ik doe het zelf wel. Maar ik zou wel graag wat betrokkenheid/steun van iemand willen hebben. Het regelen kan ik zelf wel
Lisa80, sorry, maar dit is een te hoge eis 'Het gaat er mij meer om dat mensen ook echt iets om mij geven.'. De meeste mensen zullen je willen helpen vanuit alle goede bedoelingen voor jouw welzijn. Maar je verbindt daar een te zware voorwaarde aan.
Het is heel mooi als je zo iemand tegenkomt. Wellicht was je daarom ook even hoteldebotel van de meneer op internet. Maar het maakt je ook heel erg kwetsbaar, zowel voor mensen (mannen) die doen alsof ze er echt voor je zullen zijn als voor het afwijzen van alle hulp die mogelijk is, omdat die niet komt van mensen die er echt voor je willen zijn.
Wellicht is het toch goed om hiermee aan de gang te gaan: 'Als ik nog ouders had gehad was ik allang weg geweest. Maar ik zit vast.' Je mist je ouders heel erg. Dat lijkt verder te gaan dan een rouwproces. Ik noemde het eerder al een traumatische ervaring. Wellicht is dat een insteek voor jezelf om te beginnen aan verandering.
Tenzij je natuurlijk echt geen verandering wil.
Tsjor
Lisa80 schreef op 16-06-2022 om 15:11:
[..]
Dan zou ik me gelukkig en vrij voelen
Je wilt je weer vrij voelen. Wat houdt dat voor jou in?
tsjor schreef op 16-06-2022 om 17:14:
Lisa80, sorry, maar dit is een te hoge eis 'Het gaat er mij meer om dat mensen ook echt iets om mij geven.'. De meeste mensen zullen je willen helpen vanuit alle goede bedoelingen voor jouw welzijn. Maar je verbindt daar een te zware voorwaarde aan.
Het is heel mooi als je zo iemand tegenkomt. Wellicht was je daarom ook even hoteldebotel van de meneer op internet. Maar het maakt je ook heel erg kwetsbaar, zowel voor mensen (mannen) die doen alsof ze er echt voor je zullen zijn als voor het afwijzen van alle hulp die mogelijk is, omdat die niet komt van mensen die er echt voor je willen zijn.
Wellicht is het toch goed om hiermee aan de gang te gaan: 'Als ik nog ouders had gehad was ik allang weg geweest. Maar ik zit vast.' Je mist je ouders heel erg. Dat lijkt verder te gaan dan een rouwproces. Ik noemde het eerder al een traumatische ervaring. Wellicht is dat een insteek voor jezelf om te beginnen aan verandering.
Tenzij je natuurlijk echt geen verandering wil.
Tsjor
Ik vind het zelf heel logisch. Ik was heel jong toen ik alleen kwam te staan. Dat hoort helemaal nog niet op die leeftijd.
Vanaf veel te jonge leeftijd heb ik alles alleen gedaan. En vooral veel betrokkenheid gemist van mensen om me heen. Toch heb ik het gedaan. Maar wel met veel leegte. Vaak heb ik het aangegeven aan mensen, mezelf zeker wel open gesteld. Maar mensen deden er niks mee.
Dus ja ik kan alles zelf doen. Ik weet zeker dat ik een scheiding ook kan regelen. Maar ik wil het niet meer alleen doen.
Die man dat was fijn omdat hij me als een van de weinige leek te begrijpen. Dat was iets wat ik al jaren mis.
Lisa je verhaal raakt mij. Als je naast mij zat zou ik een arm om je heen willen slaan.
Bij deze dan een virtuele knuffel 
Je bent eenzaam, hebt een partner die je misschien niet begrijpt ( of kan begrijpen ) en die misschien ook wel eenzaam is en je hebt helemaal geen familie. En je bent wellicht meer getraumatiseerd dan je denkt.
Ik krijg het idee dat je denkt dat als je spontaner bent je meer vrienden zou hebben, dat is nog maar de vraag, wel meer oppervlakkige kennissen/vrienden.
Ik ben ook helemaal niet zo spontaan en vind het lastig om mij in een grote groep mensen te bewegen. Toch heb ik diepere vriendschappen. Van de opleiding, uit de kerk en andere moeders van school. Maar niet heel veel, zeker niet de moeders op school. Eigenlijk maar 1 en dat is nu ook niet echt zo'n diepe vriendschap dat ik nu alles zou vertellen aan haar. Maar het is wel iemand die ik kan bellen als er echt grote nood is en ik niet zou weten wat ik moet doen. ( omdat ze bij mij in de buurt woont) Met de buren hebben we contact maar niet heel veel en toch zou ik bij één van de buren wel langs gaan als er een probleem is, hebben we ook wel eens gedaan en ik weet zeker dat zij dit andersom ook zouden doen. Als een van de buren hier voor de deur zou staan met een vraag antwoorden wij ook en proberen we ook te helpen, heel veel mensen willen best helpen) Is dit een heel diep contact zou ik me minder eenzaam voelen? Nou nee. Maar het is wel iets. Ga eens na naar wie je zou gaan als er opeens een heel groot probleem opdoemt. Wie zou je vertrouwen om je kinderen even naar toe te brengen. Is dat die oppas die je al eerder hebt benoemd. Is het iemand uit de buurt. Dat hoeven geen geweldige vrienden te zijn maar iemand die je vertrouwd.
Je wilt betrokkenheid/steun van iemand máár dat is er niet vanzelf. Het gaat andersom, je hebt contact met iemand, je maakt eens een praatje je doet eens wat samen, je drinkt eens koffie bij elkaar en bij sommige van die contacten komt er dan meer verdieping maar lang niet bij allemaal.
Schrijf contacten of mensen niet te snel af. Je moet eerst investeren, nu heb je dat wellicht gedaan en ben je teleurgesteld maar geef niet op.
En zoals iemand al schreef, ga iets doen wat je echt heel leuk lijkt, wat je altijd hebt gewild. En zoek het dan daarin. Kijk ik zou ook niet naar de sportclub gaan voor contacten echt niet. Dat zijn vaak mijn types niet. Maar probeer eens iets heel anders.
Of durf toch de stoute schoenen eens aan te doen en neem contact op met degene hier die dat heeft aangeboden.
En wees ook een beetje lief voor jezelf, je hebt heel veel alleen gedaan, dus je kunt het maar misschien nu even niet. En dan helpen al die tips hier niet. Geef je zelf even rust, doe iets wat je leuk vindt. En hopelijk heb je later meer aan de verhalen en tips hier.
En als laatste, mijn gevoel zegt toch dat je iets meer psychologische hulp nodig hebt. Dus als laatste nog een keer, probeer hulp te zoeken bij de huisarts. Deel hem mee dat je een verwijzing wilt en moet doorpraten omdat je vastloopt en je overal alleen voor staat.
