Kinderen met diagnose in de toekomst

Nou mamahippie

Wil je gewoon even klagen? Of verwacht je echt een antwoord op deze vragen? Misschien bedoel je het niet zo, maar ik proef een flink wijzend vingertje...

Later

School is in principe eenheidsworst. Iedereen moet hetzelfde doen en het liefst ook hetzelfde zijn. Later als je groot bent kan je proberen een werkomgeving uit te zoeken die het best bij je capaciteiten past. Iemand met Asperger zal niet direct een baan waar veel ad hoc en in groepsverband samengewerkt moeten worden, iemand met dyscalculie zal vast geen accountant willen worden enzovoorts. Dus om 'beperkten' eerst door die eenheidsworst en verplichte onderdelen heen te loodsen voordat ze iets kunnen gaan doen waar ze goed in zijn mag je ze best een beetje helpen.

skik

Hogere opleiding

Zelfs in het HBO krijg je extra tijd voor je tentamens/ examens als je een dyslexie verklaring hebt... ik denk dat we best op de goede weg zijn om een manier te vinden die rekening houd met de beperkingen van mensen op een manier waarin ze toch hun sterke punten kunnen uitbuiten. Dat wil niet zeggen dat we nu maar achterover moeten leunen... en het ene etiketje is het andere niet. Dyslexie is aantoonbaar en er kan rekening mee gehouden worden zonder dat het resultaat er nou echt op verandert. Iemand met dyslexie, adhd of autisme kan ook prima zijn rijbewijs halen. Iemand die blind is niet, daar zijn geen aanpassingen voor te verzinnen, van de andere kant, iemand met een dwarsleasie kan wel weer autorijden met aanpassingen...
Ach, het komt er gewoon op neer dat je niet iedere handicap op een hoopje kunt gooien. En zelfs mensen zonder handicap of etiketje hebben hun beperkingen, zo ken ik een hele gezonde kerel die nooit heeft leren fietsen hij kan het echt niet. Hij heeft heeg adhd/ autisme/ dyslexie, hij kan gewoon niet fietsen! Mijn zoon met autisme is het wel gelukt om te leren fietsen, het kostte wel heel veel tijd en moeite, maar het is gelukt!
groetjes, Tess

Mamahippie

Er is niets mis met hoe mijn zoon zich handhaaft in het verkeer maar er is wel iets mis met zijn leessnelheid en met het feit dat hij kleine woordjes heel snel verdraaid of over het hoofd ziet. Daarom werd de toets voorgelezen, geen andere toets dus.

Bij sommige vakken wordt de toets ook voorgelezen en hij krijgt een extra luistervaardigheidstoets bij de cito om te zien of hij daar een hoger cijfer haalt.

Verder zal hij geen leerkracht worden dus je hoeft niet bang te zijn dat hij jouw kleinkinderen spellingsles gaat geven (hij zal nooit een D score krijgen daar) en hij zal ook geen belangrijke brieven schrijven zonder dat iemand dat gaat controleren. Het zal zijn werk niet worden.

Een hoogbegaafd persoon met dyslexie zal prima heel wat werkzaamheden kunnen uitvoeren en zelfs (wat langzamer) belangrijke dingen kunnen schrijven dus wat jij precies bedoelt weet ik niet. Je hebt niet in elk vak spelling nodig en als je langzamer leest heb je iets minder tijd voor hobby's of andere dingen.

Zijwieltjes

Zie de diverse aanpassingen (en medicijnen) als zijwieltjes: je hebt ze nodig om te leren fietsen. Sommigen zullen de zijwieltjes hun hele leven nodig hebben bij het fietsen, anderen kunnen later zonder. Of hebben alleen zo nu en dan de steun van de zijwieltjes nodig. Sommigen leren uiteindelijk heel hard fietsen, anderen zullen langzame(re) fietsers worden. Met of zonder zijwieltjes. Maar ze hebben in ieder geval leren fietsen, en weten waar hun mogelijkheden en onmogelijkheden liggen. Ook jij hebt tijdens je schoolloopbaan ervaren waar je sterke en zwakke punten liggen. En - als het goed is - heb je je sterke punten steeds verder ontwikkeld en is dat hetgeen waar je je geld mee bent gaan verdienen. Je zwakke punten heb je weten te compenseren, of je hebt een werkomgeving gevonden waar je ze niet nodig hebt. Zo werkt het ook voor kinderen met een diagnose.
By the way: er zijn geen aparte cito-toetsen voor kinderen met ADHD.

Ik toets heel veel werk van collega's

Omdat ik in een soort control-functie zit.

Ik kan precies de ADHD-ers aanwijzen, de slimme sociaal ontspoorden, de aspergers, de dyscalculen, de dyslecten even denken wat ben ik vergeten... oh ja, de mensen die niet hebben leren spellen of hoofdrekenen, nou ja je ziet wat ik bedoel.

Al die mensen gaan gewoon werken straks en zullen mogelijk op die gebieden net wat minder goed zijn dan hun collega. En op een ander gebied weer beter. De dyscalcuul is bijvoorbeeld met 20 al stevig genoeg om grote bedrijven te controleren in haar eentje. De ADHD-er heeft een enorm goede neus voor veranderingen in de wetgeving en het krachtenveld waar we in zitten. De dyslect is een goeie geduldige people-manager. De autist is iedereen terwille met een fantastisch kennissysteem. Oh en de grootste ADHD-er hoeft nooit meer iets af te maken, want dat is onze centrale directeur.

P, leerkracht

Je juf van mijn zoon is naar mijn mening de beste leerkracht van de school. En zwaar dyslectisch. Het gaat wel eens fout als ze snel een briefje schrijft (wat ze normaal door een andere leerkracht laat controleren), maar ze kan mijn zoon in groep 4 prima leren spellen. Dus zelfs daar liggen nog kansen voor je zoon.

Vakgroep wiskunde

Net wat Ginny zegt: scholen verwachten eenheidsworst. Nooit in je leven kom je meer intolerantie tegen voor iets anders zijn dan het gemiddelde dan daar. Gelukkig. Voor volwassenen met hier en daar een afwijking is veel meer tolerantie en zijn veel mogelijkheden om een beroep en levensstijl te kiezen die bij ze past dan voor kinderen en jongeren. Op school moet iedereen dezelfde toetsen doen, de zelfde lessen volgen en aan dezelfde eisen voldoen. Later is dat niet meer zo. Ik heb lang bij een vakgroep wiskunde aan een universiteit gewerkt: ik denk dat zeker 80% van de universitair docenten en professoren daar een soort van autistische stoornis had (zonder diagnose of etiket). Maar in de wiskunde en in een tolerante omgeving als daar, waar vooral intellect gewaardeerd wordt, functioneerden ze heel prima.

Verder lijkt het een grote vlucht te nemen door alle aandacht er voor en het nationale geklaag van leraren er over. Het echte percentage met een diagnose is niet zo hoog als je misschien denkt, hooguit 10% van de kinderen. Dus nog altijd 90% heeft "niks".

In het echte leven

kom je ook mensen tegen die in hun jeugd misschien wel een labeltje hadden gekregen. En ja, dan werken ze wat trager, nemen wat meer tijd voor een rapport of verslag, kunnen wat vierkant zijn in de omgang ... wie kent ze niet? En hoe ga jij daar eigenlijk mee om? Hoe begripvol ben jij? Wat wil je met je vraag eigenlijk zeggen? Dat je 'dat soort' lastige mensen in je omgeving niet kunt dulden en dat ze maar eens een lesje geleerd moeten worden en nou es gewoon normaal moeten doen? En als ze dat niet kunnen maar naar de sociale werkplaats, een inrichting of in een hutje op de hei moeten gaan zitten? Zo komt het in ieder geval op mij over.

Schiet me nog te binnen

De professor waar ik voor werkte toen, aan de uni, was een van de allerbekendste in zijn vak, ook internationaal. Veel gevraagd spreker, gewaardeerd docent, enorme publicatielijst en vele awards. Maar zo dyslectisch als wat. Zijn artikelen moesten altijd gecorrigeerd worden door zijn secretaresse. Ooit vertelde hij me over zijn schooltijd: wat een ellende story. Wat had hij beter nu kunnen leven, met (soms) enig begrip en steun voor dyslexie maar verder normale (of, in zijn geval, hoog) begaagdheid.

Nou gs

Dat is wel erg kort door de bocht. Ik denk dat mammhippie dat niet bedoelt, maar meer dat kinderen die altijd extra tijd,hulp en uitzonderingen hebben gehad op school niet leren met hun "handicap" om te gaan in het echte leven waar dat niet meer zo is. Dat je ze beter kunt trainen wel met die beperkingen om te gaan zonder hulp.
Wat ik overigens niet met haar eens ben hoor (niet op die manier althans).

Niet zo optimistisch

Helaas deel ik het optimisme van de meeste mensen hier niet. Niet zozeer omdat de kinderen het later niet zullen kunnen, maar omdat ik me afvraag in hoeverre ze de kansen zullen krijgen. Stempels kunnen een eigen leven gaan leiden en met stempel ben je voor een werkgever vaak minder aantrekkelijk dan zonder stempel. Zie de grote aantallen jongeren in de Wajong. Ik durf te wedden dat een heleboel prima kunnen werken, maar op het moment dat een werkgever kan kiezen tussen degene met stempel ADHD, autisme, whatever of degene zonder, drie keer raden wie er bij gelijke geschiktheid aangenomen gaat worden.
Iemand met een stempel zal zich harder moeten bewijzen, beduidend beter zijn dan iemand zonder stempel.
Dus ja, ik denk dat als je het kan redden op school zonder stempel, ook al heb je bepaalde problemen, dat je jezelf er in de toekomst een groot plezier mee doet. Zeker als je van school gaat komen in een slechte economische situatie zoals nu

Altijd al

Deze mensen (met ADHD, autisme, dyslexie) waren er toch altijd al? En hebben gewoon hun weg gevonden in de maatschappij. Mensen zoeken een studie/baan die bij hen past, dan komt het gelukkig meestal wel goed.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Plaats vinden in de maatschappij

Volgens mij zitten een hoop van die mensen die nu als kind een etiketje zouden hebben gekregen ergens in de marges van de maatschappij. Op straat, in een instelling of thuis, met of zonder uitkering. Vergis je niet, het percentage mensen met een stoornis is hoog onder lagdurig bijstandsgerechtigden, verslaafden en daklozen.

Anderen leren beter met hun beperkingen omgaan of krijgen er bij het opgroeien minder last van, waardoor ze een zelfstandig bestaan kunnen opbouwen. Voor mijn kind hoop ik dat hij tot de laatste categorie behoort, maar voor nu ben ik blij dat hij naar een speciale school kan, waar het heel anders is dan in de gewone wereld, zodat hij in elk geval de kans krijgt de basisvaardigheden te leren. Of hij later gewoon kan meedraaien en kan voldoen aan de eisen die de moderne maatschappij stelt, moeten we dan maar zien. Het zou hem zeker niet helpen als die verwachtingen nu al aan hem gesteld zouden worden.

Werkgevers

kennen dat etiket dat je als kind had toch niet? Behalve als je het zelf verteld, waarom zou je dat doen? Officieel hebben werkgevers of anderen geen inzicht in je zorgdossier of leerlingdossier. Wet bescherming persoonsgegevens. Vertel je kind met stoornis alleen wel om dat niet op facebook te zetten.

Tijgeroog en gerry

Je hebt wel gradaties in dyslexie hè?

Ik vind het niet zo prettig dat al deze dingen op 1 hoop worden gegooid, je kunt geen ADHD'er of autist vergelijken met een dyslect zonder andere dingen als ADHD erbij. Er is erg veel vraag naar technisch personeel en mijn nichtje met zware dyslexie en dyscalculie en praktijkschool werkt al een paar jaar in de verzorging. Daar was het wel te zwaar (veel psychiatrische gevallen, mannen die erg sterk waren) en daarom volgt ze nu een mbo3 opleiding in de verzorging alleen strandt ze daar weer op het rekenen.

Dat klopt, daarom schreef ik ook dat ze zwaar dyslectisch is. Dat is onderzocht. En ik merk het zelf ook als ze iets voor me schrijft, dagelijks nergens op.

Hulp?

Daarbij, moet je je echt niet al te veel voorstellen van de hulp of ondersteuning die een doorsnee school geeft. Misschien krijgt een enkeling wat meer dan gangbaar, gewoon vanwege een fijne juf, maar op de opleiding wordt nog geen pagina aan een stoornis besteed. Stel ej daar niet teveel van voor.
Een beetje begrip voor een kind maakt al zoveel uit en is vaak al te veel gevraagd.

Tijgeroog

Sorry, overheen gelezen

Ik zie het mijn zoon in ieder geval niet doen geloof ik. Nu is hij zover dat hij alle geleerde regels samen moet gaan gebruiken en daar gaat hij helemaal nat. Hij heeft daar echt het geduld ook niet voor dus daar gaat het fout.

Ook helemaal waar

wat Even zo zegt: het valt nogal mee (of tegen?) met al die hulp die speciale kinderen op gewone scholen krijgen. Zouden moeten krijgen, is het. Want meestal is het niet veel. Een stuk minder dan waar de school extra geld voor in de zak steekt, via de rugzakjes van deze kinderen. Het is een voortdurende strijd (voor ouders) om ook maar een fractie gedaan te krijgen van de afspraken of steun die er zogenaamd zou moeten zijn. Uitgezonderd die ene geweldige leerkracht die je ook wel eens treft, in al die jaren.

Cijfers

Je kunt om je heen altijd toevallig een ander beeld zien, maar dit zijn de cijfers, gegeven door de directeur CG raad Nederland (zie http://www.cg-raad.nl/actueel/in_de_media/index.php?we_objectID=1552)

Ik citeer:
"1 op de 25 schoolkinderen heeft een handicap waarvoor een rugzakje of speciaal onderwijs nodig is. Anderhalf procent van de leerlingen in het voortgezet onderwijs heeft een rugzakje. Het aantal kinderen in het basisonderwijs met een rugzakje is al jarenlang stabiel. Er is wel een stijging geweest bij de invoering van het rugzakje, zoals dat altijd gebeurt wanneer een nieuwe voorziening in het leven wordt geroepen, maar een explosie is het geenszins."

Ook een beetje dyslectisch?

Het moet je liggen natuurlijk. Deze juf is een geweldige juf, ze kan alleen niet zo goed spellen, maar heeft verder alles wat je je bij een juf wenst. Zeker ook in omgang met de kinderen enzo. Ik ben niet dyslectisch, maar zie mezelf ook geen juf worden.

Ik ben wel van plan haar eens te vragen hoe ze zorgt dat de kinderen in de klas wel goed leren spellen.

Trouwens

Het is geen uitzondering, de ib-er, die ook de avi testen doet enzo, is ook dyslectisch.

Van gaal

Allereerst zijn het niet alle kinderen die een etiket krijgen. Het lijken er misschien meer dat het er zijn, denk ik dan. Waarom baart het je zorgen? Het zou zorgelijk moeten zijn dat er kinderen rondlopen en rondliepen die met wat aanpassing beter en fijner kunnen leren maar dat niet krijgen. Bijvoorbeeld omdat er geen diagnose is of een (voortdurend) gebrek aan de juiste ondersteuning.

Ik ken geen ouders die te koop lopen met de afwijking zoals jij het noemt. Wel zijn er ouders die opgelucht zijn omdat ze adhv de diagnose eindelijk begrijpen wat er aan de hand is en hoe ze daarmee om kunnen gaan. Dat kan overkomen als een excuus maar het is eerder een verklaring. Ik denk dat we zulke afwijkingen moeten zien als gangbaar, in de zin van het komt nu eenmaal voor. Alleen daar is de maatschappij (scholen) (nog) niet op ingericht. De ouders die geen diagnose willen omschrijven hun kind dan als 'ach Jantje stuitert nu eenmaal altijd tegen het plafond en luistert slecht omdat hij zich moeilijk concentreert want hij beweegt nu eenmaal liever. Logisch he, het is een jongetje. Maar hij komt er wel hoor. We accepteren dat we vaak geen kant met hem op kunnen'. Ontkenning, angst en verborgen leed.

Tja, ik vraag me ook wel eens af wat wij opschieten met de diagnose nu blijkt dat zelfs met een, er nog geen fractie van ondersteuning is. Elk jaar moeten we opnieuw in gesprek met school over hetzelfde. En elk jaar hoop je dat de afspraken nagekomen worden. Tot nu toe bijna elk jaar een teleurstelling.

Eh, ik zou iemand met adhd en zonder medicatie niet snel een decoupeerzaag in handen geven. Dat lijkt me logisch (gezien het mankement a en h in AdHd).
Kan het zijn dat je vragen vooral voortkomen uit een tekort aan kennis wat ADHD, ASS etc nu precies is? Is er nu een tekort aan kennis bij jou of zijn zij nu zo raar bezig? Wat was die uitspraak van Van Gaal ook weer?

Discussie in zorgenkinderen: normaal of niet normaal, kwetsbare

Deze draad heeft me doen besluiten me opnieuw aan te melden en een discussie te starten in Zorgenkinderen. Maar daar staat hij eigenlijk niet goed, ik wil juist ook gelezen worden door ouders die niet in zo'n rubriek komen. De openingstekst van het nieuwe draadje:

Mijn kinderen zijn nu 14 en 16. Zij zijn van de 'generatie' die in de jaren '00 op de basisschool zaten en in die periode zag ik het aantal labels en diagnoses groeien en groeien.

Over het bestaan van 'adhd' hoorde ik voor het eerst in 2001, toen een (oudere) schoolgenoot dreigde deze diagnose te krijgen, zeer tegen de zin van zijn ouders die een ander probleem als oorzaak zagen van zijn gedragsproblemen, namelijk ernstige verveling. Hij en nog een ander kind waren voor zover wij toen wisten de enigen op wie het label werd geplakt in de school, de andere kinderen waren 'normaal'. Hoewel, er was ook nog een jongen aan wie weer een ander nieuw label werd opgehangen dat ik nog niet kende, 'asperger'.

In de loop der jaren doken 'adhd' en 'asperger' steeds meer op. Toen mijn jongste de basisschool verliet zaten er in alle klassen kinderen met labels en rugzakjes. Mijn kinderen gingen ook bepaald niet gladjes door de basisschool, maar we hebben nooit diagnoses gewild hoewel daar wel eens op is aangedrongen. Inmiddels gaat het uitstekend met ze op de middelbare school en ik ben blij dat ze niet hoeven te denken dat het nu goed gaat omdat ze hebben leren leven met hun stoornis. Het gaat gewoon goed zoals het bij anderen ook goed gaat. En het gaat ook weleens niet goed, en dan zijn wij er om ze een hart onder de riem te steken dat er wel weer betere tijden zullen aanbreken.

Maar wat zie ik nu om me heen bij drie kinderen van (drie verschillende) vriendinnen van me, meisjes in de puberleeftijd? Ernstige emotionele problemen, suïcidale neigingen, depressies, zware medicatie. En er is écht wat aan de hand, absoluut, dit is geen aanstellerij, het is dramatisch om te zien hoe deze meisjes in het leven staan.

De ouders zijn ten einde raad. Deze meisejes doen het redelijk tot goed op school maar zijn ervan overtuigd dat ze niet goed in elkaar zitten. Geraadpleegde psychologen bij twee van deze meisjes willen het kind laten onderzoeken op autisme. De meisjes weten hiervan en zakken nog dieper in de put.

Ik sprak hierover met een vader van een zoon die ook geen label wilde voor de ernstige problemen op de basisschool, en die nu op de middelbare ook gewoon functioneert. Deze vader zei het ook: ik zie ineens allerlei pubermeisjes gelabeld worden met autisme. Wat is hier aan de hand? Is het echt zo dat tegenwoordig ad(h)d en autisme beter kunnen worden gediagnosticeerd bij meisjes dan vroeger? Of speelt er wat anders?

Ik vraag me zelf af wat het met deze generatie kinderen heeft gedaan dat ze, toen ze zelf nog probleemloos functioneerden, veel kinderen om zich heen gelabeld en gemedicaliseerd zagen worden. Deze generatie kinderen heeft denk ik de boodschap meegekregen dat de wereld bestaat uit 'normale' mensen en 'mensen met iets'. Wanneer er problemen optreden moet er worden vastgesteld welke iets er aan de hand is.

Ik denk dat veel kinderen (vooral meisjes?) die op de basisschool onopvallend of zelfs zeer goed functioneren, zich helemaal dood schrikken van de gevoelens die horen bij de puberteit. In de puberteit is het normaal om te denken dat alle andere mensen bij elkaar horen en jij niet, dat alle andere mensen elkaar begrijpen en jij niet, dat alle andere mensen van nature een manier van communiceren met elkaar delen en jij moet doen alsof. Dat IS de puberteit gewoon: dat je jezelf kwijtraakt en een paar jaar later weer moet terugvinden in een volwassen leven.

Waar ik dus bang voor ben is dat er een generatie kinderen is opgevoed die zodra ze zich een periode niet meer gelukkig, zelfverzekerd en ontspannen voelen, denken dat er sprake is van een Gebrek, een eigenschap waar je op zijn best mee kan leren leven maar nooit echt vanaf komt.

Ik maak me daar best zorgen om. De verzorgingsmaatschappij word nu in hoog tempo afgebroken. Ik ben bang dat er nu een heel kwetsbare generatie in de volwassen wereld wordt afgezet. Zie ik dit te somber in? Hoe denken jullie hierover?

Gelatine

Ik snap niet goed wat je wil zeggen. Als die meisjes inderdaad ten onrechte en diagnose opgeplakt krijgen, da is dat heel ernstig. Dan krijgen ze namelijk de verkeerde hulp, terwijl de hulp die ze echt nodig hebben ze onthouden wordt. maar gesteld dat de diagnose juist is, dan ben ik ervan overtuigd dat ze veel dingen op hun plek zien vallen en vooral opgelucht zijn. En dat het om zich heen zien van kinderen met labels zo'n indruk zou hebben gemaakt dat ze er depressief van zijn geworden, geloof ik niet. Kinderen zijn meestal nogal nuchter wat dat soort dingen betreft.

Stenna

Tsja ik reageerde wat geïrriteerd, MH raakte een snaar. Ik heb wel eens te horen gekregen dat mijn kind (heel intelligent maar met problemen en dus wat aanpassingen) niet thuishoort op het VWO. Dat raakt me diep en maakt me woest.
Ik merk ook wel dat andere ouders soms gewoon jaloers zijn. Vinden dat jouw kind alle aandacht opeist ten koste van aandacht voor hun kind.
Stenna je zegt dat je 'ze' beter kunt trainen om te gaan met hun beperkingen zónder hulp ... Waarom? Een kind dat niet kan lezen, ondersteun je toch ook? Dat laat je toch ook niet zwemmen? Kinderen die moeite hebben met andere (sociale of communicatieve) dingen, die hebben ook wat extra hulp nodig.
Het is juist mooi dat je kan doordringen tot de kern van iemands probleem, dat je kunt ontrafelen dat een kind niet stilzit, niet omdat het ondeugend is, of onopgevoed, maar door adhd. Dat voorkomt (bij een goede juf) dat het kind straf krijgt. Het zorgt er voor dat het op de juiste manier begeleid kan worden. Dat hij ondanks zijn adhd, toch kan proberen zoveel mogelijk te bereiken in het leven. Dat hij zijn kwaliteiten kan benutten zonder dat hij niet telkens struikelt over dat ene wat hem niet lukt. En reken maar dat er getraind wordt om te overleven in het gewone leven hoor! We zijn er dagelijks mee bezig.

Die meisjes

Wat ik wil zeggen is dat er een generatie opgroeit die denkt dat de wereld bestaat uit normale mensen enerzijds en problematische mensen anderzijds. Je hoort bij de ene kant of bij de andere kant. Zodra er dan problemen optreden in je leven denk je dat je kennelijk bij de problemenkant hoort en voel je je machteloos en zwak.

Ik weet niet of de diagnose bij die meisjes verkeerd wordt gesteld, het ziet er wel degelijk uit als een depressie die behandeld moet worden! Maar ik denk dat die depressie deels is ontstaan door het beeld dat deze kinderen in hun hele jeugd hebben meegekregen over de oorzaak van problemen, namelijk dat die met aanleg te maken hebben en je leven lang bij je blijven. Dat is mijn grote zorg.