1,5 jaar na vreemdgaan

VS2021 schreef op 12-09-2021 om 19:20:

@LaBelladonna, ik heb dat gelukkig al kunnen ervaren. We hebben samen een front weten te vormen en die fase ging gelukkig ook heel lang goed. Wellicht dat deze terugval me daarom zo vies tegen valt. Ik had niet meer gedacht me weer in zo'n diep dal te voelen en zo boos te zijn op mijn man. Het is een gekke gewaarwording zo veel fases en gevoelens te doorlopen.

Dat had ik uit jouw schrijven ook zeker al begrepen, dat jullie een front hebben kunnen vormen en dat die fase heel lang goed is gegaan. Ik bedoelde dat in zo'n terugval, als het dan ook weer even als een diep dal, een storm kan voelen,  dat je elkaar dan toch ook weer vast moet zien te houden. En dat je man toch nog een tijd bereid blijft om jou op te vangen, aan te horen, te steunen en te troosten wanneer je een terugval hebt. Ook al vind hij het niet leuk om jou door zijn eerdere, foute gedrag verdrietig te zien en wil hij misschien het liefste doorgaan, verder gaan en het hele gebeuren achter jullie laten en alleen nog maar vooruit kijken. Ben het wel ook met je eens dat zo'n onverwachte terugval je tegenvalt. Het laat daarmee zien, dat het nog niet klaar is, dat er nog steeds werk aan de winkel is. Dat bedoelde ik.

Vond de post van Lentebloem ook erg mooi:

Lentebloem schreef op 09-09-2021 om 17:00:

Uit jouw openingspost maak ik op dat je eigenlijk een jaar aan het overleven bent geweest. Je hebt samen met jouw man keihard gewerkt om weer een fijn en gelijkwaardig huwelijk te creëren. Zoals je zelf al schrijft hebben jullie een bubbel gecreëerd om er samen uit te komen. Jouw man is nu zover dat hij, mede omdat hij zijn vreemdgaan verafschuwt, alleen nog maar vooruit wil kijken en er niet meer aan wil denken want dat is veel te confronterend. Hij wil het echte leven weer aangaan en het liefst nooit meer terugkijken.

Jij daarentegen lijkt in standje overleven te zijn gegaan en komt nu pas in de realisatiefase, oftewel het daadwerkelijk verwerken van de rollercoaster. Het is dan ook helemaal niet vreemd dat je nog steeds last hebt van triggers en ik betwijfel of die ooit helemaal weg zullen gaan. Het zal altijd een pijnlijke herinnering blijven, aangewakkerd door confronterende triggers. Om samen te kunnen blijven en jezelf niet compleet weg te cijferen, zal je met deze triggers om moeten leren gaan en daar open over naar je man moeten kunnen blijven communiceren. Hij is juist degene die jou dan kan troosten, hoe gek en dubbel dat ook is. Dat moet hij zich echter wel realiseren en daar ook voor open (blijven) staan. Zo blijf je samen op 1 spoor.

...

Echter,je zal je altijd afvragen hoe hij zoiets heeft kunnen doen. Dat is niet met EMDR weg te nemen. Ik weet ook niet of zoiets ooit te begrijpen is, behalve dan te accepteren dat het nu eenmaal gebeurd is en je het niet meer kan veranderen. Het gaat er dan vooral om hoe je er (samen) mee omgaat.

Veel succes en sterkte gewenst!

Vooral die laatste zin. Het hoe je er samen mee omgaat, hoe je samen het verwerkingsproces doorloopt, dat is een heel belangrijke sleutel in de kans op wel of niet een goed herstel. Geef het de tijd en blijf open en eerlijk naar elkaar toe. Je bent samen ieder voor 50% verantwoordelijk voor de relatie. Niet de één meer of minder dan de ander.

VS2021, fijn en goed om te lezen dat het nu weer goed gaat, jullie weer meer op één lijn zijn gekomen. Dat schakelen wat je man moest doen, herken ik wel. Was voor mijn man ook heel erg wennen, in het begin bij een terugval. Maar hij heeft zich daarin goed herpakt en is daar anders in gaan staan, waardoor dat daarna vrijwel moeiteloos ging. En nu er bijna geen terugvallen meer zijn, blijft hij er toch voor open staan en wil hij het van me horen als ik een trigger krijg en/of lastig momentje heb en ik er dan zelf behoefte aan heb om er even over in gesprek te gaan. Wat ik heel fijn vind en ook echt van hem kan waarderen; dat hij het niet afdoet als dat ik erover doorzeur of dat ik steeds hetzelfde vraag en hij geen zin heeft om er weer antwoord op te geven. Maar nogmaals, die momenten zijn en worden er steeds minder, gaandeweg. 
Fijn dat je hier door ieders berichten toch even de nodige steun, herkenning en begrip hebt gevonden en gekregen. Heb je soms gewoon ook even hard nodig!!!
Dikke  en dat jullie herstel maar voorspoedig mag blijven gaan! Wellicht ten overvloede, maar als het weer even minder gaat, kom dan gerust hier je verhaal weer doen! 

Wat fijn om te lezen!!! 

Wat fijn en wat goed dat je man dit ook kon! Die van mij vindt het ook echt nog wel lastig schakelen, maar dat is vooral omdat mijn boosheid en verdriet hem zo enorm raken en hij vol zelfverwijt zit... Verder sluit ik me helemaal aan bij LaBelladonna, wanneer het even niet gaat kan en mag je hier altijd van je afschrijven om je hart te luchten!

Hoe is het nu met je VS2021?

MRI schreef op 11-09-2021 om 14:47:

[..]

Ja, jaren aan gewerkt, met allerlei therapie. Mijn vertrouwen kwam niet terug maar dat kwam ook omdat de therapeuten de onderliggende problematiek (seksverslaving en wat daar weer aan te grondslag lag) niet adresseerden. Ex deed er alles aan om mij terug te krijgen maar ik voelde: zodra hij me weer ' terug heeft', wordt het glad ijs en is de kans op dit soort streken weer reëel aanwezig. Hij ontkende dat ook niet overigens, maar zei het niet te weten en geen garantie te kunnen geven. tja dat was te onveilig voor me. De relatietherapeuten en zijn persoonlijke therapeuten zijn imho erg te kort geschoten in het onderkennen van de problematiek

Het klinkt hard, maar in de meeste gevallen zal iemand er ook vooral spijt van hebben dat het uit is gekomen en dat het zijn relatie heeft gekost of een hoop ruzie op heeft geleverd.

Echt spijt van wat iemand heeft gedaan, dat zie je maar zelden eigenlijk. 

En dan heb je nog wat je zegt de onderliggende problemen. Seksverslaving, verslaafd aan aandacht, verslaafd aan spanning, etc. Dat los je ook niet allemaal zo 1-2-3 op. 

Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees... 20 jr getrouw, nooit een crisis mee gemaakt, beetje bij beetje geheimen ontdekken, veel ontkenning, dat zou hij nooit doen...uit eindelijk na een jaar toegeven dat er een affaire was. Boosheid, verdriet, woede, onbegrip. Toch proberen er voor te gaan, want er waten meer positieve dan negatieve herinneringen. En de liefde was er toch nog?? In het begin mocht mijn verdriet en boosheid er zijn. Ook ik heb alles gelezen...had ik het maar nooit gedaan. Alle leugens, elke x weer, naar mij, naar haar over ons, alle standjes. Vergeten wilde ik het... nu 3 jaar verder merk ik dat het niet goed gaat met mij: muziek, woorden, plaatsen kunnen ineens herbelevingen oproepen, boosheid, verdriet enorme worsteling met mijzelf. Ik dacht dit te kunnen vergeven maar ik heb er hulp boj nodig. Het belemmert mij enorm en ik kan er niet met hem over praten...na een maand of drie na de bekentenis zei hij al er niet meer over te praten, alleen richten op de toekomst. Praten geeft ruzie en verwijdering. Maar alleen lukt niet.

Ook mijn partner (en velen) wilde vooruit, niet meer over hebben. En dat is funest  voor mijn verwerking geweest. En jouwe. 
Jullie moeten leren hoe je er over kan praten. Mijn tip (en als hij niet wil eis het!) Is samen naar specialist in vreemdgaan verwerking gaan. (Psychologe). 

Want jij komt hier niet meer uit, alleen. Je partner schaamt zich en wil bepalen hoe jij eroverheen moesten moet komen. Grote fout.

Tip: laat hem (en zelf ook) het boek lezen van Petra deij over verder gaan na vreemdgaan. Of de gratis blogs, zijn er 9: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/kan-mijn-gevoel-terugkomen/

Boek besteld!!

Sann3, hebben jullie helder hoe het heeft kunnen gebeuren, de affaire van je man? Of hebben jullie je alleen gefocust op het herstellen van jullie relatie? Vreemdgaan is namelijk meestal het gevolg van problemen van de vreemdganger zelf. Onzekerheid, trauma uit de jeugd, dat soort dingen. Er is dus interne onvrede en het gaat dus niet om de partner, maar om iets in zijn (of haar) binnenste. Als dat probleem niet helder wordt en niet wordt aangepakt, kom je niet verder en loopt het naar mijn idee uiteindelijk altijd alsnog stuk.

Je man moet zich realiseren dat het er niet meer over willen hebben geen oplossing is. Natuurlijk wil hij er niet meer op terugkijken, hij schaamt zich (hopelijk) te pletter voor wat hij heeft gedaan, voelt zich hopelijk schuldig, vindt het moeilijk om jouw verdriet te zien. Maar in een situatie als deze moet er door BEIDE partners hard gewerkt worden. Waarschijnlijk zelfs het hardst door degene die vreemd is gegaan. Want dat is degene met het innerlijke probleem waarvoor buiten de deur een oplossing werd gezocht... Hebben jullie destijds relatietherapie gehad? Mijn man en ik hebben ontzettend veel gehad aan EFT, Emotionally Focussed Therapy. Google er maar eens op. Het uitgangspunt van die therapie is dat je samen op zoek gaat naar wat je van elkaar nodig hebt, wat ieders behoeften zijn en hoe je die voor elkaar kunt vervullen. Hoe je elkaar kunt aanvullen, versterken, helpen. Je stelt je allebei enorm kwetsbaar op, en dat maakt dat je elkaar weer echt kunt zien zoals je elkaar zag toen je verliefd werd.

Heel veel sterkte. Maar nogmaals, je man moet echt aan de bak (naast dat jij misschien baat hebt bij EMDR of zoiets). Anders kun jij therapieën totdat je een ons weegt, maar levert je dat geen herstelde relatie op.