Kinderen met diagnose in de toekomst

Vroeger, nu en morgen

Vroeger waren en net zo veel mensen met 'dyslexie hersenen', 'adhd-bekabeling' etc. als nu. Alleen die vielen minder op. Als een groot gedeelte van de bevolking analfabeet is, valt het echt niet op, als je dyslexie hebt. Als je adhd hebt, maar je gaat bij je vader op de boerderij werken, valt dat ook niet zo op. Zeker niet omdat je vader zelf misschien ook wel. Als iedereen ploetert vanwege sociale misstanden en ongelijkheid, dan valt het niet zo op, dat jij extra moet ploeteren.
Maar toch is er onbeschrijflijk veel leed, bij mensen die vroeger zonder diagnose doorgeworsteld hebben. Ik ken er een aantal persoonlijk. Die werden door hun gedrag mishandeld, gepest. Die dachten dat ze dom waren.... Wees niet zo naif, om te denken dat het vroeger beter was.

Ik geloof er dus niets van, dat er nu meer mensen met 'iets' zijn. Wel is het zo, dat het nu enerzijds meer opvalt, omdat de eisen van de maatschappij veranderd zijn. En anderzijds er veel meer kennis over stoornissen en 'ietsen', zodat mensen herkenning, erkenning en misschien zelfs wel hulp krijgen. Dat laatste kan ik alleen maar wenselijk vinden.

Nu, is het zo, dat kinderen op school bijvoorbeeld hulp krijgen, of aangepaste verwachtingen, vanwege een stoornis. Dat is soms nog een hele strijd. En soms valt die hulp bitter tegen. Maar het gebeurt vaker dan vroeger. Dat vind ik wenselijk. Want ik sta achter de zijwieltjes theorie. Ik zie niet in, wat voor een positief leermoment er in kan zitten, als je iemand steeds maar weer laat falen. Steeds maar weer omvallen met je fietsje. Een hoop kinderen stoppen dan met proberen. Dat is verlies, voor iedereen. Wel zo rustig natuurlijk, dat dan weer wel.
Nu is het ook zo, dat er mensen zijn, die onverstandig omgaan met hulp en diagnose. Die alle tegenslag in hun leven aan een diagnose ophangen bijvoorbeeld (heb je werkelijk bij alle diagnoses trouwens, ook bij de lichamelijke ziekten). Of die het leven en welzijn van hun kind, onnadenkend in handen leggen van 'school' en 'hulpverlening', zodat ze de problemen zelf niet onder ogen hoeven te zien. Jammer, jammer, jammer. Weinig aan te doen. Ook zonder diagnose zouden die mensen denk ik niet slim met hun kinderen omgegaan zijn.

En de toekomst. Tja, ik weet ook niet hoe die eruit gaat zien. Ook niet voor mijn zoon met een stoornis. Ik weet wel, dat wij nu hard werken om hem zoveel mogelijk vaardigheden op te laten doen. Juist voor later. Dus stap voor stap. Met een plan. Elke dag weer een stapje vooruit. Soms weer een sprong terug. Heel zwaar is dat. Het gaat ook niet over voorlopig. Maar wat anders? Zoals mijn schoonvader leeft en geleefd heeft met zijn adhd, dat wens ik niemand toe eigenlijk. Dat is echt helemaal niet leuk. En dan is het zo'n lieve gezellige spontane man. Maar ondertussen...

Nee gs

dat is totaal niet wat ik zei/vind. Ik probeerde weer te geven wat mamahippie volgens mij probeert te zeggen. Er stond onder dat ik het daar zelf niet mee eens ben.

Toen kinderen nog geen diagnose kregen, hadden ze ook etiketjes: irritant rotjong (ipv adhd), vreemde snoeshaan / nerd (ipv asperger). Daar leden ze ook onder, werden eventueel suicidaal van het pesten, en deze etiketjes openden geen potjes met hulp.

Ik heb het al vaker verteld: mijn vader zat 40 jaar in het onderwijs. Toen ik hem vertelde over ass stoornissen (nav mijn zoon), en hij zich wat ging verdiepen in die dingen, ook adhd en dyslexie, gaf hij zelf aan het jammer te vinden dat hij dat niet allemaal 30 jaar eerder had geweten. Hij herinnerde zich precies de kinderen die ten onder gingen, dood gepest werden, of van school gestuurd doordat niet herkend werd wat hun probleem was en er geen hulp voor was. Door onkunde zag hij ze zelf destijds (vertelde hij) ook als vervelende, onopgevoede of heel dommme kinderen. Hij had er met terugwerkdende kracht graag alsnog wat aan gedaan.

Acceptatie

Het is echt zo dat tegenwoordig meer deskundigen meer weten over ADHD en asperger en dergelijke meer. Er is een groot verschil in uitingsvormen tussen jongens en meisjes. Zo wordt ADD en asperger bij jongens vaak over het hoofd gezien (of pas op latere leeftijd ontdekt (als puber, jong volwassen of als hun eigen kind naar school gaat) en dus bij meisjes helemaal (en veel vaker over het hoofd gezien). Je kan een klas met 30 aspergermeisjes hebben en je hebt de perfecte klas: ze zijn op tijd, hebben hun huiswerk af, zijn stil. Maar ga je een tekst interpreteren of wil je gezamenlijke activiteit doen in groepjes of in de klas, dan vallen de bijzonderheden wel op.
Natuurlijk, ADHD gaat nooit over, maar je kan er wel mee leren leven. En een eventuele toekomstige partner ook. Weten hoe je (deels) in elkaar zit, weten hoe je met je manco's om kan gaan, dit in woorden om kan zetten om de dingen die je nodig hebt, kenbaar te maken, is een heel krachtig gereedschap om te slagen in het leven. Zoals Karmijn mooi zegt, ze waren er vroeger ook. Net als nu.
We hebben de adhd-ers en aspergers ook heel hard nodig gehad bij alle ontdekkingen die er zijn gedaan.
Maar voorheen kreeg je met de riem en je werd met de nek aangekeken. Die waren pas kwetsbaar: littekens op huid en ziel, onbegrepen met minderwaardigheidscomplex en heel eenzaam. Maar hey! deze generatie hoeft dat voor een deel niet nog eens door te maken.
En de mensen die dat wel allemaal maar raar blijven vinden? Die blijf je houden, of je nu wel een diagnose hebt of geen.

De vraag die jij stelt, hoort -denk ik- bij de langzame acceptatie door de maatschappij. De vraag die er eigenlijk achter ligt gaat over wat adhd/../.. inhoudt in iemands leven.

Acceptatie

Hopelijk leren we om met meer waardering met deze verschillen om te gaan en ze sneller te herkennen en te accepteren zodat een kind niet, zoals nu, in een existentiele crisis terecht moet komen voor men bereid is om even stil te staan bij de situatie en wat daar aan de hand is.
Je wil dit ook om relatieleed te voorkomen. Als ik zelf of mijn ex meer geweten hadden van de dynamiek bij een relatie met iemand met autisme dan had het niet zo vreselijk uit de hand hoeven lopen. Dan kun je leren om rekening met elkaar te houden.
Je kunt je kinderen betere relatievaardigheden leren dan dat ze blijvend negatief bejegend worden of, zoals het bij autisme vaak gaat, aanvankelijk een model relatie die dan onder druk weer naar onbegrip, uit de rails gaat lopen ten koste van elkaar en van de kinderen.
Het is niet acceptabel om je kop in het zand te steken.

Vroeger en nu

Mijn moeder kreeg vroeger altijd te horen dat ik niet doorwerkte, dat ik droomde, dat ik m'n werk niet af had etc. Ik ben veel gepest, vooral op de middelbare school, want ik was "anders", zei de verkeerde dingen, stelde de verkeerde vragen aan de leraren (wat de leraren wel bijzonder vonden, dat ik daar over nadacht). Ik ben twee keer blijven zitten op de middelbare school, omdat ik er niet aan toe kwam om m'n huiswerk te doen.
In m'n klas zat een jongen waar de hele klas last van had, en bijna iedereen had een hekel aan hem, ik ook. Hij maakte altijd ruzie, ik ben ik weet niet hoe vaak met blauwe plekken thuis gekomen, als hij me weer geschopt of geslagen had. Echt zo'n ettertje, bah. Ze zouden hem naar een andere school moeten sturen. En zelfs Sinterklaas wist het, want hij is het enige kind dat ik ken dat ooit een roe in z'n schoen heeft gekregen!

Nu ben ik ik zo'n 25 jaar verder. Ik heb een zoon, die heel veel op mij lijkt. Hij zegt dezelfde bijzondere dingen als ik vroeger zei. Sinds kort heeft hij het stempeltje ADD. Heel vervelend en heel fijn. Want nu zijn we net begonnen met ritalin en opeens gaan z'n resultaten omhoog! De juf heeft het laadje met truucjes voor kinderen met ADD opengetrokken. Als hij wat ouders is kunnen we therapie starten om hem zelf die trucjes aan te leren. Dus voor hem zal het op school en ook in z'n dagelijks leven hopelijk een stuk makkelijker dan voor mij (en z'n vader) worden. En hopelijk wordt het sociale gebeuren voor hem ook wat makkelijker hierdoor.

En dan dat ettertje in m'n klas. Daar voel ik me met terugwerkende klas vervelend over, dat ik blij was als hij ziek was. Die had nu vast ook een stempeltje gekregen, en daarmee de hulp zodat hij zich beter had kunnen gedragen in de klas. Meer acceptatie voor hoe hij was. Zodat hij niet hoefde te schoppen en slaan, maar gewoon lekker kon spelen met de rest van de klas. Zoals elk kind verdient.

Aanvullend voorbeeld voor gelatine e.a.

Schiet me nog een omgekeerd voorbeeld te binnen. Jongen die nu bij wis- en natuurkunde bij mijn zoon in de eindexamenklas zit. Maar voor de rest op het vmbo. De jongen is geniaal, haalt zonder z'n vinger uit z'n neus te halen tienen voor wiskunde b, wiskunde d en natuurkunde. Heeft de regionale voorrondes van de landelijke wiskunde-dinges gewonnen. Maar omdat hij 2-en en 3-en voor nederlands en engels haalde moest hij van vwo+ naar vmbo van de school. Overduidelijk geval dyslexie, maar zijn ouders willen niet meewerken aan tests en diagnose. De jongen ging werkelijk kapot op het vmbo, van verveling, onderprikkeling en er niet bij passen/horen. Hij had het geluk dat er een zeer wijze, gepensioneerde invalleraar wiskunde langskwam die de jongen spotte en voor elkaar gebracht kreeg dat hij nu de beta vakken op vwo niveau mag volgen en daar ook op dat niveau examen in mag doen. Terwijl hij dus wel noodgedwongen verder op het vmbo moet blijven. De jongen was anders echt uitgevallen, was al aan het spijbelen, wiet roken, depressief worden, etcetc.

Tegenvoorbeelden

Ik zie de genoemde voorbeelden niet als TEGENvoorbeelden, eerder als een ondersteuning van mijn visie en ik kan die voorbeelden best aanvullen. Ik ken bijvoorbeeld ouders met een kind dat al jong de diagnose kernautist kreeg. Bij dit kind is er nooit twijfel geweest aan de juistheid ervan, het is een zeer overtuigend geval van 'zuiver' autisme. Hoe ellendig is het dan niet dat de goegemeente bij het woord autisme meteen denkt dat het wel weer om deelname aan een modegril zal gaan. En hoe komt dat? Omdat veel kinderen vergelijkbaar met de mijnen OOK een label hebben gekregen, op boterzachte gronden, n.a.v. problemen in een bepaalde context in een bepaalde fase van hun leven. Misschien kan de man achter DSM-IV het beter uitleggen dan ik: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6263/Aleid-Truijens/article/detail/3418557/2013/04/01/Het-besef-moet-doordringen-dat-afwijkingen-gewoon-zijn.dhtml.

De bandbreedte van 'normaal' is heel erg smal geworden. Binnen wat je nog als normaal kan beschouwen passen heel veel minder sociale trekjes, heel veel concentratieproblemen enzovoorts. Als DAAR nou eens acceptatie voor zou komen, dat het redelijk normaal is om een beetje af te wijken van het precieze gemiddelde, DAN is iedereen geholpen. Dat zou in het verleden beter zijn geweest voor de verguisdebuitenbeentjes en in het heden zou het zowel beter zijn voor de gelabelde als de niet gelabelde kinderen.

Dan voor de mamahippie e.a.: hoe later verder, voorbeeld

Ik zit nog even door te peinzen over hoe het verder zal gaan met deze jongen, in mijn voorbeeld. Want is natuurlijk prachtig dat hij nu toch geholpen is. Maar dat is tijdelijk. Hoe zal het verder met hem gaan? Hij wil graag technische natuurkunde gaan studeren. Ik denk (fantaseer) dat dit gebeurt:

Scenario 1
Hij gaat door zonder dyslexie-diagnose. Moet toelatingsexamen doen voor de studie, vanwege het vmbo diploma. Struikelt daar op de verplichte engels-toets of nederlandstoets. Of mag toch, vanwege zijn vwo wiskunde/natuurkunde, maar loopt vast op de inmiddels in alle, ook technische, HBO / VO verplichte (itt vroeger!) engels-schrijf cursus en toets. Hij schaart zich bij ons leger diploma-loze schoolverlaters.

Scenario 2
Zodra hij 18 is laat hij zichzelf testen met hulp van die leraar of een studentenpsycholoog. Krijgt zijn dyslexiepas en daarmee extra tijd, compensatie of dispensatie voor de engels-schrijf toets aan de uni. Hij studeert Magna cum laude af in de technische natuurkunde, waarna de werkgevers zich om hem verdringen. Zal ze worst wezen wat voor problemen of diagnose hij op school vroeger had. Als hij eenmaal werkt op zijn niveau, zijn er secretaresses en in te huren engels-correctoren (wie gebruikt ze niet?!) die zijn rapporten corrigeren. De berekeningen erin kloppen altijd.

Waarom dit voorbeeld

omdat ik maar wil zeggen: een "etiketje" en daarmee extra hulp of voorzieningen in je opleiding betekent absoluut niet dat je daarmee jezelf niet traint voor je toekomst en daar niet zult kunnen slagen. Die hulp opent juist de deuren naar een succesvolle toekomst voor deze jongen en vele anderen. Nogmaals: het "echte" leven is vele malen toleranter voor het niet compleet perfecte plaatje dan onze scholen. Omdat die zo inflexibel, stringent en op het gemiddelde gericht zijn, zijn al die uitzonderingsmaatregelen nodig geworden.

Even zo en gelatine

Heb net een enorme posting in Zorgenkinderen geschreven met vrijwel dezelfde strekking als jullie berichten. Grappig!

Acceptatie

Zou het niet fijn zijn als acceptatie van verschillende kinderen niet afhankelijk zou zijn van etiketjes? Ik vraag het als moeder van twee kinderen met autisme, het soort met internaliserende problematiek, je hebt er dus simpel gezegd geen last van in de klas, maar ze hebben wel degelijk aandacht nodig!
Ik zie meisjes als mijn dochter ondersneeuwen, zo'n heel stil verlegen meiske dat in de klas haar mond niet opendoet, en achteraan gewoon stilletjes haar werk zit te maken. Altijd op tijd klaar, altijd goed, altijd wachten op die druktemakers die niet doorwerken en kletsen onder de les... zucht... en dan al heel dapper zijn als ze haar vinger durft op te steken en vraagt: "juf wat mag ik nu gaan doen?"
Ik zie een jongen met zeer kort lontje. Zijn concentratieboog is kort, hij heeft moeite met stilzitten, hij reageert snel, en op alles. De andere kinderen weten dat dus hij wordt nogal eens uitgedaagd, als hij dan reageert krijgt hij weer de schuld. Ik zie hem worstelen, ik zie het stille meiske ook worstelen. En ze moeten beiden hun plekje in de maatschappij vinden later.
Ze doen allebei hun best, ze verdienen allebei een stukje begrip en acceptatie, en een leraar die om kan gaan met deze verschillen, of er nu een etiketje achter zit of niet!
Etiketjes kunnen zeker helpen op weg naar dat begrip. Maar laten we niet vergeten dat in die klas met 3 adhd-ers en 2 kinderen met autisme ook nog 20 andere kinderen zitten.
groetjes, Tess

T&t

Hoort het beschreven gedrag van jouw dochter dan bij haar stoornis? Ze lijkt me introvert, gemotiveerd, hardwerkend, tja, ze kon ietsje assertiever zijn misschien. Maar misschien is ze dat in een andere context al wel, en gaat ze het in deze context ook nog wel leren in de loop der jaren. Hoort dit gedrag, dat me nogal normaal lijkt, werkelijk bij haar stoornis?

Het lijkt trouwens sterk op hoe mijn kinderen waren op de basisschool. De leerkrachten hadden het soms nogal moeilijk met ze, vermoedelijk (mede) doordat ze weinig van zichzelf herkenden in mijn kinderen. Maar duidt dat op een stoornis?

Gelatine

Je laatste berichtje is iets waar ik ook vaak over heb nagedacht. ADHD (en ook autisme) is een diagnose die naar mijn mening vaak op een subjectieve manier wordt gesteld. Hoewel ik de diagnose die mijn zoon gekregen heeft niet onterecht vind ben ik over het hele diagnose traject absoluut niet tevreden. Het is een traject wat heel makkelijk te manipuleren was. Zowel door de ouders als door de professionals.

Daarnaast heb ik ook het idee dat de bandwijdte van wat acceptabel gedrag is heel smal is. Vroeger was het ook zeker niet ideaal. Echter nu is er vanuit het onderwijs best veel focus op de diagnose. Afwijkend gedrag = diagnose traject en dat leidt in veel gevallen wel tot een diagnose.

Nu kan het ook best zijn dat al die diagnoses terecht zijn. ADHD en autisme zijn tenslotte afspraken die we hebben gemaakt. Voldoe je aan die kenmerken dan heb je ADHD. Je kan die bandwijdte breder maken en dan vallen er meer kinderen onder.

Ik weet op zich niet of dit zorgelijk is of niet. Diagnoses kunnen zorgen voor meer begrip van de omgeving (in ons geval deels) maar leveren ook weer andere dilemma's op en kan soms het begrip ook tegenwerken.

Het is alleen een stoornis als het stoort.

En als het inderdaad hetzij het kind, hetzij de omgeving stoort, dan moet daar iets aan gedaan worden. Dan helpt het dat we afspraken hebben over bepaalde soorten gedrag. Dat noemen we dan diagnoses en daar zijn bepaalde tips en trucs aan gekoppeld. Waarbij je toch nog heel goed naar DIT kind moet kijken (en dat is waar het vaak mis gaat). Maar in elk geval hoeft niet iedereen opnieuw het wiel uit te vinden.

Meer is een diagnose niet. Dat het ook ongewenste sociale effecten heeft, weegt voor mij niet op tegen de voordelen.

Niet leven zonder aanpassingen

Maar leren om om te gaan met je stoornis. Ik denk dat dat niet goed gaat vanuit frustratie. Door de aanpassingen (bv medicatie) geef je kinderen de kans om rustig te groeien. Van ze in het diepe gooien en te laten verzuipen leren ze niks.

Het is dan wellicht geen wijzend vingertje, maar het is ook niet zo zwart-wit als jij stelt. Het zal vast aan mij liggen, maar ik sloeg helemaal vast door jouw vraag. Of niet zo zeer door de vraag, maar doordat ik hem nogal kort door de bocht vond.

De echte wereld toleranter dan school?

Heel veel mensen hier zeggen dat school vooral een eenheidsworst is. De samenleving is veel toleranter dan school. Ik ben bang dat ik het daar niet mee eens ben.

Het romantische beeld is als een vreemde autist maar door die vervelende school komt, hij wel ergens professor wordt en daar helemaal op zijn plek zit, en die diagnose hem geen parten meer zal spelen.

Maar op je plek komen wordt alleen maar lastiger nu werkgevers vooral sky-radio personeel willen. Sky radio draait alleen maar middle of the road muziek, want men wil vooral niet dat de luisteraar zich stoort aan een nummer. Zo ook voor personeel, het moet vooral lekker in het team liggen, goed met mensen om kunnen gaan en en het vooral niet beter weten dan de rest.

Dus 90% van de vacatures is al niks voor onze autist. Ook in de IT is het samenwerken wat de klok slaat. En áls hij dan wat vindt moet hij door de volgende horde: het sollicitatie gesprek.

Tegenwoordig zijn werkgevers panisch voor mensen met vlekjes. Die worden allemaal samengevoegd onder de noemer 'arbeids-gehandicapten'. Zie de berichtgeving over het quotum de laatste paar weken. Daar staat steevast een plaatje bij van een sociale werkplaats. Terwijl ze ook plaatje van een ambitieuze dame in een rolstoel erbij hadden kunnen zetten. Dat zegt denk ik wel wat over de beeldvorming van mensen met een diagnose.

Met een vlekje ben je meteen 'gehandicapt' en is het zowat een daad van genade als iemand je dan toch aanneemt.

En natuurlijk hóef je niet te zeggen dat je asperger hebt. Maar je kunt bepaald gedrag niet verstoppen, en omdat asperger veel bekender is dan vroeger zal de dame van personeelszaken ook wel door hebben dat je niet-standaard bent.

En als onze autist ondanks dat alles toch een baan op de universiteit krijgt. Mag hij dan in zijn kantoortje gaan doen waar hij goed in is? Nee, een professor moet onderwijs geven, conferenties aflopen en mensen kunnen overtuigen dat zijn onderzoek het meest in aanmerking komt voor die gewilde zak geld.

Ik weet het, dit klinkt heel negatief. Vaak slagen autisten ook wél.

Ik wilde met dit voorbeeld even alle plekken aanstippen waar ook volwassenen in een eenheidsworst moeten passen. Vaak juist bij de momenten die zo belangrijk zijn voor je plekje vinden.

Begrijp het punt niet fred

Ik ken die professor echt hoor Fred, meerdere zelfs. Misschien werk ik in een ander soort omgeving dan jij.

Maar eigenlijk begrijp ik je punt niet goed. Je zegt dag vaak een werkgever of personeelsdame door zal hebben dat er een asperger voor hem/haar zit. Is dat dan een argument voor of tegen diagnoses en hulp op school? Heeft die personeeldame dat dan niet door als de asperger nooit een diagnose heeft gehad (maar het wel heeft)? Of als hij nooit hulp op school heeft gehad (dan zit hij daar waarschijnlijk niet eens op een sollicitatiegesprek)?
Veel werkgevers (echt niet alle) hebben liever geen mensen met een "vlekje" zoals jij het noemt. Dus daarom maar geen diagnoses meer en geen hulp op school? Want dan bestaan die stoornissen ook niet meer? Ik snap het niet helemaal, wat je probeert te zeggen.

Andersom fred

In mijn omgeving juist arpergers die zich prima redden op maatschappelijk gebied. Dat is namelijk veel voorspelbaarder dan het sociale gebeuren. Dus een oom als hoogleraar en een neef van mijn vader gepromoveerd en algemeen beschouwd als zeer deskundig in zijn vakgebied. Privé gezien juist minder geslaagd, ofwel gescheiden en geen contact meer met de kinderen ofwel nooit een relatie in stand hebben kunnen houden.

De vraag is wat de topicstarter belangrijker vindt: het maatschappelijke slagen of het sociale...

Integendeel

"Veel werkgevers (echt niet alle) hebben liever geen mensen met een "vlekje" zoals jij het noemt. Dus daarom maar geen diagnoses meer en geen hulp op school? "

Ik zeg niet dat ik tegen diagnoses hulp en aandacht ben. Integendeel!

Het enige wat ik wil zeggen is dat niet alleen school intolerant is, maar de maatschappij ook, helaas. Het is dus niet zo (althans in mijn visie) dat als een kind maar door dat nare schoolsysteem heen is, het wel meevalt met die eenheidsworst.

Professor

"In mijn omgeving juist arpergers die zich prima redden op maatschappelijk gebied. Dat is namelijk veel voorspelbaarder dan het sociale gebeuren."

Ik heb het idee dat maatschappelijk succes steeds meer doordrongen wordt met sociale vaardigheden.

Tegenwoordig moet een professor niet alleen inhoudelijk een kei zijn, maar ook goed kunnen netwerken, zijn onderzoek kunnen verkopen aan de buitenwereld, enz enz..

Gelijk

Fred heeft gelijk, de prof en onderzoeker op de universiteit moet meer doen dan zich verdiepen in zijn onderzoek ... netwerken, acquisitie, onderzoeksopdrachten binnenhalen, samenwerken. Allemaal dingen waar de gemiddelde autist niet in zal uitblinken. Maar dat doet niets af aan het feit dat de mens met autisme niet bij voorbaat al 'afgeserveerd' /aan zijn lot overgelaten moet worden op school, omdat hij waarschijnlijk 'toch niet kan meedraaien met de maatschappelijke werkelijkheid'.

Het leven ná school

"Maar dat doet niets af aan het feit dat de mens met autisme niet bij voorbaat al \'afgeserveerd\' /aan zijn lot overgelaten moet worden op school, omdat hij waarschijnlijk \'toch niet kan meedraaien met de maatschappelijke werkelijkheid\'."

Nee! dat is niet wat ik zeg. Ik zeg niks over hulp op school. Dat vind ik nuttig en nodig.

Ik doe alleen een uitspraak over het leven ná school, dat helaas minder tolerant is dan we zouden willen.

Weer gelijk!

Klopt Fred, jij zei niets over de hulp op school, maar dat was wat mij betreft ook een terugkoppeling naar de stelling van de topicstarter: worden kinderen op school niet te weinig voorbereid op de harde werkelijkheid door de overdaad aan aanpassingen op school. Vandaar

Gelatine

Nee, rustig en verlegen zijn is geen stoornis )) en dat mag ze ook gerust zijn. Ze heeft echter ook ass, en doordat ze zo stilletjes is vergeet je haar soms gewoon. Je vergeet ook dat bepaalde dingen echt moeilijk voor haar zijn, moeilijker dan voor andere kinderen, maar ze uit zich niet en dat maakt het geheel wat moeilijker. Wat we voorheen meemaakten op school was dat de grote druktemakers vanzelf de aandacht wel kregen, maar kinderen als mijn dochter in die drukte ten onder gingen.
Gelukkig heeft ze nu een fijne juf die haar wel ziet, en die haar ook in het sociale helpt, want dat is heel belangrijk. Iedereen heeft sociale contacten nodig, iedereen moet leren samenwerken (tot op bepaalde hoogte) dus zij ook!
groetjes, Tess

Fred heeft gelijk

Op dit moment is een van de problemen de enorme toename van het aantal jongeren in de WAJONG. Die toename is bijna geheel te wijten aan jongeren met etiketjes als ADHD en autisme. Voorheen zaten deze jongeren in de bijstand, maar van daaruit worden ze door de gemeenten gedumpt in de WAJONG.
Hieruit blijkt dat werk en een plek in de maatschappij vinden met een etiket ontzettend moeilijk is. Anders was er niet zo'n grote groep met etiket in de bijstand. En als deze groep bijstandsgerechtigden makkelijk naar werk te bemiddelen was, was de oplossing echt niet arbeidsongeschikt verklaren.
Blijft de vraag of deze jongeren er zonder etiket makkelijker doorheen rollen. Persoonlijk denk ik van wel. Er zijn genoeg plekken waar mensen met een etiket het prima kunnen doen Maar in deze tijden, als werkgevers het voor het kiezen hebben, geef ik je op een briefje dat de voorkeur uitgaat naar degene zonder vlekje.
Je hoeft volgens mij een etiket inderdaad niet te melden, maar als later blijkt dat je functioneren niet optimaal is op bepaalde gebieden die van belang zijn voor je functie en daar een verband is met het etiket, dan is dat reden voor ontslag.
En nee, niet elke persoon met asperger heeft het in zich om hoogleraar te worden. Was het maar zo simpel.

Vandaar

"Klopt Fred, jij zei niets over de hulp op school, maar dat was wat mij betreft ook een terugkoppeling naar de stelling van de topicstarter: worden kinderen op school niet te weinig voorbereid op de harde werkelijkheid door de overdaad aan aanpassingen op school. Vandaar "

Ok, vandaar ; )

Normale verdeling?

Zou dit etiketten verschijnsel ook niet komen omdat de maatschappij steeds strenger wordt, en er gewoon een x aantal mensen is dat niet aan die eisen voldoet?

Net zoals je hele lange en kleine mensen hebt, of dikke en dunne heb je ook mensen die aan de uiteinden van de normaal verdeling vallen van 'geordend zijn', sociale handigheid en intelligentie. Extreem ongeordend = ADHD. Missen van sociale voelsprieten= ASS. Aan de onderkant zitten qua intelligentie = zwakbegaafd.

Een werkgever zou het liefst iemand hebben die iemand die een béétje slim is, een béétje sociaal handig, en ook nog beetje geordend.

Arbeid wordt steeds duurder, en werknemers zijn beschermd in Nederland, dus een werkgever zal meer waar voor zijn geld willen dan vroeger.

Waar hij vroeger wel eens iemand aannam die aan de onderkant van die verdeling viel (een slome Japie of een verstrooide techneut) kost dit hem nu teveel geld, (zeker als het mislukt) en zoekt hij liever verder, desnoods in het buitenland.

Dus de mensen die aan de onderkant van die normaal verdelingen zitten komen steeds moeilijker aan het werk. Onze maatschappij ziet extreem ongeordende of extreem sociaal onhandige mensen met problemen worstelen en plakt daar een etiketje op..

Denk ik..

Aanvulling fred

De vergissing is dat men bij zaken als autisme denkt dat het een dichotoom iets is: je hebt het wel of je hebt het niet. Dat klopt niet. Het gaat om een schaal waarop iedereen gepositioneerd kan worden. Ergens is een lijn getrokken en de afspraak is gemaakt dat iedereen links van de lijn normaal genoemd wordt en iedereen rechts van de lijn autist. Je positie op die schaal staat ook niet vast. Sowieso wordt die positie bepaald door subjectief scoren van iemands gedrag. Maar dan nog, kinderen, (jong)volwassenen ontwikkelen zich. Het zou zomaar kunnen dat bijvoorbeeld de dochter van T&T nu nog (volkomen terecht) links van die denkbeeldige scheidslijn valt, en over een paar jaar rechts. Nu 'heeft' ze autisme en over een paar jaar niet meer. Dat betekent niet dat ze ermee heeft leren leven, maar gewoon dat ze niet meer binnen het autisme spectrum valt. En die kans is behoorlijk groot. Een groot aantal mensen dat de diagnose ooit kreeg groeit er later weer uit. Zie bijvoorbeeld http://www.knaw.nl/Pages/DEF/29/798.html. Ik hoop echt dat ouders van kinderen die de diagnose kregen maar later steeds minder trekjes vertonen, gewoon durven te besluiten dat er geen sprake (meer) is van autisme.

Gerry, werkgevers

Gelukkig zijn er ook werkgevers die het niet enorm voor het kiezen hebben. Tegenwoordig heeft iedere werktuigbouwkundige, procestechnoloog, chemisch technoloog, e.d. nog voor het afstuderen al diverse aanbiedingen. Ongeacht vlekjes.