1,5 jaar na vreemdgaan

A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:09:

[..]

Nou, hij staat op het standpunt dat je het of accepteert en verder gaat of niet en dus niet verder gaat.

Daar tussenin: wel verder gaan met de relatie, maar er constant mee bezig blijven, dat gaat 'm uiteindelijk niet worden.

Volgens mij heeft Robbie wel meer meningen en standpunten. Maar goed, wat jouw laatste opmerking betreft ben ik nieuwsgierig: denk je dat of is jouw partner vreemdgegaan en heb je er ervaring mee? 

Uit jouw openingspost maak ik op dat je eigenlijk een jaar aan het overleven bent geweest. Je hebt samen met jouw man keihard gewerkt om weer een fijn en gelijkwaardig huwelijk te creëren. Zoals je zelf al schrijft hebben jullie een bubbel gecreëerd om er samen uit te komen. Jouw man is nu zover dat hij, mede omdat hij zijn vreemdgaan verafschuwt, alleen nog maar vooruit wil kijken en er niet meer aan wil denken want dat is veel te confronterend. Hij wil het echte leven weer aangaan en het liefst nooit meer terugkijken. 

Jij daarentegen lijkt in standje overleven te zijn gegaan en komt nu pas in de realisatiefase, oftewel het daadwerkelijk verwerken van de rollercoaster. Het is dan ook helemaal niet vreemd dat je nog steeds last hebt van triggers en ik betwijfel of die ooit helemaal weg zullen gaan. Het zal altijd een pijnlijke herinnering blijven, aangewakkerd door confronterende triggers. Om samen te kunnen blijven en jezelf niet compleet weg te cijferen, zal je met deze triggers om moeten leren gaan en daar open over naar je man moeten kunnen blijven communiceren. Hij is juist degene die jou dan kan troosten, hoe gek en dubbel dat ook is. Dat moet hij zich echter wel realiseren en daar ook voor open (blijven) staan. Zo blijf je samen op 1 spoor.

Daarnaast zou individuele therapie voor jou ook goed kunnen helpen. EMDR is helemaal niet vreemd in dit soort situaties. Het haalt de herinneringen niet weg, maar kan wel helpen het pijnlijke randje van de herinneringen af te halen. Een beetje zoals je de druk van de ketel haalt, de nare gevoelens die je bij de herinneringen/ triggers ervaart zullen dan afnemen.

Echter, je zal je altijd afvragen hoe hij zoiets heeft kunnen doen. Dat is niet met EMDR weg te nemen. Ik weet ook niet of zoiets ooit te begrijpen is, behalve dan te accepteren dat het nu eenmaal gebeurd is en je het niet meer kan veranderen. Het gaat er dan vooral om hoe je er (samen) mee omgaat. 

Veel succes en sterkte gewenst! 

Ikzelf ben op een gegeven moment gestopt met degene die vreemdging. Dat was heel moeilijk want ik hield veel van hem. Maar mijn wantrouwen en pijn bleef. Nu ben ik zes jaar zonder hem, alleen en het is nog steeds moeilijk want ook de liefde is gebleven.

Wat open en puur beschreven MRI. Niets dan respect voor jouw beslissing. Kan je het, nu je zes jaar gescheiden bent, wel loslaten? Heeft het je een bepaalde vorm van rust gegeven?

Lentebloem schreef op 09-09-2021 om 18:36:

[..]

Wat open en puur beschreven MRI. Niets dan respect voor jouw beslissing. Kan je het, nu je zes jaar gescheiden bent, wel loslaten? Heeft het je een bepaalde vorm van rust gegeven?

Nee, het is een wond waar ik omheen leef. Ik mis hem nog steeds iedere dag. 

Anna Cara schreef op 09-09-2021 om 14:19:

[..]

Volgens mij heeft Robbie wel meer meningen en standpunten. Maar goed, wat jouw laatste opmerking betreft ben ik nieuwsgierig: denk je dat of is jouw partner vreemdgegaan en heb je er ervaring mee?

Niet direct. Wel gezien bij mensen in mijn omgeving. Als je er constant over door blijft gaan, dan blijft het etteren en loopt het wel een keer fout.

Als je dan toch wilt vergeven en verder wilt gaan, moet je er ook wel enigszins een streep onder kunnen zetten. 

MRI schreef op 09-09-2021 om 18:43:

[..]

Nee, het is een wond waar ik omheen leef. Ik mis hem nog steeds iedere dag.

Dat heb je raak beschreven.💔

MRI schreef op 09-09-2021 om 18:16:

[..]

Tja dat is makkelijk gezegd en vanuit een rationeel standpunt heel legitiem. Maar de kwestie is dat mensen die bedrogen zijn er juist emotioneel totaal tussenin zitten: je houdt nog steeds van iemand maar die heeft je iets kwetsend aangedaan. Wat te doen? Als je doorgaat, blijft je vertrouwen nog steeds wankel of gebroken, zijn er triggers die dat oude traumagevoel oproepen. Maar als je stopt, raak je iemand kwijt waar je veel van houdt... Is dat het dan?

Daarom gaan veel mensen voor de 'tussenin' variant: 'we gaan er aan werken, wij kunnen dit.' En ja dat leidt er menigmaal toe dat mensen altijd getriggerd blijven worden: het gaat beter maar waarom ben ik nog wantrouwend, of ineens verdrietig in die tijd van het jaar?

...

Ikzelf ben op een gegeven moment gestopt met degene die vreemdging. Dat was heel moeilijk want ik hield veel van hem. Maar mijn wantrouwen en pijn bleef. Nu ben ik zes jaar zonder hem, alleen en het is nog steeds moeilijk want ook de liefde is gebleven.

Dus ja het is nog steeds er tussen in. Als mensen bedrogen worden, zitten ze ''between a rock and a hard place"...

MRI schreef op 09-09-2021 om 18:43:

[..]

Nee, het is een wond waar ik omheen leef. Ik mis hem nog steeds iedere dag.

Wow, dit komt even binnen, zeg, MRI...

Het geeft mij het gevoel dat ik het ontzettend naar voor je vind dat het je niet gelukt is om je wantrouwen en pijn  los te kunnen laten, dat het tussen jullie in is bijven staan, ondanks dat je nog zoveel liefde voor hem voelde, en nog voelt...en dat het jou in een soort van status quo heeft gezet wat nieuwe kansen op relatiegebied betreft... Ik heb het echt met je te doen, zou je het liefste nu heel graag even een dikke, warme, liefdevolle willen geven!

LaBelladonna schreef op 10-09-2021 om 21:57:

[..]

[..]

Wow, dit komt even binnen, zeg, MRI...

Het geeft mij het gevoel dat ik het ontzettend naar voor je vind dat het je niet gelukt is om je wantrouwen en pijn los te kunnen laten, dat het tussen jullie in is bijven staan, ondanks dat je nog zoveel liefde voor hem voelde, en nog voelt...en dat het jou in een soort van status quo heeft gezet wat nieuwe kansen op relatiegebied betreft... Ik heb het echt met je te doen, zou je het liefste nu heel graag even een dikke, warme, liefdevolle willen geven!

aw dank je wel! Ik voel je knuffel door het scherm heen

En je hebt het ook gewoon bij het rechte eind  MRI, met wat je schrijft over dat "mensen die bedrogen zijn er juist emotioneel totaal tussenin zitten...", want zo zal dat voor velen voelen. Ik kan dat gevoel zelf ook zeker wel beamen. En als de liefde er ook nog is, maakt dat het heel moeilijk om te kiezen voor beëindigen van de relatie. Want als je juist stopt, raak je immers iemand kwijt terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil. Maar doorgaan zorgt inderdaad voor triggers, een wankel vertrouwen, verdriet en pijn wat telkens weer naar boven komt. Het is naar mijn gevoel (en ervaring) van heel groot belang, dat in ieder geval de vreemdganger de confrontatie met het verdriet, de pijn en vragen/gesprekken met de bedrogene, steeds toch weer aan wil/kan gaan, daar open voor blijft staan, zichzelf er niet voor gaat afsluiten omdat hij/zij daar genoeg van heeft en het weg wil stoppen. En daarnaast is het van groot belang dat je als bedrogene het hele gebeuren ook echt achter je kunt laten (wat denk ik wel iets makkelijker zal gaan als de vreemdganger echt mee wil werken aan het herstel en zichzelf die spiegel voor kan houden om eraan te werken om dingen anders te gaan doen). Hoe was dat bij jou, MRI? Hoe stond jouw vreemdgaande partner er in? Volledig open en bereid om telkens de confrontatie aan te moeten gaan, net zo lang tot jij de triggers, het wantrouwen en verdriet los durfde te laten? Of was het op een gegeven moment meer zo van "ik ben er nu klaar mee, heb alles toch verteld, waarom blijf je steeds dezelfde dingen vragen..." Als je er ten minste nog iets over wil vertellen. 

En VS2021, ik denk dat het goed is dat jullie in therapie weer het gesprek met elkaar aangaan. Misschien is het een idee om in die gesprekken een antwoord proberen te gaan krijgen op de vraag die jou momenteel zo heel erg bezig houdt: het niet kunnen begrijpen hoe iemand zo iets kan doen als hij daadwerkelijk van zijn partner houdt. Wat heeft het hem gebracht, wat deed het met hem, wat liet het hem beseffen? Het is voor hem ook echt niet alleen maar lust, heerlijkheid en zaligheid geweest. Hij zal ook flink met zichzelf en dat hij zelf ook vond dat hij zo heel fout bezig was, geworsteld hebben.

En wat je ook al nog schreef ja: "Ik moet veel aan zijn collega denken, voel nog veel boosheid naar haar. Onbegrijpelijk hoe je dit een andere vrouw aan kan doen." Ik kan dat ook maar niet begrijpen. Dat je iemand, waarvan je weet dat diegene een vaste relatie heeft, toch gaat verleiden of jezelf er door laat verleiden. Van een gebonden man (of vrouw, net zo goed) daar blijf je met je tengels van af. Punt. Alleen al omdat je er van uit kunt gaan, dat je anders willens en wetens meewerkt aan het ondermijnen van het vertrouwen van de onwetende partner. Dat vind ik erg egoïstisch. Ik vind vreemdgaan an sich gewoon eigenlijk heel egoïstisch, omdat een vreemdganger hoe dan ook enkel aan het eigen belang denkt en op het moment van vreemdgaan dus echt totaal niet meer aan het belang van de vaste partner. Maar hoe iemand er toe komt om vreemd te gaan, dat ligt heel vaak weer veel genuanceerder dan enkel en alleen vanuit egoïsme.
Maar hoe dan ook, VS2021, er is nog werk aan de winkel voor jullie. Het heeft echt tijd nodig, om alle dingen verwerkt te krijgen, om het vertrouwen weer toe  durven te laten, om weer in jezelf en in de liefde die je man  voor jou voelt en in de lieve woorden die hij tegen je zegt, te durven geloven. Het gaat denk ik nooit voor 100% helemaal meer weg, dat je nog wel even een steekje voelt als hij bijv. benoemt hoe lief, mooi en lekker hij je vindt, omdat hij het geflikt heeft om dat ook tegen een ander te zeggen en met die ander allerlei intieme dingen te doen terwijl hij al met jou een relatie heeft, wat zodoende echt wel serieus schade bij je in je zelfbeeld en misschien ook wel je zelfvertrouwen heeft aangericht, als een kras die nooit meer helemaal weggepoetst kan worden, als barsten in een gebroken vaas, omdat je die nooit helemaal onzichtbaar weer aan elkaar gelijmd krijgt. Hopelijk kun je het op den duur toch gaan zien als een zwarte bladzijde in het boek van jullie levensverhaal samen en mag het er ook op die manier zijn. En kunnen jullie straks weer aan een nieuw hoofdstuk beginnen waarin jullie je dan sámen richten op een mooie, fijne toekomst samen. Vergeet niet dat jullie ook al veel bereikt hebben en stappen naar elkaar en naar het herstel hebben gezet in dit proces. Sterkte!

LaBelladonna schreef op 11-09-2021 om 13:36:

En je hebt het ook gewoon bij het rechte eind MRI, met wat je schrijft over dat "mensen die bedrogen zijn er juist emotioneel totaal tussenin zitten...", want zo zal dat voor velen voelen. Ik kan dat gevoel zelf ook zeker wel beamen. En als de liefde er ook nog is, maakt dat het heel moeilijk om te kiezen voor beëindigen van de relatie. Want als je juist stopt, raak je immers iemand kwijt terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil. Maar doorgaan zorgt inderdaad voor triggers, een wankel vertrouwen, verdriet en pijn wat telkens weer naar boven komt. Het is naar mijn gevoel (en ervaring) van heel groot belang, dat in ieder geval de vreemdganger de confrontatie met het verdriet, de pijn en vragen/gesprekken met de bedrogene, steeds toch weer aan wil/kan gaan, daar open voor blijft staan, zichzelf er niet voor gaat afsluiten omdat hij/zij daar genoeg van heeft en het weg wil stoppen. En daarnaast is het van groot belang dat je als bedrogene het hele gebeuren ook echt achter je kunt laten (wat denk ik wel iets makkelijker zal gaan als de vreemdganger echt mee wil werken aan het herstel en zichzelf die spiegel voor kan houden om eraan te werken om dingen anders te gaan doen). Hoe was dat bij jou, MRI? Hoe stond jouw vreemdgaande partner er in? Volledig open en bereid om telkens de confrontatie aan te moeten gaan, net zo lang tot jij de triggers, het wantrouwen en verdriet los durfde te laten? 

Ja, jaren aan gewerkt, met allerlei therapie. Mijn vertrouwen kwam niet terug maar dat kwam ook omdat de therapeuten de onderliggende problematiek (seksverslaving en wat daar weer aan te grondslag lag) niet adresseerden. Ex deed er alles aan om mij terug te krijgen maar ik voelde: zodra hij me weer ' terug heeft', wordt het glad ijs en is de kans op dit soort streken weer reëel  aanwezig. Hij ontkende dat ook niet overigens, maar zei het niet te weten en geen garantie te kunnen geven. tja dat was te onveilig voor me. De relatietherapeuten en zijn persoonlijke therapeuten zijn imho erg te kort geschoten in het onderkennen van de problematiek

Zoals je de situatie beschrijft, kan ik het me helemaal indenken, dat dat te veel als glad ijs voelde. En al helemaal omdat hij het zelf niet ontkende, zei jou geen garantie te kunnen geven, dat zou voor mij ook te onveilig voelen. Nou kan niemand je ooit echt volledig 100% garantie geven dat een relatie voor altijd goed zal blijven gaan, maar als er ook nog een andere problematiek om de hoek komt kijken, zoals in jullie geval, en dat ook nog eens door allerlei therapeuten niet eens onderkent, niets mee gedaan wordt, dan ben je daar toch wel heel erg de dupe van geworden. Wat een gemiste kans en wat vind ik dat erg om te horen. Dan ga je jezelf toch ook afvragen hoe begaan die therapeuten eigenlijk werkelijk met je zijn? Want jullie wilden allebei werken aan de relatie, maar dan moest er wel ook aan een oud patroon gewerkt worden om daar veranderingvin te brengen. Was er eigenlijk een reden benoemd voor dat die therapeuten het onderliggende probleem niet adresseerden? Wat maakte dat hun dat niet zagen/niet wilden zien? Nogmaals, voel je niet verplicht  om te antwoorden, hoor. Het is immers ook alweer wat jaren geleden en ik wil die wond die er toch al is, niet nog verder openrijten door jou weer terug te brengen naar die nare tijd.  

Helemaal mee eens, VS2021. En ik heb dat ook de eerste dag(en) na het uitkomen van mans affaire, vaak hardop uitgesproken: "Ik wíl dit niet, ík heb hier niet voor gekozen en wil ook niet kiezen, voor deze pijn, ellende en verdriet. Maar word nu dus zomaar even voor een voldongen feit gesteld..." En laat dát nou precies de trigger voor mijn man zijn geweest (zei hij een tijd later in het proces) om te beseffen dat hij aan de bak moest. Dat het de hoogste tijd was om zeker ook zichzelf eens heel grondig in de spiegel aan te kijken en hij diep in zichzelf te rade diende te gaan om oude pijn en niet langer werkende patronen aan te pakken, om te zetten in wat wel en beter zou werken om deze crisis tot een goed einde te brengen en om de relatie te herstellen. 
Het is echt onwijs moeilijk met momenten. Maar dat wordt wel minder, dat het moeilijk is. Blijf elkaar 'zien', blijf elkaar echt 'horen', blijf elkaar zoeken in de storm. Als je dat beiden ook  maar echt wil, dat is wel van belang. Je moet er sámen effort in willen steken, samen even echt heel veel rekening willen houden met alle gevoelens van jezelf en van elkaar, daar begrip voor op kunnen brengen, de situatie vanuit meerdere standpunten willen bekijken en tegelijkertijd ook je eigen grenzen afbakenen en bewaken.
Nu voel je jezelf misschien nog de verliezende partij, maar als je uit het dal omhoog hebt weten te klimmen, hoeft dat niet meer zo te voelen. Dan heb je ook weer heel veel ge- en overwonnen!