1,5 jaar na vreemdgaan
dec 2019 ben ik erachter gekomen dat mijn man waarmee ik toen 13 jaar samen was (nu bijna 15) verliefd was op een collega en ook met haar het bed (nou ja eigenlijk de bank) heeft gedeeld. Mijn wereld stortte in. Onze oudste was net 3 en onze jongste 4 maanden. Ik begreep niet hoe hij dit heeft kunnen doen.
We zijn in therapie gegaan wat ons goed heeft geholpen (met vele hoge pieken maar ook diepe diepe diepe dalen). Ik moet zeggen dat het afgelopen jaar eigenijk heel goed is gegaan. Toch krijg ik nu weer een terugval. Ik moet veel aan zijn collega denken, voel nog veel boosheid naar haar. Onbegrijpelijk hoe je dit een andere vrouw aan kan doen. Vanzelfsprekend ervaar ik deze boosheid en onbegrip ook naar mijn man.
Mijn man heeft er ontzettend veel spijt van en is door het stof gegaan (terecht!). Hij is zich 100% voor ons huwelijk in gaan zetten. Het eerste jaar vanaf het vreemdgaan zaten wij hierin dus op hetzelfde spoor. We hadden een gezamenlijk doel, mijn emoties mochten er zijn, er was begrip, veel goede gesprekken en we leefden in onze eigen bubbel.
Mijn ervaring nu is dat we op 2 sporen zitten. Hij denk nooit meer aan die collega en verafschuwd zichzelf van toen. Hij heeft totale focus op ons en kan door met ons leven. Ik daarentegen kan dit niet op deze manier. Ik word nog vaak getriggerd door films, muziek, locaties etc. Voor mij is het iets wat nog heel erg leeft. Gelukkig kan ik vele triggers negeren of ermee omgaan. Maar soms zitten er een aantal triggers snel achter elkaar en komt de hele ellende weer terug.
Het voelt alsof de hele wereld alweer doordraait en wat er is gebeurd in het verleden behoord en daar moet blijven. Ik had ook gehoopt dat ik dit ondertussen zo kon voelen, maar dat lukt me niet helemaal. Voor een stukje is dit mijn ''eigen schuld'': Ik heb elk detail uitgevraagd, aangehoord en gelezen in de appjes. De uitermate pijnlijke berichtjes over hun sexuele contact waar ze zo van hebben genoten doen soms de liefdevolle appjes naar elkaar meer pijn, zoals : ''ik geniet ervan als ik je mag optillen, mn handen door je haar kan halen, je kus en je billen kan vasthouden..'' Dit zijn (logischerwijs) ook teksten die hij tegen mij kan zeggen. Naast dat ik hoor hoe het lief en oprecht bedoeld is als hij het tegen mij zegt, kan ik het tegelijkertijd niet altijd oprecht aanhoren en doet het zeer.
Ik vind het op de goede momenten fijn om te ervaren dat tijd de wonden heelt. Tegelijkertijd vraag ik me af of dit daadwerkelijk zo is, of dat het het onvermogen van ons brein is om alle details van elke situatie te onthouden. Oftewel vergeet ik niet gewoon 80% van alle ellende en voelt het daarom alsof het beter is? Want als ik daadwerkelijk aan de geschreven teksten en handelingen terug denk vraag ik me af hoe iemand zo iets kan doen als hij daadwerkelijk van zijn partner houdt.
Hoe lang duurt het voordat een mens hier echt overheen komt? En kan je hier echt 100% overheen komen?
dank je wel
Ik herken dat gevoel. Je bent keihard geraakt in hoofd en hart. Maar koos voor samen blijven. Dus investeren van beide kanten. Wegstoppen van je gevoel van verdriet of boosheid is alleen als een ballon onder water proberen te duwen. Dat komt er dus als vulkaanuitbarsting soms uit. Maar ik geloof ook dat of je nou kiest voor alleen verder gaan met je partner of niet, er in alle gevallen pijn is. Verwerking nodig zal zijn. Van iemand houden zet je niet ff uit. Ik vond en vind het een rouwproces. En daarbij poppen ook gevoelens op na langere tijd. Bij mij wel in ieder geval.
Mijn tip is geef het tijd en praat erover met je partner. Zodat hij begrijpt dat de impact psychologisch groter is dan hij ooit had kunnen bedenken. En kan helpen om jou te helen. Therapie altijd goed al is het om je pijn te kunnen uiten. Scheiden kan altijd nog is mijn motto.
Je neemt nu EMDR. goed dat je actie neemt. Kun je goed de pijn momenten daarvoor vastpakken?
ja, ik heb haar weer gesproken na die tijd. Ik kwam haar bijna dagelijks tegen en probeerde haar te ontlopen maar dat gaat moeilijk als je zo dicht bij elkaar woont. De vriendschap is voorbij en inmiddels zijn ze verhuisd en dat geeft mij wel wat meer rust
VS2021 schreef op 18-12-2022 om 19:41:
[..]
Je omschrijft het exact zoals ik het inderdaad ook heb ervaren en nog steeds ervaar.
heel heftig ook na 21jaar huwelijk en met iemand die zo dichtbij staat! Dat lijkt me helemaal niet te verkroppen. Heb je nadien met haar gesproken? Hoe ging dat?
Ja ik heb haar gesproken, ik probeerde haar te ontlopen maar dat gaat moeilijk als je zo dicht bij elkaar woont. Inmiddels zijn ze verhuisd en dat geeft me wel meer rust.
VS2021 schreef op 18-12-2022 om 19:41:
[..]
Je omschrijft het exact zoals ik het inderdaad ook heb ervaren en nog steeds ervaar.
heel heftig ook na 21jaar huwelijk en met iemand die zo dichtbij staat! Dat lijkt me helemaal niet te verkroppen. Heb je nadien met haar gesproken? Hoe ging dat?
Ja ik heb haar gesproken, ik probeerde haar te ontlopen maar dat gaat moeilijk als je zo dicht bij elkaar woont. Inmiddels zijn ze verhuisd en dat geeft me wel meer rust.
VS2021 schreef op 18-12-2022 om 19:41:
[..]
Je omschrijft het exact zoals ik het inderdaad ook heb ervaren en nog steeds ervaar.
heel heftig ook na 21jaar huwelijk en met iemand die zo dichtbij staat! Dat lijkt me helemaal niet te verkroppen. Heb je nadien met haar gesproken? Hoe ging dat?
Heb zelfs nog geprobeerd om de vriendschap weer op te bouwen maar dat lukte natuurlijk echt niet. Soms wou ik dat alles weer was als voor die tijd maar dat kan niet, daarvoor is er teveel gebeurd
ja ik kan heel goed de pijnpunten vastpakken, is voor mij heel duidelijk welke wonden nog geheeld moeten worden, cq wat de triggers zijn van herinneringen, momenten, etc.
Scheiden zeker geen optie, weten beiden dat we niet zonder elkaar verder willen, dus dan er aan werken, zonder hem leven, zou ik diezelfde pijn ook voelen en moeten doorleven
Kellys schreef op 09-01-2023 om 09:39:
[..]
Heb zelfs nog geprobeerd om de vriendschap weer op te bouwen maar dat lukte natuurlijk echt niet. Soms wou ik dat alles weer was als voor die tijd maar dat kan niet, daarvoor is er teveel gebeurd
Ik snap deze keuze wel. Ik wilde heel graag in contact komen met de vrouw waarmee mijn man vreemd ging. Ik heb app contact gehad en geprobeerd af te spreken. Ik had het idee dat als ik haar zou ontmoeten en haar als persoon een leuke vrouw zou vinden dat ik meer begrip zou hebben voor de keuze van mijn man. Maar ze hield mij steeds aan het lijntje door aan te geven wel af te willen spreken maar dit steeds uit te stellen en toen toch niet meer te willen. Ik kon hierdoor geen enkele sympathie voor haar hebben en dat maakte voor mij het proces nog moeilijker. Wellicht was het een naïf idee, maar ik denk nog steeds dat het helpend was geweest.
Ik weet niet of je dat naïef kan noemen. De vrouw waar mijn man een lange affaire had kende ik. En geloof mij, ook dat is niet fijn. Want je ziet alles meer voor je. Hoe iemand beweegt, praat, lacht. Ik heb nadien wel meerdere gesprekken gehad en dat gaat nooit zoals je verwacht. Of hoopt. Mijne woont om de hoek en is ook getrouwd. De mijne schold mij uit maar vertelde ook hele rare dingen. Was bizar maar ook naar. Ook hoorde ik ongevraagd details. Later last van gekregen. Dus misschien moet je het niet zien als dat het je geholpen had. Niet elke minnares is leuk. En ook niet verschrikkelijk. Net als ons, iedereen verschilt.
Anna Cara schreef op 05-02-2023 om 21:03:
Ik weet niet of je dat naïef kan noemen. De vrouw waar mijn man een lange affaire had kende ik. En geloof mij, ook dat is niet fijn. Want je ziet alles meer voor je. Hoe iemand beweegt, praat, lacht. Ik heb nadien wel meerdere gesprekken gehad en dat gaat nooit zoals je verwacht. Of hoopt. Mijne woont om de hoek en is ook getrouwd. De mijne schold mij uit maar vertelde ook hele rare dingen. Was bizar maar ook naar. Ook hoorde ik ongevraagd details. Later last van gekregen. Dus misschien moet je het niet zien als dat het je geholpen had. Niet elke minnares is leuk. En ook niet verschrikkelijk. Net als ons, iedereen verschilt.
Was ik ook heel erg bang voor ja, vandaar dat ik die maar van mijn vrouw zelf gevraagd heb. Ook niet leuk, absoluut niet. Maar ik had er niet zo heel veel zin om om constant terug gesleept te worden. Om weer verder te gaan ( Voor de zoveelste keer na de zoveelste leugen) en dan na een aantal maand via die eikel wat te horen ofzo. Dat leek me niet zo heel erg fijn. Ik wou die pleister er in 1 keer af hebben, dus hebben we een weekend lang gepraat.
Dat helpt wel. Voor mij in elk geval. De berusting dat er niet nog iets om de hoek glinstert ofzo. Niet bang zijn voor wat nog komen gaat. Geeft wat gemoedsrust. Misschien onterecht, maar dat zien we dan wel weer.
Wat een verhalen allemaal, ik had niet gedacht dat de verhalen zo vergelijkbaar waren. Het lijkt heel erg op mijn eigen verhaal.
Ik ben er afgelopen december achter gekomen dat mijn man 7 maanden een relatie heeft gehad met een collega. Ook ik heb alles gevraagd en hij heeft ook alles verteld. Ik weet dus alles, dat ze twee keer per week afspraken, ze belden elkaar en appten veel en zijn zelfs een nacht in een hotel geweest. De appjes zijn allemaal gewist dus ik kon niks nalezen maar hij heeft me veel verteld. Ze is zelfs een keer bij ons op bezoek geweest toen mijn man ziek was en heeft mij toen een hand gegeven.
Ik was en ben er nog steeds kapot van. Ik voel/voelde mij zo stom dat ik helemaal niks in de gaten heb gehad. We waren vorig jaar 30 jaar getrouwd en ik heb het gevoel dat hij ons huwelijk in de prullenbak heeft gegooid. Hij heeft enorme spijt en steunt mij ook heel erg in mijn verdriet. We zijn nu met therapie gestart maar zijn daar pas twee keer geweest dus staan pas aan het begin van het traject. Het beangstigd me wel als ik lees hoe lang iedereen er nog last van houdt.
Boogschutter schreef op 18-02-2023 om 14:47:
Wat een verhalen allemaal, ik had niet gedacht dat de verhalen zo vergelijkbaar waren. Het lijkt heel erg op mijn eigen verhaal.
Ik ben er afgelopen december achter gekomen dat mijn man 7 maanden een relatie heeft gehad met een collega. Ook ik heb alles gevraagd en hij heeft ook alles verteld. Ik weet dus alles, dat ze twee keer per week afspraken, ze belden elkaar en appten veel en zijn zelfs een nacht in een hotel geweest. De appjes zijn allemaal gewist dus ik kon niks nalezen maar hij heeft me veel verteld. Ze is zelfs een keer bij ons op bezoek geweest toen mijn man ziek was en heeft mij toen een hand gegeven.
Ik was en ben er nog steeds kapot van. Ik voel/voelde mij zo stom dat ik helemaal niks in de gaten heb gehad. We waren vorig jaar 30 jaar getrouwd en ik heb het gevoel dat hij ons huwelijk in de prullenbak heeft gegooid. Hij heeft enorme spijt en steunt mij ook heel erg in mijn verdriet. We zijn nu met therapie gestart maar zijn daar pas twee keer geweest dus staan pas aan het begin van het traject. Het beangstigd me wel als ik lees hoe lang iedereen er nog last van houdt.
Heftig hé.. voor mij nu 2 jaar geleden..nu pas alles een beetje verwerkt. Wij zijn dit jaar jaar 31 samen. Ik had ook helemaal niets maar dan ook niets in de gaten.
Het is een lange/ moeizame weg als je besluit samen verder te gaan .
Wij hebben deze crisis aangegrepen om er sterker uit te komen. Het is mogelijk. Onze relatie is veranderd maar beter als daarvoor.
Sterkte.
Boogschutter, je kunt ook terecht in het topic Verder na ontrouw. Jouw rollercoaster is net begonnen. En ja je bent niet alleen. Heel naar dat zij hem thuis heeft opgezocht. Ze ging hiermee echt aan alle fatsoen regels voorbij.
Weet wel, elk verhaal is anders. Met name belangrijk dat er niet meer is of komt (en vaak is dat wel het geval) en om goed helder te krijgen wat jouw man dreef. Dat is belangrijk om terugval te voorkomen. Is hij verliefd? Wat bracht het contact hem? Wat voelt hij nu voor jou. En haar (ook dat is snel niets maar vaak niet waar). De therapie gaat vaak in op jullie communicatie en patronen. Kijk goed naar wat jij nodig hebt, ik wilde vooral de waarheid (en dat was te moeilijk bleek later voor mijn partner, zelfs liegen in therapie).
Maar blijf ook alert, zeker met iemand die nog in de omgeving zit, is het vaak nog niet klaar. Ik kreeg ook te horen dat het echt lang duurt. Vreemdgaan maakt meer kapot dan je vooraf kan bedenken. En jouw partner moet ook lang investeren in jou, jullie. Therapie is ook niet even 10x en dan is alles weer goed.
Sterkte en praat gerust mee in Verder na Ontrouw als je daar behoefte aan hebt.
Xxx
Wat fijn dat jullie zo snel reageren. Ik vind het ook heel moeilijk dat ze zich nog steeds op het werk zien. Hij zegt dat hij helemaal niks meer voor haar voelt. Maar voor haar had de relatie niet hoeven te stoppen dat vind ik ook zo moeilijk. Voor mij is ze nog steeds een bedreiging. Mijn man werkt nu wel die twee dagen dat zij op het werk is thuis. Dat vind ik wel heel fijn maar mijn vertrouwen is op dit moment wel helemaal weg.
Hij heeft verschrikkelijk veel spijt en wil alles doen om ons huwelijk te redden. Ik heb nog steeds heel veel verdriet en huil nog iedere dag, vooral als het avond wordt dan heb ik het heel moeilijk.
We hebben samen besloten om het niemand te vertellen. Ik heb geen zin om te luisteren naar meningen en "goed" bedoelde adviezen van familie en vrienden maar daardoor kan ik dus wel aan niemand mijn verhaal vertellen. Ik ben nu wel blij dat ik het nu een heb kunnen delen.
lijkt me inderdaad wel lastig als je bij niemand je verhaal kwijt kan.
Ja..het vertouwen dat is weg. En komt...als jullie er SAMEN aan werken stukje voor stukje terug.
Maar dat duurt wel een tijd. Het gaat in stapjes.
En verdriet. Dat is heel normaal. Je wereld staat op zijn kop. Ben je ook boos?
Ik was na het uitkomen eerst in shock en daarna zo boos!!!. Maar ook zo verdrietig. Voelde me echt verraden.. en vooral boos omdat ik geen keus had. Mijn man had het anderhalf jaar geheim gehouden. Ik heb het echt als een trauma ervaren achteraf.
Ik heb veel gelezen over wat vreemdgaan met je doet. En later ook toen we besloten om samen verder te gaan . Hoe verder na vreemdgaan. Hier heb ik veel uit kunnen halen.
Mijn man is ook vreemdgegaan met een collega. Zij had ook wel verder gewild. Dat wij verder gingen ( waren uit elkaar na het opbiechten) heb ik gezegd. Je kijkt haar geen seconde meer aan!!! En ik heb gezegd dat ik alles wilde weten. Bijvoorbeeld als ze een berichtje zou sturen of iets dergelijks.
Dus zelfs van de week zei mijn man..ze werkt er niet meer.
Heb je geen goede vriendin waarmee je toch iets in vertrouwen kan delen.
Is soms toch wel fijn om even je hart te luchten.
Heeft je man het zelf opgebiecht of ben je er zelf erachter gekomen?
