Steeds rigider moeten worden?

zware of 'light' diagnose?

Tja, ik zou ook zeggen dat ook als je een diagnose hebt, je toch op een of andere manier moet proberen normaal te functioneren. Ik denk dat Bieb zoiets bedoelt, toch? Tenzij je echt zwaar autistisch bent of ontzettend adhd hebt dat je van een serieuze handicap kunt spreken, maar bij mijn weten zit niet iedereen met een diagnose op speciaal onderwijs of in een uitkering.

Als ik naar mezelf kijk zal ik best wel een beetje add hebben, maar wat heb ik eraan als ik dat laat onderzoeken? Krijg ik dan subsidie, of hoef ik dan minder mijn best te doen omdat ik al mijn tekortkomingen op een diagnose kan afschuiven?

Creabea

Dat is zo'n beetje wat ik bedoel.

en daarbij

Ook bij de zgn. mildere varianten kost het zo enorm veel energie om "normaal" te functioneren....dat wordt zo onderschat. ( Mummy, what is normal? Oh honey, its just a setting on the dryer)

Fiorucci

Ik denk dat er op zich niets mis is met een diagnose. Aan de andere kant......... er zijn zat mensen die die diagnose helemaal niet hebben, simpelweg omdat het niet is onderzocht (dat zullen wel meestal de 'mildere' varianten zijn). En daar zit dan ook een beetje het probleem. Met iemand met een diagnose wordt rekening gehouden, geholpen, en daar heeft men begrip voor. Iemand zonder diagnose heeft dat niet. En dat zijn er echt heel veel.......
Maar al met al blijf ik er bij, diagnose of niet, dat iemand met een mildere variant, hbo, en geen kuiken meer, toch wel kan zorgen op tijd op een examen aanwezig te zijn. Al kost het meer moeite, je weet inmiddels wel wat de valkuilen zijn en wat voor oplossingen je kunt bedenken.

Herkenning en eens met Bieb

Ikzelf werk op een universiteit en deel the TO's frustratie over schuivende doelpalen. En ik herken de planningsproblematiek als ouder van een kind met ADD, dyslexie en ASS en als snel afgeleide chaoot zonder overzicht (wie weet ongediagnosticeerde ADD?).
Ik ben al een aantal jaren voorzitter van de examencommissie en heb me in die rol verdiept in het groeiend aantal aanvragen voor aanpassingen, verzachtende omstandigheden etc. Als ouder van een kind dat overduidelijk de intelligentie heeft om te studeren maar dat als hij over twee jaar zover is misschien nog niet de planningsvaardigheden heeft ben ik blij dat er ruimte is voor coulance en aanpassingen die het mogelijk maken om te studeren.
MAAR... ik vind ook dat kinderen zoals mijn zoon er hun allergrootste best voor moeten doen om zich aan alle normale eisen die bij een opleiding horen te voldoen. Zo kan hij het plannen van werk moeilijk vinden, maar als hij al drie maanden weet dat er op een bepaalde datum een essay af moet zijn zal hij op een of andere manier toch moeten zorgen dat hij dat doet. En als hij om 9 uur een tentamen heeft moet hij gewoon op tijd komen. Als twee wekkers niet helpen zal hij een andere oplossing moeten vinden. Dat dit voor hem moeilijker is dan voor de gemiddelde student mag waar zijn, maar dat is nu eenmaal een feit waarmee hij moet leven.
Ik ben ook meer geneigd ben te beslissen dat een student recht heeft op coulance als ze er blijk van geeft verantwoordelijkheid voor het oplossen van problemen te nemen dan wanneer een student met haar handen in de lucht roept dat ze nou eenmaal ADHD heeft en er niks aan kan doen. En ik merk dat we juist de laatstgenoemde categorie nogal gegroeid lijkt de laatste jaren. Waar de oorzaak daarvoor ligt is mij niet helemaal duidelijk. Enerzijds denk ik dat door meer begrip en aanpassingen op de lagere en middelbare school nu studenten op de universiteit terechtkomen die in eerdere jaren gedesillusioneerd afghaakten. Dat is alleen maar positief te noemen. Anderszijds herken ik ook wel wat in wat ik in bovenstaande reacties lees: er zijn studenten die verwachten dat ze de opleiding volledig volgens hun eigen planning kunnen voltooien. Dat is niet realistisch en ook niet fair ten opzichte van andere studenten die ook de nodige problemen hebben met zich aanpassen en plannen.
Overigens denk ik dat we inderdaad meer rigide zijn geworden; er is minder ruimte om zaken informeel aan te passen. Dit hangt onder andere samen met de waarde die aan het succesvol afronden van een opleiding wordt gehecht en de roep om transparantie in beslisprocedures. Ik werk in Engeland en met het opschroeven van het collegegeld naar 9000 pond een paar jaar geleden zien we ineens dat allerlei zaken dichtgetimmerd worden en onder toezicht van een jurist beslist worden. Verder is het succesvol afronden van een universitaire opleiding (met minimaal een gemiddelde van 60%) min of meer een minimale voorwaarde voor verdere kansen. Studenten zien hun tijd aan de universiteit als investering die zich later uit gaat betalen en voeren van alles aan om hun cijfers over de drempel te helpen.

Engelandvaarder

Mijn punt is A. deze kinderen doen heel vaak hun uiterste best, maar dan gaat het toch vaak mis. en B. mildere variant..de milde variant is al heel erg energievretend....
Voorbeeld: Mijn dochter, 15, heeft asperger. Heeft gisteren haar tas ingepakt, redelijk op tijd naar bed, kwam er op tijd uit, op tijd van huis. Helaas, chipkaart werkt niet mee, boze controleur met ochtendhumeur die haar voortijdig uit de tram zet. Stuk naar huis lopen, chipkaart weer opladen...en dan door haar autisme zo van de leg zijn omdat alles anders loopt, en dat die controleur zo boos was, dat ze eerst even moet bijkomen voordat ze weer naar school kan. Te laat dus.

Verschil

Er zit wat dat betreft wel een verschil tussen de middelbare school en het hoger onderwijs. Waarbij je op de middelbare school nog een zekere coulance kan verwachten in sommige gevallen werkt dat op het hoger onderwijs toch anders. De reden voor het te laat komen bij een examen is namelijk helemaal niet zo interessant. Je kan een hele goede reden hebben maar toch kom je er gewoon niet meer in. Dat werkt namelijk storend voor zij die al in het examen zitten & het kan fraude gevoelig zijn. Dus je zult dan toch moeten wachten op de herkansing. Ongeacht of het nu je eigen schuld is of niet of een beetje van allebei.

Op de universiteit zijn er waar ik werk heel beperkt aanpassingen mogelijk (bijvoorbeeld extra tijd bij een examen, groot lettertype) maar dat moet wel van te voren worden aangevraagd. Na afloop klagen heeft sowieso geen zin. Bovendien zijn de aanpassingen ook veel beperkter beschikbaar dan op de middelbare school.

Van een 18 plusser verwacht ik dat ze gewoon hun zaken in orde hebben. Als ze dat niet kunnen dan is het toch misschien niet de juiste keuze voor ze om aan de universiteit te gaan studeren.

Nu moet ik wel zeggen dat in Frankrijk waar ik werk a) studeren heel goedkoop is en b) je een studiejaar over mag doen. Dus het is niet zo dat je maar een enkele kans hebt en als je het niet haalt je er uit ligt.

Studiejaar over doen is overigens ook echt het jaar over doen. Je mag dan niet alvast vakken uit een hoger jaar gaan doen. Je moet echt eerst een jaar hebben afgerond voordat je door mag naar het hogere jaar.

En ik zie elk jaar wel een groep eerstejaars die het jaar enorm verknalt om allerlei redenen en dan het jaar daarop het een stuk beter doen. Dus ik ben wel blij dat je nog gewoon de mogelijkheid hebt om te falen. Ik ben geen voorstander van allerlei aanpassingen te maken aan elk individu maar ik wel een voorstander van de mogelijkheid om te herkansen.

Fiorucci

Dat van de chipknip is balen natuurlijk. Maar dat kan dus iedereen overkomen....... en iedereen komt dan in de problemen en wordt niet blij van een boze chauffeur. Dat jouw kind daar nog meer van slag van is dan een ander, is heel vervelend voor haar. Maar elk ander kind waarvan de chipknip weigert zal ook te laat komen met alle gevolgen van dien.

Jaina

Dat zou best eens de spijker op zijn kop kunnen zijn. Het punt is niet dat tegenwoordig iedereen roept dat hij wat heeft, maar dat de oude manieren om mensen met "iets" binnenboord te houden bij het grofvuil zijn gezet. Dus dan moet je wel iets zeggen over je stoornis, wat op zich al niet heel aangenaam is voor pubers.

Een voorbeeld: als je vroeger op de middelbare school je boek vergat mee te nemen, deelde je buurman gewoon met je. Die deed dat graag, want een andere keer vergat hij weer eens zijn boek en deelde jij met hem. Probleem opgelost en de kinderen leerden dat delen een goed idee is. De leerkracht bemoeide zich daar helemaal niet mee.

Nu krijg je meteen straf, een preek, een aantekening of weet ik veel wat. Dan ga je ook eerder roepen "maar ik heb ADHD". Terwijl ook iemand met ADHD bepaalde zaken moet aanleren, maar OP ZIJN TIJD. Dus niet op de leeftijd dat "normale" kinderen het kunnen. Want als hij dat wel kan, is hij ook "normaal" en slaat de diagnose nergens meer op.

Ja spannend

Zoon heeft het propedeusejaar bijna gehaald. Waarschijnlijk 1 vak naar volgend jaar. Enorm gedreven, maar vreet energie. Gelukkig kon hij nog begeleiding krijgen van zijn oude school, daar waaide hij af en toe even aan.
Open communiceren en verwachtingenmanagement, altijd even tijdig laten weten dat je je plannen moet bijstellen, of wanneer het je wel lukt. Ik heb het idee dat het wel goed gegaan is. Het is voor het eerst dat ik echt zero contact heb met de school dus in mijn ergste nachtmerries droom ik dat al die goede berichten niet blijken te kloppen en dat ze hem gaan advisren om te stoppen.
Vanmorgen een gesprek met de decaan over extra tijd bij tentamens, maar die vond dat voor hem al niet nodig en heeft zoon naar de psycholoog gestuurd om hem te steunen bij planning en ordening.
De valkuil van zoon is ook dat hij heel veel informatie in zijn hoof aankan maar dat legt wel een enorme druk.
Dus vanmiddag maar weer eens gesproken over het benutten van zijn outlook en hoe je dat doet en waarom. Agenda of net wat hem zelf handig lijkt. Maar hij heeft nu met zoveel zaken te maken dat je dat niet in je hoofd wil houden.
Zoon hoopt dat de pycholoog hem verder kan steunen. Hij weet het nu allemaal wel maar als er geen dialoog meer is, zoals hij had op de middelbare school dan blijft het bij 'denken' en wordt het 'doen' een te grote stap.
En ik heb de organisatie van de school en de vakken en hoe dat daar toegaat echt niet meer zelf in beeld.

Eigen bijdrage van 7,50 voor de psycholoog. Wat een gehandel weer.

Evanlyn

Precies. Overigens: bij iemand met autisme komt informatie anders binnen. Dan kan ik wel zeggen: iemand die op jou boos overkomt, is niet boos. Maar in haar brein komt dat anders binnen. Dus hoewel de controleur in zijn recht stond, is het voor haar onverwacht en dus raakt ze van slag. Dat is voor een volwassene met autisme echt niet anders,overigens. Voor mijn zoon met autisme was juist het feit dat men bekend was met zijn autisme een voordeel. Men wist dat hij er geen misbruik van maakte, en dus was het geen probleem dat hij vijf minuten te laat kwam op een examen. Voor deze mensen kan een te rigide aanpak funest zijn. Mijn dochter houdt het vol op een reguliere school, omdat ze een aangepast rooster heeft en, als het even niet gaat, mag ze uit de les lopen en een rustig plekje zoeken of bij de coordinator op zijn kamer gaan werken.

bieb

Tja, en toch houdt mijn dochter school alleen vol als er begrip is. Een louter negatieve benadering op de momenten dat het mis gaat, is niet effectief, dan kruipt ze in haar schulp, of krijgt een shutdown. Begrip als ze een keer te laat is, en een compliment waarop het wel goed gaat, hebben een veel beter effect.

maarja, waar is de grens?

Als iemand zoveel moeite heeft om mee te komen met een normaal studieprogramma vanwege ADHD/asperger/wat dan ook, dan kun je je afvragen of die persoon wel geschikt is. Succesvol door je studie gaan en daarna een passende baan vinden vergt meer dan alleen een vwo-diploma. Als iemand al van slag is omdat de conducteur niet aardig deed, wat zal een baan op academisch/hbo-niveau dan stressvol zijn! Veel (ik denk zelfs het merendeel) van de mensen die ik ken uit mijn studietijd die ergens zijn afgehaakt tijdens of na de studie, zijn potentieel ADD'er/autist. Die mensen nemen nu genoegen met minder -of wat heet minder: een lagere opleiding is natuurlijk niet 'minder'- en zijn daar denk ik niet ongelukkig om (op zijn minst tenminste niet ongelukkiger dan als ze hadden doorgemodderd op een veeleisend hoger niveau).

groei crea

Het blijft niet zoals het is. Als de omstandigheden er naar zijn zit er ook groei in deze mensen en kan het nog heel goed komen.
En als het hun dingetje is kan het enorm productief zijn. Ongeacht het niveau.
Niet alleen mensen met autisme komen op banen terecht onder hun niveau.

Engelandvaarder

Hallo, ik lees dat jouw zoon ASS heeft. Wij hebben maandag het eerste gesprek in het ziekenhuis over onze oudste over eventueel ASS. Zou graag wat meer van je horen over hoe het jullie is vergaan met school, extra hulp etc. en tips want ik ken maar weinig mensen in Engeland die een kind met ASS hebben. Zou je me willen emailen op [email protected]?

overall

hoeft niemand genoegen te nemen met minder. Maar het moet wel haalbaar zijn.
Om maar een voorbeeld te noemen: stel je wilt heel graag rechercheur worden. Je hebt je vwo diploma, en alle potentie in huis om een goede rechercheur te kunnen worden, dus de opleiding te gaan doen. Toch zul je door die conditie/sport test heen moeten. Als dat nou net niet je ding is, dan is het heel zuur. Maar dan gaat het je niet lukken. Idem voor een militair. En wil je het persé toch, dan zal je jezelf enorm in het zweet moeten werken en enorm over je grenzen moeten gaan om tóch die test te redden. En ik dat dat net zo is bij een intelligente persoon met ADHD. Het kost je enorm veel moeite, maar als je het persé wil (dus op tijd op een examen komen), dan zit er niets anders op dan alles op alles te zetten om te zorgen dat het je wél lukt.

wel begrip en steun maar wel verantwoordelijkheid nemen

Studenten die het om de een of andere manier moeilijk hebben kunnen bij de tutor terecht en we denken op alle mogelijke manieren mee om hulp te bieden. Er is dus zeker geen sprake van negativiteit, integendeel. Maar er wordt wel van studenten met problemen verwacht dat ze eraan werken om aan de studieeisen te voldoen. Heel soms leidt dat tot aanpassingen, maar te laat mogen komen is daar nooit een van. En soms lukt het allemaal (nog) niet. In extreme gevallen, als studenten er ondanks hulp nog niet uit komen raden wij studenten dan aan om er even tussenuit te gaan en aan hun problemen te werken. Uiteindelijk zullen studenten namelijk wel alle stukken werk moeten maken en alle examens moeten doen.
Los hiervan vind ik wel dat studenten het in Engeland niet makkelijk hebben: er is maar 1 examenperiode in het jaar waarin een heel jaar stof wordt getoetst, er zijn in totaal maar twee herkansingen mogelijk en er zit er een cap op het cijfer voor herkansingen. Ik ben niet bepaald een voorstander van het Engelse examensysteem systeem, ik denk dat studenten onnodig onder druk gezet worden. Maar dat is een andere discussie.
En Petal, je hebt mail

Crea

Ook mensen met autisme maken een ontwikkeling door en groeien. Mijn dochter is 15. Haar hersenen registreren weliswaar input anders, maar dat wil niet zeggen dat je dus niet kunt omgaan met veeleisende zaken, of een baan op niveau. Integendeel, zie het feit dat er steeds meer bedrijven zijn die specifiek op zoek gaan naar mensen met autisme bijvoorbeeld. Mijn dochter zal vanzelf leren dat iemand die stug is of kortaf niet per definitie kwaad is op haar als persoon. Ik haalde het voorbeeld aan, omdat je soms op de weg naar bijvoorbeeld school dingen ervaart of meemaakt die alles bij elkaar je doel dwarsbomen. Zaken die een ander goed kan relativeren, wat zij nog moet leren.

chipknip

Nog even over die chipknip. Waarom zet je die niet op automatisch opladen? Dat voorkomt gedoe, want van dat te laat opladen gaat vast nog eens gebeuren met alle stress van dien.

marie ot

Er stond nog zat op, maar de het poortje werkte niet, of de chipkaart, zoiets. Normaal begrijpt een controleur dat, dat komt weleens voor,maar deze stond in razzia stand, dan zijn ze niet zo charmant. (Regelmatig worden hier grote acties georganiseerd, waar bij een binnenkomende tram op de halte bij elke deur een controleur instapt, vaak in burger, en niemand mag er dan uit voor er gecontroleerd is. Dat gaat op een vrij brute, onaardige wijze, weet ik uit ervaring. Als je bijvoorbeeld even je chipkaart niet kunt vinden, vraagt men gelijk om je ID en komt t bonnenboekje al te voorschijn. Als iemand er iets van zegt, wordt je behoorlijk afgeblaft..)

idd Fio

ik zat eens in de tram toen dat gebeurde, dochter was toen net 6, ze is nu bijna 10 en heeft het er nog steeds over. Ze vond het erg eng.
Ik raak van dat soort acties altijd spontaan mijn pas kwijt, en de chaos schiet dan door je hoofd.
Bij jongeren zijn ze heel rap met het trekken van het bonnenboekje, dat is dan wel weer het voordeel van net iets ouder zijn, je mag vaak nog even zoeken.

Mild....

Mild is een verkeerde term. Het suggereert namelijk dat t wel meevalt.Een halve dag school en mijn dochter is echt versleten. En die heeft dan asperger, een zgn. milde variant... Het rare is ook, ik lees hier dat men het dan lekker kan afschuiven op die diagnose. Alsof je, als je te laat komt, niet veel moeite hebt gedaan. Vaak heb je heel veel moeite gedaan, en loopt het toch mis. Enig idee hoe erg het is om dan een vol lokaal in te moeten? Nee, geen idee,dat is duidelijk. Geeft niet, maar ik lees hier zoveel stereotiepen en aannames...weet je, geen mens met autisme is hetzelfde. Er zijn zoveel verschillende problemen waar iemand met autisme tegenaan loopt. Maar onbegrip staat met stip op een, wat mij betreft.

Fiorucci

Amen!!!

maar helpt begrip dan wel?

Fiorucci,

ik vind begrip nogal een 'containerbegrip' om het maar even zo te omschrijven. Uiteindelijk telt het eindresultaat en de weg ernaar toe is voor de een moeilijk en de ander makkelijk.

"Vaak heb je heel veel moeite gedaan, en loopt het toch mis. Enig idee hoe erg het is om dan een vol lokaal in te moeten?"

Ook al is erdan begrip, wat is dan concreet de mogelijkheid? School = meeste deel van de tijd 'vol' met mensen.

En je geeft zelf aan "Mijn dochter houdt het vol op een reguliere school, omdat ze een aangepast rooster heeft en, als het even niet gaat, mag ze uit de les lopen en een rustig plekje zoeken of bij de coordinator op zijn kamer gaan werken."

Dan is er toch begrip?

Dus als zij die rottige conducteur tegen is gekomen, dan mag ze toch even bij coordinator op verhaal komen?

gr Angela

Nou kijk

Daar is dus dat begrip voor nodig. Om met die volle school te kunnen dealen.

Begrip heeft voor mij twee kanten: dat men snapt dat je sommige dingen even niet kan bolwerken, maar ook dat dat niet betekent dat je dat nooit zult kunnen. Maar daar heb je soms wel hulp bij nodig.

Concrete mogelijkheden zijn er heus genoeg, maar vaak ontbreekt de wil. En dat is zuur.

ja maar

fiorucci zegt dat dochter begrip krijgt en hulp (zie situatie) en toch is het nog niet goed. Wat zou er nog meer moeten zijn, in die situatie? Wat is ideaal en wat is haalbaar/realistisch?
gr Angela

ruimte voor jezelf

Het zijn steeds weer nieuwe dingen. Wat hier wel helpt is dat kinderen mij bellen als zich zoiets voordoet en dan in overleg lossen we hetop. Ik bel soms even de school voor dochter die het afgrijselijk vind om te laat te komen en als ze dan weet dat school al weet dat ze misschien te laat kan komen iets meer rust in haar hoofd heeft. Omdat niets vanzelf gaat, overal wordt steeds weer over nagedacht is er een vol hoofd.
Volgende week is een onrustig weekje. Niet normaal school. Sommige dagen vrij, andere dagen excursies. Daar zit haar hoofd nu al vol van.
We hebben afgesproken dat we alles even parkeren tot zondagavond. Dan plannen we de week en kijken wat er nog nodig is.
Maar het helpt haar steeds beter om zichzelf te accepteren dat ze gewoon soms even rust en ruimte nodig heeft en dat dan ook neemt ondanks onbegrip of niet begrijpende mensen.
Dochter had een workshop over drugs. Er werd gevraagd wie er weleens concentratiestoornissen had op school. Dochter stak haar hand op.
Vervolgens dus: gebruik je drugs?
Dochter gebruikt niets, rookt niets, drinkt niets. Maar dan zit haar hoofd vol. Met kleine en grotere onopgeloste dagelijkse zaken. En onontkoombare storende geluiden. Een verkeerde plek in de klas dat ze niet heeft weten op te lossen. Een pukkeltje onder haar piercing dat jeukt en dat haar aandacht zuigt. Zweetdruppeltjes op haar rug van het fietsen.
En iedereen herkent er wel iets in, iedereen heeft weleens jeuk of last van een geluid of piekert over zes keer niets, alleen bij mijn dochter is dat dan extreem en bijna volcontinu.
Je doet er alles aan om dat in balans te houden en een plekje te geven maar het kost veel energie.
Vooral als er dan ook van alles gevraagd wordt op sociaal gebied in een drukke gezellige situatie.
Maar het lukt haar meestal zonder dat iemand er ook maar iets van merkt. Want ze wil vooral ook niet opvallen.

zie startposting Angela

Uiteraard haal ik dat aan, omdat het een reactie is op het probleem van de starter van deze draad. Die heeft problemen met laatkomers op haar school, die kennelijk aan de hand van hun diagnose een vleugje begrip/coulance vragen. Daar gaat de discussie over. Ik vertel dat iemand met een bepaalde diagnose behoorlijk van de leg kan raken soms door dingen die onderweg gebeuren. Dat mag je onzin vinden, of je hebt begrip, zoals op de school van mijn dochter.