1,5 jaar na vreemdgaan

dat stemmetje blijft aanwezig ja. Hier een trigger omdat vrouwlief voor haar nieuwe werk een tablet en werktelefoon krijgt. Dat roept direct wel een bepaald gevoel op. Maar ergens moet ik dat los laten. Als ze het nog wil, dan is ze daar echt niet een aparte telefoon voor nodig. 

Boogschutter schreef op 23-02-2023 om 22:29:

Ook wij lieten ons vrij om iets te ondernemen met vrienden of collega's. Omdat mijn man met haar afsprak na het werk is dat wel anders. Maar hij vraagt nu zelfs aan mij of dat ik het erg vind als hij gaat sporten. Hij had laatst een etentje met oud collega's maar dat heeft hij afgezegd omdat hij dat nu niet zo gepast vond.
Ik moet het dus nog ondervinden als hij alleen ergens naar toe gaat.

Wij bespraken dat helemaal uitgebreid. Bijvoorbeeld de eerste paar keren dat er iets op het werk was heeft man vrij genomen zodat het niet raar overkwam dat hij niet aanwezig was. Hij was er tenslotte altijd. 

Later was er iets waar hij niet onderuit kwam. Maar wel met het feit dat " zij" er niet zou zijn. (En daar ben ik dus zeker in veranderd. Nu zeg ik het als ik het er niet mee eens ben.)Ook besproken en ook wat het met mij deed en met hem. En ook achteraf wat het met ons deed.

Wat vroeger zo gewoon was is opeens zo beladen.

Nu na 2 jaar...gaat het best goed. 

Eigenlijk zo zonde. Besef ik me dat ik het nu opschrijf. Ik gunde hem altijd alles. 

Peet52! schreef op 23-02-2023 om 23:15:

[..]

Bespreek je die gevoelens dan met je vrouw?

Yes, dat leg ik eerlijk op tafel. Het antwoord is dan dat ik er van haar ten alle tijde in mag kijken. Maar dat zijn wel rare gewaarwordingen. 

Elpisto, ik heb nooit in mans telefoon gekeken en hij ook niet in die van mij. Hij zei de avond dat het uitkwam je had altijd in mijn telefoon kunnen kijken maar later vertelde hij dat ze gelijk hadden afgesproken dat hun contact via Teams zou gaan, zo belden ze ook en daarna werd direct alles gewist. Dus kijk maar in mijn telefoon zegt helemaal niks. Maar dat heb je zelf ook al aangegeven.....tja dat vertrouwen dat is ook echt een dingetje

Vreemdgaan maakte meer kapot dan wij beiden ooit konden bedenken. En ik heb geleerd dat je stiekem contact nooit kan tegenhouden. Zoveel mogelijkheden zijn er tegenwoordig. Het in kunnen zien van telefoon of laptop biedt schijnveiligheid. Maar gaf mij toch rust. Het hele vg heeft zo veel psychologische effecten gehad op mij. Ik keek zelfs boos naar de auto (waarin uiteraard gefriemeld was). Maar dat slijt. Hoewel mijn man wel direct een (best leuke) trui moest wegdoen want van haar gekregen. Dat ging m niet worden over triggers gesproken 🤪. 

Soms helpt het mij om wat lacherig te doen over mijn reactie op triggers. Niet makkelijk want meeste die ik nog heb maken mij sad of boos. Maar vaak ligt er jaloezie en angst voor herhaling onder. 

Verder gaan na ontrouw is mijn keuze, maar niet makkelijk. Maar ja, weggaan ook niet. Ook daar praten op dit forum  fijne vrouwen en mannen over mee. 

Ja die auto....dat vind ik nog steeds moeilijk. Daarin gebeurde "het" iedere week. Ik moet mijn gedachtes heel bewust opzij zetten als ik in de auto zit. Het is een lease auto van zijn werk en die had hij pas vanaf april dus die hebben we nog een paar jaar...
Ik ben erg blij met jullie op dit forum. Ik voel me gesteund en een hand in de rug als ik het moeilijk heb. Jullie zijn voor mij het bewijs dat het mogelijk is als we er allebei hard voor werken. Ik ben ook blij met jou Elpisto, het maakt niet uit of je man of vrouw bent als je liefste vreemd gaat, dan stort je leven in...

Boogschutter schreef op 24-02-2023 om 09:15:

Elpisto, ik heb nooit in mans telefoon gekeken en hij ook niet in die van mij. Hij zei de avond dat het uitkwam je had altijd in mijn telefoon kunnen kijken maar later vertelde hij dat ze gelijk hadden afgesproken dat hun contact via Teams zou gaan, zo belden ze ook en daarna werd direct alles gewist. Dus kijk maar in mijn telefoon zegt helemaal niks. Maar dat heb je zelf ook al aangegeven.....tja dat vertrouwen dat is ook echt een dingetje

Oh, ik weet als geen ander dat het voor de "schijn" is hoor. Ik bedoel, ik wist vanaf het moment dat die telefooncode van haar veranderd was, dat er stront aan de knikker was. Nou heeft mijn vrouw ook echt niks stiekem gedaan en zat ik echt front row bij de affaire. Ik kon alleen niks hard maken. 

Wij hebben ook nooit in elkaars telefoon gekeken. Maar inmiddels weet ik wel van wat ze me allemaal verteld heeft, dat zelfs al had ik in die telefoon gekeken, dan had ik hoogstens gezien dat ze bepaalde apps had. Zoals telegram & signal. En blijkbaar een fotokluis vermomt als rekenmachine. Meer niet. En in al die apps had ik een code moeten hebben en die wist ik niet. Dus ik weet dat het schijnveiligheid is. Maar toch is het even een dingetje. Toevallig moest ze rondom het moment dat het uit kwam een nieuw telefoon abonnement. Ze vroeg toen wel of ik wou dat ze een ander nummer nam. Dat soort zaken klinken allemaal voor haar als: Zie mij eens bezig zijn met je vertrouwen terug te winnen. Maar het is natuurlijk schijnveiligheid. 

En je moet het ook niet willen. Ik wil haar niet moeten controleren. Helemaal geen zin in ook. Dit is wat het is. Ik weet inmiddels alles. Gok ik. Wat moet ik nog meer uitvinden? Dat ze het nog een keer zou doen? Dan is het klaar en dat weet ze. En ik heb inmiddels wel genoeg bevestiging gekregen dat mijn gevoel over veranderingen in haar gedrag precies bij het juiste eind waren. Wat? Zelfs het moment waarop mijn vrouw te horen kreeg dat de partner van de affaire achter alle shit was gekomen, voelde ik dat. Volgens mij vroeg ik een uur later al of er iets aan de hand was. Dus ik ga daarin absoluut mijn gevoel volgen. 

Ze is gewoon compleet van de wereld geweest. En dat is wel een rare gewaarwording. Ik heb ergens in die vakantie ook mijn telefooncode gewijzigd. Niet omdat ik wat te verbergen heb, maar voor mezelf voelde het een beetje als " ik niet meer in die van jou, dan jij ook niet meer in die van mij". Behoorlijk kinderachtig en het heeft niks geholpen, maar toch. Ik heb hem veranderd naar onze trouwdatum. In het gesprek waar het vreemdgaan ter sprake kwam, vroeg ze me er naar. Of ik nu ook vreemd ging, want ik had die code veranderd. Dus toen gaf ik aan: Nee hoor, ik heb hem naar (datum trouwdag) veranderd, puur uit onmacht. Waarop zei zegt: Hoezo die datum? Dat is de verjaardag van eikel? Vol ongeloof vroeg ik haar 1. of ze vergeten was dat dat ook onze trouwdag was en 2. hoe the fuck we blijkbaar getrouwd zijn op zijn verjaardag. Ze verschoot van kleur werkelijk waar. Zo de weg kwijt.

Maar goed. Idd Anna Cara, wij kiezen er voor om ondanks wat onze partner gedaan heeft door te gaan. En dat gaat. Ik ben gelukkig hoor. Echt. Onze relatie heeft t.o.v. de laatste anderhalf jaar echt een gigantische boost gekregen en we doen echt een stuk meer leuke dingen. Er is geen ruzie meer. Maar toch blijft het altijd een dingetje. Heel af en toe merk ik dat die woede/boosheid echt nog heel dicht onder het oppervlak zit. En dan moet ik soms echt even tot 100 tellen, mezelf voorhouden dat er plek is voor die boosheid, maar dat het niet eerlijk is om die boosheid in die vorm er uit te gooien. Dus dan meld ik dat ik even een raar moment heb waarop ik even een wat minder gevoel heb en dan praten we daar over.

Ik heb wel veel moeite met het verdriet van mijn vrouw. Die huilt veel. Over wat ze gedaan heeft. Terwijl ik er liever niet steeds teveel bij stil wil staan. Ergens is het dan lastig om de troost te bieden en dan hoor ik mezelf dingen zeggen als " Ach lieverd, je bent niet stom. Je was er gewoon even niet helemaal lekker bij". Terwijl je eigenlijk natuurlijk wil zeggen: JA, dat kun je wel stellen ja.

Elpisto schreef op 23-02-2023 om 15:37:

[..]

Die realisatie was misschien wel het meest pijnlijke en daarmee misschien het meest onoverkomelijke aan mijn verhaal. De realisatie dat ze er toe in staat is gebleken. En de wetenschap dat, als de omstandigheden daar zijn, iemand dit doet.

Persoonlijk worstel ik daar het meeste mee. Niet zozeer nog om wat er gebeurd is of de details. Het houd me niet wakker. Maar wetende dat ze vanavond, bijvoorbeeld, een etentje heeft met cliënten van het werk. Als afscheid omdat ze ander werk heeft. En dan een seconde nadenken of dat wel echt een etentje is. Dat soort stomme dingen.

Precies dat, Elpisto. Dat blijft toch telkens weer nog steeds een trigger bij mij. Dat weet mijn man ook. Daar praten we dan ook over. Dan vertel ik hem dat die gedachten op zo'n moment ineens door mijn hoofd gaan, dat ik dat eigenlijk helemaal niet wil, maar dat dat gewoon gebeurt. Doordat ik nu weet dat het toen vaak niet klopte wat hij mij verteld heeft over waar en/of met wie hij was. Dat achteraf te weten, dat hij op die momenten zo glashard tegen me gelogen heeft, dat vind ik nog altijd heel, heel erg. Want ik vertrouwde hem eerst immers altijd blindelings, heb er nooit bij stilgestaan dat hij zoiets zou (kunnen) doen...

Man begrijpt dit heel goed. Zegt ook dat hij snapt dat ik hem nu niet meer meteen volledig kan/durf te vertrouwen om wat hij mij heeft aangedaan. Maar hij zegt ook...ik zal zoiets als dit echt nooit meer doen. Kent zichzelf niet terug van hoe hij toen was en zo wil zo helemaal nooit meer zijn.

Wat geschreven werd over telefoon controleren... Ik ben na het uitkomen alles gaan controleren. Heb de code van zijn telefoon gekregen en heb die toen een keer helemaal uitgeplozen, samen met de laptop en de externe harde schijven... Ben nog zó ontzettend veel dingen tegengekomen...mails met bevestigingen van reservering van dagkamers in hotels, foto's/selfies (nee, niet van onder de gordel) die hij naar haar gestuurd heeft, gemaakt tijdens dat hij aan het koken was, aan het klussen, of op de locatie waar hij een tussenstop hield tijdens het racefietsen of hardlopen en een heel groot aantal selfies waarop hij, 'zwoel' kijkend, een handkus-gebaar maakt, die waren natuurlijk om haar met een virtuele kus welterusten/gedag te wensen (veelal gemaakt in de avond, wanneer hij nog beneden zat en ik al naar bed was, maar ook op momenten overdag wanneer ik niet thuis was of als hij op zijn werkkamer was en ik beneden). Echt bizar veel. Heel naar om te zien. Misselijkmakend. Mij stuurde hij nooit dat soort selfies... Ook een paar foto-collages ter gelegenheid van haar verjaardag. Met allemaal verliefde/liefdes teksten en hartjes en zo. Gedichten, bezochte sites over allerlei sensueel- erotische onderwerpen/afbeeldingen (géén pornosites), foto van een cadeautje wat hij van haar had gekregen, data van de verjaardagen van haar en haar kinderen in zijn digitale agenda... Met het zien van al deze dingen vond ik het heel moeilijk om te geloven dat hij zei nog steeds heel veel van mij te houden. Zijn liefde leek juist compleet op haar gericht te zijn, hij leek volledig toegewijd aan haar te zijn. Maar man blijft er bij dat hij zichzelf helemaal kwijt was in die periode. Was verliefd op het gevoel wat hij kreeg omdat het zo spannend was om dit allemaal stiekem met een ander te doen terwijl hij wist dat hij fout bezig was.

Hoe heftig het ook allemaal was om onder ogen te krijgen, ik wilde het toch allemaal weten, zeker ook om daarmee te kunnen achterhalen of hij helemaal eerlijk tegen mij durfde te zijn. Om gerichte vragen te kunnen stellen.

Heb man toentertijds verzocht om alle foto's, mails en dergelijke, die voor haar waren bedoeld en/of die met haar en de affaire te maken hadden gehad, overal van te verwijderen. Zodat het nergens meer zou kunnen opduiken of bekeken zou kunnen worden in ons huidige leven samen/onze nieuwe relatie met elkaar.

Man heeft het ook mogelijk gemaakt dat ik hem vanaf toen overal kon volgen, kon kijken waar hij was, via een app. Hij wilde helemaal open kaart spelen, bracht me steeds op de hoogte van vertrektijden, of wanneer hij in de file stond of een andere route nam. Maar ook daarvan geloofde ik dan niet direct dat ik daarmee altijd 100% zeker zou weten dat hij daar was waar de app het mij liet zien. Immers, wanneer hij zijn telefoon uit zou zetten, of bewust op zijn werkplek zou laten liggen en dan zonder telefoon even er tussenuit zou gaan, dan kon hij nog gaan en staan waar hij zou willen zonder dat ik dan kon zien waar hij werkelijk was, hij kon wel zeggen ik rijd via via om meteen even iets op te halen, maar zou dan net zo goed afgesproken kunnen hebben met een ander om daar dan ook naar toe te komen om elkaar daar dan te zien en zodoende toch mij weer voor de gek kunnen houden met iets wat dan feitelijk een schijnveiligheid was. Maar dan zei hij iedere keer maar weer dat hij niets meer van dat alles wilde doen. Hij wilde geen ander, wilde niet meer liegen en bedriegen, niet meer vreemdgaan en wilde geen affaire met al de bijkomende toestanden en negatieve energie meer hebben. Maar het heeft serieus wel een hele tijd geduurd voordat ik er werkelijk van overtuigd was dat hij dat ook echt vanuit de grond van zijn hart meende. Dat hij dit echt deed omdat hij mij wilde helpen om mijn vertrouwen weer terug te laten komen. En verder was/is hij altijd bereid om erover te praten, steeds maar weer toch antwoorden te geven, op al eerder gestelde en op de nieuwe vragen die soms nog in mijn gedachten opkomen. Wanneer mij  iets dwars zit wat met zijn affaire te maken heeft, of als ik twijfels heb/mezelf onzeker voel, dan wil hij dat ik dat aangeef zodat we erover kunnen praten. Ook al vindt hij het niet fijn om dan herinnerd te worden aan hoe en wat hij heeft gedaan. Mijn gemoedsrust vindt hij dan belangrijker.

Anna Cara schreef op 24-02-2023 om 10:19:

Vreemdgaan maakte meer kapot dan wij beiden ooit konden bedenken. En ik heb geleerd dat je stiekem contact nooit kan tegenhouden. Zoveel mogelijkheden zijn er tegenwoordig. Het in kunnen zien van telefoon of laptop biedt schijnveiligheid. Maar gaf mij toch rust. Het hele vg heeft zo veel psychologische effecten gehad op mij. Ik keek zelfs boos naar de auto (waarin uiteraard gefriemeld was). Maar dat slijt. Hoewel mijn man wel direct een (best leuke) trui moest wegdoen want van haar gekregen. Dat ging m niet worden over triggers gesproken 🤪.

Soms helpt het mij om wat lacherig te doen over mijn reactie op triggers. Niet makkelijk want meeste die ik nog heb maken mij sad of boos. Maar vaak ligt er jaloezie en angst voor herhaling onder.

Verder gaan na ontrouw is mijn keuze, maar niet makkelijk. Maar ja, weggaan ook niet. Ook daar praten op dit forum fijne vrouwen en mannen over mee.

Helemaal mee eens, Anna Cara. Verder gaan na ontrouw is een keuze. Weggaan en scheiden is ook een keuze. Het is niet zo dat het één alleen maar goed is en het ander absoluut fout. Iedereen heeft zijn/haar eigen persoonlijke redenen om daar de keuze in te maken die voor hun goed voelt, goed is. En dat is helemaal prima.

Maar het is soms best fijn om met mensen die er ook voor hebben gekozen om met elkaar verder te gaan of opnieuw te beginnen na ontrouw, te kunnen delen waar ze tegenaan lopen. Om te lezen hoe die het ervaren, wat zij aan gedachtes, gevoelens, triggers bij zichzelf opmerken en hoe ze daarmee omgaan. Kan helpend zijn in het proces. In welke vervolgkeuze je wil maken. Of je het nog wil blijven proberen of dat het op een gegeven moment toch genoeg is geweest en je alsnog andere stappen  gaat zetten. 

Wat Boogschutter ook al aangaf, het kan een fijn steuntje in je rug zijn. Je ziet dan dat jij niet alleen voelt wat je voelt, denkt wat je denkt, dat het niet gek is dat je getriggerd wordt, boos of verdrietig bent, twijfelt aan en onzeker bent over jezelf, over je partner, over je relatie.

labelladonna: Hoe lang is het voor jou geleden. En hebben jullie nog gesprekken over het vreemdgaan zelf.

Peet52! schreef op 26-02-2023 om 10:31:

labelladonna: Hoe lang is het voor jou geleden. En hebben jullie nog gesprekken over het vreemdgaan zelf.

Eind 2018 is het uitgekomen. Nu ruim 4 jaar geleden dus.

En ja, we hebben heel af en toe nog steeds gesprekken over het vreemdgaan zelf. Omdat de affaire best lang geduurd heeft, is zij voor mijn gevoel wel een behoorlijk deel van zijn -en daarmee eigenlijk ook ons- leven gaan uitmaken. Er is toch een soort band tussen hen ontstaan in die periode, door de tijd die ze samen hebben doorgebracht, de gesprekken die ze hebben gevoerd, de berichten die ze met elkaar uitgewisseld hebben, persoonlijke dingen die ze daardoor van elkaar te weten zijn gekomen, door de intimiteit die ze samen gehad hebben. En soms wil ik toch nog eens meer daarover weten, van hem horen wat het met hem deed, wat hij toen dacht of voelde. Zou er zelfs met haar nog wel eens over willen praten, hoe het voor haar was, wat haar bedoelingen eigenlijk waren, of zij nu wel of niet een toekomst voor ogen had met hem, of waarom zij het bij andere mannen (al eerder bij een andere man, daarna dus bij mijn man in dit geval) is gaan zoeken en ze haar relatieproblemen niet eerst met haar eigen man heeft proberen op te lossen. 

Man vindt het wel nog altijd heel moeilijk om daarover te praten omdat hij zich naar mij toe schaamt voor en schuldig voelt over dat hij zich zo heeft laten gaan met haar, maar het is wel hoe hij toen was en wat hij deed; wat zij samen deden in hun eigen gecreëerde bubbel. Want ook al was in de laatste fase weinig spannends meer over van de hele affaire en was er tijdens hun afspraakjes steeds vaker alleen nog sprake van dat ze stevige discussies voerden, omdat ze het niet meer met elkaar eens waren over de gang van zaken, in plaats van dat ze spetterende seks hadden, hij heeft ook genoeg fijne momenten met haar gehad, van en met haar genoten. Ergens misgun ik hem dat zelfs niet eens, hoe gek of stom dat ook mag klinken. Maar ik wil ook graag weten, proberen te begrijpen, waarom hij het zo lang heeft laten voortduren, waarom hij er niet mee gestopt is vanaf de tijd dat hij er eigenlijk wel klaar mee was, met zoals hij het noemt het hele gedoe en gemanipuleer wat erbij kwam kijken. Want ik ken hem niet als zijnde dat hij ergens mee doorgaat wat voor zijn gevoel niet langer werkt, waar te veel negativiteit uit voortkomt. Dus waarom dan toch iedere keer weer toegeven en erin meegaan?  

Dat was dus om hoe zij zich opstelde telkens wanneer man aangaf dat het voor hem eigenlijk niet zo nodig meer hoefde, dat hij niet langer met hun affaire door wilde gaan; hoe ze dan reageerde, met dreigementen kwam zelfs, hysterisch ging doen, een slachtofferrol aannam, enzovoorts (Ik heb na het uitkomen ook korte tijd contact met haar gehad, en de manier waarop dat ging en geëindigd is, komt nauw overeen met hoe man over haar manier van doen naar hem in de laatste periode van de affaire, vertelde). Hij probeerde haar door dan maar weer toe te geven om elkaar toch nog te blijven zien en berichten, rustig en tevreden houden voor de 'time being', totdat hij de juiste manier had gevonden om de affaire toch echt te laten stoppen. Maar hoe hij ook probeerde om er met haar over in gesprek te gaan, normale gesprekken, als twee volwassen mensen, erover probeerde te voeren, zij wilde niet van stoppen weten. Gewoon niet. Hij wilde toch een manier vinden om haar zover te krijgen dat zij het toch gewoon zou accepteren dat het voorbij was tussen hun, zonder dat ze, zoals hij haar inmiddels inschatte, een hoop stennis zou gaan schoppen, waardoor het op een verkeerde manier bij mij uit zou kunnen komen met als door hem gevreesde gevolg dat dat het einde van zijn huwelijk zou zijn en hij mij en alles wat wij samen hadden, kwijt zou zijn. Hij ging bijvoorbeeld (ook niet echt goed te keuren overigens, want daarmee ging hij ook niet netjes met haar om) kort voor aanvang van een afspraakje, haar opbellen om af te zeggen. Of kwam gewoon niet opdagen. Hij probeerde haar op zulke manieren in grote mate te ergeren, in de hoop dat ze dan misschien zelf zou gaan zeggen...ik ben klaar met jou, ik wil je niet/nooit meer zien. En uiteraard vond ze het niet leuk dat hij zo tegen haar deed, maar ze gaf er niet door op. Ging juist zelf ook steeds vervelender doen, zoals vertellen over hoeveel aandacht ze van een groot aantal mannen kreeg, de keer dat ze op stap was met haar vriendinnen na hun laatste afspraakje. Of dat ze via een groepje hele leuke mannen, illegaal, ook de tweede dag bij CAS had kunnen binnenkomen, terwijl zij en haar vriendin alleen maar kaartjes hadden voor de eerste dag. Maar ze wilden heel graag nog een dag daar zijn. Daarover raakten ze in gesprek met een groepje mannen. Die mannen hebben hun vervolgens naar binnen weten te smokkelen. En een plezier dat ze met hun hadden gehad, was echt geweldig. En ja, die mannen verdienden daar natuurlijk ook wat voor terug in de vorm van hun vrouwelijke aandacht, kusje, knuffeltje (en ???)... Dat soort dingen ging zij dan heel erg benadrukken. Heel gezellig dus om met haar af te spreken nog en dan met elkaar daarover steggelen de hele tijd...pffff.

Tot voor kort was het hele verloop, de hele tijdslijn van zijn affaire, mij ook nog steeds niet helemaal duidelijk (Omdat hij het dus zo lastig vond om mij daarover dingen te vertellen). Als in wanneer hij het allemaal geweldig vond en wanneer het steeds minder begon te worden, hij er eigenlijk geen heil meer in zag en wilde stoppen met de affaire. Het leek voor mij eerder zo te zijn dat het steeds wisselde, van fijne periodes naar minder fijne om dan weer een opleving te hebben waardoor ze daarna toch weer verder gingen en dat het zo steeds maar door bleef sudderen, tot aan het moment dat ik het ontdekte dat hij een affaire bleek te hebben. Omdat ik erop bleef terugkomen, besefte hij dat het voor mijn beeldvorming ergens toch wel heel belangrijk was, waardoor hij daar onlangs toch wat meer openheid over gegeven heeft, wat duidelijker over bepaalde zaken is geweest. Er is niets gezegd wat ik nog niet eerder gehoord had, echter het plaatje wat de tijdslijn betreft klopt nu wel beter in mijn hoofd. Maar man is er gewoon echt helemaal niet trots op dat ook hij dingen heeft gedaan die niet zo aardig waren, om haar zogezegd ook wel eens aan het lijntje te houden. Haar daardoor misschien hele verkeerde signalen heeft gegeven. Valse hoop misschien zelfs wel op bepaalde momenten heeft gegeven. Zo fout bezig is geweest door compleet aan mij voorbij te gaan.

Het is wat het is. Ik denk dat het nooit helemaal zal verdwijnen, de triggers, bepaalde gedachten, gevoelens op bepaalde momenten. Het slijt allemaal wel, heel veel dingen worden veel minder heftig aan emotie, komen door de tijd ook in een ander, groter perspectief te staan of zo. Weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen. Maar ik heb in ieder geval geen spijt van mijn keuze om verder te gaan met mijn man. We zijn dit echt samen aangegaan, hebben deze crisis samen doorstaan, hoe moeilijk dat met momenten ook is geweest.

Het verhaal van LaBelladonna is heel prettig om te lezen. Niet dat ik de affaire van Vrouw voor mij fijn was, maar het verhaal met alle nuances is herkenbaar. Ik heb mij lange tijd gezien als een onnozelaar die gemakkelijk voor de gek te houden was. Nu is het een geuzennaam. Ik wil graag mijn verhaal vertellen.

Vrouw heeft 2e kerstdag 2019 vertelt dat iemand haar wel aandacht had gegeven. Zij verweet mij namelijk op die ochtend dat mijn aandacht onvoldoende was. In alle boosheid kwam de aap uit de mouw; zij heeft een affaire gehad. Ik was helemaal in de war. Nog nooit heb ik zoveel heftige emoties tegelijkertijd gevoeld. De Collega was iemand die haar helemaal gelukkig maakte. Hij was gestart met toenaderingen en na enige aarzeling heeft zij het initiatief overgenomen. De aandacht was blijkbaar verslavend en hun ontmoetingen duurden een maand of vijf. Ik heb daar niets van gemerkt of het moet zijn dat bijv. een zomervakantie heel erg leuk was. Haar verandering schreef ik toe aan de rust in haar nieuwe baan. In het najaar was blijkbaar de verslaving niet uitgewerkt en heeft zij de banden aangehaald en is er weer intiem contact geweest. Dat was van korte duur. Collega had een nieuwe vriendin en wilde stoppen. De lol en spanning was verdwenen, voor hen. Alleen wilde Vrouw door om de magie terug te krijgen en zette Collega onder druk. Al met al is Vrouw een jaar in de ban geweest van Collega. 

Door mijn verbijstering was ik niet in staat om een keuze te maken om te blijven of niet; eerlijk gezegd wilde ik geen keuze maken. Ik begreep niet waarom ik zoveel pijn had na haar openheid. Ik begreep ook niet waarom zij dit heeft gedaan. Waarom. Wat er is voorgevallen, kwam met moeite uit haar. Deze ingehouden manier van reageren was niet nieuw. Zij praat makkelijk over koetjes en kalfjes en houdt de boot af als zelfreflectie gevraagd werd. Issues uit het verleden werd gezegd, als een verklaring. De overgang, grote onzekerheid, is dit alles (relatie van 27 jaar), behoefte aan iets spannends, seks. Allemaal redenen voor de affaire, die aanvankelijk ook niet zo genoemd mocht worden. Ik zag veel wegredeneren, het ongemak kleinmaken en zich verdedigen. Zij benoemde ook dat zij niet mondeling tegen mij opgewassen was. Die eerste maanden gingen als in een verdoving voorbij. Tegelijkertijd probeerde zij haar best te doen, door aandacht te geven en op afstand te luisteren. Toen kwam corona. 

Soort van opgesloten in een huis, allebei thuiswerken, twee jongens thuis studie, beperkte uitlaatkleppen. Dat was niet fijn. Het was ook een tijd dat wij samen veel dingen ondernamen. Deels bij gebrek aan anderen, maar ook om een nieuwe band te creëren. Ondertussen had ik de keuze gemaakt om te blijven. Eigenlijk heel pragmatisch. Alleen is niet leuk, daarvan had ik genoeg voorbeelden gezien. Ik heb altijd deel willen uitmaken van een gezin waarin kinderen in alle stabiliteit groot en gelukkig worden. Maar ik zag Vrouw wel door andere ogen. Blijkbaar is zij in staat geweest om bewust haar eigen belang boven de relatie te stellen, zonder daar over te praten. Zij was zich heel rot geschrokken van mijn reacties. Ik was afgevallen, waarschijnlijk doods in de omgang, teruggetrokken in aanraken. Ik ben zelf naar een psycholoog te gaan om te praten. Was ik nou gek geworden, zag ik de dingen wel helder. Allemaal onderwerpen die ik daar besprak en verder met een goede vriend. Dat hielp. Langzaamaan ben ik uit mijn depressieve gedachten gekomen. Ik kreeg mijn gevoel van zelfvertrouwen en zelfwaardering terug. Zij benadert mij met veel aandacht, is liever en minder kritisch op mij. Haar manier om het goed te maken. 

Ik slaap gelukkig steeds beter, heb minder nare dromen en kan mij beter op mijn werk concentreren. Ik kies bewust voor activiteiten die mij gelukkig maken en ik kijk minder naar het effect op Vrouw dan vroeger. De triggers waar eerder over is geschreven zijn rot. Vroeger kon ik mij niet voorstellen dat een kleine gebeurtenis mij uit zouden raken. Nu merk ik dat als zij bijvoorbeeld later van haar werk terugkomt, een gejaagd gevoel in mijn lijf ervaar. Alsof ik nu wel weet dat zij van hem terugkomt. Onzin natuurlijk, maar het raakt mij wel. 

Tussen ons twee gaat het redelijk. Haar spijt is met horten en stoten gekomen. Zij verdedigt zich steeds minder. Zij vind het lastig te begrijpen wat zij heeft gedaan. Zij wilde niet kwetsen. Zij gelooft niet dat zij dit ooit weer zou kunnen doen. Wij zijn geen ideale match made in heaven. Wij verschillen best veel, ook al wilde ik dat eerder niet zo zien. Ik geloofde dat verschillen er altijd zijn en aanvullend kunnen werken. Vrouw vind dat zij romantischer is ingesteld en dat verbinding spontaan gaat. Samen in therapie is lastig gebleken voor Vrouw. Dat levert niets op voor haar. Ook hier zie ik iemand die zich moeilijk kan uiten, gebrek aan zelfvertrouwen heeft, veel twijfelt. Ik begrijp haar steeds beter, haar onzekerheid en twijfels. Kenmerken die altijd bij haar zullen horen. Ik snap ook de redenen voor de relatie. Dat wil niet zeggen dat ik de affaire goedkeur, want ik zie dat als een achterbakse klotestreek. Ik snap dat anderen ook aantrekkelijk zijn. Ik ben ook ooit in de verleiding geweest en koos ervoor niet te doen. Ondertussen vraag ik mij best vaak af: waarom zou ik moeite voor jou doen, als jij stiekem ook voor ander kiest. Dat levert niet veel op, maar speelt een rol in mijn dagelijkse overwegingen. Sex hebben, vind ik makkelijker dan haar recht in de ogen te kijken. Net als samen in de badkamer voor de spiegel staan om tanden te poetsen of spontaan haar hand te pakken. Een dergelijke vanzelfsprekende manier van omgaan, is nog weg. Het hele gedoe heeft mij zachter gemaakt, ik stel duidelijker grenzen en kies meer voor eigen geluk. Zo ga ik alleen een reis maken, wat ik eerder (uit loyaliteit en verbinding) nooit gedaan zou hebben. 

Vermoedelijk gaan wij door met leuke dingen doen, wij zijn nog steeds actief ingesteld. Wij proberen op onze eigen manier voor elkaar te zorgen. Een hele close verbinding zal altijd een punt van aandacht blijven. Niet duidelijk is of dat op lange termijn genoeg is. Voor iedereen die net geconfronteerd wordt met een affaire en zich rot voelt: waarschijnlijk verdwijnt de affaire nooit echt uit de gedachten, maar je gaat je beter voelen! 

Onnozelaar...ik zie nu echt dat het niet uit maakt of je man of vrouw bent als je liefste je bedriegd dan zijn de reacties allemaal hetzelfde. Vooral de zin..ik begreep ook niet waarom ze dit gedaan heeft. Waarom?...dat herken ik heel sterk. Maar dat waarom daar zullen we waarschijnlijk wel nooit antwoord op krijgen. De redenen die dan aangevoerd worden zouden met een goed en eerlijk gesprek best wel opgelost kunnen worden. Zeker omdat hier mensen praten die na het horen van ontrouw allemaal besloten hebben om te blijven. Zelfs dan willen we nog allemaal vechten voor onze relatie.
Wat ik op dit moment heel erg moeilijk vind is dat mijn man zo dicht klapt. Ik heb tegen hem gezegd dat ik nu heel veel behoefte heb aan steun en bevestiging. Maar als ik in mijn donker hoekje zit dan kan hij niks zeggen. Hij blokkeert dan helemaal (zijn woorden) en omdat ik dan al in een negatieve modus zit denk ik dan al gauw...zie je wel, het interesseert hem niet of hij is er nu wel klaar mee. Ik vind dat zo erg want juist op die momenten heb ik dat zo hard nodig. Als we daar over praten dan zegt hij dat hij zijn gedachten dan niet op een rijtje krijgt en dat hij de woorden..ik hou van jou..dan zo ongepast vind. Ik zeg dan dat niks zeggen veel erger is, want dan voel ik me zo alleen en niet gesteund. Het is dan net alsof het redden van onze relatie alleen op mijn bordje ligt.
Hoe was dat bij jullie? Konden jullie man/vrouw jullie wel troosten en de woorden zeggen die je zo graag wil horen.

Boogschutter schreef op 02-03-2023 om 09:07:

Onnozelaar...ik zie nu echt dat het niet uit maakt of je man of vrouw bent als je liefste je bedriegd dan zijn de reacties allemaal hetzelfde. Vooral de zin..ik begreep ook niet waarom ze dit gedaan heeft. Waarom?...dat herken ik heel sterk. Maar dat waarom daar zullen we waarschijnlijk wel nooit antwoord op krijgen. De redenen die dan aangevoerd worden zouden met een goed en eerlijk gesprek best wel opgelost kunnen worden. Zeker omdat hier mensen praten die na het horen van ontrouw allemaal besloten hebben om te blijven. Zelfs dan willen we nog allemaal vechten voor onze relatie.
Wat ik op dit moment heel erg moeilijk vind is dat mijn man zo dicht klapt. Ik heb tegen hem gezegd dat ik nu heel veel behoefte heb aan steun en bevestiging. Maar als ik in mijn donker hoekje zit dan kan hij niks zeggen. Hij blokkeert dan helemaal (zijn woorden) en omdat ik dan al in een negatieve modus zit denk ik dan al gauw...zie je wel, het interesseert hem niet of hij is er nu wel klaar mee. Ik vind dat zo erg want juist op die momenten heb ik dat zo hard nodig. Als we daar over praten dan zegt hij dat hij zijn gedachten dan niet op een rijtje krijgt en dat hij de woorden..ik hou van jou..dan zo ongepast vind. Ik zeg dan dat niks zeggen veel erger is, want dan voel ik me zo alleen en niet gesteund. Het is dan net alsof het redden van onze relatie alleen op mijn bordje ligt.
Hoe was dat bij jullie? Konden jullie man/vrouw jullie wel troosten en de woorden zeggen die je zo graag wil horen.

Hier is het eigenlijk vooral andersom: Vrouw zoekt veel troost en heeft er erg veel moeite mee dat ze dit gedaan heeft. Zelf ben ik die troost niet echt nodig. Wel de bevestiging af en toe natuurlijk.