1,5 jaar na vreemdgaan

Boogschutter schreef op 02-03-2023 om 09:07:

Onnozelaar...ik zie nu echt dat het niet uit maakt of je man of vrouw bent als je liefste je bedriegd dan zijn de reacties allemaal hetzelfde. Vooral de zin..ik begreep ook niet waarom ze dit gedaan heeft. Waarom?...dat herken ik heel sterk. Maar dat waarom daar zullen we waarschijnlijk wel nooit antwoord op krijgen. De redenen die dan aangevoerd worden zouden met een goed en eerlijk gesprek best wel opgelost kunnen worden. Zeker omdat hier mensen praten die na het horen van ontrouw allemaal besloten hebben om te blijven. Zelfs dan willen we nog allemaal vechten voor onze relatie.
Wat ik op dit moment heel erg moeilijk vind is dat mijn man zo dicht klapt. Ik heb tegen hem gezegd dat ik nu heel veel behoefte heb aan steun en bevestiging. Maar als ik in mijn donker hoekje zit dan kan hij niks zeggen. Hij blokkeert dan helemaal (zijn woorden) en omdat ik dan al in een negatieve modus zit denk ik dan al gauw...zie je wel, het interesseert hem niet of hij is er nu wel klaar mee. Ik vind dat zo erg want juist op die momenten heb ik dat zo hard nodig. Als we daar over praten dan zegt hij dat hij zijn gedachten dan niet op een rijtje krijgt en dat hij de woorden..ik hou van jou..dan zo ongepast vind. Ik zeg dan dat niks zeggen veel erger is, want dan voel ik me zo alleen en niet gesteund. Het is dan net alsof het redden van onze relatie alleen op mijn bordje ligt.
Hoe was dat bij jullie? Konden jullie man/vrouw jullie wel troosten en de woorden zeggen die je zo graag wil horen.

Wij hebben idd avonden na avonden gepraat. Mooie momenten konden bij mij zo omslaan. Maar ik heb van tevoren wel heel duidelijk gezegd dat het niet makkelijk zou worden. Maar hij liet vooral zien en merken dat hij me geweldig vond en heel veel van me hield en dat hij me nooit maar dan ook nooit kwijt wilde. Keer op keer. Nu nog steeds zegt hij dat dagelijks  tegen me. De sex was ook beter dan ooit..de verbinding was er meer. Maar vooral veel praten. En niet alleen over het vreemdgaan maar ook over onzelf.  Wat hebben we nodig. Wat willen we.

Ik liet hem ook merken dat ik heel veel van hem hield. Maar ook dat ik het nooit maar dan ook nooit zou begrijpen dat hij het gedaan had. Bij ons was het echt een wake up cal. Voor mij een omslag in mijn leven die ik eigenlijk wel nodig had. En ja. De afloop was onvoorspelbaar. Zouden we het redden? 

Maar mijn man was er iedere keer weer. Zo heb ik het vertrouwen weer terug gevonden. Want die gesprekken keer op keer zijn echt nodig voor jou om het te verwerken. Je kunt het niet weg stoppen. Het heeft wel een jaar geduurd die heftige gesprekken. En idd die arm om je heen. Keer op keer. Maar ook bij hem. Ik sloeg ook bij hem die arm om hem heen als hij dat nodig had. 

Het 2e jaar vond ik lastiger omdat ik veel voor mezelf hield. En dat kwam er dan op een gegeven moment toch uit maar dan in de vorm van een uitbarsting . Hierdoor ontstond dan een ruzie en was er geen verbinding. 

Maar zelfs na zoveel verwijten kwam hij naar me toe..keer op keer. Bleef rustig. 

Op een gegeven moment heb ik mezelf wel de keuze gesteld. Ik moet het achter me laten of alleen verder gaan. Ik kon niet meer. Ik liep helemaal vast. Soms was man gefrustreerd want ja wat kon hij nog doen. Maar wat mij vaak ook hoop gaf was dat hij uitsprak dat hij nooit op zou geven.

Ik heb een manier gevonden. Zodra mijn gedachten de kant van het vreemdgaan opgingen dacht ik ergens anders aan. Het heeft geholpen. Ik voel eigenlijk geen verdriet meer over het hele gebeuren. Misschien soms een scheutje. En soms denk ik nog wel eens. Wat als ik het weer mis. Maar als dat het geval is dan is  het gewoon een grote klootzak( sorry voor mijn grove taalgebruik) maar zo zie ik het wel.

Maar het is zeker niet makkelijk geweest maar wel de mooiste momenten uit mijn leven gehad samen met hem. Deze verbinding hadden we niet dat we 22 waren. Toen begrepen we elkaar niet. Nu zoveel beter.

Onnozelaar, dankjewel dat je jouw verhaal wilde delen. Hopelijk ga je jezelf gaandeweg steeds wat beter voelen, wordt jullie verbinding weer steeds sterker en mag jullie relatie zich verder blijven verdiepen. Veel kracht en sterkte toegewenst en mocht je nog behoefte hebben om van gedachten te wisselen of iets kwijt willen, dan horen we het wel.

Ook ik zocht steun - al wat langer geleden - en vond hier op het forum het topic: Verder gaan na Ontrouw. Ondertussen alweer deel 8 met uitwisselingen over dit onderwerp. Voor wie het meemaakt kort of langer geleden: zeker aan te raden daar ook eens te kijken of mee te schrijven.

Hoe is het nu met jou VS? En je relatie? 

Boogschutter schreef op 02-03-2023 om 09:07:

Onnozelaar...ik zie nu echt dat het niet uit maakt of je man of vrouw bent als je liefste je bedriegd dan zijn de reacties allemaal hetzelfde. Vooral de zin..ik begreep ook niet waarom ze dit gedaan heeft. Waarom?...dat herken ik heel sterk. Maar dat waarom daar zullen we waarschijnlijk wel nooit antwoord op krijgen. De redenen die dan aangevoerd worden zouden met een goed en eerlijk gesprek best wel opgelost kunnen worden. Zeker omdat hier mensen praten die na het horen van ontrouw allemaal besloten hebben om te blijven. Zelfs dan willen we nog allemaal vechten voor onze relatie.
Wat ik op dit moment heel erg moeilijk vind is dat mijn man zo dicht klapt. Ik heb tegen hem gezegd dat ik nu heel veel behoefte heb aan steun en bevestiging. Maar als ik in mijn donker hoekje zit dan kan hij niks zeggen. Hij blokkeert dan helemaal (zijn woorden) en omdat ik dan al in een negatieve modus zit denk ik dan al gauw...zie je wel, het interesseert hem niet of hij is er nu wel klaar mee. Ik vind dat zo erg want juist op die momenten heb ik dat zo hard nodig. Als we daar over praten dan zegt hij dat hij zijn gedachten dan niet op een rijtje krijgt en dat hij de woorden..ik hou van jou..dan zo ongepast vind. Ik zeg dan dat niks zeggen veel erger is, want dan voel ik me zo alleen en niet gesteund. Het is dan net alsof het redden van onze relatie alleen op mijn bordje ligt.
Hoe was dat bij jullie? Konden jullie man/vrouw jullie wel troosten en de woorden zeggen die je zo graag wil horen.

Nee, ik kreeg beperkte troost. Vrouw dacht/hoopte ik de affaire snel zou vergeten. En wilde op afstand blijven. Dat vind ik nog steeds heel irritant. Eerst een affaire geheim houden, dan toch bekend maken maar geen verantwoordelijkheid nemen voor de effecten bij mij. Een affaire kan ik begrijpen, maar ik zag heel weinig verantwoordelijkheid bij de gevolgen. Ik was van de kaart door haar handelen en zij kwam niet over de brug over hoe zij het goed zou maken op een voor mij acceptabele wijze. En dat zij een aanpassing van onze relatie niet zag zitten, zeker niet met hulp van buiten af. 2e klote streek.

Dat heeft  mij zo boos gemaakt, dat ik vervolgens over heel zaken een grens wilde trekken. Zolang ik niet wist of wij het zouden redden, kwam ik met eigen eisen. Niet echt praten, dan niet. De auto was eerder nodig om naar Collega te gaan, prima , dan eis ik de auto vaker op voor mij ipv inschikkelijk alternatief vervoer regelen, ook als betekende dat Vrouw moest uitleggen dat zij thuis moest werken. Oh ja, dan regel jij het onderhoud ook maar.  Geldzaken benaderen wij nu ook vanuit twee gescheiden rekeningen. Ik was vroeger altijd in de weer om te koken, ook als er bezoek kwam. Dat doe ik niet meer, die tijd besteed ik aan mezelf. Wij verdelen de taken en mijn deel is de helft. Een soort nieuwe zakelijkheid is onze relatie, waar ik vroeger niet over zou denken. Als een soort zelfbescherming, maar ook om druk uit te oefenen op Vrouw dat onze relatie moet veranderen en dat ik niet vanzelfsprekend ben. Dat haar klote-affaire niet zonder consequenties is. Het leek erop alsof zij minder moeite had met  mijn eisen, dan oprechte verantwoordelijkheid nemen. 

Tja, ik merk dat haar koppigheid met name haar last oplevert. Ik heb voorstellen gedaan en telkens komt daar moeizaam vervolg op. Prima, dan maar trage veranderingen , een matige relatie ipv een redelijke relatie. Dan maar een relatie gebaseerd op dingen  doen en minder gericht op diepere gesprekken. Ik kan niet alles hebben bij een partner. Ik ben langzaamaan opgekrabbeld en zij begint nu steeds last te krijgen van haar eigen koppigheid. Voor nu kunnen wij het aardig vinden, met de nodige veranderingen. Wie weet komen er ooit tegemoetkomingen. 

VS2021 schreef op 07-03-2023 om 22:44:

wauw wat een reacties allemaal. Ruim 1,5 jaar geleden ben ik hier dit topic gestart. Wat een herkenning en steun vinden we hier bij elkaar en wat een tips worden er gedeeld! Dit is exact waar ik toen naar zocht, maar niet kon vinden. Ik ben ben blij te lezen dat anderen deze plek hebben gevonden en hoop dat het helpend is 🙏🏻

Zeker een fijn initiatief. Ik merk dat de verschillende verhalen met alle nuances mij geholpen hebben. Te begrijpen in what the fuck is mij/ons overkomen. Te snappen waarom ik zo geraakt ben. Meer verhalen van mannen zou ook fijn zijn en die verhalen zijn er ongetwijfeld. Vast en zeker zijn er mannen die geraakt zijn door hun partner. Deze mannen hebben moeten dealen met hun emoties, omgaan met alle belangen in wat samen is opgebouwd, wie in vertrouwen te nemen etc. Je bent niet de enige met een partner die een geheimpje heeft. iets meer mannen verhalen maakt dit forum tot een uitgebalanceerde set van verhalen. Tot slot, overspel is blijkbaar een fact of life. Mij lukt het om die klotestreek een plek te geven, ik hoop jou ook. Je kunt het vast op jouw manier, zet m op! 

onnozelaar schreef op 13-03-2023 om 16:02:

[..]

Nee, ik kreeg beperkte troost. Vrouw dacht/hoopte ik de affaire snel zou vergeten. En wilde op afstand blijven. Dat vind ik nog steeds heel irritant. Eerst een affaire geheim houden, dan toch bekend maken maar geen verantwoordelijkheid nemen voor de effecten bij mij. Een affaire kan ik begrijpen, maar ik zag heel weinig verantwoordelijkheid bij de gevolgen. Ik was van de kaart door haar handelen en zij kwam niet over de brug over hoe zij het goed zou maken op een voor mij acceptabele wijze. En dat zij een aanpassing van onze relatie niet zag zitten, zeker niet met hulp van buiten af. 2e klote streek.

Dat heeft mij zo boos gemaakt, dat ik vervolgens over heel zaken een grens wilde trekken. Zolang ik niet wist of wij het zouden redden, kwam ik met eigen eisen. Niet echt praten, dan niet. De auto was eerder nodig om naar Collega te gaan, prima , dan eis ik de auto vaker op voor mij ipv inschikkelijk alternatief vervoer regelen, ook als betekende dat Vrouw moest uitleggen dat zij thuis moest werken. Oh ja, dan regel jij het onderhoud ook maar. Geldzaken benaderen wij nu ook vanuit twee gescheiden rekeningen. Ik was vroeger altijd in de weer om te koken, ook als er bezoek kwam. Dat doe ik niet meer, die tijd besteed ik aan mezelf. Wij verdelen de taken en mijn deel is de helft. Een soort nieuwe zakelijkheid is onze relatie, waar ik vroeger niet over zou denken. Als een soort zelfbescherming, maar ook om druk uit te oefenen op Vrouw dat onze relatie moet veranderen en dat ik niet vanzelfsprekend ben. Dat haar klote-affaire niet zonder consequenties is. Het leek erop alsof zij minder moeite had met mijn eisen, dan oprechte verantwoordelijkheid nemen.

Tja, ik merk dat haar koppigheid met name haar last oplevert. Ik heb voorstellen gedaan en telkens komt daar moeizaam vervolg op. Prima, dan maar trage veranderingen , een matige relatie ipv een redelijke relatie. Dan maar een relatie gebaseerd op dingen doen en minder gericht op diepere gesprekken. Ik kan niet alles hebben bij een partner. Ik ben langzaamaan opgekrabbeld en zij begint nu steeds last te krijgen van haar eigen koppigheid. Voor nu kunnen wij het aardig vinden, met de nodige veranderingen. Wie weet komen er ooit tegemoetkomingen.

Jeetje Onnozelaar, dat is ook geen ideale situatie, zoals het er nu na de affaire bij jullie aan toe gaat dan. Ik snap wel dat je daarom je grenzen hebt getrokken. Jammer dat je vrouw moeite heeft met verantwoordelijkheid nemen voor de effecten/gevolgen van haar affaire.

Dat is bij ons heel anders eraan toe gegaan. Wij hebben heel veel gepraat. Ik wilde de onderste steen boven krijgen. Man ook. Was daarom altijd wel bereiden om erover te praten. Is dat overigens nog steeds. Wij klimmen samen de berg weer op, omhoog uit het dal, en hij gaat daarbij voorop om het pad vrij te maken van alle rotsblokken, takken en andere oneffenheden. Hij vindt zelf ook dat dat nu zijn verantwoordelijkheid is na wat hij mij en onze relatie heeft aangedaan door die affaire van hem. Nooit wil hij zoiets nog eens meemaken.

Maar helaas is niet iedereen hetzelfde hierin, dat blijkt wel aan de manier waarop jouw vrouw er op het moment mee omgaat. Hopelijk breekt haar koppigheid hierin en gaat ze inzien en beseffen dat ze niet door kan gaan met doen alsof ze er iets aan kan veranderen. Dat jullie eerste relatie voorbij is en dat jullie nieuwe relatie met elkaar op bepaalde vlakken anders ingericht zal moeten worden dan voorheen. En dat ze dan toch echt haar eigen verantwoordelijkheden onder ogen zal moeten zien. Ik hoop dat alle moeite die je er op het moment voor doet, door je grenzen aan te geven om duidelijk te maken dat je niet vanzelfsprekend bent, haar dat ook gaat laten inzien.

Ik herken mijzelf wel erg in onnozelaar's verhaal. Ook mijn vrouw nam veel afstand na haar affaire. Toen ik dat na een paar weken aankaartte zei ze dat ze dacht dat ik die ruimte nodig had. In plaats daarvan versterkte dat alleen maar het gevoel dat ze niet meer van me hield, dat ik de affaire in m'n eentje mocht gaan verwerken, en dat zij het allemaal maar afwachtte tot ik er 'eindelijk' overheen was.

Had vorige week een lang bericht gestuurd naar d'r (ik kan mezelf blijkbaar beter verwoorden als ik de tijd heb om na te denken over wat ik wil zeggen), met dat ik dit niet langer vol ga houden op deze manier. Ik herinnerde me sommige uitspraken van haar en als ik dat combineerde met haar affaire en de manier waarop ze zich afstandelijk opstelde, kon ik tot geen andere conclusie komen dan dat ze gewoon niet meer van mij hield. Dat we nu of relatietherapie in moeten gaan, of er maar een punt achter moeten gaan zetten.

Het waren uitspraken zoals "Ik wil heel graag een 2e kind, en als jij mij dat niet zou willen geven dan zou ik niet meer samen kunnen zijn". Oftewel, als ze moest kiezen tussen ons gezin bij elkaar houden of een 2e kind in een gebroken gezin opvoeden, dan zou ze voor optie 2 gaan. Ze zegt dat ze daar nu niet meer zo over denkt, maar toch... Of het feit dat, als de rollen waren omgedraaid, zij nu met andere mannen naar bed zou gaan "omdat dat wel zo eerlijk is." Ik daarentegen ben niet jaloers op het feit dat zij seks heeft gehad met een andere man, ik ben jaloers op het feit dat die andere man haar heeft mogen ervaren. Ik heb totaal geen behoefte om nu een andere vrouw op te zoeken omdat zij een affaire heeft gehad. Wij staan daar zo anders in, dat ik denk, hou je dan wel van me?

Dat bericht heeft haar wel laten schrikken denk ik. Ze heeft eindelijk haar ouders verteld wat ze allemaal heeft gedaan. Die hadden daar gelukkig geen goed woord voor over en hebben mij een luisterend oor aangeboden. Aan de ene kant zou ik eindelijk iemand hebben om erover te praten die ik niet hoef te betalen, maar aan de andere kant praat ik ook niet graag over seks met mijn vrouw tegen m'n schoonouders. Ik ben er nog niet op ingegaan, maar weten dat de optie er is is fijn.

Verloren Vader, een luisterend oor hoeft niet over sex te gaan. Integendeel. Ook in therapie ging het bij ons nooit over de sex. Het gaat over je gevoel. Je verdriet. Je boosheid. En angst. 

Toch zou ik niet dit met haar ouders gaan doen. Het is en blijft hun kind. Wel fijn dat ze snappen dat het heftig voor je is. 

Ik heb het in eerste instantie  gedeeld met twee goede vriendinnen. Het is heel fijn om dat te doen. Raad ik je echt aan. Zelfs nu jaren later is dat fijn. Dat ze vragen hoe is het nu. Ook heb ik via de inbox/mailbox hier op het forum contact met lotgenoten. Gewoon 1 op 1. Dat is zo fijn. Ik raad je dat aan. Misschien wel met een man hier uit het forum? 

Want openbaar zijn er zoveel meningen. En soms schoot mijn gevoel van links naar rechts op 1 dag. Of een trigger. Dan kun je even je uitten. Steun vragen. Of lekker scheiden. Lucht ook op zeg ik uit ervaring. 

ps: wel dapper dat je vrouw het heeft verteld. 

VerlorenVader schreef op 14-03-2023 om 08:39:

... Ik daarentegen ben niet jaloers op het feit dat zij seks heeft gehad met een andere man, ik ben jaloers op het feit dat die andere man haar heeft mogen ervaren. Ik heb totaal geen behoefte om nu een andere vrouw op te zoeken omdat zij een affaire heeft gehad.

Dat bericht heeft haar wel laten schrikken denk ik. Ze heeft eindelijk haar ouders verteld wat ze allemaal heeft gedaan. Die hadden daar gelukkig geen goed woord voor over en hebben mij een luisterend oor aangeboden. Aan de ene kant zou ik eindelijk iemand hebben om erover te praten die ik niet hoef te betalen, maar aan de andere kant praat ik ook niet graag over seks met mijn vrouw tegen m'n schoonouders. Ik ben er nog niet op ingegaan, maar weten dat de optie er is is fijn.

Het vetgedrukte is een stuk waar ik zelf ook best nog wel eens last van heb. Dat zij mijn man heeft gehad. Zijn aanrakingen, zijn aandacht, zijn begeerte naar haar heeft mogen ontvangen en ervaren. En dat man met haar fijne, plezierige intieme momenten heeft beleefd, het ervan genomen heeft, zich op dat vlak samen met haar uitgeleefd heeft terwijl ik thuis de boel draaiende probeerde te houden en op die momenten voor het gemak maar even 'vergeten', aan de kant geschoven, werd. Gewoon niet eerlijk. Egoïstisch. En door er niet over te praten mij daarmee ook de kans ontnemen om er iets aan proberen te doen. Om het probleem samen op te lossen. 

Het is iets wat  denk ik nooit helemaal weg zal gaan, ergens ver op de achtergrond, in een ver en donker hoekje zal het er altijd zijn. Maar zolang het daar stilzwijgend is en blijft, is er best heel goed mee te leven.

Knap dat je vrouw het aan haar ouders opgebiecht heeft. En fijn dat ze er naar jou toe zo meelevend op reageren. Maar wat Anna Cara ook al zei, het is en blijft hun kind, dus ze zullen haar daarom nooit helemaal afvallen. En ik geloof het graag, dat je er niet op zit te kijken om met je schoonouders over seks met je vrouw te praten. Hoeft natuurlijk ook niet, je kan ook heel andere aspecten en emoties uit en vanwege de affaire met hun bespreken. 

Man heeft het vlak na het uitkomen zijn ouders ook verteld, maar naar mij toe hebben zij altijd gedaan alsof ze van niets wisten en werd het onderwerp altijd bewust en soms zelfs tot op het krampachtige af ontweken. Niet dat ik er uitgebreid en tot in detail met hun over had willen praten, maar had op zijn minst verwacht dat ze het wel heel erg voor me zouden vinden. Ze hebben me nl. wel heel liefdevol opgevangen, bijgestaan en een luisterend oor, steun en enorm veel troost geboden toen ik vlak na de start van de relatie tussen man en mij, mijn moeder verloor. Ik kon altijd overal mee  bij hen terecht sindsdien. Totdat man hen vertelde dat hij een affaire had gehad. Toen leek het wel alsof  de deur ineens een heel eind dicht ging. Misschien omdat ze zich ergens schaamden voor hun zoons gedrag en het zichzelf verweten dat ze hem dan toch niet helemaal goed opgevoed hadden, of bang dat ik dat misschien zou denken/vinden hierdoor? Ik weet het niet, waarom ze er na het gebeuren toen zo instonden. Zal het ook nooit te weten komen, want kan het bij mijn schoonmoeder niet meer ter sprake brengen omdat ze inmiddels overleden is en schoonvader is te autistisch om het er met hem over te hebben.