1,5 jaar na vreemdgaan

Boogschutter, mijn man beweerde ook dat hij niets voelde voor de ander. Maar dat is meestal niet waar. Bij een langere affaire zeker. Mijn man zei dat enerzijds omdat hij dat ook echt zo dacht. Ik hou van mijn vrouw en niet van haar. Dus ik voel niets voor de ander. Maar ook om mij gerust te stellen. Ik heb achteraf onderschat dat een affaire erg verslavend werkt. Zijn minnares wilde ook met hem verder. Jouw man moet de deur stevig dicht doen én houden. Ook na half jaar. En jaar. Hoe gaat hij dat doen? 

De bedreiging die je voelt waar komt dat door? 

Peet52!....hij heeft het op moeten biechten omdat ik een vreemd appje gekregen had van iemand over een vrouw die bij mij in de winkel zou komen die een re!atie had met iemand die ik kende. Ik snapte er niks van en heb dat mijn man voorgelezen. Hij zei dat ik dat maar moest blokkeren. Een paar dagen later kreeg ik weer een appje en er stond toen een naam onder. Ik ben toen op facebook gaan zoeken en kwam toen bij de foto van mijn mans collega....het was haar man die mij appte. Toen ik dat aan mijn man liet zien moest hij wel zeggen wat er aan de hand was. De man van haar wist al van de affaire vanaf augustus, ze had tegen hem gezegd...je kunt mij eruit zetten of mij mijn gang laten gaan..hij is echt door een hel gegaan. Ik heb die nacht een lange app naar hem gestuurd dat hij kon stoppen met zoeken en dat ik het nu ook wist. Heel af en toe appt hij mij nog maar ik hou dit zoveel mogelijk af want ik hoef niet te weten hoe het daar gaat. 
Ik heb helaas niemand met wie ik dit kan delen, ik ben veel te bang dat iemand uit de school klapt. 
Anna Cara...ik hoop echt dat ik mijn man kan geloven als hij zegt dat hij niks meer voor haar voelt. Ik heb hem jouw reactie laten lezen en we hebben daar nogmaals over gepraat. Hij heeft me echt verzekerd dat dat zo is.
De grootste bedreiging zit er voor mij in dat ze zich op het werk zien. Ook al werkt mijn man op die twee dagen thuis, hij moet soms toch naar vergaderingen en zij is hoofd-HR (hoe fraai is dat....) en daar heeft hij natuurlijk ook mee te maken.
Ook heeft zij totaal geen spijt van het gebeurde. Ze heeft tegen haar man nog niet één keer sorry gezegd en heeft ook bijna niks verteld thuis maar doet alsof er niks aan de hand is.
Tegen mijn man heeft ze gezegd dat ze wel begrijpt dat ze dit nooit hadden moeten doen maar dat ze het niet had willen missen.....

Boogschutter: lijkt wel een beetje op mijn verhaal. Hier was ook de man van haar al op de hoogte. Denk 4 maanden voordat ik op de hoogte werd gesteld.
Die man wilde met mij afspreken. Ging er in eerste instantie in mee maar heb dit toch afgekapt. Werd er heel verdrietig van allemaal.
Ook na een bericht van haar. Weet nog heel goed. Ik was met mijn zoon huizen aan het kijken. En er kwam een bericht binnen van haar( nadat ik geen fraai bericht naar haar had gestuurd) ik zag alleen het woord kinderen staan in haar bericht.Heb niet verder gelezen.  Ik moest zo huilen. Kwam vanuit mijn tenen.Ik was in shock en ik zou gaan scheiden.  Wilde er niets meer mee te maken hebben. Heb het bericht verwijderd zonder het gelezen te hebben.
Ik heb toen die man bericht dat hij zijn antwoorden maar bij zijn vrouw moest gaan zoeken. En ook nooit geen contact meer gezocht. Hij heeft dit ook gerespecteerd. Hij heeft nog wel een keer contact gezocht met mijn man en dat hij wilde praten. ( was na een jaar)
 Maar als jij je niet goed voelt bij het contact zou ik dat gewoon aangeven. Jij bent niet verantwoordelijk voor hem. En is ook niet helpend voor je eigen proces 

Mijn man zegt overigens ook dat hij geen gevoelens had en niet verliefd was. Tja..in hoeverre kun je daar vanuit gaan. Er zal gerust wel wat gevoel geweest zijn.Het zal spannend geweest zijn. Daar kan ik nog wel inkomen na zoveel jaar samen. En zij was verliefd op mijn man. Mijn man had dit ook nooit verwacht van zichzelf en het is gewoon gebeurd. Ik weet zelf niet alle details. Wel de hoofdlijnen maar sommige dingen hoef ik niet te weten. Hij is vreemdgegaan. Maar heeft geen uitstapjes of dergelijks gedaan.

Het delen van je verhaal. Het kan helpend helpen. Bij mij was dit wel het geval. Ik zie het ook als MIJN verhaal. Mijn man is er heel gesloten in. Ik niet naar anderen toe..tja en oordelen. Dat heb ik ook mee gemaakt. Maar jammer dan..het is mijn leven.  En een vreemdganger wordt altijd flink veroordeeld. Tegen mij is vaak gezegd...ik zou niet kunnen wat jij doet. Maar ook wel positieve reacties. Het werkte voor mij bevrijdend om het te bespreken. Ook omdat ik door deze crisis zelf heel erg veranderd ben. En dit stukje hoort er gewoon bij. Hierdoor is mijn leven op zijn kop gezet, een bom onder ons huwelijk gelegd. Mijn man schaamt zich..tja en terrecht. Hij had dit nooit zo aan moeten pakken. Zich hier nooit mee in moeten laten. Maar ja..de tijd draai je nooit meer terug.
Maar hij heeft echt spijt betuigd...keer op keer op keer..en is nu al 2 jaar keihard aan het werk. Maar ik ook.
We zijn er allebei voor gegaan. 

In het begin dat we samen verder gingen hadden we bijna dagelijks gesprekken. Maar ook hoe het zover heeft kunnen komen. Gesprekken zonder verwijten open gesprekken 
Ik ben ook eerlijk gaan kijken naar mezelf..naar mijn huwelijk hoe die was. Ik dacht altijd dat die heel goed was...maar achteraf bezien was dit natuurlijk niet het geval. 

Maar besef ook dat je man het er op een gegeven moment niet meer over wil hebben. Op een gegeven moment zijn alle vragen beantwoord. Maar in jouw hoofd komen er steeds weer nieuwe vragen. Worstelingen. Was bij mij het geval. Het tweede jaar van de verwerking vond ik heel zwaar.
Meestal kropte ik alles op en werd ik boos en in mijn boosheid gooide ik er alles uit. Kwam ik in mijn kracht Het interesseerde me dan ook allemaal niet meer hoe het overkwam en was ik er echt van overtuigd dat een scheiding de beste optie was. Je voelt je dan ook heel eenzaam. 

Denk dat dat wel belangrijk is..het besef dat je huwelijk nooit meer als daarvoor wordt. Het gaat anders worden. Het grenzeloze vertrouwen wat je had...dat is weg.
In het begin zocht ik overal wat achter. Echt bij alles. Ik heb zelfs zijn telefoon gecontroleerd noem maar op.  Het gevoel van wantrouwen...dat vond ik het heftigste. Maar dat wordt echt minder( in mijn geval) . Ik voelde me daar ook totaal niet schuldig om. Tenslotte is mijn man daar verantwoordelijk voor geweest. Hij was verantwoordelijk dat dit vertrouwen weg was!!
En er komen  nog zoveel gevoelens op je pad tijdens het verwerken.
Na 2 jaar voel ik geen verdriet meer..begin hem ook weer te vertrouwen  stukje bij stukje. 

Nou heel verhaal. Merk dat er bij mij ook weer veel naar boven komt door hier weer aan terug te denken.

Dank je wel, daar had ik nog niet aan gedacht. Ja hij komt haar zeker tegen op het werk. Hij heeft tegen haar gezegd dat ze niet meer mag appen hij appt ook niet maar er is natuurlijk nog zakelijk contact en dan kunnen er ook leuke/spannende dingen gezegd worden. Ik vind dit heel erg moeilijk, dit komt bovenop alle dingen die ik toch al moet verwerken.
Ik heb gezegd..jullie hebben mij in een donker hoekje gezet waarvan ik nooit gedacht had ooit te zitten en waar ik ook helmaal niet wil zijn. Jullie hebben 7 maanden plezier gehad en nu is mijn leven verschrikkelijk en ik moet dat nu maar proberen om te verwerken....

peet52! Ongelofelijk dat onze verhalen zo overeen komen. Ook ik dacht dat ik het voorelkaar had...een eigen winkel, drie fantastische volwassen zonen en een leuke man....alleen was die man dus niet zo gelukkig en ik heb dat niet gezien.
Hij heeft wel gezegd dat hij verliefd was en spannend dat was het natuurlijk ook. Het weekend in het hotel vind ik ook het aller moeilijkst om te verwerken. Eigenlijk onvergeeflijk.....ik zie hun dan ook steeds voor me...
Het maakt me ook heel erg verdrietig als ik lees dat het huwelijk nooit meer hetzelfde wordt, ik had altijd gedacht dat ik op de eerste plaats kwam net zoals hij bij mij op de eerste plaats komt maar ik ben dus een hele tijd niet zo belangrijk geweest.
Ik ben wel blij dat ik mijn verhaal eens heb kunnen opschrijven en dat jullie zo snel reageren. Dank jullie.

Xxx

Geen dank. Weet in wat voor rollacoaster je terecht bent gekomen.
Het is alsof er een mes in je rug gestoken is. 

Als je achteraf terug kijkt. Kun je dan ook dingen plaatsen? Voorvallen waarvan je nu achteraf denkt klopte dat wel helemaal.
Was je wel echt gelukkig zelf? 

Ik weet dat ik ook deels verantwoordelijk was voor de verwijdering tussen ons. Ik was 5 jaar voordat het gebeurde smoorverliefd op een ander. Echt verliefd..niets mee gedaan. Kon die man ook niet persoonlijk. Ook niets seksueels. alleen 5 maanden lang wel dagelijks berichten uitgewisseld.  Toen mijn man daarachter kwam heb ik gezegd dat het niets was . Heb tijdens onze verwerking wel toegegeven dat ik gevoelens had maar niet dat ik smoorverliefd was. Dus ja..begrijp ook dat mensen sommige dingen af kunnen zwakken. Zelfs na zijn vreemdgaan wilde ik hem geen pijn doen. Wel de verantwoordelijkheid genomen dat ik ook deels schuld had aan de verwijdering tussen ons. Wat overigens niet wil zeggen dat ikhet vreemdgaan van zijn kant goed praat. 

Ook ik dacht het is onvergevelijk.  Wij zijn ook 3 maanden uit elkaar geweest. 6 weken helemaal geen contact. Alleen via app/ mail en telefoon. En dan meestal van mijn kant..want ik was zoooo boos. Ik heb hem echt voor alles uitgemaakt. Ik voelde me zo verraden.  En net wat jij zegt.
Ik had hierin geen keus. Vreemdgaan is 1 ding. Maar het vervolgens anderhalf jaar voor je houden. Had het meteen opgebiecht. Is ook anderhalf jaar van mijn leven waar zij beide over beslisten.

De eerste keer dat ik langs dat hotel liep..ik moest bijna overgeven. Dus ja misschien had ik dat detail liever niet geweten. Het ligt vrij centraal in onze stad dus rij er best vaak langs. 

Mijn man was een soort van vrienden met haar. Zij werd verliefd. Toen het uitkwam ( toen was het sexuele al een hele tijd gestopt)heeft zij hem nog een bericht gestuurd hoe ze nu met elkaar om zouden gaan.
Later heeft ze nog een keer een bericht gestuurd. Zij wilde hem wel helpen met woonruimte of een tijdelijke overbrugging. Waar zij gebruik van had gemaakt. ( hij verbleef bij een vriend)Toen heeft hij duidelijk te kennen gegeven hem met rust te laten. Zij was daar boos om. Dat hij hun vriendschap zo weg kon gooien..pffffff..vriendschap. echt hoe ver kunnen mensen gaan.  Zij had ook gewoon een partner, kinderen. En wilde gewoon door blijven gaan met " vriendschap". Het laatste bericht wat zij hem gestuurd had was dat ze een sessie bij een psycholoog nodig had om hem te vergeten. Toen was voor haar man ook de maat vol en heeft mijn man gebeld dat hij mij moest inlichten anders zou hij het doen.

Echt...en die dag..we hadden beide gewerkt. Zo gezellig even wat gedronken en ik op weg naar mijn moeder. Daar at ik altijd op vrijdag..hij de deur uit voor boodschappen want hij had zin om te koken. En een uur later..staat hij voor de deur bij mijn moeder om dit op te biechten. Ik dacht nog wie is er dood..zo zag hij eruit. Hij sprak de woorden uit en dat heb ik nog regelmatig herbeleeft. Omdat ik het zo'n onwerkelijk moment vond..ik zie hem nog steeds zo voor me. Zo nooit verwacht dat hij deze woorden uit zou spreken.

Waar ik het meeste mee heb gezeten is niet perse de nacht in hotel met veel alcohol na een bedrijfsfeest of daarna het online sexuele wat ze hebben gedeeld een paar maanden. Maar meer dat ze in die tijd dagelijks samen rookten, zij kwam hem halen van zijn afdeling. Het geheim wat ze toen samen deelden. De drama's die ze maakte omdat zij verliefd was en mijn man niet. Het feit dat zij vertelde dat ze hem min of meer beschermd had zodat het niet uit zou komen.  Ik ben er deels wel van overtuigd dat zij erop uit is geweest dat het uitkwam. Man vertelde dat hij had aangegeven dat ze hem niet meer iedere keer moest ophalen. Ze hadden geen relatie! Daar was ze boos om.
Dus ja..wees heel duidelijk naar je man..geen enkel contact..alleen zakelijk..tja daar kun je dus helaas niet omheen. 

Alleen jou man kan jou hierin geruststellen. En dat is het dubbele. Diegene die je het meest veraden heeft wil je ook dat hij je troost..een arm om je heen slaat.
Wil hij er ook daadwerkelijk voor gaan om verder te gaan. Is hij bereid hard te werken!!!

Daarom vond ik het ook heel fijn om met andere mensen te praten. Met sommige dingen kon ik echt niet terrecht bij mijn man omdat we toch verschillende dingen te verwerken hadden.
Ik het vreemdgaan van hem en hij het feit dat hij vreemd was gegaan.

Maar jullie gaan ook naar relatie therapie dus dat is al een hele goede stap. Grijp deze crisis aan om een hernieuwde vorm te vinden. Open te zijn in gesprekken..en aangeven wat jij ook vooral nodig hebt. Maar ook je man..wat heeft hij nodig.
Ik vond het zelf heel belangrijk om te horen wat het vreemdgaan met hem gedaan had. Hoe was hij hiermee omgegaan. Hoe vond hij het dat hij mij kwijt was hierdoor.
 
Ik dacht zelf ook dat het niet mogelijk was. Ik ben de laatste die zegt dat je verder moet gaan na vreemdgaan. Ik had zelf ook nooit verwacht dat ik dat zou kunnen..maar er zijn meerdere die dat aangeven.

Alweer een heel verhaal😏😘
Misschien hoort dit wel bij mijn laatste stukje van het verwerkings proces

Boogschutter schreef op 20-02-2023 om 10:14:

peet52! Ongelofelijk dat onze verhalen zo overeen komen. Ook ik dacht dat ik het voorelkaar had...een eigen winkel, drie fantastische volwassen zonen en een leuke man....alleen was die man dus niet zo gelukkig en ik heb dat niet gezien.
Hij heeft wel gezegd dat hij verliefd was en spannend dat was het natuurlijk ook. Het weekend in het hotel vind ik ook het aller moeilijkst om te verwerken. Eigenlijk onvergeeflijk.....ik zie hun dan ook steeds voor me...
Het maakt me ook heel erg verdrietig als ik lees dat het huwelijk nooit meer hetzelfde wordt, ik had altijd gedacht dat ik op de eerste plaats kwam net zoals hij bij mij op de eerste plaats komt maar ik ben dus een hele tijd niet zo belangrijk geweest.
Ik ben wel blij dat ik mijn verhaal eens heb kunnen opschrijven en dat jullie zo snel reageren. Dank jullie.

Xxx

Ik denk dat je je moet realiseren dat het wel of niet tegenkomen van deze vrouw op zijn werk niet meer/minder invloed heeft op het gedrag van je man. En ik bedoel dat als: Als iemand vreemd wil gaan, zoeken ze wel een weg, is mijn ervaring. Of iemand dan de hele dag op kantoor is bij iemand, of er 100 km tussen zit, doet eigenlijk niet zo heel erg veel.

Ik heb me, in de periode van " een donkerbruin vermoeden" ook vreselijk druk gemaakt om op donderdagavonden naar de voetbal te gaan. Of in het weekend even een avondje weg met vrienden. Ik maakte me gigantisch druk, wetende dat er iets niet in de haak was en bang dat ze iets zou doen in mn eigen huis, met de kinderen boven op bed. Achteraf gezien blijkt die angst niet gegrond, want ze had het al lang en breed gedaan op een doordeweekse dag terwijl ik aan het werk was en de kids op school zaten.

Ik denk dat je je daar niet al te druk meer om moet maken. Hij moet daar mee leven, niet jij. Inderdaad, je huwelijk wordt nooit meer zoals het was. Er is iets pertinent kapot. De wetenschap dat je een partner hebt die ten alle tijden er voor je is en voor je kiest, is niet langer aanwezig. Je weet dat iemand in staat is tot iets anders, als de omstandigheden er voor hun voor aanwezig zijn. Daar moet je mee leren leven. Maar dat wil niet zeggen dat je huwelijk minder hoeft te worden. 

Hier is het vrij recent. Vreemdgaan was in juli, eind augustus kwam ik achter het contact en na 3 maand lang lulverhalen aan te horen besloot ik zelf op onderzoek uit te gaan en zo kwam ik er in november achter dat het mis was gegaan. Dus in hoeverre je hier al van een situatie kunt spreken dat we het "overwonnen" hebben, denk ik niet. Maar hier is in elk geval de relatie wel een PAK beter geworden dan dat die was. Maar ik heb voor mezelf besloten, dat dit een clusterfuck geweest is. Haar uitleg dat ze geen enkele uitweg meer zag en dat hij een lichtpuntje in de duisternis was. Heb ik maar voor "waar" aangenomen. Zit meer achter natuurlijk. Maar bon. Ik vind zelf, en misschien is dat een tip, heel veel rust in de wetenschap, dat als dit weer gebeurd, ik mezelf hoogstens verwijten kan dat ik een slechte inschatting heb kunnen maken in haar als persoon. Ik weet nu al, dat ik de volgende keer rustig de scheiding ga in zitten, mocht het zo ver komen. En dat geeft ergens rust. De wetenschap dat dit me de volgende keer niet zo hard gaat raken en dat ik me niet meer zo diep laat trappen.

Dat is de winst die ik er mee behaald heb.

Peet52!....de avond dat hij vertelde heb ik ook al veel keren herbeleefd. Hij stond in mijn winkel toen ik hem de foto op facebook van haar liet zien. Hij had eerst nog een wazig antwoord maar toen ik hem zei...je moet nu toch echt wat anders zeggen want daar klopt niks van toen zei hij...ik hebt een relatie met x.....Ik dacht toen echt dat ik flauw zou vallen. Het eerste wat ik daar op gezegd heb was...nee, nee, iedereen maar JIJ toch niet !!!
Ik vond en vind het nog steeds zo ongelofelijk dat hij dat heeft kunnen doen. Dat maakt me ook zo intens verdrietig. Vooral dat woord RELATIE dat heeft me zo veel pijn gedaan, het was dus niet een slippertje maar iets wat een voor hun een naam had....relatie...
Het schijnt heel heftig te zijn geweest, zeker vanaf half september, twee keer per week, tot half december. In die tijd was ook die nacht in dat hotel. Gewoon geboekt, zonder alcohol.

Wij zijn niet uit elkaar geweest dat wil ik niet. Ik ben drie keer heeeel erg kwaad geweest en toen heb ik hem ook verschrikkelijk uitgescholden. Maar ook dat wil ik eigenlijk niet want als je gaat schelden dan kun je niet meer praten en ik wil dat we gesprekken hebben anders dan sluit hij zich misschien af.

Tja was ik gelukkig.....ik heb denk ik veel te weinig gepraat. In 2020 heb ik mijn winkel geopend, middenin de corona crisis. In dat jaar is een hele goede vriendin van ons aan corona overleden. In 2021 is de vader van mijn man overleden, niet aan corona maar wel met alle beperkingen die toen van kracht waren was het afscheid in het hospice en de uitvaart een hele nare gebeurtenis...dus tja ik heb mijn man denk ik een beetje los gelaten en hij heeft toen gedacht dat ik geen behoefte meer had aan intimiteit. Ik dacht dat hij ook veel verdriet had en dacht hetzelfde. We hebben niet meer gepraat maar voor elkaar gedacht.....en toen heeft hij de liefde bij iemand anders gezocht.

Elpisto...wat fijn dat jij ook reageert. Ja, ik snap dat als iemand vreemd wil gaan dat ze dan altijd een weg kunnen vinden maar onze therapeute zei ook dat het wel wat complexer was als de derde partij nog steeds in beeld is. Ze zei dat die dan eigenlijk als een schaduw boven ons hing. Daar was ik helemaal niet blij mee. Ik vind het dan ook fijn dat mijn man die twee dagen thuis werkt.
Ik heb tegen hem gezegd dat ik echt wil vechten voor ons huwelijk, maar dat ik dit niet nog een keer zou kunnen dan zou ik denk ik ook willen scheiden. Maar zover zijn we nog niet, bij ons is het ook nog vers ( in december uitgekomen, na 7 maanden relatie) maar hij doet enorm zijn best en heeft verschrikkelijk veel spijt.

Ik weet ondertussen dat iemand niet vreemd gaat om zijn partner nou eens lekker pijn te doen. Het is een egoïstisch iets. Mijn man noemde het een moeras waar hij in werd gezogen maar niet meer uit kon komen. 

Het is heftig dat woorden en belevingen zo impactvol zijn. Mij hielp het om het op te schrijven. En dat wat steeds terugkwam beet te pakken, via de Sedona methode. Misschien helpt het jou ook? 

Boogschutter, heftig allemaal hè, die rollercoaster waar je nu in terecht bent gekomen.

Dat wat je schreef: "toen zei hij...ik hebt een relatie met x.....Ik dacht toen echt dat ik flauw zou vallen.
...
Ik vond en vind het nog steeds zo ongelofelijk dat hij dat heeft kunnen doen. Dat maakt me ook zo intens verdrietig. Vooral dat woord RELATIE dat heeft me zo veel pijn gedaan, het was dus niet een slippertje maar iets wat een voor hun een naam had....relatie..."

Poeh hee, triggerde dát mij even, zeg ...
Dat was ook hoe mijn man het noemde; zijn 'relatie' met haar,  nadat zijn (3 1/2 jaar lang durende) affaire aan het licht was gekomen. Dat liet mij me ook zo intens verdrietig voelen. Dat het dus blijkbaar wel degelijk iets van betekenis was wat ze samen hadden. Aangezien het dus een aantal jaren heeft geduurd was het wellicht daarom ook meer verklaarbaar waarom hij van 'de relatie met haar' sprak, maar dat maakte het niet minder pijnlijk voor mij. Het versterkte echt mijn gevoel dat ik en hetgeen hij en ik samen, op het moment dat hij een affaire kreeg, al 25 jaar aan relatie hadden, er dus niet meer toe leken te doen, dat het hem toen niet de moeite waard was geweest om effort/energie in te gaan steken, moeite voor (mij/ons) te doen om het weer fijn en goed te hebben samen. 

Maar ik was feitelijk ook niet echt meer heel gelukkig toen, achteraf gezien. Heb echter ook verzuimd om daarover serieus met hem in gesprek te gaan... en daardoor zijn wij elkaar en de verbondenheid tussen ons, een heel eind kwijtgeraakt. Zijn we ook steeds meer voor elkaar gaan denken. Deden allerlei aannames zonder bij elkaar na te gaan of deze juist waren. Dacht man dat ik geen behoefte meer had aan intimiteit doordat ik aan het struggelen was met allerlei verschijnselen die bij mij optraden ivm de pre-menopauze, terwijl man struggelde met het feit dat hij op dat moment in zijn werk niet echt de erkenning en waardering kreeg voor wat hij allemaal deed. Veel tegenwerking ondervond van en onderschat werd door zijn chef. Tot hij een nieuwe (vrouwelijke) collega kreeg en zij mijn man dus helemaal geweldig vond. Die hem heel veel aandacht, waardering en complimenten gaf. En man daarop de keuze heeft gemaakt om  haar beter te willen leren kennen, omdat hij merkte dat dat vanuit haar geheel wederzijds was. 

Dus omdat het kon en omdat man zogezegd al een tijdlang heel graag wel eens wilde weten hoe het zou zijn met een andere vrouw en de situatie zich toen zodoende voordeed wilde hij op dat moment uiting geven aan dat verlangen. En doordat zij hem dus ook heel gretig liet merken dat ze er wel degelijk voor in was om hem beter te leren kennen en heel andere dingen met hem te doen dan alleen samenwerken als collega's zijnde...koos hij de weg van de minste weerstand. En werd hij, naar Anna Cara's woorden, een moeras ingezogen, ging erin mee met haar, niet wetende hoe moeilijk het zou worden om daar weer uit te komen...

Maar het is goedgekomen met ons. Ook wij hebben het met bijna niemand gedeeld. Had geen zin in al de oordelen van andere mensen. Wilde mezelf daar vooral ook niet door laten beïnvloeden, wilde mijn eigen hart en gevoel hierin kunnen volgen. 

Man is in therapie geweest, ik heb mbv een aantal zelfhulpboeken de crisis kunnen overwinnen en aan mezelf en onze relatie gewerkt. Heb ook veel opgeschreven om het uit mijn hoofd te krijgen en het niet continue mijn gedachtes te laten overheersen.
Dat heeft alleen wel de nodige tijd gekost. Ruim drie jaar. Man schaamt zich enorm dat hij er zo in is meegegaan met haar en voelt zich heel schuldig dat hij daarvoor alles wat wij samen hebben, op het spel heeft gezet. Maar we zijn ervoor gegaan. Hebben er allebei keihard voor en aan gewerkt om onze relatie te herstellen, of liever gezegd, anders vorm te geven dan eerst, een nieuwe kans te geven, samen opnieuw een relatie met elkaar aan te gaan.
Vorig jaar rond deze tijd hebben we het samen met een, voor ons heel waardevol, ritueel afgesloten.

Onze relatie is er echt beter op geworden. Ook al zal het vertrouwen er nooit meer helemaal voor de volle 100% zijn. Ook al is de glans er voor een deel vanaf door wat hij heeft gedaan en verloopt de verwerking ervan niet altijd zo soepel als gehoopt, of heb ik af en toe nog wel een eens last van een trigger hier of daar, het is niet anders. De tijd is niet terug te draaien (maar zie het dan misschien soms ook maar zo: zonder wrijving, geen glans).
Het is wel deels anders dan eerst, maar ook dieper, oprechter, we communiceren nu op een veel betere, fijnere en heel open manier met elkaar. 

Sterkte Boogschutter. Maar als je beiden bereid bent om hard te werken aan herstel, de wil er is om te investeren in jullie relatie om te kijken of er nog een toekomst samen mogelijk is, dan is er echt een gerede kans op slagen. Scheiden kan altijd nog als blijkt dat het echt niet meer lukt. Maar dan heb je het in ieder geval eerst toch nog geprobeerd om er nog iets van te maken.

LaBelladonna...dank je wel voor je verhaal. Poe 3 1/2 jaar een affaire....hoe heb je dat ooit kunnen verwerken? Ik vind 7 maanden leugens al verschrikkelijk. En ook weer met een collega, ongelofelijk. 
Ik heb hem gevraagd..hoe heb je mij in die tijd gezien? Hij zei..als mijn vrouw...
Daar ben ik wel boos om geworden. Hoe dan??? Heb ik gevraagd. Als je alle leuke dingen met haar doet, bellen, appen, koffie drinken, sex...wat blijft er dan nog over? Het huishouden en de kinderen verzorgen..zorgen dat thuis alles op rolletjes loopt? Wat was ik dan..de stabiele factor? Hij zegt dat hij dat anders ziet, voor hem ben ik altijd belangrijk geweest. Maar daar kan ik op dit moment nog heel erg weinig mee. Daarvoor is de pijn nog te heftig. Hij heeft ook vanaf het begin tegen haar gezegd dat hij nooit voor haar zou kiezen, dat hij nooit bij mij weg zou gaan. Dat vind ik ook nogal wat, hij was er zich van bewust wat hij deed maar zou thuis niet weggaan....alsof dat dan alleen zijn keuze zou zijn.
Ik weet dat we een hele zware tijd tegenmoet gaan maar we hebben afgesproken dat we er kei hard aan willen werken, precies wat jij zegt LaBelladonna dan hebben we het tenminste geprobeerd.

Mijn man zei ook..ik ben nooit gestopt met van jou te houden.. en ik heb nooit bij je weg gewild.
Moeilijk hé..om dat los van elkaar te kunnen zien. 
Ik kan nu..na 2 jaar het zien als een verschrikkelijke fout die hij  gemaakt heeft. Hij heeft meerdere malen gezegd. Kon ik het maar terug draaien. Maar helaas dat gaat niet. 

Boogschutter schreef op 21-02-2023 om 19:09:

LaBelladonna...dank je wel voor je verhaal. Poe 3 1/2 jaar een affaire....hoe heb je dat ooit kunnen verwerken? Ik vind 7 maanden leugens al verschrikkelijk. En ook weer met een collega, ongelofelijk.
Ik heb hem gevraagd..hoe heb je mij in die tijd gezien? Hij zei..als mijn vrouw...
Daar ben ik wel boos om geworden. Hoe dan??? Heb ik gevraagd. Als je alle leuke dingen met haar doet, bellen, appen, koffie drinken, sex...wat blijft er dan nog over? Het huishouden en de kinderen verzorgen..zorgen dat thuis alles op rolletjes loopt? Wat was ik dan..de stabiele factor? Hij zegt dat hij dat anders ziet, voor hem ben ik altijd belangrijk geweest. Maar daar kan ik op dit moment nog heel erg weinig mee. Daarvoor is de pijn nog te heftig. Hij heeft ook vanaf het begin tegen haar gezegd dat hij nooit voor haar zou kiezen, dat hij nooit bij mij weg zou gaan. Dat vind ik ook nogal wat, hij was er zich van bewust wat hij deed maar zou thuis niet weggaan....alsof dat dan alleen zijn keuze zou zijn.
Ik weet dat we een hele zware tijd tegenmoet gaan maar we hebben afgesproken dat we er kei hard aan willen werken, precies wat jij zegt LaBelladonna dan hebben we het tenminste geprobeerd.

Over de vetgedrukte stukken:

Hoe ik het heb kunnen verwerken? Praten, praten, praten met elkaar. Om te achterhalen waarom het heeft kunnen gebeuren. Om te proberen om te begrijpen wat hem op dat moment bezielde om zulke keuzes te maken. Waar dat vandaan kwam. Wat waren zijn gedachtes, gevoelens, beweegredenen op dat moment, in die periode, tijdens de periode dat de affaire bestond?

Op het moment dat de affaire begon, waren ze eigenlijk geen collega's meer van elkaar. Ivm een bepaald project in die tijd op het werk van mijn man, is er een extern bureau aan te pas gekomen om mede vorm te geven aan dat project. Zij was bij dat bureau werkzaam en zodoende  gedetacheerd op de locatie waar man toen ook regelmatig voor dat project naar toe ging. Op die manier zijn ze met elkaar in contact gekomen en aan de praat geraakt met elkaar, tijdens pauze/koffie- momentjes (Zij was zelf overigens ook getrouwd en moeder van twee jonge kinderen). Al snel werden hun gesprekken steeds persoonlijker.  Zocht ze bewust naar mogelijkheden om bij verdelingen van de projectgroepjes, in het groepje te komen waar mijn man dan ook in zat, zodat ze tijdens werk dicht bij hem kon zijn, met hem samen kon werken, naar hem kon kijken, lachen, hem kon vleien met complimentjes maken, enzovoorts. Toen het project afgerond werd, hebben ze op de afsluitende borrel naar elkaar uitgesproken, dat ze elkaar hierna eigenlijk wel heel graag wilden blijven zien en werd er dus een eerste afspraak gemaakt om samen ergens koffie te gaan drinken...

Die vragen over hoe hij mij toen dan toch zag, of ik soms alleen nog maar goed was om ervoor te zorgen dat het thuis allemaal op rolletjes liep, heb ik hem ook meerdere malen gesteld. En kreeg hetzelfde antwoord als wat jouw man jou gaf. Hij zag mij al die tijd toch echt als zijn vrouw, zei dat hij nooit gestopt was met van mij te houden en ook nooit bij me heeft weg gewild. Nooit voor haar heeft willen kiezen. Dat ik hoe dan ook altijd heel belangrijk voor hem was geweest. Was zich wel bewust zijn van wat hij deed, maar zou ook nooit thuis weg gaan. Had hij ook duidelijk tegen haar gezegd. Maar inderdaad voelt dat alsof dat dan alleen zijn eigen keuze zou zijn. 

Wat Anna Cara ook al aanhaalde: vreemdgaan is een egoïstisch iets. Niet om de ander nou eens bewust lekker pijn te doen. Man zou ook het liefste willen dat hij het allemaal terug kon draaien, omdat hij het verschrikkelijk erg vindt wat hij hiermee bij mij voor altijd stuk gemaakt heeft. Hij heeft echt enorm veel spijt van de fouten die hij heeft gemaakt, oa door alleen maar aan zichzelf te denken.

Gaandeweg dat de affaire voortduurde, kwamen er ook veel dingen bij kijken waardoor man ook steeds meer de nadelen er van ondervond. In het begin was het allemaal heel erg spannend, heeft hij ook echt wel verliefde gevoelens gehad en dat werkte allemaal heel verslavend. Maar hij leerde ook steeds meer de minder mooie kanten van haar kennen. En zoals je in een normale relatie er dan vaak voor kiest om te stoppen, het af te sluiten omdat het niet werkt samen en ieder weer een eigen weg te gaan, ging hij daarover ook in gesprek met haar, om dat aan te geven. Meerdere keren heeft hij geprobeerd om haar duidelijk te maken dat hij niet verder wilde gaan met haar. Maar daar wilde zij niets van weten en gooide vanalles in de strijd om dat wat ze met mijn man samen had, in stand te houden. Van dwepende smeekbedes met een overvloed aan krokodillentranen tot aan dreigementen dat ze zichzelf dan echt iets aan zou doen aan toe. Man was in dat eerder genoemde moeras gezogen en wist niet hoe hij daar weer uit moest komen. De laatste periode van de affaire was er weinig verslavends meer aan, zeg maar. Ging zij bijvoorbeeld allerlei dingen doen om te proberen mijn man jaloers te maken, zodat hij er wat van zou vinden wat voor haar dan het bewijs was dat hij wel degelijk van haar hield. Man vond daar ook zeker wel wat van, maar dan niet omdat het hem jaloers maakte. Nee, hij irriteerde zich aan hoe zij zich dan gedroeg en wat ze daarmee probeerde te bewerkstelligen. Maar dat wilde zij maar niet inzien/begrijpen. 

Dus het is niet 3 1/2 jaar lang constant maar spannend, nieuw, leuk en lekker geweest. Man heeft zijn lessen wel geleerd. Maar ik door deze crisis ook net zo goed.

LaBelladonna...dat stukje wat je schrijft over de gevoelens van jouw man voor jou is precies wat mijn man ook zegt. Zou dat dan echt zo in de hersens van mannen zitten? Of is dat ook zo bij vrouwen die overspel plegen?
Zij heeft ook echt werk van hem gemaakt, ze is Hoofd-HR (dat is fraai...zei mijn 25 jarige zoon) en heeft bij zijn sollicitatie gesprek gezeten (Hij werkt er nu twee jaar) ze heeft tegen hem gezegd dat ze toen dacht...oeh die is leuk...
Maar ja...hij is er natuurlijk in mee gegaan. Hij zegt dat ze het op het laatst ook vaker hebben gehad over stoppen, maar het er alleen over hebben en dan gewoon doorgaan dan hecht ik daar ook niet veel waarde aan. Dat was misschien wel dat moeras...
Peet52!...Hij zegt ook steeds dat hij de tijd/klok terug zou willen draaien maar daar kan ik ook weinig mee. Ik vind het nog steeds ongelofelijk dat iemand zoiets kan doen. ZIJ heeft absoluut geen spijt en zegt dat ze het niet had willen missen....verschrikkelijk.
Dat vind ik ook wel bedreigend zij is er dus nog niet klaar mee.