Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
MamaE schreef op 15-06-2022 om 23:32:
[..]
De fouten van anderen uit je verleden kunnen wij niet voor jou goedmaken.
Je bent in ieder geval waardevol voor je kinderen, dat is al heel belangrijk.
En uiteindelijk gaat het er om dat je je eigenwaarde uit jezelf kunt halen zonder daar anderen voor nodig te hebben.
Ik denk dat zeer weinig mensen dat echt zelf doen.
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 23:32:
[..]
Ik lees vooral wat ik verkeerd doe. Ik lees niks positiefs over wat ik wel goed doe.
Ja maar wat heb je ons nu te bieden? Wij kennen jou alleen van hier, hebben tot nu toe nog geen nieuwe dingen gehoord die je na alle tips hebt geprobeerd. Wij kunnen niet oordelen over wat je al gedaan hebt of hoe je dat hebt aan gepakt. Daar waren wij niet bij.
We zijn er nu. En nu laat je voor alsnog niets nieuws zien, alleen maar heb ik al gedaan, lukt niet, gaat niet, kan niet.
Op welk van deze bovenstaande dingen wil je positief commentaar?
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 23:32:
[..]
Ik lees vooral wat ik verkeerd doe. Ik lees niks positiefs over wat ik wel goed doe.
Sorry, maar is dat écht wat jij eruit haalt? Er worden kritische vragen gesteld, ja. Maar er wordt ook met heel veel begrip gereageerd. En kritische vragen staan niet per definitie haaks op steun. Soms hebben we een spiegel nodig om ons te realiseren hoe dingen ook anders kunnen.
En vergis je niet, wij kennen jou niet he? We weten alleen wat jij hier schrijft. En dat is dat je weg wil, maar het kan niet omdat je geen huis hebt. En je man is autistisch en wil niet scheiden en alle hulpverleners tot nu toe, op een na, konden niet met je verder. Verder schrijf je ook dat je heel veel hebt gedaan, maar wordt niet heel duidelijk wat dan precies. En dat hoef je ook niet met ons te delen he, maar wij kunnen ook alleen maar reageren op wat we lezen.
Misschien houd jij thuis wel het hele huishouden draaiende, heb je alle zorg voor de kinderen, en drukke baan en doe je vrijwilligerswerk. Misschien doe je boodschappen voor een zieke buurvrouw of vang je dakloze kitten op. Dat weten we allemaal niet he. Wij zien alleen iemand die vast zit in haar relatie, haar zelfvertrouwen en zelfwaardering volledig kwijt is en schijnbaar zit te wachten tot iemand op de juiste manier steun biedt zodat jij op kunt staan en je situatie kunt veranderen. Dat is wat jij ons geeft, en dat is waar wij op reageren.
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 23:34:
[..]
Ik denk dat zeer weinig mensen dat echt zelf doen.
Ik denk dat jij meer naar jezelf moet kijken ipv het waanbeeld dat je over anderen hebt.
Je zit in een hele rottige situatie en het is echt heel pijnlijk voor je dat je zo weinig verbondenheid ervaart met andere mensen. Ik begrijp heel goed dat het je veel verdriet doet want het is zeker waar dat de steun van mensen veel voor je kan betekenen als je in moeilijke omstandigheden verkeert. Ongetwijfeld heb je veel aangepakt in je leven, veel alleen gedaan en zelf opgelost. Ik snap heel goed dat de rek er dan een keer uit kan zijn en dat je jezelf wat kwijt kan zijn. Ik vind het enorm verdrietig om te zien dat jij zo focust op wat je ervaart als kritiek terwijl ik verschillende mensen zie die echt tijd besteden aan jou, jou hun verhaal vertellen en je een hart onder de riem proberen te steken. Zeggen dat ze iets snappen van hoe moeilijk je het hebt en dat het echt kan, jezelf losmaken van een partner die niet wil meewerken. Ze stellen zich heel kwetsbaar op, vertellen hoe ze er zelf voorgestaan hebben. Er zijn echt lieve mensen in dit draadje. Ik hoop dat je goed voor jezelf zorgt en dat je jezelf de rust gunt om gewoon maar eens een tijdje van dag tot dag te leven en te genieten van kleine dingen zoals een kopje thee in de zon, jonge musjes in je tuin, je kind wat iets schattigs doet of tevredenheid na gedane arbeid. Als het niet lukt om je aan je huidige situatie te ontworstelen, als het allemaal veel te veel energie kost en je er geen mentale ruimte voor hebt, berust er dan voorlopig in dat je geen actie onderneemt. Heb gewoon af en toe verdriet. Er komen andere tijden. Er komt een moment dat je meer energie hebt, meer geloof in jezelf, meer levenslust. Vertrouw erop dat er wel een keer een nieuw begin komt. Ook voor jou. Hou je taai Lisa! Wees zacht voor jezelf!
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 23:34:
[..]
Ik denk dat zeer weinig mensen dat echt zelf doen.
Ik heb nergens gezegd dat het makkelijk is. Ik heb daar zelf heel lang mee geworsteld en soms nog steeds. Maar uiteindelijk is het wel belangrijk. Dat je kunt staan voor jezelf en je eigen keuzes en niet afhankelijk bent van wat anderen daarvan vinden, wat zij doen en of ze jou steunen en helpen.
Dat proces kan met momenten heel zwaar en eenzaam zijn, maar uiteindelijk heb je er wel profijt van. En onthoud dit: onbegrepen is iets anders dan niet goed.
Bijtje82 schreef op 15-06-2022 om 23:40:
[..]
Ja maar wat heb je ons nu te bieden? Wij kennen jou alleen van hier, hebben tot nu toe nog geen nieuwe dingen gehoord die je na alle tips hebt geprobeerd. Wij kunnen niet oordelen over wat je al gedaan hebt of hoe je dat hebt aan gepakt. Daar waren wij niet bij.
We zijn er nu. En nu laat je voor alsnog niets nieuws zien, alleen maar heb ik al gedaan, lukt niet, gaat niet, kan niet.
Op welk van deze bovenstaande dingen wil je positief commentaar?
Precies je kent me niet. Dus waarom dan zoveel oordelen over dat ik wel lui zal zijn enz? Ik heb daar niks aan, voel me er niet beter door. en helpt me zeker niet om uit de situatie te komen. Eerder het tegenovergestelde.
Mija schreef op 15-06-2022 om 23:55:
Je zit in een hele rottige situatie en het is echt heel pijnlijk voor je dat je zo weinig verbondenheid ervaart met andere mensen. Ik begrijp heel goed dat het je veel verdriet doet want het is zeker waar dat de steun van mensen veel voor je kan betekenen als je in moeilijke omstandigheden verkeert. Ongetwijfeld heb je veel aangepakt in je leven, veel alleen gedaan en zelf opgelost. Ik snap heel goed dat de rek er dan een keer uit kan zijn en dat je jezelf wat kwijt kan zijn. Ik vind het enorm verdrietig om te zien dat jij zo focust op wat je ervaart als kritiek terwijl ik verschillende mensen zie die echt tijd besteden aan jou, jou hun verhaal vertellen en je een hart onder de riem proberen te steken. Zeggen dat ze iets snappen van hoe moeilijk je het hebt en dat het echt kan, jezelf losmaken van een partner die niet wil meewerken. Ze stellen zich heel kwetsbaar op, vertellen hoe ze er zelf voorgestaan hebben. Er zijn echt lieve mensen in dit draadje. Ik hoop dat je goed voor jezelf zorgt en dat je jezelf de rust gunt om gewoon maar eens een tijdje van dag tot dag te leven en te genieten van kleine dingen zoals een kopje thee in de zon, jonge musjes in je tuin, je kind wat iets schattigs doet of tevredenheid na gedane arbeid. Als het niet lukt om je aan je huidige situatie te ontworstelen, als het allemaal veel te veel energie kost en je er geen mentale ruimte voor hebt, berust er dan voorlopig in dat je geen actie onderneemt. Heb gewoon af en toe verdriet. Er komen andere tijden. Er komt een moment dat je meer energie hebt, meer geloof in jezelf, meer levenslust. Vertrouw erop dat er wel een keer een nieuw begin komt. Ook voor jou. Hou je taai Lisa! Wees zacht voor jezelf!
Dankjewel, dit dus.
Maar volgens mensen zoals bijtje82 moet ik dan uit mijn luie stoel komen en heb ik waanbeelden.
Lisa, Ik begrijp je behoefte aan begrip en ik begrijp dat niet alle reacties begripvol op je over komen maar doordat je nu stampvoetend verlangt naar een helpende hand stoot je juist af. Er is minstens één persoon geweest die aangeboden heeft je in real life te ontmoeten als dat mogelijk is met de afstand, door nu vrij heftig te reageren op reacties die je tegenvallen loop je het risico ook dit soort mensen af te stoten.
Ik veroordeel je niet want dit is iets wat ik zelf ook regelmatig doe, mijn therapeut heeft bij mij aangegeven dat ik een behoefte heb maar door mijn gedrag mensen afstoot waardoor die behoefte juist niet vervuld wordt. De reacties van Bijtje lees ik overigens niet als alleen maar veroordelend maar ze zijn anders dan bij jou passend vermoed ik, laat ze een beetje langs je heen gaan ipv er zo heftig op te reageren en daardoor de wel bij jou passende ook te verstoten.
Zoals ik al eerder zei: Ik ga me hier niet meer mee bemoeien. Ben er nu echt klaar mee.
Lisa wil niet geholpen worden, ze wil graag een aai over d'r bol van iemand die zegt dat alles goed komt.
Lisa wil alleen niet luisteren en blijft geloven in het waanbeeld dat die aai over haar bolletje alles veranderd. Zo werkt de grote mensenwereld niet.
Dan kun je gaan piepen en stampen dat niemand iets om je geeft en dat daar door niks lukt, of je kunt gaat piepen en stampen en zeggen fuck iedereen ik boks het zelf wel voor elkaar.
Aju.
Ik begrijp heel goed dat je de behoefte hebt aan een arm om je heen. Die behoefte heb ik zelf ook. Dat is ook gewoon heel menselijk, niks mis mee.
Het is ook verrot eenzaam zonder familie en zonder vrienden. Het is ook ongelooflijk moeilijk om alle stappen in je eentje te zetten. Doodeng ook, want je weet simpelweg niet wat precies de uitkomst is. Iemand die je verteld, regelmatig, dat het echt goed gaat komen en je er niet alleen voor staat, dat is heerlijk...als je die hebt.
Maar....als die steun niet komt, nooit....wat dan? Blijf je dan de rest van je leven in deze relatie?
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 23:22:
[..]
Mensen kunnen ook gewoon iets aardigs zeggen over me en kijken wat ik wel goed doe of heb gedaan. Dat werkt veel beter en heb ik veel meer aan.
Wat vind je zelf wat je al goed doet?
Lisa nog een keer. Ik denk dat 98 procent van degenen die hier reageren zien hoe lastig het is voor jou en hoe eenzaam je bent. Er wordt.eem luisterend oor geboden. Mensen schrijven lange reacties.en soms heel persoonlijke verhalen. Maar er lijkt niets aan te komen. Je reageert soms op 1 zin uit een lang verhaal waar dan volgens jou zou blijken dat je lui zou zijn. Ik heb helemaal niemand gehoord die letterlijk zegt dat je lui bent. Wel dat je zelf iets moet gaan doen. Dat interpreteer je dan als lui. Maar ik denk dat je dat niet bent, wel besluiteloos en war passief wat betreft het zoeken naar een uitweg een duidelijk plan hebben. Dat is niet lui je bent waarschijnlijk op van het vechten . Ik vind het trouwens raar dat die ene goede hulpverlener jou dan toch weer laat gaan omdat ze jou niet verder kan helpen. Verder helpen met wat? Nee niet met een huis maar wel met hoe je naar jezelf kijkt etc. Daar valt denk ik nog veel.winst te halen.
Iets anders. Stel je eens voor dat je 10 goede vriendinnen hebt. Die je begrijpen een arm om je heen slaan. Dan moet je toch nog zelf de beslissing maken. Oke dan heb je meer hulp met verhuizen wellicht maar je moet nog zelf de scheiding in gang zetten. Nog zelf nu gaan sparen, nog zelf lastige beslissingen maken etc.
Nu heb je die vrienden niet en dat is heel verdrietig en je hebt ook geen familie dat is heel eenzaam. En dat drukt je.teneer. Raap nog een keer al je moed bij elkaar en bel je huisarts of zoek een andere huisarts, bel een sociaal wijkteam of een coach en vraag hulp. En dan niet zeggen ' ik zoek een huis' maar breder ik ben eenzaam en vastgelopen.
En google eens op eigen kracht conferenties. Ik heb op zich een hekel aan de term ' in je eigen kracht zetten' maar ben hier wel enthousiast over. Ze zoeken samen met jou naar een kring van mensen om je heen. Je kunt ook als particulier bellen en kosten kunnen worden vergoed door de WMO. Alsjeblieft doe dit vandaag nog. Want je hebt dringend behoefte aan mensen om je heen. En ik lees ook dat iemand je in real LIFE wil ontmoeten. Daar zou ik ook op ingaan . Je kunt altijd een neutraal punt afspreken waar je elkaar voor het eerst ziet
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 16:32:
[..]
Dit is dus wat ik bedoel. Hoezo heb ik geen actie ondernomen? Ik heb al heel vaak hulp gezocht, naar mogelijkheden gezocht. Echt als iemand dit dan zegt dat gaat echt niet helpen.
Ja je zult het toch echt zelf moeten doen en niet wachten op je prins op het witte paard die je komt redden want die kans is vrij klein, ik weet niet precies wat je wil horen want ik lees hier pagina na pagina aan begripvolle/behulpzame reacties maar de enige die daar iets mee kan doen ben jijzelf, een ander gaat het niet voor je doen. Maar ik begin te begrijpen waarom blijkbaar iedereen afhaakt.
Lisa:
Als ik me dan wel gezien en gehoord voel zou het me wel lukken om stappen te zetten. Maar nu gewoon niet.
Zolang mensen meteen zeggen dat ik wel lui zal zijn of zoiets, dan ga ik echt niks persoonlijk vertellen
Blijkbaar heeft het verwijt dat je lui zou zijn je diep geraakt want je komt er steeds op terug. Ik begrijp dat. en ik herken het ook: op de een of andere manier heb ik in mijn leven ook vast gezeten in situaties waar er geen uitweg mogelijk leek, ik van alles probeerde en heel hard werkte, alle wegen bewandelde...
En als ik dan in mijn wanhoop hulp zocht of probeerde uit te leggen dat ik stuk zat, begonnen mensen vanuit aannames (en goede bedoelingen) te '' helpen' en deden allemaal voorstellen wat ik zou moeten en kunnen doen. Dat waren dan altijd dingen die ik allang gedaan had (inderdaad vragen wat je al gedaan hebt zou een begin zijn om iemand te zien) en als ik dat zei, leek het of ik in de verdediging ging. En het geduld van mensen raakte op want alles wat ze zeiden had ik al gedaan en nog steeds was er geen uitweg. Dus moest het wel aan mij liggen en ze trokken ze hun handen er vanaf. Misschien best logisch vanuit hun visie.
en toch...
Wat ik nu ga zeggen is mijn verhaal, ik zeg niet dat het voor jou zo is:
toch voelde ik me ergens een soort van triomfantelijk wanneer de zoveelste persoon (hulpverlener, vriend, instantie) toegaf dat zij het ook niet meer wisten. Dat ik inderdaad vast zat in een onmogelijke situatie en in de hoek waar de klappen vielen. Er was iets in mij van "' zie je wel, ik moet het ook altijd alleen doen, het is ook shit'
Nu kun je zeggen dat dat een vorm van erkenning was, en dat zat er ook bij. Maar er zat ook een veel dieper motief bij wat in de psychologie 'herhaaldwang' genoemd wordt. Ik ben namelijk als ik kind enorm eenzaam geweest als enig kind van een narcistische moeder en autistische vader. Op de een of andere manier organiseerde ik het zo dat het later net zo eenzaam en raar was.
én ik was op zoek naar de erkenning en het gezien worden door de ander wat ik in mijn jeugd zo node gemist had. Op het moment dat ik dat inzag en zag dat niemand mij die erkenning zou geven omdat dat een heel diep verlangen was van uit mijn kind zijn en dat de enige die me dat kon geven, ikzelf was, begonnen dingen te veranderen.
voel maar of je er iets in herkent
en sterkte
