1,5 jaar na vreemdgaan
dec 2019 ben ik erachter gekomen dat mijn man waarmee ik toen 13 jaar samen was (nu bijna 15) verliefd was op een collega en ook met haar het bed (nou ja eigenlijk de bank) heeft gedeeld. Mijn wereld stortte in. Onze oudste was net 3 en onze jongste 4 maanden. Ik begreep niet hoe hij dit heeft kunnen doen.
We zijn in therapie gegaan wat ons goed heeft geholpen (met vele hoge pieken maar ook diepe diepe diepe dalen). Ik moet zeggen dat het afgelopen jaar eigenijk heel goed is gegaan. Toch krijg ik nu weer een terugval. Ik moet veel aan zijn collega denken, voel nog veel boosheid naar haar. Onbegrijpelijk hoe je dit een andere vrouw aan kan doen. Vanzelfsprekend ervaar ik deze boosheid en onbegrip ook naar mijn man.
Mijn man heeft er ontzettend veel spijt van en is door het stof gegaan (terecht!). Hij is zich 100% voor ons huwelijk in gaan zetten. Het eerste jaar vanaf het vreemdgaan zaten wij hierin dus op hetzelfde spoor. We hadden een gezamenlijk doel, mijn emoties mochten er zijn, er was begrip, veel goede gesprekken en we leefden in onze eigen bubbel.
Mijn ervaring nu is dat we op 2 sporen zitten. Hij denk nooit meer aan die collega en verafschuwd zichzelf van toen. Hij heeft totale focus op ons en kan door met ons leven. Ik daarentegen kan dit niet op deze manier. Ik word nog vaak getriggerd door films, muziek, locaties etc. Voor mij is het iets wat nog heel erg leeft. Gelukkig kan ik vele triggers negeren of ermee omgaan. Maar soms zitten er een aantal triggers snel achter elkaar en komt de hele ellende weer terug.
Het voelt alsof de hele wereld alweer doordraait en wat er is gebeurd in het verleden behoord en daar moet blijven. Ik had ook gehoopt dat ik dit ondertussen zo kon voelen, maar dat lukt me niet helemaal. Voor een stukje is dit mijn ''eigen schuld'': Ik heb elk detail uitgevraagd, aangehoord en gelezen in de appjes. De uitermate pijnlijke berichtjes over hun sexuele contact waar ze zo van hebben genoten doen soms de liefdevolle appjes naar elkaar meer pijn, zoals : ''ik geniet ervan als ik je mag optillen, mn handen door je haar kan halen, je kus en je billen kan vasthouden..'' Dit zijn (logischerwijs) ook teksten die hij tegen mij kan zeggen. Naast dat ik hoor hoe het lief en oprecht bedoeld is als hij het tegen mij zegt, kan ik het tegelijkertijd niet altijd oprecht aanhoren en doet het zeer.
Ik vind het op de goede momenten fijn om te ervaren dat tijd de wonden heelt. Tegelijkertijd vraag ik me af of dit daadwerkelijk zo is, of dat het het onvermogen van ons brein is om alle details van elke situatie te onthouden. Oftewel vergeet ik niet gewoon 80% van alle ellende en voelt het daarom alsof het beter is? Want als ik daadwerkelijk aan de geschreven teksten en handelingen terug denk vraag ik me af hoe iemand zo iets kan doen als hij daadwerkelijk van zijn partner houdt.
Hoe lang duurt het voordat een mens hier echt overheen komt? En kan je hier echt 100% overheen komen?
Heb jij psychologische hulp? Zo ja, is daar ooit over traumatherapie gesproken? Er is bijvoorbeeld EMDR of brainspotting. Daarmee wordt de herinnering losgekoppeld van de hevige gevoelens. Zo heb je minder last van die triggers. Misschien is het een idee voor jou.
in de draad Verdergaan ma ontrouw 7 , vind je veel meer vrouwen met ervaringen.
Ik ben zelf wat verder, wel met wat meer gedoe rondom het gebeuren. Wat ik heb gemerkt is dat mijn verwerking pas later los kwam. Vooral boosheid. Hoezo je houdt van mij. Wilde mij niet kwijt. Hoe kan een man dat doen. En oh wat veel triggers. Ik voelde mij niet meer speciaal. Inderdaad woorden aan haar. Ik geloof dat er wat stuk gaat wat nooit meer volledig heelt. Wel wordt het minder pijnlijk. Ik heb het vaak ook fijn. Maar het sprookje en droombeeld is niet meer.
ik denk dat 1,5 jaar gewoon te vroeg is. Het is een impactvolle (lifechangingbof traumatisch ook wel genoemde) ervaring. Geef het nog zeker 1.5 jaar.
Wat fijn dat jullie hebben willen reageren. En wat fijn om het begrip/herkenning te lezen. Ik voel me zo alleen met mijn ervaring/gevoelens. De steun die er de eerste maanden uit de omgeving was voel ik niet meer, omdat het ''zo lang geleden is'' en we ''zijn er samen toch uit gekomen''.
@Imi: we hebben tot nov vorig jaar relatie therapie gehad wat ons ontzettend goed heeft gedaan. Ik heb nu weer een afspraak gemaakt gezien ik me echt weer heel slecht voel. EMDR heb ik niet gehad, maar overweeg ik wel nu het plots weer zo heftig is.
@ AnnaCara: De boosheid was er bij mij wel al in het begin en verdween op een gegeven moment naar de achtergrond. Ik schrik er nu van dat het weer in de volle hevigheid terug komt nu. Het sprookje is inderdaad niet meer. Nu was ik altijd al wel het nuchtere type, maar ik merk nu dat ik altijd een muurtje opgetrokken houd en ik zal hem nooit meer volledig vertrouwen. Laat ik vooral hopen dat 1,5 jaar te vroeg is, dat zegt alleen maar dat er nog hoop is dat het beter wordt.
Je bent zeker niet alleen, maar eenzaam is het wel. Iedereen heeft een mening erover. Of vindt dat je zus of zo moet doen.
Ik ervaar het (verdriet maar vooral boosheid) als golven. Soms weg, soms aanwezig en soms mega groot.
Ik kan echt nog steeds ontzettend boos worden bij bepaalde triggers. Ik ben ook heel nuchter. Het leven lijkt mij nog steeds leuker met hem. Er is alleen iets kapotgemaakt, voor altijd stuk. Vreemdgaan is echt een grote rotstreek. Ook voor jouw mind. Sorry zeggen maakt niet alles weer heel. De vaas is gebroken en gelijmd. Kwetsbaar. Moet voorzichtig behandeld worden. Je hebt ook een muur gebouwd. Je wil geen pijn meer, kan dat het onbewust zijn? Of te snel weer doen of er niks aan de hand is geweest? Lijkt mij goed om therapie alleen te doen. Maar EMDR doen ze echt niet zo maar. Maar praten en handvatten krijgen helpt. Enne ... Hier ook altijd welkom 🤗
@AnnaCara de meningen van anderen zijn moeilijk. Zeker van degene die nooit iets in deze trant hebben meegemaakt. Daarnaast soms ook wel van mijn ouders. Ze hebben begrip en staan zeker aan mijn kant. Maar ze geven ook wel aan dat er ook een punt achter moet komen omdat ik niet kan verwachten dat mijn partner altijd maar sorry blijft zeggen... Dat soort reacties helpen echt totaal niet.
De omschrijving van golven ervaar ik ook precies zo. En ondanks dat ik weet dat er altijd weer een golf komt, klein of groot, denk ik ook na elke golf dat de golven wel op zullen zijn.
Het muurtje wellicht in de afgelopen maanden na de therapie onbewust weer gekomen. Het ging tijdens en na therapie ontzettend goed, maar wellicht kwam er langzaam toch weer wat meer druk op de scheuren in de vaas te staan. We gaan weer terug in therapie. Dit wil ik sowieso samen omdat ik die openheid heel fijn vindt en we erg goed met elkaar kunnen praten daar. Ik heb ook alleen therapie gehad, wellicht moet ik dat ook weer oppakken. Ik weet dat ze niet zomaar EMDR geven, maar ik zag toen ik ernaar zocht praktijken gericht op EMDR na ontrouw. Dat zette mij aan het denken.
Het delen hier is ontzettend fijn, vooral te herkenning en de tips. Dank!
Ik had en heb ook veel aan de ervaringsdeskundigen hier. Zo fijn.
Wat je ouders betreft, het kan helpen om van internet info te halen en dat met hen te delen. Zij weten ook niet beter. Zij willen jou gelukkig zien. Maar wat helpt jou dan wel? Vertel hen dát.
@IMI: EMDR? Meen je dat nu echt? Traumatische gebeurtenis???? Kom op...
Lullig is het zeker als ik het zo lees. Maar recht je rug en ga achter je beslissing staan die je neemt. Welke het ook is. Met in de slachtofferrol kruipen ben je straks 10 jaar bezig. En het eind resultaat? Dat je alsnog een beslissing moet nemen.
Met EMDR kan de herinnering wel weg-maken, maar het feit blijft er echt wel hoor. Met EMDR wordt je geen ander mens en wis je het gebeuren niet mee uit. En welke herinnering zou je weg willen maken? Heb je ze in je huiskamer betrapt?
Ook vraag ik me af bij het lezen: Hoe kan het dat jou man alleen met een collega bij jullie op de bank zijn dingetje kan doen? Is jullie relatie zodanig dat jullie elkaar 'vrij' laten. Ieder zijn eigen leven of hoe zit dat? Hoe komt hij met een vrouwelijke collega bij jullie? Als jij er niet bent? En als je er wel was? Laat je hem dan alleen achter in de kamer met haar?
Natuurlijk hoef je hier niet te antwoorden. Deze antwoorden gaan ons uiteindelijk niets aan. Maar ik zou het mijzelf zeker eens afvragen.
Je zegt dat jij altijd al een nuchter type bent. Hoe ziet dat er uit? Laat en liet je jou man wel merken dat je van hem hield en om hem gaf. Ik heb zelf ook 2 kinderen. Ik weet uit ervaring dat een vrouw na de bevalling erg kan veranderen en erg afstandelijk kan zijn naar haar man. Bij ons is dat nooit veranderd. In hoevere heeft dat een rol gespeeld hierin? Ik lees dat je dochter toen 4 maanden was. Was er in jullie relatie nog wel intimiteit en als dat er niet meer was, was er wel zicht op dat dat wel weer zou komen?
En je man toont groot berouw? Hoe ziet dat er dan uit. Berouw om wat er is gebeurd? Of nu het is uitgekomen, dat dit op zijn relatie met zijn kinderen envloed zou kunnen hebben en bang voor die toekomst?
Robbie001 schreef op 07-09-2021 om 22:15:
@IMI: EMDR? Meen je dat nu echt? Traumatische gebeurtenis???? Kom op...
Lullig is het zeker als ik het zo lees. Maar recht je rug en ga achter je beslissing staan die je neemt. Welke het ook is. Met in de slachtofferrol kruipen ben je straks 10 jaar bezig. En het eind resultaat? Dat je alsnog een beslissing moet nemen.
Met EMDR kan de herinnering wel weg-maken, maar het feit blijft er echt wel hoor.
Robbie, blijkbaar heb je geen ervaring met trauma en EMDR. Prijs jezelf gelukkig. Je opmerkingen raken kant noch wal.
Imi schreef op 08-09-2021 om 08:21:
[..]
Robbie, blijkbaar heb je geen ervaring met trauma en EMDR. Prijs jezelf gelukkig. Je opmerkingen raken kant noch wal.
O? En weet jij dan wie ik ben?
@robbie001
Ik heb het idee dat je geen ervaring hebt met bedrogen worden, wat ik vooral heel fijn vind voor jou. Mocht je er wel ervaring mee hebben, dan sta je er duidelijk anders in dan ik. Ik had het fijn gevonden er dan zo nuchter en ''simpel'' in te kunnen staan en naar de situatie te kunnen kijken zoals jij, maar blijkbaar zit ik emotioneel wat anders in elkaar. Tevens denk ik dat je mijn hulpvraag niet goed hebt gelezen in mijn tekst. Desondanks dank voor je poging tot het stellen van verhelderende vragen.
Ik begrijp dat vragen vervelend kunnen zijn. En ja ik heb daar wel zeker ervaring in. Ik kan het niet. Als iemand vreemd gaat... Dan kan ik niet verder.
En ik heb veel EMDR in mijn leven gehad om diverse redenen. 4 hartstistanden, Huwelijk met een vrouw met Borderline, waar geweld dagelijks kost was. Geweldadige jeugd. Gepest op school... gescheiden ouders. Echtscheiding.... Ik heb ze allemaal gehad.
maar de schuld alleen bij de ander neeleggen mag. En ga, zoals ander zeggen EMDR doen. Duik in de slachtoffer rol. Van mij mag je. Maar daar ga jij de oplossing niet vinden hoe je met het bedrog om moet gaan.
Maar ik ben erg benieuwd hoe het komt dat je partner alleen met een vrouwelijke collega bij jullie op de bank alleen kan zijn? Welk verhaal zit daar achter? Je hebt 2 kleine kinderen die op dat moment in hun bedje liggen......
Robbie001 schreef op 08-09-2021 om 09:30:
Maar ik ben erg benieuwd hoe het komt dat je partner alleen met een vrouwelijke collega bij jullie op de bank alleen kan zijn? Welk verhaal zit daar achter? Je hebt 2 kleine kinderen die op dat moment in hun bedje liggen......
Tjonge jonge, wat een bizarre vraag. Tweede keer dat je dit naar voren brengt in dit topic. Ben je echt zo dom? En het gaat je inderdaad niks aan! Daarnaast zit jij blijkbaar 24 uur per dag thuis? Altijd op de lip van je partner? Je werkt niet buitenshuis? Ga jij nooit sporten, uit eten, naar je ouders op bezoek of weekendje met je vrienden weg? Een man of vrouw kan wie dan ook ontvangen thuis. Stiekem zonder dat je het weet. Ook collega's. Buurvrouwen. Zelfs als je kindertjes op bed liggen. Pfffff
Robbie, als jij EMDR heft gedaan, weet je dus heel goed dat de herinneringen daardoor niet verdwijnen.
Dat je trauma's aanpakken gelijk zou staan aan in de slachtofferrol stappen vind ik ronduit een rotopmerking. Het omgekeerde is waar. Het is nodig om verder te kunnen, in je kracht terug te komen en het verleden achter je te laten.
Maar nu denk ik te snappen wat het bij jou is: jij meent dat niemand het zwaarder heeft gehad dan jij. Maar weet je, daar ga jij niet over. Wat voor jou iets kleins is, kan voor een ander zijn hele leven verpesten of zelfs onmogelijk maken. Ongeacht wat jij daarvan vindt of wat jij ervaren hebt.
Juist van iemand die zoveel heeft meegemaakt, zou ik meer compassie verwachten, Robbie.
VS2021 schreef op 08-09-2021 om 09:17:
@robbie001
Ik heb het idee dat je geen ervaring hebt met bedrogen worden, wat ik vooral heel fijn vind voor jou. Mocht je er wel ervaring mee hebben, dan sta je er duidelijk anders in dan ik. Ik had het fijn gevonden er dan zo nuchter en ''simpel'' in te kunnen staan en naar de situatie te kunnen kijken zoals jij, maar blijkbaar zit ik emotioneel wat anders in elkaar. Tevens denk ik dat je mijn hulpvraag niet goed hebt gelezen in mijn tekst. Desondanks dank voor je poging tot het stellen van verhelderende vragen.
Nou, hij staat op het standpunt dat je het of accepteert en verder gaat of niet en dus niet verder gaat.
Daar tussenin: wel verder gaan met de relatie, maar er constant mee bezig blijven, dat gaat 'm uiteindelijk niet worden.
